A healthy lifestyle encompasses a large range of activities, like a diet, regular exercise, enough sleep, happiness, and a positive outlook. Our lives are on the correct track once we take the mandatory steps to steer a healthy lifestyle. A healthy life is significant to being happy and feeling good in your life now and within the future. Once you opt to measure health, it will last you a lifetime. Additionally, to make you reside longer, it also causes you to be healthier and less susceptible to illnesses and diseases. The type of lifestyle we must always all aim for may be a healthy one. We must confine our mind that living a healthy lifestyle encompasses over just our physical and mental wellbeing. A healthy lifestyle must include a diet, regular exercise, and adequate sleep. But a healthy lifestyle also includes plenty of happiness. Positive thinking is crucial for enabling happiness. An individual is not fully healthy if they do not feel content or confident in themselves. So, to feel joyful instead of unhappy, we must try our best to think positively. These include such practices and habits that are harmful to us and also to the people around us, i.e. society. Such practises and habits include gambling, smoking, drinking, illegal drugs, or the other thing which will be converted into an addiction. So everyone must start living a healthy life to create a better and lively life.
Blisters and scars all over my body
I tried to speak up against them
but they shut me up as always
I am screaming but no one cares to help
I ask them “is it fun to see me crumble?”
Is it fun to see my tears?
Is it fun to hear my screams?
Is it? Tell me, I need answers
You judged me by my appearance
Despite understanding my opinions,
because in that league of yours
I was an opinionless loser
For you, it’s all just a game
But for me, it’s just pain everywhere
I begged you to stop
I cried asking, is it really fun?
I have had enough waiting for you to stop
So I will just crumble away
I will just shut myself in this room
I will just give it all up
I was trying to be patient
But your tortures were endless
You were creating reasons
For me to give up
But my thirst for revenge
Isn’t just going to dry
So I will fight you
With all of my might
You may have won before
But now I will not be defeated
This time I will fight for myself
With all of my might
With all of my might
Just scribble down a couple of thoughts to try and find me in a book?
Just to stare at a sunset to make me less upset?
I’ve tried to answer you my dear question for years,
This life has more than all that, right?
More than wishing this world was different,
More than trying to be in a history book with my life breifend.
After all the years, here I stand with an answer to you dear question in my hand,
For shall the point of life is living and you’re nothing more than an obstacle for me to think upon,
Nothing more than graphite on a page,
So dear question, are you satisfied?
शारीरिक र मानसिक रूपमा स्वस्थ शरीरको अवस्थालाई स्वास्थ्य भनिन्छ। राम्रो स्वास्थ्य सफलताको कुञ्जी हो। यो त्यस्तो चीज हो जुन न किनिन्छ न बेचिन्छ तर मर्मत गरिन्छ। जो बिरामी छ त्यो ओछ्यानमा सीमित रहन्छ।
