सोच र चिन्तनले नकारात्मक भए मानव 
भ्रष्टाचार र चलखेलमा लतपत भए मानव 
पैसा! पैसा भनी  मरिहत्ते गर्न लागे मानव 
डलर, युरो र पाउण्डमा बिक्ने भए मानव ।

लौन आज के भए मानव !

अहो कठै !
यी माना कस्ता दिनहरू रहेछन् 
मानव नै आज मानवका ठूला शत्रु भएछन् 
सानो सुखी परिवार त्यागी खोक्रो महल रोज्ने भए मानव
नातागोता सबै त्यागी एक्लौटो भएका छन् मानव

लौन आज के भए मानव !

लोभले धर्म र प्रतिष्ठा गुमाउने भए मानव, 
अरुको डाह र आरिसले जलेर मर्ने भए मानव 
अकुत अनियमित धनप्रति लालाहित भए मानव 
हे ईश्वर 
तैले प्रमाणित गरेको सर्वश्रेष्ठ प्राणी
के यही हो र मानव !

मानव भएको घमण्ड र अहङ्कार गर्ने, 
सनतान कहन्थे आफूलाई प्रकृतिका 
आफ्नै जननीलाई आज क्षति पुर्याउने 
लौन आज के भए मानव !

In world of science, wonders unfold,
Where mysteries untold, waiting to be told.
In labs and classrooms, we learn and play,
Discovering science, each and every day.

Einstein, a quirky genius with wild hair, 
Theory of relativity made us all stare.
Playing with the universe, like a cosmic game,
He gave physics a new view, never quite the same.

Beneath the tree, an apple took its fall,
Newton's mind sparked, creating theories to enthrall.
Causing tension and questions to all,
From that unlucky apple, physics stood tall.

Tesla, a genius with sparks in his mind,
But his worth was hidden, hard to find.
Edison's fame overshadowed his name,
Leaving Tesla unrecognized, what a shame...

Butterfly effect refers to small changes having a bigger impact in the complex system of nature. It’s like a small event but can have a big ripple effect. In this context, whatever we do for the environment has its own impact. If we try to do such actions which can bring positive changes, surely there will be impactful contributions. This concept had been introduced around 1890 but got popular very late around 1961, and was referred to as a model used for weather prediction. The meteorologist, Edward Lornez found out that just a fluttering of butterfly wings, which is a small change in the air molecules, can bring different weather conditions on the planet. 

Human activities have negative as well as positive effects on the environment. But for a few years whatever we have been doing has polluted the ocean, chemically transformed the soil, emitted pollutants in the air and also soared deforestation. The most critical issue is biodiversity. Many species had been extinct which had a domino effect, i.e. imbalance in the biodiversity. This is more important than global warming as it has long term effects on humans and all the other species as a whole. Even the unrelated species like the Mexican long nosed bat disappearance will not only impact its habitat but others too. So, it's high time we be careful of our actions. The interconnectedness of the butterflies, flora and fauna is really delicate and has a great impact on the environment. 

There are problems but there are also solutions to such problems. As we face the challenges of the that’s the butterfly effect, we find the solutions by the same. It is an idea, a solution which can help us to grace ourselves successfully out of these issues. Nothing is impossible, and if everyone gets along together, we will surely be able to tackle it. The things in the world around us are interconnected to each other, and even small actions can trigger a diverse impact. So, whatever we do comes back to us in some way. The sixth mass extinction event have been held and it seems to be a greater one as a Harvard’s biologist, Edward O. Willson stated that half of the animals and plant species might not be there by 2100 due to our actions. There is a positive power to this which is discussed above. 

In conclusion the essence of this article is to let the readers know the interconnectedness between the choices we have, the environment we live in, and the balance of nature and biodiversity as a whole which can be stated in a quote, “If Nothing ever changed, there would be no butterfly”. So simply change means butterfly effect and it doesn't matter how seemingly insignificant an act might look but it will certainly change something. This belief will help all of us to get rid of such big issues which seem to have no solution but it does. 

एक दिन म स्कुलबाट फर्किदै गर्दा बुबाले साथीहरूसँग छोटो यात्रामा जाने योजना बनाउनुभएको कुरा फोनमा सुनेँ । 

म एक अन्वेषक हुँ मलाई नयाँ ठाउँहरूमा जान मन पर्छ र नयाँ प्रकारका खानाहरू खान पनि औधि रूचि छ । 

बाबाको कुरा सुनेर एकदमै जिद्दी गरेँ । त्यो अवस्थामा मलाई देखेपछि मेरो बुबाले मलाई उहाँसँग तिन दिनको यात्राको लागि जान दिनुभयो । म तिन दिनसम्म स्कुल नगएर बुबा र बुबाबा साथीहरूसँग गएँ । 

पहिलो दिन ३ घण्टाको यात्रापछि सुकुटेमा पुग्यौँ । त्यहाँ हामी एउटा राम्रो रिसोर्टमा बस्यौं, जसको नाम सुकुटेबिच थियो । त्यहाँ पुगेको पहिलो दिनमा सबै जना एकदमै थकित भएकोले सबैले रिसोर्ट घुमेर खाना खाएर आआफ्नो कोठातिर लाग्याैँ । 

