प्रेमले सबैलाई एकताको शक्तिमा बाँध्छ,

प्रेम एक शक्ति, जो अपरम्पार छ।

प्रेम एक बन्धन,

जसले हाम्रो मनमा अनुभूति भर्छ,

र हरेक चेहरामा हाँसो ल्याउँछ ।

प्रेममा हामी शान्तिको अनुभव गर्छौं,

हाम्रा चिन्ता र भयहरूलाई  हटाउँछ।

हामी अनुभव मात्र गर्छौँ प्रेमलाई,

हामी देख्दैनाैँ कहाँ छ, खै प्रेम  ?

हामी हाँसाैँ, हामी रमाऔँ, 

हरेक चुनौती सफल हुन सक्छ,

हामी भागाैँ, पछि सराैँ,

हरेक अभियान जोखिम हुन सक्छ,

हामी बनाउँछौँ एक बन्धन 

जुन साकार हुन सक्छ ।

प्रेम फुल्ने आगो होइन,

याे आशाकाे दीयाे हाे ।

विश्वासकाे प्रेम छ भने

जीवन जिउने भराेसाकाे मियाे हाे ।

A dark, dull night,

With the visible light draped in gray-

The moon and the stars are to be hidden,

While the sky is bleak, dark and fray.
 

The air is still, heavy and dusty,

With a deep sense of unease-

As though time has frozen,

And it’s already waiting, if you please.

The trees, like tall shadowy guards,

Massive branches reaching out-

As if they're searching for a sign,

In this darkness all about.

The world is kept quiet and somber,

Silence is that which pervades-

Focused enough in the sound, you can almost hear the beating,

Of your own heart, as it fades.

Even in this darkness,

There's no sense of hope that's there-

Not a glimmer of a future,

Waiting, just beyond the glare.

If I were Apollo,

Would I have foreseen this future?

Or would I have gone with the flow? 

As you question how I came to be-

I shudder to think where the story is heading to-

The story of the lonely prince who had his will seized.

Once there was a young prince who was born in the castle-

His mother was a princess but also a mighty scholar; 

His father was a knight feared in all the lands-

Also an actor, a very charming man.

People would bring him everything, 

Everything he could dream- beautiful silks and exotic food,

That no one else could own as a boy- he was happy; happy to own it all-

To the point he thought ‘prince’ was a title of Having it All.

Born from a line of princes, he was quite adored-

But never before had there been a prince like him known,

Born with his heart, out in the cold-

Which the body somehow, didn't enclose.

When he was small,

It was a phase to outgrow but to their surprise,

It stayed where it showed-

With alive, red and visible glow for others; it was a- Curse of hex but the boy wouldn't care

And dare to say; it would be okay because for him, 

It was a crown only his to ever wear.

The royal grew aware-

The fear of people- knowing the case they left the prince's back bear-

Even the queen who lived in a high tower, spoke of other princes to be in power- past and the presence,

For who are born whole,

Were Worthy Descendants of the lord for and are born halves,

Were Undeserving Peasants, never to be mourned.

When the story progresses-

The knight was struck down in battle, beheaded, armors torn-

And was left in dust to rot bleeding in the dark,

The royal watched his corpse-

Realizing the truth, it wasn't too late to choose-

The queen sent new clothes, a new armor for the prince to parcel his heart-

To keep it out of reach, mother didn't interfere for she was afraid.

गरिबी अभाव र धनको मात्र होइन,
मानवताको कमी, र अस्वस्थता पनि हो । 
सुनको अनुपस्तिथि  मात्र होइन, गरिबी
नपाएको  प्रेम र हराएको आशाको पनि हो ।

खालीपन मुटु नै  हो, जुन दुख्छ अति सारो ,
प्रेम भोक नै  हो , मानव सम्बन्ध बनाउँछ  गारो।  
चाहना साँच्चै पूर्ण जीवनकै लागि हो,
केवल धनले मात्र भरिएको होइन,
भावना आत्मा र मष्तिस्ककाे सम्बन्ध पनि हाे ।

