वि. सं. २०७३ पाैष १६ गते मेरो पहिलेको विद्यालयले कक्षा ७ का विद्यार्थीहरूलाई पोखरा भ्रमणका लागि अवसर दियाे । हामी भर्खर ७ कक्षामा पुगेका विद्यार्थीलाई पोखरा भनेको विदेश बराबर लाग्थ्यो किनभने हामी त्यता मात्र आफ्नो परिवारसँग जान्थ्याैँ र कोही कोही त पोखरा गएका पनि थिएनन् । रु.७००० मा ३ दिन पोखरा भ्रमण एकदमै राम्रो अवसर थियाे हामीलाई । त्यसैले यो भ्रमणमा लगभग ९७% विद्यार्थी आएका थिए । 

अहिले पनि त्यो भ्रमणको याद आउँछ मलाई । १२-१३ वर्षको रमाइलाे उमेरमा आफ्नाे परिवारबिना साथीहरू र ४ जना शिक्षकहरूसँग आफ्नो घरभन्दा ८-९ घण्टा टाढाकाे ठाउँमा २ रात बिताउने भनेको एकदमै रमाइलो कुरा थियो । 

पोखरा जाँदा हामी ३ ओटा बस लिएर ८ घण्टा लगातार त्यो घुमाउरो बाटोमा हल्लिँदै, गीत सुन्दै र कुनै कुनै बेला नाच्दै पोखरा पुग्यौँ । त्यहाँ ‘लेक साइड होटेल’ मा चेक इन गरेपछि हामी सबैजना एउटा काेठामा ५ जनाकाे समूह हुने गरी बस्यौँ । 

रातको बेला, चिसो हावा, उज्यालो सहर र चम्किलो आकाश ! १२-१३ वर्षकाे हुँदा बियर खान नमिल्ने भएकाले १२ प्याकेट चिप्स र १० बोतल कोक किनेर झ्यालबाहिर हेर्दै हामी ३५-४० वर्षीय अधबैँसेझैँ एक अर्कालाई आफ्नो बच्चा बेलाको कथा सुनाइरहेका थियाैँ । के गर्नु, भोलिपल्ट ३ जनालाई रुघा लागेछ । 

रमाइलो सहर, रमाइला साथी र रमाइलो जिन्दगानी, त्यो ३ दिनकाे अवधि छोटो भए तापनि हामी ५५ जना विद्यार्थीका लागि एकदमै रमाइलो पल रह्यो । 

फेवा तालमा डुङ्गा चढियो, ‘नाइट मार्केट’ मा किनमेल गरियो, डिजे पार्टी हुँदा लुकेर १० जना त्यो रात पोखराको त्यो सडकमा १ घण्टा म्याराथुन भन्दै भाग्दै गरेको पनि मजासित याद छ मलाई । 

ती पल अब हराइसके । त्यसलगायत पनि हामीलाई विद्यालयले बन्दीपुर, चितवन, झापा, इटहरी, भारत, लुम्बिनीजस्ता धेरै रमाइला ठाउँ पनि लाग्याे तर पोखराजस्तो ठाउँ र रमाइलो भ्रमण अरू ठाउँमा हुन सकेन किनभने त्यो हाम्रो पहिलो भ्रमण थियाे, जसले केही प्रभाव ल्याएको थियाे हाम्रो जिन्दगीमा ।
 

The year 2020 and 2021 has been a major rollercoaster ride for all of us. Covid-19 forced us to stay at home with limited things to do, yet gave us many opportunities in the online world. One thing is for sure that if there was no lockdown and all, I suppose I would have not been enrolled in Deerwalk. So, more or less, I am grateful that Covid made me able to choose Deerwalk where I met different people with different personalities than my friends from school. 

Here, I met Tech Enthusiasts, Anime and Manga Enthusiasts, Gaming Enthusiasts, Programming Enthusiasts and many different people who have wide varieties of hobbies yet are similar to each other in one way or another. The new class and college allowed me to meet different friends with whom I will spend 2 years at most with, and will always leave a deep mark in my life. Different groups, different ideas, different people, different class, culture, geography,  yet all of us together made the short time we had in Grade 11 better, and fun even with the low amount of time we actually spent other than in the online classes where we could not meet and talk. 

