Genre: Animation, War, Drama

Release date: April 16, 1988

Director: Iswori Takahata.

Producer: Toru Hara

Cinematography by: Nobuo Koyama

Production company: Studio Ghibli

Characters: The story consists of 2 main characters: Seita Yokokawa and Setsuko Yokokawa. They are siblings. There are also quite a few side characters: Mrs. Yokokawa, Mr.Yokokawa, Setsuko and Seita’s cousin who are important for the story to keep going.

Settings: The story takes place during the time of World War II in Kobe, Japan

Plot: The movie starts with the soul of a young man, confused, roaming around a train station. We are then introduced to our main characters Seita and Setsuko. Both of them seem to be injured but not severely. It turns out that a  bomb had just been dropped at their village and they had lost their house. Their mother, unlike Setsuko and Seita, wasn't just severely injured but had lost consciousness too. While their mother was recovering they lived with their aunt. Seita (14) worked and Setsuko (4) followed her brother wherever he went. Even though they got treated really poorly in their aunt’s house they couldn't really leave, until Seita found out that his mother didn’t make it and had unfortunately died. Seita and Setsuko left their aunt’s house after a argument and managed to find a place that was used as a shelter during the bombing, abandoned. They started to live there with the little money they had. When they were out of money, Seita had no choice but to steal so that his sister wouldn’t starve. Even though Seita fed Setsuko, she ultimately fell victim to malnutrition. Seita, having realized he had to feed Setsuko proper food, went to the bank to withdraw the money his mother had left. In the bank he overheard a conversation saying the Japanese Navy standing in the frontline had been wiped out, which meant that his father had died too. After finding that out Seita zoned out due to sadness and was late returning back to Setsuko. During the time Seita was gone, Setsuko had become really ill. Upon returning and buying things, Seita realized his sister had passed away. He held her funeral in a forest. Having lost all of his family, Seita was out of it and couldn’t do anything. He eventually died at a train track and became the soul we saw at the beginning of the movie.

Analysis: Let’s analyze the ending and see if it would change if certain choices weren’t made. In the movie Seita withdraws the money too late and also resorts to stealing. If he had drawn the money earlier he wouldn't have heard of his father’s death and wouldn't have lost his sister that early. But at the end it was quite clear that they would suffer a lot living alone as the money their money left wasn’t enough to last more than a week or two. So at the end, the movie’s ending wouldn't change a whole lot. Of course if both siblings hadn’t decided to leave their aunt’s house they might’ve lived but seeing how their aunt treated them, they would be kicked out after their mother’s clothes, jewelry, etc. couldn’t be sold anymore, since the aunt only kept them in the house out of greed. Though they might have not died if they chose not to leave, they would suffer.

Opinions: In this movie the time of war and flu is shown clearly. The movie shows human emotions like love, sorrow, greed and many more in a single sitting. It also shows how in extreme conditions such as this one, it isn’t possible to survive without doing bad things. The story itself was sad to watch but the animation and music were pleasing to see and hear. I would recommend this movie to everyone.

I just remembered holding my mom so tight, tears filled in my eyes and not wishing for that one teacher to come near me and take me inside the school. It's already been more than 10 years. I used to go to kindergarten crying wanting my mom not to leave me with those teachers. Recalling those beautiful days of childhood, I feel like time flew by very fast. It feels like it was just yesterday when I used to sob every time my parents would take me to the gate of kindergarten but it's already been many years these eyes have stopped crying at the sight of the school gate. Holding mom's hand to go to kindergarten to walking school alone things changed as I grew up. 

When I was in 1 or 2 grade, seeing my seniors of grade 10 I wished to be in their place. Being in grade 10, being a senior was such a thing of pleasure. They were respected by the juniors.  After school I questioned my mom. Will I also be called a senior? Will I also be in grade ten? She gave a smile and said many more years until I reach grade 10. But those words many more years now don't feel like anything. My mom also had always told me never let your grades go down if you want to go in grade 10. Always make sure your grades and your studies are well. I think I could not make up for her words. Facing many ups and downs in my studies, the grades which went down disappointingly I completed my 9th grade. I am now a 10th grader. Everyday what I hear is, “Now you are in grade 10 you are grown up and not a child”. This sentence was said to me more than 10 times a day. I began feeling like what am I supposed to do? I know I am in grade 10 now. I have to study properly but saying that every time was not necessary. I used to think back then I was so eager to be in grade 10 and what was it for? Why did I want to be in grade 10 and be called a senior? Now I am in grade ten. I am a senior but now it doesn't please me. Because all I hear now is you are in grade ten don't act like a child don't use your devices as this year you are giving SEE. My grandparents disappointed me the most when I was with my cousins playing with them. They came and said “Now you are in grade ten you are not supposed to play so study and make your brother and sister study too”. I was like what is it that after being in grade 10 all I have to do is study? The day I questioned my mom about grade ten I didn't think that things would turn hard. I had never thought that after coming to grade ten all I had to hear was being a tenth grader this that… Yes I do agree that studies will get more difficult and we should work even harder but that does not mean that we should let go of relaxing once in a while.

I know being at the end of school life as a tenth grader is not easy. I have to study hard to get good grades in exams as everyone has very much expectations from me. I learned that whenever you get into a higher grades the more things you have to hear. The more life lessons will be given to you. Our parents scold us if they see us not studying properly because they have some kind of fear that we will not secure good marks. As we get older we have to hear a lot of things and all we should do is take it positively. My desire to be called a senior and be in tenth grade has been fulfilled. When your time comes you will be called senior you will be in your desired post is now what I think. I do feel proud to be called as a tenth grader. As I am growing up my responsibilities are also growing and now I must learn to do them properly. Being a 10th grader is not easy but I am in my last year of school wishing to make beautiful memories. 

