It was the very first time for me being at some fest; I had never been to one before. We prepared for this event, days before the final day. All the seniors and teachers were working hard for the fest to be perfect and it was indeed a perfect and successful one. Most of the students were given a particular task to do; and I was one of them too. My friends and I stayed after school the day before the fest, helping seniors to decorate the school. We had to come early the next day; I was a little late and when I arrived, everyone was working, helping each other; students and teachers all together. We decorated the stalls and kept balloons, and they looked very pretty. We also kept stalls for food and games; we just had to wait for our props to arrive which did not take much time to arrive and everyone was soon busy in their respective stalls. My friend and I were assigned in one of the many stalls: Hit The Canvas, which in my opinion was one of the hardest games to play and win prizes. 
The fest started with people singing and welcoming people. Soon the whole school was crowded with people. There were people playing in different stalls. People came to our stall too but sadly very few could win the prizes, which were keyrings and bubbles. Seniors and juniors danced which I was looking forward to and it was very fun to cheer for them. From my grade too, one of my friends danced which we all were very excited about. We all cheered for him and it was truly a very fun time with all of my friends. People sang too which was magical and very beautiful to listen to. My brother and my sister also came for the fest. They walked around, played games, ate momos and panipuri. They were enjoying it and said that it was fun being there. Around 3 in the afternoon, we closed the stalls and went to eat. The crowd was increasing in the momo and panipuri stalls. It was hard getting food but it was fun being in line making new friends and talking to them. We bought tickets for bingo which was 100 rupees per person. When we had already finished eating, it was time for us to go for the bingo. Me and my friends all had our respective bingo tickets and the game started. We had a cash prize too for the winner and we were very determined to win. One by one people won the prizes; I was expecting to win at least one of the categories as it was divided into 5 of them and alas! I won none of them which was very sad but I was very close to winning though. Nevertheless, we all had a lot of fun being around there with friends, parents and teachers. I had a great time spending and bonding with my seniors: singing, dancing and enjoying the moment. It was tiring but I had a great time and it was so worth coming and enjoying the fest: I hope every year we get to enjoy such events…
 

I lay on the sofa gazing from my window-
Resting my head on a pillow,
Hearing the sweet and swift breeze-
With the rustling leaves on the trees.

Here comes the pair of sparrows, chirping-
And I spot a cat lurking,
The foolish cat jumped in, 
Only to return with nothin’-

The cool air was relaxing,
It seemed everything outside was dancing-
The quiet time faded with crows cawing-
From the window, I saw a monkey gnawing.

Annoyed, I tried to shoo the monkey,
With a stony piece that was chunky,
Soon the monkey returned- 
And with the monkey, the quiet afternoon too returned…
 

