कुवाले कहिले प्यासीलाई खोज्दैन
सफलताले कहिले अल्छीलाई रोज्दैन ।
आफ्नो सिपले नै हो संसार बनाउने
भोको पेटमा अन्न खन्याउने ।
सुख नै जीवनको रमणीय पक्ष
सुख नै सबैको जीवनको लक्ष्य
सुख नै खोज्छन् सबै दाजुभाइ
भन्छन् सुख पाइन्छ पैसा कमाइ ।।
के होला र करोडौं कमाइ
आफ्ना भनौदा सबै गुमाइ
मनमा अहङ्कार झन झन बढाइ
जसको यस संसारमा छैन दवाइ ।।
समाजको पनि फल हेर्ने बानी रहेछ
भन्छन हेर्दैमा फलाना त असफल भएछ
उसको कोशिस त एक्कासि अनजान भएछ
यस्तो वचन त त्यो निर्दोषले कति सहेछ।।
Nobody knows why our world came into existence and why we exist. If there are questions about it, there is no answer. Our world exists, it simply does and we don't know why. There are no more questions about reality itself. We live our life and we pass away. Looking into this deeper reality, we feel that there is absurdism at all levels. Nothing is permanent in this world. If something lives then it dies too. There is an end to everything and nothing remains in this world forever. We are mortal beings and it cannot be questioned why because it is simply the rule of our world.
We are born from our mother’s womb and we have got an opportunity to experience this world. Some believe that we are created by god whereas some don't believe in god. After we are brought into this world, we grow up with the time passing by. Some understand the value of life and cherish every moment in their lives whereas some try to end their lives early. But they are not to blame. People have their own reasons for ending their lives. In the world we live in, happiness is not permanent. Life is all about facing ups and downs, and building our confidence to be able to handle our problems by ourselves. It is not guaranteed anywhere by anyone that everything in this world is good for us, and all the people are good. Every person is different from one another. Some people are good and some are bad from the beginning. Some are good at the beginning, but become bad afterwards and vice versa. This also helps in proving that nothing is permanent here.
There are good factors along with bad ones in this world. There is no place in the world where only good people live and only good things exist. If there are good people and success, there are also those people who are jealous and selfish who want everything good for themselves and no one other. A child does not have knowledge about good and bad so he/she doesn't really know whether they are doing something good or bad. It is the elders responsibility to show them the right way. As a person ages with time he/she gets to know about the real world more and more. Then he/she will come to know about the reality of the world we live in.
Many people suffer here. Some of them are bold to face it while others choose to die. There are so many negative factors in this world which were developed by the people here. Some people are cruel, sinner and so evil that they get pleasure by hurting other people, and they never regret it. But some are as kind and warm as the angel. They get pleasure from helping other people. We face both kinds of people throughout our life and it is us who decide whether to choose the right path or the wrong in our life.
Our life depends on our own choices and judgements. Living in this world is hard but getting the best version of ourselves is even harder and more challenging. Therefore we should consider our decisions carefully and survive enjoying the best times of this world.
म रौनक रेग्मी । अहिले कक्षा ११ मा पढ्छु । मैले एसइई दिएपछि के के गर्ने भनेर पहिले सोचेको थिएँ । एसइई पछि म पुरै साथीभाइ, परिवारहरूसँग घुम्न जानी भनेर सोचेको थिएँ ।
