Written by: Eshanee Manandhar - 28004, Grade VII
Posted on: 07 September, 2022
मानिसको जीवनमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा भनेको शिक्षा हो। शिक्षालाई देशको भविष्यका रूपमा लिन सकिन्छ । दुर्गम ठाउँमा बालबालिका विशेष गरी केटीहरूलाई विद्यालय पठाउँदैनन् । बरु उनीहरूले ती बालबालिकाहरूलाई कारखाना, पसल आदिमा काम गर्न बाध्य पार्छन् तर त्यहाँ अन्य विद्यार्थीहरू पनि छन् जसले राम्ररी तथा उचित शिक्षा पाएका छन् र उनीहरूले उचित शिक्षा नपाएका बालबालिकाहरूको भविष्य बदल्न सक्छन् । ती सबै मानिसहरूमध्ये म पनि विद्यार्थी हुँ र भविष्यमा अन्य विद्यार्थीहरूसँग म अन्य बालबालिकाहरूको भविष्य परिवर्तन गर्न र मेरो देशको विकास गर्न सक्छु भन्ने आशा गर्दछु । म पनि देशको लागि फरक कार्य तथा प्रणालीहरूमा विकास गर्ने आशा गर्दछु । उदाहरणका लागि: शिक्षा प्रणाली, खाद्य प्रणाली आदि ।
मेरो जन्म २०६८-०४-२७ विक्रम संवत् काठमाडौं जिल्लामा भएको थियो । यो वर्ष २०७९ मा म हाल १२ वर्षकी भएँ । म एक मायालु परिवारमा २ मायालु आमाबुबा, विकास मानन्धर र इन्दिरा मानन्धरको साथ जन्मेकी थिएँ। मेरो कान्छो भाइ इशान मानन्धर, म भन्दा ५ वर्षपछि जन्मिएको हो । भाइ जन्मिएपछि मेरो जीवन निकै रमाइलो तथा राम्रो भयो र ऊजस्तो भाइ पाएकोमा म खुसी छु । म मेरो सानो भाइसँग धेरै झगडा गर्छु । म उसँग धेरै झगडा गरे पनि म उसलाई धेरै माया गर्छु । म र मेरो भाइ उत्तिकै मेहनती छ । ऊ कान्छो भएकाले प्रायः मैले गाली पाउँछु अनि सानैमा आमाबुबाको गाली पाएमा चाहिँ म रुन्थें तर आजकल म मेरो भाईसँग झगडा गरेपछि म उसँग बोल्दिन । मलाई थाहा छ म उभन्दा जेठी छु तर उसले पनि आफ्नो गल्तीको लागि गाली खानुपर्छ । जब मेरो भाइ मेरो जीवनमा आयो, खुसी पनि आयो । मेरो भाइले मेरो हेरचाह गर्छ र मैले नि उसको हेरचाह गर्दछु । उसले मलाई सधैँ सान्त्वना दिन्छ, उसले मलाई जिस्काउँछ, उसले मलाई आवश्यक पर्दा मद्दत पनि गर्छ ।
मलाई बारम्बार धेरै प्रकारका रोग लाग्ने भएकाले बाल्यकालमा धेरै पटक अस्पताल पनि गएको थिएँ । म एक प्रकारको बच्चा हुँ जो हरेक दिन विद्यालय जान चाहन्छ । म ज्ञानी छु र पढाइमा रुचि राख्छु तर विभिन्न खेल गतिविधिहरूमा अलि नराम्रो छु । मलाई विद्यालय मन परे पनि म अलि अल्छी छु । कहिलेकाहीँ, म मेरो काम समयमै पेस गर्दिनँ जसले गर्दा विद्यालयमा मेरो अङ्क कम हुन्छ । कक्षा १ देखि, म धेरै अल्छी हुन थालेकी छु, र अहिलेसम्म म त्यो बानीमा हटेको छैन तर म अझै सक्रिय हुन कोसिस गर्दैछु। केही समय बितेपछि, मैले आफूलाई वैज्ञानिक कुराहरूमा बढी चासो राखेँ र जति उमेर बढ्दै गयो, विज्ञानप्रति मेरो रुचि झन्-झन् बढ्दै गयो। मलाई संगीत, नृत्य र कलामा पनि रुचि छ । मेरो बाल्यकाल राम्रो थियो। म मेरो परिवारसँग बस्न खुसी छु , मेरो परिवारले मेरो हेरचाह गर्यो, मैले हरेक बालबालिकालाई पाउनु पर्ने हरेक अधिकार पाएँ । शिक्षाको लागि, म ४ फरक विद्यालय गएँ । प्ले समूहको लागि म "रमाइलो संसार" मा गएँ, प्राथमिक तहमा मैले "स्मार्ट वन्डर" र "सनी बन्नी मोन्टेसरीमा पढेँ। कक्षा १ देखि म सिफल माध्यमिक विद्यालयमा पढ्दै छु । मलाई भूतजस्ता असाधारण चीजहरूबाट धेरै डर लाग्छ । म सानैदेखि, कुनै न कुनै रूपमा मैले भूत जस्तै चीजहरू वास्तविक हो भनेर विश्वास गर्न थालेँ । मलाई उनीहरूको डर छ र अहिलेसम्म, म अझै पनि ती चीजहरूमा विश्वास गर्दै छु तर मलाई थाहा छ कि असाधारण गतिविधिहरू केवल मेरो कल्पनामा अवस्थित छन् यथार्थमा होइनन् ।
