हाम्रो देश नेपाल एक विकासोन्मुख देश हो। हामीलाई थाहा नै छ कि अरु देशहरु तथा अरु विकशित देशहरु विकास भएका कारण त्यहाँका जनता बीच एकता र मन सम्मान, कम भ्रष्टाचार, विकसित समाज र आदि हुन्। यी सबै कुरा तब मात्र सम्भव छ जब देशका जनता शिक्षित हुन्छन्। त्यसैले नै कुनै पनि देशको विकासको लागि सिक्षा महत्वपूर्ण छ। शिक्षाले हामीलाई विभिन्न किसिमका जानकारीहरु दिन्छ जुन हाम्रो दैनिक जीवन मात्र नभएर अझ विभिन्न अरु ठाउँहरुमा पनि काम लाग्दछ। यो हाम्रो अन्वेषणको एक मध्यम तथा एक निकाय हो जसले हाम्रो यात्रालाई टुंग्याउँछ। सरल भाषामा भुझ्दा शिक्षा भनेको नै ज्ञान हो। 

सुरुमा त हामीले यस भनाइलाई प्रमाणित गर्दा , हामीलाई थाहा नै छ कि हाम्रो देश एक विकासोन्मुख देश हो जहाँको विकास प्रक्रिया सुस्त रुपमा चल्द छ। त्यस कारणले नै यहाँका विभिन्न गाउँहरु राम्रो संग विकास हुन पाएका छैनन् र अविकसित भएर धेरै जस्तो ठाउँहरुमा शिक्षा उपलब्धि छैन तथा शिक्षालयहरु खोल्न पाएका छैनन्। यसले गर्दा देश भरका धेरै जस्ता गाउँहरुमा हाम्रो देशका विकासका लागि जनसहभागिता महत्वपुर्ण छ भनेर कोसैलाई पनि थाहा भएन। 

यसैबाट अर्को भनेको हामीले के प्रमाणित गर्न सक्छौँ भने हाम्रो देशमा च ली आएका अन्धविश्वास पनि नहटेका कारण यै हो। राम्रो शिक्षा पाएमा जनताले यी कुराहरु नर्मारा हुन् र यिनीहरुलाई अन्त्य गर्नु पर्छ भनेर बुझ्छन्। शिक्षाको उपस्थितिमा  हाम्रो देशको सामजिक विकाश पनि हुन्छा तथा हाम्रो देशको हरेक समाज र समुदाय सवच्छ र शान्त हुन पुग्छन्। शिक्षाको मार्फत हाम्रो देशमा छिटो मात्र होइन कि दीगो  विकास पनि लागु हुन्छा  भने शिक्षा मार्फत गरेको जे पनि कुरा लामो समय सम्म टिक्ने गर्दछ। शिक्षाले हाम्रो देशको रोजगारको समस्यालाइ समाधान गर्दछ। कसरी भन्दा खेरी यसले शिक्षा तथा अत्यन्त ज्ञान हासिल गरी विभिन्न कामहरुको शिप आर्जन गर्न मदत गर्दछ। यी शिपहरु हाम्रा कामहरुलाई सहज पारिदिन्छ। यी शिपहरुले गर्दा हाम्रा जनताहरुलाई हाम्रो देशमा मात्र होइन की बाहिर विदेशमा पनि रोजगार पाउँछन्। रोजगार पाउन साथ हामीले के बुझ्न सक्छौँ कि हाम्रो देशको गरिबीको समस्या हट्यो। गरिबी हट्यो भने हाम्रो देशको प्राय सबै जस्ता मुख्य क्षेत्रहरुको पनि विकास भयो भनेर बुझ्दा हुन्छ किन भने गरिबी हटाउने क्रममा विस्तारै हाम्रो देशको अर्थतन्त्रलाई बढाउन मदत वा विकास गर्दछ। यी आर्जन भएका धनको मदतले हामीले हाम्रो देशका विभिन्न अरु क्षेत्रहरुलाई विकास गर्न सक्छौँ। जस्तै पहिले सुरुमा त हामीले हाम्रो कृषि क्षेत्रको विकास गर्न सक्छौँ जहाँ उब्जाउ हुने बाली नलीको मात्रलाई बधाई स्टोर गर्न सक्छौँ। बाकी भएका बालीलाई विदेशमा पठाउन व्यापारिक क्षेत्रलाई विकास गर्नु पर्छ। यी सबै छेत्रलाई विकास गरी आन्त्यमा हामीले हाम्रो पर्यटकिय क्षेत्रलाई पनि विकास गर्न सक्छौँ। 

निष्कर्षमा शिक्षा नै एउटा यस्तो मध्यम हो जसले वा जसको मार्फत हामीले हाम्रो देश को विभिन्न क्षेत्रहरुलाई विकास गर्न सक्छौँ। शिक्षालाई नै मात्र हामीले विकास गर्दा हाम्रो देशमा उपयुक्त धन नभएको कारणले रोकिन सक्छ त्यस कारणले शिक्षा सँगै हाम्रो देशको पर्यटकीय क्षेत्रलाई पनि विकास गरेमा हाम्रो देशमा विदेशी धनको आर्जन हुनेछ। तसर्थ शिक्षाले हाम्रो देशका अन्धविश्वास तथा कुप्रथा हरुलाई हटाउने, जनचेतना फैलाउने, रोजगार दिलाउने, गरिबी हटाउने तथा देशको अर्थतन्त्रको विकास गर्ने, वृद्धि गर्ने र अरु विभिन्न काम गर्दछ। शिक्षा मार्फत गरेको यो विकाश सजिलै सँग हुँदैन तर यो विकास लामो समय सम्मको लागि चल्छ तथा दिगो विकास। तसर्थ नेपालको विकासको लागि शिक्षाको महत्व  छ। 

My first day at my new school was a completely new experience for me. For me, changing school was completely going to a new world for me, as I haven’t changed my school till now, as I am 13 years. I felt my new school was quite exciting also, as I was entering an unknown territory. I was so excited and a little nervous.

