सङ्गीतकार तथा गायक अम्बर गुरुङको जन्म वि.सं. १९९४ साल फागुन १४ गते (२६ फेब्रुअरी १९३८) दार्जिलिङमा भएको थियो । पिता उजीरसिंह गुरुङ र आमा रेणुका गुरुङका सुपुत्र गुरुङकाे पुर्ख्याैली घर गोरखाकाे रिसिङ भए पनि उनकाे बाल्यकाल भारतको दार्जिलिङमा बित्याे र पछि सन् १९६९ मा काठमाडौं सरे । अम्बर गुरुङ आधुनिक नेपाली गीतका एक चर्चित सङ्गीतकार हुन् । उनका दुई दाजुभाइ, एक दिदी छन् । उनका बुबाले उनलाई सशस्त्र सेनामा भर्ती गरून् भन्ने चाहन्थे, तर उनको सानैदेखि सङ्गीतमा रुचि थियो। त्यसैले उनकी आमाले उनलाई बाल्यकालमा गीत गाउन र सङ्गीत सिक्न प्रोत्साहन गर्नुभयाे । उनले भारतीय शास्त्रीय बाजा र पश्चिमी बाजाहरू बजाउन सिक्नुभयाे । उनले प्राय सबै बाजाहरू जस्तैः  भायोलिन, पियानो, गिटार, मन्डोलिन, तबला र अन्य धेरै बाजाहरू बजाउन सिक्नुभयाे । सन् १९५० को दशकमा अम्बर गुरुङले दार्जिलिङमा द आर्ट एकेडेमी अफ म्युजिक नामक सङ्गीत संस्थान खोलेका थिए। उनले टर्नबुल स्कुल, दार्जिलिङमा अध्ययन गरे । जहाँ उनी बाइबल भजन गाउने सङ्गीतको प्रेममा परेका थिए । उनले सङ्गीत निर्देशकको रूपमा रही नेपाली सङ्गीत क्षेत्रलाई करिब ३० वर्षसम्म सेवा गरे ।  सङ्गीतकार गुरुङले काेलकातामा पहिलाेपटक सन् १९६१ मा अगमसिंह गिरीले लेख्नुभएकाे गीत ‘नौ लाख तारा’ रेकर्ड गर्नुभएकाे थियाे । याे गीत एक हप्तामै पाँच सय प्रति बिक्री भएका थिए । याे गीतले नेपाल र भारत दुवै देशमा तरङ्ग मच्चाएको थियो । याे गीतलाई भारत विराेधी भन्दै त्याे समयमा अल इन्डिया रेडियाेमा प्रतिबन्धित भएकाे थियाे । उनले नारायण गोपाल, गोपाल योञ्जन, कर्मा योञ्जन, रणजित गजमेर, जितेन्द्र बर्देवालगायतका गीतबाट प्रेरणा पाएका थिए । पश्चिम बंगाल सरकारले उनलाई सन् १९६२ मा लोक मनोरञ्जन स्टेशनमा जागिरको प्रस्ताव गरेकाे थियाे । पछि उनी १९६७ मा प्रतिष्ठित डा. ग्राहम होम्स स्कुलमा सङ्गीत  शिक्षकको रूपमा काम गरे । गुरुङले सन् १९६५ मा जागिर त्यागे र सन् १९६८ मा राजा महेन्द्रले नेपालमा स्थायी रूपमा बस्न र नेपाल प्रज्ञा-प्रतिष्ठानको सङ्गीत विभागको अध्यक्षता गर्न अनुराेध गर्दा त्याे प्रस्तावलाई स्वीकार गरेर उनी नेपालमा आएर बसे । गुरुङले फुटकर गीतका साथै धेरै एल्बम पनि रेकर्ड गरिसकेका छन् । उनले धेरै सङ्गीत, र वृत्तचित्र र फिचर फिल्महरूको लागि सङ्गीत पनि बनाएका छन् । सन् २००७ मा अम्बर गुरुङलाई नेपाल सरकारले नेपालको नयाँ राष्ट्रिय गानको लागि  सङ्गीत  रचना गर्न अनुराेध गरेको थियो । उनले नेपालकाे राष्ट्रिय गान सयाैँ थुंगा फूलका हामी……काे सङ्गीतकारकाे रूपमा परिचित छन् । उनले सङ्गीत विभागको नेतृत्व गरेका थिए र नेपाली सङ्गीतलाई समृद्ध बनाउने काम गरेका थिए । नेपाल सङ्गीत तथा रंगमञ्च प्रतिष्ठानको कुलपतिका रूपमा पनि काम गरेका थिए । सङ्गीतको अनुसन्धानमा साथै अर्केस्ट्राको विकासमा आफ्नो ऊर्जा खर्च गरेका थिए । उनका छोराहरू पनि आफ्नो बुबाबाट प्रेरित भएर सङ्गीतमा लागेका छन् । गुरुङले बेलायत, अमेरिका, हङकङ, जापान, फिलिपिन्स, चीन, मलेसिया, स्पेनलगायतका देशमा पनि आफ्नो प्रस्तुति दिएका छन् । नेपाली सङ्गीतलाई अतुलनीय याेगदान दिने गुरुङलाई महासङ्गीतकारका रूपमा घाेषणा गरियाे, त्यस्तै नेपाली भाषा र साहित्यकाे विकास गरेबापत वि.सं. २०२४ सालकाे जगदम्बाश्री पुरस्कार, गाेरखा दक्षिणबाहु (२०२८), इन्द्रराज्यलक्ष्मी पुरस्कार, छिन्नलता पुरस्कार आदि विभिन्न पदक तथा पुरस्कारबाट सम्मानित भएका छन् । सङ्गीतमा नै आफूलाई समर्पण गरी नेपाली सङ्गीतकाे बादसाहकाे परिचय बनाएका अम्बर गुरुङकाे निधन वि.सं. २०७३/०२/२५ गते भएकाे हाे । उनकाे निधनले नेपाली सङ्गीत क्षेत्रमा अपूरणीय क्षति भएकाे छ । 