विश्वको कुनै पनि देशले साम्राज्य विस्तार गर्न नसकेकाे मुलुकमध्ये नेपाल पनि एक हो । तिब्बतसँग व्यापार गर्ने उद्देश्यले सन् नोभेम्बर १, १८१४ मा अङ्ग्रेजले नेपालमा हमला गरेकाे थियाे । जुन एङग्लो-नेपाल युद्ध वा नेपाल‍-अङ्ग्रेज युद्धका नामले पनि चिनिन्छ । याे युद्धकाे समयमा नेपालका राजा गीर्वाणयुद्ध विक्रम शाह थिए । इस्ट इन्डिया कम्पनीले आफूले मागेका भूभाग नदिए नेपालमा आक्रमण गर्ने पत्र पठायाे । पत्र प्राप्त भएपछि तत्कालिन प्रधानमन्त्री भीमसेन थापाले  इस्ट इन्डिया कम्पनीसँग स्वाभिमानका लागि भए पनि नेपालले युद्ध गर्ने जनाए । नेपाल र इस्ट इन्डिया कम्पनीबिच यद्ध भयाे । नेपालले युद्धमा हार बेहाेर्नु पर्याे । पछि नेपाल र अङग्रेजबिच सन्धि भयाे । यो सन्धि सुगौलीमा भएको कारण यसलाई सुगाैली सन्धिको नाम दिइएको थियो । यस सन्धिअनुसार नेपालले सिक्किम, कुमाउँ,गढवाल र पश्चिम तराईका केही भाग इस्ट इन्डिया कम्पनीलाई दिनु पर्ने  भयो । नेपालले यो युद्ध हारे पनि सुगौली सन्धिको कारण अङ्ग्रेजहरूले हाम्रो देशमा शासन गर्न सफल भने भएनन् । अङ्ग्रेजले नेपालमा शासन गरेको भए के हुन्थ्यो होला ? यदि अङ्ग्रेजले नेपालमा शासन गरेको भए केही राम्रा कुरा र केही नराम्रा कुरा हुन्थे । पहिलो कुरा  त नेपालमा राणा शासन हुदैँनथ्यो । राणा वंश जसले वि. सं १९०३ देखि  वि. सं २००७ सम्म नेपालमा शासन गरेको थियो । इस्ट इन्डिया कम्पनीको अर्को उद्देश्य आफ्नो साम्राज्य विस्तार गर्नु पनि थियो । यो विस्तारको कारण नेपालका मुख्य भूभाग अङ्ग्रेजहरूले नियन्त्रण गर्ने थिए । मुख्य भूभागहरू अङ्ग्रेजहरूले नियन्त्रणमा लिएका भए राणाहरूकाे उदय हुँदैनथ्याे । अर्को कुरा भनेको नेपालले आफ्नो सबै भूभाग गुमाउँथ्यो । अर्को कुरा भनेकाे नेपालको भाषा अङ्ग्रेजी हुन सक्थ्याे । यति मात्र नभएर, नेपालका सरकारी विद्यालयमासमेत अङ्ग्रेजी भाषालाई  प्राथमिकता दिइन्थ्यो । अरू कुराहरू के हुन्थे भने नेपाल पक्कै पनि अहिलेकाे भन्दा विकसित हुन्थ्यो ।

प्रविधिले आजका मानिसलाई धेरै कुरा सिकाएकाे छ । फाइदाहरू दिएको छ र धेरै कुराहरू पनि सिकाएको छ जसको बारेमा हामीलाई थाहा थिएन । प्रविधिको कारणले गर्दा हामी हाम्रो काम सजिलै र छिटो पूरा गर्न सक्ने भएका छाैँ । यसले विश्वभरका धेरै मानिसको जीवन पनि बचाउन पनि सहयाेग गरेकाे छ । अहिलेका नयाँ पुस्तामा प्रविधि हरेक मानिसको जीवनमा जाेडिएकाे छ । ढुङ्गाका औजारहरूकाे आविष्कार र प्रयाेग लाखाैँ वर्षअघि भएको थियो । सूचना प्रविधिले मानिसका हरेक कार्यकलाप सहज बन्दै गएका छन् । एकपछि अर्काे नयाँ नयाँ आविष्कार भइरहेका छन् । टेलिफोनबाट आइफोन, स्टोभदेखि ओभन जस्ता उपकरणहरूकाे आविष्कार भइरहेका छन् । हाल प्रविधिले मानिस मानिसबिचकाे सम्बन्धलाई बलियो बनाउन मद्दत पनि गरेको छ । 

आजकाल मानिसहरू आफ्नो धेरैजसो समय भर्चुअल रूपमा बिताउने बानी परेका छन् । भर्चुअल संसारमा आफ्नो अधिकांश समय बिताउने मानिसहरूको मानसिकता र जीवनशैली फरक हुन्छ । उनीहरूकाे साेचाइ पनि फरक हुनसक्छ । तिनीहरू चाहन्छन् कि तिनीहरूले सामाजिक सञ्जाल वा अरू कतै देखे जस्तै सबै कुरा सही होस् । यसले तिनीहरूलाई वास्तविक संसारबाट टाढा लैजान्छ। यस्ता मानिसहरू सामाजिक सञ्जाल र चलचित्रहरू हेर्दा सबै कुरा सही हुने आशा गर्छन् । विद्यार्थीहरू पनि अधिकांश समय आफ्नो कोठाभित्रै बिताउँछन्। बाहिर भइरहेका परिस्थितिहरूको तिनीहरूले वास्ता गर्दैनन् । तिनीहरू अनलाइन कक्षाहरूमा भिडियो गेमहरू पनि खेल्न सक्छन् । तिनीहरू बिस्तारै आफ्ना साथीहरू र परिवारहरूसँग समय बिताउन मन पराउँदैनन् । 

आजकाे प्रविधिले मानिसलाई कुनै न कुनै रूपमा असर पनि गरेकै छ । तिनीहरू केवल दिनभर आफ्नो मोबाइल फोन प्रयोग गर्छन् । धेरै अभिभावकहरू पनि फेसबुक म्यासेन्जरमा समय बिताउने बानी परेका छन् । उनीहरू पनि बिस्तारै यसको लतमा फसेका छन् । बिस्तारै आफ्नो जिम्मेवारी बिर्सदैँ छन् । प्रविधिकाे प्रयाेग कसरी र कति गर्ने यसबारे हामी सचेत पनि हुनुपर्छ । यसकाे प्रयाेगबाट हामीले धेरै कुरा सिक्न पाउँछौँ । प्रविधिले हाम्रो जीवनलाई सजिलो  बनाउनुका साथै मनोरञ्जन पनि प्रदान गरेकै छ । यसैले यसकाे उचित सदुपयाेग गराैँ ।

Online shopping also known as e-shopping is the act of buying and selling things through the internet. Everyone is almost familiar with the term online shopping and has been doing it from ages. It has been more trendy during and after the lockdown. It is convenient and easier than physically visiting shops. Online shopping includes all the stores, small businesses or big brands shops. Online shopping provides us with a variety of options of goods and services along with reviews on it though it takes extra charges for delivery, but sometimes it's worth it and sometimes it may not be. Online shopping is the best alternative, some people assume this and some do believe it. But is online shopping safe? I believe it is. Only if you buy products from a properly trusted website, app or store. It is safe and reliable only if you do it properly and safely. In the present people are more involved in online shopping than physical shopping compared with the past. The websites and apps for online shopping have improved a lot. Online shopping has gotten more secure and better. Everything comes with advantages and disadvantages so does online shopping. Through a device we can have a virtual representation of the items that we want to purchase. It is a benefit for the consumers as they have the right to choose and prefer one store. It has helped in communicating and connecting people through a medium. Online shopping has also been making people aware about their rights as consumers. It has been widely followed around the world. With technology and time, online shops are getting better than before and have been providing the best services. But in some cases it has been the exact opposite, people are easily scammed whether they are a consumer or a seller. This has developed an unfriendly relation among them. Which automatically makes other people rethink their decision before shopping online, this has made people rethink over anything before they purchase. There are situations where the consumers can get fooled by the fake accounts which were labeled as stores but weren't real, and same goes to the stores, some consumers pay online through various mediums and they end up not getting their purchase item which drastically makes it uncomfortable for both the parties. Consumers have to be informed about the goods and services along with the store details which can reassure them and make them feel less stressed. Through online shopping a lot of people are getting into employment, which is a great progress. Young people like to wear clothes, accessories that are trendy. These kinds of stuff can be easily available online which is one of the reasons for shopping online. Online shopping is good and easy but it is very necessary to be careful and consider every small detail while online shopping.

