गत वर्ष २०८० मा मैले धेरै सकारात्मक विकासहरू आफ्नो समाजमा देखेँ ।  ती विकासहरूको पछाडिकाे कारण भनेको पक्कै पनि असल नेता अर्थात हाम्रो वडा ८ का वडा अध्यक्षकाे सक्रियता हाे । उनले आफ्नो तर्फबाट वडालाई विकास गर्न धेरै काम गरेका छन् । जसको सकारात्मक परिणाम म आफैँले अनुभव गरेँ। 

सर्वप्रथम साल २०७९ मा चट्याङ्गले क्षति पुगेको मेरै घर बाहिरको मृत्युञ्जय महादेवको नयाँ ढाँचा तयार पारी पुननिर्माण गरिएको थियो । यस पुननिर्माणको काम मलाई किन राम्रो लाग्यो भन्दा पहिला बाटोमा बग्ने फोहोर नाला मन्दिरभित्र जान्थ्यो तर पुननिर्माण गर्दा त्यस्तो नहोस भनेर मन्दिरको शिवलिङ्ग नै उठाएर मन्दिर अग्लो बनाइएको छ । त्यसैगरी मैले केही संरचना भत्केको तथा जग्गा खाली गरेको पनि समाजमा देखेँ । राज्यको सम्पत्ति राज्यले पाएको छ । त्यसैगरी मैले आफ्नो समाजमा केही नयाँ फल्चा तथा डबलीहरूको पुननिर्माण पनि भएका छन् । केही फल्छ त धेरै अघि हराएका र म जन्मेदेखि थाहा  नपाएका पनि छन् । वडाबाट पुननिर्माणको काम गरेपछि मात्र ती फल्चाहरू त्यहाँ थिए वा हुनु पर्नेबारे थाहा पाएँ । 

त्यसैगरी वि.सं. २०८० मा नै काठमाडाैँ महानागरपालिका तथा ग्वोल बाज खलको आयोजना भएको सांस्कृतिक कार्यक्रम “ग्वोल अर्क्रेस्ट २०८०” हो । यस अर्केस्ट्राको मुख्य उद्देश्य भनेको यस ग्वोल क्षेत्र अर्थात् पशुपति क्षेत्रमा स्थित ९ इनार, ९ पोखरी, ९ बाजा, ९ डबली, ९ ढुङ्गे धारा, आदि प्रवर्धन गर्न थियो । त्यसको लागि विभिन्न सांस्कृतिक धिमे नाच तथा २/३ घण्टा लामो यहाँ रहेका  सांस्कृतिक बाजा बजाएर अर्केस्ट्रा तयार पारिएको थियो । यस अर्केस्ट्रा ७/८ भन्दा बढी टोल तथा बाज खलको सहभागिता रहेको देखिन्छ । यसमा हामीले धिमे, धा, न्याखी, बाँसुरी, पोङ्गा, दाफा भजन आदि देख्न पायौँ । त्यसैगरी यस सांस्कृतिक कार्यक्रममा हामीले अरू यहाँ हुने जात्राहरू पनि देख्याैँ । लाखे धुनमा लाखे नाच, रोपाइँ जात्रा तथा खड्ग जात्राको स्वरूप देखिएको थियो । त्यसमा अर्केस्ट्राको स्वरूप झन् बढाउन नेवारी खाजाका स्टलहरू पनि लगाइएको थियो। 

त्यसैगरी ताम्रेश्वारा मन्दिर नजिकै रहेको इनारको पनि पट्ट लगाएर पुननिर्माणको काम सुरु गरियो । त्यो इनार पनि त्यहाँ रहेको हामी सबैले पहिलो पटक थाहा पायौँ । त्यसैगरी अरू पनि ३ इनारको ठाउँ थाहा पाएको र यस आउने आर्थिक वर्षमा निर्माण प्रक्रिया सुरु गर्ने भनिएकाे छ । त्यसैगरी जय वागेश्वरीकाे पुरानाे बाटोमा पनि डोजर चलाई ढुङ्गा छाप्न थालिएको छ, जसले हाम्रो समाजको सांस्कृतिक पहिचान फेरि फर्काउने छ । त्यसैगरी मेरो घर नजिकै ब्रह्माको मन्दिर पनि भेटिएको थियो जुन त्यहाँ रहेको कसैलाई थाहा थिएन । विज्ञका अनुसार वि.सं. १९९० को भूकम्पमा त्यो मन्दिर भत्किएको थियो । जस्तो काम आउने आर्थिक वर्षमा अवश्य हुने छ । त्यसैगरी शिवरात्री, तीज जस्ता पर्वमा पशुपति क्षेत्रवासीको आवतजावतमा सहजका लागि नागरिकता हुनेको स्थानीय परिचय पत्र पनि बनाइएको छ जसले यहाँका बासिन्दालाई धेरै सहज हुने छ र पशुपति क्षेत्रवासी हो भन्ने प्रमाण पनि हुने छ ।

यी हुन् मैले देखेका र अनुभव गरेका २०८० का आफ्ना समाजमा भएका सकारात्मक विकास जुन राम्रो र असल वडा अध्यक्षले गर्दा सम्भव भएको हो । यसले हाम्रो सम्पदाको जोगेर्ना हुनेछ र आउने पुस्ताले यी हाम्रा सांस्कृतिक महत्त्वका वस्तु र परम्परा देख्ने छन् । बाँकी रहेका काम वि.सं.२०८१ मा अवश्य पूरा हुने छन् । 

Our mental health is just as important as our physical health. It’s about how we feel, think, and act every day. It affects how we handle stress, how we relate to others and how we make our choice. Having good mental health means you can cope with life’s challenges and feel good about yourself. Keeping our mental health good means having a healthy life. 

To achieve something in our life, we need to maintain our life and live a healthy life. It can only be possible when we have a good status of our mental health. There are several ways of keeping our mental health good. We need to maintain our time and set our boundaries. We need to get enough sleep, eat well, stay active, engage in different hobbies, limit screen time, seek help when we need it, etc. If we manage to maintain all of these things, it can be beneficial for us. 

In today's generation, many people, especially children, struggle with mental health. There are many children suffering from different problems like anxiety, depression, stress, and many more and this is all the symptoms of bad mental health. Most of the children are not able to share things with others and keep it to themselves and take stress which can lead to more serious issues if left untreated.  

Good mental health is vitally important for overall well-being and quality of life. There are many important and benefits of having good mental health and they are: they help us to reduce our anxiety, it boosts productivity at work and school, help us to maintain physical and well-being, improves our mood, anxiety, creates peace in our life. If we manage to make our mental health good, we can live a healthy life and it can show a positive impact in our physical life. 

