मलाई सानो उमेरको कुरा त्यति हेक्का छैन । घरका बुबाआमाले भनेअनुसार म पहिले युनिक नेपाल एकेडेमी नामको विद्यालयमा प्ले ग्रुपमा भर्ना गरिएकाे हाे रे । युनिक नेपाल एकेडमी (लोकन्थली, भक्तपुर) सँगको मेरो यात्रा त्यति लामो रहेन । मैले करिब ६ महिना त्यहाँ बिताएर बबरमहलस्थित हाउस अफ मन्टेश्वरी वल्ड्र स्कुलमा अध्ययनको लागि भर्ना गरियाे रे । त्यो समयमा म भर्खर ३ बर्षकी भएकाले उत्तिसारो धेरै सम्झना त छैन तर वार्षिक रूपमा स्कुलले आयोजना गर्ने अभिभावक दिवसको कतिपय भिडियो र फोटो अझसम्म सुरक्षित रहेको हुँदा त्यस अवधिका केही सम्झना आफूसँग रहिरहेको छ । जे जति समय र क्षणहरू सम्झन्छु त्यसलाई आफ्नो जीवनकाे रमाइला र सुन्दर क्षणको रूपमा सम्झिरहेकी छु । त्यो स्कुल साँच्चिकै राम्रो थियो । शिक्षकशिक्षिकाहरू अत्यन्त मिहिनेति र राम्रो हेरविचार गर्ने खालको हुनुहुन्थ्यो । मेरो बुबाआमाले भनेअनुसार मेरो जीवनको राम्रो आधार निर्माण हुनुमा त्यो स्कुलको ठुलो योगदान छ रे । त्यो स्कुलपश्चात मेरो यात्रा विद्या संस्कार स्कुलतर्फ अघि बढ्यो । उक्त विद्यालयमा विद्यार्थीको सङ्ख्या अत्यन्त धेरै थियो । एक कक्षामै १४० जनाभन्दा बढी विद्यार्थीहरू थियौँ । हामी ६-७ समूहमा विभाजित भएर अध्ययन गर्दथ्यौँ । कक्षा बढोत्तरी हुँदा फरक फरक समूह र फरक फरक साथीहरूसँग हेलमेल गराइन्थ्यो । पढाइको दृष्टिकोणबाट हेर्दा उक्त विद्यालयले विषयवस्तु र किताबी ज्ञानलाई बढी महत्त्व दिने गर्दथ्यो । परीक्षाको बेला पनि विषयवस्तु र कक्षाको पाठ्यसामग्रीबाटै प्रश्नहरू सोधिने गरिन्थ्यो । धेरै विद्यार्थी भएको हुँदा खेलकुद वा अन्य कतिपय विद्यालयले आयोजना गर्ने कार्यक्रममा सबैले भाग लिन पाउने अवस्था थिएन । तसर्थ म आफूले इच्छा भएका कतिपय कार्यक्रममा भाग लिन नपाएका थुप्रै क्षणहरू सम्झँदा कहिलेकाहीँ आफूमा निरासा पनि उत्पन्न हुने गर्दथ्यो । यद्यपि आफ्नो भाग्य भनौँ वा अध्ययनप्रतिको लगावले उक्त विद्यालयमा मैले १ कक्षादेखि ६ कक्षासम्म अध्ययन गर्दा कहिल्यै दोश्रो हुनु परेन । मेरो बुबा अलिक बढी ठट्टा गर्ने स्वभावको हुनुहुन्छ । त्यो बेला मैले दिएका परीक्षाको नतिजा लिन जाँदा जहिल्यै दोश्रो भएको सुन्न मन छ भन्नुहुन्थ्यो तर नतिजा पहिलो नै भएकाे आउँथ्यो । पढाइमा राम्रो नतिजा आउँदाआउँदै पनि मेरो परिवारले मलाई सोही स्कुल छाडेर किताबी ज्ञान बाहेक अन्य क्रियाकलाप पनि गर्न पाउने विद्यालयमा स्थानान्तरण गर्ने उदेश्य राखी विद्यालयको खोजी गर्दा हाम्रा केही आफन्तहरूबाट हाल म अध्ययनरत डियरवाक विद्यालय (जसलाई पछि मात्र सिफल सेकेन्डरी स्कुलबाट नामाकरण गरियो) मा अध्ययन गराउने निर्णय भयो । म कक्षा ७ देखि यही विद्यालयमा अध्ययन गरिरहेकी छु र अहिले  म कक्षा १० मा अध्ययनरत छु । 
यस विद्यालयमा प्रवेश गरेपछि मेरो जीवनको दैनिक दिनचर्या पूरै परिवर्तन भयो । कक्षा ७ मा नयाँ विषयवस्तुको रूपमा संस्कृत र चिनियाँ भाषा पढाइ हुन्थ्यो । आफू फरक विद्यालय र परिवेशबाट आएकी र त्यहाँ रहेका साथीहरू कोही पनि आफूसँग नरहेको अवस्थामा मैले सुरुका क्षणमा आफूलाई अत्यन्त एक्लो महसुस गरेँ । ठूलो विद्यालय, धेरै साथीसँगी र लामो समयसम्मको आफ्नो चिनजानबाट थोरै विद्यार्थी भएको स्कुलमा आउँदा आफूलाई गलत गरेँ कि ठिक गरेँ भन्न नै गाह्रो हुने अवस्था भयो । विद्यालयको पढाउने तौरतरिका पनि फरक थियो । विषयवस्तुभन्दा बढी बाहिरी क्रियाकलापहरूमा जोड दिइन्थ्यो । समाचार वाचन, समाचार लेखन, संस्कृत अध्ययन, कविता, कथा र विभिन्न रचनाहरू लेखनलाई विद्यालयले जोडतोडका साथ अघि बढाउँदा कतिपय अवस्थामा म आत्तिने गर्दथेँ । मैले यो विद्यालयमा आएदेखि सायदै रातको १२ बजेभन्दा अघि सुतेकी छैन । म कक्षा १० मा आइपुग्दा यही स्कुलको वातावारणमा अभ्यस्त भइसकेछु । मिल्ने साथीहरू पनि बनिसकेछन् । जे उद्देश्यले मलाई अघिल्लो पूर्वध्ययनरत विद्यालय छोडाइएको थियो त्यो उद्देश्य हालको विद्यालयबाट प्राप्त भएको आभास म र मेरो परिवारलाई हुन थाल्यो । म सार्वजनिक रूपमा बोल्न डराउँथेँ, लजालु स्वभावकी थिएँ; विभिन्न कार्यक्रममा भाग लिन सक्दिनँ थिएँ; कक्षाका पाठ्यसामग्री बाहेकको ज्ञान धेरै थिएन । यस विद्यालयमा आएको करिब १ बर्षको अवधिमा नै उल्लेखित कमजोरीमा आमूल परिवर्तन भयो । म सार्वजनिक स्थल तथा मञ्चमा उभिएर निर्धक्कका साथ आफ्ना कुरा राख्न सक्न थालेँ; विभिन्न रचनाहरु रच्न थालेँ; विभिन्न कार्यक्रममा भाग लिन थालेँ; थुप्रैपटक समाचार वाचन गर्न थालेँ । विषयवस्तुबाहेक बाहिरी ज्ञानहरूले आफूमा किताबी र व्यवहारिक दुवै ज्ञान प्राप्त भयो । यसर्थमा विश्लेषण गर्दा मेरो परिवार र म समग्र रूपमा सन्तुष्ट नै भएका छौँ । यो विद्यालयमा आएपछि म आफूलाई सधैँ केही न केही कुरामा व्यस्त पाइरहेकी छु । यसलाई म नकारात्मक भनौँ भने सायद यिनै कारण मेरो जीवनले सकारात्मक पाइला लिन्छ कि जस्तो लाग्न थालेको छ । हेनरी डेभिडले भनेजस्तै ‘जीवन व्यस्त हुनु भनेको उसकाे सफलताबाट आर्जित प्रगतिको परिणाम हो ।’ मैले मेरो यो व्यस्ततालाई यही रूपमा ग्रहण गरिरहेकी छु । जे होस् मेरो सिफल स्कुलको व्यस्तताको परिणाम पक्कै पनि पछि आउने नै छ भन्ने लाग्छ । यसर्थमा मैले आफूलाई भाग्यमानी र गौरवान्वित ठानेकी छु ।

