The clock on the wall strikes in a normal room

It’s 8:30 in the morning and everyone’s there

The teacher takes the attendance and the class begins

Oh! but before that they did their daily prayer

The clock strikes again and it's the second period

Everyone’s waiting at the slowly ticking clock

To strike 10:30 eagerly waiting for the break

And so its 10:30 and everyone leaves the room

Well except for a few

10:40 and everyone’s back like ever before 

Except a few who probably forgot the way back

Time moves on and some grow impatient 

As their stomach is eagerly waiting for something

The clock strikes again at 12

Yet again everyone leaves the room except a few

All of them have their lunch

Talk about things they want to share on

Spending that extra bit of time

Exploring the places outside the confining room

Time movies on and so does the clock

As it slowly strikes from 1 to 2 to 3

And finally 3:30 when all are ready

With their bags all packed eager to leave this room

To go home

SO this went on for hours, days and months

The same old routine never to change

Except on some exceptional days or holidays

The clocked stroked and people moved according to it

Soon it was a year and slowly one by one

Everyone left and

The room was slowly turning into an abandoned room

Like any other abandoned room before

But the clock kept on striking everyday 

Telling the time like how it did the whole year

The clock never ever ran out of batteries

And even surprising was the mystery behind how it worked

So the clock struck and struck and struck and struck hoping

to be useful

Till it finally struck the last time

Never to strike again!

सानैदेखि नै मेरो बाबाले मलाई १० कक्षाको परीक्षा तिमीले राम्राे गर्नुपर्छ भन्नुहुन्थ्याे ।  

बिस्तारै दिनहरू बित्दै गए । हेर्दाहेर्दै ती दिनहरू कहिले वर्षमा बदलिए मैले थाहा नै पाउन  सकिनँ I 

म आँखा झिम्काउना साथ १० कक्षामा पो आइ पुगेछु I याे माेडमा मैले धेरै ओटा साथीहरू बनाएँ । केही साथीहरूसँग अहिले पनि राम्राे सम्बन्ध छ । बोलचाल हुन्छ  भने केहीसँग हुँदैन I 

हेर्दैहेर्दै एसइई पानी आइपुग्यो । मलाई आफूप्रति पुरै विश्वास थियो I मलाई थाहा थियो कि मैले गरेको मेहेनत काफी छ भनेर I मेरो परीक्षाकेन्द्र प्रर्दशनी मार्गको ‘पद्मोदया क्याम्पसमा थियो I मैले आफ्नो एसइईको परीक्षा राम्ररी  दिएँ I अन्तिम दिनमा साथीहरूसँग बसेर तिनीहरूलाई राम्रोसँग बिदाई पनि गरेँ I

एसइई सकिएपछि मेरो मनमा एउटा अचम्मको भावना पाे आयाे I डर भानूँ कि उत्साह भनूँ I सायद दुवैभन्दा ठिक होला तर एउटा अनौठो किसिमको भावना थियो त्यो I यत्राे वर्षदेखि गरेको त्यो मेहेनत एकै छिनमा सकियो I  

मलाई अब केही नयाँ कुराको अनुभव गर्नु थियो I त्यसैले गर्दा होला मेरो मनमा त्यो किसिमको भा‌‍‍‍वना आएको I मेरी ममीले मेरो हाउभाउमा यस्तो परिवर्तन देख्नु भएको भएर मलाई आफूसँग मामाघर लग्नुभयो I

मामाघर धरान । मामाघर मलाई सानैदेखि धेरै नै मन पर्छ I मेरो बाल्यकालको प्राय जस्तो समय त्यही नै बितेको हो I म आफ्नो मामाघरको हरेक कुनालाई चिन्छु । हरेक मान्छेलाई चिन्छु I मामाघरमा त्यति बेला  धेरै नै रमाइलो गरेँ I  दिनभर त तातो घामले गर्दा कहाँ घरबाहिर जान सक्नु I तर बेलुका घाम ढलेपछि चाहिँ धेरै नै रमाइलो हुन्थ्यो I म आफ्नो हजुरबुबाको थोत्रो साइकलमा पुरै गाउ दुल्थेँ I 

गाउँको सबैभन्दा रमाइलो कुरा त्यहाँको  जङ्गल हुन्थ्याे I कोइलीको मिठो स्वर, पातहरूको खुस्फुस, खोलाको पानीको चिसोपन I मलाई यस्ता कुराहरू धेरै नै मन पर्छ I 

गाउँको त्यो सबै कुराले मेरो आत्मालाई आनन्द बनायो I गाउँको त्यो सफर मलाई एकदमै आवश्यक थियो I मैले आफ्नो गाउँको त्यो वातावरणमा खुल्ने र एउटा नयाँ जीवनको सुरुवात भो भन्ने आभूति भो I मेरो मन शान्त हुन थाल्यो। म रामाउन थालेँ I 