Our physical health and mental health are closely connected. When we have a physical health problem, it can affect our mental health, and when we have a mental health issue, it can affect our physical health. Taking care of our physical health through exercise, healthy eating, and getting enough sleep can help improve our mental health. Similarly, taking care of our mental health through relaxation techniques, therapy, and self-care can help improve our physical health. It is important for us to remember that our overall health and our body is connected so taking care of one aspect can have a positive impact on the other. 

Taking care of our mental health is crucial for living a happy and healthy life. By making it a priority, we can build strong relationships, succeed in our goals, and feel good about ourselves. It's okay to ask for help, and there are many resources available to support us. It is also true that when we feel good mentally, it helps us to handle our stress and can give us a more peaceful and calm environment for relaxation which can provide us with a healthier relationship. 

जीवनमा विभिन्न किसिमका कुराहरू भोग्नुपर्छ। कुनै राम्रा हुन्छन् भने कुनै नराम्रा पनि । तर ती कुरासँग सम्झौता गरेर नै अगाडि बढ्न सकिन्छ । सबै कुरा भोग्ने क्रममा धेरै कुरा सिकिन्छ पनि । यस्तै एक मैले जीवनमा सिकेको पाठ भनेको जीवन आफूँले चाहे जसरी सधैँ जाँदैन । यो पाठ मैले भ्रमणबाट सिक्न पुगेँ ।

हाम्रो भ्रमण २०७८ साल ०९ महिना ०९ गते शनिबारदेखि सुरु भएको थियो । पानीको थोपा तपतप गरेसँगै मेरो आँखाको ढकनी बिस्तारै खुले । मैले मेरो हातमा लगाएको घडी हेरेँ । बिहानीको ५:३० भएको थियो । वरिपरि हेर्दा सबै जना बाहिर जान तयार हुँदै हुनुहुन्थ्यो । मेरो अचम्मित अनुहार देखेर आमाले जाडो बिदा सुरु भएर हामी लुम्बिनी जाने भनेर बानाएको योजना बारे सम्झाउनु भयो । मैले भुसुक्कै बिर्सिएकी थिएँ। मैले हतार हतारमा कपडा लाएर तयार भएकी थिएँ । गाडी ६:३० मा काठमाडौँबाट लुम्बिनी जाने थियो । हामी बिहानै बसपार्कमा पुग्दा पनि गाडी गइसकेको रहेछ । पोखरा जाने गाडी भने त्यहीँ थियो । त्यसैले हामी पोखरातिर नै जाने भनेर निर्णय गर्यौँ । हामी पोखरा जाँदा करिब साढे सात बजेको थियो होला । हामीले पोखरा जाँदा बाटाेमा सुन्दर रमणीय ठाउँहरूको अवलोकन गर्दै गयौँ । हामीलाई अलि भोक लागेको जस्तो भएपछि हामीले नजिकै एउटा होटेल खोजेर खाना खायौँ । त्यसपछि त्यहाँ भएका नदीहरू हेरेर फेरि गाडीमा चढेर पोखरातिरै फेरि नै लाग्यौँ । हामी पोखरा पुग्दा  करिब करिब साढे चार भएको अनुमान गर्न सकिन्छ । हामीले पोखरा पुगेपछि एउटा होटेलको व्यवस्था गर्न खोज्यौँ । केही समय खोजेपछि हामीले एउटा सुन्दर होटेल पायाैँ । त्यहाँ हामीले बाहिर एउटा सुन्दर दृश्य देख्न मिल्ने रहेछ । हामीले होटेलमा थान्को मुनको लगायौँ र बाहिर निस्क्यौँ । भोकाएको भएर हामीहरूले एउटा होटेलमा गएर खाना खायौँ । बेलुकी हामी होटलमै फर्केर त्यहाँ विश्राम गर्यौँ । 

दोस्रो दिन हामी पोखराका सुन्दर र धार्मिक स्थलहरूमा जाने भनेर निर्णय गर्यौं । हामी पहिला फेवा तालमा गयौँ । त्यहाँ माछालाई चारो दिनु सँगसँगै हामीले त्यहाँको बिचमा रहेको सुन्दर मन्दिरहरूकाे पनि अवलोकनमा गर्याैँ यस्तो सुन्दर र सांस्कृतिक धार्मिक स्थललाई देखेर मन पुलकित भएको थियो । भोक लागेको कारणले हामीले खाना खाने र विश्राम लिने भनेर निर्णय गर्यौं। त्यसपछि हामीहरू पोखराको चमेरे गुफा हेर्न गयौँ । त्यहाँ माथि रहेका चमेरा देखेर मनमा त्रासको भाव आयो । त्योसँगै हामी महेन्द्र गुफा पनि गयौँ । त्यो दिन हामीले त्यतिमा नै सक्यौँ ।

तेस्रो दिन हामी पोखराको डेभिड फल्स हेर्न गयौँ । पानीको कल्कलसँगै पनि त्यहीँ डुबेको मैले सोचेकी थिएँ । त्यस दिन हामीले पोखराको अरू ठाउँहरूको पनि अवलोकना गर्यौँ । हामीले त्यो भ्रमण पाँच दिनको मात्रै राख्ने भनेका थियौँ । त्यसैले हामीले त्यसै दिन प्यारा ग्लाइडिङ पनि गर्ने भनेर निर्णय गर्यौँ । म सानै भएको कारणले मैले प्यारा ग्लाइडिङ गर्न पाइएन । तर आमा र बुबाले गर्नुभयो । आकाशबाट खस्दा सार्है मजा आउने रहेछ भनेर बुबा र आमाले मलाई भन्नुभयो । 

चौथौ दिन म बिहान घाम उदाउनु अगाडि नै उठेकी थिएँ । हामीले आफ्नो नित्यकर्म सकेर गाडीमा चढ्याैँ । हामीले हिमाल हेर्न गएका थियौँ । सेतो हिमालमा सुन जस्तै टल्किने सूर्यको किरण देखेर मेरो मन आकाशको नौ तले दरबारमा थियो । गाडीमा चडेर हामी होटेलमा फर्कियौँ । त्यस दिन हामीले सेती नदी पनि हेर्न गयौँ । शान्त भएर पनि छङछङ सुसाउने सेतीलाई देखेर मन निकै रमायाे । हामी थकित भएका कारण हामीले त्यस दिन विश्राम गर्ने भन्यौँ । अन्त्यमा हामीले सबै सर सामान मिलायौँ । 

पोखरा जस्तो सुन्दर, प्राकृतिक र रमणीय स्थललाई छाडेर फर्किने दिन आयो । थोरै दिनमै पोखरा र यसको सुन्दरताले मेरो मन चोरी सकेको थियो । तर सबै राम्रो कुरा सधैँ पाइँदैन । त्यसपछि हामी फर्कियाैँ । काठमाडौँ फर्कने हवाइ जहाजमा चढियाे । हवाइजहाजबाट बाहिर हेर्दा मैले सोचे, “कति रमाइलाे  यात्रा रह्यो यो!”

