विषयप्रवेश:
'रोल नम्बर १' भन्ने पुस्तक  लेखक राधा पौडेलको बाल्यकालीन संस्मरण हो । यस पुस्तकलाई साङ्ग्रिला पुस्तक प्रा.लि. ले प्रकाशन गरेकाे हाे । यसका आवरणहरू भने टाइम्स क्रिएसनले गरेकाे  हाे । यसका सम्पादक कृष्णदीप सिग्देल हुन्  र यो पहिलो संस्करण रहेको छ । यस पुस्तकमा सुन्दर चित्रहरू समेत रहेका छन्।

पात्रहरू:
यस कथाकी प्रमुख पात्र राधा रहेकी छिन् । आमा, बुबा, बहिनी आदि सबै सहायक पात्रको रूपमा देखा परेका छन् । यस कथाकी असल पात्र राधा आफैं रहेकी छिन् । उनले आफ्नो समाजको लघुचेतनाको विरोध गरेकी छिन् । त्यसैले यस कथाका खराब पात्र आफैँ यो समाज रहेको छ जसले लैङ्गिक र जातिय विभेद गर्ने गरेको थियो।  

कथावस्तु:
'रोल नम्बर १' राधा पौडेलको बाल्यकालीन संस्मरण रहेको छ । उनले यस किताबमा आफूले कसरी विभेद सहनु परेको भनेर उल्लेख गरेकी छिन् । कसरी सानैदेखि काम गर्न मन लागेको तर उमेरले गर्दा सबैले काम गर्न नदिने उनले बताएकी छिन् । कसरी आफूले समाजमा लैङ्गिक विभेद र जातीय विभेद सहनु परेको उनले उल्लेख गरेकी छिन्। आफूलाई सधैँ पढाइमा अब्बल हुन मन लागेको र उनले परिश्रम गरेको र प्रथम हुँदाको भावना उनले यस किताबमा पोखेकी छिन् । उनले कसरी विभेदको विपरीत आफूले आवाज उठाएकी थिइन र आफूले केटा र केटी समान हुन् भन्न आफूले चालेका कदम उनले भनेकी छिन् र महिनावारी भनेको अपवित्र हैन भनेर उनले पुष्टि गर्न प्रयास गरेकी छिन् ।  

परिवेश:
राधाको पुरानो घर, पुरानो विद्यालय, लमजुङ, राधाको नयाँ घर, नयाँ विद्यालय, पसल, खेतको बाटो आदि स्थलगत परिवेशको रुपमा रहेका छन् । राधाले भेदभावको पर्खाल भत्काउन प्रयास गरेको अवस्थागत परिवेशकाे रुपमा आएकाे छ । यी सबै घटना हुन ७-८ वर्ष लागेको अनुमान गर्न सकिन्छ।

निष्कर्ष:
राधा पौडेलको जीवन कठिन थियो । उनले सानी भएर हेपाइ सहनु परेको थियो । केटी भएको कारण उनलाई सफलता कहिल्यै प्राप्त हुँदैन भनेर उनको समाजले उनलाई भनेको थियो  तर कसैलाई नसुनेर उनले परिश्रम गरिन् र अहिले उनी सफल भएकी छिन् । उनको जीवनबाट हामीले पनि प्रेरणा लिन सक्छौ । यस किताबमा जटिल शब्द हुनाले म यो किताब १० वर्षभन्दा माथिकालाई सिफारिस गर्दछु । 

दसैँ हिन्दुहरूको महान चाड हो । दसैँँ विश्वका हरेक देशमा बस्ने हिन्दु धर्म मान्ने मानिसहरूले  मनाउँछन् । दसैँँ नेपाली चाडपर्वमा सबैभन्दा धेरै दिन मनाइन्छ । दसैँ १५ दिन मनाइन्छ । त्यसैले विद्यालयले पनि १५ दिन नै विद्यार्थीहरूलाई  छुट्टी दिन्छन्। दसैँ चाड सबैलाई मन पर्ने र रमाइलो लाग्ने चाड हो । दसैँमा सबैलाई आ-आफ्नो गाउँ जान मन लाग्छ । दसैँमा घरको सबैभन्दा ठूलो मान्छे बाट आशीर्वाद लिइन्छ । यो चाड हर्ष, उमङ्ग इत्यादिसँग मनाइन्छ । यो पर्व सबै परिवार मिलेर मनाउने हो त्यसैले सरकारले नै विद्यालय, कार्यालय, उद्योगकलकारखाना, इत्यादि सबैलाई बिदा दिएको हुन्छ । यो पर्वमा किनमेल गरिन्छ ।