I woke up in the early morning, ate breakfast, took a shower, and moved towards the bus stand, saying bye to my parents. I didn't have lunch because I was going to have it at school. I got on the bus. Meanwhile, I got to know my route teacher and my stand of taking the bus was the same. I was moving towards my school enjoying the scenes from the bus. I finally reached my new school, being unknown about my class and everything.

One of the most important aspects of the first day was getting to know about classmates and teachers. As this initial interaction sets the tone for the rest of the school year. Making a positive first impression and building new friendships, I was exploring my school. I introduced myself to my classmates, exchanging smiles, and engaged in friendly conversations, which removed my nervousness and created a welcoming atmosphere. Another aspect of the first day for me was familiarizing myself with the school’s layout and facilities. I also met new students like me in the school, which made me more confident. I took the time to explore the school premises, locate my classrooms, and identify important areas like the cafeteria, washrooms etc.

In addition to socializing and exploring, the first day was an opportunity to understand the school’s expectations and rules. On my first day, the  teachers explained about the school’s expectations, academic goals, and disciplinary policies. This gave me a clear understanding of what was expected by me as a student and helped me set the right mindset.

Lastly, the first day in a new school was an opportunity for personal growth. It taught me independence, and the ability to handle unfamiliar situations. I realized the importance of embracing new experiences and approaching them with an open mind which helps us be able to handle any unforeseen challenges in the future. 

Education is a vital aspect of any country, as it shapes its future by providing skilled human resources. However, the education system in Nepal is old-fashioned. It puts immense pressure on students, causing them to fear education and prioritize studying excessively. As a consequence, they withdraw from socializing, playing, and any outdoor activities. This pressure goes beyond school to their homes.

In many cases, students are compared to others, leading to a loss of motivation. Despite acknowledging individual differences, teachers often fail to understand and accommodate them. Instead, they resort to ego-filling techniques, wherein students are encouraged to prove others wrong, resulting in fake academic success.

Moreover, the volume of study material in the textbooks is excessive, which is more than what is necessary for students. A tenth-grader in the USA may have a less rigorous curriculum but possesses higher-quality education and problem-solving skills. This leads to a more practical education system that produces more successful individuals.

In order to ensure a brighter future for Nepal, the education system must undergo significant reforms. It should focus on imparting knowledge suitable for a child's developmental stage, rather than overwhelming them with unnecessary information. Encouraging outdoor activities and fostering friendships should be prioritized over academic competition. Instead of pressuring students, they should be nurtured with encouragement and support, ultimately yielding better results.

In conclusion, the education system in Nepal requires many changes and improvements to meet the evolving needs of society.

काव्या २५ वर्षकी थिईन् । उनी अत्यन्त चतुर र दयालु थिइन् । आफ्नो हजुरआमा जस्तो बन्ने सपना लिएर उनी सबैको राम्रो चाहन्थिन् । उनको हजुरआमा समाजसेवी थिइन् र सबैलाइ मदत गर्थिन् । आफ्नो हजुरआमासँग हुर्केका कारण काव्याको प्रेरणा पनि उनको हजुरआमा नै थिईन् । काव्या सल्यान गाउँमा जागिरकाे क्रममा भर्खरै आएकी थिइन् । उनी अर्को गाउँबाट आएको केही दिन मात्र भएको थियो । उनी त्यस गाउँको खेतीपाती तथा बालीनालीको अवलोकन गर्ने सिलसिलामा त्यस गाउँमा आएकी थिइन् । काव्यालाई उनको कार्यालयद्वारा घर र आवश्यक सुविधा प्रदान गरिएको थियो । 

एकदिन काव्या आफ्नो काममा जाँदा चर्को घाम लागिरहेको थियो । उनले घरबाट लगेको पानी पनि सकिसकेको थियो । धेरै तिर्खा लागेका कारण उनले त्यही नजिक भएको घरमा पानी मागिन्। काव्याले त्यहाँ पानी पिएर आफ्नो तिर्खा मेटाईन्। त्यस पछि उनी आफ्नो काममा व्यस्त भईन्।  साझँ पर्न थालिसके पछि काव्या आफ्नो घर फर्किँदै थिइन् । बाटामा उनले त्यस गाउँमा रहेको तालमा गाईवस्तु नुहाइरहेको देखिन् र त्यही तालको किनारामा मान्छेहरु लुगा धोइरहेका पनि देखिन् तर अत्यन्त थकित भएका कारण काव्याले त्यसको केही वास्ता गरिनन् । उनी सरासर आफ्नो घर गइन् । 

अर्को दिन सवेरै काव्या उठिन् र उनले उनको छिमेकमा कसैको मृत्यु भएको सूचना पाइन् । काव्याले चिनजान गर्दै गर्दा र अरूहरूलाई पनि त्यस घटना बारे सोध्दा उनले ती मृत्यु भएको मान्छेको नाम र मृत्युको कारण थाहा पाइन् । उनको नाम सुधा थियो । सुधा भर्खर १७ वर्ष लागेकी थिइन् र उनको मृत्यु चाहिँ बिरामी भएका कारणले भएको थियो । सुधालाई रोग लागेको लगभग १ महिना भएको थियो । उनले स्वस्थ रहन पौष्टिक आहारको सेवन गर्थिन् र निरन्तर पानी पनि पिउँथिन् । त्यति गर्दा पनि सुधाको स्वास्थ्य दिनदिनै बिग्रँदै गयो र अन्त्यमा उनकाे मृत्यु भयाे । त्यसैले उनको मृत्यु भएकोमा उनका परिवार अत्यन्त दुःखी थिए । त्यस गाउँमा सुधा मात्र होइन अरू धेरै गाउँलेहरू पनि बिरामी हुँदै थिए । दिनदिनै कसैको मृत्युको सूचना वा कोही बिरामी भएको सूचना पाइन्थ्यो । यसरी दिनदिनै मान्छेहरू बिरामी तथा अस्वस्थ भएका सूचना आइरहन्थे । काव्या त्यस गाउँमा आउने कारण पनि त्यही नै थियो । त्यहाँका गाउँलेले दिनदिनै सेवन गर्ने तथा खानेकुरा स्वस्थ्य थियो कि थिएन भनेर जाँच्ने काम काव्या गर्थिन् । काव्या त्यस गाउँमा बसुन्जेल  उनले त्यहाँको खेतीपाती तथा बालीनालीको राम्ररी अवलोकन गरिन् । 

