धेरैले भन्छन् कि स्कुल हाम्रो दोस्रो घर हो । म पनि यो कुरासँग एकदम सहमत छु । विद्यालयमा घरमा सिकिनेजस्ता सबै राम्रा कुराहरू सिकाइन्छन् जसबाट जीवनमा अगाडि बढ्न निक्कै मद्दत हुन्छ । विद्यालयमा पढाइ मात्र नभई अनुशासन, धैर्यजस्ता राम्रा गुण पनि सिकिन्छ । विद्यालयमा बिताएका हरेक पलहरू अविस्मरणीय हुन्छन् । यो समय फेरि कहिले फर्केर आउँदैन । मानिसको जीवनमा सबैभन्दा रमाइलो चरण भनेकै विद्यालयमा पढिरहेको बेला हो । यस बेलामा साथीहरूसँग निक्कै सम्झनाहरू बनाइन्छन् जुन जिन्दगीभरि नै याद हुन्छ । यसै गरी मेरा पनि केही यादहरू छन् जुन अझै पनि सम्झिँदा रमाइलो लाग्छ ।

 मैले मेरो जीवनको १३ वर्ष ड्याफोडिल पब्लिक स्कुलमा बिताएकी हुँ । यस १३ वर्षमा मैले निक्कै राम्रा कुराहरू सिकेर धेरै सम्झनाहरू बनाएकी छु । धेरै साथीहरू बनाएकी छु, जो आहिले परिवारजस्तै भएका छन् । ड्याफोडिलले मलाई धेरै कुराहरू सिकाएको छ । हाम्रो प्रिन्सिपलले हामीलाई आफ्नै परिवारजस्तो व्यवहार गर्नुहुन्थ्यो । उहाँले हामीलाई राम्रो काम गरे स्याबासी दिनुहुन्थ्यो र नराम्रो काम गर्दा सुधार्ने मौका दिनुहुन्थ्यो । मैले त्यहाँ पढाइका साथसाथै नैतिक मूल्यमान्यता, खेलकुद र अन्य अतिरिक्त पाठ्यक्रमका गतिविधिहरू सिक्न पाएँ । साथीहरूसँग यति धेरै सम्झनाहरू बनाएँ कि अहिले यहाँ वर्णन गरेर साध्य हुँदैन ।