एसइई दिएर आको दिनमा एकदम खुसी थिएँ । घर आएर लुगाहरू खोलेर म खाजा साजा खाएर दाइहरूसँग खेल्न गएँ । खुशीले भरिएको म अब के के गर्ने भनेर सोच्न थालिसकेको थिएँ ।
पहिले त मैले सब किताबहरू झोलामा राखेर बेच्न राखिदिएँ । अनि बल्ल एसइई सिद्धिएको भएर मेरो आमाले मलाई मनकामना मन्दिर लैजाने निधो गर्नुभयो ।
एसइई सिद्धिएको त खुसीयाली थियो थियाे । अब त बाहिर घुम्न जानी पनि खुसी थपियो । त्यही खुसीमा म मेरो कपडाहरू मिलाउन लागेँ । आमाले भन्नु भएअनुसार हामी तिन चार दिनको लागि यात्रा जाँदै थियाैँ । बिहानै सबै सामान मिलाएर हामी मनकामनाको यात्रामा हिड्याैँ । मनकामना जना ३-४ घण्टा लाग्थ्यो । त्यसैले हामी बाटोमा खाँदै बिस्तारै पुग्याैँ । होटेल बुक गरिसकेका थियाैँ । त्यसैले हामी मन्दिर दर्शन गरेर खाना खाएर सुत्नतिर लाग्याैँ ।
भोलिपल्ट हामीले केबल कार पनि चड्याैँ । हाम्राे गोर्खा हुँदै घर जाने योजना थियो । हामी फर्किदा रमाइलो गर्दै ठाउँ ठाउँमा बस्दै गोर्खातिर गयाैँ । त्यही एउटा होटेलमा बस्याैँ ।हामी लामो सिडीँ चड्दै गोर्खा राजदरबार पुग्याैँ। त्यहाँ धेरै मान्छेहरू आएका थिए ।
सिडीँ चड्दा मेरो खुट्टा दुखिसकेको थियो । महिले बाबा ममीलाई भनेर कोक किनेर खाएँ । माथि त्यो मुख्य दरबार हेर्न खोजेको त्यो बन्दै रहेछ त्यसैले हामीले फोटाहरू खिचेर त्यहीबाट फर्कियाैा । तल आउँदा बिस्तारै बन जङ्गल हेर्दै आयाैँ । त्यहाँ हामीले फोटाहरू पनि धेरै नै खिच्याैँ । त्यहाँ मैले देखेको धेरै मानिसहरू साइकल लिएर आउँदा रहेछन् । हामी अब त्यहाँबाट सिधै घर आउने निधो गर्याैँ । घर आउँदा बाटोमा नास्ताहरू पनि खायाैँ । आउँदा नौबिसेको जामको डर थियो तर त्यहाँ केही जाम भएन त्यसैले हामी घर ३ घण्टा जतिमा आइ पुग्याैँ ।
थकाइ पनि धेरै लागेको थियो, भोलिपल्ट धेरै कुरा त गरिनँ । त्यसै घरमै सुतेर बसेँ । मैले तयसपछि मेरो ट्युसनको शिक्षकलाई पनि भेट्न गएँ ।
एसइईपछि मलाई धेरै कुराहरू पनि सिक्नु थियो। मैले बाबालाई भनेर धेरै चाहिएको कुरा सिकाउने सेन्टरहरू खोज्न गएँ ।
मलाई कम्प्युटर बारे धेरै कुराहरू सिक्नु थियो । एसइईपछि जिम जान्छु भनेर सोचेको थिए । त्यो बुझ्न पनि एकदिन मिलाएर जानु थियो । त्यो दिन त त्यसैगरी बित्यो । अब भोलिपल्ट घर नजिकैको जिममा बुझ्न गएँ । पछि त्यही जिममा भर्ना पनि भए । बाबाले मेरो लागि पढ्ने सेन्टर पनि हेर्दिनु भएछ। त्यसैले त्यो पनि बुझ्न गएँ । घरबाट सब जानालाई कुन कलेज हाल्ने भनेर टेन्सन थियो । त्यसैले बाबाले गएर अल्फाबिटामा ब्रिज कोर्स हाल्दिनु भएछ। अब हालेपछि पड्नुनै पर्यो । त्यहाँ पनि जानु थियो । मलाई त अब एसइईको बिदा पनि पढेर नै जान्छ भनेर लाग्दै थियो । मैले सोचे जस्तो त भएन । त्यहाँ पनि मज्जा नै आयो । धेरै साथिहरू भेटियो अनि धेरै नयाँ कुरा पनि सिकियो।
त्यहाँबाट नै मलाई धेरै कलेजहरू भ्रमण गराउन लग्यो । त्यहाँबाट धेरै कलेज लाग्दा नयाँ नयाँ कलेज देख्न पाइयो। हामीलाई त्यहाँ बाट ३-४ वोटा जति कलेज लग्यो।
मेरो एकजना नजिकै दाइ पनि विदेशबाट आउनु भएको थियो। पहिला त रमाइलो गर्न पाउँदिन थिएँ अब त एसइई पनि सकिएको थियो। म दाइहरूसँग बिहेहरूमा पनि धेरै गएँ । हामी पशुपतितिर पनि घुम्न गयाैँ ।
दाइसँग हिकिङ्ग गर्ने योजना पनि बनको थिए। हामी शिवपुरी को डाडा तिर जानी भनेर बसेम। भोलि पल्ट बिहानै घाम न आउदै हामी शिवपुरी का लागि हिडेम। धेरै हिडे पछि हामी बल्ल बल्ल गर्दै चडेम। हामी ले कोक र अरु खाजा पनि ल्याये का थियेम। हामी चड्दै कोक खाएम र पछि माथि पुगेम। त्यहाँ पुगे पछि हामीले खाजा साजा खाना थालेम। हामी त्यहाँ बाट फर्किदा बेलुका हुन लागि सकेको थियो। तेही कारण पनि हामी चाडै फर्किनु पर्थ्यो। त्यो दिन ले थाकिसकेको मा भोलि पल्ट सेन्टर पडन गइन। मेरो त्यहाँ पड्ने दिन हरू पनि सिद्धिन लागेको थियो। मेरो एसइई सक्केको भएर मेरो मामा र माईजु पाल्पा बाट आउनु भएको थियो। उहा हरू हाल पाल्पा बस्नु हुन्छ। मामा र माईजु आउनुभए पछि हामी धेरै ठाउँ घुम्न गएम । हामी पहिला त सामान किन्न भनेर गएम। माईजु र ममा ले मलाई धेरै समान किन्दिनु भयो। तेस्तो ढिला नै नगरिकन म धेरै कलेज हरू जान थाले। अरु कलेज भन्दा मलाई डियरवालक उत्क्रिसठ लग्यो। तेसै कारण मैले येही पढ्ने निधो राखे। मेरो एसइई पछि का दिन हरू येसरी नै बित्यो ।
I dated in jest, oh Shree,
My apologies sent on bended knee.
