If I get to leave on a planet of my own I would like to have a planet full of beautiful and adventurous places. I would like my planet to have mountains in the north with some beautiful rivers. I would also like to have a small continent the size of China full of various cities where everything is made of food except one part of the land. On that continent, if anyone has to visit they have to use a jetpack. The part of the land where they have no candies, in that continent would be an airport where people get dressed to visit foodland. I would like to have beautiful places like Pokhara city in a big highly developed continent where people live and areas that would be full of wildlife such as we see in Africa. I would also like a beautiful place where people are as close to nature as in Switzerland and a great leader on that planet who can take care of people and protect my planet without disturbing wildlife, foodland, ecosystem and other natural resources.

If there is intelligent life on other planets, I would be shocked. In few alien movies, I had seen that aliens are always dumb. I would definitely like to visit their planet and see them with my own eyes and learn from their intelligence. If they would be as beautiful as diamonds then I would love to steal their beauty! I think that if the intelligent aliens knew how intelligent they are they would say that we are dumb and would not even like to pay a visit to us dumb humans but If they are not that intelligent they might say that we are cool, kind, and honest!    

(Pre-reading question of The Little Prince)

बन्छु म

ठुलो भएर

सैनिक नेपालको,

देशको रक्षा गर्ने

मेरो कर्म,

देश सुरक्षित पार्ने

मेरो धर्म,

 

हाम्रो देशमा

हुन दिन्न

कुनै युद्ध,

हटाउँछु म

देशबाट आतंक,

हटाउछु म

देशबाट भ्रस्टाचार,

 

बन्छु म

ठुलो भएर

सैनिक नेपालको,

हाम्रो देशका 

सम्पूर्णमा 

अनुभूत गराउँछु

सुरक्षाकाे

छन धेरै भ्रष्टाचारी

हटाउँनेछु कुप्रथा

 

असल राष्ट्रसेवक 

एक कुशल सैनिक

भाेलिकाे म

मेरी आमा धेरै राम्री छिन् I

उनी सधैँ मलाई माया गर्छिन् I 

मैले जे भन्छु  उनले  किनिदिन्छिन् I

उनी धेरै राम्री छिन् I

उनी धेरै असल छिन् 

 

 जन्म दिइन् उनले 

 हात समाई पाइला चाल्न सिकाइन्

हास्न बाेल्न अनि रमाउन सिकाइन्,

मेरी आमा मेरी शिक्षक पनि हुन् ।

 

मलाई थाहा छैन उनलाई के भयो I 

त्यसो भए किन उनीको हात काँपिरहेछ I

म त्यो देखेर छक्क परेँ I

तिमी  “ठुलो मान्छे बन्नु!”भन्ने आशिर्वाद पनि लागेछ क्यारे

म त यति ठुली भएछु ।

 

आमा तिम्राे  खुसी भनेको मेरो जीवन हो

जब तपाईँ खुसी हुनुहुनेछैन मेरो जीवनमा केही छैन।

एक नाता टुट्दैमा, जिन्दगी कहाँ सकिन्छ र ?

सुरु हुन्छ त्यहीबाट, सुरु मैले गरेको छु I

 