मेरो विद्यालयले असोजको ७ गते नै बिदा दिएको थियो । मैले शुक्रबार मेरो भाइसँग खेलेँ । म र मेरो परिवार शनिबार किनमेल गर्न गयौं । हामी सुन्धारातिर गयौँ। हामीले सुन्धारामा नयाँ धरहरा देख्यौं र त्यसको छेउमा हामीले भत्किएको धरहरा पनि देख्यौं । हामीले त्यहाँ सहिदगेटकाे  पनि अवलाेकन गर्‍‍‍‍याैँ ।

हामी किनमेल गर्न काठमाडौं मल गयौँ । मैले र मेरो दाइले त्यहाँ लुगा किन्याैँ ।  मैले त्यहाँ चस्मा पनि किनेँ । हामी आर बि कम्प्लेक्स गयौँ । हामीलाई भोक लागेको थियो त्यही भएर हामी एउटा पसलमा गयौँ ।  जहाँ हामीले आईसक्रिम खायौँ। हामीले मःमः पनि खायौं । आइतबार मामा घर गएँ । म सोमबार घर आएँ र आफ्नो भाइसँग खेलें। मैले मेरो भाइसँग भकुण्डो खेलेँ, क्रिकेट खेलेँ, ब्याडमिन्टन खेलेँ । हामीले चङ्गा पनि उडायौँ। त्यसको भोलिपल्ट म, मेरो भाइ र मेरी आमा मिलेर मलाई जुत्ता किन्न गयाैँ । मेरी आमाले मलाई र मेरो भाइलाई घडी  पनि किनिदिनुभयाे । । म दुई दिन मेरा टोलका  साथीसँग खेलेँ । अनि भाइहरूको घर गएँ । हामीले बिहीबार फलफूल किन्यौँ । शनिबार जानु थियो त्यसैले शुक्रबार नै हामीले प्याकिङ सकायौँ । म शनिबार ४ बजे उठें । मेरो भाइ चार  पन्ध्रमा उठ्यो। हामीले लुगा लगाइ सकेका थियौं । हामीले हाम्रा लुगा आदिहरू भएका  झोला तल झार्यौँ । बिहानकाे साढे पाँच बज्दा हामी गाडी आयो । म र मेरो भाई सँगै बस्यौं । हाम्रो गाडी अगाडि हिँड्यो। अगाडि बढ्दै जाँदा भकुण्डे बेसी आयो । त्यहाँ साढे दुई घण्टा जाम भयो । एउटा  दुर्घटना भएको कारणले साडे दुई घण्टा जाम भएको थियो अनि त्यहाँ पुलिस पनि थिएन त्यही भएर झन् समय लाग्यो । दुइ घण्टाभित्रमा हामीले नजिकैको पसलमा खानेकुरा किनेर खायौं। भकुन्डे बेसीभरि जाम भएको थियो । अरू ठाउँमा अलि अलि मात्र जाम भएको थियो । काठमाडौंदेखि रामेछापको बाटो चारघण्टा थियो तर साडे दुई घण्टाको जामले गर्दा अझ साडे दुई घण्टा थपियो ।