Social Media are platforms like Facebook, Instagram, YouTube where people can share their opinion, views and information. Nowadays everyone from children to old aged people use social media. According to some research done by people it is said that 85% of the world’s population use social media. So a lot of people use social media. But have we ever considered if the social media platforms we use are a bane or a boon? I particularly lean on to the side saying social media is a boon. Yes, it has many negative points but for me it is a boon.

I think that if social media had not existed then human life would be really hard or would not be simple as it is now. We humans would not be as civilized and developed if there was no social media. People used to send letters to their relatives 100 years back but because of social media we can just call or text anyone. Social Media also helps us to promote our or anyone’s businesses. So it is very very beneficial for us. It is a safe place where we can share our opinions, our ideas, our views but there are people who share false thoughts, news which is really bad. I think people who share fake information or violate the rules of  social media should be banned from it because spreading false news actually leads people to believe fake or false news. And they could share that particular news to their friends and families which could lead them to believe it as well. So fake news could lead many people to believe false information. So if the particular social media could ban them it would bring some consciousness to people not to spread fake news. 

With the help of social media, information can be obtained faster than ever, which is very helpful to us. If it was 200 years ago, to find out about anything or any topic people would have to find books for the particular topic. But today we can just go on Google and search for anything we want to know or get the information about. And 100 years into the future, who knows social media would be so advanced that we could touch people through screens. Technology will never stop developing. So life would surely be much easier than ever. Social media has really advanced our society. It also plays a great role in education. Research can be done by the students for their assignments which can make their assignments detailed and easier. So as per my view social media is a boon. Since views differ from person to person and other people might have different views than mine. Others might say that Social Media is a bane but to make others believe their view they must have logical reasons and facts to support their view. But I think social media is a boon since it is very beneficial and has made life much easier.

खाना पकाउने र सरसफाई गर्न सबैले सिक्नुपर्ने सिपहरू हुन् । स्वच्छ हुनु आधारभूत आवश्यकता नै हो, त्यसका लागि लैङ्गिक भूमिका छैन । केही समय पहिले खाना पकाउने एक प्रकारको सिप मात्र महिलाहरूलाई थाहा हुनुपर्छ भन्ने मान्यता थियाे । जुन युगमा हामी बाँचिरहेका छौँ, खाना पकाउने कामलाई महिलाको कामका रूपमा लिइन्छ । तर अब पुरानाे साेचाइमा परिवर्तन भएको छ । 

समय परिवर्तन भएसँगै मानिसको जीवनशैली पनि परिवर्तन भएको छ। महिला र पुरुष घर या अफिसकाे कामले दुवै थकित हुन्छन् । सधैँ खाना पकाउनु महिलाको मात्र काम होइन । अहिलेकाे युगमा हामी महिलाले माऋ सबै काम गर्ने आशा गर्न सक्दैनौँ । समाजले सधैँ महिलाको भूमिका परिभाषित गर्ने प्रयास गर्छ । परिवारमा सबैले घरको काम बाँडफाँड गर्नुपर्छ । घरकाे काममा बच्चाहरूले पनि आफूले सक्ने काममा मद्दत गर्नुपर्छ । एउटी महिलाले कुनै ठाउँमा काम गरेर घर आएपछि पनि खाना पकाउने सरसफाइलगायत घरका सबैजसाे काम गर्नुपर्छ । तर पुरुषले कार्यालयबाट घर आएर श्रीमतीलाई घरकाे काममा सहयाेग गरेकाे र महिलाले गर्ने काम पुरुषले गरेकाे हामी बिरलै देख्छाैँ  । परिवारमा आपसी समझदारी हुनुपर्छ। हरेक कामलाई समान रूपमा बाँड्नुपर्छ । खाना पकाउने र सफा गर्ने दुई आवश्यक सिपहरू हुन् जुन महिललाई मात्र नभएर पुरुषलाई पनि जीवनमा उपयाेगी कुरा हाे । हामीलाई हाम्रो दैनिक जीवनमा चाहिने सिप पनि हाे । हाम्राे नेपाली समाजले यो एउटा व्यक्तिको काम मात्रै हो भन्ने साेचाइ  परिवर्तन गर्नुपर्छ। बालबालिकाहरूलाई पनि लैङ्गिक असमानताबारे सिकाउनुपर्छ । नेपाली समाजमा केटीहरू केटाहरूभन्दा बढी संवेदनशील जिम्मेवार हुनुपर्छ भन्ने मान्यता छ । सानै उमेरदेखि नै केटाहरू केटीहरूभन्दा बढी स्वतन्त्र हुन्छन् । उनीहररूका कमी कमजाेरी लुकाइन्छन् । त्यही कमी कमजाेरी केटीका भए भने देखाइन्छन् । यो हाम्राे  समाजकाे यथार्थता हाे । परिवारमा केटालाई कहिलेकाहीँ एक्लै घरबाहिर खेल्न जानअनुमति दिइन्छ तर केटीलाई खाना पकाउने र घर सफा गर्ने कामहरू लगाइन्छ । यस्ता सोचहरूले नै समाजको विकास हुन सकेको छैन । जसरी पुस्ता बदलिँदै छ; त्यसरी नै हामीले हाम्रो मानसिकता परिवर्तन गर्न सिक्नुपर्छ। अन्त्यमा, यो सत्य हो कि खाना पकाउनु र घर सफा गर्नु जीवनमा सिकेको सिप हो; लैङ्गिक भूमिका होइन।

यो चलचित्र एक प्रेम कथा र भावनात्मक सम्बन्धी हो जसमा हमीले साँचो माया भनेको कस्तो हुन्छ भनेर देख्न सक्छौँ । जीवन र मृत्यु, प्रेम र विद्रोह जसले स्टेला र विललाई सम्भावित घातक रोग भए तापनि आफ्नो जीवन जिउने चाहना बनाउँछ।  १७ वर्षीया स्टेलाले लगभग आफ्नो सबै जिन्दगी र समय सिस्टिक फाइब्रोसिस बिरामीको कारणले अस्पतालमा बिताउँछिन् । उनको जीवन दिनचर्या, सीमा र आत्म-नियन्त्रणले भरिएको छ ।  ती सबै परीक्षामा पर्छन् जब उनी विललाई भेट्छिन्, विल जो एक असम्भव रूपले आकर्षक किशोर जो उस्तै बिरामी भएर त्यहीँ अस्पतालमा आएको हुन्छ जहाँ स्टेला भर्ना भएकी हुन्छिन् । त्यहाँ अस्पतालको प्रतिबन्धहरूले उनीहरू बिच सुरक्षित दूरी कायम राख्नुपर्छ भनेर निर्देशन दिन्छ । यो चलचित्र २०१९ म प्रकाशित भएको थियो जुन एक प्रेम जोडीको सहयताबाट बनेको हो । 