म उनलाई धेरै माया गर्छु

त्याेभन्दा बढी उनले मलाई माया गर्छिन्

आमा नै मेरी मुटु हुन् 

आमा नै मेरी सर्वस्व हुन् ।

काेराेना भाइरसका कारण लकडाउन सुरु भएपछि हामी अनलाइन कक्षा लियाैँ । सुरुमा मलाई अनलाइन कक्षाको बारेमा धेरै कुरा थाहा थिएन तर अनलाइन कक्षा भएको केही दिनपछि यसको बारेमा धेरै कुरा सिकेँ । केही समयपछि हामी दैनिक अनलाइन कक्षा लियाैँ । केही समयपछि अनलाइनबाट सिक्ने सजिलो भएकाे छ । दैनिक हाम्रो अनलाइन कक्षाको समय बढ्दै गएकाे छ। हामीले  दैनिक गृहकार्यहरू र कक्षाकार्यहरू गर्दै छाैँ ।हामी परियाेजना कार्यहरू पनि गरिरहेका छाैँ । बिस्तारै हामी अनलाइन कक्षामा समायोजन हुँदै गएका छाैँ । हामी अनलाइन कक्षा लिएपछि कम्प्युटर  र प्रविधिको बारेमा धेरै जान्याैँ ।अनलाइन कक्षा राख्नुका धेरै फाइदाहरू छन् ।हामीलाई हाम्रो अनलाइन कक्षा सुरु भएपछि कम्प्युटरको बारेमा राम्रो ज्ञान भयाे ।हामीलाई धेरै सुविधाहरूको बारेमा थाहा भयाे ।हामी अनलाइन कक्षामा राम्रो गर्दै छाैँ अनलाइन कक्षा भएको केहि महिनापछि हामीले पहिलाे चाैमासिक परीक्षा पनि अनलाइनबाटै  दियौँ । सुरुमा हामीलाई कसरी परीक्षा दिने भनेर थाँहा थिएन तर शिक्षकहरूले हामीलाई सिकाएपछि हामीलाई यो थाँहा भयाे ।  केहि दिनपछि हाम्रो नतिजा पनि बाहिर आयो ।अनलाइन कक्षामा पनि हामी राम्रो गर्दै छाैँ । यो अनलाइनबाट सिकेको बेला रोचक कक्षा राेचक पनि भएकाे छ तर हामी अनलाइन कक्षा  हुँदा हाम्रा साथीहरूलाई भेट्न सक्दैनौँ ।  हामीले साथी र शिक्षकहरू बिच अधिक कक्षा र कुराकानी र सञ्चार गर्न थालेका छाैँ ।यदि हामीले केही बुझेनौँ भने हामी हाम्रा शिक्षकहरूलाई सोध्छौँ। हामीले व्यावहारिक कार्यहरू र परियोजना कार्यहरू पनि अझै नयाँ तरिकाले गरेका छाैँ अहिले काेराेनाका कारण विद्यालय जान नपाएकाे अवस्थामा अनलाइन कक्षा नै सुरक्षित तरिकाले सिक्ने भरपर्दाे माध्यम बनेकाे छ ।

My aim is to be an architect because since I could remember I have done many decorations. I like to do a lot of decorations. I like to do house decoration because I feel very happy doing it.  I feel like a big architect. An Architect's job is a very nice one because a job with low stress is very good for us and to me, I don’t think I will be under any stress doing that. Through this job, I can do a nice job and get more salary. So, is architecture a good career? Yes, a career in architecture is very good because a career in Architect has a good-pay and is highly respected.

 

There is a reason to be an architect because when I was in class five, I wanted to design something like a room, I like to design anything. Right now, I can’t do it nicely and I need someone to help me in my work but I guess when I will be a bit bigger, then I can do everything myself. Architectural work gives us the freedom to use the creative part of our brain, it's an art that works with science to design places and buildings where people can live, interact, work, and play. We get a lot of opportunities to showcase our creativity and art while designing structures. The architect’s work needs great creativity. Many architectural works throughout history are considered art, showing the vision of the architect.

 

It is possible to specialize in advanced architectural design focused on housing, city, and energy by studying a Master of Architecture in Collective Housing. Because of these reasons,  I want to be an architect.

अनुशासन भनेको नियम  हो  ? अनुशासन त्यस्तो  चिज हो जसले सबै व्यक्तिलाई नियन्त्रणमा राख्छ। अनुशासनले गर्दा नै हामी जीवनमा प्रगति र सफलता प्राप्त गर्न सफल भएका छौँ। खासमा भन्नु पर्दा हामीलाई जीवनका प्रायः सबै ठाउँमा अनुशासन नै चाहिन्छ । विद्यार्थिहरू जब विद्यालय जान्छन त्यहाँ अनुशासन नै हेरिन्छ  ।केही गरी त्यो विद्यार्थीसँग अनुशासन छैन भने त्यो विद्यार्थीलाई नराम्रो  मानिन्छ । यसले मानिसलाई जीवनमा उनीहरूको लक्ष्यमा ध्यान दिन मद्दत गर्दछ । अनुशासित व्यक्तिलाई अनुशासनहीन व्यक्तिभन्दा बढी खुसीका अवसरहरू प्राप्त हुन्छन् । अनुशासन सबैको जीवनको एउटा प्रमुख पाटाे हो । जसले आफ्नो जीवनमा मिहिनेत गछ र अनुशासनकाे पालना गर्छ उसले चाहेको सफलता प्राप्त गर्छ र अर्को तरिकामा भन्नु पदा अनुशासन भनेको नियमहरूकाे पालना गर्नु वा नियमित क्रममा कार्यहरू गर्नु हो । अनुशासन जीवनको धेरै महत्त्वपूर्ण कुरा हो ।

