समृद्धि परेवा काठमाडाैँ उपत्यकामा पशुपति मन्दिर नजिकै बस्थी। उसले जहिल्यै मान्छेहरू पशुपति मन्दिरभित्र गएर फर्केको देख्थी। ऊ पशुपति मन्दिर नजिकैको रुखमा एउटा गुडँमा बस्थी। त्यहाँँबाट उसले मान्छे मात्र होइन चरा र जनवर पनि गएको देखी। त्यहाँ के छ भन्ने उत्सुकता लिएर एक दिन उसले आफ्नी आमा फूलमायालाई त्यसबारे प्रश्न सोधी । फूलमायाले भनिन्, " पशुपति मन्दिर धर्मस्थल हो र त्यहाँ मान्छेहरू भगवानको दर्शन गर्न जान्छन्।" समृद्धि उत्सुक हुदै बिचमा बोली "म पनि पछि त्यहाँ जान सक्छु?" फूलमायाले त्यो सुनेर हास्दै भनी " सकिहाल्छौ नि! तिमीले उड्न सिकेपछि त पशुपति मात्र होइन अरू ठाउँ पनि घुम्न सक्छौ।" आफ्नी आमाको कुरा सुनेर समृद्धि खुसी भई र छिट्टै उड्न सिक्ने भनेर निर्णय गरी । 

त्यही रुखको अर्को गुँडमा सारिका परेवा, समृद्धि परेवाकी साथी बस्थी । सारिका समृद्धि भन्दा १ महिना जेठी थिई र उसलाई पनि यात्रामा गएर विभिन ठाउँ भ्रमण गर्ने इच्छा थियो। सारिकाले पनि उड्न सिकिरहेकी थिई र केही दिनपछि ऊ आफ्नो यात्रामा गई। सारिका यात्रामा गएको देखेर समृद्धि पहिलेभन्दा धेरै उत्सुक भई। उसले आफ्नी आमालाई पनि देश भ्रमणबारे धेरै प्रश्न सोधी । उसकी आमा फूलमायाले पनि उत्तिकै उत्सुकताका साथ ती प्रश्नहरूको उत्तर दिइन् । केही दिन बितेपछि समृद्धिले पनि राम्रोसँग उड्न सिकी र त्यही दिन उसकी साथी सारिका पनि आफ्नो यात्राबाट फर्की । सारिकाले आफूले देखेका सबै कुरा समृद्धिलाई भनि र भ्रमण गरेको ठाउँबारे पनि भनी। सारिकाको कुरा सुनेर समृद्धिलाई पनि छिट्टै घुम्न जान मन लाग्यो र उसले २ दिनपछि आफ्नो यात्रा सुरु गर्ने निर्णय लिई। यस बारे उसले आफ्नी आमा फूलमायालाई पनि भनी। आफ्नी छोरी खुसी भएको कारण फूलमाया पनि अत्यन्त खुसी भई । 

२ दिन बितेपछि समृद्धिले आफ्नो परिवार र साथीहरूबाट बिदा लिई र आफ्नो यात्रा सुरु गरी । सबैभन्दा पहिले उसले पशुपति मन्दिर जाने विचार गरी। त्यहाँ दर्शन गर्नका लागि आएका धेरै मान्छे देखेर ऊ छक्क परी । उसले पहिले पनि मान्छे आएको र गएको त देख्थी तर त्यहाँ धेरै भिड देख्दा उसले सोची "ओहो! यहाँ त मैले सोचेकोभन्दा धेरै मान्छे पो छन् । मैले त यहाँ केही बेर मात्र बसेर अर्को ठाउँमा जाने भनेर सोचेकी थिएँ तर यति मान्छेको भिड हुन्छ भन्ने सोचेकै थिइन। यस्तो मान्छेको भीड नै हुने गरी कसको दर्शन गर्न आएको त हेर्नै पर्‍याे ।" समृद्धि परेवाले भगवानको दर्शन गरी र त्यहाँ एक जना मान्छेले अरू परेवाहरूलाई चामल र अन्य दाना दिएको देखी । उसलाई भोक लागेको भएर उसले त्यो चामलको दाना खाई। त्यो मान्छेको नाम बलबहादुर थियो र समृद्धिले बलबहादुरलाई पशुपतिको बारेमा सोधी । बोल्न सक्ने परेवा देखेर बलबहादुरलाई अचम्म लाग्यो र केहीबेर कुराकानी गरेपछि उनीहरू आ-आफ्नै बाटो लागे । 