मेरो देश नेपाल दुई ठुला छिमेकी देश भारत र चीनको बिचमा अवस्थित छ । भाैगाेलिक रूपमा सानाे भए पनि दुवै छिमेकी देशहरूसँग सुमधुर सम्बन्ध बनाउँदै विकासकाे गतिमा अघि लम्किरहेकाे छ मेराे देश । नेपाल विभिन्न जातजाति र संस्कृतिको देश हो । अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, यो विभिन्न जातजाति र पृष्ठभूमिका मानिसहरूकाे फूलको सुन्दर बगैँचा जस्तै हो ।
नेपालमा करिब १२६ भाषाभाषीहरू छन् । जसको आफ्नै समृद्ध इतिहास र संस्कृति छ । हाम्रो देश भौगोलिक साँस्कृतिक र प्राकृतिक धार्मिक हिसाबले पनि निकै धनी हाे । समुन्द्री सतहबाट केवल ७० मिटरको तल्लो बिन्दुदेखि विश्वको सर्वोच्च शिखर सगरमाथा (८८४८.८६ मिटर) सम्म, हामीसँग ठाउँअनुसार फरक-फरक तापक्रम छ । फरक फरक हावापानी छ । यसलाई आफ्नो उचाइ र भौगोलिक भिन्नताका आधारमा तराई, पहाडी र हिमालय गरी तीन क्षेत्रमा विभाजन गरिएको छ भने राजनैतिक विभाजनका आधारमा  ७ प्रदेशमा विभाजन गरिएकाे छ ।
हिमाली क्षेत्रहरूमा उच्च हिमालहरू छन् जुन हेर्नको लागि आनन्द दिने र मनै लाेभ्याउने छन् । विश्वका शीर्ष १० अग्ला चुचुराहरूमध्ये, ८ ओटा नेपालमा पर्छन् । यस्तो देशकाे नागरिक हुन पाउँदा मलाई गर्व लाग्छ । नेपालमा रहेका विविध वनस्पति, जीवजन्तु, सुन्दर दृश्य, हरियाली, ऐतिहासिक तथा धार्मिक स्थलहरूले विदेशी तथा स्वदेशीहरूकाे मन लाेभ्याएका छन् । संसारभरका मानिसहरूले हाम्रो देशको हिउँले ढाकिएका हिमालहरू, नदीहरू, चट्टानहरू, झरनाहरू, तथा सुन्दर दृश्यहरू, समृद्ध वनस्पति र जीवजन्तुहरू, ठुला धार्मिक र ऐतिहासिक महत्त्वका चिज हेर्नका लागि हजारौँ डलर खर्च गरी नेपाल आउँछन् र आनन्द लिन्छन् ।

नेपाललाई कृषि प्रधान देश भनेर पनि चिनिन्छ जहाँ यहाँका मानिसकाे मुख्य आम्दानीकाे स्राेत भनेकाे कृषि हाे । धेरैजसाे नेपालीहरू कृषिलाई आफ्नो मुख्य पेसा मान्छन् । हाम्रो देशको पनि ऐतिहासिक महत्त्व छ । विश्वभर प्रचलित बुद्ध धर्मका संस्थापक तथा प्रचारक गौतम बुद्धको जन्म पनि नेपालमा भएको हो । बुद्ध शान्ति र अहिंसाका प्रतीक हुन् । हाम्रा पूर्खाले देखाएकाे वीरताले गर्दा हामी विश्वमाझ वीर नेपाली भनेर पनि परिचित छाैँ । विश्वभर साम्राज्य फैलाउने अङ्ग्रेजले नेपालमा आँखा मात्र लगायाे । शासन गर्न सकेन । वीर पूर्खाहरू लामो सङ्घर्षपछि एकजुट भएर आफ्नो देशको रक्षाका लागि लडे । त्यसैले नेपालीहरूकाे साहस र वीरता विश्वभर नै परिचित छ । वीर गोर्खालीहरू विश्वयुद्धमा लड्न गई र विभिन्न पदकहरू जिते । यसले हाम्रो देशलाई धेरै सम्मान दिनुका साथै नेपालीहरूकाे वीरता विश्वभर चर्चाकाे विषय बन्न सफल भयाे। 