One piece is a Japanese  Anime/Manga which was first aired in  October 1999 and it still continues as an ongoing manga/anime which is liked by thousands of people. This is a manga/anime where a young boy meets a pirate and is inspired to be a great pirate of the era. The anime also has marines as the opponents of pirates. The main characters of the anime/manga are:

Vinsmoke Sanji, Rona Zoro, Cat Burglar Nami, Tony Chopper, Franky, Nico Robin, Brook,, Usopp, Monkey.D Luffy, Jimbe, Gold.D Roger, Gold.D Ace, Edward Newgate/ whitebeard, Sabo, Monkey.D Garp, Monkey .D Dragon.

The story is all about a pirate age where all the pirates in the world try to find the greatest treasure of history. The series has many villains whose names cannot be all written and has about 1003 chapters. The author of this manga is Eiichiro Oda, and according to him, the manga series will go on for the next 5 to 6 years. The lead character of this manga/anime is Monkey D. Luffy who will grow stronger as the chapters progress. The latest villains in this anime/manga are Kaido of the beast, pirates, and Charlotte Linlin of the Big Mom Pirates. The heroes fighting them are Monkey.D. Luffy, Roronoa Zoro from the ‘Straw Hat Pirates’, Eustass Kid, Killer from the ‘kid pirates’, and Trafalgar Law from the ‘heart pirates’. The pirates from this generation are known as the worst generation. In a recent ongoing series, Monkey D Luffy might get a new form in the fight against the beast pirates’ Kaido looking at his anger from his friend’s death.

मित्रता भनेको यस्तो सम्बन्ध हो जुन हाम्रो परिवार वा अरूले बनाउने हाेइन। मित्र भनेको आफूले नै बनाउने हो। एउटा राम्रो मित्रले दुख सुख सबै बेलामा साथ दिन्छन्। त्यसैले मित्रलाई हामीले साथी पनि भन्छाैँ । एउटा राम्रो साथीले हाम्रो लागि गाली खान्छ वा झुट पनि बोल्छ। हामीले धेरै साथी बनाउछौँ। हामीले मित्रता अर्थात् साथीहरू स्कुल, घर जता पनि बनाउन सक्छौँ। हामीले धेरै साथीहरू बनाउछौँ, धेरै जना आउँछन् जान्छन् तर जुन साथी सधैँको लागि हुन्छ त्यो सबैभन्दा राम्रो हुन्छ। साथीहरूसँग हामी खेल्छौ, रमाइलो गर्छौ। साथीहरूसँग हामी रमाइलो गर्दा हामी आफ्ना सबै दुखहरू बिर्सिन्छौँ । साथीहरूले जिवनमा हामीलाई मदत गर्छन्। साथीबिना हाम्रो जीवन अधुरो छ । मित्रतामा हाम्रो झगडा हुन्छ, एक अर्कासग बाेल्दैनाैँ  तर कही समय वा दिनपछि एक अर्कासग माफी मागेर फरि मित्र बन्छाै। यो बाल्यकालमा हाम्रो जीवन साथीहरूसगँ रमाइलो  गर्दै बिताउनुपर्छ।एउटा साथी हामीभन्दा जति टाढा गएपनि  सधैँ साथी  हुन्छौ। हाम्रो जीवन बित्दै जान्छ, हामी बढ्दै जान्छौँ त्यस सँगसँगै साथीहरू पनि हराउँदै जान्छन। कोही साथीको जीवनभरि याद आउँछ भने धेरैलाइ बिर्सँदै  जान्छौं। यो हाम्रो जीवनको नियम हो। सबै साथी जीवनभरि हामीसगँ हुदैनन्  । मित्रता भन्ने कुरा हाम्राे व्यवहारमा पनि भर पर्ने कुरा हाे । असल काम वा व्यवहारले असल मित्रकाे जन्म हुने हुँदा हामीले सबैप्रति असल व्यवहार गर्नुपर्छ ।