I'm sorry for my prank so silly,
Hoping you'll forgive, willy-nilly.
No intention to cause any pain,
Just a playful act in vain.
Regret fills my heart today,
Please accept my apology, I pray.
With a sheepish grin, I confess,
My actions caused this little mess.
I value our relationship, so true,
Let's move past this, me and you.
In jest, I erred, my friend,
Hoping misunderstandings will mend.
I promise to think before I jest,
I'm sorry, Shree, with all my best.
For laughter's sake, I crossed the line,
Forgive me for not being benign.
Our bond means more than a joke,
I'm sorry for making your heart choke.
Let's put this behind, move ahead,
With laughter, friendship, no shred
Of lingering doubt or regret,
I'm sorry, Shree, please don't forget.
सोच र चिन्तनले नकारात्मक भए मानव
भ्रष्टाचार र चलखेलमा लतपत भए मानव
पैसा! पैसा भनी मरिहत्ते गर्न लागे मानव
डलर, युरो र पाउण्डमा बिक्ने भए मानव ।
लौन आज के भए मानव !
अहो कठै !
यी माना कस्ता दिनहरू रहेछन्
मानव नै आज मानवका ठूला शत्रु भएछन्
सानो सुखी परिवार त्यागी खोक्रो महल रोज्ने भए मानव
नातागोता सबै त्यागी एक्लौटो भएका छन् मानव
लौन आज के भए मानव !
लोभले धर्म र प्रतिष्ठा गुमाउने भए मानव,
अरुको डाह र आरिसले जलेर मर्ने भए मानव
अकुत अनियमित धनप्रति लालाहित भए मानव
हे ईश्वर
तैले प्रमाणित गरेको सर्वश्रेष्ठ प्राणी
के यही हो र मानव !
मानव भएको घमण्ड र अहङ्कार गर्ने,
सनतान कहन्थे आफूलाई प्रकृतिका
आफ्नै जननीलाई आज क्षति पुर्याउने
लौन आज के भए मानव !
In world of science, wonders unfold,
Where mysteries untold, waiting to be told.
In labs and classrooms, we learn and play,
Discovering science, each and every day.
Einstein, a quirky genius with wild hair,
Theory of relativity made us all stare.
Playing with the universe, like a cosmic game,
He gave physics a new view, never quite the same.
Beneath the tree, an apple took its fall,
Newton's mind sparked, creating theories to enthrall.
Causing tension and questions to all,
From that unlucky apple, physics stood tall.
Tesla, a genius with sparks in his mind,
But his worth was hidden, hard to find.
Edison's fame overshadowed his name,
Leaving Tesla unrecognized, what a shame...
Butterfly effect refers to small changes having a bigger impact in the complex system of nature. It’s like a small event but can have a big ripple effect. In this context, whatever we do for the environment has its own impact. If we try to do such actions which can bring positive changes, surely there will be impactful contributions. This concept had been introduced around 1890 but got popular very late around 1961, and was referred to as a model used for weather prediction. The meteorologist, Edward Lornez found out that just a fluttering of butterfly wings, which is a small change in the air molecules, can bring different weather conditions on the planet.
Human activities have negative as well as positive effects on the environment. But for a few years whatever we have been doing has polluted the ocean, chemically transformed the soil, emitted pollutants in the air and also soared deforestation. The most critical issue is biodiversity. Many species had been extinct which had a domino effect, i.e. imbalance in the biodiversity. This is more important than global warming as it has long term effects on humans and all the other species as a whole. Even the unrelated species like the Mexican long nosed bat disappearance will not only impact its habitat but others too. So, it's high time we be careful of our actions. The interconnectedness of the butterflies, flora and fauna is really delicate and has a great impact on the environment.
There are problems but there are also solutions to such problems. As we face the challenges of the that’s the butterfly effect, we find the solutions by the same. It is an idea, a solution which can help us to grace ourselves successfully out of these issues. Nothing is impossible, and if everyone gets along together, we will surely be able to tackle it. The things in the world around us are interconnected to each other, and even small actions can trigger a diverse impact. So, whatever we do comes back to us in some way. The sixth mass extinction event have been held and it seems to be a greater one as a Harvard’s biologist, Edward O. Willson stated that half of the animals and plant species might not be there by 2100 due to our actions. There is a positive power to this which is discussed above.
