They say the most difficult thing to be able to define is guilt. When anyone asks you what guilt is, most often the answer is regret. But how do you define regret? Are both of them the same? Personally speaking, for me regret is a realization of what you should have done instead of what you did. But Guilt is when we feel bad because we think we did something wrong, like lying or making someone sad. It's like a small voice inside us that tells us we did something bad. But sometimes, we might feel guilty even if we didn't do anything bad. If we know why we feel guilty, we can learn how to deal with it.
It is important to recognize that feelings of guilt can sometimes be unfounded, stemming from unreasonable expectations or internalized beliefs. By acknowledging the source of our guilt and critically evaluating its validity, we can begin to address and process these emotions more effectively. Furthermore, seeking support from trusted individuals or professional resources can aid in alleviating feelings of guilt, promoting a healthier emotional state.
However, guilt is a complex emotion that manifests itself in a variety of ways, each with particular details and complexity. Its nature is highlighted by the rise of deeply unsettling emotions which comes from the act of surviving an awful occurrence while others did not. Personal guilt is another factor, which results from the perception of not fulfilling one's parental duties. When someone breaks away from accepted norms, they may experience internal conflict due to cultural and societal guilt that is influenced by outside expectations.
Embracing the journey towards self-forgiveness and seeking support when necessary can play a transformative role in overcoming the weight of guilt. It allows individuals to move forward and cultivate a sense of inner peace. Forgiveness is a profound act that extends beyond oneself, contributing to a more empathetic and compassionate society. Therefore, it is essential to acknowledge the complexities of guilt and recognize the significance of forgiveness in our personal and collective well-being.
Exploring our guilt can lead to a deep understanding of ourselves and others. It opens doors to empathy and compassion, allowing us to connect on a profound level. By acknowledging and addressing our guilt, we pave the way for personal transformation and meaningful relationships. Embracing our guilt as an opportunity for growth enables us to pursue a more enriching and fulfilling life, fostering understanding and acceptance within ourselves and the world around us.
Superstition is a practice that has been going on for years. It is widely prevalent in Nepal, India, and many other developing countries. We will shortly discuss the concept of superstition and how it originates. If you consider yourself a die-hard cynic, chances are you've believed a superstition or two in your lifetime. But have you ever wondered how these superstitions materialize themselves? Early superstitions were created to address public ignorance and cause mass hysteria. Yes, they were created as a way of understanding or dealing with the fear of the unknown. If you delve deep into history, you'll be surprised to discover that almost every living superstition has its roots in an early religious belief system.
Let’s take an example from Christianity. The number 13 is considered an unlucky number. It is believed that 13 people attended the Last Supper, including Jesus and his 12 apostles. This incident happened before his arrest and death. So the 13th member has started to believe that eating food is inauspicious. At least die within a year! The fear of the number 13 became so prevalent that it is now a medically recognized phobia known as triskaidekaphobia. Whereas in Japan, the number four is considered unlucky.
It can easily be assumed that superstitions have originated since the beginning of humanity. When people face natural disasters such as hurricanes or unexpected diseases, the fear of the unknown has led them to a world of superstitions that may be affected by their actions. It was a kind of attempt to gain control over unexpected events. As humanity evolved, many superstitions were explained scientifically, but that did not mean that this irrational belief system was under control. In fact, during this period these beliefs gained a lot of momentum with the rise of various religions and soon they took an ugly turn with human sacrifice! It was a time when people began to believe that human sacrifice could actually subdue an angry god or that it could bring them prosperity. In Hinduism, the practice of sati originated, where a widowed woman was forced to burn herself with her husband on a pyre. The hold of such beliefs was so strong that some of these practices are still encouraged today if not the sati.
But not all superstitions have religious roots; some were created on individual chance factors. For example, if a person carries the same pen in every exam and happens to score well in every exam, they subconsciously start believing that the pen is their lucky item. Similarly, if a player wears a particular hat in
each of his matches, it can be assumed that this is his lucky outfit. In such a case, it can be believed that future successes will strengthen the superstitious idea. It is belief that strengthens our belief in success or
failure.