प्रत्येक जातिकाे आफ्नै संस्कृति हुन्छ । संस्कृतिसँग सम्बन्धित कुराहरू साँस्कृतिक हुन्छन् । हिमचुचुरा, बेँसी, पहाड, उपत्यका र समथर तराई भूभागमा बेग्लै खेतीपाती, रहनसहन, भाषाभाषी, चाडबाड, खानपानजस्ता सांस्कृतिक विविधता कुनै पनि राष्ट्रका सम्पदा हुन् । यी संस्कृति व्यक्ति र समुदायको नेपालकाे पहिचान बनेर रहेको छ । देशमा बोलिने सबै भाषा र मनाइने संस्कृति नेपाली संस्कृतिका रूपमा स्थापित छन् । यी संस्कृति, भाषाभाषी सङ्गीत तथा कलासाहित्य हाम्रा अमूल्य सम्पत्ति हुन् । ऐतिहासिककालदेखि रही आएका धार्मिक पहिचान हाम्रा अनुकरणीय सम्पदा हुन् । आधुनिकता, पश्चिमी सभ्यताको प्रकोप, सूचना सञ्चार प्रविधिको विकास र परम्परागत सभ्यता र पेसाप्रतिको प्रतिकाे आकर्षणले हाम्राे सांस्कृतिक संरक्षण र संवर्द्धन अहिले हाम्रा लागि चुनौती बनेको छ । प्रत्येक सामाजिक समूहको आफ्नो पहिचान र व्यक्तित्व हुन्छ । आफ्नै रहनसहन, खानपान, संस्कृति, भाषा, साहित्य र भौगोलिक क्षेत्रसमेत हुन्छ । मानिस आफ्नो संस्कृतिबाट भिन्न वा अलग भएर रहन सक्दैन । विदेशमा पुगेका नेपाली, नेपाली संस्कृति मिलेर मनाउने र रमाउने गर्छन् । एक आपसमा खुसी साटासाट गर्छन् । यसैले भन्न सकिन्छ संस्कृति मानवीय सभ्यताको परिचय हो र मानिस बाँच्ने आधार पनि हो । बहुसांस्कृतिक समाजमा सबै संस्कृतिका लागि समानताको आधारमा संरक्षण र विकासको अवसर प्राप्त हुने गरी सामाजिक र  सांस्कृतिक समानताका कुराहरूसमेत समावेश हुन्छन् । 

प्रत्येक जातिकाे संस्कृति आफ्नो संस्कृतिको विकास गर्न सर्वोच्च हुन्छ । अर्थात, आफ्नो संस्कृतिको विषयमा निर्णय लिने सार्वभौम अधिकार सम्बन्धित व्यक्ति र समुदायलाई मात्र हुन्छ । नेपालमा जैविक विविधता जति छ त्यति नै सामाजिक र सांस्कृतिक विविधता छ । हिमालदेखि तराईसम्मको भौगोलिकता भएको कारणले यहाँ चिसो मौसमदेखि तातो मौसमसम्मको विविध पर्यावरण भेटिन्छ । साथै समाजमा रहेका सांस्कृतिक कुसंस्कार परिवर्तनका लागि सरकार, समाज र नागरिकहरूले सांस्कृतिक सुधारमा जोड दिनुपर्छ । आज विश्वभर सांस्कृतिक पहिचान र मौलिकताको खोजी भइरहेको छ । राष्ट्र, राष्ट्रियता र संस्कृति देशका देशका महत्त्वपूर्ण सम्पत्ति हुन् ।
प्रत्येक व्यक्ति तथा समुदायलाई आफ्नो संस्कृतिको संरक्षण, विकास गर्ने व्यक्ति र समूह अधिकार सुरक्षित हुनुपर्छ । आफ्नो संस्कृति मात्रै ठिक र अरूको संस्कृति बेठिक भन्ने साेचाइ हटाउनुपर्छ । संकृति नै देश र जातिकाे मूल पहिचान र परिचय हाे भन्ने कुरा सम्झनुपर्छ ।

I wandered as a wanderer,
Wanting to explore the unexplored- 
Amazed by the picturesque view, I started to ponder,
“Has anyone ever thought about this road?”

Deep into my imagination, I lost my track,
Chirps and sounds of waves were all that I heard-
Came to a point where I couldn’t even lift a sack,
But then, I had to select a path out of the two; the moment, I feared.

Both roads were taken by few, blessed or cursed:
I tried to figure out which one for me was the safest zone- 
Having faith upon him, I walked the first,
Later, I realized that it was never the chosen one.

Scared to walk forward, I turned around-
Went straight to that place where the decision was made-
My mind was eager to take the second road, but  my heart, frowned;
Said that it wanted all the memories to fade…
 