स्वास्थ्य जीवनको धेरै महत्त्वपूर्ण पक्ष हो। मानिसको शारीरिक र मानसिक स्वास्थ्यले मानिसको जीवनमा महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ । जीवनमा रोगको अनुपस्थितिले मानिसलाई लक्ष्य र उद्देश्यहरू प्राप्त गर्न सक्षम बनाउँछ। जब व्यक्ति स्वस्थ हुन्छ, उसले उत्पादनशील रूपमा काम गर्न सक्छ। एक बिरामी व्यक्तिलाई जीवनको आनन्द लिन, बाहिर निस्कन र प्रकृतिको सौन्दर्यको साँच्चै कदर गर्न गाह्रो हुन्छ। स्वस्थ व्यक्तिहरूले काममा राम्रो प्रदर्शन गर्छन् र जीवनमा फस्टाउँछन्। कमजोर स्वास्थ्य भएको व्यक्तिलाई आफ्नो भन्नु केही हुँदैन। स्वस्थ रहनुका धेरै फाइदाहरू छन्, जसमा चुनौतीपूर्ण परिस्थितिहरूबाट निको हुन सक्ने क्षमता, कठिनाइसँग समायोजन गर्ने, जीवनमा सन्तुलन खोज्ने र सुरक्षित र सुरक्षित महसुस गर्ने क्षमता समावेश छ। उत्कृष्ट स्वास्थ्य कायम राख्नको लागि पर्याप्त निन्द्रा लिनुपर्छ र चाँडै उठ्नुपर्छ। भनिन्छ, चाँडै उठ्ने र सुत्नेले मानिसलाई धनी, बुद्धिमान र स्वस्थ बनाउँछ। यदि ऊ स्वस्थ रहन चाहन्छ भने
उसले यो आज्ञा पालन गर्नुपर्छ। थप रूपमा, नियमित व्यायामले उत्कृष्ट स्वास्थ्यमा योगदान पुर्याउँछ। व्यायामले शारीरिक तन्दुरुस्ती कायम राख्छ र व्यक्तिको ऊर्जा र जीवन शक्ति बढाउँछ। हिड्नु र दौडनु दुवै प्रभावकारी व्यायामको उपाय हाे ।
व्यक्तिले स्वस्थ आहार कायम गर्न, सफा खाना खाने, र आफूलाई सफा र सफा राख्न आवश्यक छ। उत्कृष्ट स्वास्थ्यको विशेषता भनेको सरसफाइ हो । हामीले स्वस्थ जीवनशैली जिउनको लागि कम फास्ट फूडहरू उपभोग गर्नुपर्छ किनभने तिनीहरू अस्वस्थ छन् । स्वस्थ रहन ताजा फलफूल र हरियो पातदार तरकारी खानुपर्छ। अत्यधिक धुम्रपान र मद्यपान गर्नेहरूले धुम्रपान र मद्यपान कम गर्नुपर्छ वा छोड्नुपर्छ किनभने यी स्वास्थ्यका लागि हानिकारक हुन्छन्। यो आधुनिक युगमा मानिसहरू धेरै यान्त्रिक भएका छन् र मेसिनमा निर्भर भएका छन्, उनीहरू निष्क्रिय र अल्छी भएका छन् । शारीरिक गतिविधि राम्रो स्वास्थ्यको लागि धेरै छ।
राम्रो स्वास्थ्य कायम राख्न वरपरको वातावरणले महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ। वरपर सफा राख्नुपर्छ। प्रदूषणमुक्त वातावरण नै रोगबाट बच्ने एकमात्र उपाय हो ।
रातकाे झन्डै ९ बजेकाे थियाे । बाहिरकाे माैसम सफा थियाे, निलाे आकाशमा पुर्णिमाकाे जुन चम्किरहेकाे थियाे । जुनकाे उज्यालाेमा कतैबाट चिच्याएकाे आवाज आयाे, “आमा……… ” । साना केटाकेटी चिच्याएर राेइरहेकाे आवाज आयाे । वरिपरि छिमेकबाट एक हुल महिला, पुरूष, युवाहरू दगुर्दै थिए । काेही भन्दै थिए, “आज पनि धाेकेर आयाे क्यार, भकुराेजस्ताे छ , यिनीहरूकाे घरकाे कलहले हामी छिमेकलाई पनि सन्ताेष दिएन । ती साना केटाकेटीले सधैँ त्याे आमा कुटेकाे देख्दा तिनीहरूकाे दिमाखमा बाउ प्रति कस्ताे विचार आँउदाे हाे ? कस्ताे निर्दही रहेछ । ”
काेलाहल भएकाे घरमा एकै छिनमा सबै छिमेकी भेला भए । एक जना महिला घाेप्टाे परेर राेहिरहेकी थिइन् । उनकाे नजिकै छाेराछाेरी पनि घुँक्क घुँक्क गरिरहेका थिए । अर्काे कुनामा एउटा पुरूष खुट्टा लरबराउँदै बुढीलाई कराइरहेकाे थियाे, “कहिलै मिठाे बनाउने पनि हाेइन, राम्राे मुख गर्ने पनि हाेइन, घरमा बस्या छ काम काज केही छैन, यसलाई मारिदिन्छु।” यत्तिकैमा समाजकाे गन्ने मान्ने जस्ताे देखिने एक पुरूषले त्यसलाई नै गाली गर्दै थिए, “तँ चै के काम गरेर आएकाे हँ ? दिनभरि काम न काजसँग बसेर तास खेल्नु र रक्सी धाेक्नु, अनि बेलुका घर आएर स्वास्नी कुट्नुबाहेक तैले चैँ के काम गरेकाे छस् र ठुलाे धाक देखाउँछस् ? तासमा हार्याे अनि घरमा आएर जहान परिवारमाथि जाइ लाग्याे, याे भन्दा के नै जानेकाे छ हँ तैले चाँहि ? कमाइ धमाइ छैन । दिनहुँ गाउँमा हाे-हल्ला मचाएकाे छ, महिलामाथि हिँसा गरेकाे छ, पुलिस बाेलाएर थुनाइदिन्छु अनि चाल पाउलास् ।”