हामी त्यसपछि रामेछाप पुग्यौँ सबैजना धेरै उत्साहित थियौँ। हामी घर पुगेर  ठूलालाई ढोग्यौँ । म घर पुग्ने बित्तिकै मेरो माइलो भाइ लाई भेटेँ । उसको र मेरो जोडी धेरै मिल्थ्यो । मैले त्यो दिन फुटबल खेलेर बिताएँ अनि मोबाइल । हामीले धेरै आउटडोर गेमहरू खेल्यौँ । सबै दिनहरू मैले मेरो भाइसँग बिताउथेँ । म आफ्‍ना दिदीहरू सँग पनि खेल्थेँ । हामी सबैजना भुराभुरीहरू मिलेर राति-राति टिभी हेर्थ्यौँ । हामी जहिले एउटा एपमा छाेट भिडियाे  बनाउँथ्यौँ । म, मेरो माइलो भाइ र साइलो भाइ जहिले १० बजेसम्म बस्थ्यौँ । म र मेरो माइलो भाइ त सँगै नै सुत्थ्याैँ । एकदिन त्यहाँ एउटा कार्यक्रम भयो । जहाँ मेरो कान्छो भाइ, बहिनी र सबै दिदीहरूले भाग लिनुभएको थियो । मेरो कान्छो भाइ, बहिनी र दुवै दिदीहरूले नाचको प्रतिस्पर्धामा भाग लिएका थिए । जहाँ मेरो भाइ बहिनीले जोडीमा गरेका थिए र एउटा दिदीले पनि जोडीमा गर्नुभएको थियो र अरूले एक्लै गर्नुभएको थियो । मेरो भाइ बहिनी प्रतिस्पर्धामा दोस्रो भए र जोडीमा गर्नुभएको दिदी पहिलो भइस्यो। मेरो एउटा दिदीले गाउँ भरि को एसएलसीमा सबैभन्दा बढी नम्बरले ल्याएकाले मेरी दिदीले रू १००० पाउनुभयाे । त्यसको भोलिपल्ट हामीले त्यसरी नै दिन बितायौँ । हामीले टीकाको दिन घरमा पहिला टीका लगायौं। त्यसपछि हामी आफन्तकाेमा  गयौं। हामीले त्यहाँ भलिबल पनि खेल्यौं  । हामीले त्यहाँको हाम्रो साथीसँग पनि खेल्यौं ।

टीकाको भोलिपल्ट मेरा ठुलो बाबा,  ठूली आमा, काकु र दुइटा दिदीहरू  काठमाडौ ७ बजे फर्किनुभयाे । त्यसको भोलिपल्ट काकु भाइ र  आन्टी ७ बजे फर्केिनुभयाे । हाम्रो गाडी ६ बजे आउथ्यो  । त्यही भएर म ५ बजे उठेँ । मलाई काठमाडौँ फर्किन मन लागेको थिएन  । हुन पनि गाउँ निकै सुन्दर र रमाइलाे थियाे ।  हामी बसेको गाडीमा गाडीको चालकले चाडै लिएर आयो र म मन नभइकनै भारी मन लिएर काठमाडाैँ फर्केँ । 

तिमीलाई भविष्यमा के बन्ने मन छ ?
याे प्रश्न मलाई सानैदेखि सबैबाट साेधिने गरिएकाे छ । 
यसको लागि हामीसँग धेरै उत्तरहरू  छन्  तर अन्तिममा एउटै उत्तर छानिन्छ । मानिसले भविष्यमा आफूले चाहेको केही पनि काम गर्न  हामीलाई भविष्यमा धेरे कामहरू  गर्न मन लागेको होला तर अन्तिममा १,२ ओटा मात्र काम गर्न सकिन्छ ।

