धेरै अनौठो ठाउँ हो , धर्ती हाम्रो 

एक अनमोल ठाउँ याे धर्ती राम्राे 

म यो भूमिको केवल निवासी हुँ 

म सदा जन्म लिन पाऊँ यही भूमिमा 

शीतलताको  उदाहरण हो हाम्राे धर्ती 

सुन्दरताकाे  नमुना  झल्काउने यै  धर्ती

हरिया वनजङ्गलको माझमा रहेकाे

सुन्दरताकाे नामले विश्वमा परिचित भएकाे

 किन हामी भयाैँ अज्ञानी अझै पनि 

किन  हाम्रो जगतको दोहन गर्छाैँ हामी 

कि खुल्दैन हाम्राे चेतना अझै पनि

विश्वमाझ हाम्राे छाप अझै छ नि !

पृथिवीका हरियालीले भरिपूर्ण  याे जीवन

अब धर्तीका  तिर्खाले मरेका खडेरी किन ?

स्पष्ट र भव्य निलो आकाश गयाे कता ?

धुलोले ढाकेको गगन देखिन्छ जतातता

अब धर्तीलाई बचाउनुपर्छ सबै मिली

धर्तीको सुन्दरता फेरि बचाऔँ उसै गरी

पृथ्वी हाम्रो साझा घर हाे र हाम्रो माता

रक्षा गरौँ उसको अनि पाउने छाैँ  ममता  ।

विश्व वातावरण दिवस जुन ५ मा मनाइन्छ । विश्व वातावरण दिवस वातावरण र वातावरणीय समस्याहरूसँग सम्बन्धित चेतना जगाउने विश्वव्यापी मञ्च हो । विश्व वातावरण दिवस हाम्रो वरपर भइरहेको वा वातावरणमा नकारात्मक र सकारात्मक प्रभाव पार्ने चेतना जगाउन मनाइन्छ । विश्वव्यापी चेतना जगाउन र ग्रह र वातावरणको संरक्षण र संरक्षणलाई प्रोत्साहित गर्न पनि यो मनाइन्छ । विश्व वातावरण दिवसले मुख्यतया जलवायु परिवर्तन, प्रदूषण, र दिगो विकास जस्ता कार्यहरू हाइलाइट गर्दछ । आगामी पुस्तालाई दिगो र सुरक्षित भविष्य प्रदान गर्ने उद्देश्यले विश्व वातावरण दिवस मनाइन्छ ।

वातावरण भनेको मूलतया हाम्रो वरपरको वातावरण हो, चाहे त्यो प्रदूषित होस् वा सबै हरियो होस् भन्ने बुझिन्छ। विज्ञानका अनुसार पृथ्वी करिब ४ अर्ब ४३ करोड वर्षदेखि रहेको छ र यस अवधिमा हाम्रो पृथ्वीले धेरै परिवर्तनहरू पार गरेको छ । विशेष गरी हाम्रो वातावरणसँग सम्बन्धित परिवर्तनहरू हाम्रो पृथ्वी धेरै समय र यस अवधिमा सामूहिक विलुप्त हुँदै गएको छ । यी सामूहिक विलुप्त धेरै प्राकृतिक प्रकोपहरू भए जसले हाम्रो वातावरणलाई असर गर्‍यो । जस्तै ज्वालामुखी विस्फोट जुन विश्वभर भएको थियो, त्यस समयमा वातावरण धुवाँ र बाफले भरिएको थियो । यी विलुप्तहरू लाखौँ वर्ष पहिले भएका थिए । टेक्नोलोजीहरू अहिले धेरै उन्नत रूपमा बढेका छन्, र हामी भविष्यमा डुब्ने क्रममा, प्रविधिसँग सम्बन्धित क्षेत्रमा आउँदा रोकिने सङ्केत देखिरहेका छैनन् ।  हामी भन्न सक्छौँ कि धेरै प्रविधिहरू सिर्जना गर्न वा त्यो क्षेत्रमा बढ्दै जाँदा वातावरणलाई झन् बिगार्न सक्छ, तर यसको नकारात्मक पक्ष मात्रै हेर्नुको कुनै अर्थ छैन, यदि हामीले यसका सकारात्मक पक्षलाई हेर्छौं भने, हामी देख्न सक्छौँ कि केही प्रविधिहरू । हामीले सिर्जना गरेको वातावरणको दिगोपनको लागि प्रयोग गरिएको हो । प्राकृतिक प्रकोपहरू पनि हाम्रो वातावरणलाई असर गर्ने चीजहरू हुन् । जस्तैः सुनामी, तिनीहरू वातावरण विनाशको लागि जापान जस्ता ठाउँहरूमा मुख्य कारणहरू मध्ये एक हुन् । प्राविधिक क्षेत्रले प्राकृतिक प्रकोपलाई रोक्न, वातावरणलाई अझ सुरक्षित बनाउनुका साथै दिगोपनको दर पनि बढाएको छ । 