 कक्षामा गरिएको रमाइलो अझ पनि सोच्दा खुसी लाग्छ । सबैजना हल्ला गरेर शिक्षकहरूको गाली खानु, गृहकार्य नगरेर सजाय पाउनु, साथीहरूलाई जिस्काउनुमा पनि छुट्टै रमाइलो हुन्थ्यो । कक्षाबाहिर गएर कान समात्न त्यो बेला बेइज्जत लागे पनि आहिले सोच्दा रमाइलो लाग्छ । विद्यालयमा कुनै कार्यक्रम नजिक आउँदा कक्षामा नगएर डान्स प्राक्टिस भन्दै बाहिर बस्नुमा पनि छुट्टै रमाइलो हुन्थ्यो । कक्षाको बिचमा अल्छी लाग्दा शिक्षकलाई आफ्नो जीवन कथाको बारेमा भन्न लगाउँदा पनि एकदम रमाइलो हुन्थ्यो । खाना खाने समयमा मासुको दिन हुँदा हामी साथीहरूबिच को छिटो भोजन गृह पुग्ने भनेर प्रतिस्पर्धा हुन्थ्याे । जो छिटो पुग्यो उसले नै सबसे राम्रो मासु पाउँथ्यो । त्यही दिन हुन्थ्याे जब सबैजनाले भात थपी थपी खान्थे । बास्केटबल खेलहरूमा जाँदा पनि धेरै सम्झनाहरू बनायौँ । खेलहरूले गर्दा कहिलेकाहीँ छिटो घर पुगिन्थ्यो । खेलमा नआएका साथीहरूलाई यी कुराहरू सुनाउँदा निक्कै रमाइलो लाग्थ्यो । तर कक्षामा बिताएकाजस्ता राम्रा पलहरू अरू कतै भएनन् । प्रिन्सिपलको अफिसमा गएर गाली खानु पर्दा त्यो बेला नराम्रो लाग्थ्यो तर अहिले ती सबै नै सम्झेर हामी सबै साथीहरू मिलेर हाँस्छौँ । विद्यालयका साथीहरू अहिले भेट हुँदा यी कुराहरू गर्दा निक्कै रमाइलो लाग्छ । विद्यालयमा ७-५ घण्टा बिताए पनि एकछिनमै समय गएजस्तो हुन्थ्याे । स्कुल बसमा पनि निक्कै रमाइला पलहरू बितायौँ हामीले । कहिलेकाहीँ बाटो जाम हुँदा बेलुका नै भइसकेको हुन्थ्याे । यस्तो बेला कहिले घर पुगिएलाजस्तो हुन्थ्याे । परीक्षाहरूको बेला आफूले नपढ्दा त दुःख लाग्छ तर जब साथीहरूलाई "मैले पनि पढेकी छैनँ ।" भन्दा त्यति बेला चाहिँ एक किसिमको छुट्टै मज्जा लाग्थ्यो । गृहकार्य पनि एकजनाले गरेर आउँछ र अरू सबैजनाले हतार हतार सार्नु पर्दा छुट्टै रमाइलो लाग्थ्यो । कक्षामा साथीहरूसँग जिस्केर उनीहरूका ब्याग, पेनहरू लुकाउन पनि एकदमै रमाइलो हुन्थ्याे । बिहान बिहान छिटो उठेर विद्यालय आउनुपर्दा त रिस पनि उठ्थ्यो तर फेरि त्यहाँ पुगेर साथीहरूसँग भेट्दा खुसी हुन्थेँ । कहिलेकाहीँ त विद्यालय जाँदा जाँदा अल्छी पनि लाग्थ्यो र कहिले विद्यालय जाने काम सकिएलाजस्तो हुन्थ्याे तर अहिले भने निक्कै याद आउँछ । 

 विद्यालयबाट पास भएको लगभग १ वर्ष हुन लाग्यो तर अझ पनि उत्तिकै याद आउँछ । विद्यालयमा बिताएका ती सबै  पलहरू अब कहिले फर्केर आउँदैनन् । विद्यालयमा जस्तो रमाइलो अहिलेसम्म कतै भएको छैन होला । साँच्ची नै विद्यालय जीवन हाम्रो जीवनको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र रमाइलो चरण रहेछ । विद्यालयमा बनाइनेजस्ता सम्झनाहरू अरू कतै बनाउन सकिँदैन होला । 

इतिहासको यथार्थ र सिद्धान्तले अन्धो म बिस्तारै प्रगतिशील पाइला लम्काइरहेछु । क्रान्तिका ज्वाला बर्साउन आतुर मेरा धड्कनहरू सालिन बेगमा चहलपहल गर्दै छन् ।  बाेल्सेभिक्स र अक्टाेबर क्रान्तिमा रमेका मस्तिष्कहरू वर्ग सङ्घर्षको लडाइँ लडिरहेका छन् । सामन्तवादी विचार धाराको मुर्दावादमा उठेका आवाजहरू तीव्र गातिमा लोप हुँदै गएका छन् । भाषणका शब्दहरू निसासिएर भित्री हृदयमा भाँडभैलो मच्चिएको छ । 

