मेरो नाम आरव यादव हो । म २०६७ कात्तिकमा संयुक्त परिवारमा जन्मेको विराटनगरको भीडबाट अलि टाढा प्राकृतिक सौन्दर्य र विकासको संयोजनले भरिपूर्ण रमणीय आवासीय क्षेत्र छ, मेरा एक जना काका र काकी, एक ठुलाे बुबा र ठुली आमा  हुनुहुन्छ । मेरो बुबाको नाम राजेन्द्रप्रसाद यादव हो । मेरी आमाको नाम सुधा यादव हो । मेरो परिवारमा १३ जना सदस्यहरू छन् । मेरा ३ भाइ र १ बहिनी छन् । हाम्रो तीन सहरमा पारिवारिक व्यवसाय छ, मेरो बुबा र काका एउटै व्यवसायमा संलग्न हुनुहुन्छ । मेरा काकीहरू गृहिणी भएर घरकाे हेरचाह गर्नुहुन्छ ।  र मेरी आमा शिक्षिका हुनुहुन्छ। म ३ वर्षको उमेरमा जानकी माविमा पढ्न थालेँ । स्कूल मेरो घर नजिकै थियो।  म त्यहीँ विद्यालयबाट नर्सरी कक्षा पढेको थिएँ, त्यसरी नै पहिलो शब्द ‘ए’ पढ्ने मौका पाएपछि विराटनगरको सेन्ट जोसेफ उच्च माध्यमिक विद्यालयमा भर्ना भयो ।
प्रिन्सिपलको नाम एडोल्फ रोपाच थियो। मेरा दाजुभाइ पनि त्यही विद्यालयमा पढ्थे । हाम्रो घर स्कुलबाट ८ किलोमिटर टाढा थियो । हामी  बसबाटै  विद्यालय  जान्थ्याैँ ।  विद्यालयमा नर्सरीदेखि कक्षा १२ सम्मको पढाइ हुन्थ्याे  । पौडी पोखरी,  पुस्तकालय, क्यान्टिन,  होस्टेल र ठुलो खेल मैदानको सुविधा थियो,  फुटबल, ब्याडमिन्टन आदि खेल्ने सुविधा थियाे । क्यान्टिन थियो तर खाना घरबाटै ल्याउनुपर्थ्याे  । त्यो स्कुलमा मेरा धेरै साथी थिए । त्यो विद्यालयमा ६ वर्षसम्म पढेपछि म ४ कक्षामा पढ्दा लकडाउन भयाे ।  कोरोना भाइरसका कारण लकडाउन भएको २ वर्षपछि स्कुल फेरि खुलेको अवस्थामा मैले क्रिकेट, फुटबल, ब्याडमिन्टनलगायत अन्य खेल खेलेको थिएँ । लकडाउन अवधिमा म स्कुल जान नसकेर पनि ल्यापटपबाट अनलाइन कक्षा गरेँ र अनलाइन कक्षा गर्दा इन्टरनेटबाट सिक्ने मौका पाएँ । त्यसै गरी  मैले घरमै बसेर आफ्ना विचार र रचनात्मकताको खोजी गर्ने मौका पाएँ । लकडाउनपछि फेरि स्कुल जाने मौका पाएँ । मैले मेरा सबै पुराना साथीहरू र शिक्षकहरूलाई भेटेँ। त्यस वर्षपछि मेरा बुबाले काठमाडौँमा आफ्नो पसलको नयाँ शाखा खोल्नुभएपछि म र मेरो परिवारले बसाँइ सर्‍याैँ । काठमाडौं आएपछि परिवार र घरबाट टाढिँदा पहिलो पटक एक्लो महसुस गरेँ, विराटनगरमा परिवार र साथीभाइसँग बस्थेँ, तर म  ती सबै गतिविधिहरू सम्झेँ । मेरो स्फूर्तिको लागि मेरा बुबाआमाले मलाई स्वम्भूनाथ, पासपुतीनाथ, चन्द्रागिरि पहाड र काठमाडौँका धेरै ठाउँहरूमा घुम्न लैजानुहुन्थ्यो। काठमाडौँमा हुँदा मैले मेरो पुरानो साथी गौरवलाई भेटेँ ।  जसले मसँग पुरानो विद्यालयमा पढेका थिए । उनको घर मेरो घर नजिकै थियो र उनी पनि मसँगै काठमाडौँको डियरवाक सिफल स्कुलमा पढ्थे । केही दिन काठमाडौँ बसेपछि डियरवाक सिफल स्कुल नामको नयाँ विद्यालयमा भर्ना भएँ । पहिलो दिन म नयाँ स्कुलमा गएँ । म अलिकति नर्भस भएँ किनभने यो मेरो लागि एकदम नयाँ ठाउँ र नयाँ विद्यालय थियो तर जब म स्कूलमा प्रवेश गरेँ ।  मैले मेरो पुरानो साथीलाई देखेँ जसले मलाई नयाँ वातावरणमा धेरै सहज बनाउँछ । धेरै नयाँ साथीहरू बनाएको थिएँ । मैले मेरा नयाँ साथीहरूसँग पहिलो दिन खेलेको यस विद्यालयमा धेरै भवनहरू छन् ।  यस विद्यालयमा कक्षा १ देखि स्नातकसम्मको सुविधा थियो । मेरो प्रिन्सिपलको नाम विजय श्रेष्ठ र मेरो कक्षा शिक्षकको नाम लक्ष्मण जरी हो उहाँ । कक्षा ७, ८, ९, १० मा सामाजिक विषय पढाउनुहुन्छ । विद्यालयमा स्विमिङ,  फुटबल,  बास्केटबल जस्ता धेरै क्लबहरू छन् ।  म स्विमिङ क्लबमा छु । मेरा तीनजना साथीहरू मसँगै एउटै क्लबमा छन् । मङ्गलबार साताको एक पटक क्लब हुन्छ । म हिँडेरै घर पुग्छु । मेरो स्कूल बिहान ९.०० बजेदेखि ८. ००  बजेसम्म सुरु हुन्छ र शनिबार र आइतबार स्कु ल बन्द रहन्छ । बालमैत्री वातावरणमा सिकाइ हुने यस विद्यालयमा पढ्न पाउँदा म निकै खुसी छु । 