गरिबी भनेको पैसा र चीजको मात्र होइन,
प्रेमको कमी र पखेटाको अभाव पनि हो ।
यो खालीपन नै हो, जसले निल्छ  मुटुलाई , 
र, फुटाएर पर लैजान्छ  हाम्रो जीवनलाई।

त्यसैले धन र प्रतिष्ठामा मात्र ध्यान नदिऔँ,
प्रेम, दया र मानवतामा घुलेर त्यसको आनन्द  लिऔँ। 
किनकि साँचो धन हामीले राखेको सिक्काले मापन गर्दैन,
पैसाको मात्र अभावले कुनै मान्छे गरिब हुँदैन । 
 

म मरुभूमिमा घुम्दै छु ,
हराएको एक्लाे यात्री जस्तै
आफ्नै भावनाको खोजीमा
म आज हराएकी छु।

अन्धकारबाट यात्रा गर्दै 
म गहिरो डरको सामना गर्दै छु,
हरेक पाइलामा साहस एक एक गरेर
आफ्नो डर र आँसुको सामना गर्दै छु।

मैले मेरा कमजोरीहरूमा सुन्दरता भेट्टाएँ
मेरो अनुग्रहमा शक्ति,
अँध्यारोभित्र उज्यालो पाएँ
आफूभित्रै लुकेको शक्ति भेट्टाएँ।

यो खोजमा म डुबेर
फेला पारेकी छु आफ्नो आवाज,
आफ्नो जीवनको प्रतिभा,
र अग्लो उभिने शक्ति निर्माण गर्दै छु।

अब म यहाँ उभिएकी छु,
उभिएकी छु लामो सास तान्दै,
यात्रा मेरो अझै सकिएकाे छैन
तर मैले यो यात्रामा आफूलाई भेट्टाएकी छु ।
 

Diasporan Communities, far and wide,

Spread across the world, a global tide,

Bound by a common heritage and pride-

All people united, a force to abide.

They carry with them the memories of the past,

Of struggles and triumphs, of peace and contrast,

They navigate new lands, a journey so vast,

With resilience and hope that forever lasts.

In Diasporan Communities, identity is key,

A sense of belonging, a legacy to be,

Through music, art, and cuisine, they see-

Their roots and heritage, a part of their being.

Diasporan communities, a powerful force,

A bridge between cultures, a source of discourse,

A melting pot, a celebration, a diverse course-

A legacy for the future, an eternal source. 

Your eyes are where I want to reside,

Being with me is where you should be,

I want to be with you in every rainy season-

You're the only dream I never knew.

My eyes open wide when I see you,

My heart rises up when I'm near you.

I want to spend the rest of  my life with you,

You're the only dream I never knew.

My heart follows when I see you,

My heart goes towards you when I meet you.

I want to see you and spend beautiful nights,

You're the only dream I never knew.

My heart fills with emotions when I see you,

My heart is filled with emotions when I meet you.

Just meeting you is all I need-

You're the only dream I never knew.

My heart longs to see you,

My heart desires to be with you.

My heart desires to see you with eyes full of love,

You're the only dream I never knew.

