In the shadows of despair, we often dwell,

Where life's harsh truths, like bitter tales, they tell.

But failure, my friend, is not the final song,

It's where the resilient learn to grow strong.

Each stumble, every setback, a chance to rise,

To see the world anew through wiser eyes.

In failures, seeds of future success we sow,

For in the darkest storms, our character will grow.

Don't fear the fall or the missteps you've made,

In failure's echo, there's wisdom to evade.

It's in our flaws that true strength takes its form,

As we rise, resilient, through life's storm.

So when the path seems lost, and hope feels dire,

Remember, from failure, you'll still aspire.

For in the depths of loss, there's a hidden treasure,

The resilience to rise, your ultimate measure.

युवाहरू भविष्यका लागि विदेश जान्छन्

खुशी र सबै पछाडि छोडेर

नयाँ जीवन सुरु गर्न

अरू केह माग्न ।

चाडपर्वहरू साँच्चै नजिक छन्

युवाहरू विदेशमा छन्

यहाँ आमाहरू रोईरहेका छन्

त्यहाँ युवाहरू रोइरहेका छन् ।

छोरा र छोरीको राम्रो भविष्यको लागि

कमाइका लागि निर्माण स्थलमा गए

३५ वर्षको उमेरमा विदेश गए

आशा छ कि पारिवारिक अवस्था राम्रो हुनेछ ।

परिस्थितिहरू यहाँ गम्भीर छन्

छोराछोरीले आफ्नो बुबा गुमाए

महिलाको निधार खाली छ

आँसु वर्षा जस्तै झरिरहेछ । 

आँसु निरन्तर बगिरहन्छ

ती सुन्दर सम्झनाहरूको बारेमा सोच्दै

ती सुन्दर सम्झनाहरूको बारेमा सोच्दै

तिनीहरूका लागि त्याे सुनाैलाे सपना 

महिला, आमा, बच्चाहरु

चाडपर्वहरू अहिले तिनीहरूका लागि खाली छन्

दसैँ अहिले उनीहरूका लागि खाली छ

तिनीहरूको निधार पनि त्यस्तै छ ।

प्रत्येक सम्झनाले धेरै सताउँछ

रात बिताउन गाह्रो छ

प्रत्येक र हरेक स्मृति 

पुन: खुसीको सट्टा आँसु छचल्किरहेछ । 

जीवनको पहिलो बिहानी, हामी पाइला टेक्छौँ,

आमा र बाबाको खुसीबाट हाम्रो आँखा भर्छ,

निर्दोषता र आश्चर्यसँग, हामी मुस्कुराउँछौ,

बाल्यकालको रमाइलो मैदानमा आफ्नो दिन काट्छौँ ।

थाहा हुदैँन के हो जिन्दगी,

हामी त जिउन मात्र सिक्छौँ,

हेर्दा हेर्दै दिनहरू बित्छ,

एकदिन सानो त अर्को दिन ठुलो हुन्छ ।

हाँसो र खुसीसँगै हामी बढ्दै जान्छौँ,

दिन प्रति दिन नँया कुरा सिक्छौँ,

कक्षामा पढ्न र मैदानमा खेल्न सिक्छौँ,

नयाँ साथीहरूसँगै पुरा दिन बिताउछौँ ।

हुँदै सात, आठ वर्ष,

पढाईलाई गम्भीर रूपमा लिन्छौँ,

म त ठूलो भएर डाक्टर बन्छु भन्छौँ,

खेल्दै, पढ्दै, बढ्दै जान्छौँ हामी ।

भएँ होला म १०, ११ वर्ष,

अब त जीवनलाई गम्भीर रूपमा लिन्छौँ,

अहिले त भविष्यको चिन्ता छैन,

पढाईमा नै ध्यान छ ।

१४, १५  वर्ष पनि पुगियाे,

अब पो छ भविष्यको चिन्ता,

मनोविज्ञान र दिमागको विकास त भयो, 

आफू नै सबैभन्दा ठुलो भए झैँ लाग्यो । 

One step I walk forward, my next chase.