समृद्धि परेवाले आफ्नी आमाबाट सुनेकी थिई कि बुद्धको जन्मभूमि नेपालमा नै पर्छ । बलबहादुरसँग गरेको कुराकानीबाट उसले बुझी, लुम्बिनी बुद्धको जन्मभूमि हो । समृद्धि एक उत्सुक परेवा भएका हुनाले उसले लुम्बिनी जाने निर्णय गरी र त्यति बेला नै लुम्बिनीतर्फ लागी । धेरै बेर उडेका कारण ऊ थाकिसकेकी थिई र त्यस दिनको लागि विश्राम गर्ने भनेर सोची । ऊ एउटा रुखको हाँगामा गएर बसेकी नै थिई र त्यहाँ लुम्बिनी जाने बस आइरहेको थियो । समृद्धि परेवाले सोची "अहिले यहाँ बसेर आराम गर्नुभन्दा त म त्यस बसमाथि बसेर आराम गरेको राम्रो हुन्छ । विश्राम पनि गर्न पाउँछु र लुम्बिनी पनि छिट्टै पुग्छु।" नभन्दै समृद्धि त्यस बसतर्फ लागी र बसमाथि बसी । राति भइसकेको कारणले ऊ त्यहीँ निदाइ। बिहान ऊ छिट्टै उठी र लुम्बिनी पुग्न लागेको देखेर धेरै खुसी भई।  ऊ पहिलो दिन खाएको खानाले अघाएकी थिइन तर लुम्बिनी पुगेको उत्सुकताले त्यसबारे उसको ध्यान गएन। अब ऊ आफै लुम्बिनीतर्फ लागी र केही बेरमा त्यहाँ पुगी । समृद्धि लुम्बिनीमा पुगेपछि त्यहाँको प्राकृतिक सुन्दरता देखेपछि आकर्षित भई। उसले त्यहाँ भिक्षुहरू देखी र ऊ जस्तै अरू परेवाहरू पनि देखी । उसले नजिकै धान चामलको दाना देखी  र त्यही  खाई । ऊ पहिले त स्तूपमा गई र एक चक्कर घुमी । त्यसपछि ऊ मायादेवी मन्दिरभित्र गई। त्यहाँ धेरै उज्यालो नभएका कारण उसले भित्र राम्ररी देखिन तर त्यही बसेको मान्छेबाट बुद्धको जीवनी सुनी । ऊ बुद्धको जन्मभूमिमा भएको कारण धेरै खुसी भई र मन्दिर बाहिर गई। उसले बुद्धले टेकेको सात पाइला पनि देखी र त्यसबारे आफ्ना साथी र परिवारलाई भन्न उत्सुक थिई। त्यस दिन ऊ एउटा रुखमा बसी र अर्को दिन अरू मन्दिरहरू हेर्ने विचार गरी। 