Nepal is one of the least-developed countries in the world. The main reason is corruption. But not only that, it is followed by many other factors that are barriers to Nepal's development. For example, unemployment and improper education Nepal highly depends upon other countries for goods, even though 60% of the people in Nepal highly depend on agriculture. It is also the country with the most water resources. Even when Nepal has so many water resources, it fails to use them properly due to a lack of money. With no honest leaders leading the country, no matter how hard the citizens try, the country will remain the same. Nepal is the poorest country in South Asia and the 17th poorest in the world. About 25 percent of Nepalese live below the poverty line. The unemployment rate of 42 percent has covered Nepal for more than a decade. More than half of the country's population is under the age of 35, and every year, more than 300,000 of these young people are eager to find a proper job, with many either striving to go abroad as unskilled labour or stay in Nepal and work as labor. Nepal’s economic condition might be worse than Sri Lanka’s in the next few years, as the country has been highly in debt and has been importing needed goods from different countries, mainly India and China. Nepal has not been able to take many development steps because of a lack of money. Nepal has no other way to get foreign money except through tourism, as Nepal has Mount Everest. Nepal has tonnes of well-established schools, but around 30% of the people there are still illiterate. The government should open more schools with proper facilities for students living in poverty. For example Singapore, there is almost no poverty in Singapore because of this, crime rates are low. People get their basic needs so they do not feel like they have to steal to survive. So the government of Nepal has to think about possibilities and take the appropriate steps as soon as possible to recover and develop our country.
 