गाउँमा सबैभन्दा रमाइलो कुरा चै हजुरबुबाको कथा नै हुन्थ्याे I उहाँले मलाई आफ्नो जीवनको अनुभव, आफूले जीवनमा गरेको राम्रो निर्णय, नराम्रो निर्णय, भूतहरूसँग घटेको घटना आदि सुनाउनुहुन्थ्याे । याे क्रम अहिले पनि चलिरहन्छ म मामाघर जाँदा । 
 

मेरो गाउँमा २ महिना मेला पनि लाग्छ I अब मेला जस्तो कुरा त छुट्याउनु नै भएन I म आफ्ना साथीहरूसँग मेलामा गएँ I मेलामा धेरै प्रकारका सामग्रीहरू देखिन्छन् I  मेलामा काेही नाँचगान हेर्नमा व्यस्त् देखिन्थे । काेही समान किन्दै थिए I  मैले पनि ममीको लागि एउटा राम्रो चुरा पनि किनेँ  I ममी त्यो देख्ना साथ  एकदमै खुसी हुनुभयो I पहिलो पटक आफ्नो ममीलाई किनिदिएको भएर होला मलाई एकदमै खुसी लग्यो I सादय ममीले छाेराकाे प्रेम बुझ्नुभयाे ।  ममी भावुक नै हुनुभयाे । त्याे भाव म  शब्दमा पनि भन्न सक्दिनँ I 

गाउँमा एक महिनजति बसेँ I त्यसपछि हजुरबुबा र हजुरआमासँग बिदा मागे हामी सहर फर्कियाैँ I 

धेरैपछि आएर होला । सहर अर्कै लाग्दै थियो I अब मेरो जीवनमा सबैभन्दा द्विविधा आउँदै थियो I १२ मा के पढ्ने ? विज्ञान पढ्ने कि व्यस्थापन पढ्ने भन्ने प्रश्नले मलाई सताउन थाल्यो I यो समस्या मलाई मात्र हैन I मसँगै सबै एसइई दिएका साथीभाइहरूसँग नि पक्कै भयो होला I होस् नि किन नाई ? १० कक्षामा बसेर रमाइलो जस्तो कहाँ हुने थियो र अब I 

मैले बुबा, ममी र दाइदिदीसँग सोधेँ I उहाँहरूले मलाई तिमीलाई जे पढ्न मन छ त्यही पढ भन्नुभयो I मैले आफ्नो प्रश्नको उत्तर पाउनाको लागि ब्रिज कोर्ष गरेँ I त्यहाँ मैले धेरै नयाँ साथीहरू बनाएँ र केही केहीसँग अहिले पनि बोलचाल हुन्छ I 

अन्त्यमा मैले विज्ञान नै पढ्ने निधो गरेँ I 

अहिले म चावहिल सिफलस्थित डियरवाक सिफल स्कुलमा अध्ययन गर्दै छु   
 

यही माैकामा कक्षा १० मा सँगै पढेका साथीहरूसँग पनि घुम्न गएँ I हामी फरकफरक ठाउँहरू गयाैँ I अहिले विद्यालाय एउटै नभए पनि हामीहरू एकअर्काको धरै नै नजिक छाैँ I त्यसै बीचमा मेरो एउटा चञ्चल साह भन्ने  साथीले मलाई डियरवाक भन्ने स्कुलको बारेमा कुरा गरिन्  I सुरुमा मलाई अचम्म लाग्यो I यस्ताे नाम गरेका स्कुल त बाहिर देशतिर हुन्थ्याे भनेर सुनेको थिएँ तर हाम्रो नेपालमा पनि विकसित स्कुल छ भनेर मेरो मनले मान्नै सकेन I मैले अब डियरवाकमा नै पढ्ने विचार गरेँ I मैले आफूले सकेसम्मकाे साथीहरूलाई डियरवाक मै बोलाउन खोजेँ I केही साथीहरू आए पनि I अहिले तिनै साथीहरूसँग बसेर कुराकानीहरू गर्छाैँ । स्कुलका रमाइला पलहरू सम्झन्छाैँ र त हाँस्छौँ I 

यो तीन महिनामा मैले धेरै कुराहरू सिकेँ I बिस्तारै मेराे रुचि कम्प्युटरतिर गयाे । बुबाले मलाई एउटा नयाँ कम्प्युटर पनि किनिदिनुभयो I मैले आफ्नो रुची जीव विज्ञानबाट हटाएर नै लगेँ । त्यही भएर मैले जीव विज्ञान ठाउँमा कम्प्युटर लिएको I 

