Written by: Sampada Sapkota - 25050, Grade XI
Posted on: 16 August, 2023
म पनि एकान्तमा सोच्छु अहिले के भयो ? किन भयो ? र यसो हुन आवश्यक थियो र ? जुन बाल्यकालमा हामीलाई रमाउन दिनुपर्ने थियो त्यो बाल्यकालमा किन किताबको ठेली हातमा राखियो किन हामीलाई जबजस्ती यो दुनियाँको भागदौडमा लखेटियो त ?
धेरै सोच्दा पनि यसकाे उत्तर मैले पाइनँ । तपाईहरूलाई केही लाग्छ भने भन्नु होला है त !
मैले त मेरो सुन्दर बाल्यकाल ती पाखापखेरा, ताल, छहारी र झरनाको सुन्दर आवाशमा बिताएँ तर के मेरा भाइबहिनीले त्यो देखेका पनि छन् र ? के उनीहरूलाई यसको अर्थ नि थाहा छ र ?
सायदै थाहा होला पनि किनभने अहिलेको समय यस्तो आयो कि दुधे बालकदेखि ठुल मानिससम्म त्यही कम्प्युटर र मोबाइलमै व्यस्त छन् । बाहिरी दुनियाँमा रमाउनुभन्दा उनीहरूलाई त्यही कम्प्युटरमा गेम खेल्न रमाइलो लाग्छ । योभन्दा दुःखद के नै मान्न सकिन्छ र ?
आखिर यो किन भयो ? के यसलाई एउटा यो दुनियाँ को बढ्दो गतिको असर भनेर बुझ्ने कि अहिलेको प्रविधिको असर भनेर बुझ्ने त ?
यो सबै प्रश्नमा मैले मेरा बाल्यकालका केही कुरा त भन्नै बिर्सिछु । ल सुन्नुस है त मेरो बाल्यकालका केही कुराहरू । मैल मेरो बाल्यकाल सुन्दर र रमाइलो ढङ्गबाट बाँचेकै हुँ ।
मेरो बाल्यकालका निकै मिठा यादहरू मैले आफूसँग साँचेर राखेकी छु ।
कति मिठा थिए ती बाल्यकालका दिन जहाँ न त कुनै पिर नै हुन्थ्यो न त कुनै चिन्ता नै ！मेरो बाल्यकाल पनि असाध्दै रमाइलो,आनन्दित र सुखमय थियो । आफूलाई त खासै याद छैन ।
बाबाआमा भन्नुहुन्छ म पनि असाद्धै चञ्जले थिएँ रे । त्याे समयमा मलाई धेरै खेल्न, घुम्न जान र अलिअलि नक्कल पर्न मन पर्थ्यो भनेर उहाँहरू भन्नु हुन्छ ।
केही चित्त न बुझेको कुरा भयो भने त म सबैलाई हैरान पार्थ्याै । हुन त अलि बढी जिद्दी नै रहिछु । अरू स्कुल जान रमाउँथे मलाई चै पटकै मन पर्दैन्थ्यो । मलाई बाबाले विद्यालय जानु भन्नुभयो भने म कैले पेट दुख्यो भनेर बहाना गर्थेँ त कैले के भनेर बहाना गरेर कुरा टारिदिन्थेँ ।सबै सम्झिदा त लाग्छ, यो उमेर र बाल्यकालको उमेरमा निक्कै अन्तर रहेछ । अरु त के नै भन्नु खै तर यति कुरा याद छ कि यदि मलाई मेरो आमाले चकलेट दिनु भएन भने पुरै संसार कै दुःखी मानिस म नै हो जस्तो लाग्थ्यो ।
तर मलाई के थाहा थियो र त्यो चकलेट न पाउँदा भन्दा बढी दुःख त अहिले सानो सानो कुरामा हुने रहेछ भनेर । सानोमा घाँगर चोली लगाएर पुरै दुनियाँलाई देखाउन । म कुदेको र सबैलाई बाबाले ल्याइदिनुभाएको भनेर सुनाउनुको मज्जा नै छिट्टै थियो । के अहिलेका नानीबाबुहरू नि त्यही कुरा आनुभब गर्छन र ?
सायद नै गर्लान् उनीहरू ले त ! मलाई कसैले सानो उपहार दिँदा मेरो खुसीको सीमा नै हुँदैनथ्यो । त्यो ल्याइदिने मानिस त संसार कै राम्रो मानिस जस्तो लाग्थ्यो
अहिले त यो सानो सानो खुसी कहाँ गए नै थाहा भएन । खै किन यस्तो भएको होला ?
मैले बाल्यकालका सँगालेर राखेका यादहरू यहाँ भने । केही मनका जिज्ञासाहरू थिए त्यो नि पोखिदिएँ । अब यो सबै कुरालाई एकचोटि नियालेर हेर्दा त अहिले त निक्कै परिवर्तन भैसकेकी रहिछु ।
समयक्रमसँगै म पनि ठुली हुँदै गए । मेरो व्यवहारमा फरक आउँदै गयो तर यति सम्झिदा खुसी लाग्छ । मेरो बाल्यकाल आनन्दित र रमाइलो थियो ।
सम्झिरहिछु, ती मेरा बाल्यकाल फेरि फर्किदिएँ !