Hiking, DSS Night, Sports Meet, DSS talk, different extraa courses, Lunch Time, Breaks, Classes and the time to go home together are the best memories I had during the pandemic time. Not forgetting about the teachers, the teachers we had during this year were very fun and caring. There will be unexpected jokes suddenly during classes as well as serious lectures and teaching to make us solve our problems and mistakes.Though I had not participated, some teachers used to play with us and even invited us to play during weekends which was a new thing. Though they let us do what we want and be free instead of getting bound, they still reminded us to do what must be done and not to do what must not be done. 

The programs conducted by the college were also very good and fun as the college did everything they could to allow us to take part in such events even though the situation due to the pandemic seemed not so optimistic.

Projects given to us were good too as they allowed us to hone our research abilities and knowledge and allowed us to engage and make interesting things and programs using what we have learned during the year as well as the things we could learn while doing the projects.

I have high expectations for the session of Grade 12 as we had in grade 11. We could enjoy it again if the pandemic ceases allowing us to return back to the college. Frankly speaking though, I was sort of surprised that the sections were changed, making me be separated from my two very close friends and I hope they don’t miss me too much in the next class but still this doesn't stop me to feel hopeless as classmates whom I could not spend time with last year due to some changes will be there in the new session with me.
 

यस पटकको सत्चालिसौँ कोपा अमेरिकाको आयोजना अर्जेन्टिना र काेलम्बियामा गर्न लागिएको थियो तर कोरोना भाइरसको सङ्क्रमणका कारण कोपा अमेरिकाको आयोजना अर्जेन्टिना र काेलम्बियामा गर्ने तयारी भएको भए पनि अन्तिम समयमा ब्राजिलमा गरिएकाे थियो । यस पटकको प्रतिस्पर्धामा १० वटा टिमहरूले भिडन्त गरेका थिए । १० टिमलाई दुइवटा समूहमा विभाजन गरिएकाे थियो, जसमध्ये टिम ‘ए’ मा उरुग्वे, पाराग्वे, चिली, बोलिभिया र अर्जेन्टिना थिए भने टिम ‘बी’ मा ब्राजिल, पेरु, काेलम्बिया, इक्वेडर र भेनेजुएला रहेका थिए । समूह चरणका खेलमा तीन खेल जित्दै र एक खेल बराबरी गर्दै अर्जेन्टिनाले समूह चरण पार गरेको थियो ।
जुलाई चारमा भएको खेलमा रोड्रिगाे डि पल, लौटारो मार्टिनेज र मेसीले गोल गरेका थिए । जुलाई सात तारिखमा भएको सेमी फाइनल खेलमा पनि अर्जेन्टिनाले काेलम्बियालाई निर्धारित समयको खेल एक एकको बराबरी भएपछि पेनाल्टीमा हराएको थियो । याे खेलमा अर्जेन्टिनाका गोल किपर इमी मार्टिनेजले काेलम्बियाका तीन प्रहारलाई गोल हुनबाट बचाएका थिए । प्रतिस्पर्धात्मक खेलमा मुस्किलले काेलम्बियालाई हराएको अर्जेन्टिनाले फाइनल खेल ब्राजिलसँग खेलेको थियो । ब्राजिलसँगको फाइनल खेलमा खेलको बाइसौँ मिनेटमा एन्जल डिमारियाले गोल गर्दै अर्जेन्टिनालाई अग्रता दिलाए । त्यही गोल नै निर्णायक गोल साबित हुँदा आफ्नै भूमिमा ब्राजिल पराजित हुन पुग्यो । यो जितसँगै अर्जेन्टिनाका कप्तान लियोनल मेसीले पहिलो पटक देशका लागि ट्रफी उचाले । ट्रफी जित्नुका साथै अर्जेन्टिनाका कप्तान मेसीले सर्वाेत्कृष्ट खेलाडी र सर्वाधिक गाेलकर्ताको ट्रफी पनि जितेका थिए ।
मेसीकै नेतृत्वमा सन् २०१५ र सन् २०१६ मा फाइनलमा पुगेको भए पनि पेनाल्टी सुट आउटमा चिलीसँग अर्जेन्टिना पराजित हुन पुगेको थियो । क्लब फुटबलमा सफल भएका मेसीले राष्ट्रको लागि कुनै उपाधि पनि जित्न नसक्दा मेसीको आलोचना पनि हुने गरेको थियो तर यस वर्षको कोपा अमेरिकाको कप उचालेसँगै मेसीले आलोचकहरूको मुखमा बुझाे लगाइदिएका छन् । 
 