Additionally, beyond all such considerations, superstitions may result from parenting. Especially in countries like India and Nepal, superstitions are deeply embedded in our cultural practices. For example, if your childhood parents avoided crossing a black cat, chances are you will too. These are the superstitions that turn into tradition over time and its roots are centuries old. While irrational beliefs parallel our unconscious practices that may overlap in time but have specific causes.
ठुला अनि रसिला ती गाजलु आँखा
चाहिदैनन वर्णन गर्न स्वर र भाका
त्यो आँखाको हाउभाउले पारेको प्रभाव
पुरै बदली दिन्थ्यो मेरो स्वभाव
केवल त्यही तिम्रै आँखाले गरेको त्यो जादु
म पुरै मन्त्रमुग्ध भएर भए बेकाबु
लत लागेझैँ भयो मलाई तिम्रो आँखाकाे
तलाशमै थिए जब तिम्रो भाकाको
आँखा,
मैले तिमीलाई एउटा छु नजरले हेर्ने मौका पाएँ
जसबाट मैले तिमीलाई मेरा मनका कुराहरू पनि पोखाउन चाहेँ
हो,
त्यही आँखा जसले यो दुनियाँका भावलाई पनि
छुट्टै नजरले हेर्न सिकायो
त्यही आँखा जसले मुखभन्दा नि स्पष्ट भाव देखाउन अनि झल्काउन
हो,
त्यही आँखा जसलाई हेर्दा
मैले एउटा छुट्टै खालको सुन्दर नजारा देख्थेँ
त्यही आँखा जसलाई हेर्न म दिनदिनै भगवानलाई पत्र लेख्दथेँ
त्यही आँखा जसमा गाजल अनि श् श्रृङ्गारको लेप चाहिदैन
त्यही आँखा तिम्रोबाहेक आरुकोमा पाइदैन
त्यसैले त म आँखा प्रेमी छु !
आमा तिम्रो माया एक रहस्य
बुझ्दै छु
मेरो खुशी नै जीवन रहेछ सायद तिम्रो लागि
मेरा करोडौँ समस्या र दुःखलाई छोप्दै
उभिन्छ्याै सधैँ साथमा
मेरो आखाँबाट बगेको आसुँ रोक्दै
तिम्रो मायाको कवचले मलाई सधै रक्षा गर्छ
निडर छु स्वस्थ छु
तिमी मेरी ऊर्जाकी प्रेरणा
आमा तिम्रो माया एक रहस्य
बुझ्दै छु
मेरो खुशी नै जीवन रहेछ सायद तिम्रो लागि
तिम्रो एक अँगालो मायाभित्र मेरा सुख दुःख लुकेका
मेरो जीवनको सुवास त्याे अँगालोमा समेटिएको
म जति बुझ्दै छु
त्यो वात्सल्य झनै रहस्यमयी मेरो लागि
म चाहन्छु यो सधैँ रहस्य नै रहोस् मेरो लागि
सधैँ रहस्य नै रहोस् मेरो लागि
रहोस् मेरो लागि
Introduction:
Democracy is the political system of government which is formed by the people’s representatives or elected ones. It is the system where the power is in people’s hands. It has given societies and states a hope of freedom and equality. Originally, ‘Demo’ refers to the people whereas ‘cracy’ refers to rule, so together democracy means people’s rule in a country or a state. Democracy empowers peoples and individuals to know about political control even when there is government to rule. It governs the state by the help of politicians chosen by the people’s representative.
Current Situation:
Democracy requires the participation of the people of society in the political process to function everything properly and smoothly. The term ‘Democracy’ was defined in the 5th century BCE. Democracy has many features and strengths too, so it is also known as the best form of government. Today, many countries are practicing democratic systems because of their advantages. In the 21st century, many countries are facing both the challenges and opportunities related to democracy. If we are able to capture the challenges and face the challenges, our country can thrive higher and become a positive example for other countries too.
Bright Side of Democracy:
Democracy has many advantages which helps in contributing to the political and economic development of one’s country. It mainly controls the misuse of power by the government. Democratic system helps in providing equal opportunities to each and every citizen of the country. Participation of people highly increases in political activities. People and citizens get their right to vote, right to express their feelings, right to their freedom and peace, right to justice of people. Elections will be held. The economic development of a country is also related to democracy. It contributes to the prosperity of a nation. The citizens of the country get well aware about their rights and duties. Not only that but the government also should do their duties properly and fairly treat people by listening to their problems, not ignoring their voices.