Pointed shoes wrapped around the ankle.

The hem of the skirt dances like winter snow.

Slowly, I let go and wrap my arms.

The winter calls me in the eternal night.

Swinging my feet up high, I foresee.

The crystals rely on my eyes.

I watch the pretty flakes slowly fade away.

Vast winters and cold feet.

Golden footprints lead me through.

I stand in them, one for the front,

And another for her I see in my reflection.

Pearls of happiness and thunder of fears.

One breath claps the winter air.

I fall and stand between my dream and fear.

The one I look for, the ballet dream.

Hades, a well-known character in Greek mythology, is often associated with the underworld that bears his name. He is the son of Cronus and Rhea and the sibling of powerful gods such as Zeus, Poseidon, Hera, Demeter, and Hestia. In the Greek pantheon, Hades is the ruler of the Underworld, also referred to as the land of the dead and the afterlife. This realm is depicted as a gloomy and dismal region where souls are judged and assigned eternal fates based on their life actions.

Hades is frequently depicted wearing an invisible helmet, which he used in the Titanomachy and subsequent battles between the Olympian gods and the Titans. While Hades is not as widely worshipped as other gods, he is symbolized by various objects, including the scepter, the three-headed dog Cerberus, and the helmet of darkness. His role as a deity of the afterlife is reflected in his position as king of the Underworld.

One of the most well-known stories involving Hades is the kidnapping of Persephone, the daughter of the agricultural deity Demeter. A deal was struck when Hades abducted Persephone and brought her to the Underworld, allowing her to spend half the year in the Underworld, symbolizing the barren seasons, and the other half with her mother on Earth, representing the fruitful and abundant seasons. According to popular belief, Hades was related to Plutus, the Greek god of riches. The theory that valuable materials and resources found in the Earth's depths, such as gold, silver, and diamonds, were seen as a part of the wealth of the Underworld helps to explain the connection between Hades and Plutus. In this sense, Hades served as both the protector of Earth's hidden treasures and the ruler of the dead.

In Greek mythology, death is an essential and natural part of the cycle of life and the natural order. The Greek religious system acknowledges death as a necessary part of life and accepts that it is inevitable. This is why the role played by Hades as the god of the underworld and the afterlife is of great significance in maintaining balance. Although he is associated with the Underworld and death, Hades is not typically portrayed as a cruel or malevolent god. He is often seen as a just and fair deity who impartially rules the afterlife.

Hades' domain and his role as the god of the afterlife symbolize the inevitable fate of death, which is an essential aspect of human existence and a concept that can be challenging to comprehend and accept. While his significance and unique position in the Greek pantheon are sometimes overshadowed by those of more famous deities like Zeus and Poseidon, Hades still holds a prominent place. His character and domain reflect the somber and mysterious nature of his realm.

In conclusion, Hades, the god of the Underworld in Greek mythology, is a complex and enigmatic figure who is often overshadowed by his more famous siblings in the Olympian pantheon. Nevertheless, his significance and symbolism are profound, offering insight into the intricate Greek conception of life, death, and the afterlife.

‘शासन’ शब्दमा ‘अनु’ उपसर्ग लागेर बनेकाे अनुशासन” शब्दले संसारका हरेक सजीव प्राणीको सङ्गतिपूर्ण जीवनपद्धतिलाई सङ्केत गर्छ । यस सृष्टिका हरेक वस्तुको आफ्नै सीमारेखा हुन्छन् ।  निश्चित गति र गन्तव्य हुन्छन् । यो संसार पनि नियममा चलेको हुन्छ । प्रकृति स्वतः को पनि आफ्नै नियम हुन्छ । नियमबाहिर न त मानिस वा अन्य जीवजन्तु चल्न सक्छ,  न त विश्व नै । यसरी प्रत्येक वस्तुले सर्वमान्य नियम वा सिद्धान्तभित्र नियन्त्रण गर्नु नै अनुशासन हो ।