After reading a lot of books and going through many helpful books this is probably one of the best books that I have read as it is based on real experiences and also helps us and guides us in many ways to find meaning, passion, ambition and aim in our life. There are many self help books to read but ‘Think Like a Monk’ is a must read book.

Think Like a Monk is a self-help book written by Jay Shetty about his experiences in life and the way he used to think before meeting a monk. He also promotes understanding the value of thinking and how it can improve you on a daily basis. Think Like a monk is a self-help book that is extremely helpful and so well coordinated with what ordinary people do in their day-to-day lives that once you read the book you will instantly feel motivated and probably change the way you think of things. Our preferences are very valuable in our life. Without a preference for what you like or what you want there is no prior meaning to life. What you have from the very beginning of your life and to the very end of your death is choice/preference/thought. This book is simply telling you to overcome negative thoughts and habits and access the calm and  purpose  that lie within us. To discover new ways of thinking and to be polite with what you are doing is the key to a happy and a good life.

In my own opinion where I suffer from anxiety and hate the way this society treats people nowadays Jay Shetty has mentioned that if you keep your mind open for thoughts and do not get easily distracted, offended and behave properly then it won't matter to you whether people love you or hate you. Reading this book is a very good choice especially for anyone trying to find meaning to their lives or find a passion and this book is also an example of money can not buy happiness. Think LIke A Monk is a book which tells us to think like a monk and how it has helped Jay himself to improve in his life and it surely will help us too. It is also about overcoming negative thoughts and bringing a positive mindset in your life. This book mentions the value of proper thinking and evaluating things. How do monks think ?

Monks have a proper mindset which us normal people do not have. They gain the mindset by meditating and doing things which are really hard to do. Jay once heard an interview of a monk and he felt that it was better than any millionaire or billionaire giving their opinion on how to make a better life with money. Not everything can be bought with money, not time, not patience and not a bit of respect. Monks live their life hard but bear no hatred towards people because they have an open mind. Monks do not hate the people who hate them because they do not take their sentences seriously and this is what the book is trying to teach us no matter how hard the situation in if you let other people define you on what they know of you or on what they have seen then you will never be able to think like a monk with open and positive mindset.

This is my understanding of this book. Your understanding of this book can be totally different from what my understanding is. I recommend everyone to read this book and try to do the things Jay shetty tells us to do through this book and I am sure that it will help you overcome negative thoughts.
 