दाेस्राे दिन हामी सबै ताजा भएर नास्ताको लागि तयार भयौं । त्यहाँ विभिन्न प्रकारका खानाहरू थिए, जसले मलाई उत्साहित बनायो । 

र्‍याफ्टिङ त्यो चीज हो जसले यो यात्रालाई यति यादगार बनायो कि मैले गरेको रमाइलो म कहिल्यै बिर्सने छैन । त्यो रमाइलो गतिविधि अझै पनि मेरो स्मृतिमा रहन्छ। 

हामीले त्यहाँ स्थानीय नेपाली खाना खायौं । खाना साँच्चै स्वादिष्ट थियो । त्यसपछि हामी जिपलाइनको लागि धुलीखेल फर्कियौं यो पनि साँच्चै रमाइलो अनुभव थियो ।जिपलाइनको समयमा म साँच्चै डराएँ र उचाइको कारण रुन थाले । मेरो बुबाले मलाई शान्त गर्नुभयो र मलाई भन्नुभयो यो साँच्चै रमाइलो हुने छ, उहाँका शब्दहरू सुनेपछि यसले मलाई शान्त बनायो र म जिपलाइनमा गएँ। त्यसपछि हामी रिसोर्टमा फर्कियौं र खाना खाएर निदायौं । 

राति निदाउँदा निकै ढिला भैसकेकाे थियाे । अवस्य नै बिहान ढिलो उठ्यौं र हामी सबै साँच्चै थाकेका थियौं । त्यो बिहान हामीले रिसोर्टमा हाम्रो ब्रेकफास्ट छुट्यौं त्यसैले हामीले सिधै लञ्च खायौं जुन स्वादिष्ट पनि थियो । 

त्यही दिन  सबै जना बाबाको मामाघर गयाैँ । सुकुटे बिचको एकदमै नजिक थियो । स्थानीय खुकुरा र ढिडो खाएर, जसको स्वादमा कहिल्यै बिर्सिन सक्दिनँ ।

बाबाले म सानो छँदा खेल्ने ठाउँ देखाइदिनुभयाे । म मेरो पूरै जीवन सहर क्षेत्रमा बसेकी छु । 

मेरो बुबा व्यावहारिक रूपमा हुर्केको ठाउँ देख्नु  मेरो लागि साँच्चिकै रमाइलाे थियो । 

यो सबै प्राकृतिक रूपमा स्फुर्तिदायी थियो जसले मलाई त्यहाँ बस्न मन लाग्यो तर हामी रिसोर्टमा फर्किनुपर्छ भन्नुभयो । मेरो बुबाले हामी रिसोर्टमा धेरै ढिलो फर्कियौं ।

तर हामी सुत्न सकेनौं हामीले खाना खायौं र घुम्न गयौं । खोलाको किनारमा झोला खेल्न । त्यहाँ मेरो बुबा र उहाँका साथीहरूको बाल्यकालको कुरा सुन्दा मलाई मेरा साथीहरूको याद आयो । 

बुढाबुढी हुँदा हामी मेरो बुबाको साथीझैं नजिक हुने छौं कि भनेर सोचेँ । हामी पाैडियाैँ पनि । रात परिसकेकाे थियाे । सुत्नतिर पनि लाग्याैँ । हामी दिनभरि गरेका गतिविधिहरूबारे छलफल पनि गर्याैँ । 

गर्दागर्दै घर फर्कने दिन पनि आयाे । हामीले रिसोर्टमा खाजा खायौं र खाजा खायौँ । तिन  घन्टा लामो ड्राइभमा म र मेरो बुबा घर आइपुग्याैँ ।
म दुःखी पनि थिएँ र खुशी पनि थिएँ किनकि मैले यात्राको साँच्चै आनन्द उठाएँ तर मैले मेरी आमा र बहिनीलाई मिस गरें र उनीहरूलाई देखेर मलाई खुशी लाग्यो ।

यो यात्रा मेरो लागि साँच्चै अविस्मरणीय रह्यो किनभने मैले मेरो बुबा साथीहरूको बारेमा थाहा पाएँ । मैले साहसिक कार्य गर्न पाएँ । मैले मेरो उचाइको डरलाई जितें । मलाई स्थानीय खाना मन पर्यो । म साँच्चै आशा गर्छु कि म उही मानिसहरूसँग अर्को छोटो यात्रामा जान सक्षम हुने छु ।