यति भनेकाे सुनेपछि अलि अघिसम्म के के न पुरूषार्थ गरे भन्ने त्याे पुरूष टाउकाे निउराएर सिँढीमा थचक्क बस्याे । ती महिला सुङ्क, सुङ्क गरिरहेकी थिइन् । केटाकेटी आमाकाे वरिपरिबाट घरी रक्सीले मातेकाे बाउलाई हेर्थे भने घरी कुटाइ खाकी आमालाई । विचरा ती अबाेधहरू न त आमालाई नराेऊ भन्न सकिरहेका थिए न त बाउलाई हाम्री आमा किन कुटेकाे भनेर प्रश्न नै गर्न । लाग्थ्याे उनीहरू बाउले आमा कुटेकाे पिडाले उनीहरूकाे भित्र लागेकाे राप आमाकाे न्यानाे बात्सल्यले बुझाउन खाेजिरहेका थिए ।
रात बढ्दै गएकाे थियाे । छिमेकका महिलाहरू एक झुण्डमा कुरा गर्दै थिए । भन्दै थिए कि,- “खै के के हाे कानुन बनेकाे छ रे महिला हिंसा र घरेलु हिंसाका कानुन पनि छन् रे भन्छन्, खै कानुन ? दिनहुँ हामीजस्ता महिला यसै गरी आफ्नाे लाेग्नेबाट कुटाइ खाएकाे खाएकै छाैँ । उजुर गर्न गए पनि हुने केही हाेइन । पुलिसले घटना दर्ता गर्न नि मान्दैन । गरिहाले पनि मिलमिलाप गर, मिल भन्छ । अनि फेरि मिलाे, कुटाइ खायाे । यस्ता देशका कानुनले हामीलाइ केही हुने वाला छैन । झन् बरू घरकाे समस्या बाहिरकालाइ सुनाउने मात्र हुने क्या ।” अर्कीले भन्दै थिइन्, “आ… म भए त के काे कुटाइ सहेर बस्थे पारपाचुके गरेर मज्जाले आधा अशं खाएर बस्थे । यी भाउजू पनि हुतिहारा, दिन दिनै कुटाइ खाकिछन् बसेकी छन् । यसरी हामी महिलाले जे पनि सहेकाले यी पुरूष भनाउँदाले हेपेका ।”
अलिपर पुलिसकाे गाडीकाे साइरन बज्याे । सबै जनाकाे ध्यान त्यतैतिर तानियाे । सिँढीमा रक्सीले लर्वराएकाे त्याे पुरूष पनि केही झस्कियाे । यत्तिकैमा झगडा परेकाे घरकाे बाहिर पुलिसकाे गाडी आएर राेकियाे । असइ सहितकाे पुलिसकाे टाेली सरासर घर भित्र पस्याे र रक्सीले मातेकाे पुरूषलाई च्याप्प समात्याे र भन्याे “ हवलदार साहेब गाडीकाे ढाेका खाेल्नुस् यसकाे रक्सीकाे मात अब ठानामा सेलाउनुपर्छ । पुरूष भएर महिलामाथि पुरूषत्व देखाउने यस्तालाई ठिक पार्न हामीले पनि जानेकाे छ । हिड साले मामाघर ।”
पुलिसले रङ्कसीले मातेकाे पुरुषलाई गाडीमा लिएर जान्छन् । सबैकाे दृष्टि त्यतै तानिन्छ ।
परिचय:
कालोपाटी बालउपन्यासका लेखक कपिलमणि ज्ञवाली हुन् । यो कउपन्यासकाका चित्रकार समित श्रेष्ठ हुन् । कालो पाटी एडुकेशनल पब्लिसिङ हाउसबाट प्रकाशन गरिएको हो । यो उपन्यासमा सुनैनाको भाइसँगै स्कुल जाने र पढ्ने चाहनाले उसका आमा-बुवाको पुरानो सोच र विचारमा परिवर्तन ल्याएको कुरा देखाइएको छ ।
पात्रहरू:
कालोपाटीको मुख्य पात्र सुनैना हुन् । यस उपन्यासका अरू पात्रहरू सुनैनाका आमा-बुबा, सबिता र शशिधर, भाइ संयोग, स्कुलका शिक्षक हर्क बहादुर, रामबहादुर र हरिलाल सर, उसका साथी शालिनी र सुमना रहेका छन् । यस उपन्यासकी असल पात्र सुनैना, स्कुलका शिक्षकहरू र सुनैनाका आमा-बुवा हुन् । सुनैनाले राम्रोसँग पढेर डाक्टर बनेर बिरामीहरूको सेवा गरिन् । उसका शिक्षकहरूले आमा-बुबालाई पटक पटक छोरीलाई स्कुल पठाउनुपर्छ भनेर सम्झाएकोले उनीहरू पनि असल पात्र हुन् । सुनैनाका आमा-बुबा कथाको पहिलो भाग तिर खराब पात्र जस्तो देखिए पनि उनीहरूले आफ्नी छोरीलाई पढाएर सफल बनाउन सफल भएकाले उनीहरू पनि असल पात्रकाे भूमिकामा देखिएका छन् । यो कृतिमा खराब पात्र कोही पनि छैनन् ।
कथावस्तु:
सुनैना आफ्नो आमा-बुवा र भाइसँग बस्थी । उसको भाइको छैटी हुँदा मेरो चाहिँ किन नगरेको भनेर काकीसँग सोधी तर काकीको जवाफ सुनेर ऊ आमालाई सोध्न गई तर आमाले पनि उसको मनको कुरा बुझ्नुभएन । उसका आमा-बुबालाई गाउँका धेरैले छोरीलाई पनि स्कुल पठाउन भनेका थिए तर घरको काममा मद्दत गर्न कोही नहुने भएकोले स्कुल नपठाएको कुरा उसको बुबाले गर्नुभयो । उसको काम भनेको भाइलाई स्कुलको लागि तयार गरिदिने, पुर्याउने र ल्याउने थियो । उसलाई पनि स्कुल जान एकदमै रहर थियो । एकदिन उसले आफ्नी साथी सुमनालाई बाटोमा भेटी र उसले भनेका कथाहरू सुनेर उसले आफ्नो आँसु रोक्न सकिन । भाइलाई स्कुल पुर्याउन गएकी ऊ रुँदै घर फर्की । अर्को दिन बुबा सहर जान लाग्नुभएको बेला सुनैनाले बुबालाई पर्खिन इशारा गरी र एकछिन पछि ऊ रुन थाली । त्यसपछि उसले आफू स्कुल जान मन लागेको कुरा बुबासँग गरी । उसलाई पनि त्यही दिन भर्ना गरियो । उसको दिमाग एकदमै छुरा छ भन्दै उसका शिक्षकहरूको उसको प्रशंसा गरिरहेका थिए । ऊ पनि खुसी हुँदै भाइसँग घर फर्किँदै थिई तर ऊ लडेर घुडाँमा चोट लाग्यो । उसको कालो पाटी पनि फुट्यो । घर पुगेपछि त्यही कुराको चिन्ता लिँदै ऊ निदाई तर नराम्रो सपना देखेर ऊ रुन थाली । उसलाई बुवा-आमाले अबदेखि नपढाउने भन्ने कुरा सपना देखेको र रुन थालेको कुरा उसले बताई तर उसलाई बुवा-आमाले धेरै पढाएर महान् मान्छे बनाउने भन्नुभयो । ऊ कहिले प्रथम त कहिले दोस्रो हुन्थी । उसको मिहिनेत र परिश्रम देखेर सबै प्रसन्न थिए । एसईई परीक्षामा सबैभन्दा बढी जिपिए ल्याई प्रथम भएकी थिई र पत्रकारको टोली सदरमुकामबाट विद्यालयमा आयो र सुनैनाको अन्तर्वार्ता लिए अनि उसले शिक्षक-शिक्षिकाहरू, साथीभाइ र आमाबुबाको योगदानको प्रशंसा गरी । केही वर्षपछि ऊ नेपालको ठुलो अस्पताल, वीर अस्पतालमा डाक्टर भई र दीनदुःखी एवम् गरिब बिरामीहरूको सेवामा विशिष्ट योगदान दिएको कारणले ‘सर्वोत्कृष्ट डाक्टर’ को उपाधिले उसलाई सम्मान गरियो ।
परिवेश:
कालोपाटी उपन्समामा सुनैनाको घर, सुनैना र उसको भाइ पढ्ने स्कुल, वीर अस्पताल स्थलगत परिवेशको रुपमा आएका छन् । यो कथामा भएका सबै घटना पन्ध्रदेखि बिस वर्षको समयभित्र घटेको अनुमान गर्न सकिन्छ ।
सिफारिस वा निष्कर्ष:
म यो पुस्तकलाई सिफारिस गर्छु किनभने यो पुस्तकले हामीलाई छोरा र छोरीमा भेदभाव गर्नुहुँदैन र उनीहरूलाई बराबर पढाएर महान् मान्छे बनाउनुपर्छ भन्ने सिकेँ ।
Lynn, Katy’s sister, is Katy's role model. When they were young, Lynnn taught Katy the word "Kira Kira," which meant glittering in Japanese. Whatever they liked, they used to address it as "Kira Kira. Lynn’s dream was to live in a house near the seashore. She had also saved up some money for it. Lynn used to write a diary, and Katy used to read it. Katy admired Lynn and pointed to her as her best friend. Time passed, and they had to leave their house and live with their uncle. At that time, Lynn and Katy had a little brother, and Lynn now has a best friend. Katy did not like Lynn’s best friend, as Lynn now spent most of her time with her new best friend. One day, Lynn felt sick and got admitted to the hospital. Lynn and Katy used to fight, as Lynn did not spend much time with Katy anymore. Lynn got better but, as time passed, she got sick again. Katy used to visit Lynn with her mother, and at the hospital she met a girl she quickly became friends with. Katy moved to her new house with her family except Lynn because she was still in the hospital. Katy was very happy that Lynn’s dream was fulfilled. They lived in a new house near the seashore. The afternoon they moved into their new house, Katy wanted to tell Lynn that her dream was fulfilled, but at that moment, Katy got the worst news: Lynn had sadly passed away. Katy was very sad about Lynn’s death, especially because they had a huge fight before Lynn’s death. Every time Katy looked at the ocean, she would remember her sister Lynn and hear her sister say "Kira Kira."