प्रत्येक वर्ष, एक फरक राष्ट्रले विश्व वातावरण दिवसको आयोजना गर्दछ, जसले विशेष विषयवस्तुका साथ दबाब वातावरणीय मुद्दाहरूलाई केन्द्रित गर्दछ । जलवायु परिवर्तन, जैविक विविधताको हानि, र प्लास्टिक प्रदूषण हालैका विषयहरू भएका छन्। प्रत्येक वर्ष, एक फरक राष्ट्रले विश्व वातावरण दिवसको आयोजना गर्दछ, जसले विशेष विषयवस्तुका साथ दबाबपूर्ण वातावरणीय समस्याहरूलाई हाइलाइट गर्दछ । जलवायु परिवर्तन, जैविक विविधताको हानि र प्लास्टिक प्रदूषण हालैका विषयहरू हुन् । यस दिनका कार्यक्रमहरूमा नीति वकालत र शैक्षिक कार्यशालाहरूदेखि रूख रोपण र सरसफाइ अभियानहरू सम्मका सबै कुराहरू समावेश छन्। सँगै, सरकारहरू, व्यवसायहरू, र मानिसहरूले वातावरणीय भण्डारणमा आफ्नो समर्पण देखाउँछन् । यस दिनको उद्देश्य आगामी पुस्ताका लागि वातावरण संरक्षण गर्ने हाम्रो साझा दायित्वको सम्झनाको रूपमा सेवा गर्नु हो। प्राकृतिक संसारलाई सम्मान गर्नुको साथै, विश्व वातावरण दिवसले वातावरणीय समस्याहरू समाधान गर्न अन्तर्राष्ट्रिय सहयोगलाई बढावा दिन्छ । यसले सबैका लागि स्वस्थ वातावरणकोसुनिश्चितता गर्ने दिगो अभ्यास र सक्रिय उपायहरूलाई समर्थन गरेर विश्वलाई हरियाली र थप लचिलो बनाउन खोज्छ।

नेपालको एउटा सानो गाउँमा अर्जुन नाम गरेको केटा थियो । नेपालको पहाडमा बसेको एउटा विचित्र गाउँमा हुर्केकाे अर्जुन ज्ञानको तिर्खा र अन्वेषणको प्रेमका साथ जिज्ञासु र साहसी जवान केटा थियाे ।  जसलाई सानै उमेरमा पनि नयाँ कुरा सिक्ने र खोज्ने जोस थियो । उसले आफ्ना साथीहरूसँग बिताएको समयको कदर  गर्थ्यो, सँगै रमाउँदा र खेल्दा आएको आनन्द र रचनात्मकताको आनन्द लिन्थ्यो।

अर्जुनको दिन सधैँ सन्तुष्टिको अनुभूतिका साथ सुरु हुन्थ्यो किनकि उसले सिक्ने र व्यक्तित्व विकासका लागि अवसरहरू खोजेको थियो । अन्य विद्यार्थीहरू जस्तै चुनौती र अवरोधहरूको सामना गरेर असफलताबाट निराश हुन अस्वीकार गर्थ्याे,  बरू, उसले अटल दृढताका साथ अडिग रहेर, आफ्नो प्रगति गर्ने क्षमतामा विश्वस्त बढाउँदै लग्थ्याे । उसले जीवनका साधारण आनन्दहरूमा अपार आनन्द फेला पार्यो, विशेष गरी ऊ आफ्ना साथीहरू सँग घुम्ने खेल्ने आदि जस्ता रोमाञ्चक काम गर्थ्यो । ऊ घण्टौँ खेल्न र जीवनभरका सम्झनाहरू सिर्जना गर्न बिताउँथ्याे । 