तिज हिन्दु नारीहरूले मनाउने एउटा रमाइलो तथा महत्त्वपूर्ण चाड हो । यस चाडमा नारीहरू आफ्नो श्रीमान्को लामो आयुको लागि कामना गर्दै व्रत बस्छिन् । यो चाड भाद्र शुक्ल द्वितीयादेखि पञ्चमीसम्म ३  दिन मनाइन्छ ।  यसलाई हरितालिका तिज पनि भानिन्छ । नारीहरू माइत जाने, दिदीबहिनीको घर जाने अनि दर खाने गर्छन् । यस चाडमा महिलाहरू नाचगान गर्ने गर्छन् । यो चाडको केही समयपछि दसैँ सुरू हुन्छ । त्यसैले यो चाड आएपछि चाडबाडहरू सुरू भएको पनि मानिन्छ । 
तिजको पहिलो दिनलाई दर खाने दिन भनिन्छ । यस दिन महिलाहरू आफ्नो उत्कृष्ट पहिरनमा एक ठाउँमा जम्मा भएर भक्ति गीत, पीडा वेदना र सङ्घर्षका गीत गाउँछन् र नाच्नछन् । वर्षभरि मिहिनेत गर्ने महिलाले त्यो दिन केही काम गर्नुपर्दैन । त्यो दिन उनीहरूका लागि सोह्र शृङ्गारमा सजिने ,  लुगा लगाउने, आफ्ना दाजुभाइद्वारा बनाइएको  खाना खाने, नाच्ने गाउने दिन हो । तिजकाे अगिल्लाे दिन वा २ / ४ दिन  अगि नै दाजुभाइहरू वा बुबा आफ्ना दिदीबहिनीहरू वा छाेरीलाई लिनका लागि दिदीबहिनीको घरमा आउँछन् र माइत लिएर जान्छन् । दिदीबहिनीहरू आफ्ना दाजुभाइले बनाएका खानाका प्रकारहरू ढकने, खिर, आदि खान्छन् । यो रमाइलो प्राय: मध्यरात सम्म चल्छ र त्यसपछि २४ घण्टाको उपवास सुरू हुन्छ । 
दोस्रो दिन व्रतको दिन हो । कतिपय महिलाले पानीसमेत पिउँदैनन् भने कतिपयले फलफूल खान्छन् । यो व्रत विवाहित तथा अविवाहितले महिलाले लिने गर्छन् । विवाहित महिलाले आफ्नो श्रीमान्को लामो आयु र परिवारको दीर्घायु तथा सुस्वास्थ्यको कामना गर्दै देवताको आराधना गर्छन् भने अविवाहिताले राम्राे सुयाेग्य वर पाउने कामना गर्छन् ।  यस दिन महिलाहरू  खुसीसाथ लुगा लगाउँछन् र नजिकैको शिव मन्दिरमा देवताको आराधना गर्छन् । भक्तजनहरू धेरैजसो  पशुपतिनाथ मन्दिरमा आराधना गर्न जान्छन् । मन्दिरमा, महिलाहरूले शिवको प्रतीक शिव लिङ्गको परिक्रमा गर्छन् । मुख्य पूजा शिव र उनकी पत्नी पार्वतीलाई फूल, फलहरू आदि चढाएर श्रीमान् र परिवारमा आशीर्वाद प्रदान गर्न अनुरोध गर्छन् । रातभर घरमा तेलको दीयो बाल्नाले श्रीमान् र परिवारमा सुख, शान्ति र समृद्धि आउने विश्वास छ । यस दिन महिलाहरूले आफ्नो श्रीमान्को हातबाट पानी पिएर र फलफूल अथवा मिठाई खाएर आफ्नो व्रत समापन गर्ने चलन पनि छ । कतिपय महिलाहरू रातभर व्रत बसेर भोलि पल्ट सप्तऋषिको पूजा गरेर मात्र व्रत तोड्ने गर्छन। 
यस चाडको तेस्रो दिन ऋषि पञ्चमी हो । अघिल्लो दिनको पूजा सकिएपछि महिलाहरूले सप्तऋषिको पूजा गर्ने परम्परा छ । महिलाहरू यस दिन दत्तिउनले दाँत माझेर पवित्र हुने गर्दछन् ।  ऋषि पञ्चमी नारीको पवित्रताको वरिपरि घुम्छ । सप्तऋषिको पूजा गर्नाले महिलाहरूले महिनावारीको समयमा पुरुषलाई जान अनजानमा छाेएको पापकाे दाेष मेटाउने विश्वास गरिन्छ । यस दिन महिलाहरूले कर्कलो र भात खाएर आफ्नो व्रत समापन गर्छन् । 
 