मार्क्सवाद-लेनिनवाद सिद्धान्तको कवच भिरेर म स्वयम् जनयुद्धको तयारीमा निस्केको छु र मेरो सम्पूर्ण लगाव, चिन्तन र समर्पण जन्मभूमिप्रति छ । गौतम बुद्धको अस्तित्वमा खोट लगाई सैन्य शक्ति र हात हतियार अभिवृद्धिमा पसेको मेरो मानसिकता लिई विकासको नाटक रचिरहेछु । म आफैँले आफैँलाई सम्यावादीको उपाधि टक्र्याइरहेछु र बन्दुकको आडमा विश्व जित्ने सपना भिरिरहेछु । गुलाम साम्राज्य र पेरु क्रान्ति इतिहासको पुस्तक पिएर मुलुकको श्रमजीवी वर्गको हितमा मेरा अवाजहरू सधैँ बगिरहन्थेँ । म दलाल नोकरचाकरसहितको पुँजीवाद र साम्राज्यवादको शोषण उत्पीडनको विरुद्ध आवाजका भालाहरू तेर्स्याउँथेँ । निस्वार्थ भावनामा आफूलाई आघिल्तिर झुकाएर कमरेडको उपनाम टक्र्याई वर्गीय प्रेममा रमेका सिद्धान्तहरू आज मबाट ओझेल परिसकेका छन् । मुलुकको हितका लागि गर्जिने आवाजहरू आज सृष्टिको परिवर्तनमा लोभिइसकेका छन् र एक सृष्टि एक मुलुकको परिकल्पनाले मभित्रको सपुतको विभत्स हत्या गरेको छ । युद्धपश्चातको शान्ति र अमनचयन रुचाउने मेरो मानसिकताविरुद्ध नैतिकता र गरिमाले विद्रोह गरिरहेको क्षण विगत र वर्तमानको यथार्थले मभित्र जङ्ग छेडिएको छ, मभित्रको विगतको ‘म’ को अस्तित्वमा किरा परेको छ । कुहिएको सिनो गनाएझैँ मेरो आदर्श गनाएको आभाषले मलाई जीवनको भयङ्कर गन्तव्य प्रकाश पारिरहेको छ । वर्तमानको सत्यताले रन्थनिएर स्वर्णिम भविष्य प्राप्तिका लागि स्नेह लुटाउने मनोबलको उत्पत्तिले मभित्र परिवर्तनको लक्षण देखा पर्यो जसलाई म झैसम्म स्विकार्न असमर्थ छु । मैले पुरातनवादी सोचलाई नकार्दै प्रयोगात्मक विचारधारालाई जोड दिइरहेको खण्डमा पुरातनवादी सोचमा पनि प्रयोगात्मक विचारधारा हुन्छ भन्ने कुरालाई बिर्सिरहेको थिएँ । म सैद्धान्तिक बाघलाई सत्ताको पिँजडामा कैद गरेर कमरेडको भेष धारण गरिरहेको थिएँ ।  

संसारमा सबैभन्दा ठुलो जित हो जस्तो लाग्थ्यो तर अहिले  पराजय स्वीकार गर्नुमा बढी महानता छ जस्तो लाग्छ । परिवर्तनको बतासले उडाएपछि वर्गीय प्रेमभन्दा वसुधैव कुटुम्बकमतिर ध्यान खिचिएको छ । पुन: कानुनको भन्दा धर्मको त्रासले निरीह भूमिका खेलोस् भन्ने मानसिकताले मेरो मस्तिष्क रङ्गिएकाे छ ।   

A particularly astonishing inclination is the point at which you love somebody with everything that is in you. You simply get butterflies in your stomach considering them. The butterflies and love resemble lightning and thunder that tag along when it's coming down. It's very much like the ideal warmth you need in winter. Love doesn't have a definition, it's simply a major feeling. It simply the grin you get by seeing an individual in any event, when you are even from a pessimistic standpoint. Love doesn't see your delightful face, a level stomach, or reasonable and smooth skin. Love has no necessities. It's simply something undefinable. It's simply a medication of which you would never get off. 

Love is like your mother waking throughout the night when you are debilitated. It's simply a warm embrace you get from somebody when you are tragic. Love isn't something that you could take or purchase, but it is something that can leave you sorrowful. It's something that instructs you to adore yourself more than any other person. 

Love isn't expressible and reasonable. Whatever I have characterized can't communicate and clarify love a little. Feeling indifferent to the world and the society, the interest in everything was lost. The heart was devoid of the emotions that make a human being lively. Eyes had long lost the shine. Those infectious energy had died and restricted against own feelings. The smile when you see that person with someone else happy and still be happy for that person, such a wonderful feeling isn't it?