Weapons and arms have been used in this world for a very long time and have always caused war and conflict. Many have thought of the idea of using weapons to bring peace and order during ancient times but, weapons can never bring peace rather what it can bring is fear, devastation, pain. On the other hand, the same cannot be said about the art of negotiation. The discussion aimed at reaching an agreement is called negotiation. 
Negotiation is in fact a “dangerous” weapon that can bring peace. It is dangerous because of its traits that end conflict and war, just by disseminating the communication skills. If two parties come to an agreement it can bring prosperity not only that it can make others offer you some profit by losing something. Negotiation is always aimed to get more profits than losses. For example, through negotiation two countries can build up certain conditions to come to an agreement for trade which will build good relationships between countries as both countries can profit from each other. A person good at negotiation is always given more priority. The question “Why?” might arise there. It is easy to find out the reason. A person good at negotiation has good communication skills, listening qualities, ability to clear misunderstandings, problem-solving skills, decision making, assertiveness, and dealing with difficult situations. If a person is good at negotiation he or she can gain more from you without you even knowing or noticing that they have very little to lose. Not all negotiations are successful,  so you should not always expect negotiations to go smoothly. There are three important elements that are likely to affect negotiation i.e. attitude, knowledge,  interpersonal skills. One should never lie to the other party during negotiation as it can hamper their relationships and future negotiations. Many wars have come to end because of negotiation as they are necessary for treaties. For example, history’s two biggest wars WWI and WWII came to an end due to treaties that were possible due to intense and harsh negotiation.  
In today’s world, we need negotiation skills everywhere so every student should start to practice these skills which are good communication skills, listening, ability to clear misunderstandings, problem-solving skills, decision making, assertiveness, and dealing with difficult situations. 
 

धन नै सबै थोक हो भनेर लम्पट भएर लाग्दा त्यसले हाम्रो जीवनको रस खोसिदिन्छ; जीवनको सुगन्ध खोसिदिन्छ; जीवनको सौन्दर्य खोसिदिन्छ । मृत्युको मुखसम्म पुग्दा हामी खोक्रा भइसक्छौँ । अझै पनि मनमा भोक मरेको हुँदैन, धनको । मानिससँग धन भएर मात्र हुँदैन, उससँग उदार मनको पनि त्यतिकै आवश्यकता पर्दछ । मानिसको मन सङ्कुचित भएमा उसले धन भए पनि जीवनमा केही गर्न सक्दैन । मानिसहरूले आफ्नो जीवनमा केही सफलता हासिल गर्न पनि मनमा उदारता र भावनामा फराकिलोपन हुनु जरुरी छ । यो भएन भने उसले हासिल गर्न खोजेको लक्ष्य नै सफल हुँदैन ।
धन भनेको एक किसिमको चिज हो, जसले हरेक मानिसलाई आफुतिर तान्न खोज्छ तर त्यो धन हसिल गर्नलाई मन हुन पनि जरुरी छ । कुनै काम समाप्त पार्नको लागि धन त चाहिन्छ नै तर मन नभएसम्म त्यो कुरा समयमा भ्याइएला त ? पक्कै भ्याइँदैन । त्यसैले धन भएर मात्रै कुनै काम सम्पन्न हुन्न, त्यसका लागि मन सक्रिय हुनैपर्छ । समाज सेवाको कुरा गर्दा अहिले देश विदेशमा विभिन्न नाम गरेका संस्थाहरू स्थापित भएका छन्, चाहे उनीहरूले भिन्न प्रकारका सेवा दिए पनि गर्ने भनेको मनले नै गर्दा हो । सेवा गर्दा पैसा आवश्य चाहिन्छ तर मन ठुलो हुनुपर्छ । हामी राजनीति वा उद्योगको कुरा गरौँ । त्यहाँ सबै मनको खेलले नै हार जित हुने हो । यी सबै चिजमा धनको जोहो त गर्नुपर्ला तर मनले पनि त्यही अनुसार काम गर्‍यो भने त्यो मानिस सफल हुन समय लग्दैन । पैसाभन्दा पनि पहिला मानिसको मनले त्यो क्षेत्रमा रुचि राखे मात्र जान मन लाग्छ । समाज सेवाका लागि पनि मानिसको मन उदार हुनैपर्छ । मन उदार भएन भने पैसाको महल भए पनि उसले केही गर्न सक्दैन । राज्य सञ्चालन गर्नेसित उदार मन भएन भने धन मात्र भएर के हुन्छ ? त्यस्ता शासकले आफैँ सबै सकिदिन्छन् ।
जन्मिएपछि मर्नु प्रकृतिको नियम हो । मानिसले मरेर जाँदा धन जति भए पनि आफूसँग लान असम्भव छ तर यदि मानिसको मन राम्रो छ भने उसले आफूसँग भएको धन गरिबलाई बाँड्न सक्छ र यसरी उसलाई असल नागरिकका रूपमा सबैले चिन्छन् ।
 