यो विद्यालयमा अब भने मेरो थोरै मात्र दिनहरू बाँकी रहेको छ । हाम्रो एस्.ई.ई. को कार्यतालिका प्रकाशित भइसकेको छ । अबको केही महिनापछि मेरो यात्रा अर्को विद्यालयमा हुने छ । दश कक्षापछि अब कहाँ र के पढ्ने भन्नेमा मलगायत हामी धेरै साथीहरूमा अन्योल र छटपटी भइरहेको छ । कक्षा १० पछि ११ र १२ पढ्ने कि ए लेभल पढ्ने भन्नेमा अझै पनि दुविधा रहेको छ । यद्यपि मैले भने कक्षा १० पश्चात ए लेभललाई नै प्राथमिकतामा राखेकी छु । हाल आफूले अध्ययन गरेको विद्यालयको शिक्षणपद्धति र हालसम्म आफ्नो मिहिनेत र परिश्रमसँग ए लेभल नै मिल्दोजुल्दो लागेकाले पनि आफू त्यसप्रति आकर्षित भएकी हुँ । कतिपयले ए लेभल पढेपछि 
नेपालमा काम छैन, यो त विदेशको लागि मात्र ठिक हो भन्ने तर्कवितर्क पनि गरेको सुन्दै छु । यद्यपि कतिपय ए लेभल गरेरै देश तथा विदेशमा आफ्नो सुन्दर भविष्य निर्माण गरेको पनि देखिरहेकोले उल्लेखित तर्कलाई मैले कुतर्कको रूपमा लिइरहेकी छु । आशा छ मेरो सोचाइले भविष्य निर्माणमा योगदान गरोस् । यसका लागि म फेरि उही मिहिनेत गर्न तयार नै छु तर पनि डली पार्टनले भने जस्तो ‘आफ्नो भविष्य बनाउने नाममा आफ्नो जीवन नै बर्बाद हुने गरी व्यस्त हुनु पनि राम्रो होइन’ भन्ने कुरामा म सधैँ सचेत नै हुन्छु ।