I always wondered what my first day of College would be like. I was very excited to go to the college and meet new friends but Corona didn't let it happen as the whole country was in Lockdown. So we all had online classes. Finally after 3-4 months of online class I got a chance to meet my friends in person.

It was a bright sunny morning and I was really happy as finally I was experiencing college life. I entered college and I took a glance at the college's infrastructure. I thought I sure did make the correct decision. Peaceful environment , greenery everywhere, clean classrooms as finally got a chance to interact with teachers who were supportive. This all makes a perfect environment for the students to study in. I was really excited as well as a little nervous as it was exam time but it didn't ruin my excitement to meet all my friends, teachers, and the new beginning of academic life. My excitement was on par as I came to know that we don't have any dress, as It was my first experience so it also enhanced my excitement.  So, talking about the exam it was not good as I wanted it to be because I didn't study well and also because there was a rumor a day before that the government will not allow schools and colleges to open so I took it more lightly. 

Whatever the context, it was really fun to see all my friends, though It was hard to recognize some of them because they looked kind of different compared to what they looked like in online classes and also because of the mask. But overall it was a fun and memorable experience. 

अनुशासन एक गुण हो जसद्वारा व्यक्तिले आफ्ना व्यवहार र भावनाहरूलाई नियन्त्रण गर्न सिक्छ । जीवनको हरेक पलमा अनुशासन अपरिहार्य छ । यसले व्यक्तिलाई जीवनमा सफलता प्राप्त गर्न र प्रगति गर्न प्रेरित गर्दछ ।

 हामीले स्कुल, घर, कार्यालय, खेल मैदान, रणभूमि वा अन्य स्थानमा अनुशासनको पालना गर्नुपर्दछ । अनुशासनले हामीलाई व्यवहारिक र जिम्मेवार बनाउँछ । यसले हामीलाई आत्मसञ्चालित, आत्मनियन्त्रित र आत्मनिर्देशित व्यक्ति बनाउँछ । यसले हामीलाई जिम्मेवार व्यक्ति बनाउँछ । अनुशासनलले एक व्यक्तिलाई सफल पार्नको लागि प्रेरित गर्न र उसको जीवनमा प्रगति गर्न महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ ।

अनुशासनले एक व्यक्तिको चरित्र बनाउँछ । अनुशासनको पलना गर्ने व्यक्तिले समाजमा उच्च पद र प्रतिष्ठा पाउँछ । अनुशासनको क्षेत्र ज्यादै फराकिलो छ । घरपरिवारदेखि लिएर समाज, धर्म, संस्कृति, राजनीति आदि सबै क्षेत्रमा अनुशासन आवश्यक पर्छ । अनुशासन सामाजिक जीवनको एक अत्यावश्यक गुण हो । अनुशासनबिना समाजमा अराजकता देखा पर्छ र यसले मानिसको सामाजिक जीवनलाई दयनीय बनाउँछ । सफलताका लागि अनुशासन सिँढी हो। अनुशासित व्यक्ति संसारमा पुजिन्छ । अनुशसानले एउटा मानिसलाई अर्को मानिसको चरित्रलाई चिनाउने काम गर्छ । 

अनुशासन नै कुनै पनि व्यक्तिकाे पहिचानकाे आधार हाे र अनुशासित व्यक्तिले नै समाजमा सकारात्मक प्रभाव छोड्छन्।  

आखिर किन ? किन दुर्व्यवहारित हुँदै छन् पशु ? किन कुनै मानिस जनावरलाई क्रूर लाग्छ ? पशु क्रूरतालाई कुनै पनि जानेबुझेर दोहोर्याइएको व्यवहारको रूपमा परिभाषित गरिन्छ जसले जनावरहरूमा शारीरिक वा मनोवैज्ञानिक समस्या निम्त्याउँछ, साथसाथै अनावश्यक पीडा, कष्ट वा कुनै जनावरको मृत्यु पनि निम्त्याउँछ ।  

