Haleshi Mahadev is situated in the Khotang region of Nepal. It is also known as the Halesi-Maratika-Caves. The temple lies inside a beautiful, mysterious cave on top of a small hill. Two sacred rivers: Dudh Koshi and Sun Koshi flow to the temple and it is believed to have existed for some 6000 years. Haleshi is one of the well-known temples in Nepal. This temple was built naturally. It is also referred to as the Pashupatinath of the East. This Temple is an area of pilgrimage for Hindus and Buddhists.
Haleshi Mahadev is the temple of Lord Shiva. It is widely believed that in the temple, the Haleshi Cave has been used for residing. These caves host various ceremonies and festivals, especially various mela, during Mahashivaratri, Chaturthi etc. Its entrance is formed like a half-moon and faces in the direction of the east. The climate of this place is cold and rainy. People visit this temple and the cave to worship and enjoy the beauty of nature.
Football is one of the most popular sports in the world. It is a game of excitement and thrill as no one knows when the game will take its turn. It is played by a team of 11 players, and two teams play evenly. The ball is round in shape and kicked by the players. Players must not use their hands to pass the ball. This game aims to score a goal. To play football, we need a lot of energy. Football is very popular in our country too. The captain of our national team is Kiran Kumar Chemjong. The craze and madness of football are increasing day by day, and people of all ages seem to enjoy the game equally. I sometimes play football.
पुस्तक समीक्षा
परिचय
यस कथाकf लेखक रामबाबु सुवेदी हुन्। यस कथा को चित्राङ्कन के.के. कर्माचार्यले गरेका हुन् ।
पात्र
यस कथामा पात्रहरुको नाम चमेली, चमेलीकी आमा, उसका साथीहरु, सुनार, प्रधानाध्यापक र गुरुआमा हुन् । यस कथामा सबै मानवीय पात्रहरु छन् । यस कथामा मुख्य पात्र चमेली हो । सहयोगी पात्र भने अरु सबै जना हुन् ।
यस कथामा असल पात्र मात्रै छन् । चमेलीलाई थाहा थिएन कि उनी सुनको नराम्रो बाटोमा जादै थिइन् तर प्रधानाध्यापकले उसलाई सम्झाउनुभयो र चमेलीले सुनको लत छोडदिई।
कथावस्तु
यस कथामा चमेले नाम गरेको केटी विद्यालय गइरहेको देखिन्छ। उसकाे आमाले उसलाई सुनका गहनाहरु देखाउनुहुन्छ । आनि भोलिपल्ट चमेली उसकी आमाको सिरफूल लगाएर विद्यालय जान्छे । आनि उसका सथिहरु छक्क पर्छन् र उसकाे एउटा साथीले उसलाई भन्छ कि “तिमिसँग त जम्मा एउटा सिरफूल छ मेरी दिदीसँग त कत्ति गहना छन् । त्यसपछि उसलाई गहना लगाउन मन लाग्छ र ऊ आमा सँग सुनार कहाँ गएर सुनको गहना बनाउन भन्छे । भोलि ऊ विद्यालय पुग्छे र कक्षामा गुरुले चमेलीकाे चित्र बनाउन भन्नुहुन्छ तर चित्रहरुमा उसका हात या खुट्टा गहनाले बाँधिएका थियाे। भोलि प्रधानाध्यापकले चमेलीलाई सम्झाउनु हुन्छ र उसले सुनको लत छोडदिन्छे ।
परिवेश
यस कथामा गाउँले परिवेश हरु छन। यस कथाको स्थलगत परिवेशहरु चमेलीको घर, चमेलीको कोठा, विद्यालय जाने बाटो, चमेलीको विद्यालय हो ।
सिफारिस
यो कथालाइ सिफारिस गर्छु । किन भने यस कथा पढेर मलाई मजा आयो र यो कथा पढेर मलाइ थाहा भयो कि सुन ले मान्छेलाइ बिगार्न सक्छ र सुनको गहना लगाएर कोही पनि ठुलो हुँदैन
इन्द्रेणी रातो, सुन्तला, पहेलो, हरियो, निलो, र बैजनीसँग मिलेर बनेको छ। इन्द्रेणी रङहरूकाे मिश्रण गरेर प्रकृतिमा छरेजस्तै देखिने अनुपम दृश्य हाे जुन विभिन्न थरिका प्रकाशले बनेको हुन्छ। कुनै दुई व्यक्तिले उही ठ्याक्कै इन्द्रेणी देख्दैनन्। इन्द्रेणीहरू वर्षा, धुवाँ, ओस र कुहिरोमा देख्न सकिन्छ। तिनीहरू अचम्मका रङहरुले बनेका हुन्छन् जसले कविता, कला र गीतहरूलाई प्रेरणा दिन्छ। मलाई इन्द्रेणी धेरै मन पर्छ ।
The COVID-19 Pandemic has ruined everyone's life, because of this, we can not go to school. This made every teacher and student read online. The online classes were very exciting at first but as we continued doing it, it became very difficult because of our internet issues, device issues, power cuts and more. After a few months of reading online. We finally got to take our first term examination.