अर्को दिन अचानक काव्यालाई बिरामी भएको महसुस भयो। त्यसै कारण उनी नजिकैको एक अस्पतालमा आफूलाई जचाउन गइन्। त्यस अस्पतालमा उनको एक डाक्टरसँग भेट भयो। डाक्टरको नाम निशा थियो । डाक्टर निशा काव्याकी साथी थिईन् । डाक्टर निशाले काव्यको जाँच गरिन् । काव्याको स्वास्थ्य परीक्षण नतिजा पनि केही समयमा नै आयो । काव्या बिरामी हुनुको कारण त्यस ठाऊँको खाद्यान्न थिएन त्यहाको पानी थियो । त्यही समयमा काव्यालाई उनले काममा जाँदा त्यही नजिकैको घरमा पानी पिएको याद आयो । काव्याले गाईवस्तु तालमा नुहाईरहेको र मान्छेहरूले पनि त्यहाँ लुगा धोइरहेको पनि सम्झिन् । उनले बुझिन् कि त्यस गाँउमा मान्छेहरू त्याहाँको खाद्यान्नले होइन पानीका कारण बिरामी भइरहेका रहेछन् । निशालाई पनि समाज सेवा गर्ने इच्छा थियो र काव्या र निशाले मिलेर पानीको समस्याको समाधान गर्ने निर्णय लिए । पहिले त बिस्तारै गाउँलेहरूलाई यसबारे सचेत गराए । केही गाउँलेहरूसँग मिलेर उनीहरूले एउटा संस्था स्थापना गरे। 

हरेक दिन त्यस संस्थामा मान्छेहरू जोडिए तर अझै पनि धेरै गाउँलेहरूले त्यस संस्थाको विरोध गरिरहेका थिए । हामी यस गाउँमा बसेको धेरै भइसक्यो । पहिले त यस्तो केही पनि भएको थिएन । पहिलेदेखि नै हामीहरूले यसै प्रकार काम गर्थ्याैँ तर कहिल्यै समस्या हुँदैन थियो । केही गाउँलेले भन्थे । त्यसैमा सहमति देखाउँदै एउटा उद्योगमा काम गर्ने मान्छेहरू पनि काव्या र निशाद्वारा स्थापित गरिएको संस्थाको विरोध गर्थे। उद्योगद्वारा पनि पानीको स्रोत जस्तै नदी तथा तालमा हानिकारक रसायन मिसिन्थे । त्यसबारे गाउँलेलाई थाहा थिएन । केही गाउँलेले विरोध गरे पनि त्यो संस्था अघि बढ्दै गयाे । सकेसम्म धेरै मान्छेलाई जल प्रदूषणबारे सचेत गराए । त्यस संस्थामा भएका मान्छेहरूले आआफ्नो घरमा फिल्टर राखे । सकेसम्म जल प्रदूषण हुन राेक्ने काम गरे। 

बिस्तारै अरू गाउँलेहरूले पनि जल प्रदूषणका नकारात्मक असरहरूबारे बुझे । उनीहरूले उद्योगद्वारा प्रतिपादित हानिकारक रसायन नदीमा मिसिन्छ भनेर पनि बुझे । सबै गाउँले मिलेर उद्योगको विरोध गर्न थाले । पछि त्यस उद्योगलाई पनि बन्द गरियो । त्यस गाउँमा सबैजना सचेत भए । नदीनाला, ताल आदि जलका स्रोतहरूको संरक्षण गरे । एउटा गाउँमा त जल प्रदूषणको समाधान गरियो । अब काव्या र निशाद्वारा स्थापित संस्था अरू गाउँघरमा गएर जल प्रदूषणबारे जति सके धेरै मान्छेलाई सचेत गराए । अन्त्यमा सबैले बुझे कि केही पनि समस्याको समाधान गर्दा मिलिजुली गर्नुपर्छ । सबैले मिलेर केही काम गरे सबै सम्भव छ। 

