हाम्रो देशमा गाडी र कारखानाको भन्दा चुरोटको धुवाँ धेरै छ जस्तो लाग्छ मलाई । सबैजना जो चुरोटको नशामा परेका छन् ती सबै पीडितहरू हुन् । एक बट्टा चुरोटको १०० रुपैयाँ भनेको खानलाई चार प्याकेट चाउचाउ र पिउने पानी, टाउको दुखेको बेला औषधी र लगाउनलाई धुलोबाट बचाउने मास्क हो । यदि त्यो १०० रुपैयाँले यी कुरा उपलब्ध गराउन सक्छ भने किन १०० रुपैयाँ चुरोटमा खर्च गर्ने ? चुरोट भनेको हत्यारा हो । धेरै समय भइसक्यो चुरोटको प्याकेटमा चुरोटले गर्दा बिग्रेको फोक्सोको तस्बिर छ तर ती पीडितहरूले त्यो तस्बिर निकालेर फाल्छन् र  हामीलाई त्यसपछि केही हुँदैन भन्छन् तर हुने कुरा भइसक्छ । चुरोट तान्नेहरू हरेक दिन १०० रुपैयाँ चुरोटमा फाल्न सक्छन् भने आफ्नो देशका गरिबहरूलाई ५ रुपैयाँ दिन सक्दैनन् । सबै देशमा सार्वजनिक ठाउँहरूमा धुमपान निषेध गरिएको छ तर पनि घरमा छोराछोरी वा घरका अरू सदस्यको अगाडि चुरोट तान्दा चुरोट तान्नेलाईभन्दा त्यो पछि फालिएको धुँवाले घरका अन्य सदस्यहरूलाई धेरै असर पार्दछ । चुरोट खाएर त्यो व्यक्तिले आफ्नो मात्र नभएर अरूको पनि आयु घटाउँछ । 

मलाई लाग्छ, चुरोट खान सिक्ने काम कि साथीहरूबाट सुरु हुन्छ कि धेरै नै तनाबबाट सुरु हुन्छ । साथीहरूले देखावटका लागि खाएर अर्को साथीलाई खा भन्छन् वा मान्छेहरूले तनाबबाट मुक्त हुन आफैँ चुरोट खान्छन् । उनीहरूलाई त्यति बेला त मज्जा आउँछ होला तर त्यसपछिको कुरा के हुन्छ भन्ने उनीहरू सोच्दैनन् । सबै जनाको आफ्नो समस्या हुन्छ तर समस्या छ भनेर वा साथीको लहलहैमा लागेर चुरोट खाने मानिसलाई कारबाही गर्नुपर्छ । यदि ती पीडितलाई चाँडै स्वर्ग जानु छ भने अरूलाई हानी नहुने गरी खाउन् तर खानेको दिमागमा म आफू मर्छु भने अरूलाई पनि आफूसँगै लग्छु भन्ने साेचाइ हुन्छ कि जस्ताे मलाई लाग्छ । यदि त्यस्तो होइन भने ती पीडितहरूले चुरोट खान छोडिदिनुपर्ने हो । बजारमा चुरोटको नशा हटाउन निकोटेक्स भन्ने चुइङगम, भेपलगायतका कुराहरू निस्केका छन् तर मैले अहिलेसम्म यसकाे उपयुक्त रूपमा प्रयोग भएको देखेको छैनँ ।

मानिसलाई मृत्युकाे मुखमा धकेल्ने चुराेटमा दैनिक १०० रुपैयाँ खर्च गर्नुभन्दा जीवन बचाउने कार्यमा उक्त पैसा लगाउन सके सबै दृष्टिकाेणबाट व्यक्ति बुद्धिमान ठहरिन्छ ।
 

Well, I never owned you
When your mind had a crew.
When I was a little child
I used to make many demands and choices.
For the first time that I saw you,
My heart echoed in fervent voices.

You were my childhood best friend,
I remember all the gifts we used to lend.
I loved and loved,
Stated once that nothing can’t be unsolved.

Hey man! Our ego came in between,
Obliviated all the moments where we intertwined.
You proved everything wrong what I used to see,
And ignored my feelings without evaluating me.

Being amicable with you was abrasive,
But some of your pledges were quite impressive.
Now sitting on the terrace amidst the cold wind,
Willing to move on but hope doesn’t give a hint.
Hey, can you feel those droplets
Flooding from the edges of my eyes?
Still feels like an ice pick
Stabbing when the heart cries.
When the lines of hands and hands clammed,
All I love and loved,
All alone….
 