यो चलचित्रको सुरुमा हामीले स्टेला नाम गरेकी केटीलाई देखाउँछ जो यो चलचित्रको मुख्य पात्र हो । ऊ आफ्नो घरमा साथीहरूसँग गफ्फ कुरा गरेर बसिरहेकी हुन्छे । उसका साथीहरूले छुट्टीको लागि बाहिर जाने योजना बनाइरहेकी हुन्छिन् । खासमा त्यो योजना स्टेलाले नै १ बर्ष अगाडि बनाएकी हुन्छे तर ऊ आफैँ जान पाउँदिन किन भने उ आफ्नो अस्पताल मा नै बितौनु पर्ने हुन्थ्यो । उसले आफु बसिरहेको अस्पताल को कोठा लाई आफ्नै कोठा जसरि नै सुन्दर  सजाएकी हुन्छे । उसलाई सिस्टिक फाइब्रोसिस भन्ने रोग लगेको कारण आफ्नो  फोक्सो र पाचन प्रणाली एक्दमै कम्जोर हुन्छ । यो रोग यस्तो खाल्को रोग हो जस्मा सिस्टिक फाइब्रोसिस भएको बिरामिहरू एक अर्का नजिक हुन मिल्दैन । नजिक जानु परे पनि उनीहरूले कमसेकम ५ य ६ फीट को दुरिमा हुनु पर्छ किन भने उनीहरूमा भएको ब्यक्टेरिय एक अर्कालाई नसरोस भनेर । यदी त्यस्तो भयो भने त्यो मान्छेको ज्यान पनि जान सक्छ । स्टेलाको दैनिकी भनेको नर्सले दिएको औषधी समयमा खाने, डाक्टरले भनेको नियम मान्नु पर्ने र नोवेल किताब पढ्ने गर्छ । उसले बेला बेलामा आफ्नो दैनिक जीवन र स्वास्थ्य को व्लोग हरू आफ्नो योउटुबमा हाल्ने गरेर पनि दिन बितै रहेकी हुन्छ । यसै एक दिन उ अस्पताल मा डुली हरेको बेल उस्को नजर एउटा केटा माथि जान्छ र त्यो केटा अरु कोही नभएर विल हुन्छ । विल आफ्नो साथी हरू सँग हाँस्दै कुरा गरी हरेको हुन्छ अनि जबा स्टेला त्यहाँ बाट जान थल्छ त्यती बेला विल को नजर पनि स्टेला म जन्छ । विल स्टेला लाई पछ्यौदै उस्को पछी पछी जान्छ र अस्पताल म भर्खरै जन्मेको बचाहरूलाई हेर्न गएको हुन्छ । विल र स्टेलाको पहिलो मुलाकात र कुरा पनि त्यही हुन्छ । त्यही बेल एउटा नर्स दिदी आइपुग्नु हुन्छिन र विल र स्टेला त्यसरि नजिकिएर कुरा गरेको देखेर ६ फीट टाढा बसेर कुरा गरा भन्दाइ कराउनु हुन्छिन र विल लाई आफ्नो रूमा जाउ भन्नु हुन्छ । ति नर्स को नाम बार्ब हुन्छ । बार्ब ले स्टेलालाई विल को बारेमा सबै भन्न थल्छिन र स्टेला ले थाहा पाउछिन कि विल पनि  सिस्टिक फाइब्रोसिस कै बिरामी हो र विल अहिले मेडिसिन को परिक्ष्यणमा छत्यसैले त्मे विल बाट टाढा नै बस भनेर सम्झाउछिन।  उता विल भने आफ्नो कबिन मा गएर स्टेला लाई ईन्टरनेटमा डाँठ जर्न सुरु गरिसकेको हुन्छ । स्टेलाले युटुब मा हालेको सबै भिडियो हरू हेरेर मुस्कुराउन थल्छ । विल लाई डाक्टर हरूले अरु बाट टाढा बस्नु अनि आफ्नो ख्याल आफै रख्नु भनेको हुन्छ तर विल भने धेरै लापरवाह गरी रहेको हुन्छ । र उता स्टेला आफ्नो साथी पोए (Poe) सँग भिडियो कल्ल गरी रहेको हुन्छ । पोए पनि तेही अस्पताल को अर्को कबिनेट्मा हुन्छ किन भने उसलाईपनि तेही रोग लगेको हुन्छ । त्यो दिन को बेलुकी पख विल एक्दमै निरास हुँदै अस्पताल को छत्मा हुन्छ सायद उसलाईआफ्नो जिन्दगी देखी वाक्क भएर होला किन भने उसले आफु बचा हुँदा देखी नै आफ्नो दिन हरू अस्पताल म कत्नु परेको थियो ।  र तेही बेल स्टेलाले आफ्नो क्यबिन को झ्याल बाट विल लाई देख्छ । उ त्यो दृस्य देख्ने बित्तिकै छत म हतार हतार जन्छे र त्यहाँ पुग्ने बित्तिकै रिसएर विल लाई सम्झौन थल्छे, "तिमी कती भागयमानी छौ थाहा छ ? कमसेकम तिमीले एतिको उपचार पनि पएको छौ । यदी तिमीलाई मर्नु नै छ बह्ने किन यहाँ आएर आफ्नो समय बर्बाद गर्छौ तिम्रो बद्लामा अरु बच्न चाहने मन्छेहरू आउन सक्छन जाउ बरु तिमी" । त्यस्पछी विल ले पनि ओके भनेर स्टेलालाई तर्साउन त्यही माथिबाट हाम्फल्न लगे जस्तो गर्छ र हास्न थाल्छ । स्टेला ले त्यो ब्यवहाँर देखेर रिसएर जान्छ । विल ले अस्पताल को नियम्, डाक्टरले भन्नु भएको अनुसार काम नगरेर र आफ्नो ख्याल रम्ररी नराखेको देखेर स्टेलाले आफुलाई नियन्त्रण गर्नै सकेको हुदिनन । त्यस्पछी स्टेला विल को क्यबिन मा गएर विल को दैनिकी चेकअप को बारेमा लेखिने पत्र माग्छ । त्यो पत्रम पनि विल ले रम्ररी उप्डेट नै गरेको हुँदैन र स्टेलालाई झान रिसुठ्छ र उ आफ्नो मन लाई शान्त पार्नको लागि त्यही भर्खरै जन्मेको बचाहरूको वर्ड म जन्छ । विल पनि त्यहाँ आइपुग्छ र थाहा हुन्छ कि बास्तब्मा स्टेलालाई सबैकुरा उचित तरिकामा चाहिन्छ भनेर । स्टेला ले विल लाई आफ्नो औषधी समयमा खौ भन्दा विल ले एउटा सर्त रखेको हुन्छ कि यदी विल ले सबै कुरा स्टेलाले भनेझै गर्‍यो भने उसले