मेराे जीवनका पलहरू

Written by: Tanishq Shakya - 28011, Grade VII

Posted on: 28 February, 2023

म चैत्र १३ मा जन्मेकी थिए । मलाई मेरा सबै विगतका सम्झनाहरू याद छैनन् । म मेरो पुरानो विद्यालयका केही कुराहरू सम्झन सक्छु। म पहिलो पटक २ वर्षको उमेरमा विद्यालय जान थालेकी थिएँ। म मेरी दिदी, दाइ, भाइ र बहिनीहरू सबै एउटै विद्यालयमा गएका थियौँ । मेरो पुरानो विद्यालयको नाम जेनिथ किड्स कटेज थियो। जब म नर्सरीमा थिएँ मैले इही गरिसकेकी थिएँ। ईहिलाई नेपालीमा बेल बिवाह पनि भनिन्छ। जब म यू.के.जीमा थिएँ मैले धेरै कुराहरू अनुभव गरेकी थिएँ। म यू.के.जी कक्षामा हुँदा घटेका धेरै कुराले गर्दा मलाई त्यो समय अझै याद छ। 
मैले पहिलो पटक भूकम्पको अनुभव त्यति बेला नै गरे। भूकम्प आउँदा म र मेरो दादा टिभी हेरिरहेका थियौँ । हामीलाई त के भएको भनेर पनि थाहा नै थिएन। पछि मेरी ठुली आमाले भुकम्प आयो भन्नुभयो। मैले केही बुझिन, त्यति बेला मेरो मनमा धेरै प्रश्नहरू थिए। भूकम्प भनेको के हो ? भूकम्प किन आउँछ ? मलाई त्यतिबेला केही थाहा थिएन। म मेरो परिवार सहित केही खानेकुरा, जुत्ता, केही कपडाहरू र अन्य चाहिने सामग्री लिएर खुला ठाउँमा गयाैँ। त्यस दिन मेरो मनमा कतै न कतै डर थियो। अब के होला? भन्ने मलाई थाहा थिएन। हामी घर नगई त्यही ठाउँमा केही दिनको लाई बस्यौँ। मान्छे घाइते भएको र केही त माटोले थिचेर मरे भन्ने खबर पनि सुनिरहेका थियौँ । केही दिनपछि भूकम्प आउन  छोड्यो र हामी आफ्नो घर भित्र गयाैँ। भूकम्प सकेको एक महिनापछि मेरी बहिनी जन्मी। 
यू. के. जी. कक्षामा म र मेरा साथीहरू अन्य कक्षाहरूभन्दा ठुला थियौँ। हामीले यू. के. जीमा धेरै रमाइला चीजहरू गर्‍याैं जस्तै शिल्पकला, चित्रकारी।  म र मेरा साथीहरूले उपहार ल्याएर र खेल खेलेर क्रिसमस जस्ता विभिन्न चाडपर्वहरू सँगै मनाउँथ्यौँ, जसले जित्यो उसले उपहार पाउथ्यो। मेरो दीक्षान्तमा  मेरा शिक्षकले मलाई कालो कोट, कालो टोपी र कागजको रोल दिनुभयो । त्यसबेला म काे हुँ भनेर धेरै उत्साहित तर अलमलमा थिएँ । मेरा शिक्षकहरूले मलाई बधाई दिए र त्यसबेला मेरो दिमागमा धेरै प्रश्नहरू थिए । किन मेरो विद्यालयले कक्षा १ पढाउन सकेन ? म अर्को विद्यालयमा किन जानु परेको थियो ? 
मेरो दीक्षान्तपछि मैले मेरो प्रवेश परीक्षाको लागि अध्ययन गर्न थालेँ । म डियरवाक सिफल स्कूलमा छनोट भएँ । सुरुमा म ५ कक्षामा पढेको भाइसँग त्यहाँ गएँ र केही दिनपछि नयाँ साथीहरू बनाएँ ।
इही र गुफा
नेपालका नेवा समुदायका केटीहरूले आफ्नो जीवनकालमा कम्तीमा तीन पटक विवाह गर्छन्। बेल बिबाह ('इहि') भनिने पहिलो विवाह हो जहाँ पूर्व किशोरी केटीहरूलाई बेल फल (काठको स्याउ)सँग प्रतीकात्मक रूपमा विवाह गरिन्छ । यो जङ्गली फललाई भगवान विष्णुको प्रतीक मानिन्छ।