मानिस एक लगनशील र मेहनती प्राणी हो । मानिसको मेहनत र परिश्रमले गर्दा हामी  मानिसहरूको जीवनशैलीमा धेरै परिवर्तनहरू आएका छन्। मानिसहरूले गर्दा नै धेरै आविष्कारहरू भइरहेका छन् । परिश्रमले गर्दा अहिले देशमा धेरै नै सुधार आएको छ । मानिसहरूको परिश्रमले गर्दा हामीलाई एक ठाउँबाट अर्को ठाउँमा जान र विभिन्न कामहरू गर्न पनि सजिलो भएको छ।    

परिश्रम मानिसमा हुनै पर्छ । मेहनत र लगनशीलता मानिसमा भए भने मात्र सफलता प्राप्त हुन्छ । मानिससित परिश्रम जोडिएकै हुनुपर्छ । मानव आफ्नो परिश्रमले गर्दा नै ढुङ्गे युगबाट आधुनिक युगसम्म पुगेको छ । यो सब मानवको लगनशीलता, मेहनत, साहसले गर्दा नै सम्भव भएको हो । मानवले गरेका विभिन्न अनुसन्धानहरूकै कारण  हवाइ जहाज, मोबाइलजस्ता प्रविधिहरूको आविष्कार भएको छ । आहिले त युवावर्ग मिलेर यन्त्रमानवलगायतका वैज्ञानिक आविष्कारहरू गरिरहेका छन् । नेपालमा युवाहरूको समूहले यात्री मोटरसाइकल पनि बनाएको छ । युवाहरूका यस्ता समूहहरूले अन्य थुप्रै आविष्कारहरू पनि गरेका छन् । 

यदि मानवले मेहनत नगरेको भए विश्व आजको अवस्थामा पुग्दैनथ्यो होला । आविस्कार भन्ने कुरा नै हुदैनथ्यो होला ।  हिजो पुर्खाहरूले परिश्रम नगरेको भए आज हामीले जीवनमा निश्चित रूपमा धेरै पीडाहरू भोग्नुपर्थ्यो र अहिलेको जस्तो सजिलो जीवनको कल्पना पनि गर्न सक्दैनथ्यौँ । त्यसैले परिश्रम मानव जातिका लागि अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण कुरा हो ।

Genetically modified organisms, commonly known as GMOs, are living organisms whose  DNA structure or genetic foundation is altered using genetic engineering. The term GMOs  includes both plants and animals. Genetically modified animals are generally used for  experimental or research purposes whereas such plants are used for efficient crop yield. The first  GMOs were plants/crops produced for consumption in the mid-1900s. With the advancement in  science, genetic engineering has also come a long way as well, but this seemingly progressive  outlook on GMOs looks a bit problematic from a skeptical perspective.  

GMOs and genetic engineering has been a crucial part in the field of biology. However,  the sectors of agriculture, livestock farming, pisciculture etc are the major areas of impact by  modern-day biogenetics. Genetically engineered Salmon which matures faster and can be sold at  18 months instead of 3 years as well as modified corn which is pest-resistant due to self-secretion  of BT Toxin are some instances where bio-engineering has made agriculture efficient and  convenient. Not just this, GMOs research has opened new areas of discovery in the field of  medicine as well. This means that with the ideal genome combinations scientists can possibly  create vaccines to tackle many diseases and illnesses. Likewise, foods produced with GMOs not  only have a longer shelf-life but also are pest-resistant and leave a better taste when consumed.  

However, even though research concludes GMOs aren’t evidently harmful but rather useful  and safe. Experts suggest that in the long term, GMOs are likely to invite public health safety  concerns and environmental issues. Health concerns involve the onset of allergic reactions from  modified food stuff as well as the possibility of cancer in consumers. GMO foods may trigger  allergies because “[They] contain foreign genes, so some people worry that they harbor genes from  foods that may prompt an allergic reaction” (Raman). As mentioned by Dr. Alessandro Fiocchi in his article “Food Allergy” published in the World Allergy Organization’s (WAO) official site, over  10% of the global population has some sort of seafood or shellfish allergy. And, the genetic  combination of fish DNA in other food products is quite common to maximize yield. Hence, the  possibility of triggering an allergic reaction is equally high while consuming GMO based food  items.  

Talking about health concerns, progression of cancers is another issue that has come to  light after extensive research on GMOs. It is a well-known fact that cancers are a cause of genetic  mutation of DNA and GMOs are literally created using genetic engineering which involves  tweaking the genes of an organism. In regard to this, skeptics claim that consuming GMO food  may alter the DNA of the people eating it and possibly lead to cancer. This worry stemmed from  a mice study, “which linked GMO intake to a higher risk of tumors and early death” (Raman). The  possibility of developing cancer through GMOs is a scary thought-process since no research in  this regard has been made till date. Likewise, as per the American Cancer Society, there is no  medium to link GMOs to the increased or decreased rate of cancer.  

The most glaring controversy regarding GMOs is the risk of genetic pollution, this can be  classified as an environmental issue. As discussed above, GMOs are a result of genetic  modifications. Hence, the natural or founding state of the DNA architecture is altered. This means  GMOs may start to exhibit characters and traits from the genes of other organisms. This instance  is mostly viewed in hybrid plants that take over the farmlands reserved for other  produce(vegetables). Likewise, plantation of GMOs will cause soil contamination in the long run.  This sort of genetic pollution doesn’t only intermingle with nature’s course of pollination but may  ultimately cause soil to be sterile. 

To sum it all up, GMOs are definitely miracles in the field of biology. They have found  true and fruitful purpose in the harvest sector, medicinal field and so on. But in the long run, with  limited research GMOs may run rampant and cause serious damage to the health of humans as  well as other organisms.  