मानिस आफ्ना अतीतका र पहिलेका समयमा घटेका गल्तीहरुबाट अनुभव बटुली नवयात्रामा प्रस्थान गर्छन् । उसको त्यो नवयात्रामा उसले प्राक्तन वा अतीतका गल्तीहरु नदोहो¥याउनुमा नै उसको नवजीवनको यात्रामा सार्थकता आप्लावित हुन्छ । तसर्थ आफ्नो अनुभवबाट नयाँ नयाँ कुरा सिकी र गल्तीलाई परिष्कृत गरी चरितार्थमा ल्याए जीवन र जीवनयात्रा अर्थपूर्ण हुने कुरामा द्विमत छैन । कक्षा १ देखि १० सम्मको अक्षुण्ण यात्रामा मैले भिन्नभिन्न विषयका अनुभव बटुलेको छु । १ देखि १० सम्मको लगभग एक दशकको यात्रामा मैले अनुभूत गरेका सारा विषयवस्तुहरु केलाउन मुस्किल नै हुन्छ किनकि आफ्नै जीवनमा घटेका घटनाहरु पनि विस्मरणीय हुन्छन् ।

मेरो स्मृतिमा खेलिरहेका छन् पूर्वप्राथमिक तहमा ४ वर्ष बिताएका ती पलहरु । विद्यालय जान हिच्किचाउने, रुने, कालान्तर पछि विद्यालय खोल्दा जीवन नै हारेको पीडासरह रुने, कराउने र पुनः विद्यालय गएपछि फेरी खुशी हुने, साथीहरुसित रमाउने इत्यादि अनेकौ कुराहरु स्मरणीय छन् । ती कुराहरु मनमस्तिष्कमा खेलाइरहँदा अनायासै अप्रत्याशित मुस्कान अधरमा आउँछ । ती तहमा बनेका साथीहरुमध्ये ओमजङ्ग बस्नेत, स्नेहा बज्राचार्य, कर्तव्य कार्की, प्रयुष मानन्धर, गुनगुन कार्की आदिले कहिल्यै नमेटिने गरी स्मृतिमा नाम छाडेर गएका छन् । अहिले त्यस समयका अधिकांश साथीहरुको नाम नै याद छैन । कोही कोही फेसबुकमा साथी छन्, कोहीकोहीको फेसबुक नै छैन, अझ मुख्य विडम्बना त धेरैको नाम नै स्मृतिमा छैन । पर्यावरणीय अवस्था थाहा नभएको ती पल नै सम्पन्न लाग्दो रहेछ, न ईष्या हुन्थ्यो न द्वेष, न स्तर हेरिन्थ्यो न त अनुहार नै ।

पूर्वप्राथमिक तहबाट १ कक्षामा जाँदाको अन्तिम दिनमा साथीहरुलाई छोड्नपरेको चिच्याहट् र पूर्वाग्रह स्वभाव प्रदर्शन गरेका कुराहरु सम्झँदा पनि अहिले हाँस्न मन लाग्छ । आखिर अतीतका अपरिपक्व व्यवहार भविष्यमा हाँस्नुकै लागि त बनेका रहेछन् ।

कक्षा १ मा भर्ना गर्न जाँदा वि.सं. २०७२ सालको समयावधि थियो । २०७२ साल वैशाख १२ गते १ कक्षाको लागि भर्ना गर्न जाँदै गर्दा आएको आकस्मिक भुकम्प मेरो एक दशकको भयानक अनुभूति मध्ये एक थियो । त्यस समय मानिसहरुको सुस्केरा, रोदन मैले श्रवण गरेका थिएँ तर बुभ्न सकेको थिइन किनभने त्यो बेला म अपरिपक्व नै थिएँ । मैले ‘भुकम्प’ पढेर हैन भोगेर थाहा पाएको थिएँ । त्यस समय भुकम्पले भत्काएका घरहरु र रोइरहेका मान्छेहरु देखेर मेरो मन खल्लो भएको थियो । तत्पश्चात् लामो समयसम्म विद्यालय बन्द भएको र विद्यालय खुलिसकेपछि पनि सुविधासम्पन्न कक्षा नभई माथि प्लास्टिकको पाल राखी १ कक्षा पढ्नु परेको थियो । म १ कक्षामा नै हुँदा मेरो हजुरबुवा सत्यरत्न शाक्यको मृत्युशोक व्यहोर्नुपरेको थियो । तत्पश्चात् नै मृत्युको परिभाषा पढेर हैन परेर जानेको थिएँ । 

कक्षा १ देखि कक्षा ७ सम्म मैले एउटै विद्यालयमा अध्ययन गरें । कक्षा २ देखि ७ सम्म मैले कक्षा १ मा जस्तो असुविधायुक्त कक्षा पाएको थिइनं । कक्षा २ देखि ५ सम्म आफैलाई अपरिपक्व भनेर नै भन्नेछु किनभने त्यस समय मैले शिक्षाको महत्त्व बुझेको थिइनं, हुन त त्यो समय को नै परिपक्व होला र ? कक्षा १ देखि ७ सम्मको सप्तवर्षीय अनुभव एक दशक जीवनको कठोर अनुभव थियो । कक्षा १ देखि ७ सम्ममा ‘अनिवार्य अङ्ग्रेजी’ मात्र अङ्ग्रेजी भाषाको विषय हुन्थ्यो, अरु सबै नेपाली माध्यममा पढेको थिएँ । कक्षा ५ र ६ मा अङ्ग्रेजी विषय भएतापनि शिक्षकको अनुपस्थितिको कारण पढाइ नै भएन र अन्य विषयमा पनि शिक्षक नआउने र आए पनि नपढाउने जस्ता प्रवृत्तिले राम्रोसित पढ्नै पाइनं । कक्षा ६ र ७ मा शिक्षाको महत्त्व अवगत भएको थियो । तत्पश्चात् पाठ्यक्रमको शिक्षासँगै नयाँनयाँ किताबहरु किनी पढ्न थालें । रामदेव पाण्डेले लेख्नुभएको बालमनोवैज्ञानिक कृति ‘हजुरआमाको लौरो’ मैले बच्चाबेलामा पढेको मात्र थिएँ, बालमनोवैज्ञानिक कृति भनेर पछि मात्र परिभाषित गर्न सक्षम भएको थिएँ । शिक्षाको महत्त्व धेरै छ भनेर पाठ्यक्रमका विषयहरु निकै घोट्टिन्थे र परीक्षामा उतारी मस्तिष्कलाई शान्त पार्थे अनि शैक्षिक महत्ता सार्थक पारेको प्रतीत हुन्थें जुन कुरा अहिले सम्झँदा पनि हाँस्न मन लाग्छ ।