On the exam day, at first, I did not receive my symbol number, I was very panicked and nervous but after informing my teachers I got my symbol number.
The first exam was social. At first, I was very nervous, when I saw the question paper. Later, I had the confidence to do it.
Lots of students' pages were reloading because of the internet connection or using other tabs. Student’s cameras would be off if they go to another page; this was the main problem, But the teacher found a solution and asked us to use two devices if we are using a phone or iPad.
Our second exam was Science. It went well. My Sanskrit and Nepali exam also went well. After the gap of two days, it was our Maths exam, the whole weekend I practised Maths. I was nervous before the exam, but as the question paper was given to the students, I checked it and found out it was difficult. It felt like I was cutting onions and crying inside. I cooled down and tried to solve all the questions.
Then the next day it was an English exam and it went so well it was the easiest. After that, the last exam was Nepali, quite complicated but I went through it and eventually our exam finished. I was very happy and now we are having our regular classes.
Personal hygiene is something we do to keep ourselves and our environment clean to maintain good health. Personal hygiene is a personal responsibility. There are many things we can do to keep our bodies healthy. Some examples are washing hair/body, brushing teeth, going to the dentist, washing hands, drinking plenty of water, cutting our nails, wearing clean clothes etc. Personal hygiene is essential for a healthy, happy, and productive life. Personal hygiene is very important. People can show their health through exercise and healthy eating. Eating more fruits and vegetables throughout the day can help maintain your health and weight. Personal hygiene should be a part of everyone's life!
पुस्तक समीक्षा
परिचय
चमेलीकाे बास्ना एक सचित्र बालकथा हाे । यसका लेखक रामबाबु सुबेदी हुन् । यस कथाका चित्रकार के. के. कर्माचार्य हुन् ; जसले यस कथामा चित्र बनाएर यस कथालाई राम्रो बनाएका हुन् । यस कथाकाे प्रकाशन नेपाल सरकार, शिक्षा विज्ञान तथा प्रविधि मन्त्रालय सानाेठिमी भक्तपुरले गरेकाे हाे ।
पात्र (असल पात्र र खराब पात्र)
चमेलीको बास्ना कथामा पात्रहरु चमेली, चमेली की आमा, चमेली की बुबा, चमेली की साथीहरु, शिक्षिका, चित्र कला गुरु, प्रधानाध्यापक र सुनार हुन् । यि पात्र हरू मध्ये यस कथा का प्रमुख पात्र चमेली हुन् । यस कथाका सबै पात्रहरू मानवीय पात्र हुन् । पहिला चमेली पढाइ र खेलकुदमा राम्रो हुन्छिन् तर पछि चमेलि सुनका गहनाहरूमा लागेर चमेलिको बिद्यालय छुट्यो र चमेलीको दुइवटा बिषयमा डि आएछ । तर जब प्रधानाध्यापकले सम्झाउनुहुन्छ चमेली गहनाबाट हटेर फेरि पढाइ र खेलकुदमा राम्राे गर्छिन् । सुनारले चमेलीका गहनाहरू बनाउनलाई मदत गरेको छ । प्रधानाध्यापकले चमेली लाई सुन र गहनाहरुले पनि राम्रो हुँदैन भनेर सम्झाउनु भएको छ । गुरुआमाले चमेली लाई हराएको गहना भेट्टाउन मदत गर्नुभएको छ । र चमेलीकी आमाले चमेलीलाई गहनाहरु बनाइदिनुभएको छ । त्यसरी यसकारण कथाका सबै पात्रहरु असल पात्र हुन् ।
