नेपाली भनेको नेपालमा बस्ने मानिस वा नागरिक हो । हामी नेपाली हाम्रो नेपाललाई अङ्ग्रेजबाट मुक्त गराउन सफल भएका महान् योद्धा हौँ । हामी नेपालीको मनमा स्वार्थ र घमण्डको भावना छँदै छैन किनभने हामी नेपालीहरू अनेक भेष, अनेक भाषा, अनेक धर्म र अनेक जातबाट बनेका छाैँ । रिस, राग, कपट र छल गर्न हामीलाई कहिले आएन । हामी सत्य र धर्मको बाटो हिँड्छौँ । हाम्रो देश स्वर्गझैँ सुन्दर र चद्रमाझैँ चम्किलो छ । हामी नेपाली एकतामा बसेर हरेक काम गर्छौं र सफलता प्राप्त गर्छौं ।
हाम्रो देशको माटामा एकपछि अर्का महान् व्यक्तिको जन्म भइरहेको हुन्छ । जस्तै : पृथ्वी नारायण शाह, भक्ति थापा, बलभद्र कुँवर आदि । उनीहरूले देशका लागि ठुला ठुला योगदान दिएर गएका छन् । हामी नेपालीहरू पनि उनीहरूको सन्तान हौँ र त्यसै कारणले हामीले पनि देशका लागि केही न केही गर्नुपर्छ । हाम्रो देशमा वीर गोर्खालीहरूको जन्म भएको थियो । उनीहरूले शत्रुहरूलाई पराजित गरेर हाम्रो देशलाई जोगाएका हुन् । उनीहरूको जस्तै हामीले पनि आफ्नो प्राणको चिन्ता नगरी देशलाई हरेक परिस्थितिबाट बचाउनुपर्छ, आफ्नो देशलाई ज्यान दिन पनि हिच्किचाउनु हुँदैन । हामी नेपालीले नेपाललाई विकासतर्फ लानुपर्छ । हामी नेपालीले कर्म मात्र गर्नुपर्छ, फलको अपेक्षा गर्नु हुँदैन । हामी नेपाली, वीर गोर्खालीले हार मान्दैनौँ र गौतम बुद्धको शिक्षालाई चारैतर्फ फैलाउँछौँ । हामी नेपालीले आफ्नो ज्ञानले सबैलाई पवित्र बनाउनुपर्छ । हामी नेपालीले दु:खमा परेका हरेक मानिसलाई सहयोग गर्छौं र गरिबलाई खाना, कपडा, घर आदिकाे व्यवस्था सकेसम्म गरिदिन्छौँ । हामी नेपाली दयालु छौँ र परिश्रम गरी हरेक काम गर्छौं । यो ज्ञान हामीले हाम्रा पुर्खाहरूबाट सिक्दै आइरहेका छौँ र पछिल्लाे पुस्तालाई पनि यही सिकाउनुपर्छ ।
हामी नेपालीले एकतामा बसी देशमा परेको हरेक समस्यालाई समाधान गर्छौं । नेपाल आमालाई पिर परेको बेला हामी सहयाेगका लागि अगाडि बढ्छौँ र देशलाई सङ्कटबाट मुक्त गर्छौं । हामीले आफ्नो देशलाई दियोजस्तै सधैँभरि उज्यालो राख्छौँ । त्यसैले हामीले आफ्नो कर्तव्यलाई सधैँ पुरा गर्नुपर्छ र देशलाई स्वर्ग झैँ सुन्दर बनाउन सक्नुपर्छ । हामी नेपाली अरूको भर पर्दैनौँ । हामी आफूले नै आफ्नाे कर्म गरी आफ्नो घरपरिवारलाई पाल्छौँ र देशलाई सुन्दर र स्वच्छ राख्ने प्रयास गर्छौं ।
Classroom of the elite is one of the most intriguing anime out there . It's written by Shōgo Kinugasa and illustrated by Shunsaku Tomose . The anime series was adapted by Lerche and aired from July 12 ,2017. The anime tells a story from a distant future Japan where the government establishes an advanced nurturing school where students are given all the basic freedom that mimics real life. This school teaches the harsh reality and struggles of life. The students work hard to earn points which are used as a currency to fend for oneself. This story in particular talks about a class called the D class , where the students are said to be weakest students whereas A class is said to be the strongest class. The plot line of this story is very simple at first, the class works together to prove itself the best one among the others.But as the story progresses there are several different challenges that the student faces. The unexpected plot twist, the ending and the character development is indeed fascinating. Even a simple plot like that could turn out to be better but as for the first season the plot is not much interesting. I wouldn’t say it is completely lifeless because the first season is not at all enough to make those claims but what I can say is that the plot doesn’t seem to be engaging with the viewers properly. As for the characters in this anime it's not too bad but they are not as likable.The main character is super badass type but the other side characters development is not as good when compared to the main character.which tends to give this different vibe than similar type and kind animes. This might be the cause why a lot of people like it and a lot don’t. The plot twist in this anime especially the last episode is one of a kind and is my best unexpected plot twist so far . And the execution is perfect. But when you start to consider it as a single season anime all the build and the anime just ends is not fun. So I say that the second season has to come. But if you can't wait, the manga and the light novel of this anime is also really superb. So I recommend you read it as well. In my opinion I will say that this is not a bad anime at all but there are few aspects that lack in the first season which might hopefully be covered by in the upcoming season.