Dark Side of Democracy:
Even though democracy has many advantages that come with different opportunities, it also has some drawbacks and challenges. Favoritism and Nepotism are the main drawbacks of democracy. It means favoring the people for money and discriminating others. Corruption and abuse of power is also done at a high rate due to democracy. The money that was used for the development of a nation is taken away just for democratic practices which has resulted in the slow pace of development activities. In the 21st century, there is high misuse of power everywhere like in elections and other political activities. Due to corruption, those people with no leadership skills and knowledge of politics become leaders and lead the nation that results in terms of lack of development.
Conclusion:
Democracy has led to many great outcomes in some places, while it has led to different consequences in other places. Everything that occurs in nature has both pros and cons of its own. Even though it has some bad features, democracy is still the best form of government. Hence, democracy gives the power to govern a state with equal treatment and fairness to all people. However, it also has a hand in corruption and misuse of power and money. Different activities related to awareness should be held. The improvements of democratic practices have been overcoming each and every challenge that has altered the development. Also, it ensures effectiveness in good governance.
I had a friend entirely mine,
I have known him since we were nine.
We played games together,
We promised to stay friends forever.
We went to school an’ did stupid things,
From which we created messy scenes.
For doing so we got in trouble,
We still wanted to be friends forever.
One bright day we went for a walk,
That day he got lost in a park.
I panicked, asked the police for help,
They said don't worry, we’ll find your friend.
After some time I found my friend,
Nothing between us was pretend.
We cried for a while together,
We still wanted to be friends forever.
Sometimes we get in a fight,
We soon realize I'm always the one right.
Today, his and my ways are different,
But our friendship still knows no end.
We remember our past days together,
We promise to cherish it forever.
We still do things that might be dumb,
Still, that gives us a lot of fun.
एसइई सकिएको पनि झन्डै १० दिन भइसकेकाे थियाे । परीक्षा सकिएपछि धेरै खुसी लागेकाे थियो तर त्यो खुसी धेरै दिनसम्म रहेन । दिनहरू बित्दै गयो । मलाई घर बस्न पनि अल्छी लाग्न थाल्यो । के गरुँ के गरुँ हुन्थ्यो । जहिले घरमै बस्थेँ । म दिनदिनै अल्छी भएको देखेर मेरो बुबाले मलाई पदयात्रा लाने निर्णय लिनुभयो ।