स्टेलाको स्केच बनौन दिनु पर्छ भनेर । स्टेलाले पहिले त मानेको हुदिन तर पछी भने मान्छिन । स्टेला र विल को मित्रता अझै बध्न थाल्छ र विल पनि स्टेला को साथी पोए सँग भेट्छ । पोएले स्टेलालाई सानै देखी मन पराउछ भनेर भनेको हुन्छ तर पोए समलिङ्गी हुन्छ र उस्को प्रेमी पनि हुन्छ । अर्को दिन स्टेला मास्क लगएर सबै तयार भएर विल को कोठामा जान्छे रविल को कोठालाई सफा गरेर औषधी पनि ठीक्क पार्दिन्छे । विल लाई उस्को फोनमा एउटा एप पनि रख्दिन्छ जस्मा विल को औषधी खाने टाईम बह्एपछी अलार्म बज्छ । त्यो एप स्टेला आफैले अस्पताल म बसेर नै बनएकी हुन्छे तकी अरु सबै बिरामिहरूलाई पनि सजिलो होस भनेर । विल र स्टेला ले धेरै जस्तो समय भिडियो कल्मा बितौछन र सँग औषधी पनि खाने गर्छन ।  विल ले एक्दिन स्टेला को कोठामा एउटा चित्रकला देख्छ र चित्रकलाको बारेमा सोध्दा मलाई मेरो दिदी अब्ब्य् (Abby) ले दिएको हो भनेर स्टेलाले भन्छे । र विल ले अब्ब्री को बारेमा अरु पनि प्रश्न सोध्छ त्यस्पछी स्टेला एक्कासी विल सँग रिसौदै, "हामी मात्र औस्धी खाने साथी हो त्यसैले एक अर्काको व्यक्तिगत जीवनको बारेमा नसोध्दा नै राम्रो हुन्छ" भनेर कल काट्छे । विल लाई पछी मात्र थाहा हुन्छ कि अब्ब्री यो दुनियामा छैन भनेर त्यसैले विल स्टेलालाई भेट्न जान्छ र सिधै सोध्छ कि अब्ब्री मरिसकेको हो भनेर । स्टेला झान रिसौछे त्यहाँ उनीहरूको सनो बहस हुन्छ र स्टेला रिसएर बहिरा निस्किन्छे । विल ले स्टेलालाई कल गरेर फकाउने कोसिस पनि गर्छ तर स्टेला भने उस्को कल काट्दिन्छे । विल ले स्केच बनाएर माफ गरिदेउ भनेर लेखेको हुन्छ र स्टेलाले विल को त्यस्तो मेहेनत देखेर उस्को मन म छुन्छ । अर्को दिन स्टेलाको सञ्चालन गर्ने दिन हुन्छ र स्टेलाको परिवार लाई पनि खबर गरिदिएको हुन्छ । त्यती बेला विल स्टेलाको सञ्चालन गर्ने कोठाम गएर स्तेलाको दिदिले स्टेला लाई गाइदिने गीत गाउछ । त्यस पछी डाक्टर आउछ र विल जसो तसो त्यहाँ बाट जान लागेको मात्र हुन्छ तर बार्ब ठ्यक्क आइपुग्छ र उ विल सँग रिसाउदै मैले तिमीहरूलाई कती सम्झाउ ? मलाई डर छ कि तिमीहरूलाई केहि हुने होकी भनेर । बास्तब्मा जुन वार्ड जस्मा स्टेला र विल बसिरहेको हुन्छ त्यही वार्डमा पहिले पनि एकजना जोडी विल र स्टेला जसरि नजिकिदै गएका अनि माया पनि गर्न थले र त्यस्को नतिजा मृत्यु नै हुन पुगेको रहेछ । यो सबै घटना बार्ब को अगाडीनै भएकोले बर्ब्ले विल र स्टेला लाई जहिले पनि सम्झाउने गर्थे ।  र केहि समय पछी स्टेलाको आखा खुल्छ र सिधै विल लाई कल गर्छ तर यस्पाली भने विल ल्व स्टेला लाई बेवास्ता गर्न थलेको हुन्छ । स्टेला ले थुप्रै आवाज सन्देश पनि पठाएको हुन्छ तर केहि जवाफ आउँदाइन । केहि दिन पछी स्टेला ठीक हुन्छे र विल लाई भेट्न बोलाउछे । तर यस्पाली भने स्टेलाले गाजल्, लिपस्टिक हरू लगएर चिटिक्क परेर बसेकी हुन्छे । तर दुःखको कुरा के हो भने त्यो दिन विल स्टेलालाई भेट्न आउँदाइन र उसले पोए(Poe)लाई पठाइ दिन्छ । अनि पोए ले स्टेलालाई सबै कुरा भन्दिन्छ कि खस्मा बर्ब्ले विल लाई केके भनेकी थिइन र विल स्टेला को राम्रो को लागि तढिएको हुन्छ । त्य कुरा सुन्ने बित्तिकै स्टेला विल को कोठामा आएर ढक्ढकौछे र विल लाई सम्झाउन खोज्छे तर विल ले ढोका खोल्नै मान्दाइन । केहि दिन सम्म उनीहरू एक अर्कासँग नबोली निराश भएर बस्छन । तर एक दिन स्टेलाले उस्को युटुब मा अर्को भिडियो हल्छे जस्मा उसले सिस्टिक फाइब्रोसिस लगेको बिरामी हरूसँग कसरी भेट्ने र उनीहरूसँग सँगइ कसरी बस्न सकिन्छ भनेर पनि सुनाउछे । त्यस्को लागि उसले ५ फीट भएको लामो लट्ठी लेराउछे र ६ फीट टाढा नबसेर ५ फीट मात्र टाढा बस्ने जस्तो कुरा गरेकी हुन्छे । र उता विल पनि उस्को त्यो भिडियो हेर्छ र स्टेलाको कुरम सहमती हुन्छ । त्यो दिन देखी उनीहरू ५ फीट नजिक बसम भन्दाइ फेरी भेट्न थल्छ । त्यही  राती उनीहरूले डेट जाने प्लन बनाउछन । स्टेला त्यो डेटको लागि एक्दमै उत्साहित हुन्छे र के लुगा लगाउने भनेर । अन्तमा उनीहरू दुइजानाको डेट त्यही अस्पताल को पौंडी पोखरी मा हुन्छ जहाँ उनीहरूले रमाइला पल हरू बिताउछन ।  