जातीय भेदभावले विश्वभरका अनुमानित २६ करोड मानिसहरूलाई असर गर्छ । जसमध्ये अधिकांश मानिसहरू दक्षिण एसियामा बसोबास गर्छन् । यसमा नागरिक, राजनीतिक, आर्थिक, सामाजिक र सांस्कृतिक अधिकारको व्यापक उल्लङ्घन समावेश भएकाे छ । जाति व्यवस्थाले मानिसहरूलाई विभाजन गरेकाे छ । उनीहरू समाजमा अछुत भनेर चिनिन्छन् । सार्वजनिक र निजी दुवै क्षेत्रमा तथाकथित अछुत प्रथाको अधिनमा छन् । प्रायः जबरजस्ती जोखिमपूर्ण काममा लगाइन्छ र धेरैलाई जबरजस्ती श्रमको बन्धक बनाइन्छ । राज्य र गैर - राज्य दुवै पक्षले गरेको बहिष्कारको  कारण अधिकांश दलितहरूलाई गरिबीमा राखेर स्रोत, सेवा र विकासमा उनीहरूको पहुँच सीमित छ । छुवाछुत र जातिवादजस्ता मुद्दाहरू ग्रामीण क्षेत्रमा अझै पनि सामान्य रूपमा लिइन्छ ।

यसको कारण जातिवादले गहिरो जरा गाडेको परम्परा हो । वयस्क मात्र होइन, बालबालिका पनि यस प्रकारको भेदभावको सिकार हुन्छन् । सामुदायिक होस् वा निजी विद्यालयकाे  खेल मैदानमा पनि धेरै बालबालिका जातीय विभेदका कारण अपमानित हुन्छन् जातीय भेदभाव मानवअधिकारको गम्भीर उल्लङ्घन मात्र होइन दिगो विकासकाे लक्ष्य हासिल गर्नको लागि ठुलो बाधक पनि हो । जातीय विभेदका पीडितहरू खानेपानी, विद्यालय, स्वास्थ्य सेवा, बजार र रोजगारीमा  वञ्चित छन् । 

दलितहरूलाई सुन बनाउने, दर्जी, जुत्ता बनाउने र सडक सफा गर्न जातीय आधारमा काम गर्न लगाइएको छ । गरिबी र जीविकोपार्जनका अन्य साधनहरूको अभावले दलितहरूलाई आफ्नो परम्परागत पेसालाई निरन्तरता दिन बाध्य बनाउँछ । उनीहरूले आफ्नो श्रमको उचित पारिश्रमिक पाउँदैनन् । दलित मिहलाहरू अरू काम नगरी  परम्परागत काममा श्रीमानलाई सहयोग गर्छन् । हलिया प्राथा (बन्धित श्रम) वा खल प्राथा (बर्जित श्रम) मा काम गर्नेहरूले आफ्नो कामबाट पनि कमाउन सक्दैनन् ।

Won’t you feel a bit intrigued, excited, a bit anticipated, and nervous while taking your first steps in high school? There are 3 stages of education level in school. Elementary School, Middle School, and High School. Elementary school is probably the stage when we are energetic kids doing whatever we want. Middle school is more like learning new things while also being resilient and versatile. But high school on the other hand is when we feel like we don’t have any freedom and feel like we’re forced or bound to do something to make our career. But is high school actually like that?

Most of high school starts in the 9th grade and ends in grade 12. Those 4 years are going to be the years where we find our interests and know what we want to do or what we want to be in the future. Initially, it could be more challenging for students who have strict parents or have parents who are forcing their children to have a certain career. By the time we decide what career or job we want to do, we’re no longer children, we’re adults. Parents are being childish while forcing adults to be doctors when they want to be something else. It’s completely irresponsible and idiotic to do such things considering that they’re their child. The child might suffer, be depressed, and more. During this time, we must also give parents a “Reality Check” and clarify to them about what is the meaning of being an adult and having a life. Some students might also have a hard time choosing their career or their dreams. It’s probably because they’re confused. This is why it’s necessary to take part in different programs and events. By doing so, not only we realize what we’re interested in, but it’ll also help us to find our careers.