प्राकृतिक  सिर्जनामा धेरै कुरा पर्दछन् । त्यसमा मनिस  स्वयं पर्दछ । प्रकृति, व्यक्ति वा  वस्तुको विशेषता हो । प्रकृतिले नै मानिसको सिर्जना गरेको हो । प्रकृतिले नै उपज गरेका अरू सिर्जनाहरू जस्तैः  पानी, हावा, वन्यजन्तु , जीव वनस्पति तथा आदिलाई राम्ररी  उपयोग गरेको छ । मानिस तथा अन्य जीवहरूको बानी, स्वभाव आदिलाई पनि प्रकृति भनिन्छ।मानिसका सिर्जनाहरूले प्रकृतिको विनाश भएको छ, साथै प्रकृतिले पनि आफ्नो सृजनाको सङ्कट गरेको छ । वातावरण र मानव बिच गहिरो सम्बन्ध छ ।

प्रकृति र वातावरणमा निर्भर रहेका प्राणी र वनस्पतिहरूले आफ्ना आफ्ना जीविका चलाउछन् । प्राणी, जीव वा वनस्पति जेसुकै होस् उनीहरूलाई बाच्नको लागि चाहिने भनेकै हावा, पानी र प्रकृतिका श्रोतहरू नै हुन् । त्यसैले हामीले वातावरण र प्रकृतिको संरक्षण गर्नुपर्छ तर असल कुरा चाहिँ के हो भन्दाखेरि मानिसले मात्र प्रकृति र वातावरणको संरक्षण गर्न सक्छ । मानवले प्रकृतिलाई बिगार्न पनि सक्छ र जोगाउन पनि सक्छ  तर आजकल मानवहरू प्रकृति र वातावरणलाई जोगाउनेभन्दा पनि बिगार्नेतिर लागिरहेका छन् ।  मानवले जब आफ्नो सुविधाका लागि प्राकृतिक श्रोतको उपयोग गर्छ त्यतिखेर उसले विवेक पुर्‍याउनुपर्‍याे  तर पुर्‍याएन । उसले नयाँ नयाँ अविष्कार गर्दै लगेको छ वा उसले आफ्नो बुद्धिको प्रयोग गरेर विभिन्न चमत्कार गरेकाे छ ।  मानिसका आविष्कार र चमत्कारहरूमा प्रकृति र वातावरणको विनाश समेटिएको छ । जस्तैः रुख बिरुवाहरू मासिएका छन्, जीवहरूकाे जीवन  सङ्कटग्रस्त छ ।   प्राकृतिक सौन्दर्य नासिएकाे छ । खाद्यान्न, फलफूल, तरकारी उत्पादन कम भएकाे छ ।  मानवहरूले आविष्कार गरेको उद्योग कारखानाबाट आउने वायु प्रदूषणले गर्दा सूर्यबाट आउने हानिकारक किरण रोक्ने आयोजना तह पातलिदै छ।

त्यसैले  हामीले प्रकृति र वातावरणको संरक्षण गर्नुपर्छ ।  नयाँ आविष्कार गर्दा वा प्रकृतिको श्रोत प्रयोग गर्दा विवेक पुर्‍याउनुपर्छ  र प्रकृतिकाे विनाश समेट्नुहुँदैन। यसरी अगाडि बढेमा प्राणी र वनस्पतिकाे जीवन सुरक्षित हुन्छ । 

हामी अहिले साना छौँ र विद्यालय जान्छौँ । हामीले पढ्न पाउनु भनेको एक सुनौलो मौका हो । यस संसारमा धेरैले शिक्षा पाएका छैनन् । हामी पुरुष प्रधान समाजमा बस्ने भएकाले विशेष गरी धेरै बालिकाहरूले शिक्षा पाएका छैनन् । अहिले धेरै बालिकाहरूले शिक्षा नपाउनुको कारण पुरुष प्रधान समाज, गरिबी, विद्यालयको कमी आदि  हुन् ।

वयस्क शिक्षामा वयस्कहरूले नयाँ सीपहरू सिक्छन् र उनीहरूसँग भएका सीपहरू विकास गर्छन्। शिक्षकले वयस्कहरूलाई सामाजिक समस्याहरूबारे सचेत गराउँछन्, आफ्नो नाम लेख्न सिकाउँछन्। वयस्क शिक्षामा हामीले खासमा वयस्कहरूसँग पहिलादेखि नै भएको ज्ञानको विकास गर्ने हो । वयस्क शिक्षामा व्यावहारिक संसारको बारेमा सिकाउनु, भन्नु हो किनकि कतिपय वयस्कहरूसँग पुरानो सोच हुन्छ । कुनै मानिसले बाल विवाह गर्‍यो भने त्यो मानिस  अपराधी कहलाउँछ किनकि बालविवाह एक अपराध हो र त्यो मानिसलाई प्रहरीले लाग्छ  तर त्यो मानिस शिक्षित छैन भने उसले बाल विवाह गर्नु गलत हो अपराध हो भन्ने नै थाहा हुदैन। उसले सही गलत छुट्याउन सक्दैन।