यो कुरा सुनेपछि म सोचमा डुबेँ । घर बसेर आफू अल्छी भएको महशुस गरेपछि म पदयात्रा जानको लागि तयार भएँ । म यो यात्राको लागि सहमत भएको देखेर मेरो आमा र बुबा खुसी हुनुभयो । म पनि उत्साहित थिएँ । सबै भइसकेपछि म पदयात्रा जाने कुरा मिल्यो । भने जस्तो कहाँ सजिलो थियो र ? पदयात्राका लागि चाहिने सामान खोज्दा खोज्दै २ दिन बित्यो । मेराे आमाले मलाई चाहिने सामानहरू राखिदिनुभयो।
हेर्दाहेर्दै पदयात्रा जाने समय नजिक आयो । मेरो उत्सुकता बढ्दै गयो । अन्त्यमा त्यो दिन पनि आइपुग्यो । म र मेरो बुबा बिहान ५:३० मा उठ्यौँ । ट्याक्सी चढ्यौँ अनि बुबाको एउटा विदेशी साथीलाई लिन गयौँ । उहाँलाई लिएपछि फेरि आफ्नो यात्रातिर लाग्यौँ । काठमाडौ थानकोट कटेपछि धादिङ जिल्लाकाे नौबिसेमा चिया र नास्ता गरी मुग्लिङ अनि चितवन हुँदै हामी बसबाट बेसीसहर पुग्यौँ । त्यहाँबाट जीप चढ्यौँ र रातिकाे ८ बजेतिर धारापानी नामक एक ठाउँको एउटा होटलमा पुग्यौँ। मलाई खुब थकाइ लागेको थियो। तर मजा पनि आयो । त्याे रातको भोलिपल्ट हाम्रो पदयात्रा सुरुभयो ।
हामीले बिहानै होटलबाट चेक आउट गरेर आफ्नो यात्रातिर लाग्यौँ । हामी त्यस दिन मनाङको सदरमुकाम चामेमा पुग्यौँ ।
त्यहाँसम्म पुग्न हामीलाई लगभग ६/७ घन्टा लाग्यो । बाटोमा मैले धेरै सुन्दर नजाराहरू देखेँ। खाँदै हाँस्दै र मिठा तथा ज्ञानगुनकाे कुरा गर्दै हामी तीन जना चामे पुगेका थियौँ ।
हामीले त्यस रात चामे मै कटायौँ ।
बिहानै उठेर चामेबाट आफ्नो दोस्रो दिनको यात्रा सुरु गऱ्यौँ । हामी त्यस दिन चही अप्पर पिसाङ पुग्नुपर्ने थियो । त्यो दिनको यात्रा सारै नै रमाइलो भएको थियो। बाटोमा मैले धेरै नै सुन्दर ठाउँहरू हेर्न पाएँ । त्यसदिन हामी लगभग ७/८ घन्टाको हिडाइ साथ अप्पर पिसाङ पुग्यौँ ।
हामी अप्पर पिसाङ समयमै पुगेका कारण बाबाले हामीलाई अप्पर पिसाङ घुमाउनुभयो । अप्पर पिसाङमा भने त्यस दिन पुजा भइरहेको रहेछ। हामी पनि त्यस पुजा मा गयौँ। हामीलाई त्यहाको दिदीले नुन चिया र पुजाको प्रसाद दिनुभयो। अप्पर पिसाङको
हावा खाँदै र रमिता हेर्दै मैले दिदीले दिनुभएको चिया र प्रसाद खाएँ। हामीले त्यो रात अप्पर पिसाङमै कटायाैँ ।
हाम्रो तेस्रो दिनको पनि सुरुवात भयो । अप्पर पिसाङबाट हामी बिहानै निस्कियौँ । यो दिन भने हामीलाई अरु दिनभन्दा अलि बढी हिड्नुपर्ने थियो। यस दिनको हाम्रो गन्तब्य चाहिँ नावल थियो । लगभग ८ घन्टाको हिडाइसाथ हामी नावल पुग्यौ। हामी जति अघि बढ्दै गएका थियौ त्यतीनै जाडो पनि बढिरहेको थियो। नावलमा पुग्याैँ । त्यहाँकाे शान्ती होटलमा बास बस्याैँ। त्यस होटलका दिदप्हरू भर्खर कै हुनुहुन्थ्यो तर होटल भने एकदम राम्ररी चलाउन सक्ने हुनुहुन्थ्यो। वहाँहरूको बोलीचाली बानी सबै राम्रो थियो। हामीले त्यस रात शान्ती होटलमै बितायौँ।
त्यसैगरी हाम्रो चौथो दिनको यात्रा पनि सुरु भयो । यो दिन भने हामी मनाङ पुग्नु थियो । बाटोमा खाँदै गफ गर्दै हामी मनाङ पुगिसकेको रहेछाैँ। यस दिनको हाम्रो हिडाइ अरु दिन भन्दा ढिलाे थियो। बाटोमा हिडिरहदा मैले एउटा घोडा पनि देख्न पाएँ।
त्यो घोडालाई आफ्नो झोलामा भएको स्याउ निकालेर दि ।घोडाले मिठो मानि खाएको देख्दा आफूलाई पनि छुट्टै खुशी अनुभव भएको महसुस गरे। मनाङमा भने हाम्रो आराम गर्ने दिन थियो। मनाङमा चही हामी तिलिचो होटलमा बसेका थियौं । यो होटल भने कुनै ५ तारे होटलभन्दा कम थिएन । पदयात्रामा हिडिरहँदा भेटेका ती सबै मानिसहरू मैले फेरि त्यस होटलमा भेटेको थिएँ।