विद्यालयीय पर्यावरण जस्तासुकै भए पनि मसित ज्ञानको असाधारण क्षुधा थियो । बुवाले खाजा खानुका लागि दिनुहुने पैसामा रु. १० पत्रिका किन्थे र बाँकी पैसा भोली अर्को पत्रिका किन्नका लागि राख्थें । मसँग खाद्यान्न क्षुधाभन्दा शैक्षिक क्षुधा ज्यादै थियो । दिउँसो भोकै रहेर सीधै राति खाँदा मलाई फरक पर्दैनथ्यो । 

कक्षा ७ बाट ८ कक्षामा म डियरवाक सिफल स्कुल आएँ । आरम्भमा त अङ्ग्रेजी माध्यमबाट पढ्नु पर्दा धेरै सङ्घर्ष गर्नुपरेको थियो । अङ्ग्रेजी, गणित, विज्ञान, कोडिङ जस्तो विषयमा धेरै रुनुपरेको थियो तर पारिवारिक आश्वासन र वैयक्तिक परिपक्वताले सकभर आफूलाई सम्हाले । ८ कक्षामा आधारभूत अङ्ग्रेजी सुधारमा धेरै प्रयत्न गरें । ९ कक्षामा निकै सहज र नैसर्गिक बने सबै विषयहरु । ८ कक्षाको तुलनामा ९ मा त्यत्ति रुनु परेन र १० कक्षामा हृदय कमजोर नबनाउने अङगीकार गरेको छु । चुनौतिका साथै थुप्रै अवसर पनि पाएँ । 

समग्रमा भन्नुपर्दा एक दशकको मेरो अनुभूति निकै सङ्घर्षमय रह्यो तर त्यही सङ्घर्षमा पनि रोदनानन्द थियो र अभावानुभूतिको मज्जा लुप्त थियो । यो एक दशकमा प्राप्त संविद् नै आउँदो दशकको मूलाधार बन्ने छ । मलाई सङ्घर्ष गर्न, प्रलयहरुको परिभाषा सिकाउन एवम् परिपक्व बनाउन यही एक दशकको महत्त्वपूर्ण भूमिका रहेको छ । यो मेरो अनुभव सङ्घर्ष, बोध र पीडाको समभुज त्रिकोणात्मक त्रिवेणी हो ।

Have you ever read the series, “Diary of a Wimpy Kid”? I have. I don’t know what the author was thinking while writing this book but he sure is keeping all of us on the hook. The book is cool. It has kept me in a situation where I have completed all books released till now. It’s cool and all but the boy in that book is testing my patience. 

Rowley whom he calls best friend is nothing but just a piece of tool to use and throw for him. But Rowley is too innocent for me to not try to become a titan and crush Greg (the main character). Well nonetheless, it’s a pretty decent diary about his experience and I have nothing to say about his life, because trouble follows him like a tail. 

Well well, I suggest we leave this wimpy kid to his own and move on right now. However, I have to say that Greg had quite an unforgettable life. I sometimes wonder if I have something unforgettable in my life. To be thinking, many things are unforgettable, though most of them are something I would like to forget. 

Like come on, who likes to remember the time they squished a cockroach by their feet without even knowing… But hey it was not like I wanted to, I didn’t even realise I had stepped on a cockroach until I turned the lights on. I was just going to my room to get some stuff when I realised I had stepped on something gooey. When I turned the light on, I felt my life flash back before my eyes before dashing to the bathroom to purify myself. 

I swear whoever thought of dropping off these cockroaches onto this earth is pure evil. I get it that they serve a role in the ecosystem, but really.. They could’ve dropped off any other insect rather than this. 

Now then.. I do not wish to further elaborate on this cockroach situation but you see now that I think more about it, I am now thinking, just what kind of “positive” unforgettable event has passed till now for me… 

I mean, there has been a lot happening in my tiny life till now. But I don’t know what to put here.

However, every day, something special happens. But if I try to dig up my memory I can date back to when I was in kindergarten. Ah yes, that day was one of the most memorable days when I think about it now, but it was painful at the time. 

So, gathering it all from the first. I had two close friends, let's call them umm... Eggroll and Burger. For now, that is. Now, I was obsessed with cartoons such as Ninja Hattori, Power Ranger and ninja stuff at that time, so I would go around forming a group with Egg Roll and Burger and act as if I were teaching them some forbidden ninja technique and they would act as I would say although I had to bargain with chocolates for them to do such. 

So, unlike any other day, we three were playing in the playground while I was “teaching” them ninja tricks when my brain got this great idea of teaching them how to climb the tree. I don’t exactly remember what they said or acted but I do remember myself trying to climb the tree behind me. I don’t remember what kind of tree it was but it was tall, a bit bent down and didn’t have many leaves/dry. 

Just as I climbed like what? After 3 steps I slipped. The next thing I remember, teachers checked my back skin which was completely cut when I fell and I was dragged by the tree’s drg trunk. I wasn’t crying… definitely… Ok fine I was. But don’t worry it didn’t keep me from pulling stunts. 

But let me tell you something, I do not regret anything because it was fun. 

As our world is progressing and growing, the problems are also growing. Mental diseases are equally haunting humans alongside physical diseases. Many people are facing mental problems like depression, anxiety, trauma etc. These issues are slowly claiming worldwide attention. Mental diseases are equally painful to others. They can burn your brain alive due to overthinking and stop your heart due to sadness or peer pressure. Suicides are also increasing day by day due to these problems. Statistics say that almost 30% of the world population has mental illnesses. This makes us realize how bad mental illness is. 