उचित शिक्षा नपाए कुनै पनि देशका मानिसहरूको काम गर्ने सिप बढ्दैन।  उसले के कुरा सही हो के कुरा गलत हो छुट्याउन सक्दैन। त्यसैले त्यस्ता मानिसहरूलाई शिक्षित बनायो भने, त्यो मानिसलाई आधारभूत शिक्षा दियो भने देशकै लागि फाइदा हुन्छ । वयस्कहरूलाई शिक्षा दिन पनि गाह्रो हुन्छ किनभने  धेरै जसो वयस्कहरूले आफ्नो दैनिक गुजारा चलाउन धेरै परिश्रम गरी काम गर्नुपर्छ ।  त्यसैले उनीहरूलाई आफ्नो समय व्यवस्थापन गर्न गाह्रो हुन्छ।

वयस्क शिक्षाले हामी सबैलाई फाइदा हुनेछ । वयस्क शिक्ष को व्यवस्था गाउँ सहर सबैतिर गर्नु धेरै जरुरी छ । वयस्क शिक्षा यस संसारको कुना कुनामा जरुरी छ । जसले गर्दा हाम्रो समाज, गाउँ सहर, देश अनि संसार नै एउटा राम्रो ठाउँ बन्छ । त्यसैले वयस्क शिक्षाको धेरै ठुलो महत्त्व छ ।

A quiet kid, a really soft one
All wondering about her
Curiosity crosses the border
Don't you feel weird about it?

Gossips around the classroom 
But hmm she’s quiet there 
Maybe she likes being alone?
My mind feeling up with questions

The girl who is on her own 
Does not open up 
Slowly realizing you are that one
Who actually cares about it.

Why is it bothering me?
I question myself doubtfully
Maybe I want to be friend with her
Or maybe I am just curious ?

Who won’t be curious about someone
Who is there all alone at the time
Someone who is good at everything
But why is she all alone?

Why can’t I just stop questioning myself?
Why don’t I give her company?
Maybe she wants to make friends?
And she is not able to make it ?
 

I can't see how I am growing.
The thing I can see 
Is my shadow growing
As far as possible
I wish to grow like a tree
Slowly but bigger than anyone.
I remember the days,
When I was young,
My cheeks were pulled by everyone
Now I am barely remembered by anyone
It is painful to see yourself grow.
Guess what,
I can't be bent or broken.
But I can grow like a river’s flow
So that I can shine
Shine above the stars. 
 