भनिन्छ नाटक जीवन हाे तर जीवन नै नाटक हुँदाे हाे त हामीलाई जीवनकाे समय अर्थात् टुङ्गिने अवधि थाहा हुन्थ्यो हाेला, जसरी नाटककाे थाहा हुन्छ । कलाकारले अभिनय गर्दा निश्चित नियम, ताैरतरिका पुरा गर्नुपर्ने हुन्छ तर जीवन जिउन न कुनै नियम हुन्छ, न त कुनै कानुन । याे त निरन्तर आफ्नै शैलीमा चलिरहन्छ । तसर्थ नियालेर हेर्दा वास्तवमा नाटक जीवनकाे सारांश हाे, जहाँ जीवनकाे भाेगाइलाई समेटिएकाे हुन्छ । नाटक यस्तो विषय हाे जसकाे माध्यमबाट हामीले देखेका, सुनेका, भाेगेका अनि काल्पनिक पक्षलाई समेटेर घटना तयार पारिन्छ । चाहे त्यो घटना वास्तविक हाेस् या काल्पनिक, त्यसलाई कसरी र कुन ढङ्गबाट प्रस्तुत गर्ने भन्ने कुरा नाटक लेखक र निर्देशककाे हातमा हुन्छ ।
नेपालकाे सन्दर्भमा लिच्छवि काललाई नाटककाे स्वर्णिम काल मानिन्छ । पृथ्वीनारायण शाहकाे पालादेखि नेपाली नाटक क्षेत्र अझ फराकिलो भएको भन्ने विश्वास रहिआएको छ । चलचित्रभन्दा जीवन्त अभिनय हुने नाटक साँच्चिकै आजकाे दिनसम्म दर्शककाे मन जित्न सफल हुँदै आइरहेकाे छ ।
त्यस्तै एक नाटक जहाँ सिफल स्कुलका शिक्षकहरू र हामी पाँचजना विद्यार्थीहरू नाटककाे तयारीमा जुटिरहेका छाैँ ।
This memoir goes deep down where other books might not. It's a deeply personal look at the cancer patient journey from diagnosis to recovery; and the transformative power of healthy, homely food. Cancer, Curry & Me gives the reader a glimpse into what life can be like after a breast cancer diagnosis. Each cancer patient's journey is different but some of the struggles remain the same. This is a raw, honest, and unapologetic narrative. One woman using her own experience to shed light on things people are often too scared to talk about.Cancer,Curry and me is a book written by Suvekchya Ghimire .This book was written when she was suffering from cancer. She shared her experience when she was suffering from cancer.This book is very interesting because of the symbols used here. Writer’s could use normal terms like radiography,chemotherapy but she has used the terms like momo,karela which means all the treatment when she got cancer and also how she passed the tough time.
I found this book extraordinarily inspiring, very informative, and detailed.I see that the author is a very strong and positive role model.I also admire that the book has all the nutritious food that the author prepared during the treatment and how it made her stronger using all-natural ingredients.And also, very encouraging to know that there is a light at the end of the tunnel.Writer suffered from breast cancer at the age of 32 years and recovered at the age of 36.So,just like the vegetable karela ,it was the bitter truth for her that she knew she was suffering from cancer.From the names of food she has explained all her experience.She has shared her experience in the name of food “momo”.where she shared her experience and she has also mentioned thankful notes.In bhanta ko bharta she has explained about her surgery.Where she kept fake boobs.In swan pukka she has started to take chemotherapy..Then she started to share her experience during chemotherapy.She has also said that it was the toughest time during chemotherapy.she has loosed all her hair during chemotherapy .Herbs were very useful for her.Cancer, Curry & Me gives the reader a glimpse into what life can be like after a breast cancer diagnosis. Each cancer patient's journey is different but some of the struggles remain the same. This is a raw, honest, and unapologetic narrative. One woman using her own experience to shed light on things people are often too scared to talk about.