अनुशासन शब्दलाई बालबालिका वा आफूभन्दा सानालाई दिइने उपदेशका विषय बनाई सङकुचनको घेराभित्र राख्ने गरिन्छ । त्यतिमा मात्रै अनुशासनको परिभाषा सीमित हुँदैन । अनुशासनको प्रभाव आर्थिक, सामाजिक, राजनीतिक, प्रशासनिक, सांस्कृतिक, वैयक्तिक जस्ता विभिन्न क्षेत्रमा पनि पर्दछ ।

अनुशासन नभएको मान्छे सबैको नजरमा “छि ! छि !”बन्छ । अनुशासनहीन व्यक्तिको समाज र समुदायमा कुनै प्रतिष्ठा रहँदैन । अनुशासनबिनाको जीवन भनेको लगामबिनाको घोडा जस्तै हुन्छ । अनुशासित मान्छेहरूलाई सबैले सौहाद्र्यपूर्व व्यवहार प्रदर्शन गर्छन् । अनुशासित व्यक्तिको समाज र समुदायमा मौलिक सर्वोत्तम व्यवहार हुन्छ । उनीहरूसँग सबैको समन्वय हुन्छ ।

मानवको सन्दर्भमा अनुशासन हामी जनतामा मात्र हैन, राजनीतिक कार्यकर्ता, कर्मचारी, प्रशासनिक क्षेत्र आदिमा पनि अनुशासन निहित हुन अत्यन्तै जरुरी छ । राजनैतिक क्षेत्रमा अनुशासन नरहे राजनैतिक कार्यकर्ताबिच द्वन्द सिर्जना हुन्छ । त्यस द्वन्दले देशमा अन्तद्र्वन्दको सिर्जना गर्छ । देशका जनताहरूबिच उपेक्षात्मक भावना निम्तिन्छ । यसरी एउटा सानो राजनैतिक द्वन्दले पलाएको अनुशासनहीनताको विषालु जराले सिङ्गो राष्ट्रलाई रोगी बनाइदिन्छ ।

त्यसैले जीवनका प्रत्येक क्षेत्रमा अनुशासन अपरिहार्य छ । अनुशासनको प्रभाव वैयक्तिक सन्दर्भमा मात्र नभई धार्मिक, सांस्कृतिक, आर्थिक, राजनीतिक, प्रशासनिक एवं सामाजिक विविध क्षेत्रमा पर्न गएको देखिन्छ । स्वेच्छाचारी यात्रा गर्दा र जीवनोपयोगी न्युनतम मर्यादाहरू पालना नगर्दा कुनै व्यक्ति कुहिएर काग बन्छ र आफ्नो लक्ष्यमा पुग्नुको साटो बिचैमा हराउन सक्छ । अनुशासनकाे पालना हरेक क्षेत्रमा हुनुपर्छ ।

जीवनको पलहरू छायाँमा बितेको,

सपनाहरूले ढाकेको आकाश बितेको।

आएका छन् सुखद समयहरू

बिहानीकाे स्पर्शमा सुखद अनुभूति,

आउँदैछन् ममा ती स्मृतिहरू, 

जिन्दगीको यात्रामा एक युग बिताउन ।

पर्वहरूको जडान, मित्रहरूको हात,

दु:खको साथीमा बितेको रात।

मनका भावनाहरू साटेकाे

आन्तरिक यात्रामा मन र तनसँग

सँगै लिएका यादहरू मन र तनसँगै

उदास बितेका किस्साहरू

आँखामा आँसु लिएको,

सङ्घर्षको मार्गमा, अवसानको आशा लिएर

जीवनको अन्तरङ्ग फर्केको,

हाम्रो छ, यो जीवन बाँचीराखेको  ।

चर्चित्रमा लिखिएका उज्यालो यात्राहरू,

जीवनका पलहरू बितेका यादहरू

बदलिएका हामी, यो संसार बदलिँदै जाने छ

जीवनका पलहरूले मलाई सम्झाइ रहने छ ।

She got up as the world did too

Filling her mind with her own scenarios 

As being as delusional as she could

As she saw the world from another point of view.