मलाइलाई पनि भविष्यमा धेरै कामहरू गर्न मन छ । मेरा आफन्तहरूले पनि यो प्रश्न साेध्छन् । मलाई भविष्यमा के बन्न छ । मैले धेरै उत्तरहरू  दिन्छु। मैले कहिले शिक्षक भन्छु । कहिले इन्जिनियर,डाक्टर, व्यापारी, कलाकार, सङ्गीतकार, खेलाडी, राजनीतिज्ञ भनेर भन्छु । मेरो जवाफ जहिले फेरिरहन्छ । मलाई यी कामहरूभन्दा चित्र बनाउन असाध्यै मनपर्छ। उनै ठाउँबाट मलाई एक चित्रकार बन्न मन छ । चित्र बनाउन मन लाग्ने मेरो सबैभन्दा ठुलो रहर हो । चित्रकार बनेर मैले आफ्नो राष्ट्रलाई विश्वमा चिनाउन सक्छु । यसमा देशको र मेरो पनि फाइदा छ । मलाई कविताहरू  लेख्न पनि मन पर्छ । कविता लेख्ने कवि हो । म कविता लेख्ने कवि बनेँ भने पनि मैले आफ्नो राष्ट्रलाई विश्वमा चिनाउन सक्छु । नेपाली साहित्यलाई पनि विश्वभर चिनाउन सकिन्छ । मलाई एक साहित्यकार पनि बन्न मन छ किनभने नेपाली साहित्य लेखेर म  विश्वमा चिनिन मन छ । यो सबै तब मेरो दोस्रो काम पनि हुनसक्छ । मेरो पहिलो काम मेरो पहिलो पेसा भनेको डाक्टर, पाइलट ,इन्जिनियर किसान, वकिल, व्यापारी, आदि हुन सक्छन् । यी सबै कामहरूले समाज विकासमा पनि मद्दत गर्न सक्छ ।
तर मलाई यिनीहरू  पनि नछानी शिक्षक बन्न मन छ । शिक्षकभन्दा पनि धेरै मलाई एक वैज्ञानिक बन्नु मन छ किनभने मलाई अहिलेदेखि नै विज्ञान मनपर्छ र त्यसको बारेमा धेरै कुरा पनि थाहा छ । जे जसो भए पनि भविष्यमा मलाई जे बन्न छ । मैले त्यसको बारेमा अहिलेदेखि नै सोच्न थाल्छु ।

अहिलेदेखि नै मेहनत गर्‍याे  भने पछि सफल हुन सकिन्छ । मलाई आफ्नो कामबाट जम्मा देशको विकास गर्नुछ । त्योभन्दा पनि धेरै मलाई एक असल मानिस र एक असल नागरिक नै बन्नु  छ । असल नागरिक बन्नु नै मेराे ठुलाे रहर हाे ।

We make choices every day.
Some are big, some small.
No matter what they say,
They must be created by everyone.

Pick the one that won't make you suffer.
Just pick the right one.
Don't listen to others.
and you won't have to run.

The one you’ll have to hear
The one who’ll never disappear
In the one that is near,
When you need it, it’ll always appear.

Some people might tell you,
You don't have the look,
But they don't know who they are talking to.
because perfect people will only be seen in books.

Love was just like a gloomy cloud, 
Disappearing after the storm, 
Destroying all of her emotions, 
Making her hopeless and desperate,

Shattering her mirror of hope, 
Making her colorful smile fade,
Taking her dreams away from her, 
In a place unknown,

Love was like a drug to the lonely girl, 
Giving her the feeling as if she was in heaven,
But only to realize it was all an illusion,
Leaving her in despair,

The lonely Girl yearned for the surface again, 
Waiting for her failed one she stayed in vain,
She waited for them till her last breath, 
But they were too cruel to care for her,

Love from them was the only thing in her life, 
It was the only hope for her to live, 
But they took it away from her, 
She lost all her reflection and hope along with her soul. 
 

I smiled
As I saw a beautiful view in front of my eyes 
After having seen this majestic ocean 
I couldn't  help but regret my cries 
I ran into the ocean remembering
Heaven! That's what I came for 
Then,
Without any signs,  I started drowning 
So I tried to go towards the shore  
After that, everything went blank 
And guess what,
After a few minutes I woke up to a honk 
I got scared so I scream 
then I found out it was all a weird dream
It indeed was a dream!
 

मेरी प्यारी बहिनी
सानी र राम्री अनि ज्ञानी
हाँस्ने खेल्ने सँगै हामी
नाच्ने रमाउने भाग्यमानी

मेरी आमा पछि मेरी बहिनी 
घरमा सबैकी प्यारी
जता गए पनि हाँस्ने हँसाउने 
कतै रमाउन जानै नपर्ने

रुँदा मेरी साथ रुने 
हाँस्दा मेरो साथ हाँस्ने 
गाली पनि  सँगै खाने 
सुत्ने उठ्ने  सँगै हुने

माया धेरै गर्छु तिमीलाई 
छायाजस्तै बस्छु सँगै
मेरी प्यारी बहिनी 
बहिनी साथमा दिदी दङ्गै