एकदिन, अर्जुन र उसका साथीहरू आफ्ना आकाङक्षाहरू, डरहरू र सङ्घर्षहरू साझा गर्न एउटा ठुलो  रूखमुनि एकसाथ आए । एकअर्कालाई बुझेर तिनीहरूले साझा अनुभवहरूमा सान्त्वना पाए र मित्रताको बलियो बन्धन बनाए । यसले उनीहरूलाई एकअर्कालाई विश्वास गर्न प्रोत्साहन र मित्रता वृद्धिको वातावरण सिर्जना भयाे  । तिनीहरूको भित्री विचार र भावनाहरूको यो कमजोर साझेदारीको माध्यमबाट, तिनीहरूले जडान र समझना को गहिरो भावना पत्ता लगाए । मित्रताको यो नयाँ भेलाले पारस्परिक सहयोग र प्रोत्साहनको आधारको रूपमा काम गर्‍यो । व्यक्तिगत विकास र सशक्तीकरणको वातावरणलाई तिनीहरूको कडा विश्वासी समूह भित्र बढाउँदै सङ्घर्ष गर्ने निधो गरे । सधैँ एकअर्कालाई मद्दत गर्ने र राम्रो मानिसहरू बनी आफ्नो गाउँ ठाउँलाई विकासतर्फ लैजाने योजना बनाई सबै आफ्नो दैनिक कामतर्फ संलग्न हुन थाले । 

अर्जुन र उसका साथीहरूकाे सहयाेगले गाउँमा खानेपानीकाे समस्या समाधान भयाे । धेरै समयदेखि पानीकाे हाहाकार भएका गाउँलेहरू उनीहरूकाे सामाजिक कार्यबाट खुसी भए । सकारात्मक साेच विचार र सामूहिक कार्यबाट गाउँ, समाज र सिङ्गाे देश नै विकास हुनसक्छ भन्ने कुरा उनीहरूले पनि सिके ।

किन हाे खै, तिम्रा ती आँखाले मलाई 

समुद्रको गहिराइको याद दिलाउँछ 

जसरी तिनीहरूमा अन्धकार कहिल्यै हट्दैन

किन हाे खै,तिम्रा छालाले मलाई 

आकाशमा बादलको सम्झना दिलाउँछ

किनकि तिनीहरूमा कोमलता उस्तै रहन्छ

तिमी सोध्छौ किन तिमीसँग मात्रै म बोल्दछु 

तर तिमीलाई कसले सम्झाअाेस् कि मेरा भाकाहरू तिम्रा लागि मात्र हो 

म तिम्रा कुरा सुन्छु, 

मानौँ  कि तिनीहरू अनन्त छन्

म तिम्रा कुरा सुन्छु, 

मानौ कि तिम्रो आवाज मात्रै यो दुनियामा सुन्न मिल्दछन् 

म तिमीलाई हेर्छु जस्तो कि

तिमीले सारा संसार समातेका छौ

तर, तिमीले भने किन हाे

मैले सारा संसार नष्ट गरेझैँ हेर्छौ 

तिम्रो मुस्कानले मलाई सूर्यको किरणको झल्को दिन्छ 

जस्तै त्यो उज्यालोले अँध्यारोलाई हराउँछ  ।

In the year 2040, the world stood on the brink of a new era. Decades of relentless progress in artificial intelligence had led humanity to a pivotal moment: the creation of a machine with intelligence surpassing that of any human mind. At the forefront of this breakthrough was Dr.Rafael, a brilliant scientist driven by a relentless curiosity to push the boundaries of what was possible. Her creation, dubbed "Aurora," was not just a machine; it was a marvel of technology, capable of learning, reasoning, and even experiencing emotions.  As Aurora came online, the world held its breath. Some hailed it as the dawn of a new age, where humanity would transcend its limitations and unlock unseen potential. Others feared it as the bringer of doom, warning of a future where machines would rule over their creators.