विद्यार्थीहरू भनेका देशका भविष्य हुन् । देशका भविष्यलाई वर्तमानमा सही ढङ्गले गाेडमेल गर्नुपर्छ । तर आजकाे समयमा विभिन्न तरिकाले विद्यार्थीहरूमाथि बाेझ लादेकाे पाइन्छ । अधिकांश विद्यालयमा विद्यार्थीहरूलाई धेरै नै  गृहकार्य दिने गरिन्छ । मेरो मतलब उनीहरूले गृहकार्य दिन बन्द गर्नुपर्छ भन्ने होइन । म पूर्ण रूपमा सहमत छु कि गृहकार्य आवश्यक छ तर धेरै गृहकार्य हानिकारक हुन सक्छ । आजकल धेरै विद्यालयहरूमा विद्यार्थीहरूलाई बढी मात्रामा गृहकार्य दिइन्छ जसले विद्यार्थीहरूको जीवनमा नकारात्मक प्रभाव पार्न थालेको छ । विभिन्न अध्ययनअनुसार विज्ञले सिफारिस गरेभन्दा बढी गृहकार्य दिइन्छ । जसले गर्दा शारीरिक तथा मानसिक स्वास्थ्यमा ठुलाे समस्या  निम्त्याउँछ । यही कारणले गर्दा धेरै विद्यार्थीहरू मानसिक असन्तुलनकाे सिकार बनेका  हुन्छन् । जब विद्यार्थीहरूले धेरै गृहकार्य भयाे भन्ने गुनासो गर्छन्, अधिकांश शिक्षक र अभिभावकले यसलाई बेवास्ता गर्छन् । म आफैँ पनि एउटा विद्यार्थी भएको कारण मैले यो अनुभव गरेकी छु । धेरै दिनहरू यस्ता छन् जहाँ ती गृहकार्य पूरा गर्न राती ढिलो समयसम्म बस्नुपर्छ । कहिलेकाहीँ रातभर जागै बस्दा पनि मैले गृहकार्य पूरा गर्न सकेकी हुँदिनँ । यस्ताे अवस्थाले धेरै निराशा पैदा गर्छ । अत्यधिक गृहकार्यले विद्यार्थीहरूमा मानसिक तथा शारीरिक स्वास्थ्य समस्या निम्त्याउन सक्छ । 
जब कुनै विद्यार्थीले आफ्नो सबै गृहकार्य पूरा गर्न सक्दैन तब ऊ निराश हुन थाल्छ । त्यस्तै गृहकार्यले विद्यार्थीहरूको घुम्ने, खेल्ने, रमाउने, परिवारसँग बिताउने समयलाई पनि कम गरिदिन्छ । यी र यस्ता कुराहरूमा विद्यालय नै सचेत हुने हाे भने विद्यार्थीहरूले सही अर्थमा विद्या आर्जन गर्न सक्छन् । सबै शिक्षकहरूमा एउटै खालकाे साेच र प्रवृत्ति हुँदैन । काेही शिक्षकहरूले विभिन्न बहानामा गृहकार्यकाे बाेझ विद्यार्थीहरूमाथि थपिरहने स्वभाव पनि हुन्छ । गृहकार्यमा नै धेरै समय बिताउँदा विद्यार्थीहरूलाई रिस उठ्ने र पढाइमा रुचि र प्रेरणा गुमाउने खतरा हुन्छ ।  एक तथ्याङ्कअनुसार ५६% भन्दा बढी विद्यार्थीहरूमा स्कुलमा तनाव हुने मुख्य कारण गृहकार्य हो । विद्यालयमा वर्षभरि विद्यार्थीहरू अतिरिक्त क्रियाकलापहरू र गृहकार्यहरू गर्नैपर्ने कडा तालिकानुसार जीवन बिताउँछन् । गृहकार्यको बाेझ अत्यधिक हुने  भएकाले निद्रा कम र तनावको स्तर उच्चतम् शिखरमा पुगेकाे छ । यद्यपि कतिपयले आवश्यकताको तर्क गर्न सक्छन् । विद्यार्थीहरूले कम गृहकार्य प्राप्त गरेर बढी लाभ उठाउने छन् । गृहकार्यले थकित विद्यार्थीहरूलाई कक्षाकोठामा ध्यान दिन गाह्रो हुन्छ । गृहकार्य गराउँदा विद्यार्थीहरूलाई पढाइमा केही परिवर्तन ल्याउन सक्छाैँ हाेला तर उसकाे जीवनमा उत्पन्न हुने तनावले पार्ने प्रभावका बारेमा पनि साेच्नुपर्ने हुन्छ । दबाबमा भन्दा रूचि र रहरमा गृहकार्य गर्ने वातावरणकाे सिर्जना गर्ने कुराहरूमा केन्द्रित हुनुपर्छ । उनीहरूले यस्तै प्रकारको तनाव अनुभव गर्छन् जसले स्वास्थ्यमा विभिन्न समस्याहरू निम्त्याउन सक्छ । विद्यार्थीहरूलाई उत्प्रेरित गर्नुपर्छ र एक्लै बसेर र तनावमा परेर अतिरिक्त काम गर्नुको सट्टा छुट्टीमा आफ्नो परिवारसँग समय बिताउने मौका दिनुपर्छ । पारिवारिक सम्बन्धलाई बिर्सेर कुनै पनि कार्य गर्न सक्दैनाैँ ।
कुनै विद्यार्थीले गरेकाे गृहकार्य वा परियाेजनात्मक कार्यबाट कम अङ्क प्राप्त गर्दछन् वा समयमै पूरा गर्न कठिनाइ अनुभव गर्दछन् । तिनीहरूले आफैँमा विश्वास गुमाउन थाल्छन् । जब यस्ताे अवस्था हुन्छ, तिनीहरू कक्षामा सङ्घर्ष गर्न थाल्छन् । यस्ताे अवस्था वास्तवमा धेरै विद्यार्थीहरूमा हुन्छ, तर शिक्षकले व्यक्तिगत विविधताका आधारमा विद्यार्थीहरूकाे मूल्याङ्कन गरेकाे भेटिदैन । जसले गर्दा विद्यार्थीहरूलाई कुनै कार्य गरूँ भन्ने उत्प्रेरणा हुँदैन। अन्त्यमा, गृहकार्य महत्त्वपूर्ण भएकोले दिनुपर्छ तर यसको सीमा हुनुपर्छ किनभने धेरै गृहकार्यले विद्यार्थीको जीवनमा धेरै नकारात्मक प्रभाव पार्न सक्छ ।