अर्को दिन ऊ बिहानै उठी र अरू मन्दिरहरू हेर्न गई । उसले एउटा एउटा गरी सबै मन्दिरहरू हेरी र आफ्नो लुम्बिनीको यात्रा सकाई। समृद्धि परेवाले उसकी साथी सारिका परेवाबाट इलामको बारेमा सुनेकी थिई। त्यसैले उसलाई इलामको चिया बगान हेर्न मन लाग्यो। त्यस दिन समृद्धि लुम्बिनीको एउटा मन्दिरभित्र बसी । राति सुत्नुअघि उसले एक भिक्षुसँग कुरा गरी र भगवान बुद्धको जीवन बारे राम्ररी बुझी। ऊ घर फर्केपछि त्याे  कुरा आमालाई सुनाउन उत्सुक थिई। अर्को दिन समृद्धि परेवाले ती भिक्षुसँग बिदा मागी र आफ्नो बाटो लागी । समृद्धि आफ्नो घरभन्दा कहिल्यै त्यति टाढा रहेकी थिइन र बाटोमा पनि उसले आफ्नै घरकाे बारेमा नै सोचिरही । हेर्दाहेर्दै ऊ इलाम नजिकै पुगी । आफ्नो सोचमा मग्न भएर उडेकी समृद्धिले समयको चाल पाइन। यात्राले थकित हुँदै ऊ केहीबेर विश्राम गर्न बसी र पानी पनि पिई। इलामको सुन्दरतामा मग्न भएपछि त उसले आफ्नो घरको बारेमा बिर्सी। त्यहाँ चारैतिर हरियाली थियो र अत्यन्त सुन्दर दृश्य थियो। इलामको चिया बगानमा मान्छेहरू राई र गुरुङ समुदायको पोसाक लगाएर तस्बिर खिचिरहेका थिए । उसले त्यो देखेर सोची कि उसँग मोबाइल वा क्यामेरा भएको भए त्यहाँको तस्बिर खिचेर आमालाई देखाउथी । समृद्धिले इलामको बारेमा त अरूहरूबाट धेरै कुरा सुनेकी थिई तर उसले इलाम त्यति सुन्दर हुन्छ भनेर सोचेकै थिइन। " ओहो! इलाम त कस्तो सुन्दर रहेछ। इलाम मात्र पनि होइन लुम्बिनी र पशुपति पनि उत्तिकै सुन्दर र महत्त्वपूर्ण रहेछन् । नेपाल त एक सुन्दर देश रहेछ, यहा मान्छेहरू एकआपसमा मिलिजुली  रहन्छन् र सरसहयोग गर्दा रहेछन्। म मेरो घरमा मात्र बस्दा त यो थाहा नै थिएन तर नेपालको कला र संस्कृति त देशको आकर्षण रहेछ।" समृद्धिको मनमा विचार आयो। 

देशको विभिन्न ठाउँ घुमेकाे भएर समृद्धि परेवा अत्यन्त खुसी थिई। उसलाई अझै पनि विभिन्न ठाउँ घुम्न र त्यस ठाउँबारे बुझ्न मन थियो तर पहिलो पटक घरबाट धेरै दिनका लागि टाढा भएका कारण उसले आफ्नो यात्रा टुङ्ग्याउने सोची  र अर्को दिन बिहानै नजिकै काठमाडौँ जाने बस देखेपछि त्यसमाथि बसेर आफ्नो घर फर्की। बसमा उसले आफ्नो यात्राको बारेमा नै सोचिरहेकी थिई।  घर फर्केको देख्दा तथा समृद्धि परेवाकी आमा फूलमाया पनि खुसी भइन्। समृद्धि परेवा आफ्नो यात्राको बारेमा आफ्ना साथीहरू र परिवारलाई मात्र होइन सानै उमेरको परेवालाई पनि गर्वका साथ सुनाई र अरू परेवालाई पनि देश भ्रमण गर्न हौसला तथा प्रेरणा दिई । 

My first day in school was very good. I went to school at about 10 o’clock. My father had done my admission and after the admission Ruby ma’am had led me to my class which was in Nemjung. Originally I was supposed to be in Pumori but due to the lack of space over there I had to go to Nemjung. The moment I stepped into my class, I was nervous because I had rarely known anyone there and also the surroundings there were also different from my old school.

When I had stepped in, Akash sir was teaching them Mathematics and it was the second period. Akash Sir told me to introduce myself and after I introduced myself he told me to sit with Suvani. I had two rough copies and a pouch full of every stationeries which was needed for a student while studying. I had written some notes which Akash sir had written on the board.