पहिलो पटक संसारलाई हेरेको, मेरो जन्ममा के भयो मलाई ठ्याक्कै याद छैन तर म काठमाडौँको ओम अस्पतालमा जन्मिएँकी थिएँ । म भर्खरै जन्मिँदा कस्ती देखिन्थेँ, कति रोएँ भनेर सोचिरहन्छु । 
स्कूलमा मेरो जन्मदिनको भोज
म युकेजीमा  हुँदा म पूर्वविद्यालय गएको मलाई याद छ । मेरो जन्मदिन भएकोले म धेरै खुसी थिएँ । मेरो जीवनको त्यो भागमा मलाई डिज्नी चरित्र एल्सा मन पर्थ्यो। मैले एल्सा पोसाक, झोला लगाएको थिएँ र मेरो केकमा पनि एल्साको अनुहार थियो । मेरो आमा, बुबा र मामा मेरो जन्मदिन मनाउन मेरो स्कूलमा आउनुभएको थियो। म त्यो अनुभव गर्न पाउँदा धेरै भाग्यमानी महसुस गरेँ।
मेरो प्राथमिक विद्यालयको पहिलो दिन
मलाई एपेक्स लाइफ स्कूलमा भर्ना गरिएको थियो । म कक्षा एकमा थिएँ । मैले धेरै साथीहरू भेटेँ । हामीले एकअर्कालाई परिचय दियौँ । नयाँ साथीहरू देख्नु मेरो लागि रोमाञ्चक थियो ।
बङ्गलादेशबाट आएकी मेरी दिदी भेट
मैले धेरै पटक मेरी दिदीलाई भेटेँ ।  म उनलाई भेट्न निकै उत्साहित थिएँ । त्यतिबेला हामी मिल्ने साथी थियौँ। म सधैँ बाहिर र भित्र उनीहरूसँग खेल्थेँ। हामी लुकामारीजस्ता धेरै खेल खेल्थ्यौँ ।
मेरी बहिनीको जन्म
मेरी बहिनी भर्खरै जन्मिएकी थिई । मेरी दिदीले फोनमा हजुरआमालाई बच्चाको लिङ्ग सोध्दै हुनुहुन्थ्यो। म धेरै खुसी थिएँ। केही दिनपछि रात परेको थियो र म दाजुसँग तास खेल्दै थिएँ। त्यसपछि मैले गाडीको आवाज सुनेँ। पिप पिप, त्यहाँ मैले मेरी आमाले मेरी बहिनीलाई समातेको देखेँ । उनी धेरै प्यारी थिइन्।
सयाैँ पटक रमाइलो मेलामा गएकी म
मलाई रमाइलो मेलामा गएको सम्झना छ । म सानो हुँदा लगभग हरेक दुई हप्तामा त्यहाँ जान्थेँ। त्यहाँ बारम्बार जाँदा पनि नरमाइलो हुँदैनथ्यो। फेरि ह्वील, घोडा सवारी, बम्पिङ कार आदि खेलहरू थिए।
लन्डनबाट आएका मेरा दाजु बहिनीलाई भेटेको
मेरा दाजु बहिनी लण्डनबाट नेपाल आएका थिए किनभने मेरो दाजुकाे व्रतबन्धकाे समारोह गर्दै थिए । मेरा केही आफन्तहरू निमन्त्रणा कार्ड बनाउन मेरो घरमा आएका थिए । म र मेरा दाजुभाइ दिदीबहिनी धेरै खेल खेल्यौँ ।
मेरो साथीको जन्मदिनको भोज
म कुनै पनि साथीको घर गएर जन्मदिनको शुभकामना दिनु मेरो पहिलो र अन्तिम अनुभव थियो। मेरा अरू साथीहरू पनि जन्मदिनको भोजमा आएका थिए । हामीले स्वादिष्ट खाना खायौँ र मेरो साथीले उसको केक काट्यो। मैले उसलाई धेरै उपहार पनि दिएँ ।
खेलकुद दिवस
मेरो पुरानो विद्यालयमा, हामी वर्षमा एक पटक खेलकुद दिन मनाउने गर्थ्याैँँ ।  खेल्दा धेरै रमाइलो हुन्थ्यो । अघिल्लो दिन हामीले रिहर्सल पनि गरेका थियौँ । मेरो कक्षाले खेलेको खेल चम्चा र संगमरमर थियो। मैले सक्दो गरिरहेकी थिएँ तर मेरा अन्य साथीहरू म भन्दा छिटो थिए त्यसैले मैले जित्न सकिन जुन धेरै दुखको कुरा थियो।
मेरी बहिनीको दोस्रो जन्मदिनको भोज
मेरी बहिनीको दोस्रो जन्मदिनको भोज मेरो जीवनको सबैभन्दा राम्रो जन्मदिनकाे भोजहरू मध्ये एक थियो। जन्मदिन अघि हामी उपहार पसलमा गयौँ र धेरै उपहारहरू किन्यौँ र मैले खेलौनाहरू पनि पाएँ । उसले ठुलो केक काट्न पाई । त्यो दिन मेरी बहिनी धेरै खुसी थिई ।
विद्यालयमा शीर्ष ३ मा आएकी म
मेरो पुरानो विद्यालयमा कक्षा ५ सम्म, म सधैँ कक्षामा शीर्ष ३ मा आउने गर्थें। मलाई मेरा शिक्षकहरूले धेरै प्रशंसा गर्नुहुन्थ्याे । मेरा आमा र बुबा पनि धेरै गर्व गर्नुहुन्थ्यो। मेरो जीवनको त्यो भागमा मैले सबैभन्दा राम्रो जीवन बाँचिरहेको महसुस गरेँ।
कोभिड १९
म त्यो बेला कक्षा ५ मा पढ्दै थिएँ । मेरी आमाले मलाई कोभिड १९ ले नेपालमा सङ्क्रमित भएको बताउनुभयो ।  त्यसैले हामी लकडाउनमा जानुपर्‍यो। यो सुरु भएको बेला म धेरै अलमल परेर  हराएकी थिएँ।
अनलाइन कक्षाहरू
एक महिनापछि विद्यालयले अनलाइन कक्षा सुरु भएको बताएको थियो । मैले पहिले कहिल्यै अनलाइन कक्षा भनिने शब्द सुनेकी थिइनँ। । विद्युतीय उपकरणहरू कसरी प्रयोग गर्ने भनेर मलाई थाहा थिएन । म धेरै चिन्तित थिएँ । मैले मेरा शिक्षक वा साथीहरूसँग पनि राम्ररी संवाद गर्न सकिन।
मेरो नयाँ घरमा सरेको दिन
कोभिड १९ महामारीको बीचमा, म र मेरो परिवार मण्डिखाटरमा रहेको हाम्रो नयाँ घरमा सर्‍याैँ । घर बनिसकेको थिएन र अहिले पनि बन्दैछ । पहिलो पटक त्यहाँ पुग्दा हामीले फोटो खिचेर आफन्तलाई पठायौँ । यो धेरै व्यस्त दिन थियो र हामी सबै रातमा थकित थियौँ ।
मेरो स्कूलको पहिलो दिन
धेरै महिना पछि, लगभग एक वर्ष, विद्यालय अन्ततः फेरि खुल्यो । म धेरै उत्साहित थिएँ । स्कुलको पहिलो दिन म निकै त्रसित भएँ । त्यहाँ नयाँ शिक्षक र साथीहरू थिए  तर पछि मैले सहज महसुस गर्न थालेँ र मैले अरूसँग कुराकानी गरेँ ।
विद्यालयहरू परिवर्तन गरेको
डियरवाक सिफल स्कूल मेरो नयाँ विद्यालय थियो । मैले मेरो नयाँ विद्यालयमा भर्ना गरेँ र म पास भएँ । जब मेरी आमाले मलाई भर्ना पास गरेको बताउनुभयो म धेरै खुसी भएँ ।
दोस्रो पटक कोभिड १९
मेरो नयाँ विद्यालयका कक्षाहरू फेरि सुरु हुनु अघि कोभिडको दोस्रो लहर बढ्न थालेको थियो ।  त्यसैले हामीले अर्को सेमेस्टरमा अनलाइन कक्षाहरू लिनुपरेको थियो। केही महिनासम्म अनलाइन कक्षा चलिरहेकाे  थियाे ।
मेरो नयाँ विद्यालयको पहिलो दिन
धेरै महिनाहरूपछि, विद्यालय अन्ततः खुल्यो । साथीहरू र शिक्षकहरूलाई भेटेर म धेरै खुसी भएँ । जब म स्कुल पुगेँ, सबैजना मैले सोचेभन्दा फरक थिए। विद्यालयमा निकै रमाइलो हुन्थ्यो ।