कुकुर, बिराला, कुखुरा र घोडा सबैभन्दा बढी दुर्व्यवहारित हुने जनावरहरू हुन् । कुकुर र बिरालाहरूमाथि हुने क्रूरताको समाचार धेरै सुनिन्छ तर कुखुराहरूमाथि हुने क्रूरताबारेकाे कुरा सूचीमा आउने गर्दैन । जसले मासु, अण्डा र दुध प्रदान गर्दछन्, तिनै जनावरहरूले सबैभन्दा बढी क्रूरता भोग्नुपर्छ । यो बन्द ढोकापछाडि फार्महरूमा हुन्छ जुन सार्वजनिक रूपमा देखिँदैन र यो सबै कानुनी रूपमा हुन्छ । सर्कस, चिडियाखाना, एक्वाटिक थिम पार्क र अन्य ठाउँहरूले मनोरञ्जनको नाममा जनावरहरूको शोषण गर्छन् । भिडले देख्न सक्दैन कि जनावरहरूलाई जबरजस्ती अधीनमा राखिएको छ, सानो पिँजरामा राखिएको छ र के हामीलाई थाहा छ सर्कसमा भएका ९६ प्रतिशत जनावरको जीवन एउटा सानो पिँजरामा बित्छ ? चिडियाखाना, जसलाई प्राय समुदायमा सकरात्मक योगदानकर्ताको रूपमा हेरिन्छ, लाई जनावर क्रूरताको साथ जोड्न सकिन्छ । त्यहाँ जनावरहरूलाई संरक्षण गर्ने बहानामा तिनीहरूलाई एउटा सानो पिँजरामा राखिन्छ जसमा उनीहरूले आफ्नो सारा जिन्दगी बिताउनुपर्छ । पशु अधिकार कहाँ छ ? पशु क्रूरताको कुनै कारण छैन । कोही मानिसहरू विश्वास गर्छन् कि मानिस जाति पृथ्वीमा एक मात्र जीव हो जसले पीडा, डर, उदासिनता, आनन्द, निराशा र आशा महसुस गर्न सक्छ । ती मानिसहरू गलत छन् । हरेक जीवमा भावना हुन्छ अनि हामी तिनीहरूकाे त्यही भावानासँग खेल्दै छाैँ ।  

 जनावरहरू भावनात्मक प्राणीहरू हुन्, जाे हाम्रो सम्मान र सुरक्षाको योग्य छन् । तिनीहरू मानवप्रति आक्रामक बन्दैनन्, जबसम्म उनीहरूलाई डर देखाइँदैन । जनावर क्रूरता रोक्न आवश्यक छ । जनावरहरूलाई हाम्रो सहयोग चाहिन्छ । तिनीहरू आफैँले पशु क्रूरताको अन्त्य गर्न सक्दैनन् ।

Procrastinating the word we all are familiar with and stick by everyday. What is procrastination? Why do we do it?How do we stop procrastinating? These questions arise in our mind when we can’t complete an important task and we procrastinate.In simple words, Procrastination is an act of postponing a task for later and being lazy. It is a common human activity delaying everyday tasks such as school assignment, project work, appointments and many more.

Why do we procrastinate? Just to feel better or is that certain overconfidence. There are hundreds of research conducted but there are no fixed answers. But, In my opinion there are two things that cause us to procrastinate: fear of failure and fear of negative feedback. These two things causes procrastination in my opinion because, we as a human have a problem that we are afraid of failing, we thing that failing is useless and if you fail in something you are trying to do than everybody will hate you or make a fool of you, and other one is fear of negative feedback, these two things are interrelated whenever we are given a task we need to do. Let's take an example of a project that we need to submit on the “Effects of social media”. We use social media everyday, even well aware of the merits and demerits of social media. Even when we do this when we research we are afraid that what if this point is good or not, and we start doubting our own thoughts and this doubt leads us to thinking that the project will not be good. If I submit this and show this everyone will laugh and make fun of me and many more things like this comes to our mind and make us demotivated and eventually we procrastinate, and If we take these things out of our mind we may stop procrastinating and be productive.