फुटबल संसारभर धेरैको मानिसकाे प्यारो खेल र प्रसिद्ध खेल हाे । फुटबलमा हामीले राम्राभन्दा राम्रा खेलाडी देखेका छौँ । जसले हामीलाई यो खेल मन पराउने बाध्य पारेका छन् । फुटबलकाे सबैभन्दा धेरै चर्चा भने विश्वकपकाे समयमा हुने गर्छ । ४ /  ४ वर्षमा एक हुने यो खेलकाे समयमा विश्वभर अनगिन्ती जर्सिहरू बिक्छन् । ती जर्सीहरूले अनेक राष्ट्रलाई सम्मान दिन्छन् । हामीले आफ्नो मनपर्ने खेलाडी अथवा मन पर्ने देशकाे जर्सी लगाउँछौँ । हाम्रो देश नेपालले अहिलेसम्म  विश्वकपमा भाग लिन पाएकाे छैन ।

विश्वकप पहिलो पटक सन् १९३० मा उरुग्वेमा स्थापना भएको थियो । त्यो खेलको विजेता पनि उरुग्वे नै भएकाे थियो । सन् १९३४ र सन् १९३८ विश्वकपकाे विजेता इटाली थियाे । त्यो समयमा फुटबलको अहिले जति सम्मान र इज्जत थिएन । दोस्रो विश्वयुद्धको कारण सन् १९३८ देखि १९४९ सम्म विश्वकप हुन सकेकाे थिएन । त्यही समयबिच सन् १९४० मा एड्सन अरान्ते दो नासिमेन्ताेकाे ब्राजिलमा उदय भयाे । सन् १९५० मा ब्राजिलमा विश्वकप भयो । ब्राजिल फाइनलसम्म पुगे पनि उरुग्वेले २-१ अङ्कका साथ ब्राजिलाई हरायाे ।  ब्राजिलियनहरूको आँखामा आँसु थियो । सन् १९५८ को विश्वकपमा एड्सन अरान्ते दो नासिमेन्ताेले मात्र १७ को उमेरमा विश्वकप खेले । उनकाे सेमी-फाइनलकाे गोलले सबै खुसी भए । ब्राजिलमा अरू पनि राम्रा खेलाडीहरू थिए । ती  मध्ये डिको एक थिए । फाइनल खेल स्विडेनसँग थियो । सबैलाइ अचम्म पार्ने गरी डिकोले ह्याट्रिक गरे । अहिलेसम्म १७ वर्षको उमेरमा कसैले विश्वकपमा ह्याट्रिक हान्न सकेको छैन । ब्राजिलले पहिलो पटक विश्वकप जित्याे र डिको खेलको सबैभन्दा  उत्कृष्ट खेलाडी ठहरिए । 
यस खेलपछि उनी पेले नामबाट चिनिन थाले । त्यसै गरी ब्राजिलले सन्  १९६२ र १९७० मा पनि विश्वकप जित्याे र सन् १९७० काे विश्वकपमा पेलेकाे खेलकाे सबैभन्दा राम्रो खेलाडी ठहरिए । सन् १९७४ मा फ्रान्ज बकेंबर र जोहन क्रुफजस्ता नाम चलेका खेलाडीहरूले विश्वकप खेले र ट्रफी हात पारे । जर्मन सन् १९८६ को विश्वकप अविस्मरणीय खेल भने अर्जेन्टिना र इङ्ल्यान्डबिचको क्वार्टर फाइनल खेल थियाे । त्यो खेलमा म्याराडाेनाले हातले गोल गरेर अर्जेन्टिना खेलकाे विजेता भयाे । रेफ्रीले हाते गाेल देखेनन् । म्याराडाेना खेलकाे उत्कृष्ट खेलाडी भए । त्यो गोल लै ‘ह्याण्ड अफ गोल’ नामले चिनिन्छ । सन् १९९४ को विश्वकपमा कार्लोस, रोमारियो, काफु जस्ता खेलाडीहरू थिए । जसले गर्दा ब्राजिल चौथो पटक विश्वकप जित्न सफल भयाे ।  १७ वर्षका रोनाल्डो नजरियो पनि खेलमा सहभागी भए पनि खेल्न पाएनन् । सन् १९९८ को विश्वकपसम्म त्यो समयको सबैभन्दा राम्रो खेलाडी फ्रान्सको जिनेदिन जिदान र ब्राजिलको रोनाल्डो नजारियोलाई मानिन्थ्यो । सन्  १९९८ को फाइनल खेलमा जिदान र रोनाल्डोको बारेमा संसारभर चर्चा भएकाे थियाे । अन्त्यमा फ्रान्सले ट्रफी लाग्याे ।  