Among the many mental illnesses, anxiety is one of the most common and harmful ones. Now, there are several types and stages of anxiety. Some small anxieties we also face are - time before an exam, failing a test, before performing before a mass, before or during a speech etc. This type of anxiety hits us for an hour or two creating nervousness and just disappears later. These doest affect us greatly. They just give us nervousness and a feeling of chill in our nerves. They are called regular anxiety. But, on the other hand, severe anxiety or Anxiety Disorder can go severe and give us a bad time. This type of Anxiety usually lasts for many periods of time. They are probably caused by stressful events, family background, or health issues and brain issues. These types of anxiety cause severe symptoms like Severe body pain, heavy heart, high sensitivity, growth of worries and tension in everything, restlessness. These people can faint anytime as their subconscious mind is scanning everything in the environment. Once they get in a situation they feel worried or they hate, their subconscious mind lets them faint. This is a pretty common problem nowadays to teens. Many schools are facing these situations. To cure anxiety, we need extreme willpower and dedication. We need to have a healthy diet and exercise regularly. We need to have a strong mindset and try to move on from anything we are facing. We should visit a doctor regularly and try therapies to cure it. We should also contribute to known people facing anxiety by consulting them and showing help and sympathy. We ourselves should protect our mind from getting infected. We should follow the measures of not getting touched by anxiety. 

Hence, anxiety could be way more harmful than we have ever thought and it is expected to be progressive year after year. It could be a really serious situation if we don't take action now and carelessly ignore mental health. The World will be 10 times better if everyone has a healthy mindset and mental health. So, we should start making this world better by starting from ourselves. I want to conclude by saying that Mental health is as important as physical health. 

विज्ञान र प्रविधि हाम्रो दैनिक जीवनका महत्त्वपूर्ण अङ्ग हुन् । हामी हाम्रो घडीको घण्टीको आवाज सुनेर नै बिहान उठ्छौँ र हामीले हाम्रो बत्तीलाई बन्द गरेपछि मात्र राती सुत्छौँ । हामीले किन्न सक्ने यी सबै आवश्यक सामानहरू सबै विज्ञान र प्रविधिका परिणाम हुन् । अर्को महत्त्वपूर्ण कुरा हामीले यस्ता सामान प्रयोग गरेर आफ्नो काम छोटो समयमा पनि गर्न सक्छौँ । यो कुरा विज्ञान र प्रविधिको विकासको एक फाइदा हो । विज्ञान र प्रविधिविना हाम्रो जीवन कल्पना गर्नै गाह्रो छ । वास्तवमा हाम्रो अस्तित्व अहिले विज्ञान र प्रविधिमा निर्भर छ । हरेक दिन नयाँ प्रविधिहरूको विकासको साथ मानव जीवन पनि सहज बन्दैछ । त्यसैले नै हामी भन्न सक्छाैँ । कि हामी अहिले विज्ञान र प्रविधिको युगमा बाँचिरहेका छौँ ।

नयाँ उपकरणहरूले जीवनलाई अझ सजिलो बनाउँछ । प्रविधिको कमजोरीहरू धेरै छन्  तर अन्त्यमा प्रविधिको प्रयोगले नै मान्छेले रोजगारी पाएको छ र समयको पनि बचत भएको छ । तैपनि यसको बेफाइदा चाँहि छ जस्तै, यसले साना बालबालिकामा आँखामा समस्या ल्याउन सक्छ । सामाजिक सञ्जालको लत पनि बढिरहेको छ । त्यसैले हामीले प्रविधिको सीमित रूपमा प्रयोग ‍गर्नुपर्छ ।

अहिले विज्ञान र प्रविधिले यो संसार बदलेको छ । टिभीदेखि विमान, कारदेखि मोबाइल सबै विज्ञानकै कारण यो संसारमा पाइएका हुन् । हामीले हाम्रो मोबाइलबाट जोसँग पनि कुराकानी गर्न सक्छौँ,  जुन पहिले सम्भव थिएन । त्यस्तै, विद्युतीय उपकरणहरू पनि छन् । जसले मानव जीवनलाई सजिलो बनाएको छ । यसबाहेक हामीले प्रयोग गर्ने यातायातमा पनि विज्ञान र प्रविधिको योगदान छ । हाम्रो गन्तव्य संसारको जुनसुकै भागमा भए पनि हामी त्यहाँ पुग्न सक्छौँ ।

विज्ञान र प्रविधिले आधुनिक जीवनमा महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ र मानव सभ्यतामा पनि गहिरो प्रभाव पार्छ । आधुनिक जीवनमा प्रविधिकाे विकासले हामीलाई संसारभरिका धेरै उल्लेखनीय सुविधाहरू प्रदान गरेको छ । २० औँ शताब्दीबाट वैज्ञानिकहरूले आफ्नो पूर्ण क्षमताले विज्ञान र प्रविधिकाे विकासमा परिमार्जन गरेका छन् । २१ औं शताब्दीमा यसको अझ उन्नति भएकाे छ । हामी नयाँ शताब्दीमा नयाँ ढङ्गले र जनताको हितका लागि सबै व्यवस्थाका साथ प्रवेश गरेका छौँ । आधुनिक सभ्यताले जनताको आवश्यकता पनि पूरा गर्न सफल भएको छ ।

विज्ञान र प्रविधि यो पृथ्वीमा मात्र सीमित छैन । अहिले यो मङ्गल ग्रहमा पुगेको छ । नासाले मङ्गल ग्रहमा पुग्न विज्ञान र प्रविधिको प्रयोग गरेको हो । विज्ञान र प्रविधिले मानिसलाई पृथ्वीबाट टाढा रहेका अन्य ग्रहहरूकाे बारेमा जान्न सक्षम बनाएको छ । नयाँ ग्रहहरूको खोज र अन्तरिक्षमा उपग्रहहरूको स्थापना हुनु भनेको विज्ञान र प्रविधिकै कारण हो ।

त्यसैगरी विज्ञान र प्रविधिले स्वास्थ्य र कृषि क्षेत्रमा पनि प्रभाव पारेको छ । विभिन्न रोग पत्ता लाग्नु र त्यसको निराकरणका लागि विभिन्न उपायहरूको पनि विज्ञानको माध्यमबाट लाखौँको ज्यान जोगिएको छ । यसबाहेक, प्रविधिले विभिन्न बालीहरूको उत्पादन पनि बढाएको छ, र यसकारण किसानहरूलाई धेरै फाइदा पनि भएको छ ।