In conclusion the essence of this article is to let the readers know the interconnectedness between the choices we have, the environment we live in, and the balance of nature and biodiversity as a whole which can be stated in a quote, “If Nothing ever changed, there would be no butterfly”. So simply change means butterfly effect and it doesn't matter how seemingly insignificant an act might look but it will certainly change something. This belief will help all of us to get rid of such big issues which seem to have no solution but it does.
एक दिन म स्कुलबाट फर्किदै गर्दा बुबाले साथीहरूसँग छोटो यात्रामा जाने योजना बनाउनुभएको कुरा फोनमा सुनेँ ।
म एक अन्वेषक हुँ मलाई नयाँ ठाउँहरूमा जान मन पर्छ र नयाँ प्रकारका खानाहरू खान पनि औधि रूचि छ ।
बाबाको कुरा सुनेर एकदमै जिद्दी गरेँ । त्यो अवस्थामा मलाई देखेपछि मेरो बुबाले मलाई उहाँसँग तिन दिनको यात्राको लागि जान दिनुभयो । म तिन दिनसम्म स्कुल नगएर बुबा र बुबाबा साथीहरूसँग गएँ ।
पहिलो दिन ३ घण्टाको यात्रापछि सुकुटेमा पुग्यौँ । त्यहाँ हामी एउटा राम्रो रिसोर्टमा बस्यौं, जसको नाम सुकुटेबिच थियो । त्यहाँ पुगेको पहिलो दिनमा सबै जना एकदमै थकित भएकोले सबैले रिसोर्ट घुमेर खाना खाएर आआफ्नो कोठातिर लाग्याैँ ।
दाेस्राे दिन हामी सबै ताजा भएर नास्ताको लागि तयार भयौं । त्यहाँ विभिन्न प्रकारका खानाहरू थिए, जसले मलाई उत्साहित बनायो ।
र्याफ्टिङ त्यो चीज हो जसले यो यात्रालाई यति यादगार बनायो कि मैले गरेको रमाइलो म कहिल्यै बिर्सने छैन । त्यो रमाइलो गतिविधि अझै पनि मेरो स्मृतिमा रहन्छ।
हामीले त्यहाँ स्थानीय नेपाली खाना खायौं । खाना साँच्चै स्वादिष्ट थियो । त्यसपछि हामी जिपलाइनको लागि धुलीखेल फर्कियौं यो पनि साँच्चै रमाइलो अनुभव थियो ।जिपलाइनको समयमा म साँच्चै डराएँ र उचाइको कारण रुन थाले । मेरो बुबाले मलाई शान्त गर्नुभयो र मलाई भन्नुभयो यो साँच्चै रमाइलो हुने छ, उहाँका शब्दहरू सुनेपछि यसले मलाई शान्त बनायो र म जिपलाइनमा गएँ। त्यसपछि हामी रिसोर्टमा फर्कियौं र खाना खाएर निदायौं ।
राति निदाउँदा निकै ढिला भैसकेकाे थियाे । अवस्य नै बिहान ढिलो उठ्यौं र हामी सबै साँच्चै थाकेका थियौं । त्यो बिहान हामीले रिसोर्टमा हाम्रो ब्रेकफास्ट छुट्यौं त्यसैले हामीले सिधै लञ्च खायौं जुन स्वादिष्ट पनि थियो ।
त्यही दिन सबै जना बाबाको मामाघर गयाैँ । सुकुटे बिचको एकदमै नजिक थियो । स्थानीय खुकुरा र ढिडो खाएर, जसको स्वादमा कहिल्यै बिर्सिन सक्दिनँ ।
बाबाले म सानो छँदा खेल्ने ठाउँ देखाइदिनुभयाे । म मेरो पूरै जीवन सहर क्षेत्रमा बसेकी छु ।
मेरो बुबा व्यावहारिक रूपमा हुर्केको ठाउँ देख्नु मेरो लागि साँच्चिकै रमाइलाे थियो ।
यो सबै प्राकृतिक रूपमा स्फुर्तिदायी थियो जसले मलाई त्यहाँ बस्न मन लाग्यो तर हामी रिसोर्टमा फर्किनुपर्छ भन्नुभयो । मेरो बुबाले हामी रिसोर्टमा धेरै ढिलो फर्कियौं ।
तर हामी सुत्न सकेनौं हामीले खाना खायौं र घुम्न गयौं । खोलाको किनारमा झोला खेल्न । त्यहाँ मेरो बुबा र उहाँका साथीहरूको बाल्यकालको कुरा सुन्दा मलाई मेरा साथीहरूको याद आयो ।
बुढाबुढी हुँदा हामी मेरो बुबाको साथीझैं नजिक हुने छौं कि भनेर सोचेँ । हामी पाैडियाैँ पनि । रात परिसकेकाे थियाे । सुत्नतिर पनि लाग्याैँ । हामी दिनभरि गरेका गतिविधिहरूबारे छलफल पनि गर्याैँ ।
