रोगी

Written by: Siddhartha Pandey - 24056, Grade XII

Posted on: 13 March, 2024

उज्यालाेको तल उभिन सकिनँ

मृत्युबाट टाडिन सकिनँ

उमेर नपुग्दै, विवाह होला जस्तो छ हाम्रो

चाहना नफुल्दै, बन्धन यो गाँसिदै छ किन ।

 

कुदेर पसल जान नमान्ने

प्रकृतिसँग रम्न नमान्ने

आज हो कि भोलि अब

कालो धुँवा बनेर हराउने भएँ । 

 

तिमीसँग न हुन पाएँ

न घर बसाएँ न मन नै बसाएँ

अँगाली राख्छु भनेको

यो भविष्य रहदै नरहेको । 

 

आमैको हातमा हात राखेर 

भित्तामा देख्छु सारा संसार तर

उज्यालाेको तल उभिन सकिन

मृत्युबाट टाडिन सकिन । 

 

कहाँ जाने छु थाहा छैन 

यहाँ आएकै किन थिए ? दु:ख पिउन ?

मोहको संसार हैन मायाको जाल भयो मलाई 

आशा दिएर भगाइदै छ जसलाई।

 

प्रेम क्षणिक हुन्छ भन्थे

रोगले किन छोडेन मलाई 

घृणा अमर हुन्छ भन्थे 

रोगले किन छोडेन मलाई । 

 

अध्याराेलाई अँगाल्न जादै छु

उनले बोलाएकी छन् मलाई 

परलोक हो कि मेरो वियोग अब 

कोही भनिदेऊ नडराई । 

 

स्मरण गर्दै ती छोटा दिनहरू 

यो अफसोस पनि भयो विहिन

उज्यालाेको तल उभिन सकिनँ

मृत्युबाट टाडिन सकिनँ ।

टाडिन सकिनँ ।

सकिनँ ।