सायद राम्रै निर्णय गरेँ भन्ने मराे निष्कर्ष हाे । दियरवाकमा पढेर मैलेले धेरै कुराहरू सिक्ने प्रक्रियामा छु I 

आफ्नो कम आफै गर्नुपर्छ । एउटा पढ्ने मान्छेले अरुको आपेक्षा गरेर बस्दैन I म काे हुँँ भन्ने कुराकाे थाेरै भए पनि म बुझ्ने प्रयासमा छु ।

नेपाल जहाँ उच्च छन् हिमाल,

सौन्दरर्यको यो भूमि,

परेको यो भूमिमा लालची नेताहरूकहाँ

बेचियो हाम्रो यो निर्दोषपन । 

गरिवीकाे जालोमा फसाए

सबै निर्दोष जनतालाई

देखाए उनीहरूले हामीलाई सपना

अहिले भयो त्यो सपना हावामहल । 

लिए प्रतिज्ञा अति ठुला

भरे आफ्ना पाखा परेखा

पीडाका आँशु भोग्नु पर्ने हामी

खाली खुट्टा लिई पसेका सहर ती

आकाश चुम्ने घरका मालिक ती 

खान र बाँसकाे भुमरी सारा हामी 

हामी निर्दोष फस्याैँ ।

बाध्य छाैँ

शक्ति दुरुपयोगको यो परिणाम

आशा अझै बाँकी छ हाम्रो 

न्याय र सत्य फेरि प्राप्त गर्न

आवाज उठोस्, एकता खडा होस्,

घायल माटोको यो घाउ निको होस् ।

             "Courage is fire, and bullying is smoke." - Benjamin Disraeli

Introduction 

Bullying, a considerable social crime, is a behavior in which a person is harmed with intention mentally or physically. It is an aggressive behavior shown by an individual or a company. It is often used to dominate other people. Bullying mostly includes making fun of others on their appearance, behavior, religion, social status, sexual identity and the like.  

Forms of Bullying 

i) Physical Bullying: If a person is physically harmed without their consent, it can be considered as physical bullying. It includes spitting, punching, hitting, kicking, tripping etc. 

ii) Verbal Bullying: Saying offensive things to people is known as verbal bullying. It includes Teasing others, threatening, calling others by wrong or offensive names etc. 

iii) Social Bullying: Social Bullying refers to people bullying socially by making rumors of relationships with the intention of destroying it. 

Causes of Bullying 

One of the main causes of bullying is the anger issues in the age of adolescence. Teenagers cannot control the anger issues and bullying comes as the outcome of it. Bullying can also be addressed due to social and cultural peer pressure. Bullying can also be the outcome due to the psychological disruption of any individual. Anyway, there cannot be specified reason for bullying as it can be considered as a multi-dimensional subject.  

Consequences of Bullying on Victim

Bullying has a very huge impact on the victim. Both mentally and physically. This could lead victims to mental disorders like sadness, anxiety, depression, feeling low and so on. This eventually leads toward the bad performance of individuals in academics and social well being of the person. This makes the victim very low on confidence in his/her daily work. Some of the victims avoid going to their respective jobs and school due to the threat of bullying. They suffer from different stress related problems which may lead to chronic-illness. Which can include post-traumatic stress disorder (PTSD) . Bullying makes it difficult in trusting others and forming new relationships. Victims may suffer from suicidal thoughts and also may attempt for it. 

Prevention Of Bullying

It is very hard to eradicate bullying totally from society and mostly from schools. First of all, different laws should be made and implemented against bullying. Different school and community level awareness programs should be organized with the state-community partnership. Different school-based programs should be organized. The behavior of the students in the schools should be properly monitored and supervised. Parental involvement and control is also one of the most important components to eradicate bullying from our society. There should be creation of a friendly and comfortable environment about complaining about the bullying by the victim. And these kinds of problems should also be given priority by the Civil Service Officers. Hence, Anti-bullying policies and concepts should be formed in the country as well. 

Conclusion

It is all our responsibility to eradicate bullies from society. Making our society bully free. For this, we all need to compete as a team. Collaboration amongst people and government can be a strong point for this issue. 

Everybody has heard the term social media. For some people social media is an interactive media that uses the internet to meet and communicate with different people all around the world. It is also the channel that gives people a chance to send and receive messages. It allows the user to share their ideas, information, profession, studies and so on.

In this generation, there are many technologies being developed. As many technologies are being developed, social media is also growing rapidly and becoming an inevitable part of our life. There are many forms of social media that we knowingly or unknowingly use in our daily life, including blogs, micro-blogs, Wikipedia, YouTube, Facebook, Instagram, twitter, and other different information sharing websites and so on. These are all forms of social media. Social media provides tools by which people can communicate, share information, and create new relationships. Social media has many advantages despite its rumors.