Let’s talk about teachers in high school. Most of you might have a favourite teacher whom you want to be taught by throughout your studying journey. But everyone comes and leaves. The teachers won’t be dwelling. They might choose a different path, teach different grades etc. Teachers will change and you can’t deny that fact. Though you might have liked your previous teacher better, you must always respect the new teachers because they will be the ones assisting you in your studies, in your life throughout high school, the time when you will need to make complicated decisions and understand different topics more broadly. 

When the term “high school” comes to our mind, we have the thought that we’re barely going to get by in those upcoming days. But every flaw has its beauty as well. High school is the perfect time and opportunity to take part in different club activities offered to us that we’ve never got to join or experience during our middle school and elementary school journey. Of course, we’re going to make new friends as well. 

For example: You're a 9th-grade student. You take your first step in high school as a grade 9 student thinking that it will all be the same as the previous grades you studied. Well, if we are going to enter grade 9 with that thought, we’re never going to make our grade 9 time meaningful. High School is going to be completely different from middle school. Though we are going to be “studying” in both high school and middle school, the learning method, and the way the teacher will teach are going to be different. Unlike middle school, where you will be making decisions with your parents and teachers assisting you, in high school, you are completely alone and will need to make decisions based on your preferences, conscience and knowledge you’ve gained throughout life while studying.

High School is the time when one matures. It’s time to take every opportunity because who knows what those opportunities can lead to in our lives. Thus, in conclusion, though initially, high school might seem like an extreme roller coaster ride with many hindrances and obstacles coming and going, it is one of the golden times of our lives when we find our interests and decide what to do with our lives. Therefore, we must appreciate this period, give our best and do whatever we can in high school since after high school we can’t go back in time and change the mistakes we made that we will regret throughout our lifetime.

The term ‘red herring’ is a saying used mainly in mystery whodunit novels to refer to a false and/or misleading clue intending to divert attention to a different path in order to build up a shocking and unexpected plot twist later on. Red herrings have been used in many famous novels for example, ‘How to Train Your Dragon - How to Seize a Dragon’s Jewel’ by Cressida Cowell, ‘And Then There Were None’ by Agatha Christie, The Nancy Drew series by Caroline Keene etc.

Red herrings are a very popularly used plot device and rightfully so as they create more tension and suspicion in a story leading to more intriguing storylines. Nowadays red herrings could work into any kind of story or genre to distract the audience from a big reveal or revelation. Red herrings can be just about anything such as people, paintings, and small details. Red herrings also can both be intentional as well as unintentional. 

The term ‘red herring’ began to be used in a figurative sense back in the early 1800s.  Though the actual term refers to a smoked fish, the use of these fish is actually tied to how ‘red herring’ was able to get a new meaning! Red herrings were often used in the training of dogs to pick up scent for hunting, that being said there are also stories of people using red herring to sabotage hunts by using the scent of the fish to lure the dogs onto the wrong path or direction. 

The first direct and credited use of the term ‘red herring’ was by a man named William Cobbett who was a journalist using the term in an 1807 article. William may have been the first to be credited to use this term yet the idea behind the term, to create false leads to throw the audience off guard, has likely been used for years before by other authors or storytellers. 

Though technically classified as an idiom the term ‘red herring’ has also been used in a metaphorical sense many times even in the original journal article by Mr Cobbett. It truly depends on the way the author chooses to portray it.

One of the most currently famous instances of red herrings, specifically in movies, is in the 2013 movie titled ‘Frozen’.  In this movie the original love interest, Hans, of one of the main characters, Anna, is later revealed to be a villain. To explain the red herring in this instance, we were originally led to believe that if Anna made it back to her love interest Hans in time she would be saved, however things took a turn when an unexpected plot twist was revealed (Hans being the true villain of the story).

Red herrings can also be used to not only divert the audience from the correct path of the story but it can also be used in representing that the main character of the novel is also taking the wrong path along with the readers. This can be shown in one of my favorite books that include a red herring, ‘How to Train Your Dragon - How to Seize a Dragon’s Jewel’ by Cressida Cowell. 

In conclusion, red herrings are very useful tools for building the plot for many genres but most remarkably, Mystery. This term has been used in many variations throughout time and is often used in novels or movies to sway the audience onto a different path.