As news of her cancer spreaded, Her Inbox was full of messages. Message of courage, hope , cursing cancer, getting well soon etc was there in her inbox. But she was extremely happy. After all that, she thought people still cared about her. She wrote a diary about the good memory she got and messages she felt happy reading. Many people still hoped and prayed for her treatment to be successful. It was a good moment of her life, the same as how people love having Momo. She had to go under many tests. Her first plan was to have a surgery. As time went on , her blood became thinner, where she had to avoid cuts, wounds at any cost. This went on for more than 6 month, until she turned 33. It was impossible for her to leave home as she had the injection prescribed. Her days went in loop. Nothing changed, she used to stay at home, nothing more nothing less. Losing hair was inevitable, She had to cut her 13 inch at the salon and donated it at Locks of Love. The uncomfortable feeling of losing hair lasted for a long time, especially in the morning. She found yoga and pranayam(breathing) to be an effective way to control it rather than having food and making it worse. She had a hard time eating, She was told many times how healthy food was an important aspect. Her husband would go off to many missions to satisfy her craving. Her husband was a good person, who still supported her in hard times without leaving her even once. As she was fond of eating, when she could have food from outside , and food she never had, She would feel a lot happy. It was the source for her happiness and confidence. Towards the end of her treatment farting, burping became common and comfortable when her parents were around. As chemotherapy messes with your digestive system. She would experience pain in her chest, especially in the surgery area. She went under radiotherapy and many more in a hope that her cancer could be cured one day.
Cancer, Curry & Me gives the reader a glimpse into what life can be like after a breast cancer diagnosis. Each cancer patient's journey is different but some of the struggles remain the same. This is a raw, honest, and unapologetic narrative. One woman using her own experience to shed light on things people are often too scared to talk about.Food plays an important role in the healing process; spiritually, mentally, and physically. The author draws us into her world of aroma, spice, and the memories associated with familiar flavours. Spices have been used in Ayurveda for centuries - they are the heart and soul of traditional cooking in India and SouthEast Asia. The recipes in this book serve to comfort, boost immunity, and ignite a passion for Nepali and Indian cooking.
She recovered properly at the age of 36. From this book she has made it easy for others who are suffering from cancer.So,I request all of us to read this book. There are some flaws of the book as most past describe about the recipe but it is interesting to deal with. This is a very inspiring book for everyone who has come across anyone with cancer -themselves,their family members ,friends or even those in the other side of the spectrum as health care providers. Author has beautifully shared her struggles, pain and victory with a dash of humor. It will make you cry at times and laugh sometimes and most importantly will encourage you to continue the fight you are fighting everyday!.I can really view why the way this book is saying about is working. This type of book is required to understand the healing power of food and one's own body. Exceptional in the true sense.
सबैजना रमाइलो मनाउँदा सुरेश दु:खमा रहन्थ्याे । "के गराैँ, को हुन् तिनीहरू ? केही याद छैन । मेरा साथी भन्छन् तर हो कि होइन थाहा भएन।" जति सोचे पनि को हुन् भन्ने याद नै गर्न सकिरहेकाे छैनँ । सुरेश जहिले तनाब लिएर बस्थ्याे । उसलाई सबैले चिन्छन्, तर उसले मात्र चिन्दैन । सुरेशलाई डर लग्थ्याे, सबैजना आएर भेट्दा । सबैबाट टाढा बस्थ्याे । सबै उसलाई जिस्काउँथे र हेप्थे तर के गर्ने ? बिचरा सुरेशको याद गर्ने क्षमता अति थोरै छ ।