अन्त्यमा, हामीले मान्नु पर्छ कि विज्ञान र प्रविधिले मानव जीवनमा पूर्णता ल्याएको छ। तैपनि हामीले सबै कुरालाई बुद्धिमानी दृष्टिकोणले हेर्नु र सीमित हदसम्म प्रयोग गर्नु आवश्यक छ । विज्ञान र प्रविधिको दुरूपयोगले हानिकारक परिणामहरू निम्त्याउन सक्छ । त्यसकारण, हामीले यसकाे प्रयोग गर्दा सचेत हुनुपर्छ  । 

गएकाे दसैँ बिदामा म आफ्नाे परिवारका साथ पाेखरा हुँदै घान्द्रुक गएकी थिएँ । याे यात्रा निकै रमाइलाे थियाे । पहिलाे दिन हामी बिहानै गाडी रिजर्भ गरी विमानस्थल गयाैँ । करिब ७ः ३० बजे तिर जहाजबाट हामी ३० मिनेटमा पाेखरा पुग्याैँ । पाेखरा पुगेपछि केही समय हाेटल नपाएर भाैतारिनु परेकाे थियाे ।  जेनतेज एउटा हाेटल फेला पर्याे । हाेटलमा पुगेर कपडा फेरेपछि हामी खाजा खान फेवाताल नजिकैकाे हाेटलमा गयाैँ । हाेटलमा निकै मिठा मिठा परिकारहरू थिए । हामीले ती आफूलाई मन पर्ने परिकार अर्डर गऱ्यौँ र खायौँ । खाजा खाएर बाहिर निस्कँदा होटल नजिकै साइकल भाडामा दिनका लागि राखिएको रहेछ । बाबालाई निकै कर गरेर बल्लतल्ल मनाएपछि साइकल भाडामा लियौँ र एक घण्टाजति त्यतातिर घुम्यौँ ।

भोलिपल्ट सबेरै उठेर हामी हाम्रो रिजर्भ बस चढेर घान्द्रुकतिर लाग्यौँ । बिच बिचमा केहीछिन गाडी रोक्दै शौचालय जाँदै गरी सुन्दर दृश्यहरू हेर्दै हामी अगाडि बढ्याैँ । घान्द्रुकमा हामी जाने होटलसम्म गाडी नजाने भएकाले हामी हिँड्दै गयौँ । करिब २० / ३० हिँडेपछि हामी होटलमा पुग्यौँ । हातखुट्टा धोएपछि भोक धेरै लागेको हुनाले खाजा खायौँ ।  फोटो खिच्यौँ । केही समय सुस्ताएपछि हामी बजारबाट देखिने मनमोहक दृश्य  हेर्न गयौँ । 

एक छिनपछि बजार गएर हामीले सामान किन्याैँ । ती सामानलाई हामीले काेसेलीका रूपमा दिने याेजना पनि बनायाैँ । सामान किनेर बाटाेमा फर्किदै गर्दा हामीले एउटा पसलमा गुरूङ र तामाङ जातिका साँस्कृतिक पाेसाकहरू भाडामा राखेकाे देख्याैँ । आमाकाे चाहनाअनुसार हामी सबैले एउटा एउटा पाेसाक लगाएर फाेटाे पनि खिच्याैँ । पाेसाकहरू वास्तवमा निकै आकर्षक र सुन्दर थिए । यस्तो सुन्दर पोसाक लगाएर मैले घान्द्रुकबाट देखिने सुन्दर र विशाल हिमाल क्यामेरामा आउने गरी फोटो खिँचे । अनि हामीले टिकटक पनि बनायौँ । अगि भाडामा लिइएका ती पोसाकहरू फिर्ता गऱ्यौँ । त्यसपछि हामी  घान्द्रुकको मिठो स्थानीय थकाली खाना खान गयौँ । थकाली खाना हामीलाई चरेसको थालमा खान दिइएको थियो । खाना तात्तातो र स्वादिष्ट थियो । खानामा पनि धेरै परिकारहरू थिए ।  खानापछि हामी घान्द्रुकको बजार हुँदै हामी बसेको हाेटलमै फर्कियाैँ । केही छिन आराम गरेपछि तास खेल्यौँ । तास खेल्दै गर्दा साँझ परिसकेको थियो । बेलुका बाबाले सेकुवा खाने कुरा गर्नुभयो । सेकुवासँगै बाबाले रक्सी पनि पिउनुभयो । हामीले सुमधुर गीतहरू पनि सुन्यौँ । गीतको तालमा हामी नाच्न थाल्यौँ । नाचेर थकित पनि भयौँ अनि मस्तसँग सुत्यौँ । 

भोलिपल्ट बिहानै सूर्योदय हेर्न उठेका थियौँ । आफ्ना नित्यकर्म सकेपछि सूर्योदय हेर्न छतमा गयौँ । त्यहाँबाट देखिने सुन्दर सूर्योदय र मनमोहक दृश्य हेर्दै चिया पियौँ । चिया पिएपछि एकछिन सुस्तायौँ । त्यसपछिको हाम्रो गन्तव्य भनेको घर फर्किनु थियो । हामी बसेको होटलसम्म गाडी नआउने हुनाले हामी गाडी भएको ठाउँसम्म हिँडेर गर्यौँ घरतर्फको हाम्रो यात्रा सुरु भयो । 

यसरी मेरो दसैँ बिदामा परिवार सहितको घान्द्रुक यात्रा निकै रोमाञ्चक थियो । त्यहाँका मानिसहरू पनि निकै सहयोगी र मिजासिला थिए । घुम्नु वा यात्रा गर्नु भनेको मनोरञ्जन मात्र नभएर ज्ञान र अनुभव बटुल्ने ठाउँ रहेछ भन्ने कुरा मेरो यात्राको अनुभव रह्यो ।

Nature all over the world,

Making it a beautiful world.

Butterflies flying about,

Birds chirping out loud.

Everything is in nature,

God gave us this feature.

With vibrant colors around,

Serenity surrounds us.

The world around us is 

Full of joy and happiness.

The attractive trees,

Along with the blue sky.

Nature has its hues,

Sometimes bright, sometimes dull.

Nevertheless, still so beautiful. 

Oh dear nature, you are so wonderful. 

In today’s world, the influence of social media platforms like instagram, facebook, snapchat, etc. has changed the way of how humans interact with each other, how people communicate with their friends and family and also their mental health. Even though social media offers different benefits like communicating with your family and friends through the internet, connecting with people globally, sharing information and many more, its impact on an individual’s mental health has become a subject of concern. 

Social media has changed the way of social connection and communication. It has enabled us to maintain a relationship despite being far away from each other. However, extreme use of social media can lead to feeling of loneliness, which also hampers the individual’s mental health. The carefully assembled nature of social media feeds where individuals showcase only the best moments and highlights of their lives can cause comparisons and feelings of imperfection among the users who are seeing the posts. 