'Promise!' said I, 'thing of sludge.'
Somewhat louder than the trudge
Eagerly I looked for the prediction
The provision smiled
Back into my memories assuring
I crave the confirmed, convinced confirmation
All my soul within me turing
The arrangements came procuring
Remembering many pimping, retaining vows
Ah, distinctly I was vying
I felt obliged to admire the plows.

Still is lying, still is lying
The recruitment seemed happy shying
I crave the unopposed, unfazed urging
As of someone gently eying, eying
I felt compelled to sniff the roadways
Groom - groom - groom!
Suddenly, I heard some habituating
My backhoe, I could not awaken.

I crave the earthmoving, eldest engagement
Salivating and salivating with my lad
Quoth the route, 'Don't go sad!'
To warn me about the layout
It was ironclad, devout, mad!
Instead I uncovered the designer
'It's that son-in-law,' I muttered
Death shall bring options
And the conduit never combing
 

विद्यार्थीले अध्ययन गर्ने क्रममा बिताएको समयलाई विद्यार्थी जीवन भनिन्छ । विद्यार्थी जीवन सामान्यतया मानव जीवनको बाल्यकालदेखि नै सुरु हुन्छ । विद्यार्थी जीवनले हाम्रो भविष्य कस्तो हुन्छ भन्ने कुरा निर्धारण गर्दछ त्यसकारण भावी जीवनलाई सफल र सुखी बनाउनका लागि यो समयमा धेरै परिश्रम गरी आफ्नो अध्ययनलाई अगाडि बढाउनुपर्दछ । विद्यार्थी जीवनमा मुख्य काम भनेको नै अध्ययन गर्ने र नयाँ नयाँ कुराहरू सिक्ने हो । हरेक विद्यार्थीलाई धेरै पढ्ने र भविष्यमा प्रतिष्ठित व्यक्ति बन्ने इच्छा हुनुपर्छ ।  

विद्यार्थी जीवनको क्रममा हाम्रो शारीरिक तथा मानसिक विकास पनि सँगसँगै भइरहेको हुन्छ । यो समयमा धेरै सङ्घर्षका कुराहरू, रमाइला कुराहरू तथा अन्य राम्रा र नराम्रा अनुभवहरू पनि हुने गर्दछन् । यो समयमा अध्ययनका साथसाथै रमाइलाका लागि गरिने विभिन्न क्रियाकलाप, जस्तैः नाचगान गर्ने, पिकनिक जाने, खेलहरू खेल्ने आदि त झन् बिर्सिनै नसकिने पक्ष हुन् । त्यसैगरी बौद्धिक विकासका लागि गरिने खेलकुद, चित्रकला, वादविवाद जस्ता प्रतियोगिताहरू, शैक्षिक भ्रमण, सांस्कृतिक कार्यक्रम, अभिभावक दिवस आदिमा सहभागी भएका बेलाहरू पनि अविस्मरणीय हुने छ । 