सबै यात्राहरू स्मृतिमकाे कुनामा स्मृति बनेर रहन्छ नै भन्ने पनि छैन ।
हुन त म कति नै वर्षकी भएँ र! भर्खरै कक्षा ११ मा पढ्दै छु । तर पनि पछिल्लाे समयमा मैले गरेकाे याे यात्रा अविस्मरणीय सम्झना बनि मेरो मस्तिस्कमा बसेको छ । 
म भर्खर कक्षा ७ मा पढ्दै थिएँ । 
म नेपाली भए पनि मेरो जन्म भारतको उत्तरपूर्वमा रहेको मिजोरम भन्ने ठाउँमा भएको हो । मेरो विद्यालयको जाडो महिनाको छुट्टि चलिराखेको थियो । मेरो घरमा छुट्टी महिनामा भारत जाने योजना बन्यो। 
आफू जन्मेको ठाउँलाई हेर्न, बुझ्न म र मेरो ठुलो दाइ निकै उत्साहित थियौँ । आफू घुम्न जाने भन्ने थाहा पाएपछि हाम्रो खुसीको सीमा नै थिएन । 
दोस्रो दिनमा घरका सबै जना तयारीमा व्यस्त थिए तर म भने जाने कुराले नै मख्ख परिरहेकी थिएँ । 
आफू सानो हुँ भन्ने ठाउँ धेरै साना साना कुराहरूले नि सारै आनन्द र सन्तुष्टि दिदोरहेछ, सायद बाल्यकालका अद्भूत कुरामध्ये यो पनि एक हो । 
तेस्रो दिनमा हामीले आफ्नो यात्राको सुरुवात गर्याैँ ।
भारत र नेपालको सीमा (काकडभित्ता ) तिर लाग्याैँ । करिब एकदिनपछि हामी काकडभित्ताबाट रवाना भएर गुवती र मणिपुर हुँदै मिजोरमतर्फ लाग्याैँ ।  
यात्राको समयमा मलाई त्यो वनजङ्गल, खोला नाला र हरियोपरियो मनमोहक दृश्यहरूले  मेराे ध्यान आफूतर्फ तानेजस्तो अनुभव मलाई भएको अझै नि याद आइरहन्छ । 
मिजोरम पुग्न हामीलाई एक दिन जस्तो लग्यो र धेरै दिनको प्रतीक्षापछि हामी मेरो जन्म स्थलमा पुग्याैँ । 
म धेरै सानो हुँदा आएकोले होला मलाई ती ठाउँमा आफ्नोपन महसुस भए पनि स्मृतिमा केही स्मरण रहेन । 
मिजोरम र शिलाङ्ग भन्ने ठाउँमा धेरै वर्ष पहिले मेरा आखे र माम (तामाङ भाषामा हजुरबुबा र हजुरआमा) यहाँ आएर बसेको कहानी मैले आफ्नी आमाबाट धेरै पटक सुन्ने गर्थेँ । मेरी  आमा र आपा (बुबा) को पनि पढाइ यहीबाट सुरू भएकाे रहेछ । 
त्यहाँ पुगेपछि हामी सबै जाना केही दिन  आराम लिने निर्णय गर्याैँ । 
केही दिनको आरापछि हामी त्यहाँका सुन्दर ठाउँहरू भ्रमण गर्नतर्फ । त्यहाँ भएका खोलानालाहरू वनजङ्गलहरू असाध्यै मनमोहक र आकर्षक भएको प्रतीत हुँदै थियो । 
त्यहाँका मानिसहरू नम्र र मिलनसार स्वभावका थिए । आफू त्यहीँ जन्मेको भएर होला त्यहाँ बस्न मलाई आफ्नै घर आएजस्तै सारै आनन्द महसुस भैरहेको थियो। 
हाम्रा धेरै जस्ता आफन्तहरू यही बसेका थिए, हामी त्यहाँबाट मेरा फुपू र फुपाजू भेट्न गयाैँ । हामी त्यहाँ हुँदा विभिन्न पर्यटन स्थलतिर पनि लाग्याैँ । 
मिजोरममा रहेको तुइरिवन झरनामा हामी गयाैँ । तुइरिवनगको दृश्यले मैलै त्यहीतिर ताने जस्तो मलाई आभास भइरहेको थियो । 
त्यहाँको हावामा शान्त वातावरण र सन्तुष्टि थियो । प्राकृतिक ठाउँहरूमा बेग्लै अनोखापन हुँदो रहेछ भन्ने मलाई आभास भयो। 
धर्ती आमाले  हामीलाई थुप्रै अनगिन्ति प्राकृतिक सम्पदाहरूले हामीलाई पुरस्कृत गरेकी हुन् भन्ने मलाई लग्यो । 
हामी मिजोरमका अन्य स्थलहरू घुमिसकेपछि हामी दार्जिलिङ, कलिम्पोङ्ग घुम्न जाने भन्ने मैले थाहा पाएँ । लगभग १ दिनमा नै वहाँ पुग्ने भएकाले हामी चाडोभन्दा चाडो कलिम्पोंङ गएर फेरि नेपाल फर्किने योजना बन्यो । 
कालिम्पोङ्ग पश्चिम बङ्गालको हिमालयन फेदमा रहेको पूर्वी भारतीय पहाडी सहर हो । टिस्टा नदीको माथिको किनारमा बसेको । यो सहर सानो भए ता पनि विभिन्न गुम्बा र चर्चहरू को घर हो । 
त्यहाँ शित्तल र अविस्मरणीय परिदृश्यहरूले  त्यहीँको वातावरणमा मग्न बनिदिन्छ। कलालिम्पोङ्गको सुन्दर वादिया र पहाडी स्थलहरूले पर्यटकहरूमध्ये बेग्लै पहिचान बनाएको छ । 
त्यहाँ चारैतिरबाट पहाडले घेरिएकोले होला त्यहाँ असाध्यै जाडो हुनेरहेछ। कालिम्पोङ्गक गुम्बा र चर्चहरू मा मनैहरने सुन्दरता र संस्कृति झल्किरहेको थियो।  
आफ्नो देशमा नभए पनि नेपाल मै भएझैँ मलाई अपार आनन्दको अनुभूति भैरहेको अझै नि याद छ । त्यहाँ अलि दिन घुमघाम गरेपछि हामी फेरि  नेपाल नै फर्किने भयौँ ।
कलिम्पोङ्गबाट फर्किदा मलाई आफ्नो मनबाट नै टाढा जादैँ छु जस्तो महसुस भैरहेको थियो ।  
कुनै दिन अवश्य फेरि कलिमोङ्ग र मिजोरम फर्केर आउँछु भन्ने आसा लिँदै म नेपाल फर्केँ।