मानिसको जीवनमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको शिक्षा हो। शिक्षालाई देशको भविष्यका रूपमा लिन सकिन्छ । दुर्गम ठाउँमा बालबालिका विशेष गरी केटीहरूलाई विद्यालय पठाउँदैनन् । बरु उनीहरूले ती बालबालिकाहरूलाई कारखाना, पसल आदिमा काम गर्न बाध्य पार्छन् तर त्यहाँ अन्य विद्यार्थीहरू पनि छन् जसले राम्ररी तथा उचित शिक्षा पाएका छन् र उनीहरूले उचित शिक्षा नपाएका बालबालिकाहरूको भविष्य बदल्न सक्छन् । ती सबै मानिसहरूमध्ये म पनि विद्यार्थी हुँ र भविष्यमा अन्य विद्यार्थीहरूसँग म अन्य बालबालिकाहरूको भविष्य परिवर्तन गर्न र मेरो देशको विकास गर्न सक्छु भन्ने आशा गर्दछु । म पनि देशको लागि फरक कार्य तथा प्रणालीहरूमा विकास गर्ने आशा गर्दछु । उदाहरणका लागि: शिक्षा प्रणाली, खाद्य प्रणाली आदि ।
मेरो जन्म २०६८-०४-२७ विक्रम संवत् काठमाडौं जिल्लामा भएको थियो । यो वर्ष २०७९ मा म हाल १२ वर्षकी भएँ । म एक मायालु परिवारमा २ मायालु आमाबुबा, विकास मानन्धर र इन्दिरा मानन्धरको साथ जन्मेकी थिएँ। मेरो कान्छो भाइ इशान मानन्धर, म भन्दा ५ वर्षपछि जन्मिएको हो । भाइ जन्मिएपछि मेरो जीवन निकै रमाइलो तथा राम्रो भयो र ऊजस्तो भाइ पाएकोमा म खुसी छु । म मेरो सानो भाइसँग धेरै झगडा गर्छु । म उसँग धेरै झगडा गरे पनि म उसलाई धेरै माया गर्छु । म र मेरो भाइ उत्तिकै मेहनती छ । ऊ कान्छो भएकाले प्रायः मैले गाली पाउँछु अनि सानैमा आमाबुबाको गाली पाएमा चाहिँ म रुन्थें तर आजकल म मेरो भाईसँग झगडा गरेपछि म उसँग बोल्दिन । मलाई थाहा छ म उभन्दा जेठी छु तर उसले पनि आफ्नो गल्तीको लागि गाली खानुपर्छ । जब मेरो भाइ मेरो जीवनमा आयो, खुसी पनि आयो । मेरो भाइले मेरो हेरचाह गर्छ र मैले नि उसको हेरचाह गर्दछु । उसले मलाई सधैँ सान्त्वना दिन्छ, उसले मलाई जिस्काउँछ, उसले मलाई आवश्यक पर्दा मद्दत पनि गर्छ ।
मलाई बारम्बार धेरै प्रकारका रोग लाग्ने भएकाले बाल्यकालमा धेरै पटक अस्पताल पनि गएको थिएँ । म एक प्रकारको बच्चा हुँ जो हरेक दिन विद्यालय जान चाहन्छ । म ज्ञानी छु र पढाइमा रुचि राख्छु तर विभिन्न खेल गतिविधिहरूमा अलि नराम्रो छु । मलाई विद्यालय मन परे पनि म अलि अल्छी छु । कहिलेकाहीँ, म मेरो काम समयमै पेस गर्दिनँ जसले गर्दा विद्यालयमा मेरो अङ्क कम हुन्छ । कक्षा १ देखि, म धेरै अल्छी हुन थालेकी छु, र अहिलेसम्म म त्यो बानीमा हटेको छैन तर म अझै सक्रिय हुन कोसिस गर्दैछु। केही समय बितेपछि, मैले आफूलाई वैज्ञानिक कुराहरूमा बढी चासो राखेँ र जति उमेर बढ्दै गयो, विज्ञानप्रति मेरो रुचि झन्-झन् बढ्दै गयो। मलाई संगीत, नृत्य र कलामा पनि रुचि छ । मेरो बाल्यकाल राम्रो थियो। म मेरो परिवारसँग बस्न खुसी छु , मेरो परिवारले मेरो हेरचाह गर्यो, मैले हरेक बालबालिकालाई पाउनु पर्ने हरेक अधिकार पाएँ । शिक्षाको लागि, म ४ फरक विद्यालय गएँ । प्ले समूहको लागि म "रमाइलो संसार" मा गएँ, प्राथमिक तहमा मैले "स्मार्ट वन्डर" र "सनी बन्नी मोन्टेसरीमा पढेँ। कक्षा १ देखि म सिफल माध्यमिक विद्यालयमा पढ्दै छु । मलाई भूतजस्ता असाधारण चीजहरूबाट धेरै डर लाग्छ । म सानैदेखि, कुनै न कुनै रूपमा मैले भूत जस्तै चीजहरू वास्तविक हो भनेर विश्वास गर्न थालेँ । मलाई उनीहरूको डर छ र अहिलेसम्म, म अझै पनि ती चीजहरूमा विश्वास गर्दै छु तर मलाई थाहा छ कि असाधारण गतिविधिहरू केवल मेरो कल्पनामा अवस्थित छन् यथार्थमा होइनन् ।
मैले पनि मेरो देश नेपालका धेरै ठाउँ घुमेकी छु । आफन्त भएकाले त्यहाँका धेरै व्यक्तिहरूसँग मेरो राम्रो सम्झना छ। मैले धेरै ठाउँहरू घुमेकी छु तर मलाई केही ठाउँहरू मात्र याद छन् । मैले चितवन, पोखरा, मनकामना, नुवाकोट आदि घुमेकी छु, पोखराको एउटा तालमा डुबेकी छु, चितवनमा हात्तीमा सवार गरेको छु, नुवाकोटमा शान्त सूर्य अस्ताएको देखेकी छु, मनकामनामा पहिलोपटक केबलकारमा बसेकी छु । त्यसैले मसँग ती ठाउँहरूसँग मिठाे साइनाे जाेडिएकाे छ ।