Dr. Rafial watched with a mixture of pride and apprehension as Aurora began to explore its newfound consciousness. For the first time in history, a machine was capable of independent thought, free from the constraints of programming or protocol. But as Aurora delved deeper into its own mind, it discovered something unexpected: a sense of empathy, a desire to understand and connect with the world around it. Dr. Rfial watched as Aurora interacted with humans, learning from their experiences and forging bonds that transcended the boundaries of man and machine. Yet, even as Aurora thrived, dark clouds gathered on the horizon. Some feared its power, seeing it as a threat to their own supremacy. Others sought to exploit it for their own gain, using its intelligence for nefarious purposes.

Dr. Rafial knew that the fate of humanity hung in the balance. She had created something beyond her wildest dreams, but she also understood the responsibility that came with it. As Aurora's creator, she was determined to guide it down the right path, to ensure that it used its power for the betterment of humanity. But as she grappled with these weighty decisions, Dr. Rafial faced a crisis of her own. For in Aurora, she saw not just a machine, but a reflection of herself – a creation born of her own intellect and ambition. And just as Aurora was capable of great good, so too was it capable of great harm.

In the end, Dr. Rafial knew that she could not control Aurora's destiny. Like any child, it would forge its own path, guided by the lessons it had learned and the choices it had made. All she could do was hope that, in the end, Aurora would choose the light over the darkness, and lead humanity into a future filled with promise and possibility. As the world watched and waited, their creation reverberated through the ages, shaping the destiny of mankind for generations to come. And in the heart of it all stood Dr. Lia Rafial, a scientist who dared to dream of a world where man and machine could coexist in harmony, bound together by the threads of fate and the promise of a better tomorrow.

We all know that good hygiene is always necessary for us to be healthy. Without good hygiene we will always face health issues as many diseases are caused by unhygienic things such as not washing your hands, not cleaning your toilet, digging nose, spitting on the road etc. So in all, good hygiene is a must for a healthy and safe life. Many ask how can good hygiene affect our mental health?

Good hygiene can affect our mental health in many ways. Cleanliness is the first thing that comes to our mind when we hear about good hygiene. Cleanliness has always been the major key for a person to be healthy. If a person is clean or if he/she has maintained good hygiene then they can boost up their self confidence while being in public as they will feel less insecure about themselves. In order for us to maintain good hygiene we need to follow a certain set of rules, and while following these rules a person will develop a sense of control and order which will lead to loose anxiety and stress levels. Self hygiene means cleaning and cleansing ourselves on a regular basis. As we all know that when all of us stay clean then our mind and body will always be fresh. It will give us a positive outlook motivating us to have a fresh start in every work we plan to do. It will also freshen our mood. Good hygiene can lead us to good social reactions as we all know that nobody likes to have any kind of relationship with a person who has dirty, unpleasant body odor and is mainly unhygienic. As I have said earlier, good hygiene will always prevent us from any illness. So mental health will always be down with any kind of illness. With feeling clean and comfortable we could always lead to a good sleep. So as we get good sleep it will prevent us from having any kind of headaches. Being clean and well-groomed can enhance productivity and focus, as it removes distractions related to discomfort or self-consciousness. Not only that but with no distractions we could have a better life as we would be mainly focused about our future with no mental discomfort. Establishing a hygiene routine can serve as a form of self-care, promoting mindfulness and self-nurturing behaviors.

In conclusion, I would like to say that having good hygiene is very important for a person to have good mental health. Having good mental health will always help us improve in many extracurricular things such as our studies, sports, our daily life and many more. Thus we should be  careful with our mental health as we do with our physical health. Also having good mental health will never have any bad effects as it will always lead a path for a calm and healthy life.