शिक्षाको हाम्रो जीवनमा ठूलो महत्व हुन्छ। शिक्षाको अर्थ ज्ञान आर्जन गर्नु वा केही कुरा सिक्नु भनेर बुझ्न सकिन्छ र त्यो ज्ञान किताबमा मात्र सीमित रहँदैन। हामीले हाम्रो समाजबाट र जीवनमा घटेको विभिन्न घटनाहरूबाट पनि विभिन्न ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छौँ । शिक्षाकै माध्यमबाट हामीले हाम्रो जीवनमा विभिन्न सफलताहरू प्राप्त गर्न सक्छौँ । हामीभित्र भएको शिक्षा र विवेकले गर्दा नै हामी सत्य र असत्य वा  सही र गलतमा फरक छुट्याउन सक्षम भएका हौँ । मानिसहरूले सही र गलतमा फरक गर्ने ज्ञान हामीले किताबबाट मात्र सिक्न सक्छौँ भन्लान् तर यदि त्यो ज्ञान किताबमा मात्र प्राप्त हुने भएको भए हाम्रो हजुरबुवा र हजुरआमाले राम्रोसँग पढ्न पाउनुभएको छैन । जति ज्ञान अहिले हामीसँग छ किताबको माध्यमबाट त्यति ज्ञान उहाँहरूसँग छैन । तत्पश्चात पनि जीवनमा लिने केही पनि निर्णयहरूमा उहाँहरू सक्षम हुनुहुन्छ। किनभने उहाँहरूले विभिन्न ग्रन्थहरू पढ्नुभएको छ। जसबाट पनि शिक्षा आर्जन गर्न सकिन्छ। विभिन्न हिन्दु ग्रन्थहरूले हामीलाई ज्ञान दिने गर्छ । उहाँहरूले त्यही ज्ञान आर्जन गर्नुभएको छ र जीवनमा धेरै कुरा भोग्नुभएको छ । भोगाइ र सिकाइले गर्दा उहाँहरू आफ्नो जीवनमा केही पनि निर्णय लिन असमर्थ हुनुहुन्न । हामीले जन्मदेखि मृत्युसम्म ज्ञान प्राप्त गरिरहेका हुन्छौँ । सुरूमा हामीले हाम्रो आमाबुबाबाट मानिसहरूप्रति गर्ने व्यवहार र नगर्ने व्यवहारहरू सिक्छौँ । त्यही सिकेको व्यवहारलाई हामीहरूले अपनाउँछौँ । त्यसपछि हामीले हाम्रो  समाजमा भएका मानिसहरू र किताबहरूबाट विभिन्न ज्ञानहरू पाउँछौँ । हाम्रो जीवनमा त्यस ज्ञानले एउटा मार्गदर्शकको रूपमा काम गरेको हुन्छ। र, हामीले सिकेको ज्ञानमध्ये हामीले छुट्याउँछौँ । हामी कुन बाटोमा जाने,  सही बाटोमा वा गलत बाटोमा । शिक्षाले मानिसलाई विभिन्न कुराहरू सिकाउँछ । त्यही कुराहरूले गर्दा मानिसमा यति विवेक हुन्छ कि  सही र गलत बिच फरक छुट्याउन सक्छ कति मानिसहरूले सानै उमेरमा धेरै कुरा भोगेका हुन्छन् । त्यही भोगाइबाट पाएको शिक्षाले गर्दाखेरि उनीहरूले छिटै नै सही र गलत बीचको फरक र आफ्नो जीवनमा गर्नुपर्ने कार्यहरू बुझ्न सफल हुन्छन् । सबैको जीवनमा शिक्षाले छुट्टाछुट्टै भूमिका खेलेको हुन्छ । कति मानिसहरू जीवनमा भोगेको भोगाइले र त्यसबाट पाएको वा सिकेको विभिन्न शिक्षाले गलत बाटोमा पनि जान सक्छन् । शिक्षाले एउटा मानिसलाई निर्णय लिनमा पनि सहज बनाउने गर्दछ । मानिसहरू उमेरले ज्ञानी हुँदैनन् । मानिसहरू आफ्नो जीवनमा भोगेको, सिकेको र आर्जन गरेको शिक्षाबाट ज्ञानी हुने गर्दछन् । अहिलेको समयमा  किताबबाट आर्जन हुने शिक्षा धेरै महत्त्वपूर्ण भएको छ । अहिले भविष्यमा केही गर्नको लागि आफ्नो भविष्य आफै साकार पार्नको लागि किताबबाट आर्जन गरिने ज्ञान धेरै महत्त्वपूर्ण छ। अहिले हामीमा भएको विवेकशील, सही वा गलत छुट्याउन सक्ने सामर्थ्य सबै त्यही शिक्षाबाट नै आएको हो । जीवनमा भएको उतारचढावले पनि मानिसलाई केही न केही कुरा सिकाउने गर्दछ । मानिसले आफ्नो जीवनमा गरेको गल्तीबाट पनि विभिन्न कुराहरू सिक्ने गर्दछन् । भविष्यमा त्यो कुरा नदोहाेरियोस् भन्ने पूर्ण प्रयास गर्ने गर्दछ र त्यो पनि शिक्षा नै हो ।  मानिसहरूले विभिन्न धर्म ग्रन्थहरू पढ्ने गर्दछन् र ती धर्मग्रन्थमा विभिन्न घटनाहरू घटेका हुन्छन् न् । जसले हामीलाई सत्यको मार्गमा हिँडाउँछन् । असत्य र सत्यको युद्धमा सत्यकाे नै जित हुन्छ।  हरेक घटनाले मानिसलाई केही न केही कुरा सिकाउने गर्दछ । हामीले  किताबमा विभिन्न कथाहरू पढ्ने गर्दछाैँ र  कथाको अन्त्यमा हामीले केही न केही कुरा सिक्ने गर्दछौँ । जुन हाम्रो जीवनमा प्रभावकारी  हुन्छ। मानिसले वरिपरिको वातावरण, समाजबाट पनि धेरै कुराहरू सिक्छ । समाजमा सकारात्मक वातावरण छ भने उज्ज्वल भविष्यतर्फ उसको पाइला बढ्ने गर्दछ तर सानैदेखि  नराम्रो वातावरणमा हुर्किएकाे छ भने ऊ नराम्रो बाटोतर्फ लाग्ने सम्भावना पनि हुन्छ । कति मानिसहरू आफूिभित्र भएको ज्ञानले गर्दा नकारात्मक परिस्थिति वा वातावरणमा पनि सकारात्मक बाटोमा जान सक्छन् ।

In today’s world, technology has affected our lives a lot. It is a huge part of our lives and has been improving day by day in a stupendous manner. Technology has been a great resource in order to complete our work efficiently. Technology is now being widely used all over the world for several purposes such as creating documents, doing research, for entertainment etc. Nowadays, technology is so widely used that every child has their own device. 

Technology is an epitome of the statement, “Every coin has two sides”. On one side technology is extremely beneficial to us as it increases our efficiency whereas on the other hand it can even harm us. When we use technology to do something productive, we do use it properly but some people might get addicted to using devices and social media. Social media, indeed, is a great place to communicate as well as to connect ourselves to other people but it is addicting. These social media pages are made in such a way that once a person starts using it, the person simply keeps on scrolling and wasting their time on it. 

Addiction towards technology is becoming a serious problem mostly among the children. Nowadays, children need their devices even to eat their food. They are so addicted towards the device that they ruin their health and academics. This thing definitely affects our eyes as well as our mental health. When we get addicted towards devices, we find every other thing boring. The addiction of technology usually starts when a child is too young where their mother distracts their mind by playing any rhymes or cartoons they love and feeding them the food. The child starts to get addicted towards these gadgets and now asks for it everytime. Parents usually aren’t able to deny their child and end up giving them gadgets they desire. Children start using their devices more than they need to and in most cases have gotten addicted.