हेर्दै छु मानिसको भाग्य कस्तो हुन्छ 

पढ्न पाउनेहरू 

पढ्दिनँ भन्छन्  

मात्तिएर हिँड्छन् 

फजुल खर्च पिटाएर 

बा आमाको आँशुलाई 

कुनै परवाह नगरी लर्खराउँछ्न्

केही मान्छेहरू गन्तव्यहीन बाटोमा ।

पढ्न नपाउनेहरू

तड्पिएर पढ्न खोज्छन् ।

लुकी लुकी अक्षरमा

आफ्ना औँलाहरू डुलाउँदै

धिप्धिपे बत्तीको साहारामा 

हातमा भाग्यका रेखाहरू कोर्न खोज्छन् 

आफैँ एउटा चित्रकार बनेर ।

हुँदा खाने 

र हुने खानेको खाडल

समाजका अन्धविश्वासले

कक्रिएका मनहरू

नारी र पुरुष बीचका असमानताहरूले

कठ्याङ्ग्रिएका बस्तीहरूमा 

चेतनाकाे उज्यालो

बिउ छर्नु छ 

तोड्नु छ 

कुरीति र अन्धविश्वासलाई

फाल्नु छ 

अँध्यारा रातहरू 

र, 

ल्याउनु छ सुनौलो बिहानी 

हरेक मनहरूमा,

घन्काउनु छ समानताका नाराहरू

भत्काउनु छ 

छोरा र छोरी बिचका विभेदका पर्खालहरू

र स्थापित गर्नु छ समानता

बनाउनु छ 

"आहा !  मेरो देश " 

म मेराे शरीरलाई नियालेर हेर्छु, शरीरभित्र निहित प्रवृत्ति एवम् प्रकृतिलाई नियालेर हेर्छु । मानिस लगायत अरू प्राणीहरूकाे पनि शरीर र अन्तर्निहित प्रकृतिहरूलाई हेर्छु र निचाेडमा पुग्छु । त्यसकाे श्रेय एक व्यक्तिलाई जान्छ - आमा । आमा, तिमी भगवान् समानकी हाै अथवा भगवान् भन्दा पनि ठुली हाै । तिम्रै संविद् र अनुभवकाे सुस्केराले मेराे जीवनकाे प्रत्येक पाइलामा पाठहरू थप्याे । मेराे अपेक्षित कण्टकाकीर्ण पर्यावरणलाई शस्यश्यामला वातावरणमा रूपान्तरण गर्याै । मेराे जीवनमा ज्ञानकाे र संविद्काे राेपण गरी सहजताकाे बीजाधान गर्‍याै । समष्टिमा मेराे व्यक्तित्व विकासमा अतुलनीय याेगदान दियाै । मेराे एउटै मात्र सपना र महत्त्वाकाङ्क्षा छ - शान्ति, मातृत्व र ऐश्वर्य । 

'जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरियसी' मेराे आदर्श हाे । आमाकाे काखमा निद्रानन्दानुभूति गर्ने म विदेशी हाेटलमा सुत्न मन पराउँदिन । आमाकाे काखमा मिठाे निद्रा र मिठाे सपनाकाे आभास छ । आमाकाे काखमा माथ राखेर समष्टि शरीरलाई प्रह्लाद तुल्याउने आँतलाई काठकाे खाटले तृप्त पार्न सक्दैन । आमाकाे गालीमा हुने ममता कसैकाे सक्कली प्रणयभन्दा पनि विशाल हुन्छ । आमाकाे स्पर्शमा हुने बर्कत चरमाेत्कर्षकाे अप्रत्यक्ष साङ्केतिक भाषा हाे । आमाकाे सामीप्यमा हुने भाव अनुशासनकाे वैशिष्ट्य पाठ हाे । आमाकाे कमलकाेटीकरण स्वभाव मेराे बानी व्यवहारकाे परिष्कारकाे आधार हाे । 

मेरी साेझी आमालाई सन्तानमाराकाे अफवाह सुनाएर 'आमा' शब्दकाे अर्थापकर्ष गर्न खाेजेकाे मलाई मन पर्दैन । मबाट आमालाई वञ्चित पार्न खाेज्ने पशुरूपी मानव देखेर मेराे आवेग पराकाष्ठामा पुग्छ । अत्याधुनिक समाजमा अभिभावकभक्ति भनेेर अपरिपक्व अत्याधुनिक मानिसहरूले गिज्याउलान्, हाँस्लान् वा नकारात्मक टिप्पणी गर्लान् तर मलाई त्यसकाे पर्वाह छैन । मलाई किन हाे किन त्यही युग मन पर्छ, जहाँ आमाकाे सम्मानमा आमालाई ढाेग गरिन्छ र पाउ छाेइन्छ । मलाई हालैकाे अत्याधुनिक स्वार्थी समाज मन पर्दैन, जहाँ आमाकाे मुख हेर्ने दिनमा कृत्रिम अभिषेकले अभिसिञ्चित पार्दै सामाजिक सञ्जालमा शुभकामना व्यक्त गर्छन् र व्यावहारिक पक्ष तथा आडम्बरी पक्षमा असमञ्जस्य अवस्थालाई सशक्तता दिन्छन् । 