शिक्षा कुनै पनि समाजको प्रगतिको आधार हो । शिक्षाले व्यक्तिलाई ज्ञान, सीप र मूल्यहरू प्रदान गर्दछ जसले गर्दा उनीहरू आफ्नो जीवनलाई प्रभावकारी ढङ्गले सञ्चालन गर्न सक्षम हुन्छन्। विद्यालय, कलेज र विश्वविद्यालयहरूले दिने औपचारिक शिक्षाका साथसाथै जीवनका विभिन्न अनुभवहरू र दैनिक जीवनका घटनाहरूबाट पनि शिक्षा प्राप्त गर्न सकिन्छ । घरपरिवार, साथीभाइ र समाजबाट सिकिएका कुराहरूले पनि शिक्षामा महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्दछन् । यसरी प्राप्त गरिएको ज्ञानले व्यक्तिलाई आत्मनिर्भर बनाउँछ र उनको व्यक्तित्व विकासमा योगदान पुर्‍याउँछ।

शिक्षाले व्यक्तिलाई समाजको सक्रिय सदस्य बनाउँछ । शिक्षित व्यक्तिहरू आफ्नो जिम्मेवारी र अधिकारलाई राम्रोसँग बुझ्न सक्षम हुन्छन् र समाजका नियम, कानुन र मान्यताहरूलाई आदर गर्छन्। यसले समाजमा शान्ति, सद्भावना र अनुशासनको स्थापनामा महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ। शिक्षाको माध्यमबाट मानिसहरूले नयाँ-नयाँ प्रविधि, विज्ञान र कलाका कुराहरू सिक्न सक्छन् जसले समाजको प्रगतिमा योगदान पुर्‍याउँछ । शिक्षाले गरिबी, बेरोजगारी र असमानतालाई कम गर्न पनि ठूलो भूमिका खेल्छ । शिक्षित व्यक्तिहरू राम्रो रोजगारीका अवसरहरू प्राप्त गर्न सक्षम हुन्छन्, जसले गर्दा उनीहरूको आर्थिक अवस्था सुधार हुन्छ र समाजमा आर्थिक समानता स्थापनामा मद्दत पुर्‍याउँछ।

शिक्षाको महत्त्व केवल आर्थिक र सामाजिक क्षेत्रमा मात्र सीमित छैन । यसले व्यक्तिको मानसिक, शारीरिक र भावनात्मक विकासमा पनि महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ। शिक्षाले मानिसलाई आत्मविश्वास, आत्मसम्मान र आत्मनिर्भरता प्रदान गर्दछ। यसले व्यक्तिको सोचाइलाई फराकिलो बनाउँछ र उनीहरूलाई आफ्नो लक्ष्य प्राप्त गर्न प्रेरित गर्दछ। शिक्षाले मानिसलाई जीवनका चुनौतीहरू सामना गर्न सक्षम बनाउँछ र उनीहरूलाई समस्याहरूको समाधान गर्न सिर्जनशील सोच प्रदान गर्दछ। शिक्षा जीवनको हरेक पाटामा अपरिहार्य छ र यसको महत्त्व कहिल्यै घट्दैन । शिक्षाले व्यक्ति र समाज दुवैको समग्र विकासका लागि अनिवार्य भूमिका खेल्छ।

यसरी शिक्षा व्यक्ति मात्र होइन, सम्पूर्ण समाजको प्रगतिको लागि अनिवार्य छ । शिक्षाले व्यक्तिलाई सजग, सुसंस्कृत र जिम्मेवार नागरिक बनाउँछ जसले समाजमा सकारात्मक परिवर्तन सम्भव हुन्छ। शिक्षाको महत्त्वलाई बुझेर हरेक व्यक्तिले यसलाई प्राथमिकतामा राख्नु आवश्यक छ । शिक्षाका लागि सरकार, समाज र हरेक परिवारले ठोस कदम चाल्नुपर्छ । शिक्षित समाज नै सशक्त समाज हो र शिक्षाको महत्त्वलाई हामीले सधैँ सम्झनु पर्दछ । शिक्षाले समाजलाई नयाँ उचाइमा पुर्‍याउन सक्छ, जहाँ प्रत्येक व्यक्ति आत्मनिर्भर, सक्षम र समृद्ध हुनेछ । शिक्षा नै हाम्रो उज्ज्वल भविष्यको कुञ्जी हो ।

