जिन्दगी बुख्याचाजस्ताे

Written by: Kabin Rijal - 22010, Grade XII

Posted on: 25 March, 2022

कहिलेकाहीँ लाग्छ,

जिन्दगी बारीको बुख्याचाजस्ताे 

न हाँसाे छ,

न उमङ्ग छ,

भन्नलाई केवल जिन्दगी छ,

बुख्याचाजस्ताे ।

 

कहिलेकाहीँ भयङ्कर लाग्छ,

अन्तर हृदयबाट त्रसित हुन्छ,

म हुनुकाे अर्थात् जिन्दगी हुनुकाे

नजिक नपुग्दै पर पर सर्न थाल्छ ।

 

उडिरहेकाे चराले त

ठिङ्ग उभिएकाे बुख्याचालाई

परैबाट मानव आकृति देख्छ,

परपरै उडेर भाग्छ,

अनि कुतुहलतावश

नजिकबाट नियाल्न पनि सक्दैन,

पहिचान्न पनि सक्दैन ।

 

जसरी बुख्याचा टाढाबाट

सजीव देखिन्छ,

जिन्दगी पनि टाढाबाट

भयङ्कर देखिन्छ ।

 

टाढाबाट

धमिलाे देखिने 

खाेलाकाे पानी पनि 

माथिकाे सतहमा

सङ्लाे हुन्छ/स्वच्छ हुन्छ,

दुख/दर्द, हाँसाे/खुसी,

घृणा/प्रेम, लाेभ/लालच

इत्यादिमा अडेकाे जिन्दगी

कसरी पुरानाे कपडा 

र एउटा थालमा

ठिङ्ग उभिन सक्छ ?

हावाहुरी बतासमा पनि

कसरी अडिन सक्छ,

त्याे बारीमा शान्त शान्त ?

 

टाढाबाट भयङ्कर

नजिकबाट काेमल हुन

सिकाएकाे छ,

निर्भय जिन्दगी जिउन

सिकाएकाे छ ।

अन्ततः धेरै सिकाएकाे छ,

ठिङ्ग उभिएर 

त्याे बारीकाे

त्याे बुख्याचाले ।

 

‘माैनता नै जिन्दगी हाे’ भन्छ,

‘नबाेली पनि धेरै बाेलिन्छ’ भन्छ,

‘कर्ममा लागि पर’ भन्छ,

अनि लाग्छ कहिलेकाहीँ

जिन्दगी बुख्याचाजस्ताे ।