Hello! So we all have friends! No? We all like to spend time with our friends. We like to share our jokes, talk, and chat with our friends. Yes, we get into arguments, sometimes or mostly. But anyway, after the fight, we are still friends. We trust our friends, and we love our friends. I have many friends; I like them all, and I trust them all.
When I said we trust our friends, that may not apply to some of you, but it does apply to most of us. I also trust my friends a lot but we need to know one thing: we need to be really careful and aware when we trust someone. Yes, we may have many friends, but those we trust are very few.
I also have friends from school and outside, but still, I only trust some of my friends. The word "friendship" is really common these days, but true friendship is not as easy as you think. As you read my article, you might think, "Oh! What is she even talking about? "I have a true friend that I can trust." It is natural when you hear something for the first time or occasionally, but we all blindly trust our friends.We should be careful when trusting. I know there are many of you who take it cautiously while trusting someone and are totally fine with it. True friendship is never gained in one day or one year of experience; fully understanding a person can take years. We can even grow old like our grandparents when we fully understand a person, because to know them in their true form, we have to observe how they react in different situations.
When I was at my previous school, I used to trust anyone. And for the first time in my memory, I thought I should not have trusted my friends. So what happened was when I was in 4th grade one of the teachers hit a student in the classroom, and we complained to the elementary school coordinator. Then, the next day, the teacher came to our class and told everyone that: Did she hit the boy? I did not want to see my friend hurt. So, quickly I raised my hand, thinking that my friends also did the same thing, as we all complained together. But to my utter horror, none of them did. There were 30–35 students, and I was the only one who was raising the hand. The teacher who saw this called me in front of the class and then told me I was lying. I protested, but all went in vain. She scolded me. I was disheartened and it broke my trust.
So we should be careful who we trust. I am  certainly not telling you not to trust anyone completely, just that we should have a limit. Let us take an example: Do we trust our friends as much as we trust our parents? No, we do not, and if you think that friends are the most we should trust, then you are surely wrong. We should always remember one thing in our lives: you can blindly trust your parents because if everyone is not on your side, our parents will be there for us. No matter how big a mistake we make, they will forgive us, so I never mean to ever betray the trust your parents give you.
 