गर्दागर्दै घर फर्कने दिन पनि आयाे । हामीले रिसोर्टमा खाजा खायौं र खाजा खायौँ । तिन घन्टा लामो ड्राइभमा म र मेरो बुबा घर आइपुग्याैँ ।
म दुःखी पनि थिएँ र खुशी पनि थिएँ किनकि मैले यात्राको साँच्चै आनन्द उठाएँ तर मैले मेरी आमा र बहिनीलाई मिस गरें र उनीहरूलाई देखेर मलाई खुशी लाग्यो ।
यो यात्रा मेरो लागि साँच्चै अविस्मरणीय रह्यो किनभने मैले मेरो बुबा साथीहरूको बारेमा थाहा पाएँ । मैले साहसिक कार्य गर्न पाएँ । मैले मेरो उचाइको डरलाई जितें । मलाई स्थानीय खाना मन पर्यो । म साँच्चै आशा गर्छु कि म उही मानिसहरूसँग अर्को छोटो यात्रामा जान सक्षम हुने छु ।
सबै यात्राहरू स्मृतिमकाे कुनामा स्मृति बनेर रहन्छ नै भन्ने पनि छैन ।
हुन त म कति नै वर्षकी भएँ र! भर्खरै कक्षा ११ मा पढ्दै छु । तर पनि पछिल्लाे समयमा मैले गरेकाे याे यात्रा अविस्मरणीय सम्झना बनि मेरो मस्तिस्कमा बसेको छ ।
म भर्खर कक्षा ७ मा पढ्दै थिएँ ।
म नेपाली भए पनि मेरो जन्म भारतको उत्तरपूर्वमा रहेको मिजोरम भन्ने ठाउँमा भएको हो । मेरो विद्यालयको जाडो महिनाको छुट्टि चलिराखेको थियो । मेरो घरमा छुट्टी महिनामा भारत जाने योजना बन्यो।
आफू जन्मेको ठाउँलाई हेर्न, बुझ्न म र मेरो ठुलो दाइ निकै उत्साहित थियौँ । आफू घुम्न जाने भन्ने थाहा पाएपछि हाम्रो खुसीको सीमा नै थिएन ।
दोस्रो दिनमा घरका सबै जना तयारीमा व्यस्त थिए तर म भने जाने कुराले नै मख्ख परिरहेकी थिएँ ।
आफू सानो हुँ भन्ने ठाउँ धेरै साना साना कुराहरूले नि सारै आनन्द र सन्तुष्टि दिदोरहेछ, सायद बाल्यकालका अद्भूत कुरामध्ये यो पनि एक हो ।
तेस्रो दिनमा हामीले आफ्नो यात्राको सुरुवात गर्याैँ ।
भारत र नेपालको सीमा (काकडभित्ता ) तिर लाग्याैँ । करिब एकदिनपछि हामी काकडभित्ताबाट रवाना भएर गुवती र मणिपुर हुँदै मिजोरमतर्फ लाग्याैँ ।
यात्राको समयमा मलाई त्यो वनजङ्गल, खोला नाला र हरियोपरियो मनमोहक दृश्यहरूले मेराे ध्यान आफूतर्फ तानेजस्तो अनुभव मलाई भएको अझै नि याद आइरहन्छ ।
मिजोरम पुग्न हामीलाई एक दिन जस्तो लग्यो र धेरै दिनको प्रतीक्षापछि हामी मेरो जन्म स्थलमा पुग्याैँ ।
म धेरै सानो हुँदा आएकोले होला मलाई ती ठाउँमा आफ्नोपन महसुस भए पनि स्मृतिमा केही स्मरण रहेन ।
मिजोरम र शिलाङ्ग भन्ने ठाउँमा धेरै वर्ष पहिले मेरा आखे र माम (तामाङ भाषामा हजुरबुबा र हजुरआमा) यहाँ आएर बसेको कहानी मैले आफ्नी आमाबाट धेरै पटक सुन्ने गर्थेँ । मेरी आमा र आपा (बुबा) को पनि पढाइ यहीबाट सुरू भएकाे रहेछ ।
त्यहाँ पुगेपछि हामी सबै जाना केही दिन आराम लिने निर्णय गर्याैँ ।
केही दिनको आरापछि हामी त्यहाँका सुन्दर ठाउँहरू भ्रमण गर्नतर्फ । त्यहाँ भएका खोलानालाहरू वनजङ्गलहरू असाध्यै मनमोहक र आकर्षक भएको प्रतीत हुँदै थियो ।
त्यहाँका मानिसहरू नम्र र मिलनसार स्वभावका थिए । आफू त्यहीँ जन्मेको भएर होला त्यहाँ बस्न मलाई आफ्नै घर आएजस्तै सारै आनन्द महसुस भैरहेको थियो।
हाम्रा धेरै जस्ता आफन्तहरू यही बसेका थिए, हामी त्यहाँबाट मेरा फुपू र फुपाजू भेट्न गयाैँ । हामी त्यहाँ हुँदा विभिन्न पर्यटन स्थलतिर पनि लाग्याैँ ।
मिजोरममा रहेको तुइरिवन झरनामा हामी गयाैँ । तुइरिवनगको दृश्यले मैलै त्यहीतिर ताने जस्तो मलाई आभास भइरहेको थियो ।
त्यहाँको हावामा शान्त वातावरण र सन्तुष्टि थियो । प्राकृतिक ठाउँहरूमा बेग्लै अनोखापन हुँदो रहेछ भन्ने मलाई आभास भयो।