Hi, I am a backpack. I am a yellow backpack with white flowers printed on me; my owner is a 14-year-old girl named Nala. She has short hair and is very tall. She is also a brilliant student. She is the youngest among her two elder sisters. Her eldest sister, Sicily, gifted it to me on her 12th birthday.
I still remember that day; she was smaller than she is now and had long hair. She looked very happy when she saw me and thanked Sicily for gifting me. Since that day, Nala has been using me; she uses me for school. She takes me with her every single day and keeps her very heavy books on me. Sometimes it is very uncomfortable when she stuffs me up with all kinds of things, but every day is a new day for me. I see all kinds of things every day, and it is very thrilling. When she enters her school, she takes me to her classroom, keeps me near her desk, and goes with her friends. I do have the other backpackers to talk with, but it is always the same; there is never anything new to talk about. When she talks with her classmates, I get very interested as I get to learn new things. Normally, that is how my day goes. After school, we go home together, and she throws me in her bed and takes all kinds of stuff from me to do her assignments. It feels really good to be light with nothing inside me.
I have had very fun times with Nala since I met her, and I will cherish those moments forever. Now she is replacing me with another bag because I am getting older, but I still hope she uses me sometimes and we get to make new fun memories together.
 

मानिसका लागि वातावरण धेरै महत्त्वपूर्ण छ । वातावरणबिना मानवको जीवन सम्भव हुँदैन र वातावरणको विनाश भयो भने धेरै समस्याहरू आउँछन्  । वातावरणको विनाश गर्ने धेरै कारणहरू छन् । ती कारणहरूमध्ये आणविक शक्ति वा आणविक बम एउटा कारण हो ।

आणविक शक्ति र आणविक बमका कारण पृथ्वीको हावापानी वा तापक्रम बढेको छ । यस बमले जलवायु परिवर्तन हुनुका साथै  हरित गृहमा पनि असर पनि गरेकाे  छ । मानिसहरू उद्याेग वा घर बनाउनका लागि  जङगल वा बोटबिरुवा आदिकाे विनाश गर्छन । मानिसले  बमहरूको प्रयोग गरी अरू देशका मानिसहरू मार्छन् । यी खतरनाक र हानिकारक बमको प्रयोगले प्रदूषण पनि बढेको छ । मानिसहरूले यी बमहरू वैज्ञानिकका लागि बनाएका थिए तर अरू मानिसहरूले ती बमलाई वातावरण र मानिसहरू मार्न प्रयोग गरे। हिरोसिमा र नागासाकी जस्ता  ठाउँमा बमहरूले हजारौं मानिसहरूको मारे र प्रदूषण पनि बढायो। यी बमको प्रयोगका कारण वातावरणको विनाश सगसँगै  प्रकृतिको विनाश पनि भयो ।

यस्ता बमहरूको राम्रो प्रयोग गर्नका लागि  मानिसहरूलाई राम्ररी सूचना दिनुपर्छ । हामीले सबैलाई राम्ररी सूचना दिई यस्ता बमकाे कम प्रयोग गरी पृथिवीको रक्षा गर्नुपर्दछ । हामीले यस्ता बमको प्रयोग रोकेनौँ भने धेरै समस्याहरू आउन सक्छन् । त्यस्तै समस्यालाई छिटै नै  रोक्नुपर्छ र आफ्नो घरलाई सुरक्षित गर्नुपर्छ ।

लक्ष्य भनेकाे भविष्यमा आफू के बन्ने ? साे कुराकाे अठाेट हाे । 
कसैले  जीवनमा सफल हुनुअघि, तिनीहरूले पहिले निश्चित सङ्ख्यामा लक्ष्यहरू पूरा गर्नुपर्छ । आफ्नो लक्ष्य प्राप्ति सफलता हो । मसँग मेरो जीवनको लागि केही चीजहरू छन् जुन म पूरा गर्न चाहन्छु । यी उद्देश्यहरू व्यक्तिगतदेखि व्यावसायिक प्रकृतिका  हुन्छन्।