विद्यार्थी जीवनमा नयाँ नयाँ धेरै साथीहरू तथा शिक्षक शिक्षिकाहरूसँग सङ्गत गर्न पाइन्छ । खराब सङ्गत भयो भने बर्बाद हुन सक्छ त्यसैले अध्ययनका साथसाथै साथीहरूको सङ्गत, गुरुहरूको सरसल्लाह, पढिएका पाठहरूको ज्ञानलगायत सबै कुराहरूको विचार पुर्याएर अनुशासित भएर अघि बढ्नुपर्छ । वास्तवमा विद्यार्थी जीवन हाम्रो जीवनकै सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र मूल्यवान् समय हो । यो समयलाई सही सदुपयोग गरेर आफ्नो जीवनमा अगाडि बढ्नुपर्छ । 
 

Jojo Rabbit is a humorous coming of age story directed by Taika Waititi. Waititi is known in the movie industry for making some incredible movies in the past. He made movies like Hunt for the Wilder People and Thor Ragnarok. Waititi has a way of integrating incredible feelings and stories in his movies. We have seen that with Hunt for the Wilder people which is a masterpiece, he has a way of tackling controversial topics with humour and satire yet still managing to keep the audience in love with the characters. This movie is not different.

The movie takes place in 1944 Germany in the midst of World War II. The story follows a young boy who idolizes Hitler and wants to be Hitler’s “Best Friend”. Young Cadet Jojo Betzlier is addicted to the idea of Nazism engraved by his imaginary friend Hitler. The Movie tackles the presence of Hitler and Nazi’s with Satire and Humor and it does an incredible job. Jojo shares the same ideas as Nazi’s. In his eyes, Jews are the villains and the worst of worst scum, ironically he finds that his single mother is hiding a Jewish girl in their attic he starts getting closer with the Jewish girl, with time Jojo comes to realize that maybe he was wrong all along and Nazism isn’t what he thought it was.

The movie does an incredible job of building an emotional connection of characters with the audience. The acting is phenomenal, Scarlett Johansen does a great job of playing Rosie, Jojo’s mother, Roman Griffin Davis gives the performance of his life playing young Jojo. This movie is a must for all movie enthusiasts out there, even for a casual movie enthusiast, the movie will not disappoint. Waititi has shown in this movie that he is one of the best directors of our generation.
 

Life is a package full of people, emotions, feelings, hardships and struggle. Life does not have meaning in itself, we people give meaning to our lives. Life is both bitter and sweet. It is impossible for a person to live their life without any obstacles or hardships, rather hardships are part of life, which we must go through. Life is not smooth and easygoing as shown in Reel Life or Movies. In Real Life we struggle at every step.  If there is no struggle, there is no progress as life is more confined. Everyone has their own story, their own struggle, their own ups and down. We think that we are the only ones who are facing hardships but in reality, there are billions who struggle to pass one day peacefully. Yes, there are times when we want to give up but it's not the end till the end. 

Struggles are required or inevitable for one to survive in life. In order to stand up, you get to know what falling down is like. It is like knowing the importance of Light we must face the Dark or the vice versa. Struggles give us the knowledge to survive and live life to the fullest.  Most people attempt suicide because they are not able to handle the pressure that occurs in ones life. We must take this pressure as a positive factor, it is a part that no one can skip, everyone needs to pass that stage and come out stronger. In this world we must be a Phoenix bird if we want to survive. It is in fact a natural process that sometimes we feel depressed but finishing life out of this pressure is not the solution. There can be two views regarding struggle:-  Positive and Negative. Positive one says that "the struggle or pressure you're in today is developing the strength you need for today, tomorrow." On contrary, negative says that "struggle is a start of failure and suicide is the only solution." It depends on us which we want to believe and accept. If we believe the negative, we can only worry and be depressed but the positive one makes us stronger and gives us the strength to move on. We need to struggle in order to sustain our life. Sometimes we need to be hurt in order to grow.This is like an experience we had when we were child, we knew the traits of fire because we had pain or burnt our hand. There are a lot of examples from where we got a lot of ideas, and we are standing tall now. Struggle is just like that, it helps us to gain experience. We must lose in order to gain sometimes, some lessons are learnt best through the pain. 