Imagination is a powerful gift that allows us to create wonderful worlds and friends that exist solely in our minds. Among my cherished childhood memories, there was a special place reserved for my imaginary friend. Though invisible to everyone else, they were as real to me as anyone I could see or touch.
My imaginary friend, whom I named Sparky, was my constant companion during my early years. I vividly remember the day I first conjured him into existence. It was a rainy afternoon, and I found myself feeling lonely. My parents were busy with household chores, and my real friends were nowhere to be found. That's when Sparky came to life. 
Sparky was a peculiar friend, to say the least. He was a little shorter than me and had radiant purple skin. His hair was like a flame of fire, and his eyes sparkled with curiosity and mischief. He had a knack for making me laugh, and we spent countless hours together, sharing secrets and stories.
One of the best things about Sparky was his limitless imagination. He could turn a cardboard box into a rocket ship, a backyard into an enchanted forest, and a rainy day into an epic adventure. With Sparky by my side, every day became an opportunity to explore the extraordinary.
Our adventures were boundless. We would go on quests to find hidden treasures in the attic or embark on journeys to distant lands in our living room. Sparky had a talent for transforming mundane activities into thrilling escapades. Even a simple picnic in the backyard would become a grand feast in a magical kingdom.
Sparky had an incredible sense of empathy. Whenever I was sad or upset, he would listen patiently and offer words of comfort. He never judged me and always made me feel valued. His friendship was a constant source of support during those formative years.
As I grew older, I started to spend less time with Sparky. The demands of school and the allure of the real world took me away from our imaginary escapades. My friends shifted from the imaginary to the tangible. But Sparky was always there, patiently waiting for me to return whenever I needed a friend who understood me like no one else.
Even though Sparky exists only in my memories now, I believe that my imaginary friend played a crucial role in my childhood development. He nurtured my creativity, encouraged me to explore new horizons, and taught me the value of empathy and kindness. In a world where imagination often takes a backseat to reality, Sparky was a reminder that the boundaries of our minds are limited only by our willingness to dream.
In conclusion, my imaginary friend, Sparky, was a cherished companion during my early years. With his vivid imagination, boundless adventures, and unwavering friendship, he enriched my childhood in ways I'll forever be grateful for. While Sparky may have faded into the recesses of my memory, the lessons he taught me about the power of imagination and the importance of empathy continue to shape the person I am today.

So, what does philosophy generally mean? Philosophy is the general study of theories of reality and existence. In ancient Greek, the word “philos” meant love and the word “sophia” meant wisdom. So, the literal meaning of philosophy in ancient Greek, is love of wisdom. It goes beyond mere observation and dives into the depths of critical inquiry and contemplation. The love of wisdom drives philosophers to explore the nature of reality and unravel the complexities of the human experience.  

Modern philosophy branches into four primary categories, each addressing distinct aspects of human understanding. They are metaphysics, epistemology, axiology and logic. Metaphysics is the branch of philosophy that deals with the study of the physical universe and the nature of ultimate reality whereas epistemology is the branch of philosophy that deals with the study of how people come to learn about what they know. Similarly, Axiology is the branch of philosophy that deals with the study of principles, moral and personal values and Logic is the branch of philosophy that deals with the study of reasoning. 

My topic “Philosophy of mind” originally falls under the epistemology branch. But nowadays, Philosophy of mind has become related to cognitive science which is the branch of science that deals with the study of thought, learning and mental organization. The mind, from a philosophical view is a very tricky topic. The philosophy of mind extends its inquiry into the realm of reality, existence, and the intricate relationship between the mind and the body. This exploration evolves into a comprehensive theory, giving an idea on what it truly means to be human—a sentient being with an organ that governs all the body's functions and experiences. Philosophy of mind was originally advocated by Paramenides in the 5th century and was later continued by a rationalist Baruch Spinoza in the 17th century. Philosophy of mind is the philosophical studies of reality, existence and the nature of mind and its relationship with the body. The philosophy of mind can also be said to be a philosophical theory attempting to explain what it means to be a human being and how it's like having an organ that controls all of the body. 

The aspects of the mind that are included in this branch of philosophy of mind are mental events, mental functions, mental properties, consciousness, the natural correlates of the mind, and the relation of mind to the human body. Philosophers have long debated the existence of the mind as well. The main questions that philosophy of mind is trying to solve are: What is it to think? How do we know what we think? And how can we tell if other people have minds or share our thoughts? There are major issues in philosophy of mind. They are mind-body problems, hard problems of consciousness and the nature of a particular mental state but among all, the mind-body problem is the most major one. The mind-body  problem was addressed by Rene Descartes in the 17th century. Mind-body issue also addresses the question of how the body and mind function chemically and physiologically. While working on this problem, most modern philosophers state that the mind is not something separate from the body.