She made a whole different world for herself

Sketching the life she never had

Relating herself to the song “Matilda”

Letting everything pass on by.

She didn't care much about

Not having friends

She had poem to accomplish her

Which was far than enough for her.

As selfish as she was for the world

She never cared less about it

Waking up with hope in her eyes

Tears flowing down her cheeks.

She sketched the life she knew she never had

But soon is going to

Poetry was a therapy for her

While she was losing herself.

With her tired heart

She still tried to love

Loving poetry was the best thing

She ever claimed to do.

Those diamond tears

sparkling brighter than the stars could

Keeping up with her strong mindset

Shes expressing herself through poems.

Poetry was a comfort zone for her

A home she always thought was lost

A quiet place, a notebook and a pencil

Was all that she needed to feel loved.

Home is not a place but a zone

So was poetry for her

Poetry saved her during the lowest

Giving her higher hopes and a bright future.

She closes her notebook with the last line

Creating a hopeful future for herself

Keeping all up to herself

She writes about the life she cannot live.

The one who provides love, care, and support,

There is no other like her.

The one who guides our lives,

Bringing brightness to a world once dark.

Her embrace is warm and comforting,

Her gentle touches are pure and tender,

In her loving eyes, we find solace,

A mother's love, a bond that won't surrender.

Her smile is like the sun, warming our souls,

The reason behind our own joyful grins,

She's the masterpiece that God has crafted,

The reason we find the strength to win.

In her presence, I find where I belong,

A guiding light in a world so cruel and dark,

Amidst the highs and lows, she's always near,

Holding my hand, calming every fear.

She endured the pains of labor for our sake,

Granting us the gift of life, no less,

My mother, my champion, my teacher, my guide,

Forever cherished in my heart, in her embrace.

In her eyes, love and care know no bounds,

A love that knows no exception or compare,

A mother's love, so pure and lovely,

Forever grateful for all she does and did share.

सामाजिक चिन्ता डिसअर्डर भनेको मानिसहरू द्वारा न्याय गर्नु वा अनुपयुक्त रूपमा हेर्नु हो । केटीहरू मात्र सामाजिक चिन्ता विकारको सामना गरिरहेका छन् भनौँ, हरेक व्यक्ति यस प्रक्रियाबाट गुज्रिरहेको छ । म पनि यसबाट गुज्रिरहेको छु। सामाजिक चिन्ता विकारले वास्तवमा व्यक्तिलाई सम्पूर्ण जीवन बर्बाद गर्दछ। यदि व्यक्ति त्यसबाट अघि बढ्दैन भने लगभग ५० लाख मानिसहरूले चिन्ता विकारको कारणले मृत्युको प्रयास गरेका छन् । ९९ % मानिसहरूले सधैँ आत्महत्या गर्ने प्रयास गर्छन् र तिनीहरूमध्ये १० % डिप्रेसनमा पुग्छन् । कहिलेकाहीँ मानिसहरू आफ्नो शरीरको बारेमा धेरै सोच्छन् त्यसैले तिनीहरूमध्ये कोही आत्महत्या र उनीहरूलाई वास्तवमा वास्ता छैन । उनीहरूको मृत्युपछि उनीहरूका आमाबाबुले के गर्नेछन्? यो पुस्तामा १४-१८ उमेर समूहका केटीहरू र केटाहरूले चिन्ता विकारका कारण आत्महत्या गरिरहेका छन् । सामाजिक चिन्ताको कारणले गर्दा व्यक्तिले आत्महत्या गर्छ । कसैकाे छेडछाड वा दुर्यव्यहार गर्दा कहिलेकाहीँ लजालु व्यक्तिहरूलाई पनि यो विकार हुन सक्छ । कहिलेकाहीँ केही व्यक्तिहरू साँच्चै यस सामाजिक चिन्ता विकारमा गहिरो हुन्छन् र त्यसपछि डाक्टरले उनीहरूको उपचारको लागि केही गर्न सक्दैनन् । सामाजिक चिन्ता विकार विशेष व्यक्तिलाई मानिसहरूले न्याय गरिरहेछन् र उनीहरूले हेरिरहेका छन् भन्ने बुझिन्छ । सामाजिक चिन्ताको विकार बाल्यकाल / किशोरावस्थामा सुरु हुन्छ । त्यस्ता व्यक्तिहरू आमाबाबुसँग कुरा गर्दा रुन थाल्छन् । डरका कारण सम्पूर्ण जीवन बर्बाद हुन्छ । त्यसैले हामीले सधैँ आफ्नो डरको सामना गर्नुपर्छ। 