Similarly, social media is also a house for cyberbullying and harassment. The anonymity by social media and other online platforms may encourage individuals to engage in some behaviors that might affect others’ mental wellbeing and mental health. Cyberbullying in social media can also have harsh effects on mental health as it can lead to low self respect, anxiety and even suicidal thoughts particularly to those who are on their teenage and adolescents under the age of 18. 

Likewise, the constant notifications on social media can be overwhelming which can lead to stress and can affect the ability of an individual to concentrate and focus on the task they are doing. The addictive nature of social media and other online platforms are mostly characterized by the need of validation through likes, shares and comments. This can lead to anxiety and depression as the individual is constantly thinking about why someone didn’t like or why someone didn’t comment on their post. 

According to studies, social media also worsens imperfections and insecurities among teenagers. The access to photo editing tools and filters along with other online platforms promotes unrealistic beauty standards which leads individuals to develop fake perceptions of themselves and their body and overall appearance. Studies have shown that exposure to edited images can hamper self esteem and can also trigger eating disorders in some individuals. 

Despite all of these problems. Social media can really be helpful if we use it with awareness and carefully. Finding groups where we can gain support or just talking with friends is more important than just scrolling through social media. It's also a good approach to find new interests for us. So, if we use social media wisely, it's not bad for our mental health. 

In conclusion, the impact of social media on mental wellbeing can't be overlooked. Even though social media offers an incredible stage for online networking and openings for self expression, it also has a few disadvantages and hampers our mental well-being which causes the feelings of depression, cyberbullying on social media can cause push. So, we have to focus on our mental wellbeing and minimizing the use of social media.

सरिता गाउँ फर्किन अफिसबाट दुई हप्ताको बिदा लिन्छिन् । २५ वर्षको उमेरमा पढाइ सकेर काठमाडौँको एउटा विद्यालयमा साना बालबालिकालाई पढाइरहेकी थिइन् । कक्षाको बिचमा सरिताको फोन बज्न थाल्छ । आज अचानक गाउँको काकाको फोन आउँदा सरिता छक्क पर्छे।  फोन उठाउँदा काकाले बुबाको स्वास्थ्य खराब भएको छ भनेर सरितालाई भन्छन् । यो खबर सुनेर सरिता अत्तालिन थाल्छे । कक्षा समाप्त भएपछि सरिता प्रधान अध्यापकको कोठामा गएर आफ्नो बुबा बिरामी भएको कुरा सुनाउँछिन् र दुई हप्ताको छुट्टी माग्छिन् । सरिता एक मेहनती र लगनशील शिक्षक थिइन् । उनको अवस्था बुझेर प्रधान अध्यापकले सरितालाई छुट्टी दिन्छन्। 

त्यसपछि सरिता घर गएर गाउँ जाने तयारी गर्छिन् । करिब दुई वर्ष अगि सरिता आफ्नो गाउँ ओखलढुङ्गा छाडेर काठमाडौँ आएकी थिइन् । गाउँमा उसको बुबा बाहेक कोही थिएन। भाइ कामको लागि भनेर दुई वर्ष अगि नै मलेसिया गएको थियो । उसकी आमा ऊ सानै हुँदा घर छोडेर गएकी थिइन् । उसको बुबा खेतमा काम गर्दा उसको भाइको हेरचाह उनले नै गर्थे । आफ्नो बुबालाई सहयोग गर्न सरिता सानैदेखि घरघरमा गएर काम गर्थी । पढाइसकेपछि काठमाडौँ जाने उनको विचार पहिलैदेखि नै थियो । त्यसैले सानैदेखि सरिता पढाइमा पनि एकदम  मेहनत गर्थी । आफ्नो भाइलाई पनि हुर्काएर मलेसिया आफैँले  पठाएकी थिई ।  

बुबा र भाइ बाहेक यो संसारमा उसको कोही थिएन । त्यसैले आफ्नो बुबा अचानक बिरामी भएको खबर सुनेर सरिता एकदम डराउन थाल्छे । ओखलढुङ्गा जान काठमाडौँबाट करिब १५/१६ घण्टा लाग्थ्यो। बाटोभरि सरिताको मनमा आफ्नो बुबाको लागि पिर बढ्दै गयो । भाइलाई फोन गरेर खबर गरूँ कि नगरूँ ? बुबालाई के भयो होला ? मैले बुबालाई एक्लै छोडेर नआउनुपर्ने रहेछ ? यस्ता प्रश्नहरू सरिताको मनमा आइरहे । यात्रा गर्दैगर्दा ओखलढुङ्गा पनि आइपुग्यो। सरिताको घर बसपार्कभन्दा धेरै टाढा थिएन। त्यसैले ऊ त्यहाँबाट हिँड्दै घर गयो। घर गएर हेर्दा बुबा ओछ्यानमा पल्टिरहनु भएको थियो।  कोठामा एउटा पुरानो बत्ती बलिरहेको थियो र छेउमा पल्लो घरको काका बुबाको स्याहार गर्दै बसिरहेको हुनुहुन्थ्यो। काकाले सरितालाई देख्नेबित्तिकै जुरुक्क उठ्नुभयो र भन्नुभयो, “ए नानी तिमी आयौ मलाई फोन किन नगरेको ? म खाना बनाइदिएर राख्दिन्थे।” “हैन काका पर्दैनथ्यो मैले खाएरै आको,”  सरिता काकातिर हेर्दै  भन्छे । “बुबालाई के भयो काका” ? सरिताले सोध्छे। बिहान त ठिकै काममा जानुभएको थियो तर दिउँसोतिर, “झन् झन् रिङ्गटा लाग्यो” भनेर भन्दै हुनुहुन्थ्यो । “ चर्को घाम र बुढेसकालले पनि होला नानी” काकाले सरितालाई हेर्दै भन्नुहुन्छ ।  खै होला काका “ सरिताले भन्छे । “बुबाले खाना खानुभयो त ? ” सरिताले फेरि काकालाई सोद्छे।” खाना त खानुभयो, तर अलिअलि मात्र नरुचाई नरुचाई खाना खानुभयो”, “ए ठिकै छ, अब तपाईँ पनि घर जानुहोस् अबेला भइसक्यो,  बुबालाई मै हेर्छु”  सरिताले भन्छे ।  त्यसपछि काका पनि आफ्नो घर जानुहुन्छ । सरिताले एकछिन आफ्नो बुबाको थकित अनुहार हेर्छे र बुबाको छेउँमा बसिरहन्छे । रातिको लगभग १२ बजिसकेको थियो । यतिबेला काठमाडौँमा सरिताले आफ्नो भाइलाई फोन गर्थ्यो । त्यो दिन पनि सरिताले आफ्नो भाइलाई फोन गरेर बुबा बिरामी भएको खबर दिन्छे । उसको भाइलाई पनि बुबाको साह्रै माया लाग्थ्यो । दुई वर्ष अगि सरिताको भाइ बिमललाई मलेसिया जान मन थिएन, तर सरिताले आफ्नो भाइको भविष्यको बारेमा सोचेर, बिमललाई मलेसिया जसरी नि पठाउँछु भनेर बसेकी थिई । भाइसँग कुरा गरेपछि सरिता पनि आफ्नो बुबाको छेउँमै ओछ्यान  लगाएर सुत्छे । 