If "Plan A" did not work, there are 25 more alphabets, that means stay positive and embrace your struggle as it makes you stronger and renew us. Without struggle there is no progress therefore, every struggle teaches you a new lesson, learn it as it will make you the best. Life is beautiful with struggle, the more we struggle the more human we become. 
 

रुनलाई आँसु छैन, हास्नलाई हाँसो 
साँचिरे’छु छातीभित्र नेपालको नासो ।
बुझाउन भविष्यका सन्ततिलाई साँचो
दु:ख पोख्न कहाँ जाऊँ, मन्त्रको छ खाँचो ।।
 
जति कथा लेखे पनि बुझ्ने कोही छैन
जति व्यथा पोखे पनि सुन्ने कोही हैन ।
दुई पाइला हिँड्न खोज्छन्, हिँड्न पाइँदैन 
मन अघि बढ्न खोज्छ, बढ्न पाउँदैन ।।

चारैतिर चलिरे’छ तातो तातो हावा 
मन यसै जलिरहेछ नपाई सहारा ।
कहाँ जाने कसलाई भन्ने अब मनको कुरा ?
कहिले होला नेपालीको आफ्नै इच्छा पुरा ?
आफ्नै दाजु भाइ तिमी मारिरे’छाै आज 
कहिले होला सुख शान्ति, ढाकिएला लाज ?
 

Everyday we are living our lives full of competitions. We do not usually notice it but we are always competing with one another. It might be in studies, jobs, lifestyle etc. Degree and Skills are the two most important things needed in our life. Some people have extremely good skills through continuous practice or either since their birth. But, to sustain in this world, we also need a certain degree. 
But, there are some examples of people who have succeeded in their life through their skills like Bill Gates. On the other hand, there are some people who have really good degrees but still aren't successful. If a degree verifies whether a person is fit for the particular job or not, then the skill makes the person more confident and also helps achieve the goal. If you go and search for a job, a degree will definitely be asked but skill is the one that will attract them, so it will be a lot easier to get the job and get employed at that particular place. Everyone has their own different opinions on this particular topic but personally, in my point of view both are equally necessary. So, to fit in any job and in any part of the world both degree and skills are important. 
A person should learn to balance both degree and skills in his/her life. Both are required for the growth of a person. Even though it depends upon the wish of a person, on how long they want to continue their studies, usually the degree will stop at a certain age of a person and will not be able to attain the education but skills can never get stopped. It is all up to us, skills can be learnt and gained at any age and at any possible time. So, along with the studies it is always a good idea to learn something new everyday and enhance the skills we have even more. So, a person with a good degree and skills tend to get more opportunities and succeed in their life. 
 

सहरिया केटो रामशरणको जीवनमा धेरै केही थिएन । रामशरण जीवन चलाउन दिनभर अरू मान्छेजस्तै सिकार गर्न जान्थ्यो । उसले कमाइ जनावरहरूको मासु बेच्ने र महत्त्वपूर्ण भागहरू अरूलाई बेच्ने कामबाट गर्थ्यो । रामशरणको पहिलादेखिको पारिवारिक व्यवसाय हो याे तर ऊ कमजाेर भएका कारण उसलाई यो काम मन पर्दैनथ्यो । उसको जीवन हरेक समय जोखिममा हुन्थ्याे । यस्तो काम देखेर ऊ जहिले चिन्तित हुन्थ्याे ।

"के गर्ने हो, यसरी कसरी जीवन बिताउने हो ? मसँग केही क्षमताहरू भएकाे भए अरू बलिया काम गरेर खान्थेँ तर प्रकृतिकले मेरो साथ दिएन ।"