यस्तो जीवन कसलाई जिउन मन लाग्छ र ? हरेक नयाँ दिनमा आफूले गरेका सबै कुरा बिर्सिने । सुरेशलाई कहिलेकाहीँ आफू को हुँ पनि थाहा हुँदैन । यो सबै गुण उसको हजुरबाबाट उसमा आएको हो तर उसको हजुरबामा उसमा भन्दा धेरै याे गुण थियाे । सुरेश सोच्दै बस्थ्याे "किन यस्तो भएको ?" सुरेशले एक पटक आत्महत्याको प्रयास पनि गर्यो तर सफल भएन । सबै शिक्षकले भन्थे, "जति पढे पनि तिम्रो यस्तो चाला किन हो ?" अनि शिक्षकहरू उसलाई पिट्न सुरु गर्थे । उसको समस्या सुन्दा शिक्षकहरू हाँस्थे । कुनै शिक्षकले झुटो बोल्छस् ? भनेर कुट्न सुरु गर्थे । ऊ पुरै निराशामा जिन्दगी बिताउँथ्याे ।
कसैले उसको हेरचाह गर्दैनथ्याे र कसैले वास्ता पनि गर्दैनथ्याे । ऊ एक्लै डरले रुँदै थियाे । एक दिन अचानक एउटी केटीले उसको अगाडि आएर उसको आँसु पुछ्दै सोधिन्,"किन रुँदै बसेकाे ? सबैलाई इग्नोर हान । तिमी मात्रै एक्लै छैनौ, म पनि तिमीसँगै छु । केटीले उसलाई एउटा आशाको किरण देखाइन् । पछि उनले सुरेशको कठिन समयमा धेरै सहयोग गरिन् । सबैजनाले पछि सुरेशलाई जिस्काउन छाेडे तर उसलाई ती केटीको नाम केही थाहा थिएन । अर्को दिन सोद्छु उठेर ती केटी जहिले हुने ठाउँमा गयो तर जहिले हुने केटी आज थिइनन् । कता हराइन् थाहा भएन । सुरेशले पुरै दिन पर्खियो तर उनलाई देखेन । अर्को दिन सुरेशलाई एउटा ठुलो कम्पनीबाट आमन्त्रण आयो । ऊ धेरै खुसी भयो र पछि गएर ठुलो व्यापारी बन्यो । उसको नाम जता पनि चल्थ्याे तर उसलाई दुख थियाे कि उसले ती केटीलाई भेट्न सकेन ।
एक दिन उसले बाटामा एउटा बच्चालाई देख्यो । त्याे बच्चा भुईंमा खसेकाे खाने कुरा टिप्दै थियाे र याे देखेर उसलाई दुख लाग्यो । पछि उसले त्यो बच्चाको जीवन बनाइदिन्छु भनेर उसको घरमा लग्न लागेको थियाे । त्यो बच्चाले एउटा मध्यम उमेरकी केटीकहाँ लग्यो । त्यहाँ सुरेशले बच्चा बेलामा भेटेकी केटी देख्यो । सुरेशको आँखामा पुरै आँसु आयो र केटीले पनि देख्नेबित्तिकै चिनिन् । सुरेशले ती केटीलाई घर लगेर हेरचाह गर्यो । केटीले खुसीले रुँदै भनिन्, "धेरै धन्यवाद !" र सुरेश फर्केर भन्यो, "तिमीले मलाई बच्चा हुँदा ती शब्दहरू नभनेको भए म अहिलेसम्म मरिसकेको हुन्थेँ । तिमीलाई पो मैले धन्यवाद दिनु पर्ने ।" दुवै जनाले रुँदै एक अर्कालाई सोधे " तिम्रो नाम -- ?" दुवै जनाले हाँस्दै आफ्ना नामहरू भने ।
केटीकाे नाम भन्नेबित्तिकै केटीको जीवन अन्तिम समयमा पुग्यो । सुरेशले कति पछि भेटेकी केटी उसकै अगाडि स्वर्ग गइन् । सुरेश रुँदै करायो, "किन यस्तो ! किन ! किन !" र उसले आफ्नो टाउको भित्तामा ठोक्न सुरु गर्यो । उसले एउटा कुरा महसुस गर्यो, "जीवन कहिले रमाइलो छैन र हुँदैन पनि !" भन्दै ऊ आफ्नो भविष्य राम्रो बनाउनतिर लाग्यो । उसले धेरै बच्चा र मान्छेलाई दुखको समयमा धेरै सहयोग गर्यो र उसले सामाजिक सेवातिर धेरै पैसा लगानी गरेर धेरै बच्चाहरूकाे भविष्य राम्रो बनायाे ।
Life is the combination of different stages. Among all student life is one of the most memorable and enjoyable stages in my point of view. It is the luck of one to spend student life full of entertainment without any sort of burden. It is also counted as the most important stage in human life. We all are bound to go through different phases of life , learn, experience and grow mature. Education plays an important role in student life. Firstly they pass through school and enter colleges, Universities and so on. Wherever they go education is the must to succeed in life.
Besides education, the student should participate in different school programs as well as students should play games and take exercise for good health. To be a successful person in life sound health is needed. For the games and participation in programs, students can choose as per their interests. A student should also build up his/her character and grow. Good character is more precious than any other possession in life. Good habits are also a must in student life, this defines their character. If a bad habit is committed once then it is difficult to choose the correct path. Everything has its own time so we should wait for it and achieve it. As they start to get higher-level education they have many responsibilities to be fulfilled. For good education, students must have proper facilities and training in school and campuses.
Many students don't know the value of time and life. Waste their life is unwanted activities. So, parents should help them by hunting their interests from childhood. The government should also provide various facilities in schools and campuses.