मानिसहरूले आफ्नो जीवनमा विभिन्न यात्राहरू गरेका हुन्छन् । ती यात्राहरू विभिन्न ठाउँमा भएका हुन्छन् । मैले पनि कतिपय ठाउँमा यात्रा गरेकी छु । कुनै यात्राहरू रमाइलाे हुन्छन् र कुनै यात्राहरू साेचेजस्ताे रमाइलाे पनि  नहुने रहेछन् । कहिले परिवारसँग त कहिले साथीहरूसँग विभिन्न ठाउँहरूकाे अवलाेकन गर्न अवसर मिलेकाे छ । आजसम्म मैले घुमेका विभिन्न स्थानहरूमध्ये सबैभन्दा रमाइलाे र आनन्ददायी यात्रा भनेकाे परिवारसँग गरेकाे मनकामनासम्मकाे यात्रा हाे ।
शनिबारकाे दिन थियाे, हामी सम्पूर्ण परिवार मनकामना जाने निधाे अगाडि नै गरेका थियाैँ । बुबाले एक हप्ताअगाडि नै गाडीकाे बन्दाेबस्त गरिसक्नुभएकाे रहेछ । शुक्रबारकाे राती नै कतिबेला बिहान हाेला भन्ने मनमा उत्सुकता भइरहेकाे थियाे । मनकामना जाने उत्साहमा म अरू दिनभन्दा धेरै छिटाे उठेँ । छिटो छिटो उठेर नुवाइधुवाइ गरेँ । तयार हुँदासम्म त गाडी आइसकेछ । छिटाे छिटाे खाजा खाएर फटाफट हामी सबै गाडीमा चढ्यौँ । गाडी एकछिनमै गुड्न थाल्याे । हामीले रमाइलोको लागि गाडीमा गीत बजाउन गाडी चालकलाई अनुराेध गर्‍याैँ । गीत सुन्दै, गीतसँगै गाउँदै यात्रा रमाइलाे हुँदै थियाे । आधाबाटाेसम्म विभिन्न किसिमका गीतहरू सुन्दै गयाैँ । धेरै गीत सुन्दा पनि नरमाइलाे हुँदाे रहेछ । सानाे आवाजमा गीत बजाउन आग्रह गर्‍याैँ । त्यसपछि म भने बाहिरकाे सुन्दर दृश्य हेर्दै थिएँ ।  बुबाले त्यहीबेला कथा सुनाउन थाल्नुभयाे । एउटा कथा सुनाउनु भएकाे थियाे । अर्काे कथा सुनाउन थाल्दा मैले बुबालाई भूतको कथा सुनाउनु भन्दाभन्दै हामी मनकामना पुग्यौँ । गाडी एक ठाउँमा राेकियाे र हामी सबै बिस्तारै गाडीबाट निस्क्याैँ ।  मनकामना कुरिन्टारबाट हेर्दा त अति नै राम्रो थियो । मेरो मन उत्साहले भरिएको थियो । झन् केबलकार चढ़ने उत्साह त अलग्गै नै थियाे तर केबलकार चढ्न लाग्दा कता कता डर पनि लागेर आयाे । एकछिनमै सब डर हरायाे अनि रमाइलाे लाग्दै गयाे ।  हामी केबलकारबाट ओर्लने ठाउँमा पुग्याैँ । हामी मनकामना मन्दिरकाे दर्शन तथा पूजा गर्नका लागि पूजासामग्री किन्याैँ । पूजा गर्नका लागि धेरै भक्तजनकाे लामाे लाइन थियाे । धेरै समय लाइनमा बस्नु परेकाे थियाे । हामी पनि लाइनमा लागेर आफ्नो पालो  कुर्‍याैँ । हाम्रो पालोमा हामीले राम्रो तरिकाले पूजा  गर्‍याैँ र केही मन्दिरबाट केही प्रसाद पायाैँ । पूजा कार्य  समाप्त भएपछि हतार हतार खाना खान होटल पस्याैँ । खाना खाएपछि एकछिन घुमेर घर फर्क्याैँ । बेलुका मात्र काठमाडाैँ आइपुगेका थियाैँ । मनकामनाकाे यात्रा मेरो जीवनको रमाइलो यात्रा भयाे । यो यात्रामा गएर मैले धेरै कुरा सिक्न पाएँ ।
 