While technology is one of the unavoidable things in our life, we cannot completely stop using it but we can minimize its use. “Digital detox” simply means a process of abstaining from technology for a short period of time to get rid of the addiction towards technology. It is the practice of decreasing the use of devices in order to reduce stress, reduce the addiction towards devices and most importantly in order to make time for spending time outdoors or to learn new habits such as reading books, having face-to-face interactions with people etc. 

Digital detox is a great way for one to manage their relationship with technology and create a sense of balance in life. However, technology in today’s world must be used as it makes a person efficient and productive but if we get addicted towards it, we are harming ourselves. Every person must practice digital detox if they feel like they aren't able to manage time for learning new habits or if they feel like they are getting addicted towards devices. Digital detox is definitely not an easy process because once we start to reduce the use of devices, we face challenges such as not finding any work to do or our body wanting to use the devices frequently. To overcome this we need to divert our mind to other productive activities and work on ourselves. 

After digital detox, many people say that it has helped them in various things such as concentration, sleep etc. Digital detox is a phenomenal way to get rid of addiction towards devices and learning new skills at the same time. However, many people have misunderstood this process by thinking that digital detox means to completely stop using devices but digital detox actually means to minimize the use of devices.

I thought I didn’t want it,

Until it suddenly hit.

Flowers blooming around,

Felt like I was found.

Started smiling more than usual,

I agree I was a bit delusional.

Lots of ups & downs but still strong,

With each other we belong.

In your arms, I found my home,

A safe place I can call my own.

With him by my side,

Always had a smile on my face, very wide.

It shines so bright,

Even in the darkest night.

We were destined to meet, 

My life’s puzzle is finally complete.

आज, २०८१ साल वैशाख १२ गतेबाट हाम्रो विद्यालय फेरि खुल्यो । मैले कक्षा आठबाट राम्रो अङ्क ल्याई कक्षा नौमा प्रवेश गरेकी छु। आजको दिनको लागि हिजैदेखि म भित्र ऊर्जा भरिएको थियो। हिजो राती पनि सुत्ने बेलामा मनमा आज के-के हुने हो भनेर धेरै कुराहरू खेलिरहेका थिए। नयाँ साथीहरू पनि कस्तो हुन्छन् होला भनेर पनि धेरै कुरा खेलिरहेका थिए। म त्यस्तै-त्यस्तै कुराहरू सोच्दा सोच्दै निदाएछु। 

आज बिहान उठ्नासाथ म निकै खुसी थिएँ । हाम्रो विद्यालयमा ड्रेस कोड नहुने भएकाले कुन लुगा लगाउने भन्ने कुरामा म दोधारमा परेँ। तीन-चारओटा लुगा लगाएर बल्ल एउटा लुगा छानेँ र म खाना खाएर बस बिसौनीतिर लागेँ। लगभग १ घण्टाको यात्रा पश्चात म विद्यालयमा पुगेँ। मेरै कक्षाको अर्को एउटा नयाँ साथी र म सँगै कक्षा खोज्नतिर लाग्यौँ । कक्षाभित्र छिर्ने बित्तिकै मैले धेरै पुराना अनुहारहरूसँगै केही नयाँ अनुहारहरू पनि देखेँ । म पुराना साथीहरूसँग बोल्न भन्दा पनि नयाँ साथीहरूसँग बोल्न उत्सुक थिएँ। पहिलो र दोस्रो कक्षा कम्प्युटरको थियो । हामीले ती कक्षाहरूमा खासै पढ़ेनौँ । एकार्कासँग अन्तर्वार्ता र आफ्नो परिचय गरेर ती कक्षाहरू सक्किए । त्यसपछि हाम्रो खाना खाने समय भएको थियो । मैले तीनजना नयाँ साथीहरूसँग बसेर खाना खाएँ । उनीहरूले आफ्नोबारेमा र आफ्नो पहिलाको विद्यालयको बारेमा पनि भने ।  मैले पनि आफ्नो बारेमा भनेँ र कुरै कुरामा खाना खाने समय सकियाे । हामी सबै कक्षामा गयौँ । त्यसपछिको कक्षा अतिरिक्त गणितको थियो। अतिरिक्त गणित पढाउने शिक्षक पनि नयाँ नै हुनुहुन्थ्यो ।  उहाँले आफ्नो परिचय दिई आगामी दिनहरूमा कक्षा कसरी सञ्चालन गर्ने भन्ने विषयमा पनि छलफल गर्नुभयो । त्यसपछि अनिवार्य गणितको कक्षा थियो त्यस कक्षामा भने हामीले केही कुराहरू पढ्यौँ। पछि पढ्ने कुराहरू बारे सामान्य ज्ञान पनि लियौँ । अनिवार्य गणित हामीलाई पहिलाकै गुरुले पढाउनु हुने रहेछ। उहाँको दुईओटा कक्षाहरू लगातार थिए । हामीले अर्को कक्षामा भने गफ गरेर रमाइलो गरी बस्यौँ । 

 अर्को नेपाली कक्षा थियो । नेपाली कक्षामा केही समय अन्तर्वार्ता गर्याैँ र केही समय भने नेपाली किताबको पहिलो पाठमा रहेको कविता वाचन गर्याैँ । आज भने नेपाली विषयको मात्र पढाइ भएको थियो । कक्षा सकिनसाथ सबै साथीहरू क्यान्टिनतिर लागे । म पनि उतै गएँ र खाजा खाएर कक्षामै फर्केँ । खाजा खाने समयमा बाँकी रहेको अरू समयमा चाहिँ हामी सबै कक्षामै कुराकानी गरेर बस्यौँ । यत्तिकैमा फेरि अर्को गणित कक्षाको गुरु कक्षाभित्र छिर्नुभयो । दिनभरिमा चा-चारओटा गणितको कक्षाले हामी अलि वाक्क पनि भइसकेका थियौँ । तर त्यो कक्षा सोचेजस्तो भएन ।  हामीले आ-आफ्नो परिचय दियौँ, कक्षा सकियो। अनि थियो अन्तिम कक्षाको पालो । त्यो कक्षा पनि पहिलो र दोस्रो कक्षा लिनुभएकै गुरुको रहेछ। उहाँले शुक्रबारदेखि पढाउने र आज चाहिँ उहाँकै विषयको किताब सरर हेर्न लगाउनुभयो । कक्षा सक्किएपछि हामी आ-आफ्नो बस चढ्ने ठाउँमा गयौँ । 