कथावस्तु
एउटा गाउँमा चमेलि नाम गरेकि एउटा केटी बस्थी। उनी धनी आमाबाकी छोरी थिइन्। उनकी आमासँग धेरै गहनाहरु थिए। एक दिन उनकी आमाले उनलाई सबै गहनाहरू देखाउनुभयो र ति गहनाहरूका नाम पनि बताउनुभयो। अर्को दिन चामेलीले सिरफूल लगाईन् । उनी सिरफूल लगाएर बिद्यालय गइन्। चमेलीले आफ्ना दुई जना साथीहरूलाई आफ्नो बाटोमा देखीन्। उनका साथीहरू यो देखेर छक्क परे तर उनीहरूले केही भनेनन् । जब चमेली स्कूल पुगिन्, उनका साथीहरू पनि सिरफूल देखेर छक्क परे। उनको शिक्षकले सिरफूल देख्नुभयाे तर उहाँले केहि कुरा बताउनुभएन । जब चमेली घर फर्किन् तब उनकी आमाले उनलाई सिरफूल लगाएको देखेर छक्क पर्नुभयो। जब चमेलीले थाहा पइन् कि उनी गहना लगाएर सुन्दर देखिन्छिन त्यतिखेर चमेलिले आफ्नी आमालाई उनलाई गहनाहरू किन्न लगाइन् । अनि चमेलीकी आमाले चमेलीलाई सुनार कहाँ लगिन् र केही गहना बनाउन लगाइन्। अर्को दिन सुनारले चमेलीको घरमा सबै गहनाहरू ल्याइदियो। त्यसपछि चमेली गहना लगाएर स्कूल गइन्। खाजाखाने समयमा चमेलीका साथीहरूले गीत गाउन थाले र चमेली नाच्न् थालिन् । जब चमेली घर फर्कदै थियिन् तब चमेली सडकमा लडिन् । उनले भनिन् कि उनको साथीले उनलाई धकेलिदिइन् । उनी खेलकुदबाट टाढा गइन्। एक दिन उनी नुहाउन जाँदै गर्दा उनले आफ्नो गहनाहरू जम्मा गरिन्। उनको सिरफूल भाँचिएको थियो। चमेलीले उनको सिरफूल सुनारकाेमा लगिन् । अर्को दिन उनको झुम्का स्कूलमा हराइन्। अर्को दिन चमेलीको काडे बाला भाँचिन्छ । त्यो दिन उनी सुनार कहाँ गइन् तर उनको स्कूल छुट्यो। एक दिन चमेलीकी चित्रकला गु्रुले उनका साथीहरुलाई चमेलीको चित्र बनाउन भन्नुभयो । उनका साथीहरूले उनको चित्र बनाएर पाटिमा टास्ँन थाले। पाटिमा धेरै किसिमका चित्रहरू थिए। ति चित्रहरूमा चमेलिको हात सुनकाे सिक्रीले बाँधिएको देखिन्थ्यो । उनको अर्को साथी सुक्रबहादुरले बनाएको चित्रमा चमेलिको खुट्टा सुनको सिक्रीले बाँधिएको देखिन्थ्यो। चमेली दुःखी र चिन्तित भएकी थिइन् र सोचिन् किन उनका साथीहरूले किन त्येस्तो चित्र बनाएका होलान् तर उनको चित्रकला गुरूलाई ती चित्रहरु मन पर्यो। चमेली कक्षामा आफ्ना साथीहरूबाट टाढा बस्न थालिन्। उनी जता गए पनि एक्लै बसिन्। उनी आफ्नो पढाइमा राम्रो थिइन् तर अब उनकाे दुई विषयहरुमा डि आएछ। उनी कक्षाकोठामा पछाडि बस्न थालिन्। अर्को दिन प्रधाना प्रधानाध्यापकले उनलाई बोलाएर भने कि सुन र गहनाको बास्ना हुँदैन। जब उनी घर पुगिन् उनले सबै गहनाहरू एउटा कुनामा राखिन्। त्यसपछि चमेली सुनारकहाँ गइन् र आफ्ना सबै गहनाहरूकाे एउटा गोलो पारिदिन भनिन् र उसले त्यो बल उनकी आमालाई राख्न दिइन् । अर्को दिन चमेली स्कूल जाँदा चमेलीकि प्रधानाध्यापकले चमेली फेरि असल चमेली बनेर आएकी छिन् भन्नुभयाे ।
परिवेश