मेरी आमा मेराे लागि ऐश्वर्य हुन्, उनकाे व्यवहार शान्ति र मातृत्व ! उनकाे मेराे निम्ति विशुद्ध पारमार्थिक सेवा अतुलनीय याेगदान हाे । मेराे असफलतामा आश्वासन दिई सफलताकाे निम्ति अनुप्राणित गर्नुहुने मेरी आमा ज्याेत्स्ना हुन् जसकाे किरण अनन्त छ । मेराे व्यावहारिक अन्तश्चक्षु वृद्धि गर्नु हुने मेरी आमालाई त्रिरत्नकाे समेत दर्जा दिन जटिल छ । मेरी आमाकाे हात सफलताकाे साेपान हाे तर 'सिद्धहस्त'काे दर्जा कम नै पर्छ । मेरी आमाकाे केश उनकाे याेगदानकाे अति सूक्ष्म सङ्क्षिप्त वर्णन  हाे जुन वर्णन अनगिन्ती छ । मलाई विश्वबन्धुत्वकाे पाठ सिकाउनु हुने मेरी आमा त्यस्ताे मानवीय प्रतिमा हुन् ,जाे आवश्यकताअनुसार स्नेह गर्छिन् र प्रणययुक्त  गालीगलाैज गर्छिन् । 

मेरी आमाकाे आशीर्वाद अदृश्य तर अपरिहार्य साेपान हाे, जसले सफलताकाे निकटमा पुर्‍याउँछ । आमा त्यस्ती स्वर्ग हुन्, जहाँ केश र परेलामा नन्दन छ र समग्र शरीरमा वाष्पकण र अप्सरा नृत्य मग्न छ । मेराे निम्ति एउटै विश्व छ, त्याे हाे आमा र एउटै सपना छ, त्याे हाे आमाकाे मनाेतृष्णापूर्ति । आमाकाे याेगदानकाे ऋण भुक्तानी गर्न म असक्षम नै छु, विकल्पस्वरूप तमसुक निर्माण गर्न पनि असक्षम नै छु । मात्र पुकार्न सक्छु-'मातृ देव भवः' । तिम्राे मुख हेर्ने दिनमा मात्र तिम्राे सामीप्यमा बसेर कृत्रिम ममता देखाउने पुत्र म हाेइन । तिमीसँग भएकाे मातृत्व जस्तै मसँग पनि एक पुत्रत्व छ र अभिभाराबाेध पनि ।

Oh my dear!

I feel you are near,

But then,

You are far again.

I look at you, 

Standing in a queue,

If I could just hold you,

Like grass and morning dew.

You look so bright, 

Shining with all your might,

Smiling at me,

Your charm is all I see.

But there comes one day, 

Where there is no ray,

You left me alone,

All on my own.

You came back,

Looking like a fat sack,

I knew you would be back soon,

Afterall, you are my dear moon.

Gentle as the wind blows through her strands,

The sun kissed lips form a smile that heals a heart.

Golden iris that looks for her other soul,

In her embrace, the love never grows old.

The mother love is all she provides,

For her child is all she sacrifices.

Weavers her warmth in tender care,

Through every ounce of  joy and every despair.

A garden of untouched wildflowers embroiders her heart,

For all the love that she imparts. 

An eternal thread she ties between these bonds,

Within her solace blossoms unfold.

A day doesn’t count to an endless love,

A mother’s love reveals the almighty gift from above.

Thousand of letters may not reach to her way,

Cherishing for the only mothers’s day.