आजको दिन सिफल स्कुलमा मेरो पहिलो दिन भन्दा निकै फरक थियो र मैले सोचेजस्तो हाई स्कुलका केही नीति-नियमहरू पनि फेरिएका मैले पाएँ । मैले सोचेजस्तो हाई स्कुलमा एक पटक मात्र खाजा खाने समय नभई खाना र खाजा दुवै खाने समय थियो। कक्षा आठको पहिलो दिन जस्तो को मेरो साथी हुन्छ होला भनेर मैले एउटा नयाँ पहुनाजस्तो नभई आफ्नै परिवार जसरी सहज ढङ्गले कक्षा नौको पहिलो दिनको अनुभव गर्न पाएँ। गुरुहरूले भन्नुभएझैँ  म आफैँलाई पनि आफ्नो काँधमा बढी पढाई तथा अन्य कुराहरूको दबाब परेजस्तो महसुस भयो । म यो दबाबलाई दबाब नठानी आफ्नो भविष्य सोचेर अघि बढ्ने कोसिस गर्ने छु र तिरन्तर मिहिनेत गर्ने छु। आजको दिन मेरो जिन्दगीको  लागि एक अविस्मरणीय पल हुनेछ र यही पलमा मेरा गुरुहरूले दिनुभएको सुझाव लिएर भविष्यमा मिहिनेत गर्दै जाने छु। 

काठमाडौँ उपत्यकाको उत्तरी छेउमा रहेको मध्य पहाडमा अवस्थित शिवपुरी एउटा राष्ट्रिय निकुञ्ज हो जुन विभिन्न प्रजातिका चराचुरुङ्गी र पुतलीका प्रजातिका लागि प्रसिद्ध छ। मानिसहरू धेरै जसो त्यहाँ पैदल यात्राको लागि शिवपुरी जान रुचाउँछन् र शिवपुरी पैदल यात्रा र यसको प्राकृतिक सौन्दर्यको लागि प्रसिद्ध छ । शिवपुरी जस्तो गरी अरू अन्य राष्ट्रिय निकुञ्जहरूले मानिसहरूलाई वरपर घुम्न अनुमति दिँदैन र त्यसैले शिवपुरी प्रसिद्ध छ ।

बुढानीलकण्ठ, शिवपुरीको यात्रा निकै रमाइलो थियो । बसमा पुरै बाटो नाच्दै गाइरह्यौँ । त्यहाँ धेरै मोडहरू थिए र सडकहरू राम्रो अवस्थामा देखिन्थ्यो । बाटो यति राम्रो थियो कि हामी सबै बाटो हिँड्न मन लाग्यो। हामीले हाम्रो बस यात्रामा बस रोकेको बेलामा  बसबाट नै एउटा जङ्गली भालु पनि देखेका थियौँ ।  

तीस मिनेटको बस यात्रा बिहान १०:३० मा समाप्त भयो, बाहिर निस्कनु अघि हामीले केही फोटोहरू क्लिक गर्न व्यवस्थित गर्यौं र हामी सबै बाहिर निस्कियौँ । हामीले पदयात्राको क्रममा हामीलाई समर्थन गर्न केही ठूला लट्ठीहरू जम्मा गर्याैँ र हामीले हाम्रो पदयात्रा सुरु गर्याैँ । हाम्रो पदयात्राको क्रममा, हामीले विभिन्न कुराहरूका बारेमा कुरा गर्याैँ र पहिले आफ्नो गन्तव्यमा पुग्न सबै अगाडि हिँड्ने योजना बनायौं। हामीले केही तस्बिरहरू क्लिक गर्न र हाम्रो यात्राको क्रममा हाम्रा रमाइलो सम्झनाहरू खिच्न व्यवस्थित गर्यौं। त्यहाँ अन्य धेरै पैदलयात्रीहरू थिए, त्यसैले ती साना बाटोहरू र सिँढीहरूमा हिँड्न धेरै गाह्राे थियो। हामी हाम्रा शिक्षकहरू भन्दा अगाडि थियौँ ताकि हामीले थप कुराहरू अन्वेषण गर्न सकौँ। हामीले हाम्रो बाटो छोड्यौं र छोटो बाटो प्रयोग गर्यौं तर त्यो डरलाग्दो घटनामा परिणत भयो। हामीले एउटा सानो गुफा देख्यौं र पहिले हामीले चितुवा र साना गुफाहरू बारे लेखिएको बोर्ड देख्यौं।

मौसमको बारेमा कुरा गर्दा, माैसम राम्रो देखिन्थ्यो र पैदल यात्राको लागि उपयुक्त थियो। घमाइलो थिएन, चिसो पनि थिएन र पैदल यात्राको लागि उपयुक्त थियो तर केही बिन्दुमा करिब एक घण्टा हिँडेपछि, हामीलाई पसिना आएको महसुस भयो तर सौभाग्यवश हामीले एउटा सानो झरना भेट्टायौँ र यो वास्तवमै राम्रो थियो किनभने यसले हामीलाई स्फूर्तिको लागि अवसर दियो। केही समय बिताएपछि हामीले पदयात्रा जारी राख्यौँ। हाम्रो बिहानको खाजाको लागि, हामी एक ठाउँमा रोकियौँ र हामी सबैले  खाजा खायौँ र त्यस क्रममा हामीले केही हल्का नास्ता खायौँ र हाम्रो पैदल यात्रा जारी राख्यौँ। त्यहाँ धेरै चुनौतीहरू थिए किनकि हामी गलत बाटोमा गयौँ र हामी लगभग हराइ सकेका थियौँ । झरनामा, चट्टानहरू चिप्लो भएकाले हिँड्न गाह्रो भयो र हामी पनि केही ठाउँमा खस्यौँ। साथै, बाटो साँघुरो र चिप्लो थियो जुन डरलाग्दो थियो । त्यो बाटोबाट खसेको भए केही चोटपटक लाग्न सक्थ्याे ।
 