बिहानीमा उठ्दा देख्छु आँगनीका फूल 

सँगै देख्छु गमलामा थरी थरी फूल 

चञ्चल चञ्चल मन किन देखेर ती फूल

लाग्छ किन भमराले गर्‍याे  कि केही भुल ।।

 

रङ्गीचङ्गी फूलहरूले फुरूङ्ग छ मन 

आहा ! कस्ताे हराभरा मनै मनमगन ।।

दिनदिनै गाेडमेल गर्छु आँगनीका फूल

जति हेर्‍याे हेराैँ लाग्छ सुभाष दिने फूल ।। 

 

फिरफिर पुतलीले नाच्दै गाउँदै गर्छन् 

माहुरी र भँमराले मेराे आँगन भर्छन् ।।

घामका ती झुल्कासँगै फक्रन्छन् ती फूल 

आहा! मिठाे बासनाले हुने हाे कि भुल ।।

 

घरकाे मठ मन्दिरमा त्यही फूलकाे खाेजी 

त्यही मन्दिर सजाउन टिप्छु राेजी राेजी

सानाे मेराे बगैँचा त्याे रँगाउने फूल 

तिनै फूलमा माहुरीले गर्‍याे कि त भुल ।। 

म ९ वर्षकाे हुँदा मेरो दाजु अनिस र असिमसँगै म पनि  पौडी खेल्न गएँ । म पहिलो पटक पौडी खेल्न जान लागेको थिएँ। म एक दम उत्सुक थिएँ। गाउँको नदीमा पौडी खेल्नको मज्जा बेग्लै हुन्थ्यो  । मेरी आमा एकदम डराउनुभयो किनकि म सानै थिएँ ।  कतै डुब्ने पो होकी भनेर होला। तर मेरो मनले मानेन । मलाई पौडी खेल्न एक दम रहर थियो। मैले मेरो दाजुसँग भनेँ, ‘ए दाइ म पनि पौडी खेल्न जाने नि, कस्तो रहर लागेकाे  छ ‘।  दाइले पनि नाइ भन्न्  सक्नुभएन म सानो भएर होला। दाइले मेरी आमासँग हामी गाउँ डुलेर औउछाैँ है भनेर भन्नुभयो । हामी पौडी खेल्ने ठाउँतिर गयाैँ । ठाउँ एकदम भिरालो थियो। म एकचोटी गुल्टे पनि तर दाइले थाम्नुभयो। 

हामी नदीमा पुग्याैँ । .एक दम रमाइलो ठाउँ थियो । पुग्नेबितिकै दाइहरू नदीमा हामफाली हाले । म भने डराएर किनार मै बसेँ। एक छिन् पछि म पनि हामफाले।पानी मेरो घाटीसम्म आइपुग्यो । डराएर मैले दाइको हात पकडी हाले। नदीका ढुङ्गाहरू एक दम चिप्ला थिए। म त  चिप्लेर नदीमा पछारिएँ  र डुबेँ। दाइले हतार न पतार नदीमा हामफाले । धन्न दाइ तेतिबेला हुनुहुन्थियो नत्र म आज यो कथा लेखेकाे हुँदैन थिए होला । 

हामी घर फर्क्याैँ । पौडी खेल्नुको मजा नै बेग्लै थियो। घर पुगे पछि आमाले थाहा पाउनुभएछ। मलाई एक दम गाली गर्नुभयो तर मेरो जीवनमा नयाँ अनुभव थपियो। अझै पनि मलाई त्यो दिन याद आउँछ । 