अर्को दिन विल को जन्म दिन हुन्छ र स्टेलाले विल लाई जन्मदिन्को शुभकामना दिना बिर्सिन्छे र विल ल्व स्टेलालाई भेट्न बोलाउछ तर स्तेलाले विल लाई म अहिले ब्यस्त छु भनेर कल कट्दिन्छे । अनि विल निरास भएर आफ्नो साथीहरूलाई फोन गरेर बोलाउछ तर उस्को साथीहरूले पनि विल को जन्म दिन हो भनेर बिर्सिन्छन र आउन पनि मान्दैनन । यही कारणले विल निरास भएर बसिरहेको हुन्छ र स्टेलाले विल लाई एउटा खेल खेलाएर तल भन्स कोठा सम्म लेरौछे र त्यहाँ स्टेलाले विल लाई जन्मदिन को उपहार दिन्छे जहाँ विल को साथीहरू पनि हुन्छ विल त्यो देखेर एक्दमै खुशी हुन्छ र आज उस्को जन्मदिन म सबैले उसलाईवेवास्ता गरेको यही कारण रहेछ भनेर थाहा पाउछ । त्या चलिरहेको हल्ल सुनेर बार्ब त्यहाँ आइपुग्छिन र विल र स्तेला लाई गाली गर्दै आआफ्नो कोठाम पुराइदिन्छे । अर्को दिन पोए आफ्नो कोठाम पल्तिरहेको हुन्छ । सबजाना आइपुग्छ र उस्को त त्यहाँ मृत्यु भैसकेको हुदो रहेछ । त्यो देखेर स्टेलालाई एक्दमै ठुलो झाट्का लाग्छ  र विल लाई सुनाउन थाल्छे कि पोए सानै देखी मिल्ने साथी थियो तर उसलाईमैले एक चोती पनि चुन पाइन, उसलाईअङ्गालो हाल्न पनि पाएन भनेर । विल ले उसलाईसम्झौन पनि खोज्छे । तर स्टेलालाई आफ्नो जिन्दगी देखेर धिक्कार लागि सकेको हुन्छ र बहिरा शहरको बत्ती हरू हेर्न जन्छे । उसलाई आफ्नो जिन्दगीमा त्यस रोग्ले गर्द डरएर जिउनु परेको थ्यो तर अब भने उसलाई त्यसरी डरएर जिउदिना भनेर त्यो दिन उसले विल को हात मगेर उस्को हात समात्छे ।  त्यती बेल स्टेलाले विल लाई उनीहरू सुरुको दिन्मा भेत हुँदा विल ले स्टेलालाई ज भनेको हुन्छ त्यही कुरा आज स्टेलाले विल लाई बह्न्छे । त्य्य कुरा चहि, "यो जिन्दगी हाम्रो सोच भन्दा धेरै चाडो सिद्धिन्छ त्यसैले खुलेर जिउनु पर्छ" भन्ने थियो । अब दुबैजना अगाडी बध्छन र हिउमा स्केटीङ गर्न थल्छन । उत डाक्टरहरूले अब स्टेला अझै ५ बर्ष जती बाच्छ किनभने  उसलाईफोक्सो प्रत्यारोपण गर्ने मन्छे पएको हुन्छ । त्यसैले स्टेलालाई सञ्चालन को लागि तयार पार भनेर अर्डर आएको हुन्छ र बार्ब स्टेलालाई खोज्न हिड्छे । बार्ब ले स्टेलालाई उस्को कोठामा नदेखेर उसले स्टेलालाई टेक्स्ट गरेर पठाउछिन । उत विल ले स्टेलालाई मायाको प्रस्ताव राख्छ र स्टेला पनि एक्दमै खुशी हुन्छे ।  त्यती बेल स्टेलाले बार्ब को टेक्स्ट पढ्छे तर पनि उसलाईअस्पताल जानै मन लाग्दैन र उत अस्पताल्मा दिबैजनको परिवार आएक हुन्छन । तर विल को आमाले विल लाई फोन गरेर भन्छिन कि स्टेलालाई फोक्सो दाता गर्ने मन्छे पएको छ चितो उसलाईलिएर अस्पताल आउ । त्यो खबर सुने विल ल्व स्टेलालाई हिड भनेर कर गर्छ तर स्टेला मन्दैन र त्यही बेल स्टेला बसिरहेको ठाउँबाट पल्टिन्छ र लद्छ । स्टेला दबाबमा खसेको कारणले बरफ नै फुट्छ र उ त्यही पनि म दुब्छे । विल आत्तेर तला जान्छ र उ पनि भित्र पसेर बल्ल तल्ल स्टेलालाई बहिरा निकल्छ तर स्टेलाको होस नै आउँदाइन । अरु कुनै उपाय नपएर विल ल्व स्टेलालाई सिपिआर  दिन्छ । त्यो दुबैजनाको लागि खतरअ थियो तर पनि विल ले आफ्नो बारे नसोचेर बह्एनी गर्‍यो । त्यस्पछी विल पनि बेहोस भएर त्यही पल्तीनछ र त्यस्पछी दुबैजनालाई अस्पताल लेराइन्छ । स्टेलालाई चिर्फार गर्न तर्फ लग्छ तर स्टेला भने विल लाई खोजी रहेकी हुन्छे । । उसले एस्तो भन्छे कि उसले विल लाई एक्दमै माया गर्छे र उस्को जिवन विल बिना केहि पनि हैन त्यसैले उसले यो चिर्फार गर्दिना भन्छे । तर विल ल्व तेती बेल नै स्टेलालाई आफ्नो कसम दिएर चिर्फार गर्न बध्य बनाउछ । स्टेलाको ओपेरसन सफल हुन्छ र उत विल को औषधीले भने काम नै गरेको हुँदैन । वास्तवमा विल लाई स्टेलाको बक्तेरिअ सरेको हुन्छ तर स्टेलालाई भने केहि भको हुँदैन । र अब विल स्टेला बह्एको कोठा जान्छ र उसले भन्छ कि मलाई माफ गरिदेउ स्टेला मैले तिम्रो हात जिबन भरिलाई थाम्न सकिन किनभने यदी म तिमी सँग नजिकिएर बसे भने तिम्ले पएको नयाँ फोक्सो को केहि अर्थ रहदैन । म तिमी सँग बस्न त चाहन्छु तर तिमी सुरक्चित बस्नु झान आवस्यक छ भन्छ । विल ले स्टेलालाई आन्खा बन्द गर्नु भन्छ किन भने स्टेलाले आन्ल्खा खोल्यो भने विल त्यहाँ बाट जना सक्दिना भन्छ । स्टेला मान्दै मान्दैन र विल लाई त्यही राख्न खोज्छे त्यहिनी विल ल्व कर गरेर आन्ख बन्द गरौन लगाउछ र गर्नु पर्छ । र विल ल्व स्टेलालाई म तिमीलाई धेरै माया गर्छु स्टेला भन्दाइ त्यहाँ बाट जान्छ । त्यो पल एक्दमै रुवौदो र मन दुख्ने पल हुन्छ किनकी त्यो उनीहरूको अन्तिम भेत हुन्छ।