हामीले भालु, विभिन्न चराहरू, विभिन्न प्रकारका रूखहरू र हिम शृङ्खलाहरू देख्यौँ जुन पदयात्राको मुख्य आकर्षण हुन् । त्यहाँ धेरै बाटाहरू थिए जसले हामीलाई कठिन बाटोमा लैजान सक्छ। सबैभन्दा यादगार कुरा भनेको दृश्य र अद्भूत झरना हो। हामीले पवित्र नदी, बागमती र विष्णुमतीको उद्गम स्थल भेट्टायौँ । उद्गम स्थलमा पानी सफा र पिउन योग्य रहेछ  तर सहरी क्षेत्रमा  खोला निकै प्रदूषित र पिउन योग्य नभएको पनि पायौँ । भौगोलिक अवस्थितिको कुरा गर्दा यो देशको उत्तरी सिमानाको मध्य पहाडमा पर्दछ । २ हजार ७३२ उचाइ र ८९६३ फिटमा रहेको यस क्षेत्रको वातावरण निकै सफा र हरियालीले ढाकेको छ ।

अन्त्यमा, शिवपुरी पदयात्रा मेराे लागि धेरै रमाइलो, रोमाञ्चक र आनन्दले भरिएको थियो। यद्यपि यो मेरो लागि नयाँ थिएन, यो मेरा साथीहरू र शिक्षकहरूसँग धेरै रमाइलो थियो। साना र गम्भीर कुराहरू हास्यास्पद कुराहरूमा परिणत भए। सही बाटोमा हिँड्ने र गलत र भ्रमपूर्ण बाटो छनोट गरेर हाम्रो पदयात्रालाई थप रोचक र साहसिक कार्यले भरिपूर्ण बनाएको भए हाम्रो पदयात्रा सजिलो र कम साहसिक हुने थियो।
 

Egypt is home to one of the most recognizable and prominent leaders in history and one of the most interesting and daring is Queen Hatshepsut, the queen of the 18th dynasty of Ancient Egypt. Over the years, she has proven herself to be quite an enigma with mysterious origins and ruling techniques. All the information found about her is speculated by talented archaeologists and historians. Though Egypt was known for keeping papyrus scrolls with lengthy descriptions of the Pharaohs. The truth behind there being no existing documents about Hatshepsut is a tragic one indeed.

Hatshepsut, whose name means “ Foremost of fair maidens”, was born around 1507 BC. She was the daughter of the remarkable Pharaoh Thutmose I and queen Ahmose. Scriptures proved her to be brilliant in reading and writing and was trained by the royal scribes. She married her half brother Thutmose II and became the next Great Royal Wife. However, he quickly died of illness and left Hatshepsut widowed and a child to take care of. She became her stepson Thutmose III godmother who was just a child at the time. The counselors advised her to pick a new Pharaoh. After several years of dispute, Hatshepsut finally claimed her throne as Pharaoh of Ancient Egypt. She was publicly regarded as second in command after Thutmose III but was obligated to be the dominant figure till Thutmose came of age. She was an admirable Pharaoh and cared deeply for her subjects. She was also a remarkable builder who commissioned several monumental works such as the Karnak Temple Complex and the Famous Mortuary Temple at Deir el-Bahari. Despite her admirable work her subjects were not comfortable with her reign. She ruled Egypt for the longest period of time and gave it time to prosper. In scriptures she is often referred to as Hatshepsut with a male suffix which she altered herself, she also wore men’s clothing and a fake beard. Her humor and artistic presentation was hated by her subjects .Her position induced many riots but Hatshepsut remains unbothered. Truly an immovable obstacle. Due to the time period and religious beliefs. Hatshepsut was shamed and laughed at. Many made constant attempts to bring her down because her presence could influence other women to seek positions as well. Hatshepsut’s mindset was truly complex and way ahead of her time. 

Despite the hatred from her people, Hatshepsut was prideful. She was proud of her creations and accomplishments, proud to know that she lasted more than three pharaohs' reigns. She died around 1458 BC, and after her death, subjects tried to remove her from history. They burned her writings and destroyed her statues but none could erase such a prominent figure engraved in stone. She is now regarded as one of the most successful pharaohs of all time. Unlike most Pharaohs she died fulfilled. Her tomb was discovered and her sarcophagus, which was 9.8 feet long, was found in the final chamber embroidered with yellow quartzite. Her story is one of courage and determination to stand against the crowd and prosper .

According to Hindu mythology, it is said that the creator of this Earth was Lord Brahma, who brought existence to Earth, water, air, and the sky by meditating for thousands of years in the cosmic water. He reshaped the physical world by creating mountains, rivers, trees, and living beings. Brahma is believed to be the creator of nature itself, which is filled with significance and beauty from its inception. Nature is a timeless and eternal concept, and its essence holds the essence of life.

Nature embodies life itself, revolving around birth and death. During the lifespan of any organism on Earth, nature envelops it with its own aura. Nature is the epitome of eternal beauty; everything we perceive around us holds its own definition of beauty. The sky, clouds, trees, wind, rain, thunderstorms, and lightning bolts together create the magnificence of nature. The creator of this nature is divine and immortal. Nature is a vast, intricate tapestry that unveils various philosophies about its creation throughout the ages.

Nature embraces simplicity, and integrating the way of nature into our lives helps us find divine peace and harmony. Nature is a continuous flow, and living in the present moment, appreciating the small joys in life, enables us to offer kindness, humanity, and gratitude. The beauty of nature lies in the eyes of the beholder, so finding happiness in life entails cherishing the smallest moments and enjoying the simple pleasures, fostering inner peace and healing.

Nature is a precious treasure, shaping our homes and lives. It is not merely a physical entity or moment in time; nature embodies spirituality and inner peace for every soul. Understanding and appreciating the way of nature is crucial in finding happiness, as it is the essence behind our emotions of fear, anger, arrogance, jealousy, happiness, and sadness.