यसै गरी हाम्रो पाँचौँ दिन पनि त्यही होटलमा बित्यो। अरु पदयात्रामा भेटेका अङकलहरूसँग म चेस खेलेको थिएँ । कुनै खेल हारियो पनि कुनै जितियो पनि तर पनि मेरो मन भने खुशी थियाे । धेरै समयपछि यसरी घुम्न पाउँदा खुशी लागेको थियो।
यसैगरी हाम्रो आराम गर्ने दिन पनि सकियो र हामीले हाम्रो छैटौ दिनको सुरुवात गर्याैँ।
यो दिन भने हामी धेरै हिड्नुपर्ने थियो। यो दिन चाहिँ हामी याखरखा पुग्नु थियो । लगभग ६/७ को हिडाइपछि हामी हाम्रो गन्तव्मा पुग्यौँ । त्यहाँ पुगेपछि हामीले खाना खायौँ र आराम गर्नतर्फ लाग्यौँ। हामीले त्यो ठाउँको विशेष मासु पनि खायाैा। मासुको पैसा महङ्गो भए पनि सारै मिठो थियो । त्यसैगरी हाम्रो छैटैँ दिन पनि सकियो ।
हाम्रो सातौ दिन पनि सुरुवात भयो । यस दिन भने हामी फेदी पुग्नु थियो । यस दिनको यात्रा पनि लामो थियो । धेरै उकालो ओरालो पार गरी हामी अन्तिममा हाम्रो गन्तव्य पुग्यौँ। हामी अलि चाँढै सुतेर भोलिको लागि तयार बसेको थियौ।
अब सुरु भयो हाम्रो पदयात्राको मुख्य र गाह्रो दिन । यस दिनमा भने हामीले थोरङपास ५४१६ मिटर काटेको थियौँ। यस दिनमा हामी बिहान ४ः३० बजे हिड्न सुरुवात गरेका थियौँ। यो दिन भने क्रमश रुपमा हेर्दा अरु दिनभन्दा धेरै नै गाह्रो थियो । जसोतसो गरी हामीले हाम्रो पदयात्राको मुख्य ठाउँलाई पार गऱ्यौँ । लगभग ११ घन्टाको हिडाइ र थोरङपास कटेपछि हामी मुक्तिनाथ पुग्यौँ ।
मुक्तिनाथ मन्दिरको दर्शन गर्न पाउँदा मेरो भित्री आत्मा सन्तुष्ट भएको थियो।
मुक्तिनाथ पुगेपछि बाबाले मलाई बेलुकातिर मेरो मन पर्ने खाना मःम खुवाउन लग्नु भएको थियो। धेरै दिनपछि मःम खाँदा त स्वर्ग पुगेझैँ लाग्यो । पदयात्राभरिको मुख्य दिनको समाप्त भएको थियो । थोरङपास कटेपछि सारै नै खुशी लागेको थियो। आफू माथि म गर्वित भएकाे थिएँ ।
काठमाडौ फर्किने दिन पनि नजिकिदै थियो। मुक्तिनाथबाट हामी ४ घन्टा बस चढी तातोपानी नामक ठाउँ पुगेका थियौँ ।
त्याे ठाउँकाे विशेष कुरा चाहिँ प्रकृतिले नै दिएको तातोपानी रहेछ अथवा न्याचुरल हट स्प्रिङ्ग । हामी त्यस तातोपानी मा गएर बसेको थियौँ । पानी एकदमै तातो थियो । आधा घन्टा जति पानीमा बसेपछि हामी हाम्रो होटल फर्केका थियौँ । अब भने हिडनु पर्ने एक दिन मात्र बाकी थियो। तर बाकी भाको दिन भने उकालोले भरिएको थियो । लगभग १० घण्टाको हिडाइपछि हामी घोरेपानी पुगेका थियौँ । यस ठाउँको विषेश कुरा चाहि पुनहिल थियो । पुनहिलबाट चाहि बिहान घाम झुल्केको हेर्न पाउने रहेछ।
हामी बिहान उठेर पुनहिल पुग्यौँ र घाम झुल्केको देख्न पाएको थियो। हाम्रो हिड्ने दिनहरू समाप्त भएको थियो । घोरेपानीबाट गाडी चढी हामी पोखरा पुग्यौँ । पोखरामा पदयात्राको अन्तिम खाना खाएपछि हामी नाइट बसमा काठमाडौ फर्कियौँ ।
मेरो पदयात्रा सकियो । मैले पदयात्राबाट धेरै कुरा सिक्न र देख्न पाएँ । बुबाको पेसा नै पदयात्रा हो । उहाँको दुःख पनि मैले महशुस गरेँ । बाबाको मप्रति माया पनि मैले अनुभव गर्न पाएको थिएँ । पदयात्राले मनाेरञ्जन मात्र नभई नयाँ अनुवभ पनि दिनेरहेछ ।
मेरो जीवनको स्मृतिमा यो पदयात्रा सधैँ रहिरहने छ !