धेरैले भन्छन् कि स्कुल हाम्रो दोस्रो घर हो । म पनि यो कुरासँग एकदम सहमत छु । विद्यालयमा घरमा सिकिनेजस्ता सबै राम्रा कुराहरू सिकाइन्छन् जसबाट जीवनमा अगाडि बढ्न निक्कै मद्दत हुन्छ । विद्यालयमा पढाइ मात्र नभई अनुशासन, धैर्यजस्ता राम्रा गुण पनि सिकिन्छ । विद्यालयमा बिताएका हरेक पलहरू अविस्मरणीय हुन्छन् । यो समय फेरि कहिले फर्केर आउँदैन । मानिसको जीवनमा सबैभन्दा रमाइलो चरण भनेकै विद्यालयमा पढिरहेको बेला हो । यस बेलामा साथीहरूसँग निक्कै सम्झनाहरू बनाइन्छन् जुन जिन्दगीभरि नै याद हुन्छ । यसै गरी मेरा पनि केही यादहरू छन् जुन अझै पनि सम्झिँदा रमाइलो लाग्छ ।
मैले मेरो जीवनको १३ वर्ष ड्याफोडिल पब्लिक स्कुलमा बिताएकी हुँ । यस १३ वर्षमा मैले निक्कै राम्रा कुराहरू सिकेर धेरै सम्झनाहरू बनाएकी छु । धेरै साथीहरू बनाएकी छु, जो आहिले परिवारजस्तै भएका छन् । ड्याफोडिलले मलाई धेरै कुराहरू सिकाएको छ । हाम्रो प्रिन्सिपलले हामीलाई आफ्नै परिवारजस्तो व्यवहार गर्नुहुन्थ्यो । उहाँले हामीलाई राम्रो काम गरे स्याबासी दिनुहुन्थ्यो र नराम्रो काम गर्दा सुधार्ने मौका दिनुहुन्थ्यो । मैले त्यहाँ पढाइका साथसाथै नैतिक मूल्यमान्यता, खेलकुद र अन्य अतिरिक्त पाठ्यक्रमका गतिविधिहरू सिक्न पाएँ । साथीहरूसँग यति धेरै सम्झनाहरू बनाएँ कि अहिले यहाँ वर्णन गरेर साध्य हुँदैन ।
कक्षामा गरिएको रमाइलो अझ पनि सोच्दा खुसी लाग्छ । सबैजना हल्ला गरेर शिक्षकहरूको गाली खानु, गृहकार्य नगरेर सजाय पाउनु, साथीहरूलाई जिस्काउनुमा पनि छुट्टै रमाइलो हुन्थ्यो । कक्षाबाहिर गएर कान समात्न त्यो बेला बेइज्जत लागे पनि आहिले सोच्दा रमाइलो लाग्छ । विद्यालयमा कुनै कार्यक्रम नजिक आउँदा कक्षामा नगएर डान्स प्राक्टिस भन्दै बाहिर बस्नुमा पनि छुट्टै रमाइलो हुन्थ्यो । कक्षाको बिचमा अल्छी लाग्दा शिक्षकलाई आफ्नो जीवन कथाको बारेमा भन्न लगाउँदा पनि एकदम रमाइलो हुन्थ्यो । खाना खाने समयमा मासुको दिन हुँदा हामी साथीहरूबिच को छिटो भोजन गृह पुग्ने भनेर प्रतिस्पर्धा हुन्थ्याे । जो छिटो पुग्यो उसले नै सबसे राम्रो मासु पाउँथ्यो । त्यही दिन हुन्थ्याे जब सबैजनाले भात थपी थपी खान्थे । बास्केटबल खेलहरूमा जाँदा पनि धेरै सम्झनाहरू बनायौँ । खेलहरूले गर्दा कहिलेकाहीँ छिटो घर पुगिन्थ्यो । खेलमा नआएका साथीहरूलाई यी कुराहरू सुनाउँदा निक्कै रमाइलो लाग्थ्यो । तर कक्षामा बिताएकाजस्ता राम्रा पलहरू अरू कतै भएनन् । प्रिन्सिपलको अफिसमा गएर गाली खानु पर्दा त्यो बेला नराम्रो लाग्थ्यो तर अहिले ती सबै नै सम्झेर हामी सबै साथीहरू मिलेर हाँस्छौँ । विद्यालयका साथीहरू अहिले भेट हुँदा यी कुराहरू गर्दा निक्कै रमाइलो लाग्छ । विद्यालयमा ७-५ घण्टा बिताए पनि एकछिनमै समय गएजस्तो हुन्थ्याे । स्कुल बसमा पनि निक्कै रमाइला पलहरू बितायौँ हामीले । कहिलेकाहीँ बाटो जाम हुँदा बेलुका नै भइसकेको हुन्थ्याे । यस्तो बेला कहिले घर पुगिएलाजस्तो हुन्थ्याे । परीक्षाहरूको बेला आफूले नपढ्दा त दुःख लाग्छ तर जब साथीहरूलाई "मैले पनि पढेकी छैनँ ।" भन्दा त्यति बेला चाहिँ एक किसिमको छुट्टै मज्जा लाग्थ्यो । गृहकार्य पनि एकजनाले गरेर आउँछ र अरू सबैजनाले हतार हतार सार्नु पर्दा छुट्टै रमाइलो लाग्थ्यो । कक्षामा साथीहरूसँग जिस्केर उनीहरूका ब्याग, पेनहरू लुकाउन पनि एकदमै रमाइलो हुन्थ्याे । बिहान बिहान छिटो उठेर विद्यालय आउनुपर्दा त रिस पनि उठ्थ्यो तर फेरि त्यहाँ पुगेर साथीहरूसँग भेट्दा खुसी हुन्थेँ । कहिलेकाहीँ त विद्यालय जाँदा जाँदा अल्छी पनि लाग्थ्यो र कहिले विद्यालय जाने काम सकिएलाजस्तो हुन्थ्याे तर अहिले भने निक्कै याद आउँछ ।