We usually bring a pet into our lives when we buy it, whether it's a dog, a cat, or even a snake or turtle. It is overwhelming when we bring them into our lives, regardless of the type of pet. Pets have a positive impact on a person's everyday life. Most people consider all the work and time required to own a pet while considering the decision. This belief is accurate because having a pet might be inconvenient for someone's schedule, yet many people prefer to ignore the many advantages of pet ownership. Having a pet may improve one's health while also giving its owner emotional support. Additionally, having a pet has several advantages for both the human and the pet.
If you live with a companion animal, you'll never feel lonely or bored. Pets are a wonderful source of emotional support and can help elevate the brain's levels of happy chemicals. People frequently confide in their pets rather than a real person when they are having a difficult day (although they cannot reply). They may be unique for this reason. Pets have evolved through the years into a person's everyday support system. Pets may provide owners with a sense of security by defending them or aiding the sick. They can be trained to detect seizures in neurologically ill owners. In order to aid their human friends in recovering from an illness, surgery, or even a tragedy, they can even provide physical therapy. An outstanding example of an animal that may serve as a trustworthy support system is a German shepherd. Because of their devotion and intelligence, they are frequently utilized as police dogs. You'll never have to doubt a pet's loyalty if you possess one.
In August 2011, research was conducted to see whether dogs could aid in reading. In the study, 18 second graders were used for the investigation. They were divided into two groups, one of which read aloud to an adult for 30 minutes once a week and the other to a dog. The program was referred to as Reading Education Assistance Dogs (R.E.A.D.). They discovered that although children who read to humans suffered a tiny decline in words-per-minute, those who read to dogs reported a slight rise. Have you considered acquiring a pet as a result? Pets may genuinely help you have health advantages that can significantly improve your quality of life. I have a lot of pets, like fish, a dog, and a turtle, and I have to look after them. For my turtle, I have to change a lot of water and stuff like that, and the same goes for the fish. Regardless of being hard work, I would not live life without them. 
 