I know the thing you are hiding behind,
But I’m staying silent to look kind.
You know I've seen it, but I'll act blind,
Don't tell the truth, it will be declined.
Hiding the true color and face,
Acting dumb to hide the trace,
Don't worry, not the first case,
None has won after starting first in a race.
It might feel good even while being wrong,
But the happiness never lasts long.
Looks strong but it's hollow from inside,
Even giving proof you straight up denied.
Live, laugh, stay happy it won't last forever,
Soon everyone will connect the dot together.
It's always hard for me to lie,
It will poke and hurt me till I die.
बिहानीको चिसोमा न्यानोपन खोज्न आउँदा
हिउँलेआफ्नो आगोलाई जलाउँछ,
चिसो रातीमा अरूलाई तपाउँन लगाउँछ
र हाम्रो आगमनले न्यानोपन निम्त्याउँछ ।
हातमा हात राखी हिउँचुम्दा
जाडोले बदलेको हाम्रो मनमा गर्मी ल्याउँछ
पर्वतका शिखरमा हामी एकैघरमा बसेर ।
शिशिर प्रेमको साथी बनेर
शिशिरको प्रेम हिउँले सजाउँदै
हातमा हात राखी सँगै बसाउँदै
हावाको सास्तीमा बिस्तारैबसी रहन्छ
आफ्नो मोहमा खोजी बरफका तारा।
जाडोमा पनि मोह नै हो लुकेको
हिउँपातको सुन्दरता छ देखेको
प्रेमको आभास न्यानोपनले ल्याउँछ
हामीलाई यस मोहको महशुस
न्यानोपनले दिलाउँछ।
The clock on the wall strikes in a normal room
It’s 8:30 in the morning and everyone’s there
The teacher takes the attendance and the class begins
Oh! but before that they did their daily prayer
The clock strikes again and it's the second period
Everyone’s waiting at the slowly ticking clock
To strike 10:30 eagerly waiting for the break
And so its 10:30 and everyone leaves the room
Well except for a few
10:40 and everyone’s back like ever before
Except a few who probably forgot the way back
Time moves on and some grow impatient
As their stomach is eagerly waiting for something
The clock strikes again at 12
Yet again everyone leaves the room except a few
All of them have their lunch
Talk about things they want to share on
Spending that extra bit of time
Exploring the places outside the confining room
Time movies on and so does the clock
As it slowly strikes from 1 to 2 to 3
And finally 3:30 when all are ready
With their bags all packed eager to leave this room
To go home
SO this went on for hours, days and months
The same old routine never to change
Except on some exceptional days or holidays
The clocked stroked and people moved according to it
Soon it was a year and slowly one by one
Everyone left and
The room was slowly turning into an abandoned room
Like any other abandoned room before
But the clock kept on striking everyday
Telling the time like how it did the whole year
The clock never ever ran out of batteries
And even surprising was the mystery behind how it worked
So the clock struck and struck and struck and struck hoping
to be useful
Till it finally struck the last time
Never to strike again!