Oprah Winfrey was born on January 29, 1954 in Rural Town of Kosci Mississippi. She is an American talk show host, television producer and an actress. She had great speaking skills and intelligence and these were encouraged by her grandmother and her father. She got a full scholarship to Tennessee State University where she studied communication. At first she worked in a local radio station and later on she moved to a local Nashville station. After that she became the youngest news anchor and the first black female news anchor.  After some years she relocated to Illinois and took over hosting duties of AM Chicago. Oprah Winfrey was crowned Miss Black Tennessee in 1972. She stopped doing beauty pageants when her career took off. She started her own production company called Harpo Productions. And in September 2002, Oprah Winfrey was named the first recipient of the Academy of Television Arts & Sciences Bob Hope Humanitarian Award. The Oprah Winfrey show aired for 25 seasons from 1986 to 2011. In 2011 he launched her own TV network named “The Oprah Winfrey Network (OWN)” which ran for 25 years. With its placement on 120 channels and an audience of 10 million people, the show grossed $125 million by the end of its first year of which Oprah Winfrey received 30 million from.

In 2004 Oprah Winfrey signed a new contract to continue The Oprah Winfrey show. At the same time the syndicated show was seen on nearly 212 U.S. stations and in more than 100 countries worldwide. And in 2009 Oprah Winfrey announced that she would be ending her program when her contract with ABC ended in 2011. After some years Oprah Winfrey contributed immensely to the publishing world by launching her “Oprah’s  Book Club'' as part of her talk show. Even after moving onto other projects Oprah Winfrey continued the annual tradition for the 20th edition in 2017 the list was featured on Amazon. After that she became the first celebrity voice behind Alexa. In 1997 Oprah Winfrey introduced "Oprah's Favorite Things'' an annual list of holiday gifts curated by the mogul on her talk show. In 2015, Winfrey bought a 10 percent stake in Weight Watchers (WW). She also became an advisor for the company and secured herself a seat on the board, and she appeared in TV ads as a spokesperson for the company. In 2017 Oprah Winfrey revealed that she had again lost 42 pounds, which she credited to WW. More than two years later she wrote a letter to WW members saying that she was diagnosed with pre-diabetes before her most recent weight loss journey but that her blood pressure and sugar were now under control. In June 2018, Oprah Winfrey agreed to a multi year deal in which she would create original content for Apple.
 

मस्तिष्कमा विचारहरू धेरै छन्
तर, शब्दमा उतार्न सकिन मैले
भन्ने कुराहरू प्रशस्तै छन् 
तर,खै के लेख्ने लेख्ने

कविता लेख्ने भनेर बसेकी म 
गहिराे साेचमा अल्मलिएँ
शब्दहीन भएकी छु म
तर,खै के लेख्ने लेख्ने

साथीहरूसँगकाे हाँसाे मजाकमा लेख्ने कि
पढाइकाे बाेझमा लेख्ने
एस.ई.ई पछिकाे बिछाेडमा लेख्ने कि 
बाँकी रहेकाे याे थाेरै समयमा भएका 
स्मृतिहरूमा लेख्ने

म अन्याेलमा छु
कलेजपछिकाे जीवन सम्झेर लेख्ने वा
जीवनका बाँकी पृष्ठहरूमा लेख्ने,,,,
खै के लेख्ने लेख्ने !!
 