How do we stop procrastinating? We can stop procrastinating in many ways just not trying to be perfect in everything you do and stop thinking about what others will think if we do so and thoughts like those may reduce procrastinating but I think the “ two minute rule” can help you increase your productivity in a really good way. Thinking about hard tasks also takes us in the phase of procrastination so, in two minute rule we just break down every task in easy way, for example: reading a page of book everyday, running around your roof for 2 minutes to get you habit into running, learning a formula a day, writing a line a day etc. Like this learning a page of book will let you open book and day by day you will increase your pages and stop procrastinating, running on your roof will let you wear your running gear get you pumped on get running day by day, learning a formula a day will let you open your notes and slowly one formula will turn into one derivation , one word problem and eventually get you in habit of learning and so on. Following these simple rules will help you to stop procrastinating and increase productivity.

Procrastination is a phase in your life that comes to your mind when you think of the hard tasks that you need to complete.In the same way,instead of focusing on the easy task like if you have do ten word problems first think of two and complete those two problems and and do other two so on it will make your task easy makes you feel motivated and increase productivity.

नेपालमा डढेलोले मध्य नेपालको आकाशलाई धमिलो दिनमा परिवर्तन गरेको छ । गत महिनामा मात्र देशभरि करिब ६० जिल्लाहरूमा ५०० भन्दा बढी वनमा आगलागी भएको छ । महोत्तरीदेखि मनाङसम्म नेपालको वनजङ्गल निरन्तर जलिरहेको छ । ७७ जिल्लामध्ये ७३ जिल्लाको वनजङ्गलमा आगो लागेको छ ।

नतिजा स्वरूप, बाक्लो  धुवाँले मध्य नेपालको प्रमुख भागलाई समेट्यो, जसका कारण यस क्षेत्रका प्रमुख सहरहरूमा हावाको गुणस्तर दिन प्रतिदिन खराब हुँदै गइरहेको छ । काठमाडौँमा वायु गुणस्तर सूचीका अनुसार ३०० भन्दा बढी पुगेको छ भने पोखरा, वीरगन्ज, हेटौँडा र बुटवल जस्ता सहरहरूले गत साताको नियमित आधारमा २०० भन्दा बढी एक्युआई अङ्क देखेका छन् । गत हप्तामा यी सबै सहरहरूमा एक्युआईले ४०० को अङ्कलाई पनि पार गरिसकेको छ, केहीमा ६०० सम्म पुग्ने क्रममा छ, जुन गम्भीर प्रदूषित वर्ग अन्तर्गत आउँछ ।

वर्षाको अभाव, वनमा लागेकाे अनियन्त्रित आगो, सवारी र औद्योगिक प्रदूषणले गर्दा हावाको गुणस्तर कम भएको प्रमुख कारणको रूपमा लिन सकिन्छ । यसले घरेलु र अन्तर्राष्ट्रिय दुवै उडानहरूका साथसाथै व्यक्तिको सामान्य स्वास्थ्यलाई पनि असर गरेको छ । दम, क्राेनिक ब्रोन्काइटिस र एम्फाइसेमा जस्ता श्वासप्रश्वासको समस्या भएका व्यक्तिहरू, साना बच्चाहरू साथसाथै बाहिर काम गर्ने मानिसहरूलाई वायु प्रदूषणको खतरा बढी हुन्छ ।‌ प्रदूषणको मुख्य कारण नेपालभरि लागिरहेको डढेलो हो । गत ५ महिनादेखि नेपालमा २,००० भन्दा बढी वनमा आगो लागेको छ । यो केन्द्रीय नेपालमा मात्र सीमित छैन ।

In general, Technology is the sum of techniques, skills, methods, and processes used in the accomplishment of objectives such as scientific investigation.Technology plays an important role in our life. Nowadays, people can’t imagine their life without technology, since they are surrounded by different types of technology that can help them to live life in a better and easier way.Technology can save as well as waste our time; it all depends on how we use it.

 Technology saves our time by helping us to do our daily tasks faster and increase our intelligence. It is very easy to get access to relevant information at any time anywhere. Technology is beneficial for us in every field. Likewise, increasing use of technology in the workplace leads to employee motivation, high productivity. well-being and growth-related conversations, technologies like mobile, telephones have made communication easier, faster, and more convenient. Apart from lots of benefits there are some flaws of technology as well. These days people are becoming lazier and they don’t feel the need to step outside of their comfort zone, home to find entertainment and fun such as spending time with friends and family. 