Therefore, comprehending nature and immersing ourselves in its beauty and intricacies can lead us to discover the keys to happiness, peace, and healing in life. Every living being on this planet yearns for love, comfort, and peace, and embracing the way of nature is the path to learning about love and comfort. Gratitude is paramount, even for our own fears and anger, as it can lead to healing. Finding solace and joy in the smallest aspects of nature, whether it be watching raindrops, enjoying thunderstorms, or feeling the gentle winter breeze, defines the way of nature that resides within every soul.

In conclusion, it is essential for us to appreciate nature and explore its wonders in everyday life, inspiring a more balanced and connected existence. As we navigate life's complexities, drawing inspiration from the natural world can guide us towards simplicity, resilience, appreciation, and happiness for the beauty of nature that surrounds us—this is the true essence of the way of nature.

मेरो लक्ष्यले मलाई आत्मविश्वासी बनाउँछ भने मेरा रुचिहरूले मलाई बिगार्छन् पनि । किनभने म मेरा रुचिमा बढी क्रेन्दित भएँ भने मेरो लक्ष्यलाई असर पर्छ जुन पछि गएर मलाई नै असर पर्न पुग्न सक्छ । त्यस कारणले नै होला मेरो रुचि र लक्ष्य फरक छन् र एक अर्कामा मेल खाँदैनन् ।  मेरो मात्र होइन अरू धेरैका त्यस्तै हुन सक्छ वा कसैका नहुन पनि सक्छन् । लक्ष्यले मानिसको भविष्यलाई बनाउँछ तर यसले हाम्रो वर्तमानलाई गाह्रो बनाउन सक्छ । त्यसै गरी नै हाम्रो रुचिहरूका कुरा गर्दा यसले हाम्रो वर्तमानललाई सजिलो र पूर्ण बनाएको हुन्छ । किनभने हामीले यहाँ आफूले चाहेको झैँ जीन्दगी जिउन पाउन कसलाई चाहिँ मन पर्दैन र ? तर यसले हाम्रो भविष्यलाई सकारात्मक भन्दा पनि नकारात्मक किसिमले धेरै प्रभाव पार्छ । 

अब मेरो मुख्य उद्देश्य वा लक्ष्यबारे कुरा गर्दै छु । म सेनाको डाक्टर बन्न चाहन्छु जसले सैनिकहरूको उपचार गर्छ । मेरो सपना कुनै न कुनै तरिकाले मेरो सम्पूर्ण देशलाई म विशेष गरी मेरो शिक्षाबाट मद्दत गर्न सक्छु । त्यसैले मेरो शिक्षाबाट म डाक्टर वा इन्जिनियर भएर मात्र मेरो देशलाई मद्दत गर्न सक्छु। किनकि तिनीहरू सबैभन्दा शीर्ष क्षेत्रहरू हुन् जसले सधैँ देशको विकास गर्न मद्दत गर्दछ । त्यसैले यसबाट मैले बुझेको छु कि शिक्षा मेरो लक्ष्यको मुख्य कुञ्जी हो मेरो लक्ष्यले मलाई मेरो परिवार र देशलाई फाइदा पुर्‍याउँछ । यहाँ शिक्षा हरेक मामलामा महत्त्वपूर्ण छ त्यसैले मैले मेरा रुचिहरू पालना गरे पनि मैले जे भए पनि उच्च स्तरको शिक्षा पढ्नै पर्छ । गितार बजाउने, पौडी खेल्ने, मारसल आर्ट सिक्ने र अभ्यास गर्ने भएकाले मेरो रुचि सधैँ मेरो लक्ष्यभन्दा फरक हुन्छ । सजिलो जीवन बिताउनको लागि मेरो रुचिमाभन्दा मेरो लक्ष्यमा ध्यान केन्द्रित गर्नुपर्छ भन्ने मलाई थाह छ । तर म यो पनि जोड्न चाहन्छु कि हामी सबैले आफ्ना चासो र लक्ष्यहरूलाई सधैँ समान मापदण्डमा लिनुपर्छ । किनकि हामी दुवै पक्षबाट लाभान्वित हुन्छौँ, किनकि हाम्रो चासोले हामीलाई व्यक्तिगत सन्तुष्टि विकास गर्न मद्दत गर्दछ । यद्यपि हामीले हाम्रो लक्ष्यमा बढी ध्यान केन्द्रित गर्न आवश्यक छ । यसले मलाई अचम्ममा पार्न कहिल्यै रोक्दैन कि मसँग अन्य धेरै रुचिहरू भए तापनि ती सबै मेरो लक्ष्यमा पुग्ने चरणमा आउँछन् । जस्तो कि मैले सधैँ सोचेको छु र वास्तवमा देखेको छु ।  हाम्रो चासो र हाम्रा लक्ष्यहरू सधैँ विपरीत हुन्छन् । गितार बजाउने र पौडी खेल्ने जस्ता मेरो व्यक्तिगत रुचिहरूले मेरो दिमागलाई सधैँ ताजा राख्छ । वास्तवमा मेरो अध्ययनको लागि लाभदायक छ । त्यति मात्र हैन म आफ्नो दिमागलाई सधैँ गितार वा स्विमिङ जस्ता कुरामा व्यस्त राख्न सक्थेँ ताकि मेरो दिमाग कठिन अध्ययनको लागि तयार होस्।

मेरो चाहना र मेरो व्यक्तिगत स्वार्थ सधैँ फरक हुन्छ, तर मेरो मात्र होइन सबैको व्यक्तिगत स्वार्थ र इच्छा फरक हुन्छ । तसर्थ, कसैले पनि तिनीहरूलाई एउटै कुराको रूपमा सोच्नु हुँदैन । मेरो लक्ष्य पूरा गर्न नसकेपछि कहिलेकाहीँ मेरो इच्छा हुन सक्छ तर मेरो व्यक्तिगत स्वार्थ कहिल्यै मेरो इच्छा बन्न सक्दैन। यसरी छोटकरीमा भन्नुपर्दा यी मेरा व्यक्तिगत स्वार्थ र लक्ष्य हुन् ।