आफ्नै कोठामा बसेर कक्षा लिएको पनि ९ महिना हुन लागेको थियो । इन्टरनेटमार्फत कक्षा लिँदालिँदा मलाई त त्यस्तै कक्षा पढ्न रमाइलो लागिसकेको थियो । दिनमा जम्मा ३ ओटा कक्षा लिन रमाइलो नै थियो । त्यसमाथि पनि कक्षा सकिएपछि जहाँ गए पनि हुने, जे गरे नि हुने । गृहकार्य पनि धेरै कम । त्योभन्दा बढी एउटा विद्यार्थीलाई के नै चाहन्छ र ? हामी सबै इन्टरनेट र कम्प्युटर त पहिलादेखि नै चलाउँथ्यौँ तर हामी यी सबै प्रविधि र वेबसाइटहरूसँग परिचित भने थिएनौँ । यस लकडाउन र अनलाइन कक्षाले हामीलाई धेरै कुरा सिकाएको छ र यो अनुभव एउटा जीवन जस्तै हुन पुगेको छ ।  यति धेरै लेख रचना लेखियो र त्यो राष्ट्रिय पत्रिकाहरूमा छापिए । त्यसले भविष्यमा हामीलाई धेरै फाइदा गर्नेछ । लकडाउनमा विभिन्न नयाँ कुराहरू जानियो र अब त सधैँ यसरी नै चलिरहोस् भन्ने लाग्न थाल्यो  तर पौषमा चैत्र ६ गतेदेखि नदेखेको विद्यालय खुल्ने भयो भन्ने खबर सुन्दा म एक्छिन् त अकमक्क नै परेँ । मेरो मनमा विभिन्न खाल्का भावनाहरू आउन थाले । एकापट्टिको मनले भन्छ, 'ओहो! अब त विद्यालय जान पाइने भयो । साथीहरूसँग भेटघाट हुने भयो । शिक्षकहरूलाई यति महिनाैपछि देख्न पाइने भइयो । विद्यालय पनि कस्तो भैसकेको छ होला । केके परिवर्तन आयो । अब बल्ल हेर्न पाइने भयो । कति रमाइलो हगि ?' । फेरि अर्कोपट्टिको मनले भन्छ, 'छ्या! के खोलेको होला विद्यालय ? अनलाइन कक्षा नै कति रमाइलो थियो । ७-८ बजेसम्म सुत्न नि पाइन्थ्यो । अब त ६ बजे उठेर ठिहिर्‍याउने चिसोमा विद्यालय जानु पर्‍याे । पढाइ भै त रहेको थियो नि किन खोल्नुपरेको होला ?' । यी दुई थरिका भावनाले मेरो मन केही समयको लागि अलमल्लमा पार्‍याे । त्यसपछि जे हुन्छ हेर्दै जाउँला भन्ने भयो । भन्दाभन्दै औँलाले चुट्की बजाएजस्तै गरी विद्यालय जाने दिन पनि आयो । हामी पहिलो पटक लकडाउनपछि विद्यालय हामी परीक्षा दिन गयौँ । त्यतिखेर त विद्यालय गइन्थ्यो, परीक्षा दिइन्थ्यो अनि घर फर्किन्थ्यो । त्यस्तो केही पनि भएन । 