यसै गरी सन् २००२ को विश्वकप पनि अविस्मरणीय रहेको छ । जापान र साउथ कोरियाले आयाेजना गरेको यो खेलमा  रोनल्डिन्यो, रिवाल्दो, रोनाल्डो भएको  शक्तिशाली ब्राजिल समूह र रोनाल्डोको ८ गोलका साथ गोल्डेन बुटको निकै चर्चा भएकाे थियाे । स्पेनसँगको क्वार्टर फाइनल खेलमा पनि २ गोल रेफ्रीले मानेन र पेनाल्टीमा स्पेनको हार भयो । तर जर्मनी सेमी फाइनलमा साउथ कोरियालाई हराउन सफल भयाे । सबैले रेफ्रीलाई गलत माने किनभने कोरियाले स्पेन र इटाली जस्ता देशहरूलाई हराउन असम्भव जस्तो लागेको थियो । 
सन् २००६ को विश्वकपमा जिदानको रिस चर्चाकाे विषय बन्याे । फाइनलमा फ्रान्स र इटालीको गोल १-१ थियो । मतेरज्ज़ी नामका खेलाडीलाई जिदानले हेडबट गरे र उनले सिधै रेड कार्ड खाए । जिदान फ्रान्सको कप्तान र एउटा राम्रो खेलाडी पनि थिए । मानिन्छ कि मतेर्ज्जीले जिदानलाई गालीहरू दिएको थियो। जिदानले आफ्नो रिश न निकालेको भए फ्रान्सले त्यो विश्वकप जित्न सक्थ्यो। साे खेल इटलिले जित्याे । सन् २०१० को विजेता स्पेन हो । सन्  २०१० मा स्पेनमा सबैभन्दा राम्रो खेलाडीहरू थिए । गोलकिपरदेखि स्ट्राइकर, सबै राम्रा थिए । उसले सन्  २००८ र २०१२ युरो कप पनि जित्यो । 
सन् २०१४ को विश्वकप ब्राजिल र जर्मनी बिचको खेल थियो । सो सेमी फाइनल खेलमा जर्मनीले ७-१ ले ब्राजिलाई हरायो । त्यो खेल ब्राजिलियनहरूका लागि निकै दुःखदायी थियो । त्यो खेलपछि धेरै ब्राजिलियनहरूले आत्माहत्या पनि गरे । फाइनल खेलमा जर्मनीले १-० ले अर्जेन्टिनालाई  हराएर ट्रफी जित्यो । सन् २०१८ को विश्वकप चर्चा क्रिस्टियानो  रोनाल्डोको ह्याट्रिकमा केन्द्रित थियाे।  समूह खेलमा पाेर्चुगल र स्पेनको खेल थियो । स्पेन सन् २०१० जतिको राम्राे नभए पनि त्यो खेलमा राम्रा मध्येकाे एक थियो । ३३ वर्षको उमेरमा फ्रि किककासाथ ह्याट्रिक गरेकाे निकै राेचक थियाे । त्यो विश्वकप फ्रान्सले जित्याे । 
सन् २०२२ को विश्वकप कतारमा भइरहेको छ । कतारले याे  विश्वकप पहिलो पटक आयाेजना गर्ने अवसर पाएकाे हाे । समूह चरणकाे खेलमा साउदीले अर्जेन्टिनालाई हरायाे । अहिलेकाे विश्वकपमा पनि निकै राेमाञ्चक खेल भइरहेका छन् । सेमी फाइनल र फाइनल खेल सुरू हुन थालेपछि झन् रमाइलाे हुनेछ ।

Have you ever heard of a country where there is no nighttime occurrence? There is a country with no darkness. What if we lived in a world where it never gets dark, even when it's already nighttime? At first, it may sound very interesting, because you would have more time to do the things you want; but gradually, you would start cherishing all the darkness. The place where it is bright 24/7 during the summer season is considered to be the "Land of Fire and Ice." It is one of the few spots on the planet where homosapiens have settled. It is also one of the few places where you may see the incredible "Northern Lights"; so which country do you think it is?