वातावरण शब्दले मूल रुपमा पृथ्वी वरिपरिको हावापानीलाई जनाउँछ । यसले मानिस, जीव, वनस्पति आदिसँग प्रत्यक्ष सम्बन्ध राख्दछ । पृथ्वीको चारवटै दिशामा फिजिएको हावालाई दुषित पार्ने वा फोहर बनाउने कामलाई नै वातावरण प्रदूषण भनिन्छ । मानव सभ्यताको विकास सँगसँगै मानव समाजमा धेरै विकृति र विसङ्गतिहरूको उत्पति भएकाे छ । ती विकृति र विसङ्गतिहरूमध्ये वातावरण प्रदूषण उच्च स्थानमा रहेकाे  छ । आजको औद्योगिक सभ्यतामा देखापरेका यातायातका साधनहरू र कलकारखाना आदिबाट निस्किएको धुँवा र रसायनयुक्त पानीबाट वातावरण प्रदूषित बनेको छ । औद्योगिक कलकारखाना र अस्पतालबाट निस्कने थुप्रै फोहरमैलाहरू जथाभावी फाल्दा वायुमण्डल र नदीनालाहरू ज्यादै प्रदूषित भएका छन् ।

प्राणीकाे जीवन निर्मल वातावरणमा निर्भर हुन्छ । ब्रम्हाण्डमा पाइने जीवहरूमध्ये मानिस एक सर्वश्रेष्ठ एवम् बुद्धिमानी प्राणीका रुपमा परिचित छ । आज मानिसले विकास र उन्नतिका नाममा प्राकृतिक स्रोत जस्तै वायु, जल, जङ्गल आदिको प्रयोग गर्छन् । ती प्राकृतिक स्रोतहरू मानिसकै लाप्रवाहीका कारण विनाश हुँदै गएका छन् । यसले मानवलगायत अन्य धेरै जीवजन्तुहरूलाई हानी पुर्‍याएको छ । जस्तै समयमा वर्षा नहुने, अतिवृष्टि, अनावृष्टि र भूक्षय जस्ता समस्याहरू झेल्नुपरेको छ । यसकै कारण प्रकृति असन्तुलित हुँदै गएको छ । वातावरण प्रदुषणका कारण मौसममा मात्र समस्या हैन, मानिसमा श्वासप्रश्वास सम्बन्धी रोग, हृदयरोग, क्यान्सर लगायत धेरै मानसिक तनाव सम्बन्धी समस्याहरू देखापरेका छन् ।