जनवरी ११, २०१९  मेरो जीवनको एक धेरै सम्झनायोग्य अध्यायको सुरुवात थियो। यो दिन हाम्रो विद्यालयले कक्षा ९ का विद्यार्थीहरूलाई भारत भ्रमण गराउने सुरुवात गरेको थियो। तिन महिना अगाडिदेखि नै सबै कक्षा ९ का विद्यार्थीहरूको मुखबाट यही भ्रमणको मात्र कुरा भइरहेको थियो । 

भ्रमणकाे दिन हामी ४५ जना विद्यार्थीहरू र चार जना शिक्षकहरू भेला भयौँ ।

बिहान ६ बजे पौष महिनाको चिसो हावाले सबै थुरथुर काप्दै हामी तातो चिया पिइरहेका थियौँ । केही समयपछि हामी टुरिष्ट बस चढेर भैरहवातिर लाग्यौँ । आआफ्नै समूहअनुसार बसेर साथीहरूसँग गीत गाउँदै, हाँस्दै र शिक्षकहरूसित जिस्कदै लगभग ११ घन्टामा हामी  त्यो दिनको आफ्नो बसाइमा आइपुग्यौँ । आआफ्नो कोठामा तिन जनाको समूह बनाएर हामी साथीभाइ पन्ध्र मिनेटपछि विश्राम गर्न गयौँ । केही समयपश्चात् सबै भेला भएर खाना खायौँ र त्यो दिनको समीक्षा गर्‍यौँ । बसमा ३-४ घन्टा सुतेपछि बेलुकी राति १ बजे मात्र निद्रा आयो । 

भोलिपल्ट नजिकैको फ्याक्ट्रीमा गयौँ । फ्याक्ट्रीको बारेमा केही जानकारी पाएपछि १२ बजेतिर होटेल फर्क्याैँ  र खाना खाएर भैरहवाबाट गोरखपुर बसमा गयौ । बेलुकी १० बजेकाे  ट्रेन थियो । हामी गोरखपुर पुग्दा आठ बजेको थियो । चार समूहबाट दुई/दुई गर्दै हामी बेलुकी खाना खान गयौँ । ९:३० बजेतिर ट्रेनमा चढेर आआफ्नै साथीसँग एक खण्डमा ठाउँ खोजी त्यो दिनको अन्त्य  गर्यौँ । सबै जना सुतेपछि म र मेरो साथी त्यो ट्रेनको सबै कुनामा गएर त्यो रात तिन बजे सुत्यौँ। 

अर्को दिन बिहान सात बजे उठेर ट्रेनमा चिया र बिस्कुटले दिनको सुरुवात गर्‍यौँ । दुई दिनको ट्रेन सफरले बल्ल मुम्बई पुगिन्थ्याे  त्यसैले दिन पुरै ट्रेनमा नै बित्यो । कुनै बेला खान दिन आउँछन् कुनै बेला समान बेच्न आउछन् । तास, मिनी मिलिसिया, पब्जी आदि खेल्दै रात आइपुग्यो । त्याे रात मेरा साथीहरू र म सुतेनौँ । अरुसित जिस्किदै कि ट्रेन बाहिर स्टेशनमा जाँदै गर्दा बिहान भएछ ।

त्यो बिहान सात बजे मुम्बई आएपछि हामी सामान लिएर टुरिष्ट बस चढेर आफनो होटेलतिर गयौँ । होटेलमा चेक इन गर्न समय लाग्ने भएकाले पहिले हामी बिहानको खाजा खाएर मात्र आफ्नो आफ्नो चार जनाको समूहमा रूमतिर गयौँ । नुहाएर  एकछिन आराम गरेर बल्ल हामी मुम्बई घुमघाम गर्न तयार भयौँ। मुम्बईको समुद्री किनारा, मरिन डाइव, गेटवे अफ इन्डिया र भारतका फिल्मी कलाकारहरूका घर हेर्न गयौँ । पछि एउटा ठुलो मलमा गएर केही किनमेल पनि गर्‍यौँ । बेलुकीतिर हामी एउटा रेस्टुरेन्टमा गएर खाना खायौँ । नाै बजेतिर बल्ल होटेल फर्किदा त्यो दिनको अन्त्य भयो । दुई दिन नसुतेको भए तापनि त्यो रात हामी दुई बजेपछि मात्र सुत्यौँ ।

अर्को दिन हामी मुम्बईको वाटर पार्कमा पुरै दिन बिताउने योजनामा थियाैँ । यो दिनको अनुभव भ्रमणको नौलो भाग थियो ।  बिहान दस बजेबाट छाडेर त्यहाँ पुगेका हामी दिउँसो पाँच बजे बल्ल फिर्ता होटेल आयाैँ । आठ बजे होटेलबाट ट्रेन स्टेसन पुगेर हामी गोवाको लागि हिड्यौँ । भोलिपल्टै दिउँसो  बाह्र बजे गोवा पुग्ने हुनाले सबै जना खुसी थियाैँ । बिरयानी खाएरपछि,  त्यस रात भने एघार बजे नै सुतेर त्याे दिनको अन्त्य गर्‍यौँ ।