Yes, you are correct if you have guessed, it is Iceland. Iceland’s location on earth brings no night during the summer season. Even after the sun sets, it never gets dark: imagine being able to go to late night parties during the day! Sounds amazing, right? But as we experience this 24/7 daylight, people realized an important lesson that goes way beyond: they realized, that we actually need darkness.

Darkness is more than just a reminder that the day has come to an end. It also serves as a reminder to stay at home and spend time with our loved ones. It tells our bodies that it is time for us to take some rest. Darkness is also everything else in our life that we don't realize how much we should be valuing it until it is gone. We do not appreciate many things in our daily life because we don't value them; and people just like us aren’t too grateful for so many things in our lives. But when the night is gone, and, more crucially, when the people we love are gone, we start realizing and understanding how much we needed them and how much we loved them. But then it becomes too late. Similarly, we need a little darkness in our lives too.

I myself had a great wake-up call when my grandparents were in a really bad state in the hospital. My Grandpa, who I've known my entire life, disappeared in a jiffy… Ever since then, I have never taken his existence for granted. And so, may the story of Iceland remind you that too often we take things and people for granted. As you lie in your bed, preparing to fall asleep, close your eyes for a moment and think of all the things and people you may be taking for granted, including the darkness of night itself…
 

I wish I had a unicorn,
That could always play with me-
I wish I had a unicorn,
That in the dreams, I always see.

The horn it has is magical,
That stick out from its head-
Cures people around the world 
With that horn, so magical on its head.

Sharing, laughing, playing, 
And having lots of fun,
The unicorn eats a lot of tasty food-
Just like the cream puff.

I wish I had a unicorn, 
That could fly around with me,
I wish I had a unicorn,
That comes and plays with me.
 

बालबालिका काँचाे माटा जस्तै हुन्छन्,
यिनीहरू आकार पाए जसरी बढ्छन् ।
त्यसैले यिनीहरूलाई ठिक आकार देऊ
यिनी सुन्दर मूर्तिकला बन्न सक्छन् ।

बालबालिका ऐना जस्तै हुन्छन्,
जब मनमोहक तस्बिर देखाइन्छ,
तस्बिरलाई मस्तिष्कमा सजाउँछन् 
अनि, भविष्यकाे सुन्दर संसार सिर्जना गर्छन् ।

बालबालिका सिसा जस्तै हुन्छन्,
कसैले प्रहार गरे सजिलै फुट्न सक्छन् ।
बालबालिका कच्चा हिरा जस्तै हुन्छन्,
चम्काउनु अघि नै चम्किई सकेका हुन्छन् ।

बालबालिका हिउँ जस्तै हुन्छन्,
शुद्ध, स्वच्छ र निर्दोष दाग नभएका ।
बालबालिका डुङ्गा जस्तै हुन्छन्, 
जहाँ तैरिएको पानीकाे बहाबमा अडिन्छन् ।

बालबालिका सबैभन्दा नजिकका रूप,
सुनाैला भविष्य र देशका सुन्दर सपना 
जब हुर्कने छन् यी कोपिला
फक्रिने छन् सुन्दर विश्वमा ।

 उमेर थियाे सानै तर चाेर खाेई चाेर खाेई ?
भनेकाे राम्राे याद छ मलाई
छाेरीले नाम कमाउँदिन
बुबाआमाले पालन गरे याे भनाइ ।

जन्मिदै बाेझ भनेर नामाकरण गरियाे
म दुधे सानाे बालकलाई
दुःखका बादल आकाशमा जब भरिए
फाल्न हतारिए मलाई

विद्यालयबाट लिन पाइन ज्ञान 
सबै आमाले भनेकाे पत्याएँ
सबै कुरा साँचा नहुने रहेछन् 
उमेर पुगेपछि थाह पाएँ ।