हिमालय क्षेत्रमा जन्मेकी नेपालीकी छाेरी म । मेरो बाल्यकाल त्यस्तो राम्रो थिएन  । 
आठ वर्षको उमेरमा आफ्नो परिवार, जन्मभूमि र बाल्यकालका साथीभाइलाई बिदाइ दिएर नयाँ ठाउँमा  राम्रो शिक्षाको लागि जानु एउटा बाल्यको लागि हृदयविदारक दृश्य हुन सक्छ । 
जुन मैले पछि महशुस गरेँ । 
काठमाडौंमा १० वर्ष  बसेर माध्यमिक शिक्षा परीक्षा दिएपछि मैले आफ्नो जन्मभूमिको लामो यात्रा सुरु गरेँ l 
मेरो जन्म डोल्पाको शे फोक्सुण्डो नजिकै भएको थियो । आफ्नो आमाबुबा, जन्मभूमि र आफ्ना परिवारहरू भेट्न म आतुर थिएँ ।
खुसीले लुगा सबै छिटोछिटाे प्याक गरेँ
हवाइजहाजकाे टिकट रद्द भएका कारण मामाले चार दिनको यात्राका लागि बसकाे टिकट काट्नु भएको थियो l 
अर्काे दिन म  र मेरी काकीआमा छिटोछिटो बसपार्क पुगेर दुईओटा राम्रो सिट खोजेर बस्याैँ अनि त्यसपछि हाम्रेा लामो यात्रा सुरु भयाे । 
बसपार्कदेखि  थानकोट हुँदै चितवन अनि लुम्बिनीदेखि बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जसम्म हामीले एक रात बितायाैँ  । त्यसपछि हामीले बिहानको खाजा खायाैँ । त्यही बसमा अर्को दिन बितायाैँ । 
चार दिन पछि तिन सवारी साधनहरू हेरफेर गरेपछि सुलिङ पुगियाे l त्यसपछि दुई दिनकाे पैदलयात्रा गरेपछि आफ्नो गाउँ पुगियाे । 
गाउँ पुग्दै आफ्नो आमाबुबालाई भेट्ने धाेकाे पनि पुरा भयाे । 
गाउँमा मैले परम्परागत खाना डिडो खाएँ । 
एक दिन गाउँ डुल्दै बिताएँ । 
शे फोक्सुण्डो ताल,कान्जिरोवा हिमाल र जङ्गलहरू घुम्दै रमाएँ I 
गाउँमा धेरै वर्ष नबसेकोले मैले बुबालाई गाउँमा किन अहिले धेरै स्थानीय मानिसहरू छैन भनी सोधेकी थिएँ । 
स्थानीय मानिसहरू यता घुमन्ते र पशुपालन जीवन जिउनु हुन्छ l त्यसैले अहिले यहाँका मानिसहरू आफ्ना कृषि कार्यहरू समाप्त गरेर यार्सागुम्बा (कीरा) टिप्न  माथिल्लो हिमालय गएका छन् बुबाले जवाफ थियाे  
यार्सागुम्बा टिप्ने कुरा सुन्नेबित्तिकै मैले पनि बुबालाई जाने भनेर कुरा राखेँ । 
अन्ततः १० दिनको यात्रा तय भयाे ।
भोलिपल्ट छिटो उठेर खाजा खाएर आमाबुबालाई सहयोग गरेपछि हाम्राे पदयात्रा सुरु भयाे । 
छाेरीलाई कठिन हुन्छ भनी बुबाले मलाई घोडा सवारी गर्नु भन्नुभयो । घोडामाथि सवारी गर्नु खोज्दा झण्डै म तल झरिन । आमाले मलाई लड्नबाट जाेगानुभयाे । अनि घाेडा चड्न पनि सिकाउनुभयाे । 
घोडा चड्दै प्रकृति, फूलबारी, नदी , हिमाल आदि देखर म खुशी भएँ । माथिल्लो हिमालय पुग्दा हिमाल र जमीन सबै हिउँले ढाकिएकाे थियो । छिटो छिटो आफ्नो पाल टेकाएर आमा खाना बनाउनुतिर लाग्नु भाे । बुबा र म जङ्गलमा पछिका लागि दाउरा टिप्न गयाैँ  । 
यार्सागुम्बा (कीरा) टिप्ने ठाउँमा हामी मात्र होइन धेरै मानिस जस्ता जुम्लातिर नेपालीहरू पनि थिए । 
त्यी मानिसहरू हिमाल चढेर आफ्नो परिवारको लागि आर्थिक अवस्था सुधार्न यता यार्सागुम्बा टिप्न आएका रहेछन् । 
धेरै यार्सागुम्बा टिपेर अनि बेचेर आएकाे पैसाले जीविकाेपार्जन गर्दा रहेछन् ।
खासमा यार्सागुम्बा टिप्ने ठाउँमा हामी स्थानीय मानिसलाई मात्र टिप्ने अनुमति छ । अन्य मानिसको लागि टिप्न अवैध छ ।
आर्थिक अवस्था कमजोर भएकै कारण आफ्नो जीवन जोखिममा राखेर यता आउँछन् र धेरै मानिसहरूले जीवनसमेत गुमाएका छन् ।
कस्ताे दुःखद कुरा !
भोलिपल्ट म पनि यार्सागुम्बा टिप्नका लागि तयार भएँ । 
सबैले यार्चा पाइरहेकाे बेला मैले पाउन नै कठिन भइरहेकाे थियाे । 
म हैरान नै भइसकेकी थिएँ । जसाेतसाे मैले पनि दुई वटा पाएँ । खुशीले छिटोछिटो घर पर्किए । घर पुग्न तुरुन्तै खुशी भएर आमा, बुबा र आफन्तहरू लाई देखाए ।  
चिसाे अत्यधिक हुनेहुनाले म बिरामी नै भए । दुईकाे यार्चा टिपाइपछि आफ्नो गाउँ फर्किहालेँ । दुई दिनका लागि यार्चा टिपाइ, घुमघाम रमाइलाे नै हाे तर त्यहीँ नै जीविकाेपार्जन गर्ने नागरिककाे जीवन साच्चिकै कष्टकर छ, जुन कुरा मैले यहाँ आएर पढेपछि तुलता गर्ने अवसर पाएँ ।
जेहाेस्, मैले पनि पहिलाे पटक यार्चासँग मितेरी लगाएँ ।