विद्यालयबाट पास भएको लगभग १ वर्ष हुन लाग्यो तर अझ पनि उत्तिकै याद आउँछ । विद्यालयमा बिताएका ती सबै पलहरू अब कहिले फर्केर आउँदैनन् । विद्यालयमा जस्तो रमाइलो अहिलेसम्म कतै भएको छैन होला । साँच्ची नै विद्यालय जीवन हाम्रो जीवनको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र रमाइलो चरण रहेछ । विद्यालयमा बनाइनेजस्ता सम्झनाहरू अरू कतै बनाउन सकिँदैन होला ।
इतिहासको यथार्थ र सिद्धान्तले अन्धो म बिस्तारै प्रगतिशील पाइला लम्काइरहेछु । क्रान्तिका ज्वाला बर्साउन आतुर मेरा धड्कनहरू सालिन बेगमा चहलपहल गर्दै छन् । बाेल्सेभिक्स र अक्टाेबर क्रान्तिमा रमेका मस्तिष्कहरू वर्ग सङ्घर्षको लडाइँ लडिरहेका छन् । सामन्तवादी विचार धाराको मुर्दावादमा उठेका आवाजहरू तीव्र गातिमा लोप हुँदै गएका छन् । भाषणका शब्दहरू निसासिएर भित्री हृदयमा भाँडभैलो मच्चिएको छ ।
मार्क्सवाद-लेनिनवाद सिद्धान्तको कवच भिरेर म स्वयम् जनयुद्धको तयारीमा निस्केको छु र मेरो सम्पूर्ण लगाव, चिन्तन र समर्पण जन्मभूमिप्रति छ । गौतम बुद्धको अस्तित्वमा खोट लगाई सैन्य शक्ति र हात हतियार अभिवृद्धिमा पसेको मेरो मानसिकता लिई विकासको नाटक रचिरहेछु । म आफैँले आफैँलाई सम्यावादीको उपाधि टक्र्याइरहेछु र बन्दुकको आडमा विश्व जित्ने सपना भिरिरहेछु । गुलाम साम्राज्य र पेरु क्रान्ति इतिहासको पुस्तक पिएर मुलुकको श्रमजीवी वर्गको हितमा मेरा अवाजहरू सधैँ बगिरहन्थेँ । म दलाल नोकरचाकरसहितको पुँजीवाद र साम्राज्यवादको शोषण उत्पीडनको विरुद्ध आवाजका भालाहरू तेर्स्याउँथेँ । निस्वार्थ भावनामा आफूलाई आघिल्तिर झुकाएर कमरेडको उपनाम टक्र्याई वर्गीय प्रेममा रमेका सिद्धान्तहरू आज मबाट ओझेल परिसकेका छन् । मुलुकको हितका लागि गर्जिने आवाजहरू आज सृष्टिको परिवर्तनमा लोभिइसकेका छन् र एक सृष्टि एक मुलुकको परिकल्पनाले मभित्रको सपुतको विभत्स हत्या गरेको छ । युद्धपश्चातको शान्ति र अमनचयन रुचाउने मेरो मानसिकताविरुद्ध नैतिकता र गरिमाले विद्रोह गरिरहेको क्षण विगत र वर्तमानको यथार्थले मभित्र जङ्ग छेडिएको छ, मभित्रको विगतको ‘म’ को अस्तित्वमा किरा परेको छ । कुहिएको सिनो गनाएझैँ मेरो आदर्श गनाएको आभाषले मलाई जीवनको भयङ्कर गन्तव्य प्रकाश पारिरहेको छ । वर्तमानको सत्यताले रन्थनिएर स्वर्णिम भविष्य प्राप्तिका लागि स्नेह लुटाउने मनोबलको उत्पत्तिले मभित्र परिवर्तनको लक्षण देखा पर्यो जसलाई म झैसम्म स्विकार्न असमर्थ छु । मैले पुरातनवादी सोचलाई नकार्दै प्रयोगात्मक विचारधारालाई जोड दिइरहेको खण्डमा पुरातनवादी सोचमा पनि प्रयोगात्मक विचारधारा हुन्छ भन्ने कुरालाई बिर्सिरहेको थिएँ । म सैद्धान्तिक बाघलाई सत्ताको पिँजडामा कैद गरेर कमरेडको भेष धारण गरिरहेको थिएँ ।
संसारमा सबैभन्दा ठुलो जित हो जस्तो लाग्थ्यो तर अहिले पराजय स्वीकार गर्नुमा बढी महानता छ जस्तो लाग्छ । परिवर्तनको बतासले उडाएपछि वर्गीय प्रेमभन्दा वसुधैव कुटुम्बकमतिर ध्यान खिचिएको छ । पुन: कानुनको भन्दा धर्मको त्रासले निरीह भूमिका खेलोस् भन्ने मानसिकताले मेरो मस्तिष्क रङ्गिएकाे छ ।