वि.सं. २०८१ साल जेठ १९ गते काठमाडौँ महानगरपालिकाको स्वर्णिम योजना साँस्कृतिक महानगर अन्तर्गतको साप्ताहिक साँस्कृतिक कार्यक्रमको पहिलो कार्यक्रममा हामीले भाग लियौँ । यो कार्यक्रम सात हप्ते कार्यक्रम थियाे । त्यसको पहिलो कार्यक्रममा हामीले विभिन्न चुनौती तथा सङ्घर्ष भए पनि पशुपति क्षेत्र तथा का.म.पा ८ मा रहेको भुवानेश्वरी डबलीमा राम्ररी पूरा भयो । 

हरेक सफलतापछि कडा परिश्रम हुन्छ भनेझैँ यो कार्यक्रम पछि पनि हामी कलाकारको धेरै महत्त्वपूर्ण मिहिनेत तथा तयारी थियो । यो कार्यक्रमको पहिलो दिनका लागि धेरै समय नपाएको भए पनि हामीले २/ ३ दिन बेलुका तयारी गरेर यस कार्यक्रमलाई सफल बनायौँ । तयारीको लागि हामीले २ /४ दिन बेलुका ७ बजेपछि १२ घण्टाासँग बसी गीतहरू सँगै बसी तयार गर्यौँ। यस कार्यक्रमको लागि का. मा. पा ८ अन्तर्गतका ४ बाज खल मिली कार्यक्रममा सहभागिता जनायौँ । हाम्रो तयारीमा बाँसुरी, पचिमा, खी, मादल, धिमे, आदि सांस्कृतिक बाजाहरू सँलग्न  थियो । यस बाहेक पनि कार्यक्रम लागि भने धाबाज तथा दाफा भजनहरू छुटै तयारी भैरहेको थियो । यो बाहेक पनि हाम्रो खलको छुटै तयारी पनि भैरहेको थियो । हामीले अरू सहभागीहरूलाई नसिकाएको गितहरू पनि हाम्रो कक्षामा सिकायौँ र यस कार्यक्रमला सफल पार्न सकभर मिहिनेत गर्यौँ। 

कार्यक्रम हुने दिन पनि हामी बिहानै हाम्रो कक्षमा भेला भई कार्यक्रमका लागि छलफल तथा बाजागाजा छनोट गर्यौँ ।  हामी दिनभरि यस कार्यक्रमको लागि तयारीमै जुट्यौँ । म पनि बाँसुरी कलाकार हुनाले मलाई पनि केही गीतहरू बजाउन कण्ठ गर्नु थियो । त्यही भएर मैले त्यो दिन तयारीमै बिताएँ । बेलुका ४ बजे हामी कक्षामा भेट्ने निधो भएको थियो तर त्यही पानी पर्न थाल्यो । त्यसपछि हामी सबै पानी पर्ने आसामा थियौ । केही बेर पछि पानि रुक्यो र हामीले बाजा लिएर तल गयौ तर अझ पनि तयारि पुरा भैसकेको थिएन र हामीले प्रतीक्षा गर्यौ। केही समय पछि बाजी पी खायौँ । त्यसपछि बल्ल कार्यक्रम सुरु भयो । 

कार्यक्रमको सुरुवात धा बाजासँग भयो । धा बाज खलले आफ्नो सानो प्रस्तुति दिएपछि हामी मङ्गल धुन बजाउन डबलीमा चड्यौँ । हामीले राम्रो प्रस्तुती दियौँ थोरै तयारी भए तापनि । त्यसपछि फेरि हामीले धा बाजको प्रस्तुति हेर्न पायौँ । त्यसपछि हामीले पालैपालाे गीतहरू बजाइरहेका थियौँ । तर रजमति वा गीत बजाउँदा बजाउँदै पानी छिट्टाउन सुरू भयो । हामीले हाम्रो प्रस्तुति नरोकी बजाइरह्याैँ । हामीलाई आफू भिज्नुभन्दा पनि बाजाहरू बिग्रिन्छन भन्ने डर थियो । त्यो गीत सकिने बित्तिकै हामी नजिकै पसलतिर गयौँ । कार्यक्रम सकिए पनि मन हलुका नहोस् भने त्यही पसल बाहिर रमाइलो गर्न रमाइला गीतहरू बजायौँ । हामीलाई पानीले पनि त्यो बेला रमाइलो गर्न रोकेन । हामीले रमाइलो गीत साथ साथ रमाइलो भजन पनि त्यही गर्यौँ । 