सानैदेखि नै मेरो बाबाले मलाई १० कक्षाको परीक्षा तिमीले राम्राे गर्नुपर्छ भन्नुहुन्थ्याे ।
बिस्तारै दिनहरू बित्दै गए । हेर्दाहेर्दै ती दिनहरू कहिले वर्षमा बदलिए मैले थाहा नै पाउन सकिनँ I
म आँखा झिम्काउना साथ १० कक्षामा पो आइ पुगेछु I याे माेडमा मैले धेरै ओटा साथीहरू बनाएँ । केही साथीहरूसँग अहिले पनि राम्राे सम्बन्ध छ । बोलचाल हुन्छ भने केहीसँग हुँदैन I
हेर्दैहेर्दै एसइई पानी आइपुग्यो । मलाई आफूप्रति पुरै विश्वास थियो I मलाई थाहा थियो कि मैले गरेको मेहेनत काफी छ भनेर I मेरो परीक्षाकेन्द्र प्रर्दशनी मार्गको ‘पद्मोदया क्याम्पसमा थियो I मैले आफ्नो एसइईको परीक्षा राम्ररी दिएँ I अन्तिम दिनमा साथीहरूसँग बसेर तिनीहरूलाई राम्रोसँग बिदाई पनि गरेँ I
एसइई सकिएपछि मेरो मनमा एउटा अचम्मको भावना पाे आयाे I डर भानूँ कि उत्साह भनूँ I सायद दुवैभन्दा ठिक होला तर एउटा अनौठो किसिमको भावना थियो त्यो I यत्राे वर्षदेखि गरेको त्यो मेहेनत एकै छिनमा सकियो I
मलाई अब केही नयाँ कुराको अनुभव गर्नु थियो I त्यसैले गर्दा होला मेरो मनमा त्यो किसिमको भावना आएको I मेरी ममीले मेरो हाउभाउमा यस्तो परिवर्तन देख्नु भएको भएर मलाई आफूसँग मामाघर लग्नुभयो I
मामाघर धरान । मामाघर मलाई सानैदेखि धेरै नै मन पर्छ I मेरो बाल्यकालको प्राय जस्तो समय त्यही नै बितेको हो I म आफ्नो मामाघरको हरेक कुनालाई चिन्छु । हरेक मान्छेलाई चिन्छु I मामाघरमा त्यति बेला धेरै नै रमाइलो गरेँ I दिनभर त तातो घामले गर्दा कहाँ घरबाहिर जान सक्नु I तर बेलुका घाम ढलेपछि चाहिँ धेरै नै रमाइलो हुन्थ्यो I म आफ्नो हजुरबुबाको थोत्रो साइकलमा पुरै गाउ दुल्थेँ I
गाउँको सबैभन्दा रमाइलो कुरा त्यहाँको जङ्गल हुन्थ्याे I कोइलीको मिठो स्वर, पातहरूको खुस्फुस, खोलाको पानीको चिसोपन I मलाई यस्ता कुराहरू धेरै नै मन पर्छ I
गाउँको त्यो सबै कुराले मेरो आत्मालाई आनन्द बनायो I गाउँको त्यो सफर मलाई एकदमै आवश्यक थियो I मैले आफ्नो गाउँको त्यो वातावरणमा खुल्ने र एउटा नयाँ जीवनको सुरुवात भो भन्ने आभूति भो I मेरो मन शान्त हुन थाल्यो। म रामाउन थालेँ I
गाउँमा सबैभन्दा रमाइलो कुरा चै हजुरबुबाको कथा नै हुन्थ्याे I उहाँले मलाई आफ्नो जीवनको अनुभव, आफूले जीवनमा गरेको राम्रो निर्णय, नराम्रो निर्णय, भूतहरूसँग घटेको घटना आदि सुनाउनुहुन्थ्याे । याे क्रम अहिले पनि चलिरहन्छ म मामाघर जाँदा ।
मेरो गाउँमा २ महिना मेला पनि लाग्छ I अब मेला जस्तो कुरा त छुट्याउनु नै भएन I म आफ्ना साथीहरूसँग मेलामा गएँ I मेलामा धेरै प्रकारका सामग्रीहरू देखिन्छन् I मेलामा काेही नाँचगान हेर्नमा व्यस्त् देखिन्थे । काेही समान किन्दै थिए I मैले पनि ममीको लागि एउटा राम्रो चुरा पनि किनेँ I ममी त्यो देख्ना साथ एकदमै खुसी हुनुभयो I पहिलो पटक आफ्नो ममीलाई किनिदिएको भएर होला मलाई एकदमै खुसी लग्यो I सादय ममीले छाेराकाे प्रेम बुझ्नुभयाे । ममी भावुक नै हुनुभयाे । त्याे भाव म शब्दमा पनि भन्न सक्दिनँ I