बिहान पख आठ बजे उठेर हामी सब खाना खाएर गोवा पुग्नका लागि तयार भयौँ । बाह्र बजेको समयपछि बल्ल गोवा पुग्याैँ । मेरो सुरुको सोचविचार त्यहाँ एकदमै गर्मी हाेला भन्ने थियाे । यस दिन हामीलाई सिक्षकहरूले भने खाली समयमा गतिविधिहरू गर्न दिनुभयो। समुद्र नजिकै होटेल हुनाले चेक इन गर्दागर्दै हामी दस मिनेटमा नै समुद्रमा खेल्न पुग्यौँ। सिधै बेलुका छ बजे होटेल फर्केपछि फेरि होटेलको स्विमिङ पुलमा फेरि गयौँ । त्यहाँ केही समय मनाेरन्जन गरिसके पछि हामी रूममा गएर फेरि नुहाइधुहाइ गरेर खाना खान गयौँ । त्यस रात भने खाना खाएपश्चात् नै म भने भुसुक्क निदाएछु । 

सातौ दिनमा हाम्रो योजना गोवाको चर्च, फिल्म सुटिंग गरिने समुन्द्र तट र डल्फिन भ्युयिंङ्गको लागि गयौँ । त्यस रातको लागि हामी क्रुज राइडिङ्गको लागि पनि गयौँ । होटेल फर्कदा नाै बजेकाे थियाे  । यही अवसर पाएर हाम्रा सिक्षकहरू हामीलाई छोडेर कतै जानु भयो। हामी पनि यसको फाइदा उठाएर लाइट आउटपछि पनि एक अर्काको कोठामा गएर  जिस्कन थाल्यौँ । सिधै बिहानको चारबजे शिक्षकहरू आएपछि बल्ल सुतेको नाटक गरियाे भनाैँ । बास्तवमा, त्याे रात पनि निद्रा आएन ।

बिद्यालयका दुई ओटा सेक्सन भएकाले अर्को स्कुलका कक्षा नाैका विद्यार्थीसित भेट हुने यही मात्र एक दिन थियाे । दुबै सेक्ननका विद्यार्थी भेटेर जिस्कँदै फोटो पनि खिच्यौँ अनि सँगै खाना पनि खायौँ । त्यसपछि चेक आउट गरेर अर्को सेक्सनका साथीभालाई विदा गरिसकेपछि हामी ट्रेन स्टेशनतिर लाग्यौँ । ट्रेनको यो सफर मुम्बई पुग्न जतिकै लामो थियाे । त्यसैले त्यस दिन भने केही नभएर नै बित्यो ।

भोलिपल्ट जाडोले हामीलाई छुन थाल्यो। सबै जना बाक्लो लुगा लगाउन थाले। ट्रेनमा यताउता गर्दै, तास खेल्दै वा फिल्म हेर्दै त्यो दिन पनि बित्दै गयो । बेलुका भने फेरि मेरा साथीहरूले नसुत्ने भनेर त्यो रात पनि हामी सुतेनौँ ।

बिहानै छ बजेतिर आगरा आएपछि हामीले थाहा पायाैँ  कि हाम्रो होटेलमा चेक इन आठ बजे मात्र हुन्छ भनेर । त्यसैले अर्कै होटेलमा गएर एउटा रूममा ८-१० जना गरी एकछिनको लागि बिश्राम गर्‍याैँ । पछि शिक्षकहरूले हामीलाई बोलाएर हाम्रो बुक गरेको होटेलमा जाने भन्नुभयो । १०-१५ मिनेटमा नै होटेल पुगेपछि हामी ताजा भएर  बिहानको खाजा खान गयौँ । यस दिन हामी ताज महल, आगरा फोर्ट र आगराको भ्रमण गर्‍यौँ । त्यो दिन भने चाडै होटेल फर्केर हामी खाली समयमा गेम खेलेर बस्यौँ । बेलुका भने डिजे पार्टीकाे योजना थियो । तर सबै जनाले एकछिन मात्र रमाइलो गरेर आफ्नो कोठामा फर्किए । कुनै समयपछि शिक्षकहरूले हामीलाई केटा र केटीको दुई समूहमा बोलाएर कुराकानी गर्नुभयो। पछि हाम्रो हर्कतको कारणले गर्दा एक घन्टा जति गाली खाएपछि हामी आफ्नो कोठातिर गयौँ ।

भोलिपल्ट दिल्ली जनको लागि हामी बस छाडेर यमुना एक्सप्रेस वे हुँदै गयौ । धेरै दिन राम्रोसँग ननिदाएको हुनाले पुरै बाटोमा सबै जना एक घन्टापछि नै निदाए । एक दुई चोटि चाहिँ शौचालय वा खाने कुरा किन्न मात्र हामी उठेका थियौँ । तिन बजेतिर हामी बल्ल दिल्ली पुग्दा कतै नरोकीकन सिधै होटेल आइपुग्यौँ । होटेलनजिकै बजार भएकाले हामीलाई त्यो दिन किनमेल गर्न पुरै दिन दिइएको थियो । आफ्नो घर परिवारको लागि समान किनेर हामी बाँकी समय यताउता गर्दै बितायौँ । कुनै बेला रेस्टुरेन्ट जाँदै कुनै बेला होटेल रूममा बस्दै यो दिनको अन्त्य भयो।