हाम्रो नेपाली समाजमा मानिसहरू केटाहरूले हाफ प्यान्ट लगाएमा राम्राे मान्छन् । केटीले त्यस्तै लगाउन थाल्यो भने कुरा काट्छन् । केटीहरू त्यसबेलादेखि डराउँछन् र सामाजिक चिन्ता विकारको प्रक्रियाबाट गुज्रन्छन् । यो समाज वास्तवमै अन्यायपूर्ण छ । हाम्रो देशमा अझै पनि कतिपय मानिसहरूले आफ्नो छोरीको वास्ता गर्दैनन् । तिनीहरू केवल यो सोच्छन् कि तिनीहरू १३ / १४ वर्षका भएपछि उनीहरूकाे विवाह हुन्छ । तर केटाहरूका लागि उनीहरूले धेरै सपनाहरू देखाउँछन् कि ऊ ठुलो व्यापारी हुनेछ । 

नेपालमा छाेरी हुने आमाबाबुहरूका लागि गाह्रो हुन्छ जोसँग पैसा छैन । आफ्नी छोरीको स्कुलको शुल्क र उनीहरूको बारेमा यी कुरा सुनेपछि त्यसपछि उनीहरूले पनि आत्महत्या गर्ने गरेका छन् । धेरै मानिसहरू सामाजिक चिन्ता विकारका कारण डिप्रेसनमा छन् । नेपालमा मात्र होइन अन्य देशहरूमा पनि मानिसहरूले डिप्रेसनका कारण आत्महत्या गरेका धेरै उदाहरण  छन् । सामाजिक चिन्ताले हामीलाई र हाम्रो परिवारलाई साँच्चै हानि पुर्‍याउँछ । सामाजिक चिन्ता साँच्चै हानिकारक छ र हामीले सधैँ हाम्रो डरको सामना गर्नुपर्छ ।

भारतको एउटा राज्यमा एक व्यक्ति बस्थे, देवेन्द्र । सबैको आखाँमा देवेन्द्र एक नेक र भलाद्मी थिए । उनको मुस्कान र आचरणको कारण उनलाई राज्यमा सबैले सम्मान र प्रशंसा गर्थे । तर, नम्रता र दयाको यो अनुहार मुनि, देवेन्द्रले ठुलो एउटा षड्यन्त्र रचिरहेको थियो ।

देवेन्द्र बस्ने राज्य, एक परोपकारी र असल सम्राट, राजा विक्रमले शासन गर्थे । सबैलाई न्याय दिने र बुद्धि लगाएर मात्र निर्णय लिने उनको राम्रो बानी थियो । देवेन्द्र भने राजाको मन्त्री र निर्णय निर्माण गर्ने व्यक्ति थियो । राजा र उनको दाहिने हातले बनाएको निर्णयहरूबाट राज्यका सबैजना सहमत हुन्थे । राज्यको एउटा मुख्य भाग भए पनि देवेन्द्रलाई राजाको छायामा बस्ने इरादा थिएन । त्यसै कारण देवेन्द्रले राजालाई मारेर सिंहासन आफैँलाई दाबी गर्ने योजना बनायो ।