महिमा छ तिम्रो अपार आमा

अनि माया छ,  तिम्रो अन्तहीन

तिमीले जति माया गर्दैनन् कसैले 

मेरा लागि आमा,

अरू छन् सबै अपरिचित

मैले चाहेर पनि तिर्न सक्दिनँ  

आमा तिम्रो निःस्वार्थ प्रेमलाई 

मलाई माफ गर

तर, म तिमीलाई सधैँ माया गर्न सक्छु ।

हरेक दिन बिहान उठ्दा

तिम्रै प्रेमले म घेरिएकी हुन्छु

तिम्रो वरिपरि रहेर तिमीलाई आदर गर्न 

म तिम्रै अँगालाेमा बेरिएकी हुन्छु ।

आमा ! म साट्न सक्दिनँ तिम्रो माया र ममता

तिम्रो र मेरो सम्बन्ध नसा नसामा बहेको छ ।

रगतमा रगतमा रहेकाे छ ।

शरीरभरि फैलिएकाे छ ।

हाम्रो देश नेपाल एक विकासोन्मुख देश हो। हामीलाई थाहा नै छ कि अरु देशहरु तथा अरु विकशित देशहरु विकास भएका कारण त्यहाँका जनता बीच एकता र मन सम्मान, कम भ्रष्टाचार, विकसित समाज र आदि हुन्। यी सबै कुरा तब मात्र सम्भव छ जब देशका जनता शिक्षित हुन्छन्। त्यसैले नै कुनै पनि देशको विकासको लागि सिक्षा महत्वपूर्ण छ। शिक्षाले हामीलाई विभिन्न किसिमका जानकारीहरु दिन्छ जुन हाम्रो दैनिक जीवन मात्र नभएर अझ विभिन्न अरु ठाउँहरुमा पनि काम लाग्दछ। यो हाम्रो अन्वेषणको एक मध्यम तथा एक निकाय हो जसले हाम्रो यात्रालाई टुंग्याउँछ। सरल भाषामा भुझ्दा शिक्षा भनेको नै ज्ञान हो। 

सुरुमा त हामीले यस भनाइलाई प्रमाणित गर्दा , हामीलाई थाहा नै छ कि हाम्रो देश एक विकासोन्मुख देश हो जहाँको विकास प्रक्रिया सुस्त रुपमा चल्द छ। त्यस कारणले नै यहाँका विभिन्न गाउँहरु राम्रो संग विकास हुन पाएका छैनन् र अविकसित भएर धेरै जस्तो ठाउँहरुमा शिक्षा उपलब्धि छैन तथा शिक्षालयहरु खोल्न पाएका छैनन्। यसले गर्दा देश भरका धेरै जस्ता गाउँहरुमा हाम्रो देशका विकासका लागि जनसहभागिता महत्वपुर्ण छ भनेर कोसैलाई पनि थाहा भएन। 

यसैबाट अर्को भनेको हामीले के प्रमाणित गर्न सक्छौँ भने हाम्रो देशमा च ली आएका अन्धविश्वास पनि नहटेका कारण यै हो। राम्रो शिक्षा पाएमा जनताले यी कुराहरु नर्मारा हुन् र यिनीहरुलाई अन्त्य गर्नु पर्छ भनेर बुझ्छन्। शिक्षाको उपस्थितिमा  हाम्रो देशको सामजिक विकाश पनि हुन्छा तथा हाम्रो देशको हरेक समाज र समुदाय सवच्छ र शान्त हुन पुग्छन्। शिक्षाको मार्फत हाम्रो देशमा छिटो मात्र होइन कि दीगो  विकास पनि लागु हुन्छा  भने शिक्षा मार्फत गरेको जे पनि कुरा लामो समय सम्म टिक्ने गर्दछ। शिक्षाले हाम्रो देशको रोजगारको समस्यालाइ समाधान गर्दछ। कसरी भन्दा खेरी यसले शिक्षा तथा अत्यन्त ज्ञान हासिल गरी विभिन्न कामहरुको शिप आर्जन गर्न मदत गर्दछ। यी शिपहरु हाम्रा कामहरुलाई सहज पारिदिन्छ। यी शिपहरुले गर्दा हाम्रा जनताहरुलाई हाम्रो देशमा मात्र होइन की बाहिर विदेशमा पनि रोजगार पाउँछन्। रोजगार पाउन साथ हामीले के बुझ्न सक्छौँ कि हाम्रो देशको गरिबीको समस्या हट्यो। गरिबी हट्यो भने हाम्रो देशको प्राय सबै जस्ता मुख्य क्षेत्रहरुको पनि विकास भयो भनेर बुझ्दा हुन्छ किन भने गरिबी हटाउने क्रममा विस्तारै हाम्रो देशको अर्थतन्त्रलाई बढाउन मदत वा विकास गर्दछ। यी आर्जन भएका धनको मदतले हामीले हाम्रो देशका विभिन्न अरु क्षेत्रहरुलाई विकास गर्न सक्छौँ। जस्तै पहिले सुरुमा त हामीले हाम्रो कृषि क्षेत्रको विकास गर्न सक्छौँ जहाँ उब्जाउ हुने बाली नलीको मात्रलाई बधाई स्टोर गर्न सक्छौँ। बाकी भएका बालीलाई विदेशमा पठाउन व्यापारिक क्षेत्रलाई विकास गर्नु पर्छ। यी सबै छेत्रलाई विकास गरी आन्त्यमा हामीले हाम्रो पर्यटकिय क्षेत्रलाई पनि विकास गर्न सक्छौँ। 