भारतमा रहने अन्तिम दिन, हामी दिल्ली घुमघाम गर्नमा पुरै दिन ब्यस्त भयाैँ । कुतुब मिनार, लोटस टेम्पल, लाल किल्ला, इन्डिया गेट, प्रधानमन्त्री कार्यालय आदि ठाउँहरू घुमेर बल्ल अक्षरधामको वाटर शो हेर्न पुग्यौँ । वाटर शो होलोग्राफिक मसिनबाट पानीमा देखिएका थिए । एक घन्टाको शो हेरेपछि हामी सबैले एक घन्टा फेरि अक्षरधाम आफै घुम्न शिक्षकहरूले अनुमति दिनुभयाे । पछि ९:३० मा हामी होटेल फर्कियौ। भोलिपल्ट नेपाल फर्किने भएकाले हामी चाडै खाना खाएर आफ्नो रूमतिर लनगेर सामान मिलाउन थाल्यौँ । त्यो रात शिक्षकहरू सुतेपछि हामी होटेल बाहिर गयौँ, एक अर्काकाे रूमभित्र पनि गयौँ अनि रमाइलाे पनि गर्याैँ । 

नसुतेर नै बिहान भएपछि हामी सबै बिहानको खाजा खाएर बस चडी विमानस्थलतिर लाग्यौँ । यताउता गर्दागर्दै जिस्कँदै हामी हवाइजहाजमा पुग्यौँ । गफ गर्दै, खाना खाँदै हामी दुई घन्टा प्लेनमा बितायौँ । नेपाल फर्कदा सबै जना खुसी थिए । प्लेन ल्यान्ड हुन नपाउँदै सबैले आफ्नो बुबाआमालाई फोन गरेर बतायौँ । तिस मिनेटपछि विमानस्थल बाहिर निक्ल्याैँ । पछि आफ्ना साथीभाइ र शिक्षकलाई बाइबाइ भनेर हामी आफ्नो आफ्नो घर लाग्याे ।

अहिलेसम्म कै याे मेराे अविस्मरणीय यात्र बनेकाे छ । हेराैँ जीवन लामाे छ । आगामी दिनहरूमा याेभन्दा पनि रमाइलाे यात्रा हुन सक्छन् कि !

Teleportation is a process of transporting a matter from one point to another by converting it into energy and reconverting it into the terminal point. So far, Human teleportation has not been possible . But according to new research, quantum teleportation has been achieved. In quantum teleportation, some particles are particularly arranged and transfer their exact quantum condition onto other particles arbitrarily  so far. It is not possible to create the same copy of a quantum state while not destroying the original. Through a process called quantum entanglement ,the information sent and imprinted onto the exact same chemical elements that we are made of,Those materials are then programmed and arranged exactly the way we are. Now the main question, what if teleportation was possible? As our body is made up of billions,trillions of atoms,each atom is a set of data about energy state, locations and so on. So,theoretically, we can say that by scanning the atomic information our body and send that to the specified location and rebuild the way that it was. But transferring that much information is not that easy.  Also we don't know that if we teleported, would we be the same person the way we were?,would it have our memories?,would it have our personality? And teleporting this much data will take a very long time. And also if teleportation is possible then, our daily life will be completely changed. We can go everywhere we want to. Now waking up in front of the Eiffel Tower and eating breakfast in U.S.A, and to India for meal, and then again to the U.S for spending the whole day is like a dream for me ,if teleportation is possible, this could also be possible and that will remain no dream for me.

छुवाछुत प्रथा भनेको मानिसहरूबिच मानिसले नै मानिसको जात, पेसा, लिङ्ग तथा भेषभूषामा भेदभाव गर्नु हो । यो अभ्यासमा मानिसलाई दुई भागमा छुट्याइन्छ र ती हुन् माथिल्लो जात र तल्लो जातका मानिस । छुवाछुत प्रथामा माथिल्लो जातको मानिसले तल्लो जातको मानिसलाई आफ्नो घरभित्र पस्न र धेरै सार्वजनिक ठाउँहरूमा पनि जान मनाही गरिदिन्छन् । छुवाछुतमा विश्वास गर्ने मानिसहरू तल्लो जातका मानिसहरूले माथिल्लो जातका मानिसहरूकाे सामान छोए भने उक्त सामान अपवित्र हुन्छ भनेर मान्छन् । धेरै ठाउँहरूमा यही कारणले मानिसहरूबिचमा झगडा पनि पर्छ । हामीले दिनका दिन एक न एक प्रथाबाट सामाजिक सद्भावमा खलल पुगेकाे समाचार पत्रपत्रिका तथा रेडियोमा पढ्न र सुन्न पाइरहेका हुन्छौँ तर पनि हामी मूकदर्शक बनेर बस्छाैँ । 

छुवाछुत प्रथालाई उन्मूल गर्नु हरेक व्यक्तिको कर्तव्य हो तर अहिलेको युगसम्म आइपुग्दा पनि यसलाई मानिसले जरैदेखि उखेल्न सकेका छैनन् । यो मानिसहरूबिच हुने गम्भीर किसिमको भेदभाव हो । यो प्रथालाई मानिसहरूले रीतिरिवाज मानेर संरक्षण गर्दै आएका छन् र याे अत्यन्तै निन्दनीय कार्य हो । भनिन्छ, “हामी सबै नेपाली एक हौँ” तर पनि यो भेदभाव किन ? 