धर्ती आमाले हामीलाई थुप्रै अनगिन्ति प्राकृतिक सम्पदाहरूले हामीलाई पुरस्कृत गरेकी हुन् भन्ने मलाई लग्यो ।
हामी मिजोरमका अन्य स्थलहरू घुमिसकेपछि हामी दार्जिलिङ, कलिम्पोङ्ग घुम्न जाने भन्ने मैले थाहा पाएँ । लगभग १ दिनमा नै वहाँ पुग्ने भएकाले हामी चाडोभन्दा चाडो कलिम्पोंङ गएर फेरि नेपाल फर्किने योजना बन्यो ।
कालिम्पोङ्ग पश्चिम बङ्गालको हिमालयन फेदमा रहेको पूर्वी भारतीय पहाडी सहर हो । टिस्टा नदीको माथिको किनारमा बसेको । यो सहर सानो भए ता पनि विभिन्न गुम्बा र चर्चहरू को घर हो ।
त्यहाँ शित्तल र अविस्मरणीय परिदृश्यहरूले त्यहीँको वातावरणमा मग्न बनिदिन्छ। कलालिम्पोङ्गको सुन्दर वादिया र पहाडी स्थलहरूले पर्यटकहरूमध्ये बेग्लै पहिचान बनाएको छ ।
त्यहाँ चारैतिरबाट पहाडले घेरिएकोले होला त्यहाँ असाध्यै जाडो हुनेरहेछ। कालिम्पोङ्गक गुम्बा र चर्चहरू मा मनैहरने सुन्दरता र संस्कृति झल्किरहेको थियो।
आफ्नो देशमा नभए पनि नेपाल मै भएझैँ मलाई अपार आनन्दको अनुभूति भैरहेको अझै नि याद छ । त्यहाँ अलि दिन घुमघाम गरेपछि हामी फेरि नेपाल नै फर्किने भयौँ ।
कलिम्पोङ्गबाट फर्किदा मलाई आफ्नो मनबाट नै टाढा जादैँ छु जस्तो महसुस भैरहेको थियो ।
कुनै दिन अवश्य फेरि कलिमोङ्ग र मिजोरम फर्केर आउँछु भन्ने आसा लिँदै म नेपाल फर्केँ।
Imagination is a powerful gift that allows us to create wonderful worlds and friends that exist solely in our minds. Among my cherished childhood memories, there was a special place reserved for my imaginary friend. Though invisible to everyone else, they were as real to me as anyone I could see or touch.
My imaginary friend, whom I named Sparky, was my constant companion during my early years. I vividly remember the day I first conjured him into existence. It was a rainy afternoon, and I found myself feeling lonely. My parents were busy with household chores, and my real friends were nowhere to be found. That's when Sparky came to life.
Sparky was a peculiar friend, to say the least. He was a little shorter than me and had radiant purple skin. His hair was like a flame of fire, and his eyes sparkled with curiosity and mischief. He had a knack for making me laugh, and we spent countless hours together, sharing secrets and stories.
One of the best things about Sparky was his limitless imagination. He could turn a cardboard box into a rocket ship, a backyard into an enchanted forest, and a rainy day into an epic adventure. With Sparky by my side, every day became an opportunity to explore the extraordinary.
Our adventures were boundless. We would go on quests to find hidden treasures in the attic or embark on journeys to distant lands in our living room. Sparky had a talent for transforming mundane activities into thrilling escapades. Even a simple picnic in the backyard would become a grand feast in a magical kingdom.
Sparky had an incredible sense of empathy. Whenever I was sad or upset, he would listen patiently and offer words of comfort. He never judged me and always made me feel valued. His friendship was a constant source of support during those formative years.