निष्कर्षमा शिक्षा नै एउटा यस्तो मध्यम हो जसले वा जसको मार्फत हामीले हाम्रो देश को विभिन्न क्षेत्रहरुलाई विकास गर्न सक्छौँ। शिक्षालाई नै मात्र हामीले विकास गर्दा हाम्रो देशमा उपयुक्त धन नभएको कारणले रोकिन सक्छ त्यस कारणले शिक्षा सँगै हाम्रो देशको पर्यटकीय क्षेत्रलाई पनि विकास गरेमा हाम्रो देशमा विदेशी धनको आर्जन हुनेछ। तसर्थ शिक्षाले हाम्रो देशका अन्धविश्वास तथा कुप्रथा हरुलाई हटाउने, जनचेतना फैलाउने, रोजगार दिलाउने, गरिबी हटाउने तथा देशको अर्थतन्त्रको विकास गर्ने, वृद्धि गर्ने र अरु विभिन्न काम गर्दछ। शिक्षा मार्फत गरेको यो विकाश सजिलै सँग हुँदैन तर यो विकास लामो समय सम्मको लागि चल्छ तथा दिगो विकास। तसर्थ नेपालको विकासको लागि शिक्षाको महत्व  छ। 

My first day at my new school was a completely new experience for me. For me, changing school was completely going to a new world for me, as I haven’t changed my school till now, as I am 13 years. I felt my new school was quite exciting also, as I was entering an unknown territory. I was so excited and a little nervous.

I woke up in the early morning, ate breakfast, took a shower, and moved towards the bus stand, saying bye to my parents. I didn't have lunch because I was going to have it at school. I got on the bus. Meanwhile, I got to know my route teacher and my stand of taking the bus was the same. I was moving towards my school enjoying the scenes from the bus. I finally reached my new school, being unknown about my class and everything.

One of the most important aspects of the first day was getting to know about classmates and teachers. As this initial interaction sets the tone for the rest of the school year. Making a positive first impression and building new friendships, I was exploring my school. I introduced myself to my classmates, exchanging smiles, and engaged in friendly conversations, which removed my nervousness and created a welcoming atmosphere. Another aspect of the first day for me was familiarizing myself with the school’s layout and facilities. I also met new students like me in the school, which made me more confident. I took the time to explore the school premises, locate my classrooms, and identify important areas like the cafeteria, washrooms etc.

In addition to socializing and exploring, the first day was an opportunity to understand the school’s expectations and rules. On my first day, the  teachers explained about the school’s expectations, academic goals, and disciplinary policies. This gave me a clear understanding of what was expected by me as a student and helped me set the right mindset.

Lastly, the first day in a new school was an opportunity for personal growth. It taught me independence, and the ability to handle unfamiliar situations. I realized the importance of embracing new experiences and approaching them with an open mind which helps us be able to handle any unforeseen challenges in the future. 

Education is a vital aspect of any country, as it shapes its future by providing skilled human resources. However, the education system in Nepal is old-fashioned. It puts immense pressure on students, causing them to fear education and prioritize studying excessively. As a consequence, they withdraw from socializing, playing, and any outdoor activities. This pressure goes beyond school to their homes.