याे प्रथा ग्रामीण क्षेत्रमा बढी मात्रामा रहेको छ किनभने अविकसित तथा विकासशील ठाउँहरूमा मानिसहरू शिक्षित भइसकेका छैनन् । राज्यले सक्दो कोसिस गरेर अविकसित क्षेत्रका मानिसहरूमा यसबारे जनचेतना जगाउन सके धेरै फाइदा हुन्छ । जानेका मानिसहरूले विभिन्न ठाउँमा गएर आफ्नो सोच, धारणा व्यक्त गरेर सम्बन्धित ठाउँका जनतासँग विचार साटासाट गर्न सके पनि हामीले त्यहाँका धेरै कुराहरू थाहा पाउन र याे समस्याको समाधान निकाल्न सक्छौँ ।

याे प्रथाको कारणले गर्दा तल्लो जातका मानिसहरूले अपमानित हुनु परेकाे छ । हामीले समाजको नै सोच बदल्न सक्यौँ भने याे प्रथा उन्मूलन गर्न धेरै समय लाग्दैन । त्यसैले हामीले छुवाछुत प्रथा अन्त्य गरेर सबै मानिसकाे भावनाको कदर गर्न सिक्नुपर्छ र अरूलाई पनि सचेत बनाउनुपर्छ ।

Franz Kafka was a Czech-born German-language writer whose surreal fiction vividly expressed the anxiety, alienation, and powerlessness of the individual in the 20th century. Kafka's work is characterized by nightmarish settings in which characters are crushed by nonsensical, blind authority. Kafkaesque comes from the name of author Franz Kafka, who lived from the 1883 to 1924.

The term “Kafkaesque” is used to describe concepts and situations reminiscent of his work, particularly Der Process (The Trial) and Die Verwandlung (The Metamorphosis).Thus, the word Kafkaesque is mostly applied to bizarre and impersonal administrative occurrences where the individual feels powerless to understand or control what is happening around his life. Innumerous films and television works have been described as Kafkaesque and the pattern is particularly eminent in dystopian science fiction.  Characters in a Kafkaesque setting often lack a clear course of action to escape a labyrinthine situation. Kafkaesque elements often appear in existential works, but the term has transcended the literary realm to apply to real-life occurrences and situations that are incomprehensibly complex, bizarre, or illogical. Examples include instances in which bureaucracies overpower people, often in a surreal, nightmarish milieu which evokes feelings of senselessness, disorientation, and helplessness. You are in a Kafkaesque situation in which they say, "We believe you are a threat, but we won't tell you why you are a threat."

Hence, it can be used to describe any situation or literature that resembles his work, which often involves characters navigating bizarre bureaucracies (unnecessarily complicated government systems full of confusing and contradictory procedures and paperwork). People began tossing it off to describe rather harmless situations, such as racing out the door to catch a bus, then discovering the bus drivers were striking that day. The word is misused and changed with scenarios it often doesn’t relate to. This is one of the greatest works by Franz Kafka

References: www.wikipedia.com

                    www.guardian.com

                    www.merriam-webster.com

आजको समयमा स्वास्थ्यको हेरचाह गर्नु अति आवश्यक छ । के हो त स्वास्थ्य भनेको ?  स्वास्थ्य भनेको शारीरिक, मानसिक र सामाजिक रूपले सक्रिय र रोगरहित अवस्था हो । अहिलेको यो युगमा मानिसले स्वस्थ्यलाई लिएर निकै ध्यान पुर्‍याएको पाइन्छ । "स्वास्थ्य नै धन हो”, यो भनाइ निकै प्रसिद्ध छ । अहिले आफ्नो स्वास्थ्यलाई लिएर हरेक मानिस चिन्तित छन् । 

हाल मानिसहरू सतर्क भएकाले दिनदिनै स्वास्थ्य परीक्षण गर्ने दर बढेको छ र स्वास्थ्यमा केही गडबडी आएमा तुरुन्त डाक्टरकहाँ दौडिन्छन् । यसरी स्वास्थ्यको महत्त्व मानिसले समयअनुसार बुझ्दै गएका छन् । आज आधुनिक प्रविधि र विज्ञानले धेरै विकास गरेको छ । यसरी विज्ञान पनि स्वास्थ्य क्षेत्रमा योगदान पुर्‍याउन सफल भएको पाइन्छ । अहिले मानिसहरूलाई आफ्नो रोग पत्ता लगाउन भने सजिलो भएको छ । धेरै वर्षअगाडि विभिन्न रोगहरूको पहिचान नै भएको थिएन । मानिसहरूलाई स्वास्थ्यको बारेमा धेरै ज्ञान थिएन । कुनै मानिस बिरामी वा घाइते भएमा सो रोगको घरमै विभिन्न जडीबुटी लगाएर उपचार गरिन्थ्यो। पुरानो समयमा धामी, झाँक्रीलाई बढी विश्वास गरिन्थ्यो । त्यति बेला रोग किन र कसरी लाग्छ भन्ने कुरा थाहा नभएर मानिसहरूको अकालमै ज्यान जान्थ्यो । 