A particularly astonishing inclination is the point at which you love somebody with everything that is in you. You simply get butterflies in your stomach considering them. The butterflies and love resemble lightning and thunder that tag along when it's coming down. It's very much like the ideal warmth you need in winter. Love doesn't have a definition, it's simply a major feeling. It simply the grin you get by seeing an individual in any event, when you are even from a pessimistic standpoint. Love doesn't see your delightful face, a level stomach, or reasonable and smooth skin. Love has no necessities. It's simply something undefinable. It's simply a medication of which you would never get off.
Love is like your mother waking throughout the night when you are debilitated. It's simply a warm embrace you get from somebody when you are tragic. Love isn't something that you could take or purchase, but it is something that can leave you sorrowful. It's something that instructs you to adore yourself more than any other person.
Love isn't expressible and reasonable. Whatever I have characterized can't communicate and clarify love a little. Feeling indifferent to the world and the society, the interest in everything was lost. The heart was devoid of the emotions that make a human being lively. Eyes had long lost the shine. Those infectious energy had died and restricted against own feelings. The smile when you see that person with someone else happy and still be happy for that person, such a wonderful feeling isn't it?
I always wondered what my first day of College would be like. I was very excited to go to the college and meet new friends but Corona didn't let it happen as the whole country was in Lockdown. So we all had online classes. Finally after 3-4 months of online class I got a chance to meet my friends in person.
It was a bright sunny morning and I was really happy as finally I was experiencing college life. I entered college and I took a glance at the college's infrastructure. I thought I sure did make the correct decision. Peaceful environment , greenery everywhere, clean classrooms as finally got a chance to interact with teachers who were supportive. This all makes a perfect environment for the students to study in. I was really excited as well as a little nervous as it was exam time but it didn't ruin my excitement to meet all my friends, teachers, and the new beginning of academic life. My excitement was on par as I came to know that we don't have any dress, as It was my first experience so it also enhanced my excitement. So, talking about the exam it was not good as I wanted it to be because I didn't study well and also because there was a rumor a day before that the government will not allow schools and colleges to open so I took it more lightly.
Whatever the context, it was really fun to see all my friends, though It was hard to recognize some of them because they looked kind of different compared to what they looked like in online classes and also because of the mask. But overall it was a fun and memorable experience.