बेल विवाहपछि बारा (गुफा) आउँछ, जहाँ केटीहरूको पुन: सूर्य भगवानसँग विवाह गरिन्छ। बालिका किशोरावस्थामा पुग्नु अघि वा उनको पहिलो महिनावारी अघि यो अभ्यास गरिन्छ। बारा नेपालको नेवार समुदायमा आउने उमेर संस्कार हो जसमा ७ देखि १३ वर्षका केटीहरूको १२ दिनमा सूर्यदेवसँग विवाह गरिन्छ।
मैले नर्सरीमा पढ्दा बेल विवाह गरें । म त्यो बेला धेरै सानी थिएँ। मेरो बेल विवाहको पहिलो दिन छोटो पूजा थियो र दोस्रो दिन म दुलहीको रूपमा सजिएर दिनभरि पूजा भयो । जब मैले गुफा गरेँ म ७ वर्षकी थिएँ । गुफामा हामीले सूर्य वा केटालाई देख्नुहुँदैन। म मेरी दिदीसँग एउटा ठाउँमा गएँ। मैले मेरी जेठी बहिनीसँग मात्र एक रात बिताउनुपर्‍याे र हामी सुतिरहेको कोठामा अरू केटीहरू पनि थिए । कोठामा कसैको तस्बिर थियो। मैले त्यहाँ मेरी जेठी बहिनीसँग एक रात बिताएँ र बिहान धेरै छिटो उठेर नुहाउनुपर्थ्यो। त्यहाँ मैले दुलहीको रूपमा ड्रेस अप र मेकअप लगाउनुपर्‍याे। मैले पनि टाउकोमा धागो लगाउनुपर्‍याे। त्यसपछि मलाई आँखा छोपेर बाहिर लगियो र पानीमा सूर्यको प्रतिबिम्ब देखेपछि मलाई सूर्यतिर हेर्न लगाइयो । घामलाई हेरेपछि दिनभरि पूजा हुन्थ्यो र पूजा सकिएपछि खाना खान पाएनौँ । त्यसपछि अर्को दिन मेरो टाउकोमा अझै धागो थियो। म कसैको तस्बिर बगाउन बागमती नदीमा गएँ, त्यसपछि टाउकोमा भएको धागो लिएर मेरो गुफा सकियो ।
कोरोना कहर
जब मैले पहिलो पटक कोरोनाको बारेमा सुनेँ, म यो प्रकारको खतरनाक भाइरस पनि रहेको कुरा सुनेर धेरै स्तब्ध भएँ । मैले कोविडको बारेमा सुनेँ धेरै समय भयो । मेरो एक भाग साँच्चै डराएको थियो । मेरो मनमा धेरै प्रश्नहरू थिए कि कोभिड के हो ? यो कसरी आयो ? यो कसरी धेरै खतरनाक छ ? के बाट आयो ? त्यो बेलासम्म हामीलाई थाहा थियो कि यो आगो चीनबाट आएको हो तर उसलाई अझै थाहा थिएन कि भाइरस कसरी आयो मानिसहरूले भने कि यो भाइरस पहिले नै सङ्क्रमित भएको चमेरो खाएपछि आएको हो । सुरुमा यो भाइरसले एक वा दुई जनालाई मात्रै असर गर्‍याे तर त्यसपछि अचानक धेरैजना सङ्क्रमित भए । हाम्रो परीक्षा चाँडै थियो र हामीलाई बिदा दिइयो। महिनौँ घरमै बस्यौँ । लकडाउन भएकोले म दुई महिनासम्म घरबाट बाहिर निस्किनँ । केही समयपछि अनलाइन कक्षा र सबै कुरा अनलाइन हुन थाले। हामीले अनलाइन अध्ययन गर्‍याैँ, हाम्रो असाइनमेन्टहरू अनलाइन गर्‍याैँ र हाम्रो परियोजना कार्य र व्यावहारिक कामहरू अब अनलाइन थिए। हामीले हाम्रो पढाइको लागि एउटा यन्त्र चाहिन्छ सुरुमा मलाई अनलाइन कक्षाको बारेमा थाहा थिएन तर केही महिनापछि बिस्तारै अनलाइन कक्षाको बारेमा धेरै कुरा थाहा भयो तबसम्म हामी सबै कुरा अनलाइन गर्थ्यौं। पहिलो लहरमा वैज्ञानिकले कोभिडको भ्याक्सिन पत्ता लगाएका थिएनन् त्यसैले हामीले सावधानी अपनाउनायाैँ । हामी जहाँ गए पनि मास्क लगाएर सेनिटाइज गर्नुपर्ने थियाे ।  आफ्नो हात बारम्बार धुनुहोस् र कोविडको कुनै लक्षण देखा पर्दा डाक्टरकहाँ जानुहोस् यो महामारीले मलाई हाम्रो अध्ययन र मनोरन्जनको लागि अनलाइन स्रोतहरू कसरी प्रयोग गर्ने भनेर धेरै कुरा सिकायो।