मानिसको स्वास्थ्य बिगार्न विभिन्न संक्रमण, किरा, जीवाणु, परजीवी तथा भाइरसको हात हुन्छ । यस्ता भाइरसहरू प्राणघातक हुन्छन् । आजको समयमा कोरोना भाइरसका कारण यतिबेला विश्वभरका मानिस भयभीत छन् । विज्ञान र प्रविधिमा विश्वले यसभन्दा बढी विकास गर्नु आवश्यक भएको छ । यो भाइरस नयाँ भएकाले यसको उपचार कसैलाई थाहा छैन । आहिले यस माहमारीले सबैलाई त्रासित बनाएको छ। अहिले कोरोना भाइरस रोगको औषधी विज्ञानका लागि ठुलो चुनौति बनेको छ । 

मानिसलाई आफ्नो ज्यान प्यारो लाग्छ । मानिस बिरामी हुनुमा व्यक्तिगत व्यवहार र क्रियाकलाप धेरै हदसम्म जिम्मेवार हुन्छन् । तपाईंलाई लाग्छ जीवन यति सस्तो छ ? हामी यदि आफ्नो जीवनलाई महत्त्व दिन सक्दैनौँ भने लामो समय बाँच्न सक्दैनौँ । त्यसैले हामीले हाम्रो स्वास्थ्यको ख्याल राख्नुपर्छ । स्वास्थ्यको बारेमा होसियार हुनुपर्छ । त्यसका लागि स्वस्थ रहनु जरुरी छ र स्वस्थ जीवन बिताउनुपर्छ । 

अत: स्वास्थ्य नै सबैभन्दा ठुलो धन हो । भौतिक धनभन्दा पनि स्वास्थ्यरूपी धन प्राप्त गर्न हाम्रा क्रियाकलाप उद्यत हुनुपर्दछ । यदि हामी स्वस्थ भयौँ भने जति पनि धन कमाउन सक्षम हुन्छौँ । तसर्थ स्वस्थ रहनाका निम्ति दैनिक व्यायाम गर्ने, प्रशस्त पानी पिउने, आफ्नो वरिपरिको वातावरण सफा र स्वच्छ राख्ने गर्नुपर्दछ । यसरी हाम्रो बानी र व्यवहार स्वास्थ्यमैत्री बनाउन सकिन्छ । सबैले बुद्धिपूर्वक निर्णय लिएमा हामी स्वस्थ जीवन बाँच्न सक्दछौँ । 

In the digital era, no one questions the importance of the website for your company. A web page is the minimum digital presence that an organization must present to guarantee its credibility. It is very crucial for any company. Have you ever heard of any successful brand that doesn't invest online? The Internet has been slowly changing people's consumer behavior. For example: if you want to know any product /service in detail before you buy or add it in cart. And all because of this you will understand how important it is to have a website for a company. Having a company website and online presence strategy allows you and your company to market your business online. 

Having a company website not only helps to give credit but it also helps to give a positive impression that your company is more successful. Websites usually provide a direction for the visitor’s to find the location easily. And especially websites are more important for small companies than the big ones. Because you might be surprised to know that nearly half of the small businesses don’t have a website. All online marketing strategies have been proven to be effective and profitable. Viewers will get to know a lot about your company and its facilities. The website has a far more extensive reach than any other form of advertising for the company. It also can be used to accomplish many different marketing strategies to help your company name grow all over the world. In this digital world, many consumers look for online information from any company. Like education is the backbone of being successful, a website is a backbone for your company to grow wider.  It’s important that your website gives your consumer a clear idea of what your brand is about and what types of products or services you are offering. These online websites are being so popular, you can notice different ads saying do you want to build your company website. Nowadays, almost every company has a website, and consumers normally go through the online website and search for companies they don’t just call and search for it. And the internet gives even small startup companies to connect with millions of potential customers.   

Whether it’s blogging or sharing white paper, websites provide a scalable method for getting your brand out and establishing your business as trusted authorities if and when compared to a competitor's website. 

रङ अन्धता भनेको रङहरूको सही पहिचन गर्न नसक्ने रोग हो । मनिसको दिमागले रातो, हरियो निलो गरेर ३ प्राथमिक रङहरू चिन्छ तर रङ अन्धता भएको मनिसलाई ती तीनमध्ये  एक मात्र रङ चिन्न गाह्रो हुन्छ । रङ अन्धता भएका मनिसहरूले कालो र खैरो रङ मात्र देख्छन् भन्ने धेरै मनिसहरूको बुझाइ छ । अब हामी यस्ता गलत बुझाइहरूलाई हटाऔँ र रङ आन्धताका बारेमा जानौँ ।

जब प्रकाशको तरङ्ग रेटिनामा पर्छ तब मात्र हामी केही कुरा देख्न सक्छौँ । रेटिनामा कोन्स नामक एकल फोटो रिसेप्टर हुन्छ । कोन्समा पर्ने विभिन्न तरङ्गहरूबाट रङको विभाजन हुन्छ । कोन्सले विशेष गरी रातो, हरियो र निलो रङ चिन्न सक्छ । रातो रङ चिन्न नसक्ने रङको अन्धतालाई प्रोटानोपिया भनिन्छ । त्यसरी नै हरियो रङ चिन्न नसक्ने रङको अन्धतालाई ड्युटानोपिया भनिन्छ भने निलो रङ नदेख्ने दोषलाई ट्राइटानोपिया भनिन्छ ।   