In today’s modern world, people have been connected to each other mostly through the medium of technology. Perhaps it is because it is a more convenient, faster, and simpler method of communication. The benefits of technology are beyond our imagination. Technology is not just some way of communication from one person to another sitting at our homes; it is way more than that. Technology is used in almost every single thing that we use today. We use technology without even realizing it; almost everything we see in today's world uses technology, from very small to very large.If there was no technology, then the things that we are using right now would have never existed, and the things that we have imagined would also never come true. That is why technology is the greatest invention that humans have discovered. With the help of technology, we have learned about space. If we compare ourselves and our world to the past, then people in ancient times did not really know about space and other planets, but because of technology, we have discovered so many new things. We developed technology from scratch, and today that technology is developing at the fastest rate we have ever seen. But with the benefits of technology, there are some bad ways people use it, but it is all fine because of the security technology provides so that people do not do bad things or, if they do, they get caught. There are hundreds of thousands of benefits to technology, but we are not capable of utilizing it to its full potential. Another wonderful thing about technology is that it is very easy and available to use at any place at any time. Technology also reduces waste, and if we all do our work online, the world will gradually be cleared of trash and other unwanted items.With the help of technology, transferring money, making essential contracts, and other various things are pretty easy. There is a major improvement in health care facilities. Because of the rise of technology, with one click you can call a doctor or do a video chat with the professionals and talk about your problems. Better time management will result if everything is technological and all office work is done from home using technology.Studying is also very important for using technology, and technology can help us study even faster and in a better way so we can learn about new things while not moving from our room. We can connect with people living on the other side of the world with one click and do other work at the same time. With the advancement of technology, our lives also advance. Soon the world will go virtual, and most of the things of the future will be on your phones. The technology of the future is something that we all have been waiting for. These were just some of the benefits of technology that I could mention, but there are many more advantages of technology in the world.
 

किशोरकिशोरीहरू आजकल निरन्तर दबाबमा छन् । यो पुस्ता संवेदनशील छ भनी समाजले भन्न सक्छ तर मानिसहरूले याे उमेर समूहलाई धेरै दबाब दिएका हुन्छन् । किशोरावस्था आफैँमा एक कठिन समय हुन सक्छ तर आजका किशोरहरूले धेरै चुनौतीहरूको सामना गर्छन् । जुन पुरानो पुस्ताहरूले अनुभव गर्नु पर्दैन । किशोरकिशोरीहरूले विद्यालय, भविष्य र समाजको अपेक्षा पूरा गर्छन् भन्ने बारेमा अविश्वसनीय दबाबको सामना गरिरहेका छन् । सबैलाई केही गर्नको लागि केही दबाब चाहिन्छ तर यदि उनीहरू लगातार दबाबमा रह्यो भने सबै कुरा बोझ जस्तै लाग्न थाल्छ । धेरै दबाबले तनाव निम्त्याउन सक्छ । अधिकांश किशोरकिशोरीहरूले धेरैजसो कुराहरूमा तनाव लिन्छन् । गृहकार्य र परीक्षा सबैभन्दा ठूलो कारण हो । स्कुलपछि थकित अवस्थामा गृहकार्य गर्दा निराशाजनक भइन्छ । कुनै विद्यार्थीले गृहकार्य पूरा गरेन भने अधिकांश शिक्षकहरूले गाली गर्छन् र अर्काे तनाब पनि थपिने गर्छ । त्यसैले धेरै समस्याहरू सिर्जना हुने गर्छन् । अत्यधिक गृहकार्य भएपछि सुत्न वा खानकाे समय पनि सहज रूपमा प्राप्त गर्न सकिदैन । 
परीक्षा आवश्यक छ तर विद्यार्थी फेल भएमा अर्काे दबाब हुने गर्दछ । परिवार तथा समाजले बुझ्नुपर्छ कि परीक्षामा अनुत्तीर्ण हुँदैमा सबैकुरा बिग्रीहाल्ने हुँदैन । जब एक किशोर वा किशोरी धेरै दबाबमा हुन्छ त्यसकाे परिणामबारे पनि बुझ्नु अति आवश्यक हुन्छ । यदि कुनै विद्यार्थीले गृहकार्य गरेकाे छैन भने उसलाई गाली गरेर उसकाे भावनालाई दबाउने प्रयास गर्नुहँदैन । किशोरकिशोरीहरूले दबाब महसुस गर्नुको अर्को कारण आमाबाबु र आफन्तहरूबाट सधैँ सर्वाेत्कृष्ट अङ्कसहित सफलता प्राप्त गरिदिनु । आमाबाबु तनावको प्रमुख कारण हुन् किनभने आफ्ना छोराछोरीलाई केही गर्न मद्दत गर्नुको सट्टा उनीहरूलाई अरूसँग तुलना गर्छन् र आफ्नै छाेराछाेरीहरूलाई कमजाेर बनाइदिन्छन् । समाजले यो पुस्ताको लागि बढी अपेक्षाहरू सिर्जना गरेको छ । सबैजना सबै  कुरामा  पूर्ण  हुनुपर्छ भनेर  । किशोरकिशोरीहरूमा पनि राम्रो देखिनको लागि  पनि दबाब भएकाे अनुभूति हुन्छ । समाजले बनाएको सौन्दर्यकाे अदृश्य  मापदण्डले धेरै मानिसहरूलाई आफ्नो बारेमा नराम्रो महसुस गराउँछ । हामी सबैको नजरमा शारीरिक रूपमा पनि दबाब सहनुपर्छ  । यी समाजले हामीलाई बताउने केही कुराहरू मात्र हुन् । हामीले किशोरकिशोरीहरूका लागि अस्वभाविक  अपेक्षाहरू सिर्जना गर्नु हुँदैन जसले उनीहरूलाई दबाब दिन्छ र धेरै तनाव निम्त्याउँछ। यदि कोही तनावमा छ भने यसले उनीहरूलाई धेरै नकारात्मक असर गर्छ । यसरी तनावलाई समयमा नै समायोजन गर्न सकेनौँ भने धेरै दबाबमा परेर आत्महत्या गर्ने सोच नआउला भन्न सकिन्न। यसमा हामी सबै सचेत हुनुपर्छ । किशोरकिशोरीहरूको स्वास्थ्य र लागि हानिकारक हुन सक्छ । यदि उनीहरूले लामो समयदेखि सहन गरिरहेका छन् जस्तो देखिन्छ भने सबैले किशोरकिशोरीमाथिको दबाब कम गर्नुपर्छ । अन्त्यमा, यो पुस्ता यति धेरै दबाबमा पर्नुको कारण समाजले उनीहरूबाट धेरै अपेक्षा गरेको हो । हामीले किशोरकिशोरीहरूलाई दबाब दिनु हुँदैन। बरु हामीले तिनीहरूलाई बुझ्ने प्रयास गर्नुपर्छ र तिनीहरूलाई आफूलाई अझ राम्रो र सहज महसुस गराउनुपर्छ।