In many cases, students are compared to others, leading to a loss of motivation. Despite acknowledging individual differences, teachers often fail to understand and accommodate them. Instead, they resort to ego-filling techniques, wherein students are encouraged to prove others wrong, resulting in fake academic success.

Moreover, the volume of study material in the textbooks is excessive, which is more than what is necessary for students. A tenth-grader in the USA may have a less rigorous curriculum but possesses higher-quality education and problem-solving skills. This leads to a more practical education system that produces more successful individuals.

In order to ensure a brighter future for Nepal, the education system must undergo significant reforms. It should focus on imparting knowledge suitable for a child's developmental stage, rather than overwhelming them with unnecessary information. Encouraging outdoor activities and fostering friendships should be prioritized over academic competition. Instead of pressuring students, they should be nurtured with encouragement and support, ultimately yielding better results.

In conclusion, the education system in Nepal requires many changes and improvements to meet the evolving needs of society.

काव्या २५ वर्षकी थिईन् । उनी अत्यन्त चतुर र दयालु थिइन् । आफ्नो हजुरआमा जस्तो बन्ने सपना लिएर उनी सबैको राम्रो चाहन्थिन् । उनको हजुरआमा समाजसेवी थिइन् र सबैलाइ मदत गर्थिन् । आफ्नो हजुरआमासँग हुर्केका कारण काव्याको प्रेरणा पनि उनको हजुरआमा नै थिईन् । काव्या सल्यान गाउँमा जागिरकाे क्रममा भर्खरै आएकी थिइन् । उनी अर्को गाउँबाट आएको केही दिन मात्र भएको थियो । उनी त्यस गाउँको खेतीपाती तथा बालीनालीको अवलोकन गर्ने सिलसिलामा त्यस गाउँमा आएकी थिइन् । काव्यालाई उनको कार्यालयद्वारा घर र आवश्यक सुविधा प्रदान गरिएको थियो । 

एकदिन काव्या आफ्नो काममा जाँदा चर्को घाम लागिरहेको थियो । उनले घरबाट लगेको पानी पनि सकिसकेको थियो । धेरै तिर्खा लागेका कारण उनले त्यही नजिक भएको घरमा पानी मागिन्। काव्याले त्यहाँ पानी पिएर आफ्नो तिर्खा मेटाईन्। त्यस पछि उनी आफ्नो काममा व्यस्त भईन्।  साझँ पर्न थालिसके पछि काव्या आफ्नो घर फर्किँदै थिइन् । बाटामा उनले त्यस गाउँमा रहेको तालमा गाईवस्तु नुहाइरहेको देखिन् र त्यही तालको किनारामा मान्छेहरु लुगा धोइरहेका पनि देखिन् तर अत्यन्त थकित भएका कारण काव्याले त्यसको केही वास्ता गरिनन् । उनी सरासर आफ्नो घर गइन् । 

अर्को दिन सवेरै काव्या उठिन् र उनले उनको छिमेकमा कसैको मृत्यु भएको सूचना पाइन् । काव्याले चिनजान गर्दै गर्दा र अरूहरूलाई पनि त्यस घटना बारे सोध्दा उनले ती मृत्यु भएको मान्छेको नाम र मृत्युको कारण थाहा पाइन् । उनको नाम सुधा थियो । सुधा भर्खर १७ वर्ष लागेकी थिइन् र उनको मृत्यु चाहिँ बिरामी भएका कारणले भएको थियो । सुधालाई रोग लागेको लगभग १ महिना भएको थियो । उनले स्वस्थ रहन पौष्टिक आहारको सेवन गर्थिन् र निरन्तर पानी पनि पिउँथिन् । त्यति गर्दा पनि सुधाको स्वास्थ्य दिनदिनै बिग्रँदै गयो र अन्त्यमा उनकाे मृत्यु भयाे । त्यसैले उनको मृत्यु भएकोमा उनका परिवार अत्यन्त दुःखी थिए । त्यस गाउँमा सुधा मात्र होइन अरू धेरै गाउँलेहरू पनि बिरामी हुँदै थिए । दिनदिनै कसैको मृत्युको सूचना वा कोही बिरामी भएको सूचना पाइन्थ्यो । यसरी दिनदिनै मान्छेहरू बिरामी तथा अस्वस्थ भएका सूचना आइरहन्थे । काव्या त्यस गाउँमा आउने कारण पनि त्यही नै थियो । त्यहाँका गाउँलेले दिनदिनै सेवन गर्ने तथा खानेकुरा स्वस्थ्य थियो कि थिएन भनेर जाँच्ने काम काव्या गर्थिन् । काव्या त्यस गाउँमा बसुन्जेल  उनले त्यहाँको खेतीपाती तथा बालीनालीको राम्ररी अवलोकन गरिन् । 