संसारमा धेरै मनिसहरू रङ अन्धताका रोगी छन् । १२ पुरुषहरूमध्ये एकजनालाई कुनै प्रकारको रङ अन्धता हुन्छ भने महिलाहरूमा २०० जनामा एकजनालाई रङ अन्धता हुन्छ भन्ने कुरा विभिन्न अध्ययनहरूले देखाएका छन् । रङ अन्धता महिलाहरूलाई भन्दा पुरुषहरूमा बढी पाइन्छ जसकाे कारण भनेको रङ अन्धता हुने जिनहरू एक्स (X) क्राेमाेजाेममा हुनु हाे । रङ अन्धता हुने धेरै कारणहरू छन् । हानिकारक रासायनिक पदार्थ र औषधीहरूको कारणले मनिसहरूमा रङ अन्धता हुन सक्छ । उच्च रक्तचाप, मृगौलाको रोग, क्षयरोग, मुटुरोगहरूले पनि रङ अन्धता हुन सक्ने देखिएको छ । उमेरको वृद्धि र रक्सी खाने बानीले पनि रङ अन्धता हुने विशेषज्ञको भनाइ छ ।    

रङ अन्धता त्यति गम्भीर रोग नभए पनि यसले धेरै कुरामा मनिसको जीवन कठिन बनाउन सक्छ । रङ अन्धता भएका मनिसहरूलाई ट्राफिक बत्ती चिन्न गाह्रो हुन सक्छ र त्यस्तै रङहरूको प्रयोग हुने अन्य प्रणालीहरू पनि बुझ्न कठिन हुन सक्छ ।

Over 2.5 billion people have smartphones now, and tons of them are having a tough time putting it down (including me). Today’s phones are hard to place down. The biggest problem is that our smartphones are designed to make us stay engaged. They're intentionally addicting. Push notifications buzz in your pocket, red bubbles demand attention, and endless distractions sit at your fingertips. It can feel impossible to tug faraway from. But that’s quite the purpose. When people mention the “attention economy,” they’re pertaining to the very fact that some time and a spotlight are the currency on which today’s applications make money. Because apps profit off of the entire time you spend on their platform, there’s a robust incentive to use psychological tricks to stay you endlessly hooked. But it doesn’t need to be this manner. Start with turning off all notifications, apart from one when a true human is trying to succeed in you. once you get a call, text or a message it's actually because another person wants to speak with you, but today’s apps simulate the sensation of that sort of social interaction, to urge you to spend longer on their platform. For instance, if Facebook sends you a push notification that a lover is curious about an occasion near you, they're essentially acting sort of a marionette, leveraging your desire for social connections in order that you use that app more. But notifications weren’t always like this, when push notifications were first introduced for email on blackberries in 2003 they were actually seen as how for you to see your phone less. you'll easily see emails as they come in, so you don’t need to repeatedly open your phone to refresh in inbox. But today you'll get notification from any app on your phone. So, whenever you check it you get a couple of notifications which will cause you to have a broad sort of emotions. If it's not random then it is predictably bad or predictably good, then you'd not get addicted. The predictability takes the addictiveness. Most apps have pull to refresh design. That’s a conscious design choice. Those apps are usually capable of continuously updating content, but the pull action provides an addicting illusion of control over that process. Designers of many companies get paid to make the app more attractive and more addictive.

In the future we'd see healthier ways of delivering notifications research shows that bundling notifications, where phones deliver a batch of updates at set times, reduces user stress. Then the second way is to grayscale your screen. The simplest thanks to attract the eye's attention on a screen is through color. Human eyes are sensitive to warm colors and in eye-tracking tests, they gravitate particularly to bright red. This is often the reason why numerous apps have redesigned their icon to be brighter, bolder, and warmer over the years. This is often also the rationale why notification bubbles are red, a notification in blue or black or greed doesn’t have an equivalent impact on your attention because the red one. And third way is by restricting your home screen to everyday tools that aren't the apps that you simply can fall under then sucked down some bottomless vortex of stuff (apps that use infinite scrolling). Unlike pagination, where users need to click to load new content on another page, infinite scrolling continuously loads new material so there is no built-in endpoint. Video autoplay works during a similar way.

Tristan Harris, who runs Time Well Spent, is functioning to make a world where platforms can more honestly respect their users’ time. It’s true that we’re seeing unprecedented levels of teenagers using digital devices, most teens have access to a smartphone, and 45 percent say they're online “almost constantly,” consistent with a 2018 Pew poll. and through an equivalent period of your time that internet and smartphone use has increased for a generation of children, the suicide rate has also steadily increased (across all ages overall). We check our phones tons of time during the day. Most folks drastically underestimate how often we do so. But technology won't always look in this manner. There are ideas for alternative interfaces that offer you functional choices and are more transparent about what proportion of time you'll lose with one action, versus another. But it is a really deep philosophical question: what's genuinely worth your attention? On an interruptive basis? Do people even have the skills to answer that question? it is a really hard question; it isn't something we expect about. But, for now, it is a question that everyone must start asking.

Reference: https://www.vox.com/conversations/2018/2/9/16994794/smartphone-tech-addiction

                  https://medium.com/@archiveblog/the-reason-why-it-is-so-hard-to-put-your-phone-away                    410be8159289