"LIFE IS UNPREDICTABLE". Every second is precious. After learning about the Yeti Airlines’ flight crash on January 15th, 2023, I realized that our existence is uncertain, so we must live in the moment and enjoy all that we have. It is what it is; we can't even change it or go back in time. It is said that everything has its specific day; it might be sooner or later.
We are born on a certain day and die on a certain day. Everything has its time. It might sound scary, but it is life. We hardly know what might happen to us or our nearest and dearest within the next moment since life is so chaotic. Maybe this is the reason it is advised that we should always prioritize our relationships above our own ego. since we never know who we'll end up leaving behind after our final words. We could regret it for the rest of our existence if those final words were not acceptable. It will haunt us forever. We are so worried about our future, but what about the present? We should be able to go with the flow without feeling the pressure. We should have faith. We might be able to change the future, but we can't change the present, so we should be able to live for today, not for the future. Life is a beautiful game, so we need to be able to handle it. Talking about the crash of Yeti Airlines, the victims never knew that it was their last day, or that the Russian girl who came to visit Nepal knew that she would die here, or that we never knew that dark day might exist. Did the victims of the crash know about today's incident, or did those who canceled today's flight know that they just did their best to cancel the flight? The answer is no; we never know what might happen. Since the incident, these questions have been haunting me: what is the cost of living? Whose fault is it? How many mothers' wombs are weeping? How many houses lost their light of hope? How many dreams are burned with the body? I pay my respects to those who have passed away.
Don't worry about what's ahead; just cherish what you have, be grateful for what's gone, and prepare yourself mentally and physically for what's next. No matter how much money you earn, you'll never have another moment like this one. It's impossible to bring it back once it's gone. We only have the present, so make the most of it. The most important thing you can do for your or my life is to learn to live for today, because we will all die at some point. Life is unpredictable, a fact that is obvious. Value everything you have. You might end your life regretting everything you did in your life, so live for the moment.
 

लेखाैँ त के लेखाैँ ? 
आफ्नो भविष्य लेखाैँ कि ?
आफ्नो वर्तमान लेखाैँ कि ?
आफ्नो भूतकाललाई कोरूँ ?

लेखाैँ त के लेखाैँ ? 
नेताहरूका बारेमा लेखाैँ ? 
या, भ्रस्टाचारीमाथि कलमकाे मसी खेर फालाैँ ?
या  शब्दहरूको विनाश गराैँ ?