After that period was finished, everybody was standing up and leaving the classroom. As I asked Suvani what was happening, she told me that it was lunch period and I was shocked because in my old school lunch period used to be in the 4th period and I thought it was too early for it to be lunch time. Anyways I headed to the canteen and before I went there Siddhartha came and talked with me. My pre-primary school’s friend Bishop was also there, which I hadn’t expected. 

After I ate lunch, I saw a bunch of people playing futsal so I decided to join them too. I went to my class again after I played futsal. And periods were passing by and at second last or before snacks I can’t remember but we had played hangman and had chatted a bit as time passed and at the last period Hari sir came and gave me my routine and reading books and then the day in the school ended. I went to the main gate and waited for my father to pick me up. 

नदी भनेको कुनै ठाउँबाट पानी निस्की बग्दै जाने प्रक्रिया हो । साना-ठुला खाेला र नदीहरूको समूहलाई नदीनाला भनिन्छ । नदी खोलोभन्दा ठुलो र समुद्रभन्दा सानो हुन्छ । महाकाली, कर्णाली, कोसी, गण्डकी नारायणी नेपालका ठुला नदी हुन् । समुद्र साह्रै ठुलाे हुने भएकाले अथाह हुन्छ । खोलो पनि वर्षा याममा मात्र धेरै उर्लन्छ । नदीकाे वेग र बगाई भने वर्षा नभए पनि सधैँ एकनासकाे रहन्छ । नेपाल भूपरिवेष्टित देश हो । यसैले पनि यहाँ नदीनालालाई काम लाग्ने र फलिफाप गर्ने स्रोतका रूपमा लिन सकिन्छ । नेपालमा ६०० भन्दा बढी नदीनालाहरू छन् । यी नदीनालाबाट प्रशस्त मात्रामा बिजुली निकाल्न सकिन्छ । नदी बगिरहेको हेर्दा साच्चै रमाइलो हुन्छ । यसको निलो र हरियो रङ्ग देखेर मक्ख नपर्ने कमै हुन्छन् । त्यसमाथि एकनासको बगाई र सुसाइ‌मा नदीले हृदयमा बेग्लै खालको आनन्द दिन्छ । नदीको बगाई सोझो र सिधा मात्र नभई नागबेली परेको हुन्छ । नदीनालाले देशको विकास निर्माणमा सधैभरि मद्दत गर्छन् । नदी बग्ने इलाका र नदी बगेको ठाँउ वरिपरिका जग्गामा बढी उब्जाउ हुन्छ । नदीले जमिनलाई मलिलो तुल्याउँछ । बालीनाली सपार्न, धर्ती हराभरा बनाउन र वातावरण सफा र स्वच्छ बनाउन सहयोग पुर्‍याउँछ। त्यसकारण हामीले हाम्राे  देशको प्राकृतिक सम्पदाका रूपमा रहेका नदीनालाकाे संरक्षण गर्नुपर्छ ।

I don't know where or why? 

Just left feeling empty inside

Stuck between right or left

Or is the path just straight? 

I don't know what to do

Left alone standing confused

Feels like trapped inside a maze

Can't escape like in a cage

Many thoughts in my mind

Not sure how to cross the line

Can't choose one and both feels right

Where is all that might? 

What is the destination? 

I ask myself with hesitation

Somewhere I am lost inside me

What will I choose to see? 