दिनको उज्यालोमा सूर्य उदाउँछ
जीवन्त रङ्गहरूसँग आकाशको चित्रण गर्छ,
प्रकृति जाग्छ, खुशी र आश्चर्यसँग,
जीवनको सिम्फाेनी प्रकृति अनि नवीकरण ।

हरियो घाँस मैदानमा फूल फुल्छन्,
तिनीहरूको सुगन्धित नाच अनि मीठो अत्तर,
चराहरूले आफ्नो गीत गाउँछन्, मधुर धुन,
एक सामाञ्जस्यपूर्ण कोरस, प्रकृतिको कोठामा ।

रात परि चन्द्रमा मुनि, ताराहरू जल्छन्,
सपनाको पर्दाहरू, एक जादुई दृश्य,
रातको कानाफुसी, ब्रह्माण्डले लेख्छ,
शान्ततामा  हामी शान्ति र धारणा पाउँछौं।

दिन र रातमा संसार घुम्छ,
एउटा अचम्मको यात्रा, जहाँ जीवन सुरु हुन्छ,
प्रकृतिको अँगालोमा, आत्मा हाँस्छ,
किनभने यसको सुन्दरतामा, अनन्त प्रेम, यो जित्छ ।

The story is set in the Hole, a gritty and chaotic city plagued by a curse that turns its residents into distorted creatures known as "Sorcerers." Amidst this grim environment, the central character is Kaimon, a man with the head of a lizard and no memory of his past. Determined to find the Sorcerer responsible for his transformation, Kaimon undertakes a violent quest for vengeance.

Dorohedoro is a Japanese manga series written and illustrated by Q. Hayashida. It was serialized in Shogakukan's manga magazines Monthly Ikki (November 2000 to September 2014), Hibana (March 2015 to August 2017), and Monthly Shōnen Sunday (November 2017 to September 2018); its chapters were collected in 23 tankōbon volumes. Dorohedoro tells the story of the amnesiac reptilian-headed Caiman, working together with his friend Nikaido to recover his memories and survive in a strange and violent world. (Wikipedia) In North America, the series has been licensed for English-language release by Viz Media in 2009. The twenty-three volumes were published from 2010 to 2019.

Kaimon is aided by his friend Nikaido, a tough and resourceful woman with a mysterious past. Together, they navigate the dangerous streets of the Hole while hunting down Sorcerers and unraveling the mysteries of Caiman's identity. The manga's unique premise and darkly humorous tone are enhanced by its exploration of the bizarre and often distorted world inhabited by both humans and Sorcerers. Each character plays an irreplaceable role in unraveling the mysteries surrounding Kaimon's origins. Although they seem to be close, they don't share feeling other than a devotion and strong will towards each other.

As Kaimon and Nikaido delve deeper into the world of Sorcerers, they become entangled with a group of powerful magic users, each with their own agendas. The manga introduces a large cast of characters, each with complex backstories and motivations. From enigmatic leaders to peculiar and erratic side characters, "Dorohedoro" excels in portraying the multifaceted nature of its cast.

As the story progresses to the plot they eventually end up where they started but with a satisfied and a calm heart after finding out the truth by going through many hardships. This in itself is astounding as the writer has given the story the same starting and the ending but with a different perspective.

Although such a fantasy story won't reflect on real life, I strongly believe that the Manga “Dorohedoro” has defied such beliefs as the story clearly shows Psychological exploration, hidden desires and repression, blurred realities, societal community, personal transformation and many more.

One of "Dorohedoro's" strengths lies in its well-developed character who undergo significant growth throughout the series Kaimon evolves from an enigmatic protagonist seeking answers to someone striving for justice while grappling with his own violent tendencies. Nikaido complements Kaimon with her tough exterior hiding deep vulnerabilities that are gradually unveiled over time.