चमेलीकाे बास्ना कथामा चमेलिको घर, घरको कोठा, चमेली विद्यालय आउने जाने गर्ने बाटो, विद्यालय, विद्यालयको कक्षा कोठा, प्रधानाध्यापकको कार्यालय, चरा उडेको ठाउँ, खेल मैदान, रुखको चौतारा स्थलगत परिवेशका रूपमा आएका छन् । चमेली घरबाट बिद्यालय गएको, चमेलीकी आमाले चमेलीलाई गहना देखाउनु, चमेली बिधालय बाट धर फर्किनु, चमेलीले सिर्फुल् झिकेर लगाउनुु, चमेलि सिर्फुल् लगाएर बिद्यालय जानु, चमेलीले उनकी आमासँग गहना बनाउनका लागि जिद्धी गर्नु, चमेलीका गहनाहरू सुनारले बनाउनु, चमेलीको बिद्यालय छुट्नु, चरा उढ्नु, चमेलीको दुइवटा विषयमा डि आउनु, प्रधाना अध्यापकले चमेलीलाइ सुनको बास्ना हुँदैन भनेर सम्झाउनु र चमेलि फेरी असल चमेलि भएर आउनु इत्यादि परिवेशका रूपमा आएका छन् ।
निष्कर्ष (सिफारिस)
म यो कथालाई सिफारिस गर्न चाहान्छु किनभने यसले हामीलाई सुनको बास्ना हुँदैन, हामी सुनको पछि लाग्नु हुँदैन, सुनले हाम्रो केहि राम्रो गर्दैन भन्ने सिकाएकाे छ । जसरी यस कथामा चमेली नाम गरेकी केटी सुनको पछि लागेर उसको विद्यालय छुट्यो र दुईवटा विषयमा डी आयो त्यसरि नै हाम्रो पनि कक्षामा थोरै अङ्क आउन सक्ने छ, यसैकारण हामी सुनको पछि लाग्नु हुँदैन भनेर यस् कथाले हामीलाई सिकाएको छ ।
गोही पानी र जमिन दुवै ठाउमा बस्ने जीव हो । गोहीको दात उल्टो फर्केका हुनाले यसले कुनै पनि जनावरलाई अक्रमण गरिसकेपछि छोड्ने सम्भावना कम हुने भएकोले यसलाई खतरनाक जीव मानिन्छ । गोहीलाई फरक-फरक स्थानमा फरक-फरक नामले चिनिन्छ । जस्तैः मगर गोही, घरियाल गोही आदि । पहिले विश्वका धेरै देशहरुमा गोही पाइने भएतापनि अहिले आएर यो जीव लोप हुदै गएको छ | हाल नेपाल र भारतका विभिन्न स्थानमा गोही पाइन्छ | नेपालमा खास गरि कोशी, कर्णाली र नारायणी नदीमा गोहीहरु पाइन्छ |
Pokhara is located in Nepal, which is in Gandaki province under Kaski District. Pokhara is a beautiful city. It is the most popular tourist destination in Nepal. Phewa Tal, Davis fall and Mahendra cave are the top attractions of Pokhara. Tourists like to go boat surfing and paragliding at Pokhara. There is the beautiful scenery of Machhapuchhre mountain, which can be viewed from Phewa Lake. The houses of Pokhara are beautiful and mostly they use slate for roofing. The city is very clean and well managed by the local government. People coming from the different corners of the country and world can enjoy nature here. We could find different types of hotels, homestay etc. Annapurna trek starts from Pokhara and ends at Annapurna base camp. Many tourists come to visit Pokhara every year. Thus we need to preserve the beauty of Pokhara
Judo is a sport of the Olympics. Judo was created in 1882 by Kano Jigoro Shihan. As an educational method derived from the martial arts and judo means the way of gentleness. Judo was firstly introduced in Nepal for Nepal police in 1983 AD.
Judo is the sport which gives us physical, mental and moral sport. They wear special dresses called ‘Judogi’. People practice for lots of days so they can get into the tournament. They practice on a big mat so they do not get hurt. They have a belt ranking starting with the first white belt, yellow, orange, green, blue, brown and black. Judo has three basic categories of waza (techniques)
1. nage-waza (throwing techniques)
2. katame-waza (grappling techniques)
3. atemi-waza (striking techniques).
The student of judo is called ‘Judoka’.