आँखा तल, टाउकाे झुकेकाे
अनुहार दन्किँदा पनि चुप बसेँ
सातै वर्षकाे उमरमा तेराे भाेलि विहेभन्दा
मजाक सम्झेर हाँसे, पछि मात्रै चाल पाएँ ।

बुबाकाे उमेरका पुरुषहरू घरमा
बन्दी जसरी कटाउन थालेँ, दिनहरू
भन्नका लागि मात्र थिएँ म बुहारी 
दास भनी जिस्काउँथे नन्दहरू ।

People nowadays have the freedom to decide for themselves and to follow the paths that they find fitting and fascinating. Numerous options and ways of living are simple to notice and adopt. Nevertheless, despite this advancements that contemporary society has already made, not everyone is prepared to accept the idea of the transgender communities. Transgender people continue to experience a variety of difficulties that compromise the effectiveness of treatment despite extensive efforts to eradicate prejudice. The discrimination that is still present in many healthcare facilities is the first obstacle. They have a lot of obstacles in their life. In countries like Nepal, people have a different outlook towards transgender people. The first and foremost fundamental step to affirm and establish one's identity legally is gender recognition. In spite of the fact that transgender people in Nepal experience discrimination in every aspect of their lives, there are currently no clear legal protections to shield them from suffering abuse just for being in the community of transgender. Even though there is absence of effective legislative measures, Nepal continues to be known as a transgender-welcoming nation, and all rights for transgender people are protected there, ‘at least legally’. To address the disparities now experienced by the trans community in Nepal as well as the larger PoMSOGIESC(People of marginalized sexual orientation, gender identity and sex characteristics)  group, a comprehensive review of the law and the language of the law is still required.

There are many Cases of discrimination and violence against LGBT people in Nepal and some are as follows:

A lesbian from Kathmandu named Neelam has been residing with her family. Her family members learned about her sexual orientation after she and her female girlfriend were found together. Her family members made numerous attempts to persuade her to change, used threats and emotional blackmails on her. She consequently experienced emotional tension. She and her other pals stopped going to see her girlfriend. She had to deal with a variety of issues as a result of her family's demands. Later, she made the decision to leave; and today she resides outside of Nepal. Her family continues to put pressure on her on many matters, though.

Likewise there is another case: A transman named Manish Yadav and his wife were ejected from the Maoist army in 2006. Since then, they have begun cohabiting. After 11 years of dating, both of them realized that they are now capable of going for a child because their families were looking for a baby. In their dreams, they were a family with a child. They learned about the ‘test tube baby’. Then they both decided to have a child; they went to a hospital in Biratnagar, and had a ‘test tube baby’. The wife gave birth to a girl on May 10, 2017. They are both really happy right now. However, when Manish went to a local government to register the girl's birth, the officials instructed him to produce his citizenship card according to his gender identification, along with his wife's citizenship card and their missing marriage license. He was unable to register the birth of his child as a result.

We have many such cases: I think there must be proper rules and laws which must be followed by everyone and living in a Nepalese society they must feel comfortable where they are and they should be accepted in their families.  

Reference:
https://tbinternet.ohchr.org/Treaties/CEDAW/Shared%20Documents/NPL/INT_CEDAW_NGO_NPL_30008_E.pdf
 