अन्तिम मा स्टेलालाई विल को आमाले विल ले बनएको एउटा उपहार दिन्छिन जस्मा  विल ल्व आफु र स्टेला ले बिताएक पल हरू समेटेर बनएको चित्र हरू भएको कपि हुन्छ । त्यस्मा स्टेलाको आफ्नो स्केच पनि हुन्छ र त्यो देखेर स्टेला निकै रुन्छे । यो चलचित्रको अन्तिम मा स्टेलाले आफ्नो युटुब मा आफ्नो मन्छे को न्यानो स्पर्स को महत्त्वा को बारेमा भनेए रहेको हुन्छे । 

As the local level election season was going on. Most parties such as Surya or Congress had already started their social work acts, their street petitions for whom to vote for. They did this every time and we usually ended up voting for one of those parties. For us citizens, we look at the size and strength of these parties and the things that the leader says that they’ll do for the state in order to decide which party we’ll vote for. 

Most adults or older people vote for these parties as they have known about their existence for a long time. They don’t look at what they have done for the state or what developments they have or have not made. They go with the party that they have the closest relationship with. But the vote should be determined on which candidate would actually develop our state and bring positive changes to it. But most adults think that just because the candidate shook their hands among all the other citizens in the state, they should vote for them. They feel proud that they shook that candidate’s hand. Most parties just have to shake citizens' hands or wave to them, or feed them food and alcohol with a smile to get votes. 

Then comes the speech, the speech that is supposed to attract citizens and give them a look through the future, which is a total lie. They spread so many lies about making roads better, developing schools and their schooling system, or bringing daily electricity. But once they get elected, they don't fulfill their promises.

But that isn’t always the case. They might actually end up doing the things that they had promised to do. They might actually be good leaders. But this isn’t the situation in Nepal’s voting system most of the time.

With the Kathmandu Mayor election going on, parties such as Surya or Congress or Halo have already started roaming the streets in Kathmandu in groups supporting their leader to be the mayor. But this time a unique candidate has participated in the election. Balen Shah who is a Nepali rapper has stood up as an individual with no party to be the mayor of Kathmandu. As said, he has no party and he is an individual person, so it will be harder for him to get votes. He has pretty good support from his fans that he gained from his rapper career. But is he a candidate for Mayor?

Like most rappers who were in the start of the 2000s, he started his career with racism and sexism. But he also cannot be blamed because most rappers in that era were involved in racism and sexism. But the past cannot be erased. What can be done is to cover the mistakes with apologies.

Balen has been doing a lot of charity work and has been engaging himself in a lot of social events. He has been seen doing good work. It’s not like he was engaged in any bad work, to begin with. 

Looking at the characteristics he has to be a mayor, he is well-educated as he has studied engineering meaning he knows about different problems in the state and is well-aware of how to solve them, he is a younger candidate, and he has support from his fans. From what he said, he looks like he has good intentions.

Most youngsters think that voting for Balen is the best option as he is a younger candidate who is educated about social problems and their solutions. And the Balen will bring changes to Kathmandu and will be a great leader or mayor. Some think that a young candidate is not eligible to be a mayor. Maybe he doesn’t have much experience in the field. But neither do the other older candidates. Most of the time, they are not even educated about social problems. And the elder citizens of Kathmandu think it’s better to vote for older candidates as it has become the social norm. They are used to voting for one of these candidates. 

But the youngsters of Kathmandu wanting a change in the election system want to try something new for once and want to give a chance to younger candidates such as Balen Shah. So, right now, this election is mainly between youngsters and adults. But is Balen Shah really a good candidate to become the mayor? I guess our votes will decide that. And this time I think we should really choose someone who actually cares. I’m not saying the other candidates are bad nor am I saying that Balen Shah will bring extraordinary changes to Kathmandu. But this time we really need to change the way we make decisions on who to vote for. Not for someone who we said hi to or shook hands with but with someone who really has good intentions for better changes. 

मानिसलाई खान, लगाउन, बस्न जस्ता कुराहरू अति आवश्यक हुन्छ । यी कुराहरू आवश्यक भए झै शिक्षा र ज्ञान प्राप्त गर्नका लागि पुस्तकालय पनि धेरै आवश्यक छ। अहिलेको युगमा सबै मानिसले 

शिक्षा हासिल गर्नु महत्त्वपूर्ण छ। शिक्षाबाट मानिसले विभिन्न विषयका बारेमा ज्ञान लिन सक्छन् । जसरी विदयालय, कलेज आदिबाट मानिसले ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन् त्यसरी नै पुस्तकालयबाट पनि मानिसले विभिन्न विषयको बारेमा ज्ञान प्राप्त गर्न सक्छन्।  पुस्तकालय  दुई शब्द ‘पुस्तक’ र ‘आलय’ जोडी बनियको हो। पुस्तकहरू राखिएको वा रहने ठाउँलाई पुस्तकालय भनिन्छ। पुस्तकालयलाई अरू थुपैै नाम दिएका छन् जस्तै पुस्तकाघर, पुस्तकखाना, र पुस्तकागार। पुस्तकपसलमा पुस्तकहरू बिक्री हुन्छ तर पुस्तकालयमा किताब बिक्रीको लागि राखिएको हुदैन। त्यहाँ पुस्तकहरू पढ्नको लागि मात्र राखिएका हुन्छन्। पुस्तकालय ज्ञान फैलाउने ठाउँ हो र त्यहाँबाट मानिसले धेरै ज्ञान हासिल गदछ। ज्ञानको खानी मानिने धेरै मूल्यवान पुस्तकहरू पुस्तकालयमा हामीले फेला पार्न सक्छौं, र पढ्न सक्छौं। हामीले बजारमा किन्न सक्ने पुस्तकहरू हामी पुस्तकालयमा पढ्न सक्छौं र हामीले बजारमा भेट्टाउन नसक्ने पुस्तकहरू पनि हामीले पुस्तकालयमा पाउन सक्छौं। पुस्तकालयमा एउटा विषयको मात्र नभएर अरु विषयका पुस्तकहरू पनि राखिएको हुन्छ। त्यहाँ साहित्य, इतिहास, धर्म-संस्कृति कला, भूगोल, विज्ञान, आदि सबै पुस्तकहरू पाइन्छ। अझ साहित्यका पनि कविता, कथा, उपन्यास, नाटक, निबन्ध, जीवनी जस्ता विधाहरू पुस्तकालयमा पाइन्छ। यसरी मानिसहरूले आफूले चाहेको पुस्तक सजिलै सँग पुस्तकालयमा फेला पार्न सक्छन् र पढ्न सक्छन्। पुस्तकालय दुई खालका हुन्छ निजी पुस्तकालय र सार्वजनिक पुस्तकालय। निजी पुस्तकालयभनेको कुनै व्यक्तिले आफ्ना लागि बनाएको पुस्तकहरूको कक्ष हो र यस पुस्तकालयमा सबै जना गएर पढ्न पाउँदैनन्। सार्वजनिक पुस्तकालय भनेको सबैले पढ्न पाउने गरि सञ्चालन गरिएको पुस्तकालय हो। यस्ता पुस्तकालयमा सबै किसीमका पुस्तकहरू पाइन्छ। हाम्रो देशमा धेरै सार्वजनिक पुस्तकालय स्थापना भएका छन्। काठमाडौंमा कैसर पुस्तकालय, त्रिभुवन विश्वविद्यालय केन्द्रीय पुस्तकालय, काठमाडौं उपत्यका सार्वजनिक पुस्तकालय, नेपाल राष्ट्रिय पुस्तकालय जस्ता धेरै पुस्तकालयहरू स्थापना भइ सञ्चालन भइरहेको छ। नेपालका पोखरा, विराटनगर, धरान, नेपालगन्ज जस्ता ठाउँहरूमा पनि धेरै पुस्तकालयहरू सञ्चालित छन्। हामीले पुस्तकालयबाट धेरै फाइदा लिन सक्छौं। यहाँबाट विभिन्न विषयको बारेमा ज्ञान लिन सकिन्छ । पुस्तकालयको सहयोग बिना कुनै पनि विषयमा अनुसन्धान गर्न काम सम्भव हुदैँन। मानिले अध्ययन गर्नका लागि स्कूल, कलेज र पुस्तकालय महत्त्वपूर्ण ठाउँहरू हो। हामीले नेपालमा थप पुस्तकालय स्थापना गरी संरक्षण गर्नुपर्छ। 

I think every parent wants their children to be successful and live a long, healthy life. Life comes with obstacles, so there’s no way an individual can always be happy and healthy. Some of the life obstacles are created by parents themselves. Parents care about their child’s physical health a lot but it is found in a lot of cases that they neglect their mental health. In this generation any age of people can be diagnosed with mental illness.