विकास चाहियाे

हामीले वर्षैपिच्छे कर तिरेकै छौँ
नेताहरू भन्छन्,त्यही पैसाले देशको विकास गर्ने
तर, खै त विकास भएको ?
सबैलाई भ्रममा राखेर,
उनीहरू त आफू बस्ने घर पाे बनाइरहेका छन् ।

ती पैसाले आफ्नो देशको विकास गरौँ
ती पैसाले आफू र आफ्नाकाे मात्र हाेइन 
एक छाक खान नपाएका,
बस्न नपाएका र लाउन नपाएकालाई बाडाैँ ।

हामीलाई अब देशको विकास गर्ने नेता चाहियो 
हामीलाई आफ्नो घरको विकास गर्ने नेता होइन 
हामीलाई  असल र सफल नेता पनि चाहियाे।
मेयर बालेन जस्ता नेता भए पुग्छ, 
देशको पनि विकास गर्दै जाने 
र संस्कृतिलाई पनि अघि बढाउँदै लाने

अब जनताकाे पैसा कसरी खाने भन्ने नेता हैन
अब हामीलाई विकास गर्ने नेता चाहिन्छ ।
विकासको कुरामा नेतालाई मात्र दोष नलगाऔँ
जनताहरू एकजुट भएर खबरदारी गराैँ ।
 

मन लागेकाे थियाे, त्याे दिन बाहिर घुम्न जाने । उसैमा शनिबार पनि थियाे । सधैँ काेठामा बसेर मन पनि कस्ताे कस्ताे भएकाे थियाे । कोठाको चार पर्खाल बाहिरको संसार हेर्न चाहन्थेँ । मैले घर नजिकैको महलमा जाने निर्णय गरेँ । खाना खाएपछि म त्याे महलमा जाने रमाउने भन्ने याेजना बनाएँ । महल साँच्चै नै धेरै अग्लो थियो । महलभित्र पसेपछि वरपर सबै ठाउँ हेर्न थालेँ । मैले केही नयाँ कुरा खोज्ने प्रयास गरेँ । आफू खासै घरबाट बाहिर ननिस्कने स्वभावकाे परेँ । आएकाे बेला केही आवश्यक कुराहरू लिएर जाऊँ भन्ने साेच आयाे । मैले आफ्नाे लागि कपडा नकिनेकाे पनि धेरै समय भएकाे थियाे । अनि,कपडा पसलमा गएर आफ्नो लागि नयाँ लुगा किनेँ । लामो समयसम्म आफ्नो लागि लुगा किन्न नपाउनुको कारण म गरिब हुनु होइन, बरु म अल्छी हुनु हो । मलाई सामान्यतः बाहिर जान मन लाग्दैनथ्यो । त्यसकाे कारण याे पनि हाे कि मैले प्राय सबै काम घरबाट नै गर्थेँ  त्यसैले  कोठाबाट बाहिर जाँनु पर्थेन।

खासै, म कहिले पनि बाहिर जाँदैन थिए तर, किन हाे, त्यो दिन मलाई  कोठाबाट बाहिर जान साह्रै नै मन लागिरह्याे । लुगा किनेपछि मैले चलचित्रको टिकट किनेर त्यही भवनको २५ औं तल्लामा गएँ । त्यहाँ मैले उनलाई पहिलो पटक देखेँ । उनी पनि म जस्तै चलचित्रकाे पर्खाइमा थिइन् । उनको हातमा पपकर्नको झोला र कोकको बोतल थियो । उनी पनि एक्लै थिइन् तर, उनको अनुहारमा खासै खुसी या भनाै चमक थिएन । उनका आखाँ रसाइरहेका थिए । मलाई उनी केही अलमलमा परिरहेकी जस्ताे लाग्याे ।  उनी अर्कै दिशामा हेरिरहेकी थिइन् । मलाई उनीसँग बाेलूँ बाेलूँ जस्ताे लाग्याे र  म उनीसित बोल्न गएँ । 
हाई। तिम्रो नाम के हो ?
मेरो नाम सखा हो ।
सखा ! मेरो नाम आशा हो । मैले उनीसँग  हात मिलाउँदै भने । 
तिमी पनि एक्लै आएकी हौ ? मैले सोधेँ। 
उनले उदास आँखाले अगाडि हेरिन् र अचानक मुस्कुराएर भनिन्, " अँ एक्लै आएको भन्न सक्छौ । "
उनको जवाफले मलाई लाग्न थाल्यो कि, सायद उनी एक्लै आएकी थिइनन्।