अन्ततः  वातावरण प्रदूषण हटाउनका निम्ति मानिस नै अगाडि बढ्नुपर्छ । वातावरण 
विनाश भए मानिसको अस्तित्व नै सङ्कटमा पर्छ । यसबाट बच्न हामी सबै सचेत हुनुपर्छ । मानिस बिच चेतनामूलक कार्यक्रमहरू सञ्चालन गर्ने, वातावरण प्रदूषण नगर्नका निम्ति नियमहरू बनाउने, साथसाथै नियमहरूकाे उल्लङ्घन नगरी अगाडि बढेमा वातावरणलाई स्वच्छ, सफा र हराभरा राख्न सकिन्छ । यसबाट नै पशुपन्छी र मानवकाे भलाइ हुन्छ ।

समस्त संसारको अगाडि हात जोड्दा
देशबाट देशमा शान्ति सुरु हुन्छ ।
म चकित हुँ कि यो यति ठूलो कुरा हो ।
यो जस्तो साधारण कुरा धेरै शक्तिशाली छ ।
मानिसहरू यसलाई
प्रेमको प्रतीककाे रूपमा  विश्वास  गर्छन्।
तर,
कसरी  यो यति रहस्यमय छ ?
जब म नमस्कार भन्छु,
मेरो मन सन्तुष्ट छ ।

यदि हामीले हात जोड्छौँ,
यदि हामी नमस्कार गर्छौं भने।
यसले युद्धहरू पनि रोक्न सक्छ
संसार आनन्दले भरिनेछ।

भाइरसको समयमा,
हात मिलाउन सकेनौँ।
तर हाम्रो नमस्कार,
यो सधैँ अमर छ र हुनेछ 

The gusts of the wind
Furiously blowing anything 
On the path of the Earth
The dancing trees that spin
And make it like a dance floor
Sometimes even falling down
And the flows of the tornado
Which blows through the country
Breaking the houses of many
O the wind, the furious wind
Taking out its frustration on us
Removing even the bits of dusts
Did we make it this angry?
No one knows why or why not?

This is a short story about a girl who lived with her parents. Her parents left her home alone one day. The girl's name was Skylar. Skylar was alone and scared at home when a face appeared through a window.

The date was November 5. Skylar was left alone at home while her parents went out to supper. As Skylar's parents left the house, the door shut. She hurried to her room and climbed into bed. She pulled out her phone and began to watch. She heard the loudest thud coming from outside after a few hours. She wanted to look out the window but hesitated to get out of bed due to her fear. Suddenly, she heard singing coming from within her home. She yelled to get the attention of her neighbors. Thankfully, the neighbors heard her, and one of them looked all around the home but found nothing. Skylar returned to bed as soon as she felt calm. She then walked downstairs to grab a snack for later in the evening when she heard footsteps behind her. She hurriedly glanced back to check, but no one was there, so she once more turned to face the front.

When she turned, a face could be seen in the window. Not your typical maid, as Skylar describes her. It was dressed like a maid. A face that seemed as though a cat had clawed it 5,000 times and long hair with two bows on either side. Black and white made up the face. She was then pulled from behind while being seized by her hair. She raised her head to observe the maid sitting at the window now behind her clutching her hair.
She looked up to find the maid taking her to the attic while holding her ponytail. Skylar was thrown inside an old box by the maid. She was then shoved within, and it was tapped. The maid seemed to be wrapping a significant gift.

When Skylar's parents returned, they did not find her daughter. The mother believed Skylar had been abducted. The following morning, Skylar's missing poster was visible all across the city. Over a thousand people gathered to search the nearby shops and forests for Skylar. The parents were so concerned that they hoped Skylar was still alive, but they were unaware that Skylar was actually wrapped up in a box in the attic. Except for the attic, the cops searched the entire house. Two officers visited Skylar's home one day. They were expecting to say that they were unable to locate Skylar and that either she may not be alive or that the kidnapper had taken her outside of the city. As they were going to depart after saying this, they heard screaming. Is there anyone else at home? The cops questioned the mother and the father. Mom and dad disapproved. Another noise was heard. Police officers went in the direction of the noise. The police followed the noise into the attic where they discovered the old box. Skylar's mother said, "It's moving." The police approached and carefully opened the box. Skylar suddenly and unexpectedly exited the box and began sobbing. Everyone was delighted to find Skylar, but the hurricane's intensity was once more taking Skylar away.