Mental illnesses are the health conditions which involve changes in behavior, emotion, thinking, or even a combination of these. In Nepal if a person is open about their mental health then they blame the victim and call them words like ‘pagal’. Many parents keep their children in stressful situations that make them feel anxious, useless, or humiliated. Family relationships can affect mental health and behavior. Trauma affects mental health and can hamper brain development. Trauma can be caused by the smallest things like parents scolding you in public to a greater extent: abuse. Mental health needs attention. Little children are using the words suicide and committing it too. In Nepal, family problems are really common which is one of the things that affect mental health. Taking an example, if my parents fight on a daily basis which can get physical sometimes then that can make me traumatized for the rest of my life, I may start getting diagnosed with depression or anxiety disorders. If a child is not doing good at studies then parents will compare them to others and pressurize them to do better. Stress can worsen mental health. Comparing children to others is not a good choice, this can make them feel worthless. One of the reasons parents keep scolding their children is because they feel superior. They may not realize it but they feel like they are always right because they are older and are our ‘parents’. Some of the things parents do that ruin kids mental health are yelling at them, not understanding them, only noticing your mistakes, pointing out insecurities, etc. In this few years suicide rate have increased and most of them were teens. People say suicide is not the option and it is stupid and I don’t agree on that. Suicide is not the solution but we don’t know how much a person is suffering and maybe wants all their pain to end. Parents not accepting their children's sexuality and caring about what the society says more than the kids mental health is absolutely stupid. If a kid gets diagnosed with a mental health disorder then instead of scolding them and making it worse parents can suggest they get some therapy and comfort them instead.

In conclusion, parents can affect their children’s mental health in a lot of ways. Parents are not the only ones to blame but they should be aware if their children are really doing okay. Mental health should be taken seriously whether it’s by parents or the society. Mental health is not a joke and we should spread awareness about it. Sit and talk about it, remove the stigma that surrounds it.  

मानिसभित्र  विविध गुणहरू हुन्छन् । ती हुन्, असल गुण र खराब गुण । । सत्य वचन र असल व्यवहारले मानिसलाई नैतिकवान बनाउँछ ।   मानिसमा हुने  सत्चरित्र , सत्बुद्धि, अरुलाइ हानि नगर्दै प्रयोग गरिने विवेक, नीति पूर्ण मार्ग अवलम्बन गर्नु जस्ता गुणहरूलाई नैतिकता भनिन्छ । 

हाम्रो समाजमा सम्पन्न र सफल हुने सबैको चाहना रहेको हुन्छ । सम्पन्न हुने सफल बन्ने सोच र त्यसलाई साकार पार्ने होडमा  कतिले आफ्नो दायित्व र जिम्मेवारीबाट नै भुली  विमुख रहेको पाइन्छ । सधैं सफलताको दौड दौडँदा हाम्रो नीति नियम सामाजिक दायित्व र नैतिकता चाहिँ खस्कँदै गएको महसुस हुन्छ । यसको असर  व्यक्ति व्यक्ति समाज र सिङ्गो राष्ट्रमा कति घातक हुन्छ भन्ने ज्वलन्त उदाहरण हाम्रो देशमा भोगिरहेका छौं । हाम्रो प्रत्येक चाडबाडमा ठुलाबढाहरूले आशीर्वाद दिँदा तिमी ठुलो मान्छे हुनु डाक्टर हुन ,धेरै पढ्नु ,ठूलो मान्छे बन्नु, तिमी असल मान्छे बन्नु नैतिकवान हुनु भनेर आशीर्वाद नदिएर पो हो कि ? भन्ने लाग्छ ।  हाम्रो सामाजमा धेरै  व्यक्तिमा असल र नैतिक चरित्रमा कमी भएको महसुस हुन्छ । हरेक व्येक्ति आफू र आफ्नालाई नै प्राथमिकताको दौडमा देख्छन् ।  आफू र आफ्नो भन्ने माला जपी अगाडि  बढ्दा अरू आर्काको बारेमा हेर्न नचहाने सोचको विकासले नै गर्दा  व्यक्ति र समाजमा नैतिकताको कमीको महसुस भइरहेको छ  । यसको सानो उदाहरण आफ्नो घरको फ़ोहोर अरूकोमा फाल्ने, जथाभावी फाेहाेर बाेल्ने, विदेशमा खाएको चक्लेटको बोक्रो नेपालमा आएर बाटोमा फाल्ने , केही अप्ठेरो परेको छ भन्ने उदार गर्नुको साटो सेल्फी खिच्ने, टिकटक बनाउने  इत्यादि कामहरू गरेको भेट्टाइएको छ । यी सबै घटना मानिसमा भएको  नैतिकताको कमीले नै गर्दा हो ।

 मानिस बिहान उठेदेखि बेलुका सुत्ने बेलासम्म  विविध क्रियाकलापहरूमा धेरै ठाउँमा कानुनको पालनाका साथै उल्ङ्घन गर्दै आएको हामीले देख्न सक्छाैँ । सरकारले जनताप्रति गर्ने दायित्व, कर्तव्यको कमी र साथै जनताले सरकारप्रति गर्ने दायित्त्व कर्तव्यको कमीकाे कारणले  दुबै पक्षले  आफ्नो कर्तव्य काम  दायित्त्व  पूरा नगरी एक अर्कालाई दोष दिँदै आफ्ना कामहरू पन्छाएको कारणले नै गर्दा कानुनको उल्लङ्घन हुने गर्छ । यसका केही उदाहरण हुन् बसमा सिटभन्दा बढी व्यक्ति लान पाइँदैन तर यसको राम्रोसँग पालना भएको छैन धेरैजसो बसहरूमा मानिसको चापले नै भरिएको  हुन्छ । यसबारे प्रशासन पनि मौन बसेको छ । यस्ता धेरै उदाहरण हाम्रो दैनिक रूपमा  पाउन  सक्छौँ । 

हरेक व्यक्तिले हरेक कर्म गर्दा सामाजिक मर्यादा,अनुशासन र देशकाे कानुनकाे ख्याल गरेर अगाडि बढ्ने हाे भने व्यक्ति, समाज र राष्ट्रकाे उन्नति हुन्छ । नैतितता र सच्चरित्रताले सबैकाे भलाे हुने र राष्ट्रकाे उन्नति हुने कारणले नैतिकता र अनुशासनकाे ख्याल गरेर अगाडि बढ्नु आवश्यक देखिन्छ ।