म एक दिन मोडल बन्ने छु भनेर मेरो परिवारले मलाई भनेको सम्झन्छु । मेरो चाहना मोडल र  एक इन्जिनियर  हाे । यो केवल एक इच्छा हो । म यो उमेर बढ्दै जाँदा पूरा गर्न चाहन्छु।

म कक्षा ६ मा पढ्ने विद्यार्थी  भएकोले मलाई मेरो भविष्यको बारेमा त्यति चिन्ता लिनु पर्दैन ।  मैले मेरो अध्ययनमा के गर्ने भन्ने चिन्ता गर्नुपर्छ। त्यसैले, धेरै शिक्षकहरूले मलाई मेरो लक्ष्यमा पुग्न मद्दत गरिरहेका छन् तर एकै समयमा, केही शिक्षकहरूले विद्यार्थीलाई उनीहरूको आत्मविश्वास कम गर्न मद्दत गर्छन् । म पनि त्यस्तै अवस्थामा छु । म सक्दो प्रयास गर्दैछु भने पनि कसैले देख्दैन। मेरो चाहना कुनै दिन कसैले देखून्। तर, म शिक्षकहरूमा ध्यान केन्द्रित गरिरहेको छैन र केवल उनीहरूले सिकाएको कुरामा ध्यान केन्द्रित गर्दैछु ।  मलाई लाग्छ कि म मेरो पढाइमा राम्रो गरिरहेको छु तर म सबैलाई देखाउन सक्दिन।

जब मैले हाइस्कूल पास गर्छु । म भविष्यका लक्ष्यहरू राख्ने योजना गर्छु जुन मैले हासिल गर्ने योजना बनाएको छु । मेरो पहिलो लक्ष्य कलेज जानु र डिग्री प्राप्त गर्नु हो । एक सभ्य शिक्षा मेरो लागि साँच्चै आवश्यक छ । रोजगारीका क्षेत्रमा पनि राम्रो शिक्षा आवश्यक छ । शिक्षा नभएको भए जागिर पाइन्न  । राम्रो तिर्ने जागिर राख्नको लागि, म व्यापक अध्ययन वा प्रशिक्षणमा जानुपर्छ।

त्यसैले म वास्तवमै एक इन्जिनियर बन्न चाहन्छु र म आफूलाई त्यो स्थानमा पुग्नको लागि सधैँ मेरो अध्ययनमा ध्यान केन्द्रित गर्ने वाचा गर्छु । 

Memories oh memories
Thousands of suffering brings you back
I wish I could forget you
But it always stays in my heart

Looking here and there to get rid of it
But,the memories brings it back
It is very cursed and 
Full with painful screams

It was all in past
But the memories makes it 
is happening in the present
I get scared remembering those scene

At last I wanted to get away
And one day I got away
But one piece of the memory
Was still in my heart.

 

That day I woke up very excited in the morning because my bestfriend from my village was here to play with me .
There was also another reason I was excited, that was that it was a holiday so I could play all day long. Just thinking about my childhood memory makes me want to be a child again now that no one seems to be the same.That morning we played and played and played like we'd never get tired of playing. it was time to eat so her grandma called her but we ignored her calling and kept playing. We were making a new home so there was sand stored  in front of the front yard . We took the sand in our hands and laughed. My grandma and her friend were talking so they got irritated so my grandma asked me to go to my friend's home and play. At first we didn't agree but later we said ok and we were on the way to her house when suddenly the ground started to move and then my grandpa carried me and took me away and the last thing I saw was terrifying. I saw my friend's home falling in front of us, then we all villagers gathered in a field where we were safe .  I looked over at my friend. She also seemed terrified as I was. Maybe it was also because of the fact she saw her falling down.
After that each and everyone  came and we all stayed there then I heard some very sad news . My other friend's brother was inside the home when the earthquake occurred. His grandpa had gone to save him . But they both died. My friend didn't know this because she wasn't around. I came to know about it because I heard it from some villagers and later I saw my friend's sad face and later she also told me the same thing . I felt bad for her. That night we stayed there to be safe and put a tent for warmth and cooked food there itself and that's when I realized life is uncertain and you never know what happens next.