As I grew older, I started to spend less time with Sparky. The demands of school and the allure of the real world took me away from our imaginary escapades. My friends shifted from the imaginary to the tangible. But Sparky was always there, patiently waiting for me to return whenever I needed a friend who understood me like no one else.
Even though Sparky exists only in my memories now, I believe that my imaginary friend played a crucial role in my childhood development. He nurtured my creativity, encouraged me to explore new horizons, and taught me the value of empathy and kindness. In a world where imagination often takes a backseat to reality, Sparky was a reminder that the boundaries of our minds are limited only by our willingness to dream.
In conclusion, my imaginary friend, Sparky, was a cherished companion during my early years. With his vivid imagination, boundless adventures, and unwavering friendship, he enriched my childhood in ways I'll forever be grateful for. While Sparky may have faded into the recesses of my memory, the lessons he taught me about the power of imagination and the importance of empathy continue to shape the person I am today.
So, what does philosophy generally mean? Philosophy is the general study of theories of reality and existence. In ancient Greek, the word “philos” meant love and the word “sophia” meant wisdom. So, the literal meaning of philosophy in ancient Greek, is love of wisdom. It goes beyond mere observation and dives into the depths of critical inquiry and contemplation. The love of wisdom drives philosophers to explore the nature of reality and unravel the complexities of the human experience.
Modern philosophy branches into four primary categories, each addressing distinct aspects of human understanding. They are metaphysics, epistemology, axiology and logic. Metaphysics is the branch of philosophy that deals with the study of the physical universe and the nature of ultimate reality whereas epistemology is the branch of philosophy that deals with the study of how people come to learn about what they know. Similarly, Axiology is the branch of philosophy that deals with the study of principles, moral and personal values and Logic is the branch of philosophy that deals with the study of reasoning.
My topic “Philosophy of mind” originally falls under the epistemology branch. But nowadays, Philosophy of mind has become related to cognitive science which is the branch of science that deals with the study of thought, learning and mental organization. The mind, from a philosophical view is a very tricky topic. The philosophy of mind extends its inquiry into the realm of reality, existence, and the intricate relationship between the mind and the body. This exploration evolves into a comprehensive theory, giving an idea on what it truly means to be human—a sentient being with an organ that governs all the body's functions and experiences. Philosophy of mind was originally advocated by Paramenides in the 5th century and was later continued by a rationalist Baruch Spinoza in the 17th century. Philosophy of mind is the philosophical studies of reality, existence and the nature of mind and its relationship with the body. The philosophy of mind can also be said to be a philosophical theory attempting to explain what it means to be a human being and how it's like having an organ that controls all of the body.