अनुशासन एक गुण हो जसद्वारा व्यक्तिले आफ्ना व्यवहार र भावनाहरूलाई नियन्त्रण गर्न सिक्छ । जीवनको हरेक पलमा अनुशासन अपरिहार्य छ । यसले व्यक्तिलाई जीवनमा सफलता प्राप्त गर्न र प्रगति गर्न प्रेरित गर्दछ ।
हामीले स्कुल, घर, कार्यालय, खेल मैदान, रणभूमि वा अन्य स्थानमा अनुशासनको पालना गर्नुपर्दछ । अनुशासनले हामीलाई व्यवहारिक र जिम्मेवार बनाउँछ । यसले हामीलाई आत्मसञ्चालित, आत्मनियन्त्रित र आत्मनिर्देशित व्यक्ति बनाउँछ । यसले हामीलाई जिम्मेवार व्यक्ति बनाउँछ । अनुशासनलले एक व्यक्तिलाई सफल पार्नको लागि प्रेरित गर्न र उसको जीवनमा प्रगति गर्न महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ ।
अनुशासनले एक व्यक्तिको चरित्र बनाउँछ । अनुशासनको पलना गर्ने व्यक्तिले समाजमा उच्च पद र प्रतिष्ठा पाउँछ । अनुशासनको क्षेत्र ज्यादै फराकिलो छ । घरपरिवारदेखि लिएर समाज, धर्म, संस्कृति, राजनीति आदि सबै क्षेत्रमा अनुशासन आवश्यक पर्छ । अनुशासन सामाजिक जीवनको एक अत्यावश्यक गुण हो । अनुशासनबिना समाजमा अराजकता देखा पर्छ र यसले मानिसको सामाजिक जीवनलाई दयनीय बनाउँछ । सफलताका लागि अनुशासन सिँढी हो। अनुशासित व्यक्ति संसारमा पुजिन्छ । अनुशसानले एउटा मानिसलाई अर्को मानिसको चरित्रलाई चिनाउने काम गर्छ ।
अनुशासन नै कुनै पनि व्यक्तिकाे पहिचानकाे आधार हाे र अनुशासित व्यक्तिले नै समाजमा सकारात्मक प्रभाव छोड्छन्।
आखिर किन ? किन दुर्व्यवहारित हुँदै छन् पशु ? किन कुनै मानिस जनावरलाई क्रूर लाग्छ ? पशु क्रूरतालाई कुनै पनि जानेबुझेर दोहोर्याइएको व्यवहारको रूपमा परिभाषित गरिन्छ जसले जनावरहरूमा शारीरिक वा मनोवैज्ञानिक समस्या निम्त्याउँछ, साथसाथै अनावश्यक पीडा, कष्ट वा कुनै जनावरको मृत्यु पनि निम्त्याउँछ ।
कुकुर, बिराला, कुखुरा र घोडा सबैभन्दा बढी दुर्व्यवहारित हुने जनावरहरू हुन् । कुकुर र बिरालाहरूमाथि हुने क्रूरताको समाचार धेरै सुनिन्छ तर कुखुराहरूमाथि हुने क्रूरताबारेकाे कुरा सूचीमा आउने गर्दैन । जसले मासु, अण्डा र दुध प्रदान गर्दछन्, तिनै जनावरहरूले सबैभन्दा बढी क्रूरता भोग्नुपर्छ । यो बन्द ढोकापछाडि फार्महरूमा हुन्छ जुन सार्वजनिक रूपमा देखिँदैन र यो सबै कानुनी रूपमा हुन्छ । सर्कस, चिडियाखाना, एक्वाटिक थिम पार्क र अन्य ठाउँहरूले मनोरञ्जनको नाममा जनावरहरूको शोषण गर्छन् । भिडले देख्न सक्दैन कि जनावरहरूलाई जबरजस्ती अधीनमा राखिएको छ, सानो पिँजरामा राखिएको छ र के हामीलाई थाहा छ सर्कसमा भएका ९६ प्रतिशत जनावरको जीवन एउटा सानो पिँजरामा बित्छ ? चिडियाखाना, जसलाई प्राय समुदायमा सकरात्मक योगदानकर्ताको रूपमा हेरिन्छ, लाई जनावर क्रूरताको साथ जोड्न सकिन्छ । त्यहाँ जनावरहरूलाई संरक्षण गर्ने बहानामा तिनीहरूलाई एउटा सानो पिँजरामा राखिन्छ जसमा उनीहरूले आफ्नो सारा जिन्दगी बिताउनुपर्छ । पशु अधिकार कहाँ छ ? पशु क्रूरताको कुनै कारण छैन । कोही मानिसहरू विश्वास गर्छन् कि मानिस जाति पृथ्वीमा एक मात्र जीव हो जसले पीडा, डर, उदासिनता, आनन्द, निराशा र आशा महसुस गर्न सक्छ । ती मानिसहरू गलत छन् । हरेक जीवमा भावना हुन्छ अनि हामी तिनीहरूकाे त्यही भावानासँग खेल्दै छाैँ ।
जनावरहरू भावनात्मक प्राणीहरू हुन्, जाे हाम्रो सम्मान र सुरक्षाको योग्य छन् । तिनीहरू मानवप्रति आक्रामक बन्दैनन्, जबसम्म उनीहरूलाई डर देखाइँदैन । जनावर क्रूरता रोक्न आवश्यक छ । जनावरहरूलाई हाम्रो सहयोग चाहिन्छ । तिनीहरू आफैँले पशु क्रूरताको अन्त्य गर्न सक्दैनन् ।