Knowledge and learning source: Social media is one of the major platforms where people can gain knowledge. Social media is an effective tool for improving learning and knowledge abilities for both teachers and students. A variety of free educational websites, mentors, and online seminars are available to students.

Sharing Common Interest: Everybody has an area of their interest. Through social media, we may locate and establish connections with thousands of others worldwide who have similar interests to our own. Teenagers and young people can use social media to develop their personalities and share their travels, as well as to feel welcomed and encouraged.

Source of Entertainment: Social media has become a source of pleasure for people of all ages. People may now learn and share a lot of their talent with the world thanks to social media platforms. We can find songs, videos, games, movies, and every possible thing for your entertainment on social media.

Sharing News: Social media has changed the way of communication across the world. Also, news can spread faster thanks to the many social media platforms that offer easily accessible communication. Users of social media can remain informed about the latest news, events, and happenings worldwide with just a few clicks. 

नाजुक छ मन मेरो 

डुल्छ यताउता 

घरि तिमीतिरै 

घरि मैतिर

चल्छ नानाथरl बेकम्फुसे बातहरू 

सोच्दा सोच्दै कतिखेर कट्छन ती रातहरू 

शब्द एक भए पनि डुल्छ अनेकतिर 

घरि हाँस्छ त घरि लिन्छ पिरै पिर 

मनको कुरा घरि पाउ त घरि सिरैमा  

आत्तिएको मनले कहिले चाहिँ साेचेर नै गर्छ 

मनको कुरा कसले पाे थाहा पाउँछ र !

आखिरमा छैन यसको कुनै भर

यही कुरा सत्य पनि हाेइन र ! 

बत्तीको उज्यालो

कोठामा फैलिएको

तर मेरो मन खै किन ओइलाएको ?

उता हेर्छु सुख देख्छु

येता हेर्छु निराशाले भरिएको जीवन देख्छु ।

डाडा पारि सफलता छ भन्छन्

तर त्यहाँ पुगेपछि

खै किन एकै त रहेछ जस्तो लग्यो ।

फूललाई हेर्छु

रङ्गीचङ्गी देख्छु

अनि सोच्छु आफैसित

ऊ किन हरपल खुसी देखिन्छ ?

ऊ भन्छ मेरो खुसी सूर्यको चमक हो

बारीलाई फूलबारीमा परिणत गर्नु हो !

उसको उत्तरले मलाई एकक्षण पार्यो चकमन्न

अनि म पनि हेर्न थालेँ

“मेरा प्रतिभा खै के छ नि ?” भनेर 

कोठामा मैले बत्ती हेरेँ

अरुको सुख हेरिन,

मैले त्यो बत्तीको छाया हेरेँ

मनिसको जीवनको दु:ख देखेँ

अनि भित्री आनन्द ?

त्यो आफैमा खोज्न थलेँ ।

The stars lost into the city lights,

Yet every night,

I find one.

That’s where I belong.

That’s what I feel home,

It reminds me of our memories.

One Day,

May be those lights will make that star to fade away

And I’m afraid,

I won’t have anything that reminds me of you.

 Ah! Unable to anticipate the feeling in that particular moment,

May be that will be the end.

The beginning of that one “one day” where the ashes of me in this infinite cosmos

Will whisper the words “I Love You!” 

Art is the expression or application of human creativity, usually in the form of something visually appealing or emotionally stirring. One of the widely used forms of art is literature. In addition, comic books are one of the most widely read forms of writing among the various forms of literature. They are visually represented stories that consists of images, texts and captions. Literally, comics are humorous and amusing strips of text or cartoon.

The word ‘Comics’ is derived from the Latin word ‘comicus’ and Greek word ‘kōmikós’ which means relating to comedy. Comics were most popular during the late 1900s but are not preferred these days. The trend of studying comics is comparatively decreasing day by day but is still going strong as a form of entertainment. However, comics have gained and shared popularity in recent times with its derivative ‘Manga’ the Japanese literature.

In today’s date, comics are not anything new to us. It is available in newspapers, digitally on the web, it is used as a background for fictional movies (especially of superheroes) and so on. However, going back in time, comics was a revolutionary release in the 19th century since it drastically changed people’s opinion towards books and occupied huge market share. ‘The Glasgow Looking Glass’ in 1826 AD was the first recorded comics magazine. It was a political satire and had maximum components of what modern comics demand. Apart from this, ‘The Yellow Kid’, 1895 AD. was the first ever collated comic in the United States and a comic  by Charles Henry Ross, ‘Ally Sloper’s Half Holiday’ in 1884 was the first serialized comic that approximately made 350,000 circulations. The advancement in comics was made rapidly by Britons, whereas, other countries followed in the 19th -20th century. Along with time, the worldwide comics market grew bigger and bigger slowly. Furthermore, the 1930s were the recorded growing years for comics from the resurgence of the fiction. Comics regained its popularity in the 1960s to the late 20th century.