सुन्दर प्रकृति, रमाइलो विश्व,

छोरा छोरी, चेला चेली सबैको इष्ट

पहाड, हिमालमा फुल फुली,

प्रकृतिको सौन्दर्य, अति मनमोहिनी

रमाइलाे बाग सजिलो बाटो,

उद्यान र कुञ्ज, सबै छन् सजिलो

झिल, ताल, नदीका पानी

प्रकृतिको सौन्दर्य, अनमोल मूल्य

हरियो वन, रमाइलो मौसम,

जीवनको सुन्दरता, भरियो छ हाम्रो मन।

प्रकृतिको सौन्दर्य, हाम्रो अध्ययन,

संरक्षण गरौँ, यही हो हाम्रो जनमान।

प्रकृतिको सौन्दर्य, निर्माण गराैँ,

सम्मान गरौँ, स्वच्छता बनाऔँ।

प्रेम र सजिलो, हाम्रो धर्तीमा,

सम्झना गरौँ, प्रकृति गरिमा।

वन्यजन्तुहरू, नागरिकतामा अङ्गीकार,

प्रकृतिको संरक्षण, हाम्रो उपकार।

धन्यवाद गरौँ, प्रकृतिलाई,

सुन्दर बनाऊँ हाम्रो धरतीलाई ।

Once upon a time, there was a house where an old lady and a girl lived. The girl was very pretty. Her name was Jasmine. The old lady was very cruel and evil. She never liked Jasmine. Jasmine was the one and only daughter she had, and she was also very old, so she was using her to do all the household work. There were many people who were obsessed with her beauty. But the old lady would not let her go anywhere with others.

One day, a man named David was new to the city. He was a police officer, and he lived near Jasmine's house. Jasmine was very kind. Jasmine and David slowly became good friends. Jasmine went out to cut wood every day. One day, the old lady saw Jasmine and David talking together. The old lady was very angry. She had told Jasmine not to talk to unknown people. After Jasmine came home, she saw that the old lady was very mad at her, and she asked, "What happened, mother? Why are you so mad?" At the time, the old lady said, "I saw you talking to a boy called David." Jasmine said, "Mother, but he is just a friend." The old lady said, "I warned you not to talk to boys." From that day on, she never talked to him.

One day, as David walked past Jasmine's house, he noticed her mother beating and scolding Jasmine inhumanely. He captured the video of that illegal act and immediately filed a case, leading to her mother's arrest. Jasmine was standing quietly and sadly. David went to her and said softly, "I'm sorry, Jasmine," placing a comforting hand on her shoulder. "I had to do this. I can't see you living a miserable life with your mom.” Jasmine managed a small smile. "It's okay. I'm sad, but I'm also relieved. Now, I can finally be free." With her mother behind bars, Jasmine found a new sense of freedom and happiness. She and David remained friends, exploring the world together without any restrictions. And so, Jasmine's story took a new turn, filled with hope, friendship, and the promise of a brighter tomorrow.

The droplets of rain

Calms me and my heart 

It's the magical art

You are requested by our crops

The sound makes me fresh

And starts to a new day

Making me feel special on my own way

Taking the whole world towards a realization 

You are the one making me light

On some other night 

You are a part of us

Healing a part of my life

The way it rains is that I am amazed 

By taking the might 

I am so glad that I have a friend like you

To have a friend like you

म एउटा एक वर्षीय बालक हुँ, 

मलाई, के गर्ने, के नगर्ने 

थाहा नै हुँदैन, 

म, आफूभन्दा ठुलाले भनेको कुरा 

कहिले मान्छु, कहिले मान्दिनँ, 

म खान, पढ्न, लुगा लगाउन 

केही पनि गर्न जान्दिनँ, 

किनभने म एउटा सानो बालक हुँ, 

तर म एउटा मानव हुँ । 

म एक किशोर हुँ, 

मेरो मनमा अनेकौँ विचारहरू आउँछन्, 

ती विचारहरू 

राम्रा पनि हुन्छन् र नराम्रा पनि हुन्छन्, 

मलाई राम्रा र नराम्रा कुराहरूबारे थुप्रै ज्ञान छ, 

तर, ज्ञान भएता पनि म दुवै कामहरू गर्छु 

नराम्रा कामहरू नचाहे पनि गर्छु 

म एउटा मानव हुँ । 

 

म एउटा प्रौढ हुँ 

म कहिलेकाहीँ अर्काको खुसीमा रमाउँछु,
कहिलेकाहीँ अर्काको खुसी देख्नै सक्दिनँ, 

अर्काले गरेको प्रगति म आफैँ पनि गर्न चाहन्छु,

तर के भनुँ , कहिलेकाहीँ त 

अरूको प्रगति नै नहोस् भनेर भन्छु । 

म, कसैको कुभलो चाहँदिन,

तर सबैको भलो पनि चाहँदिन,

किन हो कुन्नि ? 