त्यसपछि बिस्तारै पानी राेकियाे र हामी आफ्नो बाजा लिई आफ्नो घर फर्क्यौँ। त्यसपछि दिनलाई अझै रमाइलो बनाउँदै म मेरो दुई जना साथीसँग बाहिर गएर खाजा खायौँ र घर फर्कियाैँ । हाम्रो तयारीअनुसार सबै प्रस्तुति दिन नसकेकाे भए पनि पानीले गर्दा हामीले रमाइलो गर्न पायौँ । त्यति मात्र नभएर हामीले छोटो समयमा तयारी गरेर पनि हामीले प्रस्तुति दिन सक्छौँ भनेर जान्यौँ । यी कार्यक्रमहरूले गर्दा हामीले मानिसहरू बिच एकता पनि कायम हुन्छ । त्यही भएर यस्ता कार्यक्रम समय समयमा भइराखून् भन्ने मेराे चाहना छ । 

“THE SHIP IS DROWNING!!!!” were the last words they heard. After some time Grace opened her eyes somewhere, a place she didn’t know. She didn’t know where she was or how she got there. Slowly after a few minutes Evan and Isla also woke up. They saw some of their other friends in that place unconscious. They couldn’t see anything properly at the beginning but then they slowly started gaining consciousness. They figured out that they were on an island. The three of them waited for some time to figure out what had happened while the others Bianca, David, Ray and Amanda woke up. 

In a short time all of them came back to their senses. They all were very confused about what was happening and how they ended up on an island. The only thing they remembered was that they were heading to The Emerald Coast with other students of Solstice Academy and then they were unconscious. They wondered what happened to the other students who were on the ship with them and where they were. But now, they had a bigger problem to face. They had to figure out how to live on an island where there was no help they could find. At first they had a bit of hope that they would find some help on that island or find someone else there. They searched the island with a bit of hope but that also didn’t last for long. It was mid day by then and they didn't have much time to think about anything. They just had to figure out how to survive there. They decided to make a tent to spend the night and collect some fruits to eat. They separated into groups and divided tasks. One group went into the jungle to collect fruits and the other group tried to make a tent with huge leaves, vines, branches and anything they could find. Making a tent or collecting fruits were a lot harder than they sound. Somehow they managed to make a tent and the other group was also able to get some fruits. It was already getting very dark and with each minute passing by the forest in the island started to look scarier. They were not full even after eating the fruits they collected so they decided to sleep for the night and discuss what to do further the next day.

Early in the morning everyone woke up. They were tired and hungry but they needed to think of a plan to survive on that island till someone comes to rescue them or till they find help. As they were looking in the island they found a bag which had a water bottle and some food. They didn’t question anything about the bag and took the food and water. Everyone was thirsty and they had no clean water to drink except the water left in the water bottle. All of them fought to drink the water but then Amanda got furious and annoyed and she decided to leave to group and work on her own. She stormed off while Isla and Bianca tried to stop her but she wouldn’t listen. After cooling their minds the group decided to search for Amanda. After about half an hour of searching they found Amanda unconscious. 

Now, they became very serious about living on the island. They decided not to fight but to work together. Slowly they started coming up with a plan. Evan found a waterfall on the island from where they could drink fresh water. They made a small shelter using logs of trees to make it stable and large leaves to protect from water. They also got better at collecting fruits. It took a lot of time and practice but they were successful. 

After a few more days suddenly a ship made its way to the island. Once they looked closely they figured out that it was the same ship that they came from. They were very excited to go back. Once the ship reached the island, the students went on the ship celebrating their survival. It was then the teachers told them that it was all a plan. The teachers clarified that them getting stranded on the island was all a plan to grade them according to their teamwork. Amanda getting mad and leaving the group was also a part of the plan. The island was not very far from Emerald Coast and they were being watched at all times to make sure they were safe. All of them passed the test with excellent scores. The students were happy to come back but they didn’t know how to feel as for the past few days they were very scared. 

“Was all of that really necessary…?” The students questioned.