In addition to this, Japan had its own form of comics after the end of World War II. Comics shared its market with its derivative i.e. the Japanese comics, known as ‘Manga’. Unlike the western form of comics, manga are more fictional, less satirical and consist of hundreds of pages. Later, comics were able to be adapted in movies and so were Mangas. In the present day, comics are widely a part of fictional movie story lines and on the other hand, Mangas are developed and adapted into animated movies i.e. anime. Comic books have evolved and are capable enough to make you laugh, break your heart, cover the contemporary world, political satire and are much more than just a strip of cartoon.

 कुरा  वि सं २०७९ सालको हो ।

सहरको  होहल्ला, प्रदूषण, भिडभाड र अन्य सहरिया कुराले प्रभावित भएको मेरो बाल्यकालले  सहरका  घरहरू, पिच सडकहरू  देखेर र अन्य  सुविधाहरूको लाभ उठाएर नै बितिरहेको थियो । 

यसै बिचमा एक दिन  सपरिवार गाउँ जाने विचार भएको थियो । त्यो विचारअनुसार हामी गाउँ गएका थियौँ । 

आफ्नो  अगाडि सहरको चहलपहल  देख्ने र सुन्ने  बानी भएक यी आँखा र कानले  पहिलो पटक अच्चमको शान्ति महसुस गरे । 

कलाकारले चित्रकलामा रङ्गाएका  गाउँभन्दा पनि मनमोहक गाउँको दृश्य देख्न पाएकी थिएँ ।  गाउँको अन्वेषण गर्ने बेला मधुर आवाजमा असारे गीत घन्किएको र धान रोपेको रमणीय दृश्य पहिलो पटक प्रत्यक्ष आफ्ना आँखाले देख्न पनि पाएकी थिएँ आँपकाे रुख प्वालबाट चरोको बच्चेराले रुख बाहिरको संसार देखेको अनुभूतिजस्तै !

रातीको बेला ८:००  बजे आफू गाडीको आवाज आउन बन्द भएपछि ल अब सुत्ने बेला भो है भन्ने थाहा पाउने मेरो बानी  त्यति बेला गाउँको त्यो नजीकको वनबाट आएको  लोलेङ्ग किराको  आवाजले  नै कति बेला निदाइछु मलाई थाहा  नै भएको थिएन । अर्को दिन  कौसीमा गएर गाउँको  दृश्य हेर्ने बेला मेरो उमेरकाभन्दा साना भाइबहिनी विद्यालय गएको देखेकी थिएँ । 

दिनभरि आफना सङ्गगीसँग  पढ्दै र बिचबिचमा एक घन्टीको बेलामा आफ्ना सङ्गगीसँग लुकीलुकी टिफिन खाने मेरो बानीको याद झलझली आँखाको पर्दामा आएका्े थियो ।  त्यति बेला नै अर्को घरको आँगनमा हेर्दा  बच्चाहरू गिर खेलेको, गट्टा खेलेको देखेर अनौठो लागेको थियो।

त्यो दिन मैले पहिलो पटक  गाउँको  रहन सहनको अनुभूति गर्न पाउँछु भन्ने विचारमा म डुबेकी थिएँ । हेर्दा हेर्दै १ घन्टा बितेको थियो ।  गाईको खोले खाने बेला भएकाले मलाई बाले हेर्न बोलाउनुभएको थियो । म हतारिँदै गाईको गोठमा पुगेँ र  बाले  गाईलाई खोले खान दिएको हेरिरहेँ । 

बाले मलाई अनौठो गरी वा नयाँ तरिकाले  सिसा कलमलाई तास्नुभयो वा भन्नु पर्दा  छुराले वा ब्लेडले सिसा कलमलाई तासको मलाई अहिलेसम्म याद छ । पानी परेकाले त्यो दिन खासै केही भएको थिएन र अर्को दिन वन घुम्न जाने भन्ने निर्णय पनि भएको थियो । मलाई उसै झरीका दिनहरू मन पर्दैन झन त्यो दिन पानी परेकाले मेरो दिन सोचेअनुसार गएको थिएन तापनि अर्को दिनको वन जाने योजनाको प्रतीक्षा गरिरहेकी थिएँ । 