In conclusion, "Dorohedoro" is a genre-defying manga that captivates readers with its gritty world, memorable characters, and unique blend of fantasy, horror, and comedy. With its unpredictable plot twists and thematic exploration, "Dorohedoro" stands as a testament to the power of creativity and imagination in the realm of manga.

Life's journey is filled with myriad moments, both big and small, that leave an indelible mark on our hearts. Among these, the most precious are the beautiful encounters that weave themselves into the fabric of our memories. Whether it's a fleeting connection with a stranger, a serendipitous event, or a deeply meaningful interaction with a loved one, these encounters have the power to touch our souls and remind us of the beauty that exists in human connections. 
There's an enchanting quality to serendipitous encounters, those unexpected meetings that seem to be orchestrated by fate itself. Imagine finding yourself at the right place at the right time, engaging in a conversation that flows effortlessly, or stumbling upon a breathtaking view that takes your breath away. These moments of serendipity remind us that life is full of surprises and that the universe has a way of aligning circumstances to create something truly magical. 
One of the most captivating aspects of beautiful encounters is their ability to offer us a glimpse into worlds we may have never known otherwise. It could be a chance meeting with someone from a different culture, exchanging stories and insights that broaden our perspectives. By connecting with others whose path we might not otherwise cross, we expand our understanding of the rich tapestry of humanity.
In an era defined by screens and virtual interactions, beautiful encounters serve as a refreshing reminder of the depth and authenticity of human connection. As we engage in face-to-face conversations, share laughter, and exchange genuine smiles, we reaffirm the importance of being present in the moment. These encounters remind us that the digital world, while convenient, can never truly replace the warmth and depth of in-person interactions.
Some beautiful encounters go beyond surface-level interactions and touch the core of our being. It could be the moment you meet someone who understands you in ways you never thought possible, or the instant connection you feel with a kindred spirit. These encounters are like finding a piece of your soul mirrored in another, reminding you that despite the vastness of the world, we are all connected by threads of shared emotions and experiences.
In the hustle and bustle of modern life, beautiful encounters prompt us to slow down and savor the present moment. They remind us to pause and appreciate the small details—the twinkle in someone's eyes, the sincerity of a heartfelt laugh, or the genuine interest in another's stories. These moments teach us that life's beauty is often found in the pauses, in the spaces where we allow ourselves to fully experience the world around us.
A beautiful encounter is a gift that life offers us, a fleeting but profound experience that reminds us of the magic woven into the fabric of our existence. As we navigate our journey, let us remain open to the possibility of encountering beauty in unexpected places and through unexpected people. These encounters enrich our lives, reminding us of the beauty that resides within human connections, and of the power we possess to touch each other's lives in the most profound ways.