मैले भाेगे र थाह पाएअनुसार कक्षा १२ माआइपुग्दासम्म खुसी भनेको एक छनौट हो, नतिजा होइन । यदि तपाईंहरूले पनि खुसी हुने कुरा छनौट नगरेसम्म कुनै पनि कुराले खुसी बनाउँदैन । तपाईंहरूले खुसी हुने निर्णय नगरेसम्म कुनै पनि व्यक्तिले तपाईंहरूलाई खुसी बनाउन सक्दैन । खुसी आफैँबाट र आफैँभित्रबाट मात्र आउन सक्छ । यो  मैले आफूले बुझेको कुरा हो । खुसीको जिम्मा आफैले नै  खोज्नुपर्ने रहेछ ।  यति हुँदाहुँदै पनि मेरो मनमा रहेका  प्रश्न आखिर मैले अरूको खुसीको लागि सोच्ने कि नसोच्ने त ?  यसको उत्तर मसँगै भए पनि  म अन्योलमा  छु ।

यदि मैले गरेर वा मेरो कारणले कोही खुसी हुन्छ भने मैले त्यो खुसी उसलाई किन नदिने त ? फेरि अर्को  मनले भन्छ । आखिर अर्काको लागि सोचेर के नै फाइदा छ र ? खुसी भन्ने चिज अरूले भने जस्तो पैसामा टिक्दैन । यदि भौतिक रूपले कोही खुसी छ भने त्यसलाई नै हामी खुसी ब्यक्ति सम्झिन्छौँ जुन चाहिँ एकदम गलत हो । खुसीको आधार भौतिक चिज हुँदैन भन्ने उदाहरण  म मेरै बाबाको दिन्छु । मेरो बाबा जो पैसा कमाउन जानुहुन्छ, बेलुका थकित भएर आएको बेला एक शब्द मिठो बोलिदियो भने त्यो थकित अनुहारमा  छुट्टै चमक हुन्छ । खुसी हुनका लागि केवल पैसा भएर मात्र हुँदैन वा भनौँ पैसाले मात्र मानिसलाई खुसी बनाउन सक्दैन ।

आफूलाई अरूसँग दाँज्ने मन र अत्यधिक लोभले सबैमा निराशा ल्याउँछ । कसैले भनेका छन् कि, “खुसी चाहिँ मैदानमा भएका फूलहरूलाई हेर्नु हो । तर मानिसहरू त्यो फूल टिपेर हातमा लिनु नै खुसी हो भनेर सोच्ने गर्छन् । यसैकारण उनीहरूले त्यो खुसी हातमा लिनासाथ त्यो ओइलाउन थाल्छ ।” यदि यहाँहरूले अहिले खुसी महसुस गर्नुभएको छैन भने कतै मैदानमा भएका फूलहरूलाई टिप्न पो खोज्दैछु कि भनेर आफैलाई फर्केर हेर्नुहोस् । खुसी हुनका लागि कसैसँग निर्भर हुनु हुँदैन । मलाई जहाँसम्म लाग्छ जब मानिस खुसीको लागि अरूसँग निर्भर हुन थाल्छ तब उसले आफूसँग भएको खुसी पनि गुमाउने गर्दछ । 
 

दुर्घटना एक अनियोजित घटना हो, जसले प्राय: चोटपटक वा सम्पत्तिमा क्षति पुर्‍याउँछ । सडकमा, कार्यस्थलमा र घरमासमेत दुर्घटनाहरू हुन सक्छन् । दुर्घटनाका कारणहरू विभिन्न हुन सक्छन् । दुर्घटनाले व्यक्ति र समाजमा नराम्रा प्रभावहरू पार्छ । उनीहरूकाे परिवारलाई एक्लाे बनाउँछ । यसले मानव जीवनमा निराश निम्त्याउँछ ।