भालेबासेको आवाजले  बिहानको ४:००  बजे उठेँ वा वास्तवमा भन्नुपर्दा पहिलोपटक वन जाने उत्साहले नै होला । बिहानको नित्यर्कमपछि ११:००  बजे हामी वनतर्फ लाग्यौँ । आश्चर्यको आँखाले वनतर्फको कच्ची सडकलाई हेरे र काठमाडौंको पिच सडकको याद गरिरहेँ । वनभित्र प्रवेश भएपछि नागबेली घुम्तीको कच्ची सडक सुरु भएको थियो र त्यही घुम्तीको बीचमा मसँग एउटा नराम्रो घटना पनि घटेको थियो अर्थात् मलाई बान्ता आएको थियो। नराम्रो गरी टाउको दुखेको थियो तर बिस्तारै ठीक हुँदै पनि आइरहेको थियो । वनको यही घटनाका स्मृतिहरू सम्झेर  नागबेली कच्ची सडकको बाटो जानै मन पर्दैन आजसम्म । त्यसैगरी आँप, कटहर, लिची आदिको रुख हेर्दाहेर्दै माथिको वनको टुप्पोसम्म पुगेका थियौं ।  त्यहाँ गएर मैले पहिलोपटक वनभोजको अनुभव गरेको थिएँ । सहरभन्दा बेग्लै हरियालीले नै घेरिएको गाउँको सुन्दर दृश्य एकदमै रमणीय थियो तर एउटा कुराले धेरै सताइरहेको थियो । आफ्नै उमेरका  केटाकेटीलाई घाँसको भारी बोकेको देखेर गाई बाख्रा चराएको देखेर धेरै दुःख महसुस भएको थियो र नेपालको शैक्षिक प्रणालीमा सुधार नआएको र आर्थिक विपन्नताको बारेमा मेरा मनमा धेरै कुराहरू खेलिरहे । 

चार/पाँच दिन बितेको थियो खासै कही भएको थिएन  तर ‍गाउँमा एउटा प्रतियोगिताको आयाेजना हुँदै थियाे । त्यो प्रतियोगितामा खेलकुद मन पर्ने मानिसहरूले भाग लिएका थिए । गुच्चा, डण्डी बियो, कबड्डी , चुङ्गी आदि इत्यादि खेलहरूको प्रदर्शन भएको थियो । तर  त्यो खेल प्रतियोगिता भन्दा पनि बिचमा परेको पानीले मलाई आश्चर्यचकित बनाएको थियो  किनकि ती खेलहरूको बीचमा पानी परिसकेपछि मानिसहरूले घुम एक प्रकारको प्लास्टिक ओढेर भागेका थिए । अनि ती मानिसहरूको हुल भित्रमा म पनि एक थिएँ । पाटीमा  पुगिसकेपछि  त्यही कार्यक्रमको प्रतियोगीहरूकोसँग म बोल्न थाले र नयाँनयाँ साथीहरू बनाएकी थिएँ । सुस्मिता, दीपिका र महेशसँग कुराहरू बेली विस्तार गर्दै २ घन्टा बितेको थियो । पानी परेको मौसम  मन नपराउने  म ।  त्यो दिन पानी परि रहोस् जस्तै लागेको थियो । पानी रहिसकेपछि भोलि फेरि भेट हुने भन्ने हाम्रो निर्णय पनि भएको थियो ।

उत्साहले अर्को दिनमा फेरि त्यही पाटीमा गएर कुरिरहेको थिएँ । पालै पिलो महेश दिपिका र सुस्मिता आइपुगेका थिए । उनीहरू मलाई गीर खेलाउने भन्ने कसम खाएका थिए ।  कसमअनुसार महिले पहिलो पटक गीर खेल्न लागेकी थिएँ तर म हिलोको कारणले लडेँ । त्यसपछि महेश र सुस्मिता मेरो घर गएर बालाई बोलाएका थिए । अहिले पनि भकुन्डोहरू हेर्दाखेरि ती पलको सम्झना आउँछ । खुट्टा मर्केको बिसेक भइसकेपछि  हामी फेरि काठमाडौंतर्फ हिड्ने विचार गरेका थियौँ । २ दिन पछि म हिड्न सकेँ अन्तिम चोटि कोदोको ढिँडो आलुको तरकारी, दाल र गुन्द्रुक खाएँ । महेश,सुस्मितासँग अन्तिम विदाइ लिन गएँ । एकछिन त नरमाइलो लागेको थियो तर फेरि घर जान पाउँछु भन्ने यादले खुशी पनि लागेको थियो । सबैलाई बाइ भनिसकेपछि हामी काठमाडौंतर्फ लागेका थियौं ।  बाटोभरि गाडीको गीत सुन्दै म सुतिरहेँ र घर आइपुगेकी थिएँ ।  ती नागबेली सडकहरू, वनले घेरेको गाउँ, सफा वातावरण, रमाइला असारे गीत, राम्रा साथीहरू, अनौठो रहनसहन, नयाँनयाँ मनोरञ्नका खेलहरू, मिठो खानेकुरा, खाजाको याद अहिले पनि आउँछ , सोची रहेको बेला रमाइलो लाग्छ, फेरि गाउँ जाउँ जाउँ पनि लाग्छ । 