बिहान ५:३० बजेतिर गाउँलेहरूको आवाजले सरिता उठ्छे । बाहिर गएर हेर्दाखेरि गाउँलेहरू पानी तान्न पाएन भनेर झगडा गरिरहेका थिए । सरिताको गाउँमा पानी र बिजुली जस्ता कुराका पहिलादेखि कै समस्याहरू थिए । सहरमा त यस्तो समस्या कमै थियो तर गाउँमा भने अहिलेसम्म पनि यो समस्या देखिन्थ्यो । तर त्यस समस्याको हल अहिलेसम्म  कसैले पनि निकालेको थिएन । एकछिनपछि सरिताको बुबा पनि उठ्नुहुन्छ ।  दुई वर्षपछि आफ्नो छोरी घर आएको देखेर बुबाको थकित  र अँध्यारो अनुहारमा मिठो हाँसो आउँछ । बुबा उठेको देखेर सरिताले खाजा बनाउन थाल्छे र हिजो सहरबाट ल्याएको औषधी पनि बुबालाई दिन्छे । दुई वर्षपछि आफ्नी छोरीसँग बसेर खाँदा  सरिताको बुबा मक्ख पर्नुहुन्छ । खाना खाएर एकछिन कुरा गरिसकेपछि बाहिर हेर्न जाँदा झैझगडाको महोल अहिले पनि चलिरहेको थियो । के भाको हो भनेर बुझ्नको लागि सरिता पल्लो काकाको घर जान्छे। काकालाई के भयो भनेर सोद्दा खेरि काकाले “ यत्रो वर्ष भइसक्यो अहिलेसम्म पनि हाम्रो गाउँमा पानी र बिजुलीको समस्याको हल छैन । बिजुली र पानी जस्ता कुराहरू त हामीलाई चाहिने आधारभूत कुराहरू हुन् । यी कुराहरूको राम्रो स्रोत हामीसँग अहिलेसम्म पनि छैन । अहिलेको समयमा हाम्रो मुख्य समस्या भनेको नै यही हो । के गर्नु अब यसरी नै झै झगडा गर्दै यहाँ बस्नुपर्ला। “ काकाको कुरा सुनाएर सरिताले केही भन्न सक्दिन । ऊ एकछिन त्यहाँ नबोली बस्छे र घर फर्किन्छे। घर जाँदा उसलाई एकदम तिर्खा लागिरहेको हुन्छ तर घरमा पानी हुँदैन। जा खोजे पनि पानी थिएन। यो देखेर सरिताले पानी नभएको समस्या मेरो गाउँमा ठुलो रहेछ भनेर थाहा पाउँछे । गाउँमा पानीको मात्र होइन अरू महत्त्वपूर्ण कुराहरूको पनि स्रोत थिएन । त्यहीमाथि सरिताको बुबाको स्वास्थ्य झन् खराब हुँदै गइरहेको थियो । गाउँमा अस्पतालहरू नभएको कारणले पनि कसलाई के रोग लागेको भनेर कसैलाई थाहा हुँदैन थियो ।  आफ्नो बुबाको स्वास्थ्य धेरै खराब भइसकेपछि, सरिताले आफ्नो बुवालाई सहर लगेर जचाउने निर्णय गर्छे।  अर्को दिन बिहान सरिता र उसको बुबा ७ बजे काठमाडौँका लागि बसमा हिँड्छन् । काठमाडौँ पुग्नेबित्तिकै सरिताले आफ्ना बुबालाई डाक्टरकहाँ देखाउँछे । सरिताले मनमा सोचेजस्तै उसको बुबा बिरामी हुनुको कारण पानी थियो ।  यस्तो उमेरमा गर्मीमा खटेर काम गर्नु र अलिकति पानी पनि नपिउनु एउटा ठुलो समस्या थियो । यो समस्या सरिताको बुबामा मात्र होइन अरू गाउँलेहरूमा पनि देखिएको थियो । सरितालाई अब यस समस्याको हल निकाल्नु थियो । गाउँमा जसरी भए पनि अलिअलि गर्दै राम्रो खानेपानीको स्रोत ल्याउनुपर्छ भनेर सरिताले निर्णय गरिसकेको थियो । अस्पतालमा बुबालाई जँचाएपछि उनीहरू घर फर्किन्छन् । राम्रो खानेपानीको कमीको बारेमा पहिला उसले सबै गाउँलेहरूलाई सूचना दिन्छ । गाउँमा धेरै युवाहरू नभएको कारण पनि समस्याहरू धेरै देखिरहेका थिए । सरिताले आफ्ना साथीहरूका सहयोगले पनि गाउँमा पानीको सुविधाहरू बढाउँदै लैजान्छे । पानी आउने स्रोत साधनहरूलाई पनि सरिता र उसको साथीहरूले बढाउँदै र संरक्षण गर्दै लैजान्छन् । त्यसैगरी सामाजिक सञ्जालको प्रयोग गरेर उनीहरूले यस  समस्याको बारेमा जनचेतना फैलाउँछन् । बिस्तारै बिस्तारै गर्दै गाउँमा पानीको समस्या कम हुँदै जान्छ । त्यसैगरी विभिन्न सङ्गठनको सहयोगले पनि गाउँमा विभिन्न कुराको स्रोतहरू देखिन थाल्छन् ।  सरिताले आफ्नो गाउँमा धेरै विकासका याेजना ल्याउँछे ।  गाउँलेहरू धेरै खुसी हुन्छन् र सबैको स्वास्थ्य पनि राम्रो हुँदै जान्छ । यसरी नै सरिताले अब गाउँघरका समस्याहरूको  हल निकाल्ने निर्णय गर्छे।