केही समयपछि उसले मानिसहरूको एउटा समूह एउटा ठुलो झोला बाेकेर काेही नबस्ने घरतिर गएको देख्यो। उसलाईलाई यी मान्छेहरू चोरहरू हुन् भनेर शङ्का लाग्न थाल्यो । उसलाई ती मानिसहरू के गर्दै थिए जान्न मन लग्यो र उसले एउटा हतियार सँगै लगेको थियो तर ऊ फर्कँदासम्म त्यो समूहका काेही मान्छेहरू त्यहाँ थिएनन् । उसलाई यो समय उत्तम लग्यो र झोलाभित्र हेर्न खोज्यो । उसले झोलामा एउटा अज्ञात जातिकी केटी
भेट्यो । जब उसले त्यो मान्छेलाई छुटाउन थाल्यो, ऊ ती चोरहरूको टोलीको पाइलाको आवाज सुनेर सतर्क भयो । उसले त्यो केटीलाई बोकेर घरको पछाडिको बाटोबाट भाग्न सुरु गर्यो । चोरहरू घरभित्र पसेपछि केटी झोलाबाट हराएकी देखेर अति अचम्मित भए ।

रामशरण कुद्दै जङ्गलतिर लाग्यो । त्यो जङ्गल धेरै घना थियो । चोरहरू तिनीहरूलाई खोज्दै जङ्गलभित्र पनि गए । उसले आफू र त्यो केटीलाई गुफाभित्र लग्याे र चोरहरूबाट लुक्याे ।
चोरहरूमध्ये एउटा चोरले भन्यो, "पुराना कथाहरूअनुसार यस जङ्गलमा धेरैजना मान्छे बचेका छैनन् । यसकाे धेरै चर्चा देशभरि चलेको थियो । एक दिन राजाका सेनाहरू यो ठाउँलाई अन्वेषण गर्न यस जङ्गलमा आएका थिए । पछि मानिसहरूले भनेअनुसार काेही पनि सेनापति त्यो जङ्गलबाट निस्केन ।” यो सुनेर तिनीहरूको जिउ सिरिङ्ग भयो र सकेसम्म चाँडो त्यो ठाउँबाट निस्किन सके हुन्थ्याे भन्ने सोचाइ थियो ।

डरले काँपिरहेका चोरहरू जङ्गलबाहिर जाने बाटो खोज्न थाले तर त्यो फर्किँदा गहिरो कुइरोले पुरै जङ्गलले भरिएको थियो । केही समयपछि  त्यो ठाउँ पुरै कुहिरोले भरिएको थियो । उनीहरू एकअर्कालाई राम्ररी देख्न नि सक्दैनथे । सबैजना डरले काँप्दै थिए । सबैजना एकअर्कालाई दोष दिन थाले । रामशरणले उक्त केटीलाई उठाउने धेरै प्रयास गर्यो तर त्यो चोरले हालेको क्लोरोफार्म अति नै कडा थियो त्यसैले ती केटी पूर्ण रूपमा उठ्न सकिनन् । केही दिन बितिसक्यो तर पनि ५ मिनेट मात्र बितेको जस्तै थियो । रामशरणलाई पनि यो देखेर अचम्म लग्यो । उसले सोच्यो, "५ दिन भइसक्यो तर किन ५ मिनेट गएको जस्तै भएको ? रात नै पर्दैन, घामको अलि अलि मात्र किरण देखिन्छ । अब खानेकुराको अवस्था कमजाेर भइसक्यो, सिकार गर्न जान्छु ।" भनेर उठ्दा ती केटीले जुरुक्क उठेर रामशरणको हातलाई तानेर रोकिन् । रामशरण खुसी भएर ती केटीसँग कुरा गर्न लग्यो
तर जे भए पनि खानेकुराको व्यवस्था गर्नै पर्थ्यो । अब त ती केटी पनि उठिसकिन् । यति खानेकुराले पुग्दैन भन्ने सोच्दै रामशरणले केटीको हातमा केही खानेकुरा राखेर सिकार र फलफूल खोज्नमा लाग्यो ।