सम्बन्ध त्यति कमजाेर छ त ? आज यसो सोचे सम्बन्ध  भनेको के चाहिँ रहेछ अनि मैले मेरो हजुरबा हजुरआमालाई सम्झेँ । मेरो हजुरबा ९३ वर्षका हुनुहुन्छ । मेरी हजुरआमा ७९ वर्षकी हुनुहुन्छ । जसकाे १६ र ९ वर्षको उमेरमा झुक्काएर बिहे भएकाे रहेछ । जसलाई माया के हो भन्ने कुराको केही ज्ञान थिएन । त्यसो हुँदा पनि मेरो हजुरबा र हजुरआमाको सम्बन्ध एकदम सुमधुर छ । अनि सोचे  माया भन्ने चिजले सम्बन्धलाई टिकाइरहेको छ । अहिले मानिस एउटा सानो झगडाको कारण सम्बन्ध बिच्छेद गर्छन् । झगडा त सबैको हुन्छ होला । मैले पनि मेरो हजुरबा हजुरआमाको झगडा देखेकी छु । उहाँहरू आफैँ भन्नुहुन्छ जति झगडा  गरे नि मेरो बुढेसकालको साहारा यही नै हो । यसबाट के बुझाैँ म अन्योलमा छु । साँच्चै सम्बन्ध त्यही बलियो हुन्छ । जहाँ दुवैलाई एक अर्कालाई गुमाउने डर हुन्छ । तर आजकल त एउटा गए अर्को आउँछ भन्दै सम्बन्ध टुटेको मैले नजिकैबाट देखेकी छु ।  यो देख्दा मलाई एकदमै नराम्रो लाग्छ । 
एउटा मायाको चिनारी पाउनको लागि आमाको निःस्वार्थ भावनालाई हेर्न जरुरी छ । अनि बाबा  जसले  ज्याला मजदुरी गरेर भए पनि मेरा हरेक इच्छा, चाहनाहरूलाई पूरा गरिदिनुहुन्छ । अनि साँच्चै एउटा बाबाआमाले गरेको गल्तीलाई  सम्झेर जिन्दगीभर उहाँहरूले गरेको दुःख बिर्सिन्छ  भने त्यो सायद  स्वार्थ मात्रै हुनेछ । मेरो एउटा साथी जसले भाइ, मामुलाई एकदम माया गर्छिन् अनि बाबालाई खै  किन के कारणले मन पराउँदिनन् । खै के गल्ती गर्नु भएको छ मलाई थाहा छैन, तर उसको त्यो कुराले मलाई सधैँ कहीँ कतै न कतै नराम्रो लाग्छ । अब कारण नै थाह नपाई यति धेरै नराम्रो लाग्छ भनेपछि मलाई बाबा र मामुप्रति कति आदर छ त्यो भन्न सक्दिनँ । खै किन थाहा छैन । तर, मलाई कसैको पनि बाबासँग वा मामुसँग झगडा भएको सुन्नेबित्तिकै पुरै संसार नै उजाड छ जस्तो लाग्छ । सायद म मामु र बाबाको त्यस्तो नजिक नभएर पनि होला । के त्यो गल्ती माफीको लायक नै छैन होला त सोच्छु । के त्यो साथीले भने जस्तै ऊ कहिले पनि त्यो गल्तीलाई माफ दिँदैन होला त ? मलाई त्यसैले भावनाले भरिएका सम्बन्ध आफूलाई कमजाेर बनाउने हतियार जस्तो लाग्छ । 
माया भन्ने शब्द नै मलाई अचमको लाग्छ । अझ मलाई लाग्दैन यो शब्द प्रेमीप्रेमिका बिचको सम्बन्धको लागि मात्र जरुरी छ । भावनाले बनेका सम्बन्धहरू पनि एकदम बलिया हुने गर्दा रहेछन् । मैले एउटा साथीलाई माया गर्छु भने त्यसलाई मेरो प्रेमिका भन्नुपर्छ भन्ने लाग्दैन । म एउटा मान्छेसित बोल्छु भने त्यो मेरो प्रेमी वा प्रेमिका नै हुन जरुरी छैन ।  तर जस्तोसुकै सम्बन्धको  होस् त्यसमा  व्यवहारले ठुलो प्रभाव पर्दो रहेछ । यदि सम्बन्ध तिम्रो तर्फबाट छैन भने सिधै भन्न सक्नुपर्छ नत्र तिमीले गरेको त्यो झुटो नाटकले अरूले सबै सम्बन्ध झुटो हो सोच्छन् । त्यसैले मेरो विचारमा सम्बन्ध  यत्तिकै कमजाेर हुँदैनन् । सम्बन्ध कमजाेर हुनुमा दुवै पक्षको दोष हुने