 Today people are excessively dependent on modern technologies. If any technological equipment, machinery, or tool fails to perform which is used in our daily life, then we feel helpless. We are very much dependent on technology for every work which decreases our thinking capacity.People are now very much confined within what they get there on the internet. They don't bother to use their brain and be more creative.People are spending more time using modern technology; they neglect their real life. Unwise use of technology distracts youth from their study and work. It isolates people from their society and social life. Addiction to technology may lead to depression, anxiety, social isolation and many more. Overuse of gadgets has bad impacts on our health.Technology is beneficial for us but excessive use is very harmful in every way. Technology is a system created by humans using scientific knowledge for the attainment of basic human needs. To prevent the negative effects of technology we should limit the use of gadgets and be aware of the disadvantages of technology. 

In conclusion, technology has a lot of benefits and importance in our life. It has been advancing day by day and has been productive. It is essential in today's world, yet it could take over our lives and become our worst enemy if we aren’t careful.

It's true that people will ruin happiness, when they don't find their own,

It's true that the person you love the most hurts you once in a while and you have to learn to forgive them. It's true that you can be forgiven by others, but you have to learn to forgive yourself. 

It's true that the most delicious bite is the deadliest, 

It's true that one day you will die, and nothing is truer than this fact. 

It's true my best friend and I can do everything and nothing to have the best time together.

It’s true pretending is essential sometimes, but being your authentic self is getting the most out of every precious second. 

It's true that only you are responsible for your happiness and no one else.

 It's true some people are just not meant to stay no matter how hard you want them to stay back.

 It's true the past has already been written, but if you read it again and again the next page of your life will be empty. 

आजको दिनसम्म गरेर लगभग चार दिन जति भयो घामको किरण काठमाडौँ नछिरेको । विभिन्न वनजङ्गलमा लागेको आगलागी र धुवाँधुलोको कारण धुम्म परिरहेको यो सहरमा आज मानिसहरू घरबाट बाहिर निस्किन डराइरहेका छन् । कोरोनाको कारण बन्द भएका विद्यालयहरू बल्ल बल्ल त राम्रोसँग सञ्चालन हुन थालेका थिए तर फेरि वातावरणीय समस्याले विद्यार्थीहरू घरमै बस्नु परेको छ । यी यावत् कुराहरू जोड्नुको तात्पर्य भनेकाे हिजो हामीले वनजङ्गलको संरक्षण गरेनौँ र आज त्यसको प्रतिफल हामीले यी यावत् दुख कष्टहरू भोग्नु परेको छ । 

काठमाडौँमा वातावरणको स्वरूप एक्कासि बदलिँदा बच्चाहरू र बुढाबुढीहरूमा घम्भीर असर परेको देखिन्छ । मनलागी गरेर प्रकृति ध्वस्त परियो भने के कस्ता चुनौतीहरूको सामना गर्नुपर्छ भन्ने सानो झलक त हामीले यसैबाट पनि देख्न सक्छौँ । वनजङ्गल विनाश भयो, प्रदूषण बढ्दै गयो भने यस्ता समस्याहरूको हामीले दिनहुँ सामना गर्नुपर्छ र अधिक समयसम्म गर्नुपर्छ । अहिलेको वातावरणीय समस्या त अब १/२ दिन झरी पर्यो भने टर्ला तर यस्तै गरी प्रकृतिको विनाश गरिरहने हो भने आजको यो समस्या भोलि गएर हाम्रो मृत्युको कारण बन्न बेर लाग्दैन । अर्को कुरा भनेकाे अहिले पुरा विश्वमा नै जुन आणविक भट्टीहरूको निर्माण भइरहेको छ, यसले सारा वातावरणलाई प्रदूषित पारिरहेको छ । हाम्रै देशमा पनि विकास निर्माणको निहुँमा वनजङ्गल विनाश भइरहेका छन्, जसले गर्दा अक्सिजनको मात्रा निकै कम भइरहेको छ र यसैका कारण हामीले स्वस्थ वातावरणमा बाँच्न पाउने अवसर समेत पाएका छैनौँ । 