मैले सोचेँ, " यस्तो मौका फेरि सजिलै आउँदैन ।" त्यसैले उनको फाेन नम्बर लिने मनसायले मैले माेबाइल समाउन  आफ्नो खल्तीमा हात राख्दै थिएँ । हात राख्ने बित्तिकै सखाको हातमा रहेको बोतलभित्रकाे तरल पदार्थ हल्लिन थाल्यो । अनि अचानक हाम्रो वरिपरि रहेका सबै मानिसहरू चिच्याउन थाले । त्यत्राे भवन हल्लिन थाल्यो । भूकम्प गएको थियो । सबैजना वरपर दौडन थाले र भवनबाट बाहिर निस्कने प्रयास गर्न थाले । तर हामी २५ औँ तलामा थियौँ । मैले सखाको हात समातेर भवनबाट बाहिर निस्कने प्रयास गरेँ । हामी आपतकालीन ढोकाबाट दौडियौँ । अचानक सबै जनाले हामीलाई पछ्याउन थाले र सबै  सिढीँहरू भीडले भरिन थाले ।  हामी एकअर्कालाई समातेर बसेका थियाैँ । अचानक सीढीको बीचको भाग भत्कियो । मैले फर्केर हेरेँ । सखा सिँढीको माथिल्लो भागमा थिइन् भने म तल्लो भागमा थिएँ । हामी एकअर्कासँग छुटियाैँ । म डराएर उनलाई भन्दै थिएँ, "उफ्र, सखा, उफ्र।" उनले मलाई हेरिन् । उनी अचानक मलाई हेरेर मुस्कुराईन् र भनिन्, "तिमीसँग कुरा गर्दा राम्रो लाग्यो।" त्यसपछि उनी माथितिर दौडिन् । मलाई के गर्ने थाहा थिएन । मैले उनलाई रोक्न सकिनँ । आफूलाई पनि बचाउनु थियाे । त्यसैले, म भीडसँग दौडेर मुस्किले भवनबाट बाहिर निस्केँ । फर्केर हेर्दा त २५ औं तला पूरै भत्किसकेको थियो । भूकम्प गएपछि के भयो भनेर मैले सोच्न पनि सकिनँ । मलाई हेरेर मुस्कुराएकी सखा माथितिर दौडेको क्षण मेरो मानसपटलमा खेलिरह्यो । उनी किन माथि गइन् ? किन पहिले उदास थिइन ? मैले उनलाई किन बचाउन सकिन ? मैले उनलाई चिन्ने मौका पनि पाउन सकिन । तर मेरो मनमा सबैभन्दा धेरै प्रश्न उठिरहेको “उनले किन उफ्रिनन्?” थियो। 

आखिर के हो समय ?
भूत , वर्तमान  र  भविष्यत् 
कि जीवनलाई चलाउने जीवन चक्र ?
प्रश्नको जबाफ हामी मानवभित्र
सधैँ उठिरहने ……

आखिर के हो जीवन ?
सास फेर्नु र छोड्नु मात्र 
कि सफलताको शिखर छुनु 
प्रश्नको जबाफ सधैँ हामीभित्र …….

आखिर के हो सफलता ?
पैसा र धन कमाउनु 
कि जिन्दगीको लक्ष्यलाई समात्नु 
प्रश्नको जबाफ सधैँ म भित्र……

आखिर के हो लक्ष्य ?
डाक्टर, इन्जिनियर वा यस्तै यस्तै…….
कि आफूलाई मनपर्ने पेसा 
प्रश्नको जबाफ सबैलाई सधैँ भरि ……

Children love playing games and sometimes they get so much into it that they forget about their other responsibilities. Yes they have to learn to prioritize what is and what is not important. But I think just because someone does not get good grades does not mean that we can take away something they are passionate about.  As everyone is born different and has different skills we should not think that everyone will pursue the same goals. No one can do the same task for long periods of time. We all need variety and just like that the students also need variation they cannot be studying 24/7.  While playing sports they have fun, learn many skills and their body gets the exercise it needs.

Parents take away privileges like going out with friends, electronic devices and going on trips, when the child does not get good grades and that is a good thing as the child learns their lesson and understands that he has to work to get the things he wants. But when a child is in a sports club or team and parents take their child out of it because they think that it will remove the distraction and give them more time for study or just because they want to give their child punishment for their bad grades. It is bad for the child as this teaches them that they can break the commitments they made with the sports club when they joined it, and they will not be able to learn discipline, hard work and what winning or losing feels like as these are the basic things that are taught at the field.