भनिन्छ, मान्छेकाे जीवन अनुभवकाे सँगालाे हाे । म भर्खरै कक्षा १० पास गरेर ११ कक्षा पढ्दै गरेकी विद्यार्थी । 
जेहाेस् मैले क‌‍‍क्षा १०मा बिताएका क्षणहरू आफ्नो जीवनको  महत्त्वपूर्ण पलहरू ठान्छु । 
यी पलहरूले मलाई धेरै कुराहरू सिकाएको छ । 
क‍‌‍‍‍क्षा १० भने पछि एसइईको लागि केन्द्रित भएर पढ्ने हो भनेर सुन्दै आएकी थिएँ तर जब मेरो कक्षा १० सुरु भयो मलाई त्यस्तो केही पनि लागेन । 
कक्षा दस सुरु हुनुभन्दा अगाडि हामी हाम्रो स्कुलका केही गुरुहरू र विद्याथीहरू मिलेर ‘पुन हिल’ पदयात्रामा गएका थियौँ  । 
क‍‌‍‍‍क्षा ९ को पदयात्रा  कोभिड-१९ ले गर्दा रोकिएको थियो । 
हामी सबै मिल्ने साथीहरू र ३ गुरुहरू गएका थियौँ । हामी सबै मिलेर त्यो ६ दिनको ट्रिपमा धेरै रमाइलो गर्याैँ । 
सबैले एक अर्कालाई सहयोग  गर्दै हामी हाम्रो गन्तव्यमा पुग्यौँ । त्यो ६ दिनको ट्रिपले हामी २३ जनालाई परिवार जस्तो बनाएको थियो ।  
जब कक्षा सुरु भयो हामी सबै जना मिलेर बस्थ्यौँ र सबै गुरुबा गुरुआमालाई हाम्रो सेक्सन राम्रो लाग्थियो । हामीमा एउटा एकता थियो । 
स्कुल सुरु भएको १ महिनापछि हामीले हाम्रो सिनियर दाइ दिदीहरूलाई बिदाइ कार्यक्रम गरेका थियाैँ । तयारीका लागि हामीलाई एक हप्ता समय दिइएकाे थियाे । 
त्यो एक हप्ता कसरी बित्यो पत्तै भएन । रमाइलाे र रूचीकाे विषय भएपछि समय कति छिटाे बित्दाे रहेछ मैले अनुभूत पनि गरेँ ।
हरेक दिन बिहानीमा म र मेरा साथीहरू नाँचको तयारी गर्थे । म र मेरा साथीहरूले कार्कक्रमकाे व्यस्थापनकाे जिम्मा पनि लिएका थियाैँ । सबै जना खुशी भएका थिए । हामीले हाम्रा दाइदिदीहरूलाई राम्रो सँग बिदाइ गर्याैँ । पहिलो टेर्म मा कक्षा १० के हो भनेर बल्ल थाहा पैरथिए, जब परीक्षा नजिक आउन थल्यो तब सबै जना आत्तिन थाल्याै । 
कोविड -१९ ले गर्दा हामीले कक्षा ९ मा सबै परीक्षा अनलाइन दिएका थियाैँ । जतिसुकै कुरा गरे पनि भाैतिक कक्षाजस्ताे अनलाइन कक्षा नहुने नै रहेछ । सबै जनाले आफ्नो परीक्षामा राम्रो गर्न खोजेकै हाैँ  तर परीक्षाकको फल सोचेको जस्तो राम्रो आएका थिएन । तब मैले दाइदिदीहरूले भनेको कुरा सही रहेछ भनेर सोचेँ । तर पछिपछि अझै मेहेनत र गुरुहरूको साथले हामी सबै विद्यार्थी लाई सजिलो भैइरहेको थियो ।
समय आफ्नै गतिमा बग्दै थियाे । हाम्रो विद्यालय मा 'लिटेचर फेस्ट' भएको थियो र त्यसमा नेपाली र अङ्ग्रेजी दुबैमा कविता वचन्, नाटकहरू र कथा वाचन भएको थियो । त्यसमा हामी कक्षा १० का विद्यार्थीहरूलाई स्वयंसेवककाे भूमिका दिइएकाे थियाे । म अनुहारमा चित्र बनाउने कार्यक्रममा स्वयंसेवककाे काम गरेँ  । मलाई  यी तिन दिन बच्चाहरूको अनुहारमा चित्र बनाउन धेरै मज्जा आएको थियो । त्यतिबेला धेरै पढाइ पनि भएको थिएन । हामीले विद्यालयलाई दुलहीझैँ सजाउन मद्दत गर्यौं ।
हाम्रो विद्यालयले हामीलाई हरेक वर्ष दशैभन्दा अगाडि वा पछाडि मिलाएर पदयात्रामा लाने गर्दछ । मैले माथि पनि पदयात्राकाे कुरा गरेकी थिएँ । 
खासमा त्याे चाहिँ हामी आफैले व्यवस्थापन गरेर गएकाे पदयात्रा थियाे ।
यसै मेसाेमा कक्षा १० मा हामीलाई  'घान्द्रुक' लगिने याेजना बन्याे । 
हामी त्यसै फुरूङ थियाैँ । पदयात्रा ५ दिन को थियो ।
यात्राकाे पहिलाे दिन धादिङमा ५/६ घण्टाको जाममा परियाे । पहिलो एक घन्टा बिताउन निकै गाह्रो भएको थियो । पछिल्ला घन्टाहरू हामीले सबै मिलेर बाटो  गितार बजायाैँफ नाच्याैँ, गायाैँ । तास पनि खेल्याैँ  । पोखरा पुग्दा रातिको १० बजेकाे रहेछ । ।
दोस्रो दिन हामीलाई निकै हिंड्नु परेको थियो । पहिलो दिनको तालिका बिग्रिसकेको थियो । हामी दोस्रो दिन बिहानीकाे खाजा खाएर घान्द्रुकतिर लग्याैँ । तेस्रो दिन भने हामी घन्द्रुक नै पुग्याैँ  । 
त्यहाँ गुरुङ लुगा लगएर तस्बिर किच्याैँ । राति बार्बिक्यु पनि गरेका थियाैँ । भाेलिपल्ट हामी पोखरातिर फर्कियाैँ । 
हामीलाई राती को ९ बजेसम्म होटेल पुग्न आदेश दिइएको थियो । पाँच दिन निकै रमाइलो भएको थियो । सबै जना गाउँदै हिड्न हिड्दा गन्तव्यमा कहिले पुगियाे  थाहा नै भएको । 
विद्यालय फर्केपछि हाम्रा धेरै परीक्षाहरू भए । सुरूका परीक्षा खासै राम्रा पनि भएनन् । बिस्तारै परीक्षाहरू पनि राम्रा हुँदै गए । परीक्षाका लागि हामी मानसिक रूपमा पनि तयार हुँदै थियाैँ ।
हामी  भने विद्यालयमा जतिसुकै पढाइको तानब हुँदा पनि  मेरा साथीहरू र म तिहारको बेलामा एकदुई चोटि भेटेर तास खेलेकै हाे । बारिक खान पनि गएकै हाे एक पटक त यस्तै पार्टीमा हाम्राे  ३० हजारको बिल आएको थियो  । सबैले जुलीजुली तिर्याैँ पनि । 
अन्ततः एसइईकाे परीक्षा पनि दिइयाे । राम्राे पनि भयाे । अहिले म कक्षा ११ पढ्नका लागि डियरवाक सिफल स्कुलमा भर्ना भएकी छु । 
मैले सुरूमा नै भनेकी छु । जीवन अनुभवकाे सँगालाे हाे । मैले पनि यहाँ छाेटा समयमा यस्तै थुप्रै अनुभवहरू लिइरहेकी छु । 
अर्काे लेखमा भन्ने छु ।