लेखाैँ त के लेखाैँ ? 
आफ्नो भावनाहरू लेखाैँ या 
समयकालको बारेमा लेखाैँ या
मानवको कुरूपताको बारेमा लेखाैँ ?  

लेखाैँ त के लेखाैँ ? 
या गृहकार्यको बारेमा लेखाैँ ?
आफ्नो टाउको के दुःखाऔँ ?
गृहकार्य गर्नुको पीडा के देखाऔँ ?
लेखाैँ त के लेखाैँ ?    
 

Jeffrey Dahmer is a very well-known serial killer. The murderer even has a Netflix series based on his activities named "My Friend Dahmer." He is famously known as the Milwaukee Cannibal or the Milwaukee Monster. The American serial killer and sex offender’s crimes included murder, necrophilia, cannibalism, dismembering, and permanent preservation of the body parts of his victims.
Dahmer was born on May 21, 1960, like any other child. His childhood was not that great, as he was neglected by both of his parents. As he got older, he started becoming isolated from his parents and friends. As he approached adolescence, he developed an interest in animal carcasses. He began to investigate the bodies of deceased animals, hoping to find their bones. He started drinking heavily. He was bullied during his high school years. He did weird activities, which made him known as the "weird kid." He was told to be highly intelligent with average grades. He eventually discovered that he was gay. He even had a relationship with another boy his age. Dahmer slowly started to sexually fantasize about the chest area and torso of his partners, which went on to intertwine with his interests in dissection. He started to fantasize about dissecting the bodies of the people he was interested in. He began his murderous career after the age of 18. Dahmer’s parents were in the process of divorcing, which resulted in him being left all alone in his home. During this time, he attempted to capture his victims. His first victim was a hitchhiker named Steven Hicks. Dahmer was really good at communication. He tried to make Hicks go back to his house for some drinks. But when Hicks tried to get out of his car, Dahmer hit his head with a dumbbell. Dahmer dissected, pulverized, dissolved, and scattered the remains of his victims in his backyard. He dropped out of college due to his drinking problem. He had even enlisted in the army as a combat medic but got discharged due to the same problem. He was sent to live with his grandmother by his father. During this time, he would go to gay bathhouses and drug and rape men there. But he was never charged for it and was only placed on probation.
His second victim was Steven Tuomi. He had talked Tuomi into going back to his house from the bar. Dahmer had beaten up the boy with an unconscious mind since he had no memory of it. He continued to drug and lure men into his home. He would then rape and strangle them. Slowly, he started committing disturbing acts with the bodies of his victims. He would dismember their bodies, have intercourse with them, take photos of them, put their body parts and genitals on display, and even consume parts of their bodies. His victims were of different ages. Some of his victims were even minors. During the course of 1978–1991, Dahmer murdered 17 males. One of his victims, Tracy Edwards, managed to escape Dahmer. Edwards then ran as fast as he could outside Dahmer's house and called the police. His doings were eventually reflected upon, and he was finally arrested for a total of 958 years. He died in prison from head trauma after being attacked by his fellow inmates. These are the crimes of the famous American serial killer, Jeffrey Dahmer.
 