गाउँका  त्यी पलहरू फेरि आओस् जस्तै लाग्छ ।

२०७६ वैशाख १ गते, नयाँ वर्षको दिन म बिहान छिटो उठेर नुहाएर तयार भएँ । घरमा सबै जना उठेर तयार भइसकेका थिए। मैले मेरो मम्मा बाबालाई नयाँ वर्षको शुभ कामना दिएँ र मलाई पनि उहाँहरूले पनि शुभकामना दिँदै टीका लगाइ दिनुभयो ।  टीका लगाएपछि मलाई धेरै दक्षिणा पनि दिनुभयो। म खुशी हुँदै मेरी दिदी र दादाहरूलाई फोन गरेर नयाँ वर्षको शुभकामना दिएँ । मामामाइजू काकाकाकी, अङ्कलआन्टी  सबैलाई नि फोनमा नयाँ वर्षको शुभकामना दिएँ । मैले सबैलाई फोन गर्दा घरमा सबैजनाले वनभोजको तयारी गर्दै हुनुहुन्थ्यो। मैले फोन गरेको धेरै जस्तो सबै आफन्तहरू त्यो वनभोजमा आउँदै हुनुहुन्थ्याे । 

तर पनि मैले सबै लै फोन गरेँ । मम्माले अहिले भेटिहालिन्छ पनि भन्नुभएकै हाे । म भने वनभाेजकाे  उत्सुकताले भरिएकी थिएँ । 

सबै खाने कुराहरू तयार भएपछि हामी घरबाट निस्कियाैँ । हामीले पहिल्यै बस रिजर्भ गरेका थियाैँ । बसमा पनि चढ्याैँ । बसले आफ्नाे गति समात्याे बिचबिचमा आफन्तहरू पनि वसमा चढ्ने काम चलि नै रह्ये । 

नयाँ वर्षको दिन त्यो वर्ष थानकोटमा पक्कै जाम छ भन्ने कुरामा हामी सबैले  सहमत गरेका थियाैँ। बिहानदेखि नै केही नखाएको भएर बाटोमा चिप्स र चीज बलहरू किनेर खाएका थियाैँ हामी बच्चाहरूले चाहिँ । आफ्नो गन्तव्यमा पुगेपछि ठुलाहरूले वनभोजकाे लागि लिएर आएका म्याट, कुर्सी , तबलाहरू ओछ्याए । 

हामी बच्चाहरू त्यहीँ बस्याैँ । मभन्दा केही महिना सानो मेरो दुई ओटा बहिनीहरू पनि आएका थिए । हामी तिन जनासँगै बसेर खेलहरू खेल्याैँ । हामीले खेलिरहेको बेला पहिलो खाजा हामीलाई लिएर दिनुभयो। हामी सबै बसेर उसिनेको अन्डा , ब्रेड र जाम,  ठुलाहरूले चिया र बच्चाहरूले दुध, चना, आदि खाने कुराहरू पहिलो खाजाका रूपमा खायाैँ । खाजापछि ठूला मान्छेहरूले खानको तयारी गर्नुभयो। 

वनभोजको लागि ल्याएका भाँडाहरू निकालेर, ग्रीलका लागि मासु पोलेर, पुलाउ अनि धेरै कुराहरू बनौउनतिर लागे। कोहीले गीत बजाएर रमाइलो गर्न थाले भने कोही धेरै पछि भेटेकोमा गफ गर्न थाले । थानकोटकाे त्रिभुवनपार्कमा धेरै अरु मान्छेहरू पनि वनभोजका  लागि आउनुभएको रहेछ। म र मेरा बहिनी,  दिदीहरू बल लिएर पनि आएका थिए । हामी वल पनि खेल्याैँ । 

एकछिनको लागि नजिकै रहेकाे पसलमा गएर अनेक थरिका खाने कुराहरू खायाैँ । आफ्नो वनभोजको ठाउँमा जाँदा हामीलाई बोलाएर खाजाहरू पनि खान दिनुभयो। हामी सबैले मिलेर फेरि खाजा खायाैँ  । त्यसपछि घुम्न पनि गयाैँ । हामीले धेरै फाेटाेहरू पनि खिच्याैँ ।