मेरो जीवनकाे रमाइलाे पल भनेकाे कक्षा ५ सम्म थियाे । कक्षा ५ को अन्तिम दिनदेखि विश्वमा नयाँ भाइरस देखा पर्याे । त्यस भाइरसको नाम “कोविड-१९ “राखिएको थियो । याे भाइरसबाट मानिसहरू प्रभावित हुने र मर्ने बारे धेरै कुराहरू मैले सुनेकी थिएँ। मलाई त्यति डर लागेन । त्यसपछि मेरो बुबा, म र मेरो भाइबाहेक मेरो परिवारका सबै सदस्यहरूलाई भाइरस लाग्याे । त्यसैले, सुरक्षित हुनको लागि, मेरो परिवारले हामीलाई मामाघरमा बस्ने निर्णय गर्याे । म मेरो परिवार सङ्क्रमित भएको बारे सोचेर रोएँ। त्यसबेला मलाई पनि ज्वरो आएको थियो । मेरो दिमागमा धेरै नकारात्मक विचारहरू आएका थिएँ र मलाई लाग्यो कि म मर्छु । तर, काकाले मलाई अस्पताल ल्याउनुभयो । केहि दिनपछि, म ठिक भएँ र मेरो परिवार पनि ठिक थियो । म घर फर्किएँ र परिवारका सदस्यहरूलाई अँगालो हालेँ । यो मेरो जीवनको सबैभन्दा कठिन पलमध्ये एक थियो । कोरोनापछि, मैले धेरै इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू प्रयोग गरेको पाएँ जुन मेरो स्वास्थ्यको लागि धेरै हानिकारक छ। धेरै इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू प्रयोग गर्ने र हेरेकोमा मेरा आमाबाबुले मलाई सधैँ गाली गरिरहनुहुने छ, किनकि मेरो बाल्यकालमा मलाई धेरै खतरनाक आँखाको रोग लागेको थियो । त्यसैले, म अझै पनि यसको धेरै प्रयोग गरिरहेको छु त्यसैले म यसलाई नियन्त्रण गर्दैछु र मलाई आशा छ कि म यो गर्ने छैन।
मेरो विद्यालय "सिफल माध्यमिक विद्यालय" ले हामी विद्यार्थीहरूलाई अङ्ग्रेजी र नेपाली उपन्यास वा कथाका पुस्तकहरू दिने नियम बनाएको छ । म त्यो विद्यालयमा कक्षा १ देखि पढिरहेकी छु , यति सानै उमेरमा किताबहरू पढ्ने मौका पाएँ र यसले मेराे सिर्जनात्मक र समीक्षात्मक शक्ति बढाएकाे छ । मैले विभिन्न पुस्तक र उपन्यासका धेरै लेखकहरूसँग भेटघाट र अन्तरक्रिया गर्ने मौका पनि पाएँ । मेरो विद्यालयले मेरो जीवनमा धेरै अवसरहरू दिएको छ जुन धेरैजसो अन्य विद्यार्थीहरूले पाएका छैनन् । मेरो विद्यालयले आफ्ना विद्यार्थीहरूका लागि धेरै अतिरिक्त क्रियाकलापहरू गरेको हुनाले ७ वर्षको उमेरदेखि, म ती गतिविधिहरूमा भाग लिइरहेी छु । जसले मेरो आत्मविश्वास बढाएकाे छ । यो सानो उमेरमा हामीलाई यस प्रकारका अवसरहरू दिनुभएकोमा म मेरो विद्यालयलाई धेरै आभार प्रकट गर्दछु ।
बाल्यकालमा नै मैले धेरै अवसरहरू पाएकी छु । यसमा मैले केही गुमाएँ र केही सदुपयाेग गरेँ । ती अवसरहरू मेरा लागि साँच्चै महत्त्वपूर्ण छन् किनकि मेराे भविष्यलाई उज्ज्वल बनाउन मद्दत गरेका छन् । म साँच्चै मेरो जीवनको आनन्द लिन्छु । सायद मेरो जीवनमा केही चुनौतीहरू आएका थिए । ती चुनौतीहरूको सामना गर्दा मैले धेरै रिसाएको वा दुखी हुने महसुस गरेको हुन सक्छ तर मेरो जीवनमा धेरैजसो समयहरूमा म खुसी थिएँ र म खुसी छु भन्ने सम्झन्छु । मेरो जीवन मेरो लागि धेरै मूल्यवान छ। अन्य धेरै बालबालिकाले आफ्नो पूर्ण अधिकार पाएका छैनन् तर मैले चाहिने सबै अधिकार पाएकी छु। मेरो एउटा सपना शिक्षक बन्ने हो किनकि मलाई पढ्न नपाएका बालबालिकाहरूलाई शिक्षा दिन सकूँ भन्ने आशा छ । जसले गर्दा संसारको नकारात्मक सोचलाई परिवर्तन गरेर सकारात्मक बनाउन सकूँ । म अझै पनि मेरो जीवनमा थप हुने अवसरहरूको लागि पर्खिरहेकी छु। मलाई आशा छ कि म मेरो जीवन मेरा प्रियजनहरूसँग शान्तिसँग सफल भएर बिताउन सक्छु।
It's a cruel world for us merfolk, for, it is us that have to stay underneath the crashing waves fearing the stories we heard about the humans above, but I am not worried, all those stories are just fairy tales. My favourite one however, is not about humans, my favourite one is called ‘The Curse of Neptune’ Let me begin the story….