विकासको नाममा विनाश भइरहेको यस्तो अवस्थामा यदि अब पनि वातावरणकाे संरक्षण नगर्ने हो भने हामी मानवका साथसाथै अरू प्राणीको पनि अस्तित्व रहँदैन र आज जुन माहोलमा हामी बाँचिरहेका छौँ, यही माहोल भोलि विश्वभर रहन पनि बेर लाग्दैन । अहिलेकाे सन्दर्भमा भने नेपालले तत्कालै वातावरण प्रदूषित हुनबाट रोक्नुपर्छ र वनजङ्गल सहितको विकासलाई प्राथमिकता दिँदै अघि बढ्नुपर्छ किनकि यसको असर नेपालमा भित्रिन थालिसक्यो । साथै अरू देशहरूले पनि वातावरण संरक्षणमा ध्यान दिनुपर्छ । प्रकृतिमा भएका कुराहरूलाई परिवर्तन गर्ने हैन, यसलाई संरक्षण गर्दै यसको उपभोग गर्न सिक्नुपर्दछ किनभने यदि प्रकृतिको विनाश गरियो भने त्यसको असर मान्छेलाई पर्छ, जसले गर्दा विभिन्न समस्याहरू आइपर्छन् ।

 भनिन्छ नि संसारका हरेक कुराले हामीलाई प्रेरणा दिइरहेका हुन्छन् र केही न केही कुरा सिकाइरहेका हुन्छन् । आज वातावरण प्रदूषित गर्नाले हामीले भोग्नु पर्ने असरका बारेमा प्रकृति स्वयंले हामीलाई सचेत गराएको छ । यो मौसम त १/२ दि न झरी परेपछि ठिक हुन्छ होला तर यदि अझै पनि हामीले वातावरण प्रदूषित गर्न छाडेनौँ भने यसभन्दा घातक  परिस्थितिको सामना गर्नुपर्छ ।

This world is a stage and we all are the actors, just like a drama. Drama is not a game of a single individual; we need supporting characters in it. Like drama, our life can’t accelerate without supporting characters. Supporting characters can be anyone. Your parents, friends, teachers, etc .Family and friends play an important role in our life. Everyone has a family and we have a relation of blood with them. We are connected by them even before we see the earth or let's say before our birth. We are connected by blood.But friends are different. This is the relation which is chosen by ourselves. Choosing a family is not possible because we are here only because of them but choosing friends is in our hands. We can choose friends on our own, some motivates us, helps us thus turned out to be good , but there are friends who always demotivate us. It turns out to be bad for us. The family is important for the journey of our life, but friends are important to make that journey beautiful.

Different friends play different roles in our life. Some friends helped us with the study. I have a friend with whom I studied schooling level is still my good friend. I am not very interested in study, even unaware of the importance of study in the life of a student. He always tells me that if you make a good timetable for your studies then you will fall in love with it. Friends teach those lessons of life which we can’t find in a notebook. Some friends are always with you in good times as well as in the bad times of your life. With friends, we share things which we never prefer to share with family or relatives. Friends also help us to gain self-confidence. You have noticed or not that if we are surrounded by a mass of people which we have never met in our life then we will be nervous and scared at the same time if we are with friends we will not be nervous and scared rather than that we will be enjoying that moment.

Until now, I have many friends but all my friends are not the same type of person. Among them, some are very adventurous, helpful, virtuous, and I am pretty sure that every second of my life with them is unforgettable. Every weekend they make different plans like hiking, swimming, futsal, etc. Besides them I also have friends of different caste-like Limbu,Newar, Gurung, etc. Before meeting those friends I used to think that Nepal has only two festivals Dashain and Tihar but after being related with them I got a chance to explore the different cultures of my country.

Friends are the only reason that every moment of ours is joyful. Without friends, I can’t even imagine my life. Friends are always with us in every situation of our life.