दुर्घटनाको मुख्य कारण मानवीय गल्ती हो । सडक दुर्घटना खराब वा साँघुराे सडक वा क्षमताभन्दा बढी यात्रु राख्नाले हुन्छ । त्यस्तै हवाई   दुर्घटना खराब मौसम वा पाइलटकाे असावधानीका कारण पनि हुन्छ । यातायातका साधनहरूकाे समयसमयमा परीक्षण वा चेकजाँच नगर्नाले पनि दुर्घटना बढिरहेका छन् । यस्तै कलकारखानालगायत विभिन्न ठाउँमा काम गर्दा सुरक्षा सावधानी नअपनाउनाले पनि मानिस दुर्घटनाका सिकार भएका छन् । यस्तै सडकमा असावधानीसाथ हिँड्दा वा बाटाे काट्दा पनि दुर्घटना निम्तिने गर्दछ । यी सबै मानवीय त्रुटी वा कमजाेरी हुन् । दुर्घटनाको असर व्यक्ति र तिनको परिवारको लागि विनाशकारी हुन सक्छ । दुर्घटनामा अङ्गभङ्ग  भएपछि मानिस जीवनमा केही गर्न नसक्ने अवस्थामा पुग्छ । दुर्घटनाले मानिसमा सामान्य चोटपटकहरूदेखि थप गम्भीर चोटहरू जस्तै शरीरका हड्डी भाँचिने, मस्तिष्कमा चोटहरू असर पर्न सक्छ । 

व्यक्ति र समाजमा दुर्घटनाकाे प्रभावलाई कम गर्न वा रोक्न हरेक क्षेत्रमा सुरक्षा सावधानी अपनाउनुपर्छ । दुर्घटना रोकथामसम्बन्धी शिक्षा र प्रशिक्षण दिने काम गर्नुपर्छ । थप रूपमा उपकरणहरू तथा साधनहरूको नियमित मर्मत र निरीक्षणले दुर्घटनालाई कम गर्न सघाउँछ ।

निष्कर्षमा, दुर्घटनाहरू अनियोजित घटनाहरू हुन् जसले व्यक्ति र समाजको लागि गम्भीर परिणामहरू निम्त्याउन सक्छन् । दुर्घटनाका कारणहरू बुझ्न र तिनीहरूको प्रभावलाई कम गर्नको लागि तिनीहरूलाई रोक्नको लागि उचित कदम चाल्नु महत्त्वपूर्ण हुन्छ । यसका लागि दुर्घटना हुने  हरेक क्षेत्र वा स्थान पहिचान गरी सुरक्षा सावधानी अपनाएर यसबाट बच्न सकिन्छ । यसका साथै जनचेतना अभिवृद्धि गरी प्रशिक्षण प्रदान गरेर यसलाई न्युनीकरण गर्न सकिन्छ ।
 

A stereotype is a generalized belief about a specific group of people, according to social psychology. It is a preconceived notion that people have about every member of a given group. In simple words, a stereotype is judging someone based on their appearances despite their personalities or situations. While such broad generalizations about groups of people might be helpful for making quick decisions, they can be inaccurate when applied to specific individuals, and they are one of the causes of prejudice.

We all know how much our weight can affect the way people treat us. Even though the world is developing, the way people judge each other based on their appearances is still a long way to improve. We can often see people with a little extra weight or people with obesity are the most common outcasts under the pressure of judgements. With this, obese people face a lot of prejudices and discriminations in a variety of circumstances, including schooling, work, and interpersonal connections. Obese people are severely stigmatized as a result of their sizes. Obese students are less likely than other students to earn a college diploma or be admitted as graduate students after an interview in educational settings. When it comes to interpersonal interactions, obese people have poorer relationships with their peers at school and have fewer close friends than slimmer people. Not only this, but also at workplaces, the obese applicants are less likely to be accepted due to the discrimination faced. Due to this, the individuals experiencing the stigma of obesity are at risk for mental illnesses such as depression, low self-esteem, and anxiety. This stigma stems in part from unfavorable perceptions about obese individuals being lazy, unintelligent, and lacking in confidence and willpower.

One of the main reasons teenagers nowadays are starting to be seen a lot in counseling courses or the therapist courses is the weight stereotype that people face which leads to lack of confidence, anxiety and finally depression. People need to understand that the weight of the person does not determine whether the person is lazy or energetic, unintelligent or intelligent or if they have willpower or not. All a person should consider is the character of a person and not the shape or size of the person.