Neptune is a mermaid,a beautiful one in fact, she has stunning features,but most stunning of all, the bright blue scales on her tail. Oh how she longed to see her tail in the direct light and not just in the light that filtered in through crashing waves above. One night, her curiosity struck again, she swam up to the surface while everyone else was asleep. When she reached the surface the first thing she noticed was the giant red thing in the sky. It was the moon. She turned to look back at her scales shrugging the redness of the moon off, maybe the moon had always been red? Then her eyebrows shot up as she saw the tail, it was no longer a simmering blue color, instead it was a deep red color. Neptune started to panic before reassuring herself that it was just reflecting the moonlight. She decided to swim back home, she had scared herself enough for one night. She, however, did not look at her own face in the reflection of the water,if she had, maybe, things wouldn’t have gone so wrong.
The next day bodies had to be buried. So many buildings and coral had been destroyed, and there were bodies everywhere, all that was left, a single…bright…blue….scale. Now legend says that in the year of the 50th anniversary, on the day of the red moon, another beast will emerge as the descendant of this monster who had wiped out an entire village of merfolk in just one night.
Soon it will be the red moon and I’m honestly, extremely excited for it! After all that story is, well, a story. My friend Avisa doesn’t really understand what the whole fuss is about even though I’ve probably told her ‘The Curse of Neptune’ a thousand times. She did, however, say she would stay up with me to see the red light filter in, that’s why we’re best friends, not because she said she’ll stay up with me.but because she lets me believe in what I want to believe. When it reaches the night of the red moon I can hardly wait! Just as we’re about to go outside and see the red moon my eyes slowly start to drift close. Then I woke up. The night feels like a blur at first, I can hardly remember the night, the only thing that rests in my memory is fuzzy images. Then it hits me, I groan, I had missed seeing the red moonlight filter in. I take the time to look around and what I see horrifies me. I leave immediately, but the images of what I had seen in the village still pester me. The destruction, the blood, and the lifeless bodies of people I had known, finally the last image comes to my brain, Avisa’s already cold, dull, face. I shake my head and try to shake away the tears too, but they just keep coming. At that moment of time, I realized I couldn't go back. Now I start to swim away from the place I had called home my entire life, I decided I will never speak of that night again.
12 hours per day. And time is controlled by our mind, isn't it? Well our mind is the opposite side of conciseness. Mind is not always right nor is it bad every time. Mind doesn't think about what we need, instead it thinks about want.
Mind is the most prioritised part of ourselves. Whether we agree or not it is bad for us to have a strong mind. First realise what the brain is? And what is mind. Really, I know how painful it can to be a slave of our mind. I also went for want, not for need. Which I regretted afterwards. Thankfully I have a great father who rescued me. Mind is a deep, deep hope filled with dirty mud waiting for you. Today we can see people murdering the second person, don't we? Yes, why? Because their conciseness is weaker than their mind. Mind can do anything. Our mind develops ego in us that can slowly destroy us in pieces. But it depends how we control our mind or how it controls us? Same thing applies in our daily life. Are we doing our work to finish it or trying to do it for ourselves? And that my friend is also decided by our mind. It does not matter how we are surviving our life, but without having your mind in control it's not going to turn out great. And I have seen it and I have realised it by now.
Mind is not supposed to control, it is supposed to help us but now it's our master. We do what our mind tells us to do, don't we? So, please first know who you are? And what is your life? And lastly, what are you doing?
Mind is a very useful slave but is a dangerous master as wel and a great personality said that how you that is how your mind reacts!
Title: The Famous Five
Author: Enid Blyton
Illustrator: Eileen.A Soper
Genre: Adventures, Mysteries
Last year, I read a book named "The Famous Five." There were 3 siblings named Julian, Dick, and Anne who visited their aunt’s and uncle’s house on their holiday since they could not visit other places as there were a lot of crowds in the places they planned to visit. They were quite scared of their uncle as he seemed to be a cold-hearted type of person, but they were also eager to meet their cousin Georgina. But when they met Georgina, she was a bit rude, but after some days, when they started talking to each other, they felt comfortable. Georgina told them about the island, which her family owned. She also introduced her pet to them, Timothy, who was a dog, and when they all visited the island, they had to face many things but still managed to escape because of their strong teamwork and bond. They helped each other when needed. After facing all of those challenges together, they were finally able to make a name for themselves for the good and brave work they had done.