देवेन्द्र राज्यको हरेक काममा आचरण र बुद्धिमत्ता देखाएर राजाको झन् नजिक हुन खोजे । उनले दरबारमा आफ्नो निर्णयको हरेक भागमा आफ्नो बुद्धि चलाएझैँ गरे । उनले शासन, कुटनीति र निर्णय लिने काममा सहयोग गर्दै राजाको लागि अपरिहार्य बन्न खोजे । चाँडै उनी महाराजा विक्रमको विश्वास र स्नेह कमाउँदै मन्त्रीको श्रेणीबाट माथि पुग्दै थिए ।

समयसँगै राजामाथि देवेन्द्रको प्रभाव बढ्दै गयो । राजाको निर्णयलाई गलत निर्णयाउदै, राजालाई आफूलाई नै शङ्का गर्न लगाए । तर पनि राजातर्फ कुनै पनि नराम्रो चाल चलेनन् । देवेन्द्रको वास्तविक मनसाय लुकेको थियो । कसैलाई पनि देवेन्द्रमाथि शङ्का नै थिएन । कसैले पनि देवेन्द्रमाथि कुनै प्रश्न गर्न चाहेनन् ।

दिनहरू बित्दै गए कैयौँ महिना बित्यो, देवेन्द्रले बिस्तारै आफ्नो योजना बिस्तार गर्न थाल्यो । आफैँ एक्लैले यो काम गर्न नसक्ने उसलाई राम्रोसँग थाहा थियो । यसै कारण, उसले राज्य भित्रको मानिसहरूलाई नै चलाखीपूर्वक हेरफेर गरेर आफ्नो नजिक बनायो । आफू जस्तै समान विचार धारा भएका मानिसहरूलाई आफ्नो तर्फ ल्याउने । अनि काम सकिपछि सबैलाई एकै चोटि मारिदिने उसले योजना बनायो ।

एक साँझ, राज्यमा एउटा भव्य उत्सव मनाइने थियो र यही दिन देवेन्द्रको महान् योजना अघि बढ्ने थियो । चाडपर्वको समयमा देवेन्द्रद्वारा सञ्चालित मानिसहरूले राजामाथि अचम्मको हमला गरे । यो आक्रमण भने राजालाई डराउन मात्र गरिएको थियो । तिनीहरूले राजाको गाडी रोके र राजालाई चक्कु प्रहार गरे । कसैले केही गर्नु अघि नै आक्रमणकारीहरू लुक्न गए । 

राजा भने यस घटनापछि अत्यन्त डराए । देवेन्द्र भने राजालाई सहयोग गर्दै केही नहुने भन्दै हौसला दिए । देवेन्द्रले राजालाई अझै धेरै हेरफेर गरिरहेको थियो । उसले आफ्नो अर्को आक्रमणको योजना बनायो । अर्को आक्रमण भने केही महिनापछि मात्र हुने थियो । उसले आफ्नो टोलीलाई भेला गर्यो र अर्को आक्रमणको योजना बनायो ।

एक महिनापछि राजा अत्यन्त बिरामी भए । उनको रोग दिन प्रतिदिन बढ्दै गयो । कैयौँ हप्ता बित्यो, उनी आफ्नो ओछ्यानबाट उठ्न पनि सकेनन् । उनी मर्न लागेका थिए । मर्नु अघि राज्य कसको हातमा दिनेभन्दा, राजा विक्रमले ‘देवेन्द्र’ भने । देवेन्द्र भने यो कुरा सुनेर छक्क परे । 

राजालाई मारेर राजगद्दी लिन्छु भन्नेले यस्तो हुँदा चाँहि राजगद्दी लिने कि नलिने ? देवेन्द्रले आफूभित्र अपराधी महसुस गरे र केही हुनुअघि नै राज्य छोड्ने निर्णय गरे । पछि गएर राजाको मृत्यु नै भएन र राजा विक्रम फेरि आफ्नो राज्यको सम्राट बने । 

Under the blue sky,

The golden sun rises, bright and right,

A warmth catches on our skin,

Sunny day, it begins.

Time passes moment by moment

We live in the warmth of the sun,

In a grateful heart, blessed domination,

Enjoy the majestic natural scenery.

So enjoy the sweet kiss of the sun,

on a simple day of heaven

And love every golden ray

On this bright and sunny day.