हामी जान्दछौँ कि नेपाल जलस्रोतमा धेरै धनी छ । हामीले यी चीजहरूकाे उचित रूपमा प्रयोग गरेका छौँ । कुनै न कुनै ठाउँ र समयमा धेरै उपयोगी हुन्छ । ब्राजिल जलस्रोतमा धनी हुने पहिलो स्थान छ भने नेपाल दोस्रो स्थानमा आउँछ । तर के अरू मानिसहरू वा तपाईं र म त्यस्तो सोच्नुहुन्छ ?  हामीसँग यसको बारेमा सबै कुराकाे जानकारी छ तर हामी सही रूपमा प्रयोग गर्न सक्षम छैनौँ । हाम्रो देशमा पनि ग्लोबल वार्मिङकाे प्रभाव परेकाे छ र हामी त्यसबाट पीडित छौँ । जहाँ विश्व  बन्दाबन्दीमा रहँदा ओजनतह पातलिँदै गएकाे र प्वाल परेकाे ठाउँमा टालिएकाे कुरा सामाजिक सञ्जालमा पढ्न पाइएकाे थियाे । साे समयमा विश्वभरि वातावरण प्रदूषण नभएकाे कुरा प्रस्ट हुन्थ्याे । नेपालमा पछिल्लो समय प्राकृतिक समस्याहरू बढ्दै गएका छन्, जस्तै:- वन फँडानी दिनानुदिन बढ्दै गएको छ । अत्यधिक मात्रामा माटाे प्रदूषण भएकाले हामीले दैनिक जीवनमा प्रयाेग गर्दै आएका खाद्यपदार्थ खानु पनि उपयुक्त नभएकाे देखिन्छ । प्रत्यक्ष रूपमा यसको असर बर्षेनि हुने माटाेकाे उर्वराशक्तिमा देखा पर्दछ । नेपाल हरियालीले भरिएकाे देश हो । नेपालमा ग्रामीण भेगदेखि सहरसम्म धेरै खेतबारी छन् । हाम्रो देशको प्राकृति साैन्दर्य प्रदूषण र आधुनिक तथा अव्यवस्थित जीवन शैलीको कारणले मर्दैछ । हामीले सुरुदेखि नै वन विनाशको लागि आवाज उठेको र उठाएकाे पनि देख्छौँ तर त्यसकाे कार्यान्वयन केही पनि गर्दैनौँ । हामी पानी र पैसा आदि बर्बाद गर्दैछाैँ कि ? हाम्रो देश साँच्चै सुन्दर छ तर हामी हाम्रो देश बचाउन खोजिरहेका छैनौँ। आजकल हामी आफ्नो घर वा काम गर्ने ठाउँमा जथाभाबी फोहोर फाल्ने गर्छाैँ तर यसको मुख्य असर हामीले जीवन जिउने वातावरणमा परिरहेको छ भन्ने विषय थाहा पाउन अत्यावश्यक रहेकाे छ । आजकाे समयमा मानिसहरू केवल स्वार्थी छन् र तिनीहरू आफूलाई नै सर्वाेच्च ठान्छन् ।

मानिसहरू केवल आफ्नो स्वार्थकाे लागि प्राकृतिक स्राेतकाे प्रयाेग गरेका हुन्छन् । जसले गर्दा विभिन्न वन्यजन्तुहरूको आश्रयस्थल नै सखाप हुँदैछ । त्यस्तै आगलागीका कारणले जङ्गलमा रहेका बाेटबिरुवा तथा अनेकाैँ प्राणीहरूमा धेरै असर पुर्‍याएकाे छ । यसरी वायु प्रदूषण बढवा दिने ठूला कलकारखाना र उद्याेगहरूकाे विकल्पमा अरू साेच्न ढिलाे गर्नु हुँदैन । तापमान धेरै पटक तलमाथि भइरहेकाे छ । पर्यटकहरू नेपाल भ्रमण गर्छन् । यसकाे कारण हाे नेपालकाे सुन्दरता । तिनै सुन्दर ठाउँहरू घुम्नका लागि नै नेपाल आउने गर्छन् । नेपाललाई अन्य देशसँग तुलना गर्दा नेपाल सुन्दर छ र धेरै मानिसहरूले यसको प्रशंसा पनि गरेका छन् । नेपालमा ६ हजारभन्दा बढी नदीहरू छन् ।  हामीले हाम्रो देश र यसको सौन्दर्यलाई कसरी सुरक्षित राख्न सक्छौँ भनेर सोच्न आवश्यक छ। हामीले अहिले श्वास फेर्ने हावा वनजङ्गलका कारणले हाे । त्यसले हामी सबैले सबै किसिमका प्राकृतिक सम्पदाहरूकाे सुरक्षा गर्न  अति नै आवश्यक रहेकाे छ ।  
 

थाहा छैन कहाँ गल्ती थियाे मेराे
तिमीलाई विश्वाश गर्नु गल्ती थियाे कि ?
जिउँदाे मान्छेलाई लाश बनाई दियाै 
कहिले अघि बढ्ने न सक्ने गरी चाेट दियाै

सधैँभरि मनमा बिझ्ने चाेट दियाै
बिर्सनै नसक्ने घाउ लाएर गयाै
तिमीलाई आफ्नाे साेचेर विश्वास
गर्नु नै गल्ती थियाे ?

तिमीले दिएकाे चाेटले दिनदिनै मर्ने गर्छु 
अघि बढ्न खाेज्दा सधैँ खुट्टा तान्छ
त्याे घटना बिर्सन कति काेसिस गरेँ
पलपल त्यही भुमरीमा पारेर गयाै

कति रात राेएर बिताएँ
कति दिनहरू आफैँलाई दाेष दिएर बिताएँ
जीवनभरि आफैँलाई दाेष दिनु कि ?
याे चाेटलाई नै चाेट दिएर कसरी अघि बढूँ ?