Second, their health will start to degrade as their physical activities will start to decrease and they will have no way to give their body the proper exercise that it needs to function properly and if they are passionate about the sport then they might be able to make a good future with it. Parents have to understand a good future cannot only be made by studying hard and getting a degree. If a child is passionate about something and the parents help the child grow their skills in that thing then the child will be able to make a very bright future from it. And even if the kid is playing it because they want to then sports teaches us things like physical skills, the importance and value of teamwork, to be self confident and that only those who put work into something are rewarded. Yes school grades are important and everyone should aim for high grades as school teaches us most of the important important lessons and many things that we learn will come in handy in the future. However, when their child gets bad grades the parents should try to help the child in the subject they’re good at and not take away their  privileges from doing something that is beneficial for them.

मैले छोरालाई सुस्केरा हाल्दै भनेँ । "मैले तिमीलाई धेरै पटक भनेको छु, बेलुका आठ बजेपछि बाहिर नबस । मलाई थाहा थियो कि मैले भनेका कुराको उसले वास्ता गर्दैन । तर पनि ऊ सुरक्षित रहोस् भन्ने चाहन्छु । “बलात्कारका घटना धेरै भएका छन् । बलत्कारका घटना मात्र पनि हाेइन, आजभाेलि अन्य अपराधका घटनाहरू पनि घटेका समचार सुनिन्छन् । उसैमा राती हिँड्ने समय पनि हाेइन, के…सम्झाउनु  तिमीलाई मेराे कुरा सुने पाे ।”
"आमा, केटाहरू बलात्कार हुन सक्दैनन्, धेरै चिन्ता नगर्नुहोस् । कसैले पुरुषलाई बलत्कार गरेको सुनेको छैन ।" छोराले भन्यो ।
अलिकति शङ्का लाग्यो तर ऊ शिक्षित थियो । म कहिल्यै विद्यालय गएको छैन । यो विषयको बारेमा खासै थाहा थिएन । जनताले बोल्ने सबै बलात्कारका घटना महिलामा आधारित छन्। मेरो छोरालाई पूर्ण रूपमा मैले विश्वास गरिन । उसले मलाई रिसाएर हेर्यो र माथि आफ्नो कोठामा गयो । मैले जीवनलाई झण्डै छाडिसकेको थिएँ । श्रीमानकाे मृत्यु भएदेखि कुनै पनि कुरा राम्राे भएकाे छैन । हाम्रो विवाहको दस वर्षपछि क्यान्सरका कारण उनको मृत्यु भयो । कुनै पनि साथी वा परिवारसँग कुरा गर्न नसक्दा मलाई साँच्चै अति नै मानसिक पीडा सहन गर्नु पर्‍याे । मसँग मात्र मेरो बच्चा थियो र ऊ पाँच वर्षको थियो । उसलाई गुमाएमा सबै कुरा गुमाउँछु जस्तो लाग्यो । ऊ नै मेराे जीवन अर्थात् प्राण थियाे । तर,उसको बाहिर जाने बानीले मलाई अत्याधिक चिन्तित बनाउँथ्याे। 
ऊ आफ्नाे काेठामा गएर माेबाइलमा नै व्यस्त हुन्छ । "मेरी आमा किन यति धेरै चिन्ता गर्नुहुन्छ ?" छोराले आफ्नाे साथीलाई म्यासेज गर्दै भन्यो । "मलाई थाहा छैन । मलाई लाग्छ तिम्री आमाले तिमीलाई धेरै माया गर्नुहुन्छ । उहाँसँग तिमी मात्र छौ।"साथीकाे कुराले मलाई आमाकाे बारेमा धेरै कुरा साेच्न बाध्य बनायाे । बुबाको मृत्युपछि आमा एक्लो महसुस गर्नुहुन्छ। मलाई उहाँसँग कसरी बोल्ने थाहा छैन । मलाई थाहा छैन, म के गल्ती गर्दैछु । मैले माेबाइल चलाउन बन्द गरेर सुत्न गएँ । भोलिपल्ट सबै ठिक थियो । आमा आफ्नो काममा गइन् । छोरा आफ्नो विद्यालय गयो । आमा घर आएपछि समाचार सुन्न टेलिभिजन खोलिन् । सुरूमै ठुलाे अक्षरमा एक पन्ध्र वर्षको केटा बलात्कृत भएको खबर लेखिएको थियो । यसमा कुनै गल्ती थिएन । उनी डराइन्, आफ्नो फोन खोलिन् । फाेन गर्न खाेजेकाे नम्बर बन्द थियो । खबर बुझ्दै गर्दा उनको छोरो नै  बलात्कृत भएको रहेछ । अन्त्यमा मारिएको रहेछ।