नया वर्षको उत्सवमा गीत बजाएर सबै जना मिलेर नाच्याैँ पनि । ठुला मान्छेहरूले नयाँ वर्ष भनेर अलि अलि पिउने पदार्थ पनि खानुभएक थियाे । सबै जनाले रमाइलो गर्दै गर्दा हाम्रो वनभोजको ठाउँको छेउको वनभोज गर्ने मान्छेहरूको समानमा आगो लग्याे । कसैलाई केही नभए पनि त्यो ठाउँ चाहिँ अलि जोखिमपूर्ण भएकाले र हाम्रो समूहमा धेरै बच्चाहरू भएकाले हामीले आफ्नो त्यो ठाउँ छोडेर अलि परको ठाउँलाई राेज्याैँ । अध्यारो हुँदै आएको थियो त्यसैले खानाको बन्दाेबस्त भयो र हामी सबैले बेलुकाकाे खान पनि खायाैँ । खाना खाएपछि हामीले गीतहरू झनै ठुलोसँग बजायाैँ र नाँच्न थाल्याैँ । नजिकमा वनभोज गरेका टोलीहरू पनि हामीसँगै मिसिए । 

राति नै भएपछि हामीले आफ्नो समानहरू थन्काएर फर्किनलाई तयार हुन लाग्याैँ । पानी पर्लाजस्तो थियो त्येसैले हामीलाई छिटोछिटो सबैजनालाई तयार हुन भनियाे । सबै समान थन्काएर फर्किन लाग्दा त हामीले रिजर्फ़ गरेको गाडी नै थिएन। मेरो मामा ले त्यो गाडी चलाउने मान्छेलाई फोन गर्दा पहिला चाहिँ १० मिनेट मा आउँछु भनेको थिए तर पछि त फोन नै नउठाएर बसे । हामी बाटोमा नै थियाैँ । केही बेरमा नै ठुलो पानी पर्न थाल्यो र हामी एउटा पसल भित्र बस्नुपर्यो । कता जाने कसरी घर जाने नै थाहा भएको थिएन । त्यो बेला केही बेर अगाडि हामीसँग रमाइलो गरेका टाेलीहरू पनि घर जना निक्लेका रहेछन् । काकाले  ती मान्छेहरू एकछिन कुराकानी गर्नुभयो । घर जाँदा मैले त मेरो फोन नै त्यो गाडीको सिटमा छोडिछु । भोलिपल्ट त्यो गाडीको मान्छेले फोन गरेर हाम्रो घरमा मेरो फोन नै ल्याएदिनुभयाे । त्यो वर्ष हाम्रो परिवार सबै मिलेर गएको अन्तिम वनभोज थियो । काेराेनाका कारण हामी प्रत्येक वर्ष वनभाेज जाने काम राेकिएकाे थियाे । याे वनभाेज २ वर्षपछि मात्र भएकाे थियाे । 

Nowadays, being healthy, having a fresh mind, and having a good academic excellence is what gives you great opportunities. Thinking with a fresh mind can give you better ideas, and school is not only to help you grow academically but also is a space for personal growth. Extracurricular activities are something that provides you joy and a break from the hectic, chaotic world. Everyone can study and get good marks but having a special ability to do something else makes you more special than others. 

Who knows what life leads to? For example, if you enjoy singing, dancing, playing basketball, and other sports and become good at it, maybe you can be professional at these things in the future. I believe that things should not be taken for granted and take all the opportunities that come your way even if you fail or succeed at them. Failure is something that makes you understand what you need to improve not something you need to fear of. Every time you fail you learn new things each time. High school often brings intense academic pressure and high expectations. Extracurricular activities are a valuable way to relieve stress. Participating in activities such as music, art, and sports allows one to relax, and find a favorable balance between academic challenges and personal wellbeing. This promotes better mental well-being and promotes a more positive high school experience. Extracurricular activities teach you to be experienced in life and being experienced at most things is a way to succeed.

Being active in extra activities not only improves your social life but as well as it builds up your confidence to do new things. I don't mean that you only need to focus on extracurricular activities but do multitasking. Multitasking from the school level can make your way to college a bit easier. It trains us to manage our time and finish things on time. College tends to seek diverse skills from an individual, so if you have an extra skill then it will keep you on the top list. Being active in extracurricular activities can also help to bring out the leadership qualities that an individual has to offer. It also provides a time to bond with new people and learn to adjust to new environments.

In conclusion, academic success alone is not enough in today's world. I fully support exploring all new activities because it promotes skill. Even if you feel socially awkward, it is important to keep going and not give up. The opportunities offered by schools must be seized, participation in extracurricular activities significantly improves an individual's quality of life. It is an important step towards personal growth and a more fulfilling life.