यस्तै भावहरू मेरो मनमा आउँछन्,

तर पनि,

म एउटा मानव हुँ। 

म एक वृद्ध,

म सबैको भलो होस् भन्ने चाहन्छु,

म मेरा वरिपरीका मानिसहरू

सबै खुसी हुन् भन्ने चाहन्छु,

र यी सबै कुराहरू भन्दाभन्दै,

मेरो समय यस दुनियाँमा सक्किसकेको कुरा 

थाहै पाइनँ। 

हामी मानिसहरू,

सबै फरक-फरक प्रकृतिका हुन्छौँ, 

कोही कस्ता हुन्छौँ भने, कोही कस्ता हुन्छौँ, 

त्यसैले हामीलाई एक-अर्काबिच तुलना भने गर्नै मिल्दैन!

तुलना गर्दै बस्ने हो भने त्यसमै जिन्दगी गएको कुरा पत्तै पाउँदैनौँ। 
 

हामी सबै छुट्टाछुट्टै मानिसहरू हौँ 

तर 

हामी मानव हौँ 

हामी मानव हौँ। 

नेपाल एउटा बहुसांस्कृतिक देश हो । यहाँ धेरै जातजातिका मानिसहरू बसाेबास गर्छन् । नेपालमा फरक फरक जातजातिहरूले फरक फरक चाडपर्वहरू मनाँउछन् । नेपालमा धेरै चाडपर्वहरू छन् । नेपालमा दसैँ, तिहार, ल्होसार, तिज, होली, उँधाैली, उँभौली ,नाग पूजा, गाईजात्रा, इद, क्रिसमस, जनै पूर्णिमालगायत धेरै चाडपर्व मनाइन्छ । दसैँ र तिहारलाई नेपालका प्रमुख चाडहरू मानिन्छ । दसैँ १५ दिनसम्म मनाइन्छ । तिहार ५ दिनसम्म मनाइन्छ । ल्होसार चाहिँ  शेर्पा, तामाङ  र गुरुङ समुदायले मनाउँछन् । ल्होसार भनेको नयाँ वर्ष हो । दसैँ, तिहार, ल्होसार,  इद, क्रिसमस लगायतका जुनसुकै पर्वमा पनि सम्पूर्ण नेपालीहरूले शुभकामना आदानप्रदान गर्छन् । नेपालमा चाडपर्वलाई धेरै महत्त्वपूर्ण रूपमा मानिन्छ । अनेकतामा एकता रहेकाे हाम्राे देश नेपालमा सबै चाडपर्वहरू धुमधामले मनाइन्छ । सरकारले पनि चाडपर्वको अवसरमा छुट्टी दिन्छ । चाडपर्वमा धेरै रमाइलो हुन्छ । चाडपर्वमा भनेको रमाइलो  गर्नको लागि मात्र होइन, चाडपर्वले गर्दा आफ्नो संस्कृति बुझ्न सकिन्छ ।  परिवारसँगै  नजिक हुन सकिन्छ र समाजको बारेमा जान्न सकिन्छ त्यसैले चाडपर्व धेरै महत्वपूर्ण छ । हामीले हाम्रा चाडपर्वकाे संरक्षण गर्नुपर्छ ।

Cyberbullying alludes to the utilization of advanced communication instruments, such as social media, informing apps, or online gatherings, to bug, scare, or mortify people. This frame of bullying can take different shapes, counting spreading rumors, sharing private data without assent, or sending destructive messages or dangers. Cyberbullying can have genuine and long-lasting impacts on the mental and enthusiastic well-being of the casualties, frequently expanding past the advanced domain and affecting their day by day lives. It may be a noteworthy concern within the advanced age, requiring mindfulness, anticipation, and mediation endeavors to form a more secure online environment for everybody. 