मैले पनि मेरो देश नेपालका धेरै ठाउँ घुमेकी छु । आफन्त भएकाले त्यहाँका धेरै व्यक्तिहरूसँग मेरो राम्रो सम्झना छ। मैले धेरै ठाउँहरू घुमेकी छु तर मलाई केही ठाउँहरू मात्र याद छन् । मैले चितवन, पोखरा, मनकामना, नुवाकोट आदि घुमेकी छु, पोखराको एउटा तालमा डुबेकी छु, चितवनमा हात्तीमा सवार गरेको छु, नुवाकोटमा शान्त सूर्य अस्ताएको देखेकी छु, मनकामनामा पहिलोपटक केबलकारमा बसेकी छु । त्यसैले मसँग ती ठाउँहरूसँग मिठाे साइनाे जाेडिएकाे छ ।
मेरो जीवनकाे रमाइलाे पल भनेकाे कक्षा ५ सम्म थियाे । कक्षा ५ को अन्तिम दिनदेखि विश्वमा नयाँ भाइरस देखा पर्याे । त्यस भाइरसको नाम “कोविड-१९ “राखिएको थियो । याे भाइरसबाट मानिसहरू प्रभावित हुने र मर्ने बारे धेरै कुराहरू मैले सुनेकी थिएँ। मलाई त्यति डर लागेन । त्यसपछि मेरो बुबा, म र मेरो भाइबाहेक मेरो परिवारका सबै सदस्यहरूलाई भाइरस लाग्याे । त्यसैले, सुरक्षित हुनको लागि, मेरो परिवारले हामीलाई मामाघरमा बस्ने निर्णय गर्याे । म मेरो परिवार सङ्क्रमित भएको बारे सोचेर रोएँ। त्यसबेला मलाई पनि ज्वरो आएको थियो । मेरो दिमागमा धेरै नकारात्मक विचारहरू आएका थिएँ र मलाई लाग्यो कि म मर्छु । तर, काकाले मलाई अस्पताल ल्याउनुभयो । केहि दिनपछि, म ठिक भएँ र मेरो परिवार पनि ठिक थियो । म घर फर्किएँ र परिवारका सदस्यहरूलाई अँगालो हालेँ । यो मेरो जीवनको सबैभन्दा कठिन पलमध्ये एक थियो । कोरोनापछि, मैले धेरै इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू प्रयोग गरेको पाएँ जुन मेरो स्वास्थ्यको लागि धेरै हानिकारक छ। धेरै इलेक्ट्रोनिक उपकरणहरू प्रयोग गर्ने र हेरेकोमा मेरा आमाबाबुले मलाई सधैँ गाली गरिरहनुहुने छ, किनकि मेरो बाल्यकालमा मलाई धेरै खतरनाक आँखाको रोग लागेको थियो । त्यसैले, म अझै पनि यसको धेरै प्रयोग गरिरहेको छु त्यसैले म यसलाई नियन्त्रण गर्दैछु र मलाई आशा छ कि म यो गर्ने छैन।
मेरो विद्यालय "सिफल माध्यमिक विद्यालय" ले हामी विद्यार्थीहरूलाई अङ्ग्रेजी र नेपाली उपन्यास वा कथाका पुस्तकहरू दिने नियम बनाएको छ । म त्यो विद्यालयमा कक्षा १ देखि पढिरहेकी छु , यति सानै उमेरमा किताबहरू पढ्ने मौका पाएँ र यसले मेराे सिर्जनात्मक र समीक्षात्मक शक्ति बढाएकाे छ । मैले विभिन्न पुस्तक र उपन्यासका धेरै लेखकहरूसँग भेटघाट र अन्तरक्रिया गर्ने मौका पनि पाएँ । मेरो विद्यालयले मेरो जीवनमा धेरै अवसरहरू दिएको छ जुन धेरैजसो अन्य विद्यार्थीहरूले पाएका छैनन् । मेरो विद्यालयले आफ्ना विद्यार्थीहरूका लागि धेरै अतिरिक्त क्रियाकलापहरू गरेको हुनाले ७ वर्षको उमेरदेखि, म ती गतिविधिहरूमा भाग लिइरहेी छु । जसले मेरो आत्मविश्वास बढाएकाे छ । यो सानो उमेरमा हामीलाई यस प्रकारका अवसरहरू दिनुभएकोमा म मेरो विद्यालयलाई धेरै आभार प्रकट गर्दछु ।
बाल्यकालमा नै मैले धेरै अवसरहरू पाएकी छु । यसमा मैले केही गुमाएँ र केही सदुपयाेग गरेँ । ती अवसरहरू मेरा लागि साँच्चै महत्त्वपूर्ण छन् किनकि मेराे भविष्यलाई उज्ज्वल बनाउन मद्दत गरेका छन् । म साँच्चै मेरो जीवनको आनन्द लिन्छु । सायद मेरो जीवनमा केही चुनौतीहरू आएका थिए । ती चुनौतीहरूको सामना गर्दा मैले धेरै रिसाएको वा दुखी हुने महसुस गरेको हुन सक्छ तर मेरो जीवनमा धेरैजसो समयहरूमा म खुसी थिएँ र म खुसी छु भन्ने सम्झन्छु । मेरो जीवन मेरो लागि धेरै मूल्यवान छ। अन्य धेरै बालबालिकाले आफ्नो पूर्ण अधिकार पाएका छैनन् तर मैले चाहिने सबै अधिकार पाएकी छु। मेरो एउटा सपना शिक्षक बन्ने हो किनकि मलाई पढ्न नपाएका बालबालिकाहरूलाई शिक्षा दिन सकूँ भन्ने आशा छ । जसले गर्दा संसारको नकारात्मक सोचलाई परिवर्तन गरेर सकारात्मक बनाउन सकूँ । म अझै पनि मेरो जीवनमा थप हुने अवसरहरूको लागि पर्खिरहेकी छु। मलाई आशा छ कि म मेरो जीवन मेरा प्रियजनहरूसँग शान्तिसँग सफल भएर बिताउन सक्छु।