उसले वरिपरि केही देखेको थिएन । जम्मा ठुला ठुला रुखहरू र घाँसबाहेक केही फलफूल, जनावर केही भेट्न सकेन । टाढा हेर्दा तिनै रुखहरू मात्र देखिन्थे । ऊ आफू कसरी बच्ने र ती केटीलाई कसरी बचाउने भन्ने सोच्दै बस्यो र ऊ गम्भीर अवस्थामा थियो । उसले रुखमाथि चढेर नजिक कुन् कुन् ठाउँ छन्, हेर्छु भनेर सोच्यो तर रुखको उचाइ धेरै थियो । ऊ गल्तीले भए पनि लड्यो भने उसको मृत्यु हुन सक्थ्याे । यो डरले उसलाई रुख चढ्न मन थिएन तर उसले आफू र केटीलाई बचाउने उपाय त्यति बेला यति मात्र थियो ।

गुफाबाट केटी उठेर आएर उसलाई रुख चढ्नबाट रोकिन् र आफैँ चढिन् । रामशरणले केटीको दह्राे क्षमता देखेर अचम्म मान्यो । केटीले माथिबाट नजिकको ठाउँ खोजिन् र रामशरणले मुनि बसेर खान सक्ने कुरा खोज्यो । केटीले पछि नजिकको ठाउँमा एउटा ठुलो हबेली देखिन् । त्यो हबेली धेरै पुरानो देखिन्थ्याे । केटीले रामशरणलाई इसारा गरिन् र दुवै जना त्यही हबेलीतिर लागे । हबेली धेरै पुरानोजस्तो देखिन्थ्यो र काेही बस्दैन जस्तै थियो ।  रामशरणलाई डर लाग्यो र केटीलाई याे कुरा भन्न खोज्यो तर उसलाई केटीको नाम थाहा थिएन र उसले सोधेन पनि किनकि केटी भित्रतिर लागिसकेकी थिइन् । रामशरण केही गर्न सक्दैनथ्यो त्यसैले ऊ पनि चुप लागेर केटीको पछि पछि हिँड्यो ।

उसले केटीलाई, "तिमी को हाै ? तिम्रो नाम के हो?" तर केटी केही नभनी अगाडि हिँड्दै गइन् । रामशरणले पनि धेरै सोचेन र पछि उसकै पछि पछि हिँड्दै गयो । रामशरणले धेरै कङ्कालहरू देख्याे तर केटीले देखे पनि धेरै केही भनिन् । उनीहरू अगाडि बढ्दै गए । केही समयपछि तिनीहरू जता गए पनि फेरि त्यही बाटो फर्किन्छन् भन्ने कुरा उनीहरूले पत्ता लगाए । उनीहरूले बाहिर निस्किने बाटो पनि भेट्न सकेनन् । ५० मिनेट हिँडेपछि भित्तामा एउटा कुरा लेखेको देखे ।

"मर मर मर !"

त्यसकाे नजिकै भित्तामा ४ जना मान्छेलाई किला ठाेकेर टाँगिएकाे थियो । रामशरणलाई धेरै डर लागेको थियो । उसले ती मान्छेहरूको मुख हेर्दा उनीहरूलाई चिनेको जस्तै लाग्यो । पछि राम्रै हेर्दा यिनीहरू केटीलाई अपहरण गर्ने र पछि रामशरणको पछि लागेका चोरहरू थिए । रामशरणलाई धेरै नै डर लाग्यो र काेही उनीहरूनजिक आइरहेको र पाइला टेकेको आवाज आउँदै थियो ।

"धन्यवाद !" केटीले आँखामा आँसु बोकेर मुस्कुराउँदै भनिन् ।

केही समयमा केटी दाैडँदै अगाडि गइन् र त्यहाँ रगत देखियाे । रामशरणको दृष्टि धमिलो हुँदै गयो र केही समयपछि ऊ जङ्गलअगाडि सुत्दै थियो । रामशरणलाई धेरै केही याद भएन तर उसले कसैबाट "धन्यवाद !" शब्द सुनेर उसको आँखामा आँसु आयो । पछि ऊ एउटा रुखमा केही लेखेर घर फर्कियो । त्यहाँ लेखिएकाे थियाे, “अर्को जीवनमा फेरि भेटाैँला ।”