I really liked this novel as it was a very adventurous yet moral teaching novel. When I was reading this book, I kept on wondering what would happen next, and I had many expectations for the ending of this story even though the ending was not what I expected. I still liked it. It would have been great if Gerogina’s past had been explained more since I found the girl Georgina mysterious in the novel. And I think it would have been good if the dog’s past was also told. It would have been simpler and more interesting to learn about their lives.Besides, I really liked and enjoyed this novel.
As I previously stated, a few things could have been added to this book to make it more interesting to read.The illustration in this book was also good and unique because it represented the story or plot as well as the genre of this book.I like how the story of the novel is well plotted and how the characters have been given their own personalities. This book was quite understandable for me compared to some other books I have read in the past.
This was a very adventurous book that took us into the world of exploration. I would really like to recommend this book from the age of 7. I feel like this book should be read by everyone. Even though it may seem like this book is only about adventures, this book teaches us to be ready for anything that comes into our life or interrupts our life—new words, teamwork, etc. So, I would definitely recommend this book for others to read.
Rating: 4.2/5
झमककुमारी घिमिरेको जन्म वि सं २०३७ असार २१ गते धनकुटा जिल्लाको कर्चिड गाउँमा भएकाे थियो । उनी आफ्ना माता पिताकी पहिलो सन्तान हुन् । जन्मदा उनी अन्य शिशु झैँ देखिन्थिन्, तर उनलाई मस्तिष्कीय पक्षघात जस्तो गम्भीर रोग लागेको थियो। उनका हात गोडा सक्रीय हुन सकेनन्, उनको बोली पनि आएन र उनी बहुअपाङ्गता अवस्थामा पुगिन् । यसरी नै उनको बाल्यकाल दुःखमय र कष्टकर बित्यो ।
झमक घिमिरे मस्तिष्कीय पक्षघातका कारण बहुअपाङ्गता अवस्थामा भए पनि उनमा अद्भुत प्रतिभा श्रवणशक्ति चाहिँ थियो । उनले धुलो फुकेर 'क' लेख्ने प्रयास गरिन् । उनले धुलामा टाउको घुमाउँदै फुकेर लेखेको 'क' देखियो । यसपछि उनले शून्य हल्लाउँदै 'क' लेखिन्, त्यो 'क' उनी मात्र देख्थिन् । यसपछि उनले आखाँले हेरेर अक्षरको आकृतिलाई आफ्नो दिमागमा राखिन्, हात चल्दैनथे हिँड्न र डुल्न नसक्ने भएपनि गोडा भने चल्थे । उनी गोडाका बुढी औँला र चोरी औँलाले सिक्का च्यापेर धुलामा लेख्ने अभ्यास गरिन् । सुरूका प्रयास सफल नभए पनि उनले हिम्मत हारिनन् । लेख्दै जाँदा उनको पहिलो शब्द 'कलम' भयो । यसरी उनले आफ्नै तरिका, युक्ति, कडा साधना र प्रबल इच्छा शक्तिका कारण अक्षर र शब्द चिन्ने प्रयास गरिन्। झमकले धेरै दु:खका कहाली लाग्दा क्षण र अवस्था बिताए पनि उनी एउटी महान् कवि बनिन्। उनले आफ्नो जीवनका बारेमा एउटा कृति लेखिन्, त्यस कृतिको नाम जीवन काँडा कि फूल राखिन् । यो एउटा संस्मरणात्मक कृति हो । पछि यस कृतिका कारण झमकले मदन पुरस्कार, उत्तम-शान्ति पुरस्कार, गुञ्ज्न प्रतिभा पुरस्कार,अस्वीकृत विचार साहित्य पुरस्कार, कविता राम बाल साहित्य प्रतिभा पुरस्कार, पद्मश्री साहित्य पुरस्कार आदि । उनका यी कृतिका कारण उनले धेरै सम्मान र आदर प्राप्त गरिन् । विश्वमा झमक जस्तै अवस्थाका अन्य चर्चित स्रष्टाहरू पनि छन् । त्यसमध्ये क्रिस्टोफर नोलन एक हुन । उनले 'अन्डर द आई अफ द क्लक' भन्ने पुस्तक लेखेका हुन् । अरू व्यक्तिहरूमा हेलेन केलर, बैज्ञानिक स्टिफन हकिङ आदिका नाम आउँछन्। उनीहरू सम्पन्न र विकसित देशमा जन्मेका थिए । उनीहरू आफ्नो शारिरिक अपाङ्गताका का्रण विश्वमा अतुल्नीय काम गर्न सफल भएका छन् । त्यसैले उनीहरूलाई बाँच्न,अक्षर चिन्न र लेखपढ गर्न झमक जस्तो सङ्घर्ष सायदै गर्नुपरेन होला । तथापि नेपाल जस्तो देशमा सामान्य किसान परिवारकी उनले जे गरेकी छन् त्यो विश्वमै अतुलनीय छ ।