Security measures to address cyberbullying incorporate advancing advanced education and instruction to raise mindfulness almost mindful online behavior, empowering the utilize of solid protection settings on social media stages, giving detailing and blocking instruments to moderate damaging substance and intuitive, building up back frameworks for those influenced, advancing compassion and benevolence in online intuitive, and supporting for legitimate and approach measures to address cyberbullying and hold culprits responsible. These measures point to make a more secure and more steady online environment for people of all ages. 

Cyberbullying can have a significant effect on people, both contrarily and, in a few cases, emphatically. On the negative side, casualties of cyberbullying may involve increased levels of stretch, uneasiness, and discouragement, driving to hindering impacts on their mental and enthusiastic well-being. Tireless online badgering can too disintegrate self-esteem, driving to sentiments of confinement and forlornness. In extraordinary cases, cyberbullying has been connected to extreme results such as self-harm and self-destructive ideation, highlighting the gravity of its negative effect on people.

Then again, occasions of cyberbullying can, in a few cases, lead to positive results, such as expanded mindfulness and back from communities. When occurrences of cyberbullying are brought to light, they can serve as catalysts for vital dialogs, almost online security and the need for more grounded anti-bullying measures. Besides, the focus on people may get bolster from companions, family, and indeed online communities, cultivating a sense of solidarity and strength. Moreover, open mindfulness of cyberbullying episodes can lead to expanded carefulness and proactive measures to combat such behavior, possibly making a more secure and more steady online environment for all clients. 

बागद्वारबाट हिरा झैँ टल्की बग्दछिन् बाग्मती

ढुङ्गा र माटा बगाई सब खेल्दछिन् बाग्मती

सुन र चाँदी हिरा र  मोती पानी मै बगाउँछिन्

माटो र बालुवा ल्याई थुपारी किनार भर्दछिन् ।

जीव र जङ्गल चरा र माछा जीवन दिँदछिन्

गरिब र धनी ठुला वा साना पानी दान गर्दछिन्

बाग्मती बिना सम्भव छैन काठमाडाैँ सहर

जीवन सम्भव रहदैँन यहाँ गरे जति रहर ।

रुख र मानव सबैलाइ हेर्छिन काखमा राखेर

जीवन दिन्छिन् पानी जीवलाइ हातमै बोकेर 

रङ्गीबिरङ्गी फूलले भर्छिन् काठमाडाैँ सहर

पानी दान गर्छिन् सबैलाई गाउँ र सहर ।

सानो र ठुलो मानव र जन्तु समान व्यवहार

रुख र वन घर र गाउँ असल व्यवहार

बाग्मती तिमी साह्रै नै असल सकिन्न बयान

नेपाल भरि झर्दछ्न् सबै असल बयान ।

Rita was a very popular YouTuber who loved posting videos. She gained lots of likes and popularity, which made her very happy at first. Although it made her happier, as time went on, she felt burned out, and making a new video felt very hard for her. She started uploading less. One day Rita thought to herself that she should quit YouTube, but it was very hard for her to bring herself to it. Rita thought and thought and thought, and in the end, she made up an idea about being a cancer victim at a well-known cancer hospital. Rita thought to herself that if she faked cancer, then she wouldn’t have to worry about the pressure she would get for leaving. Weeks went on. It was one sunny morning when Rita had all the prompts ready. She had practised how to cry on command for weeks straight. Rita set up the video on YouTube. Explaining that she was a cancer victim. Rita also got the hospital's doctor to be by her side; the doctor even got interviewed in Rita's video about how she had gotten cancer. Rita did tell her family and friends about this setup video, but none of them thought much about it except her one friend, Anita. Anita was very anxious knowing that Rita put up a video on YouTube of her faking cancer, but she thought the plan would work out pretty well and they could spend more time together after that.

Anita didn’t think much of Rita’s options until some people started becoming suspicious of her. Anita saw some comments on Rita’s videos saying that she was faking it. Soon,  many YouTubers also started making videos about how Rita faked her cancer, and it stirred up drama. Anita helped Rita out; she made a video about how Rita had lots of pressure on her, and she explained that Rita just wanted to quit YouTube. Rita felt much better after seeing that people took her side afterward. From then on, Rita could live happily, retiring from her channel.