गाउँमा एक महिनजति बसेँ I त्यसपछि हजुरबुबा र हजुरआमासँग बिदा मागे हामी सहर फर्कियाैँ I
धेरैपछि आएर होला । सहर अर्कै लाग्दै थियो I अब मेरो जीवनमा सबैभन्दा द्विविधा आउँदै थियो I १२ मा के पढ्ने ? विज्ञान पढ्ने कि व्यस्थापन पढ्ने भन्ने प्रश्नले मलाई सताउन थाल्यो I यो समस्या मलाई मात्र हैन I मसँगै सबै एसइई दिएका साथीभाइहरूसँग नि पक्कै भयो होला I होस् नि किन नाई ? १० कक्षामा बसेर रमाइलो जस्तो कहाँ हुने थियो र अब I
मैले बुबा, ममी र दाइदिदीसँग सोधेँ I उहाँहरूले मलाई तिमीलाई जे पढ्न मन छ त्यही पढ भन्नुभयो I मैले आफ्नो प्रश्नको उत्तर पाउनाको लागि ब्रिज कोर्ष गरेँ I त्यहाँ मैले धेरै नयाँ साथीहरू बनाएँ र केही केहीसँग अहिले पनि बोलचाल हुन्छ I
अन्त्यमा मैले विज्ञान नै पढ्ने निधो गरेँ I
अहिले म चावहिल सिफलस्थित डियरवाक सिफल स्कुलमा अध्ययन गर्दै छु
यही माैकामा कक्षा १० मा सँगै पढेका साथीहरूसँग पनि घुम्न गएँ I हामी फरकफरक ठाउँहरू गयाैँ I अहिले विद्यालाय एउटै नभए पनि हामीहरू एकअर्काको धरै नै नजिक छाैँ I त्यसै बीचमा मेरो एउटा चञ्चल साह भन्ने साथीले मलाई डियरवाक भन्ने स्कुलको बारेमा कुरा गरिन् I सुरुमा मलाई अचम्म लाग्यो I यस्ताे नाम गरेका स्कुल त बाहिर देशतिर हुन्थ्याे भनेर सुनेको थिएँ तर हाम्रो नेपालमा पनि विकसित स्कुल छ भनेर मेरो मनले मान्नै सकेन I मैले अब डियरवाकमा नै पढ्ने विचार गरेँ I मैले आफूले सकेसम्मकाे साथीहरूलाई डियरवाक मै बोलाउन खोजेँ I केही साथीहरू आए पनि I अहिले तिनै साथीहरूसँग बसेर कुराकानीहरू गर्छाैँ । स्कुलका रमाइला पलहरू सम्झन्छाैँ र त हाँस्छौँ I
यो तीन महिनामा मैले धेरै कुराहरू सिकेँ I बिस्तारै मेराे रुचि कम्प्युटरतिर गयाे । बुबाले मलाई एउटा नयाँ कम्प्युटर पनि किनिदिनुभयो I मैले आफ्नो रुची जीव विज्ञानबाट हटाएर नै लगेँ । त्यही भएर मैले जीव विज्ञान ठाउँमा कम्प्युटर लिएको I
सायद राम्रै निर्णय गरेँ भन्ने मराे निष्कर्ष हाे । दियरवाकमा पढेर मैलेले धेरै कुराहरू सिक्ने प्रक्रियामा छु I
आफ्नो कम आफै गर्नुपर्छ । एउटा पढ्ने मान्छेले अरुको आपेक्षा गरेर बस्दैन I म काे हुँँ भन्ने कुराकाे थाेरै भए पनि म बुझ्ने प्रयासमा छु ।
नेपाल जहाँ उच्च छन् हिमाल,
सौन्दरर्यको यो भूमि,
परेको यो भूमिमा लालची नेताहरूकहाँ
बेचियो हाम्रो यो निर्दोषपन ।
गरिवीकाे जालोमा फसाए
सबै निर्दोष जनतालाई
देखाए उनीहरूले हामीलाई सपना
अहिले भयो त्यो सपना हावामहल ।
लिए प्रतिज्ञा अति ठुला
भरे आफ्ना पाखा परेखा
पीडाका आँशु भोग्नु पर्ने हामी
खाली खुट्टा लिई पसेका सहर ती
आकाश चुम्ने घरका मालिक ती
खान र बाँसकाे भुमरी सारा हामी
हामी निर्दोष फस्याैँ ।
बाध्य छाैँ
शक्ति दुरुपयोगको यो परिणाम
आशा अझै बाँकी छ हाम्रो
न्याय र सत्य फेरि प्राप्त गर्न
आवाज उठोस्, एकता खडा होस्,
घायल माटोको यो घाउ निको होस् ।