The aspects of the mind that are included in this branch of philosophy of mind are mental events, mental functions, mental properties, consciousness, the natural correlates of the mind, and the relation of mind to the human body. Philosophers have long debated the existence of the mind as well. The main questions that philosophy of mind is trying to solve are: What is it to think? How do we know what we think? And how can we tell if other people have minds or share our thoughts? There are major issues in philosophy of mind. They are mind-body problems, hard problems of consciousness and the nature of a particular mental state but among all, the mind-body problem is the most major one. The mind-body problem was addressed by Rene Descartes in the 17th century. Mind-body issue also addresses the question of how the body and mind function chemically and physiologically. While working on this problem, most modern philosophers state that the mind is not something separate from the body.
हिमालय क्षेत्रमा जन्मेकी नेपालीकी छाेरी म । मेरो बाल्यकाल त्यस्तो राम्रो थिएन ।
आठ वर्षको उमेरमा आफ्नो परिवार, जन्मभूमि र बाल्यकालका साथीभाइलाई बिदाइ दिएर नयाँ ठाउँमा राम्रो शिक्षाको लागि जानु एउटा बाल्यको लागि हृदयविदारक दृश्य हुन सक्छ ।
जुन मैले पछि महशुस गरेँ ।
काठमाडौंमा १० वर्ष बसेर माध्यमिक शिक्षा परीक्षा दिएपछि मैले आफ्नो जन्मभूमिको लामो यात्रा सुरु गरेँ l
मेरो जन्म डोल्पाको शे फोक्सुण्डो नजिकै भएको थियो । आफ्नो आमाबुबा, जन्मभूमि र आफ्ना परिवारहरू भेट्न म आतुर थिएँ ।
खुसीले लुगा सबै छिटोछिटाे प्याक गरेँ
हवाइजहाजकाे टिकट रद्द भएका कारण मामाले चार दिनको यात्राका लागि बसकाे टिकट काट्नु भएको थियो l
अर्काे दिन म र मेरी काकीआमा छिटोछिटो बसपार्क पुगेर दुईओटा राम्रो सिट खोजेर बस्याैँ अनि त्यसपछि हाम्रेा लामो यात्रा सुरु भयाे ।
बसपार्कदेखि थानकोट हुँदै चितवन अनि लुम्बिनीदेखि बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जसम्म हामीले एक रात बितायाैँ । त्यसपछि हामीले बिहानको खाजा खायाैँ । त्यही बसमा अर्को दिन बितायाैँ ।
चार दिन पछि तिन सवारी साधनहरू हेरफेर गरेपछि सुलिङ पुगियाे l त्यसपछि दुई दिनकाे पैदलयात्रा गरेपछि आफ्नो गाउँ पुगियाे ।
गाउँ पुग्दै आफ्नो आमाबुबालाई भेट्ने धाेकाे पनि पुरा भयाे ।
गाउँमा मैले परम्परागत खाना डिडो खाएँ ।
एक दिन गाउँ डुल्दै बिताएँ ।
शे फोक्सुण्डो ताल,कान्जिरोवा हिमाल र जङ्गलहरू घुम्दै रमाएँ I
गाउँमा धेरै वर्ष नबसेकोले मैले बुबालाई गाउँमा किन अहिले धेरै स्थानीय मानिसहरू छैन भनी सोधेकी थिएँ ।
स्थानीय मानिसहरू यता घुमन्ते र पशुपालन जीवन जिउनु हुन्छ l त्यसैले अहिले यहाँका मानिसहरू आफ्ना कृषि कार्यहरू समाप्त गरेर यार्सागुम्बा (कीरा) टिप्न माथिल्लो हिमालय गएका छन् बुबाले जवाफ थियाे
यार्सागुम्बा टिप्ने कुरा सुन्नेबित्तिकै मैले पनि बुबालाई जाने भनेर कुरा राखेँ ।
अन्ततः १० दिनको यात्रा तय भयाे ।
भोलिपल्ट छिटो उठेर खाजा खाएर आमाबुबालाई सहयोग गरेपछि हाम्राे पदयात्रा सुरु भयाे ।
छाेरीलाई कठिन हुन्छ भनी बुबाले मलाई घोडा सवारी गर्नु भन्नुभयो । घोडामाथि सवारी गर्नु खोज्दा झण्डै म तल झरिन । आमाले मलाई लड्नबाट जाेगानुभयाे । अनि घाेडा चड्न पनि सिकाउनुभयाे ।
घोडा चड्दै प्रकृति, फूलबारी, नदी , हिमाल आदि देखर म खुशी भएँ । माथिल्लो हिमालय पुग्दा हिमाल र जमीन सबै हिउँले ढाकिएकाे थियो । छिटो छिटो आफ्नो पाल टेकाएर आमा खाना बनाउनुतिर लाग्नु भाे । बुबा र म जङ्गलमा पछिका लागि दाउरा टिप्न गयाैँ ।
यार्सागुम्बा (कीरा) टिप्ने ठाउँमा हामी मात्र होइन धेरै मानिस जस्ता जुम्लातिर नेपालीहरू पनि थिए ।
त्यी मानिसहरू हिमाल चढेर आफ्नो परिवारको लागि आर्थिक अवस्था सुधार्न यता यार्सागुम्बा टिप्न आएका रहेछन् ।
धेरै यार्सागुम्बा टिपेर अनि बेचेर आएकाे पैसाले जीविकाेपार्जन गर्दा रहेछन् ।
खासमा यार्सागुम्बा टिप्ने ठाउँमा हामी स्थानीय मानिसलाई मात्र टिप्ने अनुमति छ । अन्य मानिसको लागि टिप्न अवैध छ ।
आर्थिक अवस्था कमजोर भएकै कारण आफ्नो जीवन जोखिममा राखेर यता आउँछन् र धेरै मानिसहरूले जीवनसमेत गुमाएका छन् ।
कस्ताे दुःखद कुरा !
भोलिपल्ट म पनि यार्सागुम्बा टिप्नका लागि तयार भएँ ।
सबैले यार्चा पाइरहेकाे बेला मैले पाउन नै कठिन भइरहेकाे थियाे ।
म हैरान नै भइसकेकी थिएँ । जसाेतसाे मैले पनि दुई वटा पाएँ । खुशीले छिटोछिटो घर पर्किए । घर पुग्न तुरुन्तै खुशी भएर आमा, बुबा र आफन्तहरू लाई देखाए ।
चिसाे अत्यधिक हुनेहुनाले म बिरामी नै भए । दुईकाे यार्चा टिपाइपछि आफ्नो गाउँ फर्किहालेँ । दुई दिनका लागि यार्चा टिपाइ, घुमघाम रमाइलाे नै हाे तर त्यहीँ नै जीविकाेपार्जन गर्ने नागरिककाे जीवन साच्चिकै कष्टकर छ, जुन कुरा मैले यहाँ आएर पढेपछि तुलता गर्ने अवसर पाएँ ।
जेहाेस्, मैले पनि पहिलाे पटक यार्चासँग मितेरी लगाएँ ।