अर्को दिन अचानक काव्यालाई बिरामी भएको महसुस भयो। त्यसै कारण उनी नजिकैको एक अस्पतालमा आफूलाई जचाउन गइन्। त्यस अस्पतालमा उनको एक डाक्टरसँग भेट भयो। डाक्टरको नाम निशा थियो । डाक्टर निशा काव्याकी साथी थिईन् । डाक्टर निशाले काव्यको जाँच गरिन् । काव्याको स्वास्थ्य परीक्षण नतिजा पनि केही समयमा नै आयो । काव्या बिरामी हुनुको कारण त्यस ठाऊँको खाद्यान्न थिएन त्यहाको पानी थियो । त्यही समयमा काव्यालाई उनले काममा जाँदा त्यही नजिकैको घरमा पानी पिएको याद आयो । काव्याले गाईवस्तु तालमा नुहाईरहेको र मान्छेहरूले पनि त्यहाँ लुगा धोइरहेको पनि सम्झिन् । उनले बुझिन् कि त्यस गाँउमा मान्छेहरू त्याहाँको खाद्यान्नले होइन पानीका कारण बिरामी भइरहेका रहेछन् । निशालाई पनि समाज सेवा गर्ने इच्छा थियो र काव्या र निशाले मिलेर पानीको समस्याको समाधान गर्ने निर्णय लिए । पहिले त बिस्तारै गाउँलेहरूलाई यसबारे सचेत गराए । केही गाउँलेहरूसँग मिलेर उनीहरूले एउटा संस्था स्थापना गरे। 

हरेक दिन त्यस संस्थामा मान्छेहरू जोडिए तर अझै पनि धेरै गाउँलेहरूले त्यस संस्थाको विरोध गरिरहेका थिए । हामी यस गाउँमा बसेको धेरै भइसक्यो । पहिले त यस्तो केही पनि भएको थिएन । पहिलेदेखि नै हामीहरूले यसै प्रकार काम गर्थ्याैँ तर कहिल्यै समस्या हुँदैन थियो । केही गाउँलेले भन्थे । त्यसैमा सहमति देखाउँदै एउटा उद्योगमा काम गर्ने मान्छेहरू पनि काव्या र निशाद्वारा स्थापित गरिएको संस्थाको विरोध गर्थे। उद्योगद्वारा पनि पानीको स्रोत जस्तै नदी तथा तालमा हानिकारक रसायन मिसिन्थे । त्यसबारे गाउँलेलाई थाहा थिएन । केही गाउँलेले विरोध गरे पनि त्यो संस्था अघि बढ्दै गयाे । सकेसम्म धेरै मान्छेलाई जल प्रदूषणबारे सचेत गराए । त्यस संस्थामा भएका मान्छेहरूले आआफ्नो घरमा फिल्टर राखे । सकेसम्म जल प्रदूषण हुन राेक्ने काम गरे। 

बिस्तारै अरू गाउँलेहरूले पनि जल प्रदूषणका नकारात्मक असरहरूबारे बुझे । उनीहरूले उद्योगद्वारा प्रतिपादित हानिकारक रसायन नदीमा मिसिन्छ भनेर पनि बुझे । सबै गाउँले मिलेर उद्योगको विरोध गर्न थाले । पछि त्यस उद्योगलाई पनि बन्द गरियो । त्यस गाउँमा सबैजना सचेत भए । नदीनाला, ताल आदि जलका स्रोतहरूको संरक्षण गरे । एउटा गाउँमा त जल प्रदूषणको समाधान गरियो । अब काव्या र निशाद्वारा स्थापित संस्था अरू गाउँघरमा गएर जल प्रदूषणबारे जति सके धेरै मान्छेलाई सचेत गराए । अन्त्यमा सबैले बुझे कि केही पनि समस्याको समाधान गर्दा मिलिजुली गर्नुपर्छ । सबैले मिलेर केही काम गरे सबै सम्भव छ।