उनको छोरालाई विश्वास थियो कि कसैले पुरुषलाई बलात्कार गर्न सक्दैन । समाजका धेरै मानिसहरूले यस्तै कुरा सोच्छन् तर यो सत्य होइन । यस्ता कुराहरूमा विश्वास गर्नुअघि सधैँ तथ्यहरू खोज्ने । केही मानिसहरूले समलिङ्गी मानिसहरूलाई नराम्रो व्यवहार गर्छन्। यसले समलिङ्गी मानिसहरूलाई निराश/मानसिक रूपमा अस्थिर बनाउँछ । त्यस्तै पुरुषहरू बलियो हुनु र महिलाहरू कमजोर हुनुको मनाेविज्ञान सबै ठाउँमा सत्य हुँदैनन्। धेरै पुरुषहरू बलात्कृत भएका घटना बाहिर आएका हुँदैन् । मानिसहरूले "तिमी पुरुष हाै, तिमी बलियो हुनुपर्छ।" भन्छन्।

On May 7, 1861, Rabindranath Tagore was born in Calcutta, India. Rich landowner and social reformer Dwarkanath Tagore was his grandpa. The Brahmo Samaj, a new religious movement in nineteenth-century Bengal that sought to revive the supreme monistic foundation of Hinduism as outlined in the Upanishads, was led by his father, Debendranath Tagore. In every field, the Tagore family was a gold mine of ability. In addition to hosting literary magazine publications, they frequently presented theater performances and recitals of Bengali and Western classical music. The father of Tagore invited a number of seasoned musicians to remain at the residence and instruct the kids in Indian Classical music.

Dwijendranath, Tagore's elder brother, was a poet and philosopher. The first Indian to be appointed to the hitherto all-European Indian Civil Service was another brother named Satyendranath. Jyotitindranath, another brother, was a writer, composer, and musician. His sister Swarnakumari went on to publish novels.
Oriental Seminary School served as Rabindra Nath Tagore's first place of formal education. But he disliked the traditional curriculum and began taking classes at home from other teachers. His siblings primarily instructed him in literature as well as in sports like gymnastics and martial arts. Gandhi, the political founder of modern India, was a close friend of Tagore. He occasionally took part in the Indian nationalist struggle, though in his own non-emotional and visionary style.

Rabindranath Tagore founded Visva Bharati University in 1921 and donated all of his Nobel Prize and book royalties to this institution. Tagore was well-versed in Western culture, particularly its poetry and sciences. In a 1930 argument about the then-emerging concepts of quantum mechanics and chaos, Tagore was able to hold his own because of his solid understanding of current, post-Newtonian physics. Meetings and recorded talks with his contemporaries, including H.G. Wells and Albert Einstein, best illustrate his intelligence.

As one of the designers of contemporary India, Tagore eventually gained recognition. Tagore was primarily a poet, while writing successfully in many literary forms. Manasi (1890) (The Ideal One), Sonar Tari (1894) (The Golden Boat), Gitanjali (1910) (Song Offerings), Gitimalya (1914) (Wreath of Songs), and Balaka (1916) are a few of his fifty or so volumes of poetry (The Flight of Cranes). The Gardener (1913), Fruit-Gathering (1916), and The Fugitive (1921) are only a few of the English translations of his poems that don't always correspond to specific Bengali volumes. The four major plays of Tagore are Raja (1910), The King of the Dark Chamber, Dakghar (1912), Achalayatan (1912), The Immovable, Muktadhara (1922), and Red Oleanders (1926).

Rabindranath Tagore altered the perception of Bengali literature by leaving readers with a lasting impression.Many nations have statues of him and hold numerous annual events as a way to honor the illustrious author.Thanks to a large number of translations by numerous renowned worldwide authors, many of his works have become widely known.Five museums are devoted to Tagore. The remaining two are in Bangladesh, while the other three are located in India. Millions of people visit the museums each year where his well-known pieces are on display.

Tagore passed away on August 7, 1941, in the same mansion where he was raised, after a protracted period of agony.

Reference:
Clearias Team, “Rabindranath Tagore:Biography”.Clear IAS February 20, 2022
https://www.clearias.com/rabindranath-tagore/