परिचय
चमेलीको बास्नाले एउटा सचित्र बालकथा हो। यस किताबका लेखक रामबाबु सुवेदी हुन्। यस किताबको चित्र कोर्ने काम के. के कर्मचार्यले गरेका हुन्। यस कथाको प्रकाशक नेपाल सरकार बिज्ञान तथा प्रविधि मन्त्रालय हो।
पात्र (असल पात्र र खराब पात्र)
चमेलीको बास्ना कथाका सहायक पात्र तिलजा,सुकबहादुर, प्रधानाधयापक, चमेलीकी आमा र गुरुआमा हुन। यस कथाकी प्रमुख पात्र चमेली हुन्। यो कथाको मानवीय पात्र चमेली,चमेलीकी आमा, उनको साथी,गुरुआमा, र प्रधानाधयापक हुन्। यस कथामा सुनार पनि मानवीय पात्रको रूपमा आएको छ। चमेलीको साथीहरू चम्पा,सोहन र अल्का पनि मानवीय पात्रको रूपमा आएका छन्। यस कथामा असल र खराब दुवै पात्र हरु छन्। असल पात्र को रूपमा प्रधानाध्यापक आएका छन्। चमेली खराब पात्रको रूपमा आएकी छिन् किनभने उनले आमाको सुन सुटुक्क लगाएर विद्यालय गइन्। पछि भने उनी असल पात्रको रूपमा आइन् किनकि उनले सुनको बास्ना हुँदैन भन्ने थाहा पाइन्।
कथावस्तु
चमेलीको बास्ना कथामा चमेली कक्षा तीन मा पढ्छिन्। उनी धनी परिवारकी एक्ली छोरी थिइन्। एक दिन उनकी आमाले गहना देखाउनु भयो। उनले शिरफूल विद्यालय लिएर गइन्। उनका साथीहरू र गुरुआमाले पनि केही भन्नु भएन। अर्को दिन चमेलीले आफ्नी आमालाई गहना बनाउन जिद्दी गरिन्। गहना बनाइसकेपछि उनी त्यसको चिन्ताले साथीसँग खेल्न पनि गइनन्। उनीबाट साथीहरू टाढा भए। उनको परिक्षामा पनि राम्रो नतिजा आएन। अर्को दिन प्रधानाध्यापकले उनलाई सुनको बास्ना हुँदैन भन्नु भयो।
त्यो दिन उनी सुनारकहाँ आफ्नो गहना डल्लो पार्न लिएर गइन् । त्यसपछि उनी साथीहरुसँग मिल्न थालिन् र राम्रोसँग पढ्न थालिन् र उनको बास्ना फैलियो।
परिवेश
यस कथाको स्थलगत परिवेश चमेलीको घर, उनको विद्यालय, उनको कक्षाकोठा, उनको खाना खाने ठाउँ, उनको खेल्ने मैदान र उनको घर र विद्यालयको बाटो हो। यस कथाको परिस्थितिगत परिवेशको रुपमा सुनको घमण्डले पढाइ बिग्रिनु र साथीबाट मित्रता तोडिनु र प्रधानाध्यापकले सम्झाएपछि साथीहरुसँग मिल्नु हो।
निष्कर्ष (सिफारिस)
यो चमेलीको बास्ना कथा राम्रो र रमाइलो छ। म यो कथा मेरा साथीहरूलाई सिफारिस गर्न चाहन्छु किनभने यस कथामा हामीले सुनको बास्ना हुँदैन भन्ने जानकारी पाउन सक्छौं। यस कथाले हामीलाई सधैं पढ्नु पर्छ र लोभ गर्नु हुँदैन भन्ने कुरा सिकाएको छ।
नेपालमा धेरै वनजङ्गलहरू छन् । वनजङ्गलहरू भएकाे हुनाले नेपाल एकदम सुन्दर छ। वनबाट हामीलाई धेरै फाइदा हुन्छ । वनले गर्दा वर्षा हुन्छ र खेतीपाती गर्न धेरै सजिलाे हुन्छ । वनजङ्गलले बाढीपहिराेबाट जाेगाउँछ । वनबाट धेरै किसिमका जडिबुटीहरू पाइन्छ । जडिबुटीहरू औषधी बनाउन प्रयाेग हुन्छ । वनबाट पशुहरूलाई घाँस, दाउरा, काठ आदि प्राप्त गर्न सकिन्छ । वन धेरै पशुपन्छीहरूकाे वासस्थान पनि हाे । त्यसैले वनकाे संरक्षण गर्नुपर्छ ।