केही हप्तापछि नियमित कक्षा लिन नै विद्यालय आउनुपर्ने भयो । विद्यालय जाने पहिलो दिन मलाई राम्ररी याद छ । अघिल्लो दिन नै सबै कुरा चटक्क पारेर म तयार थिएँ । किताबकापी सबै थोक तयार बनाएर म सुत्न गएँ । राति पनि मेरो मनमा प्रश्नहरू उठिरहेका थिए । पुराना शिक्षकहरूलाई त अघिल्लो वर्ष देखेका नै थियाैँ  तर नयाँ शिक्षक जस्को अनुहारमात्र देखिन्थ्यो ती शिक्षकहरू कस्ता देखिनुहुन्छ होला । वहाँहरू मैले सोचेकैजस्तो हुनुहुन्छ कि फरक हुनुहुन्छ होला जस्ता भवनाहरू आइरहेकाले सुत्न पनि ढिलो भयो । ७-८ बजे उठ्ने बानी परेको थियो भोलि बिहान त उठ्नै गारो भयो । एक त ढिलो सुतेको  ६ बजे नै उठ्नुपर्‍याे । अझ बिहानै चिसो पानीले हातमुख धुनुपर्‍याे। जाडो भएर सिरिङ्ग नै भयो । हत्तार हत्तार गर्दै गाडि चढियो र विद्यालय पुगियो । मेरो घरबाट विद्यालय जान एक घण्टाभन्दा अलिक बढी लाग्दो रहेछ । अरू पनि धेरै विद्यार्थी आए गाडीमा । सबै जना सामाजिक दूरी कायम गरेरै बस्यौँ । मेरै मिल्ने साथी मसँगै एउटै गाडीमा भएर चाहिँ असाध्यै रमाइलो भयो । आउँदा नि गफ गरियो जाँदा नि गफ गरियो । विद्यालय पुगेपछि कक्षाहरू हुँदै गए । कक्षाहरू राम्ररी नै चले । पढाइ नै भैराख्यो । पहिलो दिनमा त अलिक फरक हुन्छ कि भनेर सोचेको थिएँ तर सोचाइभन्दा भिन्न नै भयो । अनलाइन र भौतिक कक्षा त्यस्तो फरक भएन । मलाई त उस्तै उस्तै नै लाग्यो । विद्यालय र घरको वातावरण त अवश्य फरक भै नै हाल्छ तर पढ्ने तरिकामा केही फरक थिएन । गुगल मिटको साटो हामी विद्यालयमा थियौँ र हाम्रो अगाडि नै शिक्षक हुनुहुन्थ्यो न कि कम्प्युटर भित्र । एक दिनमा ३ ओटाको सट्टा ८ ओटा विषय भएका कारण गृहकार्य चाहिँ अलिक धेरै नै भयो । कापीमा धेरै लेख्दा पनि लेखिदैनथ्यो । प्राय टाइप नै गरेर पठाइन्थ्यो गृहकार्यहरू । नेपाली पनि कापीमा लेख्नुभन्दा टाइप गर्नै सजिलो लागिसकेको थियो  । अहिले आएर सबै कुरा लेख्नैपर्ने भएकाले सुरुमा त बानी बसाउनै गाह्राे भयो । अहिले पनि सजिलो त भएको छैन तर पहिलाभन्दा केही सजिलो भएको छ । राती सुत्दा पहिला दस बज्थ्यो भने अहिले १२ बज्छ । दोस्रो दिन पनि कक्षा सञ्चालन भयो र हुँदाहुँदै  विद्यालय गएको पनि एक हप्ता बित्यो । भौतिक रूपमा पढ्न जान सोचेको जस्तो भएन । राम्रै नै भयो । 

अनलाइन कक्षाले धेरै कुरा सिकाएको छ र हामीले अनलाइन कक्षामा प्रयोग गरेका कुरालाई पनि भौतिक कक्षासँगै जोड्दै लग्न सक्यौँ भने हाम्रो पढाइ एकदमै राम्रो हुन्छ । भौतिक कक्षा आयौँ भन्दैमा अनलाइन कक्षामा सिकेका कुराहरूलाई प्रयोग गर्न छाड्नुहुँदैन । हामीले जेजस्तो कुरा अनलाइन कक्षा हुँदा गर्‍याैँ त्यो कुराहरू भविष्यमा धेरै काम लाग्नेछन् । हामीले आफ्नो स्तरभन्दा माथिको कुरा सिकेका छौँ र त्यसलाई पछिसम्म सम्झिएर उपयोग गरिराख्न हाम्रो जिम्मेवारी हो ।

Winter vacation is a vacation given to any organization due to severe cold weather. Winter vacation is mostly given in December or early January because the northern part of the world tends to be colder in December and January but this winter we didn't experience cold like in the past winter because of, I guess, global warming! When my winter vacation started it was the 1st of January, we took our exams so I was excited to get a well deserved break . It wasn’t that long though. We only got seven days of winter break. To think about it, I analyzed the days and came across the pros of winter vacation:

1.  I  relaxed, played games and enjoyed two major festivals of the world; Christmas and the New Year with my family. Christmas is an annual festival commemorating the birth of Jesus Christ. The festival is celebrated on the 25th of december and the New Year is the festival to indicate the beginning of a new year. New year is celebrated on the eve. 
2.  I  skipped the cold winter by staying home.
3.  I spent quality time with my family. 
4.  I  enjoyed winter in the comfort of my home. 
5.  I got to do household work apparently helping my parents.

Despite these benefits, there were some major cons of winter vacation:

1. I became unproductive and lazier in the course of seven days.
2. We lost time to complete our courses earlier and the new chapters were delayed due to the winter vacation.
3. I  also started feeling bored.
4. I slept too much so I missed a lot of things.

For me the winter vacation was enjoyable in spite of its disadvantages. It is a good way to refresh our brain and spend time with our family and enjoy winter. Nowadays, people are so dedicated to their work that they have less time to spend with their family and I think winter